Fourgeren in verkeerde kleren. Heks geniet ervan, maar moet op de blaren zitten. Bij wijze van spreken dan. Ze zou wel op de blaren kunnen STAAN, als ze een handstand voor elkaar zou krijgen. Maar dat kan ik wel vergeten na het koken van 10 potten jam.

Posted on 24 augustus 2025 by lagriffeheks

©Toverheks.com Pippi weegt nog maar 2 kilo. Maar ze eet weer als een dijkwerker.

Zaterdag ga ik lopen bij de Klink. Er is blauwalg, dus ik vermijd de waterkant. Sterker nog: ik sla direct af naar het pad langs het spoor. Daar staat een eindeloze muur braamstruiken. Heks wil nog wat jam koken. Ik heb de afgelopen week 3 potjes bij elkaar geplukt op een andere favoriete spot van mij.

Het is maar een raar bramenjaar dit jaar. Hordes vruchtjes hangen uitgedroogd samen met hun familieleden aan een tak. Onbruikbaar voor mijn doeleinden. Ook zijn er liefhebbers Heks voor geweest. Het is echt zoeken naar de overgebleven sappige exemplaren.

Ik ben goed voorbereid, denk ik. Een royale tas hangt om mijn middel. Daarin een grote plastic zak. En een hele hand hondenpoepzakjes. Ongebruikt uiteraard……

Ik heb op het laatste moment mijn crèmekleurige shirt verwisseld voor iets meer braamkleurigs. Makkelijke schoenen. Het moet zo gaan lukken.

Urenlang struin ik met mijn hondjes langs de braamwand. Tussen de verdroogde trosjes hangen gelukkig nog mooie sappige exemplaren hier en daar. Heks mept zich een weg naar die gewilde vruchten als de prins naar Doornroosje.

De braamstruiken slaan terug. ‘Prikprikprik’, prikken hun vertoornde doornen. In mijn handen, in mijn onderarmen. Ze pakken me waar ze me raken kunnen. Heks heeft een hoge pijngrens. Ik negeer al dat geprik en pluk braam na braam van de diverse takken.

Op dit stuk verwilderde natuur tiert de brandnetel welig. Deze vurige plant is een ware symbiose aangegaan met de braam. Natuurlijk helpt dit stuk onkruid zijn bevriende stuik uit zijn netelige situatie. Venijnig streelt hij langs mijn handen en armen. Af en toe slaat een branderige uitloper zelfs venijnig in mijn gezicht.

Heks gaat op zoek naar het kruidje hondsdraf. Dat groeit altijd in de buurt van brandnetel. Ik plukt wat blaadjes, kneus hen en wrijf het sap langs de aangedane huid. Het helpt maar mondjesmaat. Ook de hondsdraf heeft last van de droogte. Er komt nauwelijks sap uit.

De gehele weg loopt Freya te blaffen als een gek. Dat vindt ze lekker om te doen. Meestal houdt ze het na een paar minuten voor gezien. Maar vandaag heeft ze er echt lol in. Gekmakend krijst ze opgewekt in alle toonaarden.

Heks negeert het geblaf. Heks negeert de brandende huid van haar armen en handen. Heks negeert haar verkrampte spieren. Ze plukt en plukt.

Intussen heb ik een flinke tas vol bramen bij elkaar geraapt. Dan tref ik een vriendelijke vlierstruik. Snel pluk ik wat zwarte schermen. Daar ga ik nog wat gelei van maken….

Op de terugweg bovenlangs val ik van een zandheuveltje. En nog eens. Mijn lichaam houdt het nu echt voor gezien. Snel laat ik mijn hondjes zwemmen in een blauwalgvrije vaart. Daarna gaan we hophop terug naar de stad. Het is intussen bijna avond.

Thuisgekomen besluit ik om eerst de jam te koken. Dan ontdek ik, dat mijn hulp al mijn lege opgespaarde potten in de glasbak heeft gegooid. Ik mopper en mopper. Om dan alle bijna lege potjes in kast en koelkast schoon te maken. En met soda uit te koken.

Bijna 2 kilo heb ik bij elkaar geplukt. Met branden armen en handen kook ik de jam. Daarna maak ik nog een pot gelei van de vlier. Dan geef ik alle beestjes eten. Nu moet ik eigenlijk zelf gaan eten. Maar eerst moeten er nog gehaktballetjes worden gebakken. Dat staat al een dag op de rol.

Heks is behoorlijk moe. Dus de gehaktballetjes raken enigszins zwartgeblakerd, omdat ik niet goed oplet. Dan roerbak wat groente voor bij de maaltijd, maar halverwege komt de man met de houten hamer. Zoals gewoonlijk begint het met: Me heel misselijk voelen.

Alle vermoeidheid, die ik heb genegeerd, knalt eruit. Mijn lijf slaat op slot. Mijn brandende armen en handen laten zich niet langer negeren.

Ik neem medicatie tegen allergie in, want ik heb het vermoeden, dat mijn lichaam overreageert op de brandnetels. Ik smeer ook een cortisonencrème op de aangedane huid. Ik stop nog wat extra zware pijnmedicatie in mijn klep. Maar niets lijkt te helpen. De pijn wordt ondraaglijk. Mijn onderarmen en handen branden en prikken. Ik moet nu acuut gaan liggen. Bewegingsloos. Tot ik me beter voel.

Ik val van de aarde in een bodemloze slaap. Na een uurtje kom ik bij.

Zo lig ik dan te wachten op betere tijden. Een half uur later is de misselijkheid weer weggetrokken. Ik kan gaan eten. “Neem een opiaat, schat,’ zeg ik tegen mezelf. Ik heb een stripje pillen liggen voor noodgevallen, zoals dit. Wanneer mijn lijf weer enorm met iets aan de haal gaat.

Ik wacht nog een half uurtje tot het middel inwerkt en voel hoe een weldadige donzen deken zich over de aangedane plekken vlijdt. Wat een opluchting. Ik roerbak de rest van de groente en knikker het bij een Thaise curry. Even later zit ik aan de maaltijd. Het is half 2 ’s nachts.

Beter laat dan nooit.

Hierna val ik opnieuw in slaap. Kleren aan, licht aan, televisie aan. Om 6 uur in de ochtend loop ik buiten met de hondjes. Om daarna opnieuw om te vallen.

‘Wat een gedoe, Heks, voor een paar potten jam,’ hoor ik je denken, ‘Een ware marteling, waar ben je mee bezig?’

Tot mijn verdediging moet ik zeggen, dat ik nooit eerder zo’n extreem allergische reactie heb gehad op de braam en de netel. En dat ik absoluut niet houdt van jam uit de winkel. En dat ik weinig suiker gebruik en veel pectine. Heks kan niet goed tegen suiker.

Maar het allerbeste argument om deze jamqueeste te rechtvaardigen is het feit, dat ik er zo van geniet! Ja, echt!

Al keutelend en scharrelend en pijn negerend let ik wel op de zoete zomergeuren om me heen. De vredige stilte, zodra Freya eindelijk eens haar bek houdt. De lome nazomerwarmte op stukjes waar de zon schijnt. Het buiten zijn. Foerageren in de natuur, waar ik altijd een kick van krijg……

Op de heenweg, als ik mijn auto ophaal, die kan niet meer in mijn buurt staan vanwege een Boze Buurman, in een parkje aan de Singel, pluk ik nog een tas vol peren uit een eeuwenoude boom. Staand op mijn scootmobiel. Dat ding is toch zo handig en multifunctioneel!

Daar ga ik een lekkere perentaart mee bakken.

En binnenkort ga ik nog kweeperen plukken in een ander parkje. Maar dan moeten mijn spieren weer uit de knoop zijn. Dat kan wel eventjes gaan duren, want mijn fysiotherapeut is op vakantie……

Heks en de toestand in haar kleine wereldje. Heks en de toestand in de wereld. De misstanden en brandhaarden. En spelende hondjes…..

Posted on 9 augustus 2025 by lagriffeheks

Vandaag weer een dagje bed. Na een lange nacht slapen. Doorslapen. Maar liefst 12 uur lang. Met even een uitlaatronde en douchen tussendoor. Zo heerlijk!

Zojuist naar het Leidse Hout geweest met de woefies. Op mijn dooie gemakje. Het is fantastisch weer. Zonnetje en niet te warm. Hondjes springen bommetjes in een zandsloot. VikThor een hoge boog en Freya een snoekduik.

‘Wat zat ik nu te zeuren,’ speelt er door mijn hoofd, ‘Onlangs op mijn blog. Gemekker over mijn hopeloze aandoening. Alsof dat helpt. Ik jaag er mensen alleen maar mee de deur uit…’

‘Misschien komt er nu door Long Covid meer begrip voor jouw ziekte,’ appt Neef J me onlangs. Hij is arts. Hij weet er iets vanaf. ‘Dat zou mooi zijn, maar die mensen lopen ook tegen veel onbegrip aan,’ reageert Heks.

