Lopen op water, water zien branden, luchtige looping met vliegende schotel, of ogen als schoteltjes, ogen op stokjes: Wonderbaarlijke zaken die kant noch wal raken……. Het grootste wonder ontgaat ons vaak: Op ons geliefde Moedertje Aarde lopen.

Posted on 18 juni 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM

Woensdagavond bel ik aan bij Kras. Het is alweer de derde bijeenkomst van de Sangha voor Kneusjes en deze keer hebben we elkaar niet eens gebeld of het wel door zou gaan. Hetgeen een goed teken is: Het gaat gewoon elke week door.

Het duurt nog even voordat we ook daadwerkelijk gaan zitten. Eerst drinken we thee en kletsen we bij. Ik haal mijn klankschaal tevoorschijn en nodig de bel voorzichtig uit. Vervolgens geef ik er een flinke ram op. Doinggggg. We beginnen.

Kras leest een tekst van Thay voor: Het wonder is niet dat we op water kunnen lopen, of door de lucht. Het wonder is lopen op moeder aarde!

©TOVERHEKS.COM

Prachtig. Maar laat mijn medechristenen het maar niet horen, want daar geldt lopen op water toch echt als een wonder. Een dierbaar wonder en zelfs een wonder dat gelinkt is aan het Ware Geloof. Jezus liep natuurlijk moeiteloos over water, maar voor zijn discipelen was het niet zo vanzelfsprekend. Petrus waagde een geslaagd gokje, maar zodra hij begon te twijfelen verzoop hij bijna……..

Heks vindt de tekst geweldig. Want het is zo. We lopen dagelijks als blinde vinken rond te stampen en het wonder ontgaat ons. Maar overal om ons heen ademt leven. Elke straat bevat tal van avonturen. Als je wakker wordt…..

We zitten stil samen te ademen. Mijn kop tolt echter van de gedachten. Allerlei lieden komen voorbij gewandeld in mijn innerlijk landschap. Op zich ook alweer een wonder, dat lopen op op de bodem van mijn hart.

©TOVERHEKS.COM

Er spoken ook frommelige gedachtes door mijn hoofd. Gelukkig mediteer ik samen met Kras. Dat scheelt enorm. Eén en één is dan echt minstens drie in het kwadraad. In de bijbel wordt dit fenomeen als volgt beschreven: ‘Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen.…….

We zitten en halen adem. Roken de spoken uit met geduld. En aandachtig ademhalen. Na een half uur zit ik alleen nog maar te ademen. Verder is er niets. Vogeltjes fluiten buiten. Mijn telefoon blaft: Het is alweer tijd. Ik nodig de kleine bel uit. We buigen naar elkaar.

©TOVERHEKS.COM

‘Nog eventjes darmen delen?’ Het is gek, maar als we Dharma delen vertellen we elkaar andere dingen dan rond de keukentafel. Deze vorm van communicatie heeft een geheel eigen kwaliteit. Je weet dat de ander naar je zal luisteren zonder reactie te geven. En daarin zit het grote geschenk van deze vorm van delen. Je wordt gehoord, maar dat oor geeft geen deel terug………

Ik herontdek momenteel iets heel wezenlijks in mijn leven. Mensen manipuleren met een zielig gezicht. Het is wereldwijd het meest effectieve middel om de zaken naar je hand te zetten volgens wetenschappelijk onderzoek.

©TOVERHEKS.COM

Iemand doet heel sneu en krijgt daardoor veel aandacht. Heks verdomt het om zo’n kop te trekken en krijgt die aandacht dus niet. Maar ik heb gedurende mijn heksige bestaan wel heel veel treurige types aan de boezem gedrukt. En wat denk je dat er gebeurd als je dat niet langer wilt of kunt doen? Dan heb je het gedaan.

Regelmatig word ik op het matje geroepen, omdat ik weiger nog langer in de geefkramp te staan. Oh, wat ben ik toch een gemeen wijf geworden, dat ik me niet langer laat uitzuigen of leegtrekken. Het feit dat ik ook verlies heb geleden ontgaat mijn medemensen vaak volkomen. Weer is de zielige Piet een hele Piet. En Heks? De kwaaie Pier natuurlijk.

