‘Jeetje Heks, hoe gaat het? Ik schrok van je blogje. Red je het wel?’ Don Leo klinkt bezorgd. Ja, dat is nu ook weer niet de bedoeling. Hij heeft al genoeg aan zijn kop. Over deze toverkol in de rats zitten kan er echt niet meer bij!
Vanmorgen kreukel ik zoals gewoonlijk weer trillend en zwetend op gang. Bibberig zit ik op de rand van mijn bed. Ik heb een superslechte nacht gehad. Onrustig slapen, steeds wakker worden. En als ik dan eindelijk in slaap ben droom ik dat ik word aangevallen door een panter. Schreeuwend stort hij zich op me.
Maar nee, het is maar een droom. Ik drijf naar de oppervlakte en hoor mijn aanvaller nog steeds. Buiten. In de steeg. Oorverdovend……..
Ik trek een sprintje naar de keuken. Even uit het raam kijken. Misschien heb ik een kat vergeten binnen te halen gisterenavond. Met name Pippi kan geweldig krijsen als ze het zat is op het balkon.
Het begint net licht te worden. In de halfduistere steeg staat een zwart monster. Hij krijst en toont me een vette muis. ‘Kijk nou, lieve vrouw, speciaal voor jou gevangen. Kom nu naar beneden, dan vreten we em samen op!’ Ik zie het muisje angstig spartelen bij die woorden…… Hij is reddeloos verloren. Dat moge duidelijk zijn!
Helaas kan Heks niets meer voor het arme beestje doen.
Ik weet uit ervaring, dat ik mijn schatje beter niet binnen kan halen nu. Geheid dat hij die muis loslaat in het huis. Je kunt je de taferelen misschien voorstellen: Zeven katten woest jagend op een wel erg interessante prooi. Door muren en behang!
Ik wacht dus een kwartiertje. Dan mag het bakbeest naar binnen. ‘En ik maar denken dat je toch wel een ouwetje aan het worden bent,’ lispel ik tegen mijn rattenvanger, ‘Je redt je echter nog uitstekend zonder blikjes en brokjes!’
Aanhalig geeft hij me kopjes. ‘Jammer dat je ze lang wachtte om me te komen halen, vrouw. Ik heb die muis natuurlijk al lang soldaat gemaakt, maar hij was eigenlijk voor jou bestemd!’
Ondanks zijn levende voorgerecht lust Ferguut nog wel wat brokjes. Ik zet een flinke bak eten voor zijn neus en hij valt erop aan alsof hij in geen dagen iets heeft gehad. Wat kan mijn dolende ridder toch bunkeren! Hij eet meer dan het dubbele van wat de rest naar binnen werkt.
Natuurlijk wil hij direct na zijn diner weer naar buiten. Heks steekt er een stokje voor. ‘Blijf jij maar eens een nachtje binnen. Je bent de hele tijd op stap en zulk geweldig weer is het nu ook niet vannacht,’ ik geef hem een kusje op zijn grote katerkop. Hij berust in zijn lot.
Tevreden krult hij zich op naast mijn hoofd. Gelukkig. We kunnen eindelijk slapen. Over een paar uur moet ik er alweer uit. Zit ik traditiegetrouw trillend en zwetend op de rand van mijn bed. Gaan er weer happen pijnstillers naar binnen. Moet ik de dag weer met geweld op gang trappen…..
‘Ach, lieve Don, je weet het toch? Het is halen en brengen. Ik heb dagdagelijks te maken met een invaliderende ziekte. Mensen bagataliseren het. Ik bagatelliseer het vaak ook. Gewoon omdat ik me er niet in wil wentelen. En dan ook: Je ziet het niet aan me. Behalve vroeg in de morgen, als ik nog geen pijnstillers in mijn klep heb.’
‘Ik zie tegen alles op. Vakanties zijn een ware bezoeking. Ik ga bijvoorbeeld een weekendje weg binnenkort, maar ik zie ertegenop als tegen een berg. Gewoon omdat alles me constant teveel is. Omdat ik van twee dagen pret maken een paar maanden lol kan hebben. In de verkeerde zin van het woord….’