Op de begrafenis van mijn geliefde tante duikt opeens iemand op met die aandoening. Hijgend en puffend lopend achter een rollator. Een paar jaar geleden nog helemaal actief en midden in het leven.

‘Ik ben toch zo moe de hele tijd,’ kreunt hij. Daar had hij voor die ellendige ziekte geen last van. Hij staat bekend als het bruisende hart van elk feestje.

Mensen met Long Covid praten graag met Heks. Als zijnde ervaringsdeskundige op het gebied van post virale aandoeningen. Hun leven is ook helemaal op de schop gegaan door hun ziekte. Van de ene op de andere dag.

Heks hakt al heel lang met dat bijltje. Dat aspect komt verder niet aan bod. Ik begrijp het. Lopend op mijn tandvlees. Het is toch al heel vermoeiend allemaal. Zo’n begrafenis en al die familie.

Ik loop echt spitsroeden die dag. Ik moet alle zeilen bijzetten om goed in mijn bescherming te staan. Zo zorg ik ervoor nergens alleen te lopen, altijd in de buurt van anderen. Ook hou ik mijn drankje zorgvuldig in de gaten tijdens de borrel achteraf, zodat er geen drugs in kunnen worden gegooid door de onverlaat.

Niet voor de tweede keer, meneer. Eveneens parkeer ik mijn auto vol in het zicht. Zodat niemand me kan besluipen als ik er in stap bijvoorbeeld. Ik wil geen klap op mijn kanis meer krijgen. Of een doodtrap in mijn rug.

Heks is helaas niet veilig temidden van haar eigen familie. Maar goed: Ik heb het volbracht en dat verdient toch een schouderklopje.

Maar alle gemekker op een stokje: Mijn problemen zijn peanuts met wat de gemiddelde mens momenteel meemaakt in bepaalde delen van onze verworden wereld.

Binnenkort heb ik weer een bijeenkomst met mijn spirituele Boeddhistische familie. Online! Ik ben dus wel degelijk lid van online communities. Zoals me onlangs dringend werd geadviseerd als oplossing voor al mijn problemen.

Het is een internationaal gezelschap. Overblijfsel van de 21 dagen retraite in 2018 in Plumvillage met wijlen zuster Orchidee. Mijn geliefde vriendin. De allerlaatste met haar als hoofd van de familie.

Van die groep van pakweg 20/25 mensen is nog een handvol over. Een bejaard echtpaar uit Jeruzalem. Een lerares uit de VS. Een therapeute uit Portugal. Een dirigente uit Utrecht. Een beeldschone Braziliaanse. En een Hollandse Toverheks.

Soms sluiten er nog wat leden van de groep aan, maar dit is wel de harde kern.

Onze bijeenkomsten beginnen doorgaans met een rondje ‘Hoe gaat het?’ Die rondjes zijn avondvullend momenteel. Met alle afschuwelijke ontwikkelingen in Israël en Gaza. Niet iedereen, die daar woont is het eens met die regerende gek.

Mijn vrienden gaan wekelijks de straat op om te protesteren tegen de oorlog. Zij werken met Palestijnen samen. Ze doen dit en dat, zus en zo. Maar het helpt niks. De genocide gaat gewoon door.

“Wat ben je mager,’ roept Heks tegen haar Israëlische vriendin. Het is waar, ze is kilo’s afgevallen de afgelopen tijd. ‘Ach Heks,’ reageert ze laconiek, ‘Niets zo goed voor de lijn als midden in de nacht op en neer rennen naar een schuilkelder.’

Mijn Amerikaanse vriendin bevindt zich temidden van de gekte aldaar. Razzia’s. Deportaties. Een megalomane gek aan het bewind. ‘Heks, het is hier burgeroorlog,’ besluit ze haar betoog.

Ik herinner me hoe opgelucht ze was toen Biden werd verkozen. ‘Een golf van ontspanning gaat door het land,’ zei ze blij, ‘Wat een zegen, dat die gek weg is.’

Nou, gek is terug van weggeweest. En hij gaat tekeer als een beest. Hij ligt dan wel weer onder vuur momenteel, vanwege het zoveelste schandaal. Maar de geschiedenis leert, dat hij daar doorgaans mee weg komt. Heks verwacht er allemaal niet teveel van.

Ik volg die malloot overigens niet. Ik zap weg, als hij in beeld komt. Ik gooi elke krant met zijn beeltenis linea recta in de kattenbak. Alles wat je aandacht geeft groeit. Die man krijgt veel teveel aandacht. Maar niet van Heks.

Hetgeen niet weg neemt, dat ik toch op de hoogte ben van de gebeurtenissen. Ik ontkom er niet aan. De wereld gonst ervan.

Vroeger was er een wekelijks televisieprogramma genaamd: ‘De toestand in wereld door G.B.J. Hilterman.‘ Heks keek er soms naar met haar toenmalige geliefde. Na het roken van een flinke joint. We kregen altijd de slappe lach van die man. We vonden hem heel ouwbollig en extreem rechts. Dat waren wij niet. Wij waren absolute pacifisten.

Tegenover mijn huis is een hotel. Het zit al sinds jaar en dag vol Oekraïners. Hele gezinnen zitten opgepropt in een kamertje. Met douche en toilet. Dat wel. Maar koken moet beneden in een gemeenschappelijke keuken.

Voor het hotel staan mensen enorm te paffen. Dag en nacht. Hun zorgen gematerialiseerd tot een onheilspellende rookwolk.

Oekraïnse pubers chillen op het bankje hier voor de deur. Ook dag en nacht. Ze komen op hun hippe fatbikes aanscheuren en roken vage sigaretjes. Exotische peuken liggen her en der verspreid op de stoep. ‘Rapen jullie ze wel eventjes op?’ vraag ik soms oude taarterig. ‘Ja, mevrouw,’ antwoorden ze beleefd. Om het dan niet te doen. Of soms een klein beetje.

Dus ja, ik mekker over mijn leventje. Over het feit, dat ik zoveel tijd in bed doorbreng. Ook met dit mooie weer. Over het onbegrip en de eenzaamheid, die daarmee gepaard gaat. Over de eeuwige kwalen en kwaaltjes. De terugvallen, een deel van de pathologie van ME, ondanks al mijn inspanningen om mijn situatie te verbeteren.

Maar ik leef vooralsnog in een vrij land. Ik kan maar zeggen wat ik wil. Alhoewel we dan weer wel op plaats 3 staan in Europa met femicide. De positie van de vrouw laat nogal wat te wensen over hier ter lande. Zo is het altijd wat.

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder! Lik, bef, zuig, ruk, lieg, bedrieg en bedonder! Heks deelt hoe het met haar gaat en krijgt het lid op haar neus. Heus. Mijn amoebebestaan wordt niet gewaardeerd. Waarom vertel ik toch ook aan medemensen hoe het echt met me gaat? Ik kan beter gewoon lekker blijven liegen, dat ik een fabeltasich leven heb. Ik leer het ook nooit!

Posted on 28 juli 2025 by lagriffeheks

Heks rijdt over de markt. Incognito. Pet met grote klep op haar boze bolletje. Enorme zonnebril tegen al dat felle licht. Mijn blik is wazig, zoals altijd op mindere dagen. Al mijn spieren geven er de brui aan. Ook mijn oogspieren.

Ik koop wat kip voor poes Lapje. Ze is zwak op de maag. Ik maak toch wat grappen met de andere klanten. Dan word ik omhelst door een vriendinnetje. ‘Zullen we een bakkie doen?’

We zoeken een tafeltje op een terras. Nergens is plek. Pas op het vierde terrasje kunnen we terecht. Alsof de duvel ermee speelt.

We strijken neer. Vriendinnetje trakteert op koffie. Vertelt over haar leven. Heks luistert. Vakantie hier. Reisje daar. Heks gaat nergens heen. Of toch: Ik ga een weekendje weg binnenkort. Een homeopatische dosis zomervakantie.

‘Niks aan, die reis, de cursus sjamanisme was ver beneden peil, zonde van mijn geld. Maar ik heb wel een aantal mensen daar een zet in hun spirituele ontwikkeling kunnen geven……’

Heks is zo moe het afgelopen half jaar. Na vier venijnige griepaanvallen waren echt alle reserves helemaal op. Geen milimetertje energie in de tank. Dus dagelijks modderen om de dag door te komen. Elk weekend het hele weekend in bed. Met tussendoor uitlaatrondjes met de hondjes.

En enorme last van Post-Exertionele Malaise (PEM). Een symptoom van ME, dat nooit went.