©TOVERHEKS.COM

Als je je niet langer laat gebruiken worden gebruikers meestal kwaad. Ik ben ook kwaad. Op mezelf vooral. Waarom heb ik niet lang geleden de koe bij de horens gevat en mensen indien nodig nul op het request gegeven? Waarom stel ik voor het gemak doorgaans ieders belang boven het mijne?

Hoe is het mogelijk dat ik zo lang pogingen heb gedaan om wat onveranderlijk voort wil bestaan open te breken? Om eenzijdig de situatie proberen te verbeteren. En waar komt dat gevoel van morele verplichting vandaan om alle ellende, die mensen op mijn stoepje deponeren zonder morren op me te nemen?

Het wonder is dat je op moedertje aarde kunt lopen. Altijd. In aandacht.

©TOVERHEKS.COM©TOVERHEKS.COM

Zo loop ik een dag later op mijn gemak het laatste rondje met mijn hondje. Het is al over twaalven. VikThor sprint voor me uit. Op het pleintje voor het Elizabeth Gasthuishof staat een boom van een kerel. Lang haar, woeste baard, onverzorgd……

Langzaam draait hij zich om in mijn richting. Eventjes schrik ik. De straat is compleet uitgestorven. Ik maak me echter zorgen om niets. De grote grove kop van de man is vertederd door de aanblik van mijn spelende hondje. ‘Wat is het voor’n hond? Een Stabij? Oh, wij hadden vroeger thuis ook zo’n soort hond, een Duitse Staande Draadhaar……’ Hij rommelt in zijn vettige broekzak. Een zak weed valt op de stoep. Dan frummelt hij in een plastic zakje.

‘Kijk, dit is de moeder en vader en dat zijn de kinderen,’ hij geeft me een piepklein stokoud fotootje. Ik kan niet zien wat er op staat, dus posteer ik mezelf onder een lantarenpaal. Vier hondenkoppen staren me aan. ’s Mans dikke vingers wijzen wie wie is. ‘Met deze hebben we een prijs gewonnen en met die bijna. Als het een reu was geweest was ze kampioen geworden, maar ze was te groot voor een teef….’

©TOVERHEKS.COM

Ja, grote teven zijn niks gedaan natuurlijk. Net als kleine mannetjes. De beer naast me kletst vrolijk verder. Als ik later verder wandel bedenk ik me dat ik alweer heb staan luisteren en aandacht heb staan geven. Ik kan het gewoonweg niet laten. Het kost niets en doet zoveel goed. Die zwerver fleurde compleet op tijdens ons gesprek. De herinneringen aan de trouwe viervoetige vrienden uit zijn jeugd waren hartverwarmend. Er is ook niets mis met lui luisteren, zolang het binnen de perken blijft.

©TOVERHEKS.COM

Zolang niet alles en iedereen mijn huis binnen komt. Zolang het niet vrienden betreft, die louter éénrichting tegen me aan blaten. Zolang er ook mensen zijn die naar mij willen luisteren. Zolang mensen niet boos worden als je een keertje geen aandacht voor hen hebt. Zolang ik er niet mijn bestaansrecht aan ontleen.

Er zitten veel haken en ogen aan sociaal verkeer en ik ben nog steeds teveel met anderen in de weer. Maar er zit verandering in. Morgen komen medemensen mij weer helpen. Stichting Present stuurt weer een paar vrijwilligers. Hoera.

©TOVERHEKS.COM

Vanavond is het feest. Een soort uitgesteld verjaarspartijtje. Met oude vrienden, muziek, eten en drinken, zang en dans. En dit allemaal ter ere van Big Salmon. Die grote vis, die in het noorden woont…….

Posted on 17 november 2015 by lagriffeheks

Midden in alle verschrikkingen van de afgelopen dagen krijg ik bijzonder bezoek. Twee oude vrienden van Heks komen dineren. Helemaal uit Schotland. Ik heb Frogs en Trui ook uitgenodigd. Zaterdagmiddag ren ik door de stad om alle boodschappen in huis te halen. Mijn kikkervriend haalt het hondje op, dus daar heb ik geen omkijken meer naar.

