Tagarchief: gooi
Pakjesavond: Sint pakt uit! Kleine attenties en het fijnere dichtwerk.
Op 5 december haalt Frogs in de loop van de middag het hondje op. Heks gaat boodschappen doen. In de stad is het een nerveuze drukte van belang. Mensen scoren nog snel een laatste presentje. In de winkels wacht het personeel landerig tot het dan eindelijk vijf uur is. Dan kunnen ze naar huis. Voor hen is het ook pakjesavond uiteindelijk.
Zo niet bij de Marokkaanse supermarkt. Daar kan ik nog prima terecht om op de valreep nog allemaal lekkere smeerseltjes in huis te halen.
Aan het eind van de middag meldt Cowboy zich in Huize Heks. Hij ziet er moe uit na een week van keihard werken. Met een pot thee installeert hij zich op de bank. Heks loopt druk heen en weer te rennen. Even dit doen. Even dat doen. ‘Kom toch eens zitten rare Heks, doe eens een beetje gezellig!’ moppert mijn lief.
Ik geef met alle plezier gehoor aan zijn verzoek en gooi mijn werkzaamheden aan de kant. We drinken thee en kletsen bij. Daarna helpt hij me om een geweldige zuurkoolschotel in de oven te krijgen. Een Elzasser versie met ganzenvet en kweeperen. Daarna wil ik eigenlijk eventjes douchen en een paar gedichten schrijven, maar het is alweer zeven uur. Mijn kikkervriend kan elk moment aanbellen!
Ik trek me terug in mijn werkkamer en stort me op het dichtwerk. In een mum van tijd knal ik er vier exemplaren uit. Een paar namens Sintermezelf en een paar namens mijn Pieterdieren. Ik heb toch zo’n geweldig presentje voor mijn lekkere ventje gevonden. Een drummende kerstman op batterijen! Heks is er zelf helemaal weg van.
Intussen is Frogs al gearriveerd. Hij zit met Cowboy aan de borrel met hapjes. Zoals altijd heeft hij genoeg gespreksstof doen opwaaien. Ik zet de oven aan en knikker nog een heerlijke salade in elkaar. Na het verrukkelijke eten is het dan zover. Stiekem sneak ik de deur uit en bel langdurig aan. Vervolgens ram ik keihard op de voordeur. Ysbrandt gaat helemaal uit zijn dak……
De boys spelen het spelletje vrolijk mee. Het uitpakfestijn kan beginnen. Om beurten pakken we een pakje uit. De bijbehorende gedichten zijn zeer vermakelijk. Maar ja, wat wil je ook. Frogs is dichter, Heks heeft er ook een handje van en Cowboy draait er zijn hand niet voor om….
Frogs krijgt een mooie minikerstboom van me compleet met lampjes en ballen. Hij heeft me jarenlang geholpen met het optuigen van mijn reusachtige exemplaren. Nu gaat hijzelf ook aan de boom. Cowboy is helemaal weg van zijn swingende kerstman. Het is ook wel een ongelofelijk gaaf ding. ‘Waar vind je zoiets?’ vraagt Frogs verwonderd. Ja, daar is Heks echt bij toeval tegenaan gelopen!
Heks krijgt Chinese ‘Taiji ballen’, ‘Baoding ballen’ ofwel ‘Yin Yangballen‘. Ik ben dol op deze magische ballen in hun mooie doosje. Ze zijn niet alleen mooi, maar ook goed voor de gezondheid. Door ze in je hand rond te draaien stimuleer je acupunctuurpunten. Het meest houd ik echter van het tere geluid, dat erin verborgen zit. Kleine cimbalen produceren een lieflijk getingeltangel. Daar word ik nu gelukkig van.
Ook gelukkig word ik van de prachtige CD van Ravi Shantar, die Sint op de kop heeft getikt. De hele verdere avond draaien we alleen deze muziek. Het is heel rustgevend, maar tegelijkertijd zitten er hele spannende ritmes in.
Ach, wat was het weer een heerlijk avondje!!!
Sterke verhalen, schokkend nieuws, Engelen op bezoek, tobbende Transformatieheks en geluk ligt gewoon op straat.
Donderdagmorgen ga ik zoals elke ochtend op stap met mijn hondje. Als ik buiten kom bots ik bijna op tegen de postbode met een gigantisch pakket voor de buurvrouw. Ik maak een geintje en bied aan om het gevaarte in ontvangst te nemen. Daar is de man blij mee. Hij sjouwt de enorme doos de trap op, terwijl hij intussen de oren van mijn hoofd kletst nadat ik geïnformeerd heb naar de drukte rondom de feestdagen.
‘Mensen kopen natuurlijk veel meer online, omdat het goedkoper is’, antwoord ik op zijn verhaal. ‘Ja, maar dat is niet altijd zo. In een winkel kun je onderhandelen met de verkoper. Dat heeft me regelmatig zoveel voordeel opgeleverd, daar kan geen zacht internetprijsje tegen op.’ Hij vertelt een paar sterke verhalen.
Opeens komt het intussen failliete bedrijf ‘De Block’ ter sprake. Nog meer sterke verhalen. Over de droogtrommel, die zijn vrouw er ooit eens kocht. ‘Nou, dat kreng maakte me een teringherrie! Niet normaal. Dus ik terug met die droger, ik had ook nog eens 35 euro bezorgkosten betaald. Ken je nagaan. Kom ik daar. Doen ze gewoon alsof hun neus bloedt. Dus ik stennis maken, “Ik gooi dat ding zo op je computerhoek!” riep ik tegen die eikel in z’n nette pak.’
‘Gelukkig zijn die apparaten helemaal niet zo zwaar, dus ik til em zo op en loop dreigend die kant op. “Nee, nee meneer, u krijgt een nieuwe, ik pak er direct eentje uit het magazijn’, piept die lul Spaans benauwd.’ Hij staat lekker te grinniken om zijn eigen verhaal. Het in herinnering brengen van zijn weerbaarheid doet hem zichtbaar goed.
‘Weet je wat nu nog het ergste was? Toen die man de droger openmaakte om te kijken waarom dat ding zo’n klereherrie maakte bleek het apparaat gebruikt te zijn. Ze hadden me gewoon een tweedehandsje verkocht voor de prijs van een nieuwe!’
Schandelijke praktijken toch weer. En een lekker sappig verhaal. Ik krijg nog een heel pittig verhaal voor mijn kiezen later die dag. In een grote supermarkt loop ik een bevriende fotograaf tegen het lijf. Ik nodig hem uit voor de vaartocht van Cowboy. ‘Neem onze vriend Schilder mee. Gezellig!’ roep ik. Tot mijn grote schrik antwoordt hij, dat onze maat heel erg ziek is. Ongeluk, gebroken rug, ligt in ziekenhuis…..
’s Avonds ga ik eventjes langs In het ziekenhuis. ‘Ik miste je al op mijn feestje’, zeg ik tegen de pechvogel. ‘Heks, het is gebeurd terwijl ik op weg was naar je feestje, ik deed eerst nog even een klusje voor iemand en toen ben ik gevallen. Was ik maar direct naar je toe gegaan.’
Tot mijn grote opluchting kan hij gewoon nog lopen en alles bewegen. Een geluk bij een vreselijk ongeluk. Als hij iets ongelukkiger terecht was gekomen, had hij het waarschijnlijk niet na kunnen vertellen. Wel is hij nu een man van staal. Of beter gezegd, titanium. Hij ligt er zelf alweer grapjes over te maken…..
Vannacht kan ik niet slapen. Ik heb gisteren veel te veel gedaan. Boodschappen, boodschappen en nog eens boodschappen. Kerstboom in huis halen, ziekenhuisbezoek…. Mijn lichaam is het er niet mee eens. Het stampt en krampt onrustig. Ik probeer te ontspannen, maar dat werkt averechts. Nu gaat ook mijn adem stokken. Donkere wolken gedachtengoed spoken door mijn gepijnigde hoofd. Opeens maak ik me over van alles zorgen. ’s Nachts is alles 100 keer zo erg.
Ik spook een beetje door mijn huis. De engelen zijn er. Ze zeggen me me geen zorgen te maken. ‘Geef maar mee, Toverheks. Je zit in een transformatie, weet je nog?’ Dus ik lig het maar uit. Pas tegen de ochtend val ik een paar uur in slaap. Volledig naar de knoppen. Enigszins brak sta ik op. Ik moet naar de dokter voor een paar prikken.
Sombertjes fiets ik door de stad. Varkentje draaft naast me. Ik tuur naar het asfalt en dat is maar goed ook. Opeens glinstert een groot zilveren hart me tegemoet. Ik stop en raap het op. Het is zo vreemd. Altijd als ik het moeilijk heb vind ik een hart op straat. Zelfs midden in het bos, half verborgen onder bladeren, heb ik er wel eens eentje gevonden. Ik heb al een hele verzameling op mijn altaartje……
De engelen sturen me een presentje. Dit zilveren hart laat me zien waar het in het leven echt om gaat. Gisteren in gesprek met mijn vriendin True kwam dit thema ook al ter sprake. Leven vanuit een liefhebbend hart, zonder oordeel en met liefde kijken naar je medemens. Vannacht dacht ik aan de in mij woedende woede. En aan compassie en vergeven. Die zachte balsem voor een gepijnigd hart.
Dag met rouwrandje, maar Heks heeft echter geluk. Ze ontsnapt alweer aan een ernstig ongeluk en keelontsteking is zelden dodelijk.
Vanmorgen sta ik brak op. Mijn cortisolniveau is ’s morgens vroeg weer dramatisch laag these days. Dat resulteert in een gevoel van zware kater. ME is toch zo’n economische aandoening. Je hoeft niet eens te drinken om toch een stevige kater te ervaren!
Langzaam reanimeer ik mezelf uit de knoop. Ik gooi een sloot koffie naar binnen, neem een hap pijnmedicatie en een boterhammetje. Geef alle beesten eten. Ruim op tijd verlaat ik het pand. Ik moet om 12 uur in Zoetermeer zijn. Onderweg stop ik bij een park om mijn hondje uit te laten.

Vlak voor ik bij een groot kruispunt af wil slaan richting snelweg wordt ik links ingehaald door een politieauto met gierende sirenes. De auto’s voor me slaan nog af, maar als ik zover ben staat er een grote auto van de gendarmerie dwars op de weg geparkeerd.
Een paar smerissen leiden het verkeer de andere kant op. Plotseling ben ik op weg naar Voorschoten! Samen met een stoet andere auto’s, vrachtwagens en bussen.
Een stukje verderop draai ik om. Het intussen al bijna 12 uur, het tijdstip van mijn afspraak. Ik moet mijn acupuncturist bellen, dat ik in een verkeersinfarct terecht ben gekomen, maar de juut is alomtegenwoordig.
Ik heb geen zin in een bon, omdat ik wachtend voor een stoplicht een telefoontje pleeg. Ook ben ik pertinent tegen bellen achter het stuur. Misschien is het ongeluk, ik zie intussen ambulances voorbijscheuren, wel veroorzaakt door een telefonerende weggebruiker…..
Tergend langzaam rijd ik het kruispunt weer over, nu vanaf de andere kant. Ik ga een sluipweg proberen. Ik ben niet de enige. Een lange stoet balende automobilisten sturen hun bolide langs de Kanaalweg naar een andere uitvalsroute uit de sleutelstad.
Ik stop op een parkeerplaats en bel de vrouw mijn behandelaar. ‘Ik weet niet of het gaat lukken om überhaupt de stad uit te komen, het zit muurvast.’ Ze overlegt met haar man. Ik kan later komen. Hij gooit zijn programma een beetje om, gaat eerst lunchen. Wat zijn het toch schatten!
Ik doe er nog ruim een half uur over om uit de stad te raken. Daarna moet ik enorm omrijden, maar uiteindelijk ben ik in die rare groeikern, waar mijn acupuncturist resideert. Oei,en nu? Ik heb geen TomTom bij me en herinner me hoe ik eerder eens vreselijk ben verdwaald, toen ik vanaf deze kant dit uit zijn verband gegroeide dorp binnenreed.
Opeens voel ik een tik tegen mijn schouder. Er zit een engel in mijn auto. ‘Ga links, Heks.’ En even later: ‘Voorsorteren.’ Precies op het goede moment maant mijn gevederde vriend me om af te slaan. Ik herken het, weet opeens waar ik ben. Om de hoek van waar ik wezen moet!
Gisterenavond doken mijn engelenvrienden weer op. Ik had hen al een tijdje niet gezien. ‘We trekken weer een poosje bij je in, Heks. Je zit in een enorme transformatie, we gaan je daarbij helpen!’ Ik loop op dat moment mijn laatste rondje met Ysbrandt. Hun hulp komt als geroepen.
’s Middag bij de huisarts werd een flinke keelontsteking geconstateerd. Nu was ik daar op zich door gerustgesteld, want mijn klieren zijn zo opgezet, dat ik zelfs aan Hodgkin heb gedacht. ME patiënten hebben 1000 keer zoveel kans op die ziekte, dus die veronderstelling is niet eens al te hypochondrisch.
‘Nou ja,’ zeg ik tegen Steenvrouw, als ik het er met haar over heb, ‘Die chemo voor Hodgkin helpt ook tegen ME. Doordat MEpatiënten werden behandeld voor hun bijkomende Hodgkin, is dit verband ontdekt. Dus mocht ik die ziekte onder de leden hebben, dan kan het wel eens de weg naar genezing van ME zijn voor mij.’ Ik geef haar een ondeugende knipoog. We schieten in de lach.
Vanavond lees ik op Facebook het oude krantenbericht over het ongeluk, dat de broer van vrienden van me ooit het leven kostte. Ik denk aan mijn OB vriendin, die afgelopen zomer haar leven verloor in het verkeer. Ons leven is zo kwetsbaar. We hangen allemaal aan een zijden draadje. Vandaag werd ik er weer eens met mijn neus op gedrukt.
Ik ben blij, dat ik niet tien minuten eerder dat kruispunt over stak. Soms laat ik mijn hondje in Zoetermeer uit. Het had gemakkelijk gekund. Ook ben ik dankbaar, dat ik slechts een keelontsteking heb. Wel een fikse. En mijn lijf zal wel weer enorm veel tijd nodig hebben om em de deur uit te werken. Maar ja. Het is niet anders. Ik heb in elk geval de beste engelachtige hulp in huis, die je je maar kunt wensen……..
Gekke glutenvrije, sojavrije, lactosevrije verwarmende worteltjessoep, die van toevalligheden aan elkaar hangt, gecreëerd door Cowboy en Heks onder invloed van een griepvirus. Tevens effectief in het bestrijden van het ongemak veroorzaakt door ditzelfde virus! Opgedragen aan de Belgische receptensite MyTast.be, waar deze Toverheks nu ook op te vinden is……
Aan het begin van de week worden Cowboy en Heks getroffen door een gemeen griepvirus. Mijn liefje is als eerste aan de beurt. Rillerig een slapjes dweilt hij aan mijn zijde de dag door. Ik besluit een verwarmend wortel/gembersoepje in elkaar te stampen, maar omdat ik zelf ook niet bepaald fris ben, mislukt mijn brouwsel jammerlijk.
Hoewel: De smaak is best goed, maar veel te geconcentreerd…… Ik heb een enorme pan gekookt. ‘Vries het in’, zegt Heks tegen haar geliefde. ‘Leng het aan.’ ‘Gooi er rode linzen bij of aardappelen.’ Uiteindelijk heeft hij al die suggesties opgevolgd en daar bovendien zijn eigen touch aan toegevoegd: Gehaktballetjes!
Dit weekend kom ik alweer bij hem logeren en krijg een werkelijk fantastisch soepje voorgeschoteld. Omdat ik onlangs ben verzocht deel te nemen aan een Belgisch culinair digitaal netwerk, MyTaste, kan ik jullie dit succesrecept natuurlijk niet onthouden…… Een hele eer natuurlijk voor deze kaaskop, om bij onze Bourgondische zuiderburen recepten aan te leveren!
Fruit 2 grote uien in wat olijfolie. Voeg 7 tenen knoflook toe. Kort meefruiten, 2,5 liter water erbij en 5 groentenbouillonblokjes. Kilo waspeen en flink stuk verse gember en 5 citroenbladeren meekoken. Haal het citroenblad eruit. Staafmix de rest tot een mooie oranje soep. Tien citroenbladeren en twee fijngesneden rode pepertjes toevoegen. Maak het af met Thaise vissaus, een mooie verfijnde smaakmaker!
Heks schoot geweldig uit met dit laatste ingrediënt. Waarschijnlijk aangestuurd door het mij bezoekende virus. Ik meen er zeker anderhalve deciliter in te hebben gegooid……Hierdoor ontstond de basis voor een nieuwe soep.
Leng bovenstaande basis aan met een liter water en kook de inhoud van een pak rode linzen mee. Kook een pond aardappelen in de schil. Halveer ze en gooi lekker bij de zich ontwikkelende maaltijdsoep. Meng een pond rundergehakt met zout, peper en knoflook. Braad hier kleine gehaktballetjes van. Heel lekker in deze supersoep.
Een dag later maakt Cowboy nog een variant op dit basisthema met garnalen in plaats van gehaktballetje. Ook heeeeeel erg lekker.
Als je de basissoep vegetarisch wilt houden, kun je geroosterde sesamolie gebruiken in plaats van vissaus. Maar de soep leent zich dan niet meer voor de uitgebreide versie……
Cowboy geeft me een speciaal presentje. Gedeelde smart is halve smart. Maar gaat dat ook op voor een griepje?
Maandag zit ik nog steeds in Amsterdam. Op verzoek van mijn lief ben ik nog een dagje blijven plakken. Hij is licht grieperig. Heks is ook moe. Samen keutelen we de dag door. We lunchen op zijn zonnige balkon. Lezen alle achterstallige kranten. Drinken verse jus voor de vitamientjes. Drinken cappuccino, omdat het zo verrukkelijk smaakt.
Aan het eind van de middag strijken we neer in het Oosterpark met Varkentje. Laatstgenoemde rent vol overgave achter een balletje aan. Wij drinken thee en genieten van een waterig zonnetje. Om ons heen zit een kleurrijke menselijke mengelmoes van nationaliteiten, sociale achtergronden en leeftijden.
’s Avonds pak ik een trein terug. Ik zie er tegenop, want mijn bagage is met al die extra boeken loodzwaar. Cowboy bindt mijn koffer achter op mijn vouwfietsje. Met Ysbrandt aan de hand, een tas aan het stuur, eentje om mijn schouders en die hutkoffer achterop peddel ik richting station. ‘Zorg dat iemand je helpt om je fiets in de trein te tillen’, roept mijn liefje me bezorgd na. Ik beloof het hem. Om dan vervolgens op het nippertje zelf mijn fiets de trein in te hijsen. Bij gebrek aan medemens……
De katten zijn erg blij me te zien. Ze uiten dat door keihard door het huis te rennen, ruziënd en vechtend, om dan naar buiten te verdwijnen. Nadat ze lekker gegeten hebben natuurlijk. Eentje piest stiekem in mijn schone bed. Bij wijze van verrassing. ‘Welkom thuis, Heks! Hier een blijk van mijn waardering…’ Getsiederrie. Ze hebben me gemist!
Dinsdag begin ik me vrij gammel te voelen. In navolging van het aanstekelijke griepje van Cowboy. Met veel moeite sleep ik me naar de koorrepetitie. Ik heb hoofdpijn. De microfoon van de dirigent staat keihard. Het doet pijn aan mijn oren, als hij de verschillende partijen voorzingt. De goede man kan geweldig koren dirigeren, maar zijn eigen stem klinkt als een gebarsten scheepstoeter. Versterkt is het nauwelijks te verdragen. Vooral niet als je vlak voor een luidspreker zit…..
Vannacht slaap ik slecht. Mijn hoofd klopt. Ik moet vroeg op. Fysiotherapie. Voorwaar geen pretje, als je stijf staat van de spierpijn. Ik lijk verdorie wel een kwarktaart. De verschillende loshangende onderdelen worden weer ingetapet. Redelijk vroeg loop ik met Ysbrandt in Het Leidse Hout. Met een lamme arm gooi ik een balletje. Ik sukkel een ruime ronde.
Dan heb ik het plotseling helemaal gehad. ik bel alle resterende afspraken van vandaag af. Dit lijf moet in bed liggen. Of in een hangmat, want een beetje zon op mijn snoet is misschien wel lekker. Als die pijnlijke storm in mijn kop tenminste enigszins gaat liggen.
Ik haal wat boodschappen: perssinaasappelen, honingdropjes zonder zetmeel, alle ingrediënten voor een kippensoepje. Over twee dagen moet ik er weer staan. Dan geeft Frogs een feestje. Buiten dat ik het absoluut niet wil missen, zijn feestjes zijn altijd geweldig, heeft hij het ook nog eens speciaal voor mij verzet. Dus ziek zijn is geen optie!
Vandaag geef ik toe aan dit virusje. Ook wel eens lekker!

































































Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.