Heks’ energiehuishouding is als die van een oude telefoon. Haar batterij loopt leeg bij het minste of geringste. Opladen duurt eindeloos lang. Drie keer schrikken en de batterij ligt weer plat.

‘Hoe gaat het met jou?’ vraagt vriendin. Heks vertelt in een paar zinnen hoe het gaat. Of beter, hoe het niet gaat. De griepwinter gevolgd door snotlente. Hoe dat doorwerkt in de zomer. Het eeuwige ziek zijn. Al die uren in bed. Hoe dat je uitholt. ‘Ik voel me vaak eenzaam…’ geef ik tot slot toe.

Vriendin pakt direct haar telefoon en begint te zoeken. ‘Je moet je gewoon bij online communities aansluiten,’ lost ze het probleem ter plekke snel en efficiënt op. ‘Gewoon dit en dat en zus en zo.’ Vliegensvlug scrolt ze door haar mobiel op zoek naar die communities.

Eerder heeft ze al eens geroepen, dat ik de ellende met mijn familie gewoon achter me moet laten. Gewoon. Ook opgelost. Toen ik hevig liefdesverdriet had over een verbroken relatie was haar gouden advies om lesbisch te worden……

‘Jouw ziekte is gewoon een schuurpapiertje van het leven’, vertrouwde ze me ooit toe. Ik weet nog steeds niet helemaal hoe ik dit moet zien. Word ik een gepolijst mens van die kloteziekte? Schuurt mijn aandoening mijn stekels, horens en schubben weg?

Vandaag zeg ik er iets van. ‘Hou asjeblieft op met het op te lossen. Ik krijg nu het gevoel, dat ik me moet verdedigen tegen al jouw aanbevelingen. Ik wil geen advies of oplossing. Ik wil alleen maar, dat iemand eventjes naar me luistert. (En misschien zelfs zegt: Heks, wat waardeloos voor je, die ellendige ziekte) Ik hak al 40 jaar met dit bijltje en in al die tijd heb ik het nooit kunnen oplossen…….’

Mijn vriendin valt stil. Heks probeert nog een gesprek gaande te houden, maar de energie is helemaal veranderd. Ongemakkelijk.

‘Nou, ik ga ervandoor,’ roept ze vervolgens, ‘Ik loop leeg ,’ ze wuift in de rondte, ‘hierop.’ Heks voelt zich bezwaard. Zegt ze nu, dat ik haar leeg trek met mijn gemekker? ‘Je vroeg hoe het met me gaat en ik gaf antwoord,’ murmel ik, ‘Sorry’, verontschuldig ik me vervolgens geheel ten onrechte.

En weg is ze.

Heks rijdt de geheel andere kant op. Ik ben in de war. Voel me vreselijk in feite. Wat gebeurde hier nu eigenlijk? Ik koop een enorme bos bloemen voor mezelf. Om me te troosten. Om me op te vrolijken.

Ik hou mezelf al 40 jaar in de lucht met mijn onbegrepen ziekte. Ik beuk mezelf de dag door. Dag na dag. Opstaan, ontbijten, beestjes verzorgen, uitrusten…… aankleden, de deur uit met de woefies… uitrusten, weer iets eten….. uitrusten….. moed verzamelen om te douchen, tanden te poetsen…. dat is mijn werk. Heks werkt keihard.

Soms sla ik een onderdeel van het programma over. Eet ik niet bijvoorbeeld, te vermoeiend.

In het weekend lig ik voornamelijk gestrekt. Om bij te komen van al dat opstaan, douchen, eten en honden uitlaten.

Afgelopen zondag ga ik naar de kerk. Een preek over Kaïn en Abel. De naam Kaïn betekent geschenk en wordt in verband gebracht met het werkwoord “qanah” wat ‘verwerven’ of ‘scheppen’ betekent. Iemand, die maakbaarheid hoog in het vaandel heeft.

Hmm. Die hopeloos vermoeiende geslaagde types, die hun minder succesvolle medemensen losers vinden…..

Abel, met de betekenis adem of vergankelijkheid. Kwetsbaarheid. Ofwel de loser in de ogen van de maakbaarheidsmens.

Maar oh, wat een schrik: God accepteert het offer van Abel en negeert Kaïn met al zijn praatjes. En dan slaat Kaïn Abel dood. Uit afgunst en nijd.

Heks werd een paar jaar geleden neergeslagen door zo’n Kaïnachtige broeder. Niet doodgeslagen. Maar wel verrot. Met chronische schade aan haar rug.

De preek troost me. Dat de Godin omziet naar de kwetsbaren. Dat mijn kwetsbare onbetekenende offer wordt geaccepteerd.

‘Ach Goddelijke, verzucht ik later, ‘Ik voel me soms zo eenzaam en niet gezien. Die ziekte is ruk. Mensen willen nooit luisteren naar dit soort verhalen. Velen lossen het probleem ter plekke op. Anderen slaan me om de oren met krantenartikelen over ME. Of ze sturen een mail naar een professor in Noorwegen over mijn situatie, waar ik verder niks aan heb. Of ze draaien met een afgemeten streepmondje op hun stoel en zuchten alsof zijzelf er 40 jaar in lappenmand op hebben zitten.’

Heks is fan van het Stoïcisme. Als het slecht gaat, ga ik gewoon door. Ik maak er geen gedachte aan vuil. Ik doe evenzogoed al mijn dagelijkse kutklusjes. En als het goed gaat idem dito. Ik spring geen gat in de lucht. Dat kost overigens ook veel teveel energie.

Stoïcijns werk ik mijn wekelijkse programma af. Gedisciplineerd ga ik naar de gym, het zwembad of mijn koren. Door weer en wind rijd ik rond met mijn hondjes.

Tijdens mijn uitlaatrondes maak ik praatjes met Jan en Alleman. Als medemensen onverhoeds hun pijn delen luister ik. Ik probeer er dan gewoon alleen te zijn voor de ander. Holding Space.

Stoïcisme is een filosofie. Het richt zich op het vinden van innerlijke rust en geluk door het accepteren van dingen die buiten onze controle liggen en het focussen op wat we wel kunnen beïnvloeden: onze eigen gedachten en daden. Stoïcisme leert ons om te gaan met tegenslagen en emoties op een rationele manier, en om een deugdzaam leven te leiden.

Verslag van vandaag de dag. Vandaag de dag is hard gelag. Een dag niet hard gelachen is een dag niet geleefd. Heks denkt aan iedereen, die het moeilijk heeft. En dat zijn er nogal wat………..

Posted on 9 maart 2022 by lagriffeheks

Uw testuitslag is negatief, dat betekent dat u op het moment dat de test werd afgenomen geen Corona had…’ Heks zit glazig naar het bericht te staren. Nog niet helemaal wakker. Stampende hoofdpijn. Halvezolige buik. Overal spierpijn. Een koortslip van hier tot Tokio. Licht verkouden…..

Dus geen Corona, gewoon ME. Zo lastig om die twee uit elkaar te houden. Ik kan me wel elke dag laten testen…

Gek genoeg weet ik niet of ik opgelucht ben of teleurgesteld. Om me heen krijgen nu alle mensen die steeds heel voorzichtig zijn geweest opeens Covid. Rozenhart bijvoorbeeld. Twee dagen nadat ze Heks uitgebreid met van alles heeft zitten helpen hier aan de keukentafel test ze positief.

Een week later krijg ik een berichtje van mijn onvolprezen fysiotherapeut. Ook hij heeft het virus ergens opgepikt. We hebben tijdens de laatste sessie zo verschrikkelijk en keihard gelachen om alle flauwekul, die we tegen elkaar uitslaan! Geen idee of die mondkapjes daar wel tegen kunnen. Of ons gebulder het virus heeft laten ontsnappen uit zijn Ffp2 gevangenis.

‘Let’s get this over with, je kan het maar gehad hebben….’ is de maatschappelijke teneur. Heks is gewoon een ouwe zeur. Bovendien zijn er dringender zaken om je druk over te maken. Een oorlog bijvoorbeeld. Oorlog bij de buren.

Mensen laten zich van hun beste kant zien. Overal acties voor Oekraïne. Gelukkig maar. Voor zo lang als het duurt vrees ik. Heks heeft sinds de idioterie rondom Covid weinig vertrouwen meer in de lange adem van de fundamentele goedheid van de mens.

Hoe lang gaat het duren voordat mensen gaan roepen dat ze er genoeg van hebben? Dat ze geen zin meer hebben in die oorlog en in al die vluchtelingen? Dat ze recht op dit of dat hebben? Dat de hele oorlog verzonnen is om ons er onder te krijgen? De eerste complottheorieën schijnen al te circuleren.