Omdat ik niet al teveel energie heb besluit ik iets gemakkelijk te maken. Rond half zes haal ik samen met Trui mijn ouwe gabbers van het station. Afgelopen winter hebben we elkaar na twintig jaar weer getroffen in Amsterdam. Vandaag zetten we de hernieuwde kennismaking voort.

De heren hebben al twee dagen de bloemetjes buitengezet in onze hoofdstad. Ik kan het me helemaal voorstellen. Grote Zalm heeft een speelgoedrat bij zich. Net als mijn poppenkastpop aap Gerrit heeft Rodney Rat een geheel eigen en zeer aanwezige persoonlijkheid. Fopneus draagt een bizar masker. Met deze gekkigheid maken ze dan de kroegen onveilig……

Onderweg naar huis liggen we direct in een deuk. Daar trakteer ik mijn vrienden op haring met Corenwijn. Dit anti-katermiddel wordt zeer gewaardeerd. Frogs voegt zich bij ons. Na een uurtje besluit ik maar eens wat te eten op tafel te toveren. Trui stort zich op het voorgerecht. Ik zet een mediterrane visschotel in de oven. Het gezelschap gaat aan tafel.

Voordat we de visschotel opeten spreekt Grote Zalm nog wat eerbiedige woorden ter ere van Big Salmon. Ik heb expres zalm in het gerecht verwerkt. Oude religies zoals de onze (Wij aanbidden die grote vis, maar dat is een heel lang verhaal met een vissige mosselbaard) maken vaak gebruik van dit soort kannibalisme in hun rituelen. Oh, wat heb ik onze samenkomsten gemist!

Na de maaltijd kijken we naar oude foto’s. Een hele jonge Heks en een witharige Trui vieren samen vakantie in Schotland. Het begin van onze vriendschap. We halen herinneringen op aan die heerlijke tijd in dat ruige land waar ik zo van hou. En aan de bezoekjes van hordes Schotten aan Nederland.

Sommige oude vrienden zijn al gaan hemelen. Anderen hebben de Highlands verlaten. Toch wonen er nog steeds dierbaren van ons in dat kleine dorpje aan de westkust. Twee huizen, een kerk en een kroeg.

Later die avond komt de gitaar tevoorschijn. Frogs neemt de percussie voor zijn rekening. We zingen wat gouwen ouwen. Samen met mijn vriend Grote Zalm verzorgt Heks de uitvoering van een paar prachtige liederen. Zoals ‘Mrs McGinty lay dying one night….’ en at Mc Arthy’s party…’ Ons publiek is tot tranen toe geroerd. Het kunnen ook tranen van de lach zijn natuurlijk……

Uiteindelijk proberen we ook nog om een condoom over iemands hoofd te trekken, net tot onder de neus, zodat ze em kunnen opblazen. Het is Grote Zalm jaren geleden een keer gelukt. Een geweldig gezicht. Ik heb nog een doos overjarige regenjasjes staan. Helaas krijgen we het niet voor elkaar. Volgens mijn vrienden zijn de Hollandse exemplaren gewoon te klein geschapen……

Frogs heeft zondag een optreden en Trui heeft een etentje. Ze moeten er bijtijds vandoor. Ik besluit uiteindelijk mijn makkers naar het station te vergezellen. Het regent en stormt als we de deur uitgaan.

Grote Zalm draagt engelenvleugels gecombineerd met een dameshoedje en Fopneus heeft een bloemenslinger om zijn nek en een rare hoed op zijn kop. Ook Heks heeft iets geks op haar hoofd gezet…..

We doen er behoorlijk lang over om het station te bereiken, want onderweg hebben we de grootste pret….. Het laatste stukje moeten ze alleen afleggen: Ik moet ook nog terug naar huis lopen. Ik krijg de hoeden en de vleugels weer mee.

Bepakt en bezakt wandel ik met Ys door het park op de terugweg. Later blijken mijn vrolijke vrienden de trein te hebben gemist….. Dan zit je toch zo een uur te wachten! Gelukkig vonden ze nog een geopende horecagelegenheid…..

Vanmorgen belt Grote Zalm. We hebben een vage afspraak om vandaag iets leuks te gaan doen. Helaas ligt Heks nog steeds voor Pampus. Boodschappen doen, koken, feesten, salsa dansen en een woeste nachtwandeling door weer en wind eisen hun tol.

