Vanmorgen ontvang ik een mailtje van een vriendin. ‘Lieve Heks, het is zo rustig op Toverheks.com. Het gaat toch wel goed met je?’

Inderdaad. Zo stil is het nog nooit geweest op mijn blog. En er staan genoeg verhaaltjes klaar. Mijn zwijgen de afgelopen weken heeft een reden. Ik was met stomheid geslagen door de klap, die het leven uitdeelde aan een vriendin van me. Een dodelijke slag.

Soms is een tragedie zo groot, dat er geen woorden voor zijn. Elke poging om er iets over te schrijven is gedoemd te mislukken……

Met Heks gaat het goed, heel goed zelfs. Ik herstel snel van de vakantie. Cowboy en ik zijn verliefder dan ooit. En supergelukkig. We hebben huissleutels uitgewisseld. Ik heb mijn schoonfamilie ontmoet. So far, so good.

Twee weken geleden, ik was net terug van mijn retraite over wat er gebeurt als we sterven, kreeg ik een verschrikkelijk telefoontje. Eén van mijn OB-vriendinnen is verongelukt. Een file in Antwerpen werd haar fataal. Ze maakte geen enkele kans tegen de achterop rijdende vrachtwagen.

 
Alle meiden van deze hechte vriendinnenclub raakten volledig van slag. We hebben elkaar veel opgezocht en gezorgd voor een mooi praatje op het afscheid. En een boekje vol teksten van onze hand over onze lieve vriendin. Voor haar man en kinderen. Een schrale troost. Een druppel op een gloeiende plaat. Want niets of niemand kan natuurlijk uitkomst bieden in het aangezicht van dit grote verlies.

Vandaag ga ik beginnen met het afmaken en plaatsen van de resterende vakantieblogjes. Het is heerlijk druilerig weer. Ik zit in mijn warme bedje, want ik ben erg moe na alle activiteiten van de laatste weken.

Vanavond ga ik naar de kwartfinale kijken met mijn vaste voetbalclubje: Frogs, Blonde buurman, zijn vrouw Frisse Friezin, True en Trueman. Cowboy gaat mee. Hij is het nieuwste lid van dit illustere gezelschap.

Het gaat goed met Heks. Ze is heel gelukkig. En ook heel verdrietig. Thay heeft dat prachtig verwoord in één van zijn gedichten: ‘My joy and pain are one.’

 
What happens when we die? ‘Nothing!’ riep Thich Nhat Hanh vrolijk. Nou, dat is misschien zo voor hem en het biedt wellicht in de toekomst troost voor zijn Sangha. Wanneer hij sterft. Want zijn retraite was overduidelijk een grondige voorbereiding op dat afscheid.

Maar als je midden in het leven staat, daar volop van geniet, zo nodig bent voor je man en kinderen, vader, tweelingzuster en broers, zo geliefd in je vrienden-en kennissenkring, zo gewaardeerd door je collega’s: Dan is het nogal wat om plotseling te sterven. Pijnlijk en niet bepaald ‘nothing’. Het is een nachtmerrie. Een boze droom. Een diepe tragedie.

We hebben afscheid genomen. Met een hele grote kerk vol verbijsterde mensen. We hebben haar begraven. Met een lange stoet verdrietige familie en vrienden.

En nu pakken we de draad van het leven weer op. Zo goed en zo kwaad als het gaat. Het mooie leven. Onze vriendin wist als geen ander hoe daarvan te genieten. Ze leefde ons dat voor. En nu leeft ze dat in ons, door ons heen. Doordrenkt ze ons met het besef, dat we allemaal aan een zijden draadje hangen.

What happens when we are alive? That’s the question volgens Thay. Het is onze opdracht om er iets moois van te maken.