Maar vooralsnog gaat het goed. Worden vluchtelingen geholpen. Wordt er ingezameld en herverdeeld. Rijden mensen af en aan met hulpgoederen. Zijn er talloze ontroerende privé initiatieven. Vooralsnog. Toch?

Gekke Putain. In zijn eenzame gestoorde universum. Hij wil geschiedenis schrijven. Hij wil serieus genomen worden. De zoveelste megalomane zot, die dood en verderf zaait. En lof oogst van zijn persoonlijke jaknikkers. Hij richt zijn zusterland ten gronde. Zijn eigen land is er niet veel beter aan toe.

Elke gek heeft zijn gebrek. Maar deze man is knettergek. Helaas krijgen de gekken doorgaans de kaart. Als je over de duivel spreekt, trap je hem op zijn staart.

Heks probeert een beetje in haar eigen bubbel te blijven. Ik heb mijn eigen oorlog op mijn eigen grondgebied. Compleet met met cyberaanvallen. Zaterdag belt mijn oudste neef. Waarom ik uit de familie-app ben gegaan, die opnieuw is aangemaakt voor familieleden, die uit de reeds bestaande familie-app zijn gegaan. Dit alles vanwege een aankomende familiedag.

Ja, neef, dat zal ik je vertellen…….

Neef en zijn vrouw zijn perplex. Er is in elke familie wel eens wat, maar in elkaar geslagen worden is wel erg extreem. Dat het door de andere leden van de clan wordt geaccepteerd en getolereerd is zo mogelijk nog extremer. En dat het slachtoffer een ouwe taart is met een spierziekte, die in een scootmobiel rijdt, terwijl de dader zo op het oog aan de anabolen zit, is natuurlijk de limit.

‘Ik begrijp dat je niet durft te komen,’ zegt neef aan het eind van het gesprek. Balen natuurlijk, dat de dader die dag weer gezellig de leuke Pipo gaat lopen uithangen in de familie, compleet met overdreven geschater en verkeerde humor ten koste van, terwijl ik ….. Ik blijf maar weer thuis. Voor de zoveelste keer.

Vandaag voel ik me zo moe en halfzacht. Stampende hoofdpijn, overal spierpijn, een niet te belasten pols en pijnlijke ribben. Ja, die ribben. Dat komt misschien nooit meer goed. We zijn bijna 4 maanden verder en ze staan nog steeds uit het gelid. Ondanks alle martelbehandelingen bij de fysiotherapeut.

Maar Heks vecht zich terug. Terug naar haar eigen grondgebied. Waar mijn clan nooit meer welkom is. Ik ben weer in de leer gegaan bij mijn toverjuf. Een online seidrklas. En ik zit weer op een koor. We zingen Brahms en Mozart. En ik ben begonnen met fysiogym. Spierkracht kweken. Om mijn hypermobiele gewrichten enigszins in de kom te houden. Om mijn actieradius te vergroten.

Want mijn actieradius is gehalveerd sinds de aanval. Dat kan ik zien op mijn gezondheidsapp. Die houdt dat soort dingen nauwkeurig bij. Ei, ei.

Heks ligt zachtjes te mekkeren, want niet lekker en doodmoe. Boe! En: Bèhbèhbèh! Mijn gemekker is niets vergeleken met dat op televisie. Rondom de Olympische Spelen. Als er iemand van zijn fiets valt. Of positief op Corona getest is. Of haar dag niet heeft. En dus niks wint.

Posted on 29 juli 2021 by lagriffeheks

Heks ligt gestrekt. Ik kan niet bewegen vandaag. Alle verborgen spiertjes en peesjes in mijn heksenlijf protesteren bij voorbaat. En wat heb je dan gedaan, Heks, dat je het zo moet bezuren? Letterlijk. Bezuren met verzuren. Nou, niks bijzonders.

Ik heb gisteren wel gezwommen, maar dat doe ik tegenwoordig elke week. Dus dat zou intussen niet deze problemen meer moeten veroorzaken. Wel dus. Ik kan nooit een pijl trekken op dat hopeloze lijf van me. De ene keer kan ik straffeloos een kilometertje zwemmen. De andere keer lig ik dagen bewegingsloos in bed te creperen na zo’n actie. Ik zal er nooit aan wennen.

Maar er is ook goed nieuws. Mijn belastingaangifte is eindelijk de deur uit. Alle bonnetjes opgesnord en opgeteld. Alle medicijnen die niet worden vergoed opgevoerd. Elk jaar een hele heisa. Maar het is weer voor elkaar!

Met name dankzij Blonde Buurman. Mijn oude vriend helpt me met allemaal ongelofelijk kutklussen. Hij schrijft brieven en wint informatie in betreffende zaken, die me pijnlijk raken. Hij fungeert als buffer tussen Heks en haar kwelgeesten.

Bovendien houdt hij van lijstjes en administreren. Iets waar ik de genen voor mis. Heks houdt van chaos en improviseren. Dat kan ik dan ook als de beste, een creatieve oplossing bedenken voor bijna elk probleem. Helaas heb je niets aan zulke eigenschappen als het op belastingzaken aankomt. Dan ben je meer gebaat bij degelijke lijstjes.

Zometeen ga ik naar de fysiotherapeut. Die gaat me weer helemaal uit de knoop halen. Hij duwt mijn rechterschouder weer in de kom. En mijn rechterheup. Hij maakt armen en handen los uit chronische kramp. Hij plopt een rib weer op zijn plaats halverwege mijn rug. Hij ontspant mijn kaakspieren, zodat mijn kaakgewricht weer in de kom schiet.

Hij foltert mijn voetzolen, zodat mijn voeten zich weer kunnen ontspannen. Hij doet hele gemene dingen met mijn kuitspieren en de verharde platen op mijn dijbenen…… In een half uur tijd loopt hij mijn hele lichaam langs. En niet voor niets, ook al denk ik dat echt wel eens. Als hij een week later weer helemaal van voren af aan kan beginnen.

Nee, ik laat me niet voor niets wekelijks systematisch martelen. Dat bleek wel na een half jaar zorg mijden. Sinds de sessies zijn hervat kan ik weer af en toe ontspannen wandelen. Dat was onmogelijk geworden met een heup chronisch uit de kom. En ook het zwemmen lukt me, alleen omdat mijn fysiotherapeut me weer wekelijks pijnigt.

‘Heb je nog een beetje naar de Olympische Spelen gekeken?’ vraag Blonde Buurman tijdens onze aangifte-sessie. Heks is dol ook sport. Ik kijk elk jaar fanatiek naar de Tour de France. En ook de Olympische Spelen kunnen zich doorgaans verheugen in mijn mijn warme belangstelling.

‘Ik kan mezelf er dit jaar niet toe zetten. Ik had het ook met de Tour. Alleen de ritwinst van Bauke Mollema heb ik toen bekeken. Normaal gesproken kijk ik elke dag met overgave naar de Avondetappe. Alsmede lange bergritten. Die zat ik dan helemaal uit.’

‘Maar ik kon al dat geneuzel rondom de Tour dit jaar gewoonweg niet aanhoren. “Lekker belangrijk,” denk ik dan steeds. Ik heb het nu ook weer met de Spelen. Dat gezemel door Jan en Alleman en deskundige zus of zo over iemand, die valt of verliest. Wat een gezeik. Ik kan het eventjes niet hebben….’

Heks heeft geen geduld voor gezemel. Helaas wordt er heel wat afgeleuterkoekt door mijn medemensen. Al kletskousend houdt de mensheid zichzelf in de lucht. Zucht.

Een zucht geeft lucht aan een hart vol smart. Zuchten dus maar, Heks. Tot je erbij neervalt. Maar niet meer luisteren naar gewauwel over niks. Naar gezuig en gezeik. Dat gaat niet meer gebeuren.

Zoekers en Vinders. Vloekers en Vlinders. Heks is een vloekende Zoeker. Hoe vind je dat? Met Vinders heb ik het helemaal gehad. Die vinden van alles, die vinden maar wat. Ik word er zo moe van. Ja, Heks is het zat.

Posted on 14 juni 2021 by lagriffeheks

‘Je hebt Zoekers en Vinders,’ zegt mijn therapeute opgewekt, ‘Jij bent ongetwijfeld een Zoeker, Heks. Vinders en Zoekers zijn geen geweldige combinatie. Zoekers worden doorgaans doodmoe van Vinders, want die trekken hen leeg. Je bent opgegroeid tussen de Vinders. Geen wonder, dat je zo kapot moe bent…’

Ja, dodelijk vermoeid. Mijn grootste probleem in het leven. Een dagdagelijks gevecht tegen de bierkaai. Op mijn tandvlees uit bed komen. Te moe voor woorden mijn eerste bakkie koffie naar binnen slaan. Uitdeuken en bijkomen van alweer een nacht waardeloos slapen. Hebben alle Zoekers daar last van? En wat vinden Vinders daarvan?

Vinders. Pas na een paar dagen realiseer ik me dat Vinders waarschijnlijk van van alles wat vinden. ‘Zoek het uit,’ vindt deze Zoeker, ‘Wie zoekt, die vindt. Matteüs 7:7-8. Zo is het ook nog eens een keer.’

Later ontdek ik een boek over het onderwerp. ‘Wat Zoekers niet vinden – Wat Vinders niet zoeken’ William Gijsen en Joke Dewael. Dat ga ik eerst maar eens bestellen. Ik wil meer weten over dit onderwerp…….

”Ben je een Zoeker? Of ben je een Vinder? En is je partner, je kind of je collega een Zoeker of een Vinder? Zoekers en Vinders benaderen de wereld op een heel verschillende manier, wat grote gevolgen heeft voor onze omgang met elkaar.
Zoekers willen groeien, Vinders willen met hun talenten aan de slag. Zoekers willen een beter mens worden, Vinders willen een beter leven leiden. Zoekers blijken onder andere zelfredzaam, mededeelzaam, rusteloos en filosofisch te zijn, terwijl Vinders onder andere behoedzaam, materialistisch, eigengereid en praktisch zijn.”

Heb ik al gezegd, dat ik een geweldige therapeute getroffen heb? Na jarenlange ellende op dit gebied. Tweeënhalf jaar om precies te zijn!

De eerste therapeut met lange blonde lokken heeft een Therapeutisch Centrum hier in de stad. De man belt af op de ochtend van de eerste afspraak. Heks heeft dan al ongeveer 200 vragenlijsten ingevuld voor die gek ter voorbereiding. Dat heeft me maanden flink bezig gehouden. Al mijn beschikbare energie is er door opgeslokt. Maar op de ochtend van de eerste afspraak belt de zelfingenomen kwibus dus af. Hij doet namelijk geen langdurige trajecten. Dat had hij wel eens eerder kunnen bedenken.

Daarna kom ik terecht bij Buurtzorg Plee. Bij die griezel van een psychiater. Dat gekke mens, die direct uit haar dikke duim zoog, dat Heks aan de drank zou zijn. Dat enge gestoorde wijf, dat me wilde volstoppen met hoge dosis antidepressiva. Iets, waar ME patiënten helemaal niet tegen kunnen. O ja, die ME, daar ging ze me ook wel eens eventjes helemaal van genezen. Daar had ze ook al verstand van. Die ingebeelde ziekte zat gewoon tussen mijn oren natuurlijk. Toen ik niet door haar wilde worden genezen middels cognitieve therapie waren de rapen gaar.

Doodsbang heeft die mafkees me gemaakt met haar pogingen om tegen mijn zin en achter mijn rug om met mijn huisarts te gaan praten. ‘Straks rijdt het busje voor. Word ik vastgebonden en afgevoerd…’ dacht ik op een gegeven moment.

Ze hebben voor twee intake gesprekken overigens een paar maanden bij mijn zorgverzekeraar gedeclareerd, ontdekte ik afgelopen winter. Heks heeft ze erbij gelapt. Zo’n wanprestatie leveren en dan maanden declareren? Schandalig! Ik zit momenteel te wachten op een urenverantwoording, die maar niet komt. Volgende week ga ik er weer achteraan……

Daarna kom ik bij Silver Psychologie terecht. Een landelijke monsterorganisatie, die naar het schijnt zijn werknemers uitbuit. Heks treft een schat van een therapeute en we vullen een half jaar lang samen vragenlijsten in. Eindeloos veel lijsten, met steeds dezelfde vragen. De ene lijst na de andere. En dan weer nieuwe lijsten. Ik krijg er een punthoofd van.

Daarna beginnen we dan eindelijk met EMDR therapie, maar het schiet maar niet op. Het proces voelt als zwemmen door een zee van taaie kauwgom. Watertrappelen in een bokkige beerput. Helaas raakt de therapeute binnen de kortste keren zelf burn out. De ene afspraak na de ander wordt afgebeld. Dat gaat zeker een half jaar zo door, ook nadat ik herhaaldelijk aan de bel trek.

Uiteindelijk ligt de therapeut helemaal omver. De organisatie laat me barsten. Net op een voor mij heel moeilijk moment. Midden in allerlei processen. Heks kan de vliegende RAMBAM krijgen. Tot slot geeft de klachtenfunctionaris van Silver Psychologie mij de schuld van hun eigen falen. Echt een waardeloze organisatie. Het enige, dat ze goed kunnen is rekeningen schrijven. Wat ook zij hebben stevig gedeclareerd ontdek ik, als ik me er in verdiep.

Maar nu heb ik dus de liefste therapeute van de wereld. We hebben een geweldige klik. En ze is zo bekwaam! Binnen de kortste keren hebben we al zoveel werk verzet. In vier sessies meer dan in een heel jaar bij Silver. En: Ik ben ook gelijk helemaal van de drank af!

😉

Zoekers en Vinders. Heks is een Zoeker. Een dwangmatig eerlijke Zoeker. Ik heb niks te zoeken bij Vinders. Vinders trekken me leeg. Ze vinden ook overal wat van. Ze vinden me te dit en te dat, te zus of te zo. Heks zoekt Vinders niet meer op. Geef mij maar wat Zoekers om me mee te vermaken. Ja, ik red me wel. Altijd al gedaan.

Niemand is geïnteresseerd in het ziektebeeld ME. Het is de kwaal van watjes, aanstellers en zeikerds. Zo is het altijd geweest en zo zal het dan ook wel blijven. Hoewel? Misschien dat dit verandert, als half Nederland ME heeft! Tengevolge van het Coronavirus. Niet dat ik daar op hoop. Liever niet! Dit ziektebeeld wens je je ergste vijand niet toe…..

Posted on 31 maart 2021 by lagriffeheks

De afgelopen week is Heks zo half zacht. Overdag loop ik op mijn tandvlees de hondjes uit te laten. ’s Nachts probeer ik tussen aanvallen van slapeloosheid door toch een paar uurtjes te slapen. Ik bak bananenmuffins met weed. Dat helpt. Opeens slaap ik een gat in de dag. Meermalen.

Hoe kom ik nu toch zo kapot moe? Wat heeft me nu toch zo vreselijk uitgeput? Heks heeft geen idee. Aanvankelijk. Ik zit grotendeels thuis naar mijn navel te staren. Daar word je niet moe van. Toch? Of ben ik nu gek?

Plotseling realiseer ik me, dat ik mijn balkon heb geveegd. Een jaarlijks terugkerend karweitje, waar ik zelden iemand voor weet te strikken. Na de winter moeten de vlonders van hun plek, zodat de eronder verzamelde troep kan worden verwijderd. Opdat het regenwater weer kan weglopen.

Een klusje van niks. Voor een normaal mens. Voor Heks is het ’s winters genadeslag. Elk voorjaar weer. Maar kort van memorie als ik ben, vergeet ik het ook elk jaar weer. Vol goede moed begin ik met stoffer en blik te hannesen achter de grote houten stoel, onder de vlonders, tussen potten en achter plantenbakken.

Ik trek verdorde restanten planten los. Vul de ene vuilniszak na de andere met overleden plantaardigen. Jeetje, wat is er veel kapot gevroren in die paar weken vorst. Plantjes, die al jaren verwoed het hele jaar door staan te bloeien in mijn heksentuintje zijn plotseling zo dood als een pier. Tierelier.

Dus daardoor ben ik helemaal van het padje geraakt! Ik heb geen acute Corona zonder specifieke Coronaachtige-verschijnselen! Ik heb mezelf met mijn geveeg op mijn balkonnetje gewoon zo grondig de mantel uitgeveegd, dat ik zieltogend moet bijkomen tot Sint Juttemis. Of in elk geval toch zeker een week. Toe maar Heks. Dat gaat weer lekker zo.

In het blad van de MEvereniging lees ik allemaal berichten over de enorme aanwas ME-patiënten sinds de Coronacrisis. Er schijnt een ware run te zijn op dit ziektebeeld. Hele volksstammen ex-patiënten zijn er na die paar weken Corona net zo miserabel aan toe als Heks de afgelopen decennia. Oh, wat interessant toch weer allemaal. Ik ben echt blij, dat ik het weet.

Niet dus. Ik wil een struisvogel zijn. Ik wil mijn grote gekke vogelkop in het zand steken.

Ik wil niet doodsbang in een hondenpark worden overlopen door een waar leger dolgedraaide studenten. Met het voorjaar in hun kop en een fles bubbels onder de arm. Ik wil niet eeuwig achteruit dansen tijdens mijn anderhalve meter gesprekken, omdat mijn gesprekspartner me hongerig opneemt.

Of verbeeld ik me dat? Is het louter wezenloze domheid, die geniepig terugstaart uit hun gemene oogjes, als ze weer eens achter me aanjagen met hun ellendige gehijg? Als de anderhalve meters weer eens met voeten worden getreden. Als, als….

Met ons prakkerige prikschema, de vage vege vaccinaties die links en rechts soms worden uitgedeeld, aan volstrekt willekeurige bevolkingsgroepen, duurt het nog wel een jaartje voordat we uit de lockdown zijn. Heks stelt zich in op nog een jaar eenzaam afzien. Met af en toe een onuitstaanbaar vervelend prutpraatje in de media van Rotte Tutte.

Dus. Als het maar geen Corona is. Mijn vage klachten. Mijn dodelijke vermoeidheid. Mijn spierpijn op plekken waar bij mijn weten geen spieren zitten. Het zal wel niet, maar helemaal gerust ben ik er nooit op.

Het afgelopen jaar heb ik veel van dit soort weken doorgemaakt. Ik heb me ook wel eens laten testen en dan was het toch gewoon ME, wat de klok sloeg. De laatste 35 jaar heb ik veel van dit soort weken, maanden en ook jaren meegemaakt.

Toen interesseerde het niemand een zak. En ook nu heb ik nog geen mens met dit verhaal kunnen boeien. Naar alle waarschijnlijkheid. Neem ik voor het gemak maar aan.

Misschien verandert dat, als half Nederland ME heeft. Niet dat ik daar op hoop. Dit ziektebeeld wens je je ergste vijand niet toe…..

Doe een stapje naar voren en een stapje opzij. Tik. Krijg de hik. Heks strompelt voorwaarts met babystapjes. Geniet het leven met miniscule hapjes. Er gebeurt toch nog genoeg bijzonders. Elke dag een wereldwonder!

Posted on 6 januari 2021 by lagriffeheks

‘Doe een stapje naar voren en een stapje opzij, tik, weer een stapje naar voren en een stapje opzij, tik, loop niet te zeuren, Heks is niet blij, tik, ja, nu nog even, krijg toch de hik, hik, hik……’ zingzoemt Heks, geïnspireerd op Nederland in Beweging.

Olga Commandeur loeit haar instructies mijn slaapkamer in, terwijl ik me in mijn kleren worstel. Oh, grote goden, ik heb echt geen lijf vandaag. Geen lijf, maar een pijnplurk. Een vastgelopen tanker. Een schipbreuk op volle zee. Nee, vandaag valt niet mee.

Het nieuws, dat volgt biedt ook geen soelaas. De Coronabesmettingen lopen maar op in Nederland. Ja, hoe zou dat nu komen? Heks is altijd weer verbaasd over de stompzinnigheidsgraad van dit kabinet.

Oh, wat is men weer verbijsterd over de cijfers. Na hun ongelofelijk achenebbisjbeleid. Maatregelen weken te laat nemen. Niemand, die zich er aan houdt, om te beginnen de politici zelf. En dan oprecht verbaasd zijn. Huh….. Wat een acteurs…..

En vaccineren? Ho maar.

Iedereen heeft gezellig samen kerst zitten vieren, dat is zo klaar als een klontje. Heks wist van tevoren, dat het zou gebeuren. Ook de restauranthouders wisten het, gezien de ongelofelijke hoeveelheid bestellingen voor grote groepen.

Ook de mensen, die wel min of meer hun best doen om zich aan de regels te houden, hebben elkaar gezien met kerst. In etappes. Helaas kun je elkaar ook in etappes besmetten.

Ik rest my case…..

Dus. Zo.

Is er dan niks om je op te fleuren? Klagelijk Heksje? Jazeker! Er is iets.

Afgelopen maandag praat ik anderhalf uur aan de telefoon met de zus van mijn onlangs plotseling overleden vriendin de non. Via een omweg is ze me op het spoor gekomen. Opeens hoor ik alle details over de laatste maanden van mijn lieve vriendin. Wat fijn!

Het doet me goed om te horen hoe twee van haar zussen haar de laatste maanden gezelschap hebben gehouden. Alle ins en outs krijg ik te horen. Het stelt me vooral gerust, dat mijn vriendin geen pijn heeft geleden. Veel vragen worden beantwoord……

‘Jouw naam kwam ik telkens tegen in haar adressenboekjes. Elk jaar schreef ze em zorgvuldig over. Ook heeft ze de laatste keer, dat ze hier was geprobeerd om je adres te achterhalen. Ze wilde je opzoeken….. Mijn man is toen nog op zoek geweest naar Toverheks…..’

Oh, wat jammer, dat dat niet gelukt is! Het was altijd een droom van me, dat ze hier een keertje langs zou komen. Dat ik een retraite zou organiseren en dat ze hier mocht logeren bijvoorbeeld.

Soms fantaseerden we daarover. De regels van het klooster zijn heel streng, Je moet voor alles toestemming vragen, dus ik achtte de kans klein, dat het zou lukken.

‘Dan maken we er gewoon een mini retraite van…’ riep ik dan. Heel ieniemini. Een simpel bezoekje zou ook al geweldig zijn geweest. Oh, wat zou ik haar in de watten hebben gelegd!!!!!

Toch doet het me al goed, dat ze het van plan was.

Gisteren lig ik een groot deel van de dag in bed te dweilen. Extreem slechte dag, volgend op een slapeloze nacht. En een veel te vroege afspraak bij de mondhygiëniste. M’n hele systeem is van slag hierdoor. Aan het begin van de avond val ik in slaap. Hierdoor mis ik de Zoomsessie van mijn koor. Maar ik trek wel een beetje bij…..

Vandaag bel ik naar de antroposofische praktijk. Ik maak een belafspraak met mijn huisarts. Ik moet de man ervan doordringen, dat ik tot de risicogroep behoor bij Covid19. Tot mijn verbijstering wilde hij me in het najaar geen griepprik geven, omdat die bestemd waren voor kwetsbare mensen. Ik heb dat toen maar laten zitten, mede omdat ik altijd ziek word van die prik.

Maar deze vaccinatie wil ik zo snel mogelijk in mijn klep. Het zou heel veel voor me betekenen, als ik wist, dat ik beschermd ben tegen een virus, dat me het verpleeghuis in kan jagen. Of de dood. Met mijn halvezolige immuunsysteem. Mijn kapotte afweer. Mijn gatenkazige verdediging tegen de buitenwereld.

Dat vaccin kan mijn redding betekenen.

Bovendien: Ik wil eindelijk wel weer eens onder de mensen zijn. Ergens heen gaan, iets doen. Behalve de hondjes uitlaten.

Nu nog mijn huisarts overtuigen, dat ik als eerste aan de beurt moet zijn. Nou ja, samen met de andere kneusjes. Het blijft natuurlijk om te huilen, dat ik nog steeds niet serieus word genomen met die kutziekte. Zelfs niet door mijn huisarts, bij wie ik al meer dan 15 jaar over de vloer kom.

Die met eigen ogen heeft gezien, hoe raar mijn lijf reageert op allerlei zaken. Die wel eens een abces in mijn buik heeft doorgeprikt, na een behandeling bij de mondhygiëniste. Om maar iets te noemen.

Nou Heks, hou maar op met mekkeren. Het helpt toch niet. Beter kun je je energie gebruiken om de man te overtuigen van de noodzakelijkheid van het vaccin in jouw geval.

Maandagnacht sta ik in mijn woonkamer, als ik plotseling een initiatie krijg vanuit een andere dimensie. ‘Maar, maar…,’ pruttel ik nog. Degene, die em geeft ken ik heel goed. Helemaal niet op gerekend. Ik ben niet eens echt Bhoeddhist……

Ik voel de energie door mijn lijf stromen. Zoveel, dat ik er niet van kan slapen.

Vandaag doe ik nog maar een dagje rustig aan. Zometeen lekker met de hondjes op stap. Even lekker uitwaaien. En verder helemaal niks.

Vallen en weer opstaan. Je bent zo sterk, dus doorgaan. Jij redt je wel, ouwe Heks. Misschien helpt een beetje seks…. om er weer tegenaan te gaan. Dat schijnt altijd goed aan te slaan. Bij heksen dan. In de patriarchale godsdiensten is het nog steeds uitermate zondig. Vooral voor het huwelijk. Of als je er als vrouw van geniet…..