Grote Zalm en Fopneus zijn zondag naar het optreden van Frogs gaan kijken. Hartstikke leuk, maar mij niet gezien. Ik hoop over een paar dagen weer de oude te zijn…….

Twee smulpaapjes treffen elkaar na jaren weer eens aan de keukentafel van Heks. Het gekwetter is niet van de lucht. Het wordt pas eventjes stil als het verrukkelijke eten op tafel staat!

Posted on 27 november 2014 by lagriffeheks

Woensdagavond komt mijn vriendinnetje Joli eten. We hebben elkaar op een kopje koffie een paar weken geleden na al een paar jaar niet gezien. Er is zoveel bij te praten! ‘I missed your cooking, Witch!’ laat ze me weten. Dat komt goed uit. Ik ga eens lekker voor haar koken!

We spreken rond een uur of vijf af. Eerst gaan we uitgebreid naar de Marokkaanse slager. Nou ja, beter gezegd supermarkt, vol delicatessen… Werkelijk alle kruiden van de wereld zijn hier te vinden in de volle schappen. Ook kun je kiezen tussen de meest verrukkelijke smeerseltjes en hapjes, olijven en artisjokken. We scheppen een heleboel bakjes vol. Intussen wordt er achterin de slagerij een lamsschouder in stukken gehakt. Bij de kassa blijken we een grote tas vol lekkernijen te hebben verzameld.

In de knusse keuken van Heks pakken we alles uit. Eerst drinken we een goed glas port, aangekleed met liflafjes. Daarna gaan we aan de slag. Alsof we gisteren nog samen in de keuken stonden, zo soepeltjes storten we ons in de handelingen. In no time staat het vlees te braden. In een grote schaal mik ik alle kruiderijen door elkaar. De groenten bereid ik in een stoompan. De rest van de ingrediënten gaan in mijn Tajine.

Een vriendin van Joli meldt zich. Ze komt gezellig eventjes borrelen. ‘Nee, ik eet niet mee, er zit een klein manneke op me te wachten!’ Moederschap is hard werken! Terwijl alles staat te pruttelen praten we honderduit. Ik hoor allemaal leuke nieuwe ideeën. Dit zijn echt twee dames van de wereld. We slaan een heel leuk uurtje stuk samen.

Later, als mijn vriendin haar eerste hap neemt, wordt het eventjes stil. ‘Mmmmm…’ klinkt het gesmoord, ‘This is delicious, Witch. Hoe komt het toch, dat het bij alles wat je klaarmaakt lijkt alsof je in het land van het betreffende gerecht geboren bent! Zo te proeven ben je opgegroeid in Marokko!’ Ze kijkt me met twinkelende ogen aan. ‘Toen ik in Indonesië ging wonen wist ik niet eens dat Soto een gerecht was. Ja, ik had het bij jou gegeten. Maar het is echt een soort basisvoedsel daar. En die van jou is ook daar nooit meer overtroffen!’

Ik grijns van oor naar oor. Wat een prachtige complimenten van deze fijnproever. Van haar heb ik de fijne kneepjes van de Chinese keuken geleerd. Nou ja, wat kneepjes dan. Haar vaderland is enorm en de variëteit aan kooktradities navenant. Ooit willen we er een keer een culinaire rondreis gaan maken samen. Ze heeft me er jaren geleden al voor uitgenodigd. Eerst moet ik nog een beetje beter worden. Maar wat in het vat zit….

Intussen loopt mijn grote boskat ThayThay bij voortduring om Joli heen te draaien. Hij klimt op haar schoot. Geeft kopjes. Knort en snort. Pakt haar helemaal in. Draait haar om zijn zwarte boskattenpootje. Of is het andersom? Ik herinner me een innige liefdesrelatie tussen deze jongedame en mijn indrukwekkende oude kat Koe…..

Zoals altijd ligt mijn vriendin na de maaltijd helemaal voor pampus. Het was veel te lekker. Ze heeft veel te veel zitten snoepen van deze overvloed. Vanouds wandel ik een stukje met haar mee richting haar onderkomen. Ysbrandt kwispelend naast ons. Hij is heel erg blij, dat zijn oude vriendin zich weer eens laat zien in Huize Heks. Zij is het baasje van zijn grote liefde, de Ierse Setter WeiWei.

Een dag met een gouden randje: Heks verjaart op straat, op Facebook, in de armen van Steenvrouw, ondergaat een aubade gebracht door haar koor en krijgt tot besluit Tomatito cadeau. Nou , ja, z’n CD dan.

Posted on 5 november 2014 by lagriffeheks

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren , boot op de Rijn,

De dag heeft een gouden gloed

Vandaag vier ik mijn verjaardag op straat. In de wandelgangen. Gezellig poetsend met mijn hulp. Koffie drinkend met Steenvrouw. Maar ook de gehele dag op Facebook en Whats’App. Tot slot met mijn koor. En tot besluit met Frogs…..

De hele dag heeft een feestelijk tintje. Het lijkt of alles een beetje licht geeft. Bloemen stralen me tegemoet. Bomen gloeien in het late licht. Mijn huis lijkt extra schoon en fris. Mijn glimlach is lichter dan licht.

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren ,hondje rolt in het gras

Ysbrandt ligt lekker in het gras te rollen

Als ik lig uit te kreukelen van de nacht, krijg ik een sms van Steenvrouw. ‘Verjaardagskoffie? Om 10.45 bij jou?’ Oh, dat is al bijna. Snel schiet ik wat kleren aan. Even later gaat de bel.

De eerste verjaardagshug is binnen. Mmmmm. Heerlijk. We drinken koffie en kletsen eens goed bij. We zitten nooit om gespreksstof verlegen. Ik kijk naar haar heerlijke pittige koppie. Knalrood haar lijkt licht te geven. Ze schenkt me een hele lieve glimlach. M’n eerste verjaardagscadeau!

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren ligstoelen in park

Lekker zo’n open haardje in het park…

Ik laat Varkentje uit en een zachte wereld. Een nieuw jaar streelt mijn wangen. Ik raap alweer een drolletje op. Van mijn kleine lekkere hondje.

Met mijn hulp poets ik het huis. Zij hanteert het zware geschut, de stofzuiger, de dweil. Ik ruim een rommelig plankje op, zet van alles weer op z’n plek. Komend weekend krijg ik wat verjaardagsvisite, dan moet het hier schoon zijn. Op mijn feestjes zit het grootste deel van de gasten altijd rond de keukentafel.

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren ligstoelen in park, huizen langs de Rijn

Bomen gloeien aan de waterkant

In de loop van de middag ga ik een paar boodschappen halen. Als ik bij de kassa van een grote supermarkt sta begint een dakloze mooi voor me te zingen. Hij improviseert een heel nieuw verjaardagslied, speciaal voor mij! De schat lacht z’n gouden tand bloot. ‘De beste wensen meissie! Ik zie je later.’ Bij de bloemenman krijg ik een geweldige deal. ‘Gefeliciteerd Heks! Maak er maar een mooie dag van.’ Met een tas vol orchideeën ga ik weer naar huis.

Met Ysbrandt wandel ik de hele buurt door. Een plastic zak met posters van mijn koor in de hand. Ook zit er een lijstje met adressen van winkels, hotels en horecagelegenheden in. En punaises en plakband. Het Volkshuis doe ik als laatste. Overal maak ik een praatje en hang een mooie poster op. Ik weet er een paar adresjes aan toe te voegen, uiteindelijk ken ik de hele buurt qua winkelier.

Ik haal een paar heerlijke tartaartjes en kook mezelf een oud Hollands godenmaal. Vanavond ga ik gewoon naar mijn koor. Met een tas vol koekjes weliswaar, want Heks trakteert. In de pauze krijg ik felicitaties. Er is zelfs een kaart naar me gestuurd, hoor ik. Wat leuk! Die zal ik morgen vast in de brievenbus vinden. ‘Je hebt niks gezegd, Heks, nu hebben we niet voor je gezongen!’

Ik weet het, maar ik vind het best zo. Je gelooft me vast niet als ik zeg, dat ik niet graag in het middelpunt sta. Ergens schuilt een verlegen dame in deze schreeuwlelijk van een toverheks. Ik zet liever een ander in het zonnetje. Ach, bescheidenheid. Wat is het toch een fantastische eigenschap. Vandaag kom ik er echter niet mee weg! Na de pauze zingt het VOLTALLIGE koor me uit volle borst toe. Met een grijns van oor naar oor, zit ik er naar te luisteren. Wat is dit leuk! Geweldig!

Zo ben ik dan echt een Jarig Jopje, ondanks het feit, dat ik er niets aan doe vandaag. Als ik weer thuis ben komt Frogs nog eventjes buurten. We gaan een toast uitbrengen op mijn verse levensjaar. ‘Ik heb al een cadeautje voor je, maar ik heb het nog niet ingepakt.’ Mijn boezemvriend tovert een CD tevoorschijn. Van mijn favoriete Flamenco gitarist, Tomatito! Ofwel ‘Klein Tomaatje’. Geweldig!

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren ligstoelen in park,kerk in zonlicht, oranje licht

Kerk gloeit op in duister park

Een paar weken geleden neemt Frogs me mee naar een concert van dit icoon van de Flamenco muziek in Paradiso. Heks zit brak en gammel in de zaal. Bronchitis en holte ontsteking houden me in hun greep. We moeten een uur wachten in een lawaaierige ruimte. Het wordt steeds warmer. M’n kop bonkt en bonkt. Het duurt en duurt. Totdat de maestro het podium beklimt. Vanaf het eerste akkoord is het muisstil in de zaal. Eventjes dan. Al snel roepen mensen dingen zoals:’ Olé! Tomatito! Olé, Olé!’

Leiden, herfst, mooie lucht, gloeiende kleuren ligstoelen in park,hijskraan boven de stad

Hijskraan gloeit op

Heks is volledig in de ban van deze man. Wat kan hij fantastisch spelen. Fenomenaal. En wat is hij knap. Echt, deze man is een geweldig lekker ding. En ook zo aardig. Ik zit te zwijmelen. Samen met een paar honderd andere vrouwen, daar ben ik van overtuigd. Maar helaas dames: Deze man is een degelijke huisvader. Hij zit met zijn dochter en zoon op het podium. De jongen speelt ook zeer verdienstelijk gitaar. De dochter kan prachtig zingen!

‘Lieve Frogs, dit is het mooiste concert, dat ik ooit heb bezocht,’ zeg ik na afloop. Ik heb echt nog nooit zoiets geweldigs bijgewoond.’ Nou ja, misschien is dat overdreven, ik herinner me een paar andere gelegenheden, die me in extase hebben gebracht. Maar het neemt niet weg, dat ik helemaal weg ben van deze top muzikant. En nu klinkt zijn muziek door mijn woonkamer!

Zo zit ik dan met Frogs te luisteren naar deze heerlijke muziek. We klinken op van alles en nog wat, maar vooral op mijn aanstaande levensjaar. Dan slaat de klop 12 uur. ‘He, jammer, het is voorbij, deze dag met een gouden randje,’ verzucht ik. Stiekem besluit ik om gewoon de hele week een beetje jarig te blijven. Het is veel te leuk!!!!

Lees hier de recensie van Rik van Boeckel van het optreden van Tomatito.

Tomatito, flameco concert, Paradiso, 2014

Tomatito in Paradiso. Foto: Rik van Boeckel.

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: wandel

Lopen op water, water zien branden, luchtige looping met vliegende schotel, of ogen als schoteltjes, ogen op stokjes: Wonderbaarlijke zaken die kant noch wal raken……. Het grootste wonder ontgaat ons vaak: Op ons geliefde Moedertje Aarde lopen.

Vanavond is het feest. Een soort uitgesteld verjaarspartijtje. Met oude vrienden, muziek, eten en drinken, zang en dans. En dit allemaal ter ere van Big Salmon. Die grote vis, die in het noorden woont…….

Twee smulpaapjes treffen elkaar na jaren weer eens aan de keukentafel van Heks. Het gekwetter is niet van de lucht. Het wordt pas eventjes stil als het verrukkelijke eten op tafel staat!

Een dag met een gouden randje: Heks verjaart op straat, op Facebook, in de armen van Steenvrouw, ondergaat een aubade gebracht door haar koor en krijgt tot besluit Tomatito cadeau. Nou , ja, z’n CD dan.

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: