Donderdagavond doe ik een schietgebedje voor mijn stem. Na een paar ellendige schorre dagen komt er helemaal geen geluid meer uit mijn keel. Ik baal als een stekker. Morgen is het grote concert en ik voel me helemaal niet jofel. Ik houd dus maar zoveel mogelijk rust. Intussen probeer ik het op een akkoordje te gooien met God en Godin. ‘Ik heb het liever in mijn rug, dan dit, lieve God. Dit monddood zijn is in de huidige omstandigheden, met een concert voor de deur,  echt waardeloos.’

Frogs  biedt aan om een avondronde met mijn hondje te lopen. Als we later nog een kopje thee drinken smeek ik hem om een kaarsje voor me te branden. ‘Jij kunt dat vast heel goed, Frogs. En vraag direct ook aan mijn vriendinnetje Tanneke of ze me wil helpen!’

Vrijdagmorgen loop ik een enorme ronde met Ysbrand. Bij een ouderwetse drogist koop ik allerhande desinfecterende gorgelmiddelen en zuigtabletten. Al gorgelend zuig ik me richting generale repetitie. Maar eerst komt mijn hulp nog een paar uurtjes langs. Het bed moet verschoond. De keuken is een puinhoop. Vrolijk jaagt ze een stofzuiger door het huis, terwijl ik kattenbakken verschoon. Ik ga door m’n rug. M’n gebed is verhoord.

Tijdens de generale repetitie blijkt er weer een beetje geluid uit mijn gevoelige strotje te komen. Het valt me niet tegen. Voorzichtig zing ik alle stukken mee. Hier en daar rommelt het een klein beetje. Normaal gesproken vis ik de laatste dagen zulke foutjes eruit. Nu ben ik al blij als ik de avond haal….

We zingen van twee tot vjjf met een kleine pauze. Ik race naar huis. Eigenlijk wil ik nog een uurtje plat, maar daar komt niets van terecht. Cowboy komt ruim drie kwartier te laat opdagen. Ik schiet in de stress. Hij gaat mijn moeder ophalen. Straks is hij te laat bij de kerk. Die gaat klokslag acht uur dicht. Jammer voor de laatkomers…..

Even over zevenen verlaat ik helemaal opgedoft in een wolk parfum m’n huis. Ik heb er zin in. M’n stem is nog niet helemaal optimaal, maar de gebeden van Frogs en mijn dealtje met het Allerhoogste hebben hun werk gedaan.

In de kerk is het een drukte van belang. De koorleden zijn opgewonden en vrolijk. Boven het getoeter van het zich inspelende blazersensemble uit warmen we onze stemmen op. Opeens is het acht uur. We stellen ons op in de juiste formatie om het podium te beklimmen. In ganzenpas lopen we de enorme ruimte in. Overal branden kaarsjes. Het is compleet uitverkocht. Vergenoegd kijk ik om me heen….

Dan komt onze dirigent op in zijn mooie slippenjas. Plotseling is het doodstil. We gaan beginnen met Kinot, dat supermoeilijke stuk, dat vandaag zijn wereldpremière beleeft! Het koor heeft er anderhalf jaar op zitten ploeteren. Met een ongelofelijk fanatisme hebben ze zich de materie eigen gemaakt. Als het niet zo’n geweldig koor was geweest, met zo’n super dirigent, dan hadden we er ons aan vertild.

Nu is het best spannend. Zal het allemaal goed gaan? Gaan we het overleven? Raken we door de zenuwen de kluts kwijt of werkt onze stress juist in ons voordeel?

Het gaat goed! Het publiek is volledig overdonderd. Maar ook razend enthousiastst! We krijgen een ware ovatie. De componist en de dirigent omhelzen elkaar. Een hoogtepunt!

In de pauze ontdek ik, dat Cowboy en mijn moeder het concert op het nippertje gehaald hebben. Gelukkig! Het koor zwermt uit tussen het publiek. We krijgen we allemaal fijne complimenten. Maar we moeten nog een heel requiem zingen…..

Mozart is natuurlijk een gebakje na de rauwe, bittere, dissonante maar oh zo prachtige Kinot van Rene Samson. We jassen em er met het grootste gemak doorheen. Het is heerlijk om dit prachtige muziekstuk als toegift te geven. Voor de meeste toehoorders is het een verademing….

‘Kinot was hard werken voor ons zangers,’ zeg ik later tegen Frogs. ‘Het was voor ons luisteraars ook hard werken, Heks!’

‘Heb je mooie foto’s gemaakt? ‘ vraag ik aan mijn lief. Hij is het straal vergeten. Nou ja. Gelukkig heb ik ’s middags al een paar sfeerplaatjes geschoten in de nog praktisch lege kerk. Denk er dus maar een koor bij. En heel veel publiek!

Later stuiter ik nog uren door het huis. Cowboy ligt al lekker te slapen, als ik eindelijk een beetje kalmeer. Vandaag ben ik mijn stem natuurlijk weer helemaal kwijt. Die heeft dan ook overuren gedraaid gisteren. Maar guess what? Mijn rug is een enorm stuk verbeterd…….