Posted on 14 december 2019 by lagriffeheks

©Toverheks.com

‘Heks, jij redt je wel. Jij bent zo sterk, je redt je al jaren,’ roept mijn gesprekspartner. Hij heeft net een hele tijd over zichzelf zitten oreren en hij gaat daar na deze uitspraak nog een schepje bovenop doen. Mijn protest verdwijnt in lawaaierige grappig bedoelde wollige weerleggingen. Hij wil nu eenmaal geloven, dat ik mijn hopeloze leventje prima voor elkaar heb. Hij hoort niets van wat ik zeg.

©Toverheks.com

Doodmoe ben ik na ons jubileumconcert. Ik lig eindeloos onderuit, afgewisseld met uitlaatrondes van mijn viervoetige vriend VikThor. Ik besluit toch weer eens iets simpels te gaan koken, na anderhalve maand Thais en Toko. En maaltijden overslaan.

Ja, ik red me wel. Ik heb tegenwoordig meer hulp. Genoeg uren thuiszorg. Daarnaast een allerliefste jongedame, die me met administratieve kutklusjes helpt. En kutklusjes van opruimerige aard. En tot slot een goede vriend, die zich in mijn ingewikkelde financiële situatie heeft vastgebeten. Hij brengt de onderste steen boven, langzamerhand krijg ik weer een beetje zicht op mijn financiën. Nog geen grip.

©Toverheks.com

Daar liggen nog een paar hinderlijke foute narcistische leeuwen en beren op de weg. Heks gaat niet over lijken, dus ik moet geduld hebben. Me niet gek laten maken. Rustig wachten tot het tij keert. Met mijn goede vriend als buffer tussen Heks en haar kwelduivels.

Ik ben in elk geval niet meer in paniek. Bang gemaakt door mijn plaaggeesten, bestookt met verkeerde informatie. Eindelijk staat er iemand achter me. En voor me.

Ik heb dus eindelijk na dertig jaar tobben meer hulp gekregen. Niet van mijn familie. Niet van mijn vrienden, op eentje na dan. Voornamelijk van instanties. En nog is het afzien in slechte periodes. En die periodes volgen elkaar voortdurend op.

Ik kan er dan ook totaal niet tegen als mensen dingen roepen als, ‘Heks, jij redt je wel. Jij bent zo sterk, Bladiebla.’ Lekker makkelijk om te zeggen! Ben je er mooi van af.

©Toverheks.com

Je hoeft niets voor me te doen, ik begrijp heel goed, dat elk huisje zijn eigen kruisje heeft, bovendien kun je in mijn geval wel aan de gang blijven natuurlijk, ik blijf maar ziek, al meer dan dertig jaar, maar zeg niet zulke dingen. Het strookt niet met mijn werkelijkheid. Want de uren thuiszorg en andere hulp ten spijt blijft mijn leven een landerig bestaan. Ik kom tot niets. Er zit kop noch staart aan.

De realiteit is, dat ik nauwelijks iets voor elkaar krijg. Alles wat ik onderneem resulteert in dagenlang geen pap kunnen zeggen. ‘Je hebt het goed vol gehouden,’ zegt Hopla na een middag op een fantasy festivalletje.

Het is waar, ik sta nog overeind. Sterker nog, ik stuiter nog uren door mijn huis na thuiskomst. Pas tegen de ochtend lukt het me om in slaap te vallen. Om de volgende dag hartstikke ziek wakker te worden. Ik heb het goed volgehouden, jazeker, tot ik omviel.

©Toverheks.com

Na het jubileumconcert flikker ik voor mijn deur met fiets en al om. Ik heb het bijna gered om heelhuids thuis te komen, maar op het laatste moment gaat het toch nog mis. De medewerkster van het hotel aan de overkant schrikt zich een hoedje. Ze staat heerlijk een sigaretje te roken in de steeg. ‘Help, Heks, wat doe je nu?’

Ook die nacht stuiter ik tot een uur of 5 door het huis. Kapot. Misselijk van moeheid. Maar slapen lukt niet. Mijn hele lijf stampt. Stil liggen is al geen optie.

Afgelopen nacht het ik ook een sluiternacht. Mijn bezoek met zijn eindeloze verhalen, waar ik geen speld tussen krijg, terwijl hij elk verhaal minstens twee of drie keer achter elkaar vertelt, ook de verhalen, die ik al twintig keer eerder gehoord heb….

©Toverheks.com

Zijn in mijn beleving zeer onaangename opmerkingen over mijn situatie….. ongetwijfeld goed bedoeld zeg ik maar alvast bij voorbaat. Om jullie de wind uit de zeilen te nemen. Elke kloterige opmerking over mijn leven is altijd goed bedoeld naar het schijnt….. Dit alles helpt niet bepaald mee om mijn lichaam en geest tot rust te brengen.

Ik doe leuke dingen. Het fantasy festival. Het concert. Nu weer een kerstkrans maken bij Hopla. Zo gezellig. Ik geniet hier allemaal intens van!

Dezelfde avond lig ik levenloos op bed televisie te kijken. Met 1 oog open. Met kleren en al. Pas tegen vijf uur ’s morgens heb ik genoeg energie om de hond uit te laten.

©Toverheks.com

De dag erna kan ik niet bewegen. Mijn armen zijn helemaal naar de klote. Overal spierpijn. Schouders vastgevroren aan mijn romp. Hoe kreeg ik het vroeger voor elkaar om vijftig van die dingen op een dag te maken? Een uurtje met een snoeischaar in de weer resulteert tegenwoordig in extreme pijnen, wakker liggen, dagenlang bijtrekken…….

Ga dus niet zeggen van ‘Heks, jij redt je wel. Jij doet dat al jaren. Bladiebla….’ Want je weet er niks van. Het eindeloze uitzitten van hopeloze dagen vol pijn en ongemak. De offers, die ik moet brengen om een keer gewoon iets te doen. De eenzaamheid. Vooral dat laatste. Het gevoel er zo ontzettend in mijn eentje voor te staan.

©Toverheks.com

Zonder liefhebbende familie. Zonder geliefde. Met een hele kleine achterban. De mensen, die ik met enige regelmaat zie, ik bedoel dan wekelijks of maandelijks, zijn thuiszorgmedewerkers of fysiotherapeuten. Of mijn homeopaat of acupuncturist…..

Een handvol trouwe vrienden zie ik goddank ook nog met enige regelmaat. Die houden me in de lucht! Vooral mijn oude vriend, die me met mijn financiën helpt.

Dan zijn er nog de mensen, voor wie ik voor mijn gevoel een projectje ben geworden. Even eens in de zoveel maanden vijf minuutjes bij Heks langs….. Niet eens lang genoeg om de jas uit te trekken. Ook weer goed bedoeld. Toch maken zulke bezoekjes me heel verdrietig.

©Toverheks.com

Heks moet het in zo’n geval niet in haar kop halen, om te zeggen hoe de zaken er echt voor staan. Dat wordt niet gewaardeerd.

‘Jij redt je wel Heks. Jij bent altijd zo positief. Jij bent sterk. Ook al flikker je met fiets en al om, je staat toch weer op. Je zit je eenzaamheid uit. Je laat je beledigen door vrienden, die je situatie bagataliseren, om ervan af te zijn en maakt er een grap van. Ja, jouw leven is top.’

©Toverheks.com

Gelukkig zijn de metingen bij mijn acupuncturist sinds de operatie aan mijn mond van afgelopen zomer veel beter. Volgens mij bestaat er een verband. Stiekem hoop ik dat ik van die verbeterde metingen ook iets ga merken op termijn. In de vorm van energie. Want van alle mankementen is het gebrek aan energie het ergste.

Pijn kan ik mee leven. Een hotseflotsig lijf ook. Maar zonder energie kom ik tot niets. Kom ik nergens. En laat dat gebrek aan energie nu een hoofdkenmerk van ME zijn………. De chronische vermoeidheidsziekte. De vage onbegrepen kwaal van een zootje uitgeputte medemensen.

Ja, ik red me wel. Samen met een klein legertje hulpverleners en een paar dierbaren. Het is een moeizame bevalling, dat wel. Maar ik blijf de grenzen van wat wel mogelijk is opzoeken. Ik ga ook weer nieuwe uitdagingen zoeken. Zoals de vervolgopleiding van de Heksenschool! Dan blijft het een beetje leuk.

Dit is gewoon een leven. Een leven van iemand met een chronische ziekte. Iemand, die ook iemand is. Ook al maakt zo’n ziekte je een soort niemand. Als je niet uitkijkt! Gewoon een leven. Mijn amoebe-leventje.

©Toverheks.com

Toktoktok, pikorde in het kippenhok! Haantje de voorste is een dikke scharrelkip. Heks wordt eerst erg boos en daarna lekker sip. Vakantie is om uit te rusten, maar ik raak in een dip. Toch doe ik het maar weer. Op vakantie gaan…… Ook al doet het zeer.