‘Nu ben ik bijvoorbeeld ernstig geblesseerd geraakt door het omslaan van bladzijden tijdens het concert met het projectkoor. Het boek stond al op een standaard, maar die bladzijden slaan zichzelf niet om natuurlijk. Ik kan die arm nauwelijks gebruiken en crepeer van de pijn.’
We beginnen verschrikkelijk te lachen, ja, wat moet je anders? Het is toch ook te gek voor woorden. Kun je het mensen kwalijk nemen dat ze dit niet serieus nemen?
Ja. Sommige mensen neem ik het bijzonder kwalijk. Die hadden er best eens iets over kunnen lezen. Best eens iets voor me kunnen betekenen.
Gelukkig heb ik een kat die goed voor me zorgt. Hij brengt me reusachtige ratten en vette veldmuizen. En als mijn hondje te ruw met me stoeit naar zijn smaak, springt hij op zijn rug en geeft hij hem een stevige opstopper. Mijn panter is voor de duvel niet bang.
En ook nog eens de grootste liefste schat van een kat!
‘Hatsjie, hatsjoe. Het eerste herfstgriepje dient zich aan en wel op de eerste dag van de herfst! Het laatste zomergriepje heb ik net de deur uitgebonjourd. Samen met de zomer zelf. Het regent pijpenstelen. Heks zit in bed. De televisie staat gezellig soaps te pruttelen. Zometeen moet ik naar het boze bos. Wandelen. Buiten. Met Varkentje.
De afgelopen week, na het schrijven van een depri-blog, krijg ik allemaal lieve berichtjes. Kleine zorgzame kattebelletjes om me een hart onder de riem te steken. Kreten van herkenning door lotgenoten. Zomaar een cadeautje in de brievenbus……
Ja, ook dat laatste overkwam me gisteren. Zo leuk! Heks, die regelmatig zelf rare pakkertjes op de bus gooit, vindt een prachtig boek van Thich Nath Hanh tussen de post; ‘Je bent een geschenk aan de wereld!’
Tevreden nestel ik me in bed met mijn nieuwe aanwinst. Ik voel wel ergens in de verte een piepklein bodempje onder mijn gestel, maar veel stelt het niet voor. Een avondje zingen met het koor en ik ben terug bij af. Dus ik blijf lekker thuis. Het koor moet nog maar een weekje wachten.
’s Avonds check ik de statistieken van mijn blog. Ze schieten door het plafond vandaag. De op 1 na drukste dag ooit! En ik maar denken dat niemand zit te wachten op mijn geworstel en getob. Zelf schrijf ik liever opgewekte, inspirerende en vooral grappige verhalen….
Toch lees ook ik liever een oprecht stuk, dan zo’n glad en afgeroomd vertelsel over een perfect bestaan. Laten we wel wezen: Het bestaan is verre van perfect. Al die leuterkoek over hoe je je eigen leven creëert wordt toch lelijk ingehaald door de gebeurtenissen in dit tijdsgewricht. De maakbare samenleving legt het loodje met al die vluchtelingen in je achtertuin…
‘Wat me echt ergert is die mensen die er bang voor zijn. Ik ben niet bang hoor, Heks!’ Frogs is er wel uit. We moeten onze medemensen helpen!
‘Ach, ik begrijp die angst wel. Het zijn er wel erg veel! Mensen in een kwetsbare positie kunnen zich terecht zorgen maken. De spoeling op het gebied van sociale voorzieningen in onze afbrokkelende zorgzame samenleving is de laatste jaren al erg dun geworden. Nog meer verdunning zit niemand op te wachten!’
Salarissen aan de top en bonussen blijven onaangetast is de ervaring. De basis van de maatschappij moet over het algemeen het benodigde geld voor dit soort zaken ophoesten.
Er zijn gezinnen, die al nauwelijks rondkomen momenteel. In ons superrijke landje! Als Heks niet vanuit een klein geërfd kapitaaltje haar pillen en behandelingen kon bekostigen, was ze al lang failliet geweest.
Angst. Dat loeder, wat ons uit de slaap houdt. De slechtste raadgever ooit. Weg ermee zou je zeggen!
Vluchtelingen zijn zo oud als de wereld zelf. Mensen hebben elkaar altijd en overal naar het leven gestaan. Broeders hebben vanaf dag 1 het land, geld en goed van hun medebroeders ingepikt. Of elkaar de hersens ingeslagen. Of beiden. Denk maar aan Kaïn en Abel.
Vrouwen zijn sinds jaar en dag verkracht en buitgemaakt. Goed voor de verspreiding van de genen, dat dan weer wel, maar wat een toestanden.
De Oostgoten trokken naar het westen. De Westgoten trokken naar het oosten. Nederlanders vertrokken massaal naar Canada ooit tijdens een crisis. We hebben ons bloed ook grondig gemengd met de volkeren, die we koloniseerden. De onderdrukte stakkers werden ook nog eens gekerstend tegen heug en meug….
Vele Indische mensen ontvluchtten uiteindelijk door onze inmenging hun eigen vaderland. Zo zijn voorouders van ons domme blondje Wilders in Nederland beland….Tienduizenden Joden zijn Duitsland ontvlucht ooit. We weten wat er met de miljoenen achterblijvers is gebeurd….
Ook nu is er reden tot angst en vluchtgedrag genoeg. Het zijn weer griezelige tijden. Onze pyramide van rijkdom met de bonustop heeft een aanzuigende werking op allerlei wanhopige mensen. De verspreiding van de Smartphone schijnt een ook belangrijke schakel te zijn in dit hele proces. Dit gadget der welgestelden blijkt een onmisbaar instrument in deze grote volksverhuizing.
Interbeing. Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen. We zijn de golf en de oceaan. Waar en hoe we ons manifesteren is volstrekt onbelangrijk. Als we ons maar manifesteren! Toch maken we er met onze enorme ego’s een heel PUNT van.
Het is avond. Ik mijmer over sterke vrouwen. Over de angst voor het vrouwelijke. Zowel die van mannen als vrouwen. Denk maar aan de heksenverbrandingen ten tijde van de inquisitie. De tijd, waarin de Godin in ons werd vermoord. Die grondige poging van de katholieke kerk om het vrouwelijke in religie uit te roeien. Een middeleeuwse holocaust…… ( Het woord holocaust betekent letterlijk brandoffer )
Het is niet goed gelukt, want door de achterdeur kwam de Moeder van God weer binnen. Als maagd weliswaar. De rest van het vrouwelijke komt er nog steeds niet al te goed af. De vrouw van Jezus, Maria Magdalena, is nog steeds een hoer. De maagd, de moeder en de hoer. De drie archetypes waar we het wat die kerk betreft mee moeten doen…..
Heks heeft zich altijd verbaasd over dit fenomeen. Hoe is het toch mogelijk, dat meer dan de helft van de mensheid ( Vrouwen zijn nog steeds in de meerderheid qua geboorte geloof ik . Hoewel: In China worden natuurlijk wel veel meisjes weggegooid tegenwoordig…) als tweederangsburgers worden behandeld. Bijna overal ter wereld geldt, dat je beter als man, dan als vrouw kunt worden geboren. Of je nu zwart, rood, wit of geel bent! Vrouwen zijn wereldwijd de meest gediscrimineerde groep.
Het begint er al mee, dat hun hoge stemmen niet serieus worden genomen ( blijkt uit wetenschappelijk onderzoek ). En dan hebben we nog niet eens iets inhoudelijks gezegd!
Zelfs in Nederland, dat de naam heeft geëmancipeerd te zijn, hetgeen nogal tegenvalt in de praktijk, hebben vrouwen maar een fractie van het pensioen van mannen. Ik hoorde laatst de cijfers en schrok me dood. 20 % of iets dergelijks. Maar terwijl ik het opschrijf, slaat de twijfel weer toe. Dat is toch niet echt zo? Volgens mijn vriendin She, zij is goed op de hoogte van de cijfers en statistieken, is het schrikbarend.
Maar als er een groep vrouwen op het Binnenhof demonstreert om wat extra geld voor vrouwen in ons landje los te peuteren, omdat deze wel erg onder het bestaansminimum dreigen te verdwijnen, staat een irritant mannetje van PowNews hen belachelijk te maken. ‘Domme vrouwen, denken dat ze zomaar geld krijgen, hahaha!!’ Zonder zich ook maar een seconde te verdiepen in de achtergrond van dit verzoek.
Een van de meest treffende gebeurtenissen rond de positie van de vrouw vond ik de heisa rond de Amstelveense burgermeester Fred de Graaf en de billen van Maxima. Eerst wordt deze dame koningin. Claus schopte het niet verder dan prins, Bernard bleef ondanks al zijn ambities slechts prins. De man van koningin Wilhelmina? Prins! Stel je voor, dat ze koning waren geworden. Dan had hun vrouw in hun schaduw gestaan!
Maxima koningin maken is wat mij betreft minachting voor de vrouw. Koningin zijn betekent niets, zodra er een koning in de buurt is! De billen-affaire toont demonstratief aan, dat de titel ook al niets betekent, zodra er een willekeurige man in de buurt is. Vooral niet, als het een willige en keurige burgermeester is!
Op Koningsdag 2014 zit burgermeester Fred de Graaf in het zicht van de camera aan de billen van onze huidige koningin. De beelden gaan de hele wereld over. Heks heeft ze ook gezien. Een vrouwelijke politica, stijl donker haar, brilletje, ik kan eventjes niet op haar naam komen, verdedigt de burgervader in een televisieprogramma. Ze kent hem goed, zegt ze. Hij zou zoiets NOOIT doen. Het was vaderlijk bedoeld, die hand.
Maar een uiterst hilarische compilatie van Sander van Pavel maakt die bewering twijfelachtig. Het blijft namelijk niet bij die ene ongelukkige keer. Je ziet de hand van de gewraakte burgermeester bij voortduring rond de flanken van Maxima fladderen. Als een enorme vlinder rond een exotische, geurige bloem. Of een dronken dar rond een koninginnebij. Een ouwe bok op zoek naar dat frisse groene blaadje…..
Dat de vrouw hem verdedigt verbaast me niet eens zoveel. Misschien heeft ze veel aan hem te danken. Of huldigt ze het standpunt, dat het er nu eenmaal bijhoort voor ons vrouwen, die ongewenste intimiteiten. Dat gesnoep van allerhande bijdehandjes. Zogenaamd vaderlijk bedoeld. Nou, als mijn vader zo had lopen doen tegen mij of mijn vriendinnen had ik er toch een bloedhekel aan gehad! En me kapot geschaamd.
Gelukkig zat de vader van Heks alleen maar veelvuldig te knuffelen met mijn moeder. ‘De Tortelduifjes’ werden ze genoemd….
Wat me wel verbaast is dat het incident in no time in de doofpot is verdwenen. Wat zou er gebeurd zijn, als iemand zo had lopen aaien over de billen van Willy? De kont van de koning? Was dat ook zo gemakkelijk van de tafel geveegd? Maar ja, dat is een KONING he? En een man!
Heks ging destijds in elk geval over haar nek van die de Graaf. Hoe is het mogelijk, dat je je en plein publiek zo totaal niet bewust bent van wat je eigen handen doen op de billen van de koningin? Hij is er blijkbaar zo vaak mee weggekomen, dat hij het niet eens meer in de gaten heeft. Misschien is de eerder genoemde politica wel ervaringsdeskundige in dit geval…..
Eén ding weet ik vrijwel zeker. Maxima baalde vast als een stekker. Het zal je maar gebeuren. Ben je jaren bezig een goede reputatie op te bouwen. Neem je je job hartstikke serieus. Heb je het zelfs tot koningin geschopt, ook als is die titel een wassen neus, zodra er een koning naast je staat. Staat zo’n kwal van een kerel over je kont te aaien, alsof je een geit bent. Of een dikke Hollandse melkkoe.
Heeft iemand zoiets wel eens bij Beatrix geflikt? Vast niet! Zij hield de mensen op armlengte afstand. De enige, die daar ooit doorheen is gebroken is onze nationale knuffelmarokkaan, Ali B, met zijn beroemde hug van Hare Majesteit. Waar overigens niets op aan te merken was, behalve dat het niet in het protocol rond het Koninklijk Huis past. Die konthand past daar blijkbaar prima in. Maar ja, daar zit dan ook geen Marokkaan aan vast, maar een oerHollandse politicus!
Koninklijke vrouwen zijn dus ook niet veilig voor ongewenste intimiteiten. Hoge konten vangen veel hand!
De ongelijkheid, waarmee tegen mannen en vrouwen betreffende dit soort dingen wordt aangekeken heeft me ook altijd verbijsterd. Als vrouw daalt je waarde enorm, als er iemand aan je zit. Ook al is dat ongevraagd en ongewenst. Jij bent dan zelf een slet. Er zijn landen, waar vrouwelijke slachtoffers van verkrachting worden gestenigd! Alsof ze zelf iets fout hebben gedaan!!!
Een man is al snel stoer, wat hij ook uithaalt op dat gebied. Natuurlijk staan excessen zoals gewelddadige verkrachting en seks met minderjarigen in laag aanzien, maar ze komen met heel veel weg! Heel veel grensoverschrijdend gedrag wordt weggewuifd: Ze zal ze zelf wel gewild hebben…. !!! Ook is een man met veel verschillende seksuele partners is nog steeds een bink. Een vergelijkbare vrouw is een sloerie!
Rond het voorval met Maxima heeft gelukkig niemand beweerd, dat ze er om heeft gevraagd. Dat is alvast iets. Niemand heeft geroepen: ‘Maar je zag er ook wel erg sexy uit. Je rook zo heerlijk. Je hebt zo lief naar hem gelachen. Kortom: Je hebt het uitgelokt!
Maar ja, onze zogenaamde koningin heeft ook regelmatig boter op haar hoofd. Neem nu het incident met Ingrid Waldring-Bouterse, de vrouw van de Surinaamse president. Deze ‘onbedoeld genomen foto’ ( Huh? Ja, zo kletst de RVD zich er weer uit! ) toont een vrolijk in de camera lachende Maxima naast de gade van deze omhooggevallen crimineel.
Onbedoeld gezellig samen op de foto
Het is natuurlijk lastig voor Maxima om onderscheid te maken tussen politici en boeven, gezien haar opvoeding. Zorreguieta is buiten een zeer omstreden figuur ook nog eens haar vader. De verregaande loyaliteit van een kind ten opzichte van hele foute ouders is spreekwoordelijk. Misschien heeft dit oogklepgedrag meegespeeld in de kwestie met de vrouw van Bouterse.
En dan is het ook nog eens zo, dat er altijd wel een camera in de buurt is in het leven van een koningin! Lijkt me vreselijk overigens. Wat een leven! Zo is ook dit vrolijke moment voor het oog van de camera door iemand vastgelegd en vervolgens op Facebook gezet. Had ze het niet had kunnen vermijden? De andere kant op kijken? Tong uitsteken? Zo moeilijk is dat toch niet! Want dit is een beetje dom……
‘oog om oog, hand om hand’
Heks mijmert over de Godin. Hoe ze de kracht van deze godheid vaak in zich voelt. Het is het beste schoonheidsmiddeltje, dat er bestaat. Soms danst deze dame in mijn passen, straalt ze in mijn gezicht, verblind ze jou met mijn glimlach. Mijn dieren houden ook van de Godin in mij. Ze koestert hen met oneindige liefde in mijn armen, streelt hen door mijn gloeiende handen!
Het is zoiets als wat Thich Nhat Hanh over Boeddha zegt: ‘I let the Boeddha walk in me.’ Een soort vrouwelijke variant. Ik laat de Godin in mij dansen, zingen, lachen en liefhebben. Thay heeft het heel vaak over Moeder Aarde, deze oude wijze man heeft donders goed in de gaten hoe belangrijk het is, dat het respect voor het vrouwelijk terug komt in deze wereld. En dat dat niet alleen belangrijk is voor vrouwen.
Iedereen heeft er baat bij. Het vrouwelijke, dat beschermt, koestert, baart, zorgt: We hebben het allemaal nodig! Niemand kan leven zonder deze kwaliteiten in zijn of haar leven. Ook kan geen enkele maatschappij bestaan zonder deze basis.
Heks pleit voor een herwaardering van het vrouwelijke. Respect voor de vertegenwoordigsters hiervan: Vrouwen. Maar ook waardering van deze kwaliteiten in de man. Als mannen de Godin in zichzelf terugvinden, hoeven ze ook niet zo bang te zijn voor haar afgevaardigden hier op aarde.
De spirituele leraren van Heks zijn allemaal toegewijd aan het vrouwelijke. De boeddhistische Thay met zijn aandacht voor Moedertje Aarde. De animistisch christelijke Alex Orbito met zijn White Lady. Mijn eigen studenten eccelsia, waar god ook een vrouw is…..
Vrouwen en mannen verschillen maar 1 luttel chromosoompje van elkaar uiteindelijk! Waar de vrouw twee X-chromosomen heeft om haar geslacht te bepalen heeft de man naast de x ook een y.
Het goddelijke is groter dan een chromosoom lijkt mij. Zeggen dat god een man is of mannelijk gaat voorbij aan vrijwel de hele schepping. Het lijkt me meer voor de hand liggen, dat dat afwijkende chromosoompje is geschapen voor de gezonde verspreiding der genensoep. Dat verklaart mijns inziens ook dat gegrabbel en gegraai. De man wil zijn zaad verspreiden! Dat is de core business van vele heren!
Politiek zou dit gedrag aan banden moeten leggen, in plaats van eraan mee te doen, zodat de wereld bewoonbaar blijft voor ons vrouwen. Vrouwelijke politici zouden handtastelijkheden moeten afkeuren in plaats van goed praten!
De man als variant van de vrouwelijke basismens. Een hele leuke variant, maar geef em niet de overHAND…. Vooral niet in de functie van burgervader 🙂
De vorige retraite verliep dramatisch voor mij. Toen ik naar huis ging, dacht ik bij mezelf: ‘Dit was de laatste keer. Drie maal is scheepsrecht. Wat moet je ook als Toverheks in een Boeddhistisch klooster? Het is mooi geweest.’ Ik was mezelf zo gigantisch tegengekomen. Het was niet leuk meer. Bovendien was ik ziek van het eten en flauw van een aantal medemensen. En zo moe. Het was in de tijd voordat de LDN begon te werken.
Bovendien had ik had driekwart jaar ervoor een BMW in mijn nek gekregen, total loss, zowel mijn nek als die auto…..
In feite was ik ook vrij ziek van de bijverschijnselen van dit medicijn. Het heeft een jaar geduurd, die opbouwperiode. En al die tijd was ik extra doodziek. Zo beroerd, dat ik informatie opvroeg of ik in aanmerking kwam voor euthanasie….. Maar ook bij deze instantie wordt mijn ziekte niet erkend. Gelukkig maar, achteraf gezien!
Want de LDN ging werken en ik knapte genoeg op om weer zin in het leven te krijgen. Ik begon dit blog te schrijven. Kreeg een geweldige geliefde. Een aantal dingen gingen zomaar eens goed voor de verandering!
En nu ben ik dus weer hier, in Plumvillage. Bij mijn spirituele leraar Thich Nath Hanh. Vanmorgen hebben we de eerste ‘Dharma talk’ van deze kleine grote man in het klooster van de monniken, Upper Hamlet. Binnen vijf minuten heeft hij de meeste mensen al aan het huilen gemaakt, inclusief Heks.
De nonnen en monniken zingen de naam van Avalokiteshvara, de bodhisattva van grote compassie, een Boeddhistische heilige. De waterlanders vloeien rijkelijk.
Als een bloem voel ik mijn hart open gaan. Alle ergernissen en muizenissen van de voorbereidingen en de reis smelten als sneeuw voor de zon. Ik voel zelfs compassie voor de mensen, die me onlangs zo verschrikkelijk op mijn liefhebbende hart hebben getrapt. Fijne lui vind ik het nog steeds niet, maar de angel is eruit.
Wat is Thay, leraar, toch ook grappig. Nadat we allemaal tranen met tuiten hebben gehuild gaat hij gymnastiek oefeningen met ons doen. Om vervolgens van start te gaan met zijn lessen.
‘Wat ik nu ga zeggen weten jullie natuurlijk allemaal wel, maar het is zoiets als fasten your seatbelts’ begint hij zijn verhaal. We liggen dubbel. Hij benadrukt het belang van mindfulness. Inderdaad een ons niet onbekend begrip zo langzamerhand. Hetgeen niet wil zeggen, dat we het er altijd heel goed vanaf brengen, dat mindful zijn…… Een extra instructie kan geen kwaad.
Heks zit helemaal achterin. Ze kwam vrij laat binnen. Normaal gesproken weet ik wel een plekje vooraan te veroveren, maar nu zit alles vol. ‘Maak je geen zorgen’, zeggen de engelen, ‘Er is een fantastische plaats voor je, waar je alles kunt zien en horen.’ Ze zijn meegekomen natuurlijk. Zelfs een Aartsengel kan nog wat opsteken van een talk van Thay!
Ik ben benieuwd, want de zaal is werkelijk afgeladen vol. Sommige mensen zitten buiten en proberen zo toch nog wat van het verhaal mee te krijgen. Maar inderdaad. Er staat een enorme berg meditatiematten opgestapeld voor het raam. En Heks zit er uiteindelijk als een prinses op de erwt bovenop! Het beste plekje is voor dit Heksje! Alles kan ik zo prima volgen en ik zit superzacht…..
Vandaag begijp ik ook eindelijk het begrip signlessness. Maar uitleggen gaat me te ver. Ik zal binnenkort wel een foto van mijn aantekeningen toevoegen……
Terug op onze eigen Hamlet spreek ik met de zuster van de administratie. Korting zit er niet in. In feite is er geen enkele regeling te treffen. Ik heb me er al bij neergelegd. Als ik ergens geld aan zou willen geven is het wel aan dit klooster. ‘Ik zie het als een donatie , zuster, voor de nieuwe eetzaal.’
‘Bent u de zuster, die zoveel van katten houdt?’ vraag ik haar vervolgens. Verbaasd kijkt ze me aan. ‘Hoe weet jij dat?’ Ik vertel haar, dat ze twee jaar geleden op kraamvisite kwam in mijn tent, toe ik daar zat met die gevonden kittens. ‘Oh,’ roept ze stralend,’ was jij dat!’
We wisselen poezenpraatjes uit en ze vraagt mijn hulp als kattenfluisteraar met een bijtende kat. Morgen gaan we een teek uit zijn vacht halen. Ik zal eerst eens ernstig met het monster praten.
Afijn, jullie horen het al: Ik ben weer helemaal geland. En deze keer gaat het veel beter met me, vanaf het moment van aankomst.
Vrijdag komt Cowboy naar Leiden. Hij geeft me een cadeautje. Een beeldig en kleurrijk sjaaltje van Oilily. ‘Als aandenken. Zal ik er wat aftershave op spuiten?’ Heks gniffelt. ‘Ga er maar mee hardlopen, dan geurt ‘ie pas echt naar jou!’ Ik vind mijn lief heerlijk ruiken!
We slaan een paar fantastische dagen stuk samen. We doen niets bijzonders. Hondje uitlaten, kletsen, eventjes de stad in. ’s Avonds roosteren we heerlijke hapjes op de buitengrill. We genieten ten volle van dit laatste weekend samen. Ysbrandt heeft zo zijn eigen agenda. Hij heeft een maag/darmvirus opgelopen en is een hele sneue versie van zichzelf……
De dames van het Kimono Genootschap met Appeltje
Een laatste overleg tussen True en de directeur van het Siebolthuis
Zondagmiddag voeg ik me bij True en haar assistentes in het Siebolthuis aan het Rapenburg. Vanmiddag loop ik mee in een Kimono Parade ter ere van de opening van de fototentoonstelling van Fred Rohde ‘Japan now & then‘. In ‘Vooraf en toe, Eet-, Drink en Kunstlokaal’. Een leuke horecagelegenheid aan de Botermarkt, waar je alleen maar voorafjes en toetjes kunt eten…..
Boven in het museum is een kleine ruimte vol vrouwen, kimono’s, doeken, linten en kobi’s. Het is er een nerveuze drukte van belang. True staat druk gebarend iedereen te instrueren. Letterlijk alles haalt ze uit de kast om dit volgende hoogtepunt in het jubileumjaar van haar fotograferende echtgenoot luister bij te zetten…..
Onhandig sta ik daar met die enorme kimono. Hoe moest het ook alweer. Ik ben vorige week nog wel op cursus geweest in de galerie van dit creatieve echtpaar. Gelukkig is er een kordate Japanse dame, die me vakkundig aankleedt. Af en toe moet ze op haar tenen staan, het is een wonder dat die kimono past. Heks is weer een reuzin tussen de Aziatische dames.
De fluitspeler komt tevoorschijn
True gaat voorop
Heks heeft ook een kleine bijdrage geleverd aan de kostuums. Ze heeft een paar kussentjes in elkaar geflanst om onder de Kobi (die strik op de rug) te dragen. Leuk om weer eens een beetje te fröbelen. De meeste dames hebben echter hun eigen kussentje. En witte teensokjes.
Als ik helemaal in de kleren zit, voeg ik me bij het gezelschap buiten. Voor het Siebolthuis is een Japanse markt. Ik maak kennis met de oer-Hollandse dames van ‘Het Kimonogenootschap’. Ze zien er fantastisch uit. Regelmatig kleden ze zich zo. Superleuk toch?
We zijn op weg
Deze jongetjes keken met grote ogen naar ons
Van alle kanten worden we gefotografeerd. Heks kan het ook niet laten. Het is zo’n feest voor het oog, deze parade. Een waardig eerbetoon aan het oeuvre van iemand met een goed oog bij uitstek. Het feestvarken zelf is ook druk met zijn royale camera in de weer. Natuurlijk!
Een kleurrijk lint
door de Leidse binnenstad
Bij het aankleden boven hoorde ik plotseling een bekende stem. Mijn oude vriendin Appeltje bleek ook gestrikt te zijn voor de parade. Vakkundig trok ze haar kimono aan. De kloosterversie is beduidend minder ingewikkeld…. En zij heeft veel ervaring, want ze gaat regelmatig naar Japan, om haar zen-leraar te bezoeken. Ze vergezelt hem op zijn vele reizen. En indien nodig slaat ze de scepter in zijn klooster…..
Buiten kletsen we even lekker bij. Samen lopen we in de parade. Wat gezellig! En wat hebben we weer veel te bespreken! Het doet me denken aan vroeger, toen we samen filosofie en muziekwetenschap als bijvak volgden. Eindeloos konden we hierover filosoferen…. Tot in de kleine uurtjes!
Fred Rohde, het feestvarken
Een stralende True, de aanstichtster van dit event
Eindelijk is het zover. Op het bordes van het museum verschijnt een traditionele fluitspeler naast True. Zij geeft de aftrap. Als een rattenvanger van Hamelen zet hij de stoet in beweging. We slingeren als een kleurig lint door de stad. Overal staan fotografen. De Leidse bevolking kijkt haar ogen uit. Omroep Rijnland filmt onze aankomst bij de expositieruimte. Kortom: Het is een groot feest!
Hier bloeit iets moois!
Binnen opent de directeur van het Siebolthuis de tentoonstelling. Ze bespreekt met name 1 foto van Fred. In Japanse termen is die foto volmaakt. Ik zie wat ze bedoelt. De kleur rood, die overal terugkomt. De compositie. Er gebeurt van alles en toch is het volmaakt in balans…..
Maar ook de andere foto’s mogen er zijn. Echt prachtig. Wat een talent heeft hij toch!
Achterin de gelegenheid begint een dansperformance door Risa Takita. Buiten kun je Sushi eten en Sake drinken. Er is een Ikebana demonstratie, die subtiele bloemsierkunst uit het land van de rijzende zon. Iemand maakt trefzekere tekeningen met penseel en inkt. En overal prachtige vrolijke mensen.
Goeie hemel, True. Het is je weer gelukt! Je hebt het weer geflikt! Al die heerlijke mensen heb jij bij elkaar gebracht en weten te motiveren. ‘Sorry Heks, dat ik zo bazig bezig was vorige week’, fluisterde ze me aan het begin van de middag toe.
Tijdens de Kimono instructies moesten we van alles opschrijven, op een bepaalde manier opvouwen en in kleurige doeken inpakken. Op Japanse wijze. Ook moesten we door de straat lopen met kleine pasjes, schouders naar voren, zodat je nek goed uitkomt. Want daar worden ze in deze cultuur wild van…. Het is geen land van boob jobs……
Zie je wat een voorbereiding er vooraf is gegaan aan deze middag? Ongelofelijk. En dit is slechts een tipje van de sluier….
Hulde aan Fred Rohde en zijn prachtige foto’s. En hulde aan True met haar grote talent om mensen te verbinden…… En haar enorme doorzettingsvermogen!
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.