Posted on 1 september 2019 by lagriffeheks

Wat niet weet, wat niet deert. Jong geleerd is oud gedaan. Oost west, thuis best. Het zijn niet altijd koks, die lange messen dragen.

Heks is toch zo assertief aan het worden de laatste tijd. Heb ik mijn leven lang vloermat gespeeld voor manipulatieve bazige types, tegenwoordig sta ik mijn mannetje! Al ben ik nog steeds een vrouwtje. Met alle nadelige gevolgen van dien.

Met enige regelmaat proberen mensen nog steeds lekker over me heen te walsen. Of iemand neemt me op de korrel. Te grazen. Met name op gewicht gefrustreerde dames werkt Heks nogal eens als een rode lap op een stier. Ze kunnen me vaak niet uitstaan met mijn slanke lendenen. Het liefst plakten ze persoonlijk een klont vet op mijn kont.

Of een homp lillend vlees op mijn bovenbenen. ‘Zit je weer lekker slank te zijn?’ schreeuwde zo’n exemplaar een keertje woest door de telefoon. Ik belde begin januari nietsvermoedend op om haar gelukkig nieuwjaar te wensen. Bleek ze tijdens de feestdagen in gewicht te zijn verdubbeld.

Elk woord uit mijn mond was tegen het inmiddels gigantische verkeerde been!

Begrijp me goed, ik heb niets tegen welk gewicht dan ook. Putten in massieve bovenbenen vind ik uiterst charmant. Een rondborstige ode aan de Grote Moeder kan ik zeer waarderen. Wasbordjes zijn niet voor wijven of watjes. Niets mooier dan een vrouwelijke ronde zachte buik, vooral een zwangere buik. En een echte vrouwenkont is gewoonweg rond.

En begrijp ook goed, dat ik nooit aan de lijn doe, maar wel chronisch op dieet ben. Al meer dan dertig jaar lang. Eiwitverrijkt, koolhydratenbeperkt. Ook zijn suikers (ook fruit grotendeels), lactose, schimmelachtig voedsel, gluten en soja al jaren uit mijn voedselpakket geschrapt.

Voor mij geen zakken chips en kratten cola. Geen eindeloze vage tussendoortjes. Traktaties sla ik doorgaans noodgedwongen af. Op het koor is het bijna iedere week raak wat dat betreft. Zo blijf je wel slank.

Tijdens mijn vakantie krijg ik weer met zo’n gefrustreerde matrasachtige theemuts te maken. Ik sta achter haar in de rij voor de receptie bij aankomst. Het duurt en duurt. Heks kan niet lang staan, dus ik vraag haar om mijn plekje bezet te houden. Het boeit haar niet echt. Ik krijg nauwelijks respons.

Wel kijkt ze afkeurend naar mijn flitsende outfit. Dat mens met die hoed en cowboylaarzen, wat denkt ze wel niet?

Uiteindelijk duurt het allemaal zo lang, dat ik besluit eerst mijn tent op te gaan zetten. Voordat de door buienradar beloofde regenbuien losbarsten. Ik rijd met mijn auto richting veld, als een grote geitensok met baard me voor de wielen springt. ‘Wat gaat u doen?’ vraagt het snotjong streng.

Ik leg mijn benarde situatie uit. Mijn beperkingen. Vriendelijk! Ik mag evenzogoed niet het veld op met mijn auto. Je ziet het nu eenmaal niet aan Heks, dat ze hoegenaamd niets kan. ‘U pakt maar een kruiwagen.’

Zo loopt Heks met ME, whiplash, fibromyalgie, RSI, schouders uit de kom en dodelijk vermoeid met een kruiwagen over het terrein. Vloekend en scheldend. Echt! Na twee van die tochtjes ben ik kapot. Als ik weer bij mijn auto kom word ik bijna van de sokken gereden door het vrouwelijke matras.

Zij en haar vriendin mogen gewoon het veld op met hun auto. Ze mankeren niks. Behalve vergaande luiheid dan. Nijdig richt ik me tot de geitensok met baard. Hoe het kan, dat zij wel verder mogen rijden met hun dikke konten opgepropt in die enorme loodzware auto? Dat zij gezond zijn en ik niet. Ik laat mijn ingetapete schouders zien. ‘Ja, ik geloof u wel,’ lult de lul ongeïnteresseerd, Maar het terrein met auto betreden mag ik niet.

Het valse matras staat hard te lachen, als ze me zo bezig ziet. Heerlijk vind ze het om haar rivale in de penarie te zien. ‘Misschien zou je het wel mogen als je het wat vriendelijker vraagt,’ teemt ze gemelijk. Wat een mispunt. Ik neem een voorbeeld aan mijn hond VikThor en ga de rest van de week met een boog om het serpent heen.

Dat valt nog niet mee. De eerste dag zit het mokkel naast me op een computer te werken. De laatste dag pikt ze mijn vakantievriendje van me af om mee samen te werken. Ze heeft blijkbaar in de gaten gekregen, dat ik veel met die jongeman op trek. Hem negeer ik dan verder ook maar. Niks wil ik meer met dergelijke dames te maken hebben.

‘Je bent zo’n knappe, sterke powervrouw,’ zeggen zulke serpenten vaak in mijn gezicht. Om vervolgens pardoes een mes in mijn rug te steken.

Begrijp me goed, leuke dames zeggen dat ook wel eens tegen me. Ter goeder trouw en goed bedoeld. Toch zijn dergelijke complimenten nogal eens red flag is mijn ervaring.

Tegenwoordig maak ik van dit soort dingen geen mooi verhaal meer. Noch probeer ik bij de gewraakte dames in het gevlei te komen. Ik lig niet meer bij voortduring op mijn rug, noch beoefen ik langer de rol van vloermat. De tijd, dat ik me liet doen door zulk soort hele domme vrouwen is echt voorbij.

De start van mijn vakantie wordt dus grondig verpest door zo’n mega muts. Door al dat gesjouw sta ik uiteindelijk mijn tent in de gietende regen op te zetten. Een stok breekt doormidden als een aardige dame me spontaan komt helpen. Niet gehinderd door verstand van zaken. Van de wal in de sloot dus. Maar niet met opzet.

‘Laat me maar met rust. Ik ben helemaal over de zeik van vermoeidheid en stress. Eigenlijk is kamperen zwaar boven mijn pet. En nu gaat alles ook nog mis. Ik moet eerst weer rustig worden,’ ik stuur de helpende hand weg. Erg handig is die hand toch al niet. En ik heb intussen een erg kort lontje gekregen. Ik moet volstrekt prikkelarm de rest van de klus klaren………

Later trek ik langzaam bij. Na een gloeiendhete douche. Als ik volgepompt met pijnstillers misselijk van moeheid in een klapstoel in de voortent hang. Het avondprogramma sla ik over. Maar ik ben er. Ik heb de reis en het gesjouw overleefd. Ik zit in mijn tent. Ik heb al een vijand gemaakt. De vakantie is begonnen.

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: ME

Fourgeren in verkeerde kleren. Heks geniet ervan, maar moet op de blaren zitten. Bij wijze van spreken dan. Ze zou wel op de blaren kunnen STAAN, als ze een handstand voor elkaar zou krijgen. Maar dat kan ik wel vergeten na het koken van 10 potten jam.

Heks en de toestand in haar kleine wereldje. Heks en de toestand in de wereld. De misstanden en brandhaarden. En spelende hondjes…..

Verslag van vandaag de dag. Vandaag de dag is hard gelag. Een dag niet hard gelachen is een dag niet geleefd. Heks denkt aan iedereen, die het moeilijk heeft. En dat zijn er nogal wat………..

Heks ligt zachtjes te mekkeren, want niet lekker en doodmoe. Boe! En: Bèhbèhbèh! Mijn gemekker is niets vergeleken met dat op televisie. Rondom de Olympische Spelen. Als er iemand van zijn fiets valt. Of positief op Corona getest is. Of haar dag niet heeft. En dus niks wint.

Zoekers en Vinders. Vloekers en Vlinders. Heks is een vloekende Zoeker. Hoe vind je dat? Met Vinders heb ik het helemaal gehad. Die vinden van alles, die vinden maar wat. Ik word er zo moe van. Ja, Heks is het zat.

Doe een stapje naar voren en een stapje opzij. Tik. Krijg de hik. Heks strompelt voorwaarts met babystapjes. Geniet het leven met miniscule hapjes. Er gebeurt toch nog genoeg bijzonders. Elke dag een wereldwonder!

Toktoktok, pikorde in het kippenhok! Haantje de voorste is een dikke scharrelkip. Heks wordt eerst erg boos en daarna lekker sip. Vakantie is om uit te rusten, maar ik raak in een dip. Toch doe ik het maar weer. Op vakantie gaan…… Ook al doet het zeer.

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: