In memoriam Zuster Lan Nghiem, mijn goede vriendin is niet meer. Zuster Lan, zuster Lan, wat heb je nu gedaan? Ben je zomaar stiekempjes dood gegaan? Er tussenuit geknepen. Van ons weg gegaan…. Heks is in shock. En heel verdrietig. Boos ook en ontsteld. Maar je mag gaan, lieve Sr. Lan, goede reis. Ik kom er ook aan. Over een tijdje. Niet binnenkort. Naar ik hoop.

Posted on 5 december 2020 by lagriffeheks

©Toverheks.com

Dinsdagavond laat kijk ik even in mijn mailbox. Een lid van mijn Maudgalyayana Family heeft ons allemaal een bericht gestuurd. ‘Oh, dat gaat over onze online afspraak binnenkort…..’ schiet er door me heen. Ik besluit onmiddellijk even te kijken. De vorige afspraak heb ik gemist. Pure onoplettendheid. Vandaar…..

Als ik de mail open en begin te lezen staat mijn hart stil. Mijn mond spert open. ‘Nee, nee,’ komt er uit. Ik brul. Als een gewond dier. Terwijl ik doorlees komen er de meest vreselijke geluiden uit mijn strot. Ik kan niet stoppen. De hele buurt geniet mee, vrees ik….

©Toverheks.com

Dan huilen, huilen, huilen. Tranen springen agressief in de rondte. Een fontein van verdriet. Oh nee, nee, nee. Niet jij, lieve zuster Lan. Mijn dierbare vriendin. Nee, nee. Verbijsterd staar ik naar de mail. Mijn vriendin, onze geliefde zuster Lan Nghiem, ‘has passed away’, staat er. Ze heeft haar huidige vorm verlaten en manifesteert zich ongetwijfeld in een nieuwe sprankelende gedaante.

Potdomme, ze is dood!

Mijn ogen vliegen over het epistel. Later lees ik online verder. Hoe ze ziek werd een paar maanden geleden. Hoe de ziekte haar er snel onder kreeg. Hoe ze vreedzaam is heengegaan. Omringd door haar dierbaren. Gewoon thuis, in haar geliefde Lower Hamlet.

©Toverheks.com

Het klooster waar Heks zovele malen een retraite heeft bijgewoond. Altijd in de directe nabijheid van zuster Lan. Altijd in de tijdelijke familie, die zij onder haar hoede had. Dikke vriendinnen zijn we geworden door de jaren heen. ‘Waar zuster Lan is is Heks, waar Heks is is zuster Lan,’ grapten de familieleden soms.

En het was waar, we brachten zoveel mogelijk tijd samen door tijdens de retraites. Eindeloos zaten we koffie te drinken in mijn tent op lazy day. Heks maakte dan de ene cappuccino na de andere op haar campinggaspit. Want koffie was en bleef ze gek op, deze oerhollandse non. Een bakkie troost. Een koppie leut.

©Toverheks.com

Woensdag in de loop van de dag doe ik mascara op. Een dikke laag. Ik moet de deur uit en op deze manier kan ik gewoonweg niet de hele tijd huilen. Niet zonder zwarte banen over mijn snoet te creëren. Zelfbescherming. Waartegen? Tegen teveel verdriet.

©Toverheks.com

Heks is ook boos. Normaal gesproken kan mijn vriend de Dood wel een potje bij me breken. Ik ben bekend met die vent. Zijn zeis brengt me niet van de wijs.

Maar nu ben ik kwaad. Wat zijn dit voor’n praktijken? Voel je je wel helemaal lekker, om zo’n juweel zonder meer af te schoffelen? Heb je niks beters te doen? Kun je niet een paar ellendelingen meenemen in haar plaats?

©Toverheks.com

‘What happens when we die?’ was het onderwerp van 1 van de 21-day-retraites, die ik heb bijgewoond in Plumvillage. In het jaar 2014. Het is de laatste 21-day-retraite, waar Thay zelf les geeft. Een paar maanden voor zijn herseninfarct. Het lesgeven lukte daarna niet meer.

Heks dacht indertijd, dat hij ons aan het voorbereiden was op zijn naderende dood. Maar het bleek dus net iets anders te zijn……

Ik rijd met zuster Lan naar onze eigen Hamlet in mijn gele autootje na een dharmatalk, waarbij we allemaal dubbel hebben gelegen van de lach om onze leermeester. ‘Wat happens, when we die?’ vroeg hij ons guitig. Om dan even te wachten. ‘Nothing!’ riep hij vervolgens. Met een heel ondeugend gezichtje.

Niets verdwijnt of verschijnt. Alles verandert constant van vorm. De dood is ook een geboorte. In een nieuwe verschijningsvorm. Niks aan de hand. Wat doen we toch moeilijk. Wij mensen. Met onze gehechtheden….

©Toverheks.com

‘Ja,’ zegt mijn vriendin naast me in de auto, ‘Thay kan er natuurlijk wel een grapje over maken, maar als je iemand verliest zit je echt niet te wachten op zo’n verhaal. Dan kan het heel kwetsend zijn, om zoiets te zeggen…..’ Ze sprak uit ervaring. En ze maakte zich zorgen over haar medemensen in de rouw. Van haar mocht dat verdriet er gewoon zijn.

‘Gelukkig,’ denk ik bij mezelf, ‘Gelukkig mag ik gewoon kwaad zijn en heel verdrietig. Maar ik ben ook blij voor jou, lieve vriendin. Dat je lijdensweg voorbij is. Dat je in het licht bent. Verlicht. Lichter dan licht….’

Ik ben niet de enige, die zoveel van deze zuster houdt. Online schrijven mensen de meest bijzondere dingen over hun ervaringen met dit bijzondere medemens. We troosten elkaar. Heks is met name heel blij, dat haar vriendinnetje Kras ooit een retraite in Nederland heeft bijgewoond onder leiding van zuster Lan.

©Toverheks.com

‘Ik ben ook zo blij, dat je me toen hebt meegesleept, Heks, het heeft mijn leven veranderd. Zuster Lan heeft me mijn dharmanaam gegeven. En die was zo raak! Ik kan er nog steeds niet over uit, dat ze me in die paar dagen zo goed heeft gezien!’

Herinneringen aan onze vriendschap dienen zich aan. Een onstuitbare stroom dierbare momenten.

©Toverheks.com

Hoe we regelmatig het klooster ontvluchtten om ergens te gaan picknicken. Soms in de rozentuin van een uitgetreden monnik. Dan weer bij een pré christelijk kerkje in Mombos. Waar copulerende paartjes op de muren aan het matriarchaat herinneren. Toen seks nog niet zondig was, maar gewoon lekker en normaal.

Op 1 van onze happy trips kocht ik een paar schoenen met bloemetjes er op. Zuster Lan was helemaal verrukt van mijn nieuwe aanwinsten. Zelf zou ze ook best zulke vrolijke kleding willen dragen, ze was in feite enorm kleurrijk, maar de orde schrijft nu eenmaal een supersaai bruin pak voor. En geen frutsels. De persoonlijke bezitten van de nonnen passen in een schoenendoos.

In zuster Lans schoenendoos zat een lotus op zonnecellen. Eenmaal opgeladen kon hij uren branden, waarbij hij van kleur veranderde. Een listig cadeautje van Heks, want wat kun je als goed Boeddhist nu inbrengen tegen een lotus voor je deur? Ze kreeg namelijk wel eens commentaar van de abdis op haar liefde voor dergelijke frutsels. Dat soort rotzooi past niet in een Zen-orde.

©Toverheks.com De rozentuin

Ik weet, dat ze die lotus jaren achter zich aan heeft gesleept. In moeilijke tijden werd ze er vrolijk van. Het ding is het ook ongelofelijk lang blijven doen.

Een ander presentje van Heks aan de nonnen heeft ze gewoon geannexeerd. ‘Jouw vogeltje op zonnecellen, dat steeds naar je fluit als je voorbijloopt, je had het bij het zusterhuis in de bosjes verstopt, dat vogeltje riep enorm veel ergernis op bij de nonnetjes. Dus hadden ze het verplaatst naar een plek, waar niemand ooit voorbij loopt…..’

©Toverheks.com Ons plekje…..

Ja, ga je als vrouw een celibatair klooster in, zit er nog een vreemd vogeltje naar je te fluiten in het struweel…. Heks is toch zo slecht af en toe.

‘Ik heb dat vogeltje geadopteerd. Het heeft voor mijn huisje gestaan in een voor mij heel moeilijke periode, Ik werd er gewoon elke dag erg blij van….’ vertelde de zuster me later.

©Toverheks.com picknick in de rozentuin!

Het kloosterleven is niet gemakkelijk. dat heb ik wel gezien en begrepen. Tijdens de retraites is het vaak een feestje, met name ook voor ons, de deelnemers. Maar dag in, dag uit, jaar in, jaar uit op elkaars lip zitten. De sociale controle. Heks zou het niet voor elkaar krijgen…… Van geen kanten. Ik bewonder mijn zuster enorm om haar toewijding. Haar discretie. Haar loyaliteit aan deze orde.

©Toverheks.com

Door de jaren heen heb ik ontdekt, dat monastic zijn, buiten een roeping, ook echt een beroep is. Het is keihard werken. Elke dag zwaar aan de bak. Het is een vlijtig volkje, de nonnetjes. Bezige blije bijtjes. En mijn vriendin werkte werkelijk voor twee.

De laatste retraite heb ik een fietsbelletje met een heel mooi geluidje meegenomen voor haar. Net een boeddhistische belletje. Piepklein en fijn. Maar dan voor op de fiets. Of om je vinger, bij wijze van boeddhistische tingelingelingring. Soms reed ze op haar racefiets met wapperende rokken dwars over de heuvels van haar geliefde Dordogne. En dan kan zo’n zen-bel natuurlijk niet ontbreken…..

©Toverheks.com

Mijn mooiste en meest dierbare herinnering blijft toch wel onze roadtrip naar Bordeaux met een gewond bosuiltje in een koelbox. Langs de kant van de weg gevonden. Een inderhaast opgetrommelde intredende razend knappe monnik, die in zijn vorige leven dierenarts was, gaf het diertje goede kansen. Zodoende ondernamen we een helse tocht door een overstroomde Dordogne naar het dichtstbijzijnde wild life centrum.

©Toverheks.com Onze uil!

Alle péages stonden blank, dus waren we aangewezen op kronkelige achterafweggetjes, afgewisseld met schattige dorpjes en stadjes. Heks zat lekker te sturen, terwijl mijn vriendin me haar hele levensverhaal vertelde. En hoe verschillend onze levens ook waren, toch ontdekten we, dat we flink wat overeenkomstige ervaringen hadden….

Op de terugweg aten we taartjes op een schattig pleintje. Het laatste stuk zongen we keihard mee met ‘Ja zuster, nee zuster…’

©Toverheks.com Taart!!!

Dat laatste deden we overigens wel vaker, als we op weg waren van het ene klooster naar het andere klooster voor de dagelijkse dharmatalk. Een soort Boeddhistische preek.

Zuster Lan reed vrijwel altijd met me mee in mijn kleine gele autootje. Vroeg in de morgen spraken we dan stiekem af op het parkeerterrein. Zodoende vermeden we de drukte van de gezamenlijke busrit met alle andere retraitegangers. Ook konden we direct na de dharmatalk weg, als we dat wensten.

Van het ‘Niet met eigen vervoer gaan’, trokken we ons niet zoveel aan. Ik bedoel ik. En dan gaf ik zuster Lan heel graag een lift. Gouden tripjes waren dat. Wat hebben we gelachen onderweg.

©Toverheks.com De dag van de bloemenschoenen….

Soms verbaasde ze me. Zo zag ik een keer een verdwaalde non langs de kant van de weg lopen. Ik wilde al stoppen om haar een lift te geven…. ‘Doorrijden, Heks,’ riep zuster Lan, ‘Dat is zo’n vreselijk chagrijnige non! Daar heb ik echt geen zin in hoor, op de vroege morgen. We hebben het juist zo gezellig!’

De nijdige non keek niet op of om. Ze zag er inderdaad strontchagrijnig uit…….

Elke dag brand ik kaarsjes en wierook voor jou. Op mijn altaar met de koeienhorens. Enorme runderhorens prijken sinds enige tijd naast het beeldje van de mediterende monnik.

©Toverheks.com

Wat gek, ik zie het nu pas. Die dingen heb ik daar onbewust neergezet rond de tijd, dat mijn vriendin ziek werd. Ergens in de zomer. Ze hield zo van koeien. Ze zat altijd enthousiast naar haar geliefde beesten te wijzen onderweg. Jarenlang heeft ze met koeien gewerkt op een grote boerderij ergens in midden Frankrijk……

Gisteren doe ik met het vallen van de avond samen met Kras een ritueel aan het Joppe voor zuster Lan Nghiem. Het is de dag van haar crematie. Kaarsjes, wierook en bloemen sturen we het water op. In een ingenieuze constructie bedacht door Kras.

Het is fijn om dit samen te doen. Het is fijn om samen te rouwen. ‘Waar twee in Mijn naam vergaderd zijn, daar ben ik aanwezig,’ deze bijbeltekst schiet door mijn hoofd, als we het afspreken.

Ach zustertje, rust zacht. Heb het fijn, verenigd met je dierbaren. Met je Grote Liefde. Aan de ander kant van het water. Ik heb geld geofferd voor je overtocht. En zwanenveertjes. Je bent zo door het heidedodenveld heen, dat weet ik zeker. Geen messen in jouw benen, ik kan me er niks bij voorstellen.

©Toverheks.com

Ik heb geen enkele negatieve herinnering aan jou. Je hebt me nooit gekwetst of pijn gedaan. Je heb altijd pal achter me gestaan. Je maakte ruimte voor mij, daar in het verre Plum. As ik weer eens problemen had bij aankomst, als er weer een strenge non wilde dat ik met kruiwagens vol bagage over een bobbelig terrein ging sjouwen, dan sprong je voor me in de bres.

©Toverheks.com Tijdens een workshop engaged Buddhist Artists…. Mijn meest dierbare foto.

‘Er staat een hele boze vrouw in het kantoor. Ze heeft een verschrikkelijk kort rokje aan. Uit Holland…’ kwam dan een non haar halen, omdat het weer mis was bij de intake. ‘Heeft ze een hoed op? Is ze heel lang, net als ik? Oh, dat is Heksje, ik kom er aan….’ en dan maakte ze alles voor me in orde. Mocht ik met mijn auto het terrein op en mijn spulletje uitladen op een voor mij goede plek.

©Toverheks.com

Ik heb 1 keer met zuster Lan gedanst. Een wilde Schotse dans op de bonte avond. We werden uitgenodigd door een groep Keltische deelnemers om mee te doen met de Strip The Willow. Een echte heksendans nog wel!

Direct sleurde mijn vriendin me mee in een wilde rondedans. Als jonge veulens huppelden we door de meditatiehal. Om buiten adem en slap van de lach elkaar uiteindelijk te omhelzen….

Dit voorjaar schrijf ik haar een mail. Het zal het laatste contact zijn. Maar wat ben ik blij, dat ik haar heb laten weten hoeveel ze voor me betekent….

©Toverheks.com

Ha lieve Zuster Lan, lieve vriendin,

Wat is het leven veranderd. Was ik alsmaar van plan om jullie kant op te komen, nu is dat volstrekt onmogelijk……

Hoe is het leven daar? Is anderhalve meter afstand wel haalbaar In Lower Hamlet?

Hoe gaat het met jou? Ben je gezond en wel?

Ik zou zo graag een ochtendje lekker koffie met je drinken. Even bijkletsen…..

Maar nu dus zo.

Ik weet, dat je maar beperkt toegang hebt tot je mail. Dus ik hoop dat je dit ooit leest!

Want ik wil je een hart onder de riem steken, lieve schat. Je laten weten, hoezeer ik je mis.

Hoe belangrijk je voor me bent, ook al zie ik je maar eens in de paar jaar.

Maar dan wel een heerlijke retraite lang!

Ik doe hier heel voorzichtig, ik behoor natuurlijk tot de risicogroep. Ik blijf thuis, behalve als ik fiets met mijn hondje.

Dan draag ik een mondkapje. Ik pas echt op.

Ik hoop dat jullie allen gezond en wel zijn.

Ik heb de online retraite aangeschaft en die zit ik nu op mijn eigen trage wijze te doen.

Heerlijk om mee bezig te zijn….. Zo ontroerend vaak. Ik mis jullie.

Het maakt veel goed.

Maar het is niet picknicken in de rozentuin. Of met een uil in een koeltas door de Dordogne scheuren.

Het is niet bloemenschoenen kopen. En een tol. Het is niet een uitstapje naar Mombos…….

Volgend jaar zien we elkaar. Ik voel het aan mijn eksteroog.

Heel veel liefs, lieve zuster,

en een dikke knuffel van Heks.

©Toverheks.com

Mijn eksteroog zat er naast. Lower Hamlet zal nooit meer hetzelfde zijn. Niet voor mij. Ik zal je enorm missen, lieve zuster. Soulsister. ‘Zuster Lan, wat heb je nu gedaan? Ben je zomaar stiekempjes dood gegaan? Er tussenuit geknepen. Van ons weg gegaan…..’

Maar het is je gegund, lieve schat. Je had nog veel plannen in het vat. Maar je mag gaan. Je mag gaan, lieve Sr. Lan.

No coming, no going

No after, no before

I carry you in met heart sister

I release you……

Even when I am so pissed off…….

I am in you, and you are in me…..

Yes!

Vrij naar Thich Nhat Hanh.

©Toverheks.com Uitzicht Lower Hamlet op het kasteeltje.

Laat gaan die schapen, de slaapwandelaars, die wakend slapen, word wakker en gooi je kont tegen de krib. Krijg je vervolgens de pip? Dat is hip. Heel hip. Heks vrolijkt zichzelf op.

Posted on 5 mei 2020 by lagriffeheks

De boom die wordt hoe langer hoe dikker, de boom die wordt hoe langer hoe dikker…….

Mensen zijn schapen. Slaapwandelend lopen we elkaar na te apen. We denken individuen te zijn, vooral hier in het ‘vrije westen’, maar niets is minder waar. We zijn in elkaar. Bestaan louter dankzij elkaar. Het afgescheiden zelf is een illusie. Een illusie, waarvoor we bereid zijn te moorden. Onze naasten te laten creperen.

We zijn op aarde om te leren. Toch? Het is hier toch 1 grote leerschool? Maar waar is dan de juf? De meester? En waarom leren we nooit eens echt wat? Waarom zijn de thema’s uit de literatuur en filosofie van duizenden jaren geleden nog steeds actueel? Waarom staat het reptielenbrein met stip op nummer 1 in ons hoofd?

Een pandemie. Iedereen ziek. Of bang om ziek te worden. Of ziek geweest. Of dood. Het virus ziet echt geen verschil tussen de ene mens en de andere. Een Chinees of een Italiaan? Allebei erg lekker. Een Fransman of een Amerikaan? Beetje dik en vlezig, die laatste, maar dat staat het virus juist wel aan. Hoe vleziger het lijf, hoe meer cellen om te infecteren……

De eenheidsworst, die wij mensen uiteindelijk zijn, gaat eerst massaal WC-papier kopen. Overal ter wereld. In elke cultuur. Elk mens is bang, dat hij zijn kont niet kan afvegen. Behalve Indonesische mensen. Voor hen gaat dit vliegertje niet op. Zij wassen hun poepgat na elk toiletbezoek. Wel zo hygiënisch.

Uitzonderingen bevestigen de regel.

Na het massale gehamster van toiletpapier wereldwijd beginnen mensen zich zorgen te maken of er nog wel wat te schijten valt nu de hele wereld tot stilstand komt. Een run op de supermarkten volgt. In elk getroffen land. In elke cultuur. Toiletpapier is niet meer te krijgen, maar bruine bonen in blik nog volop. Kapucijners ook. En daar schijt je geweldig van. De schappen worden leeggeroofd.

Een paar weken later staan de kranten weer vol van het fenomeen verstopt riool. Mensen zijn massaal meer water gaan gebruiken. Willen ze ook meer piesen? Is dat het geval? De verstoppingen komen in elk geval door enorme hoeveelheden wegwerphandschoenen, ontsmettingsdoekjes, mondmaskers……..

De opmerkelijkste spullen worden in het Zoetermeerse riool gevonden: telefoons, kunstgebitten, kattenbakkorrels, condooms en nog veel meer. Door de coronacrisis verstopt het ondergrondse stelsel vooral door keukenpapier en ontsmettingsdoekjes.

De grote menselijke eenheidsworst, die zichzelf allemaal unieke kwaliteiten toedicht, is wat ie is: Een eenheidsworst. Een verdeelde eenheidsworst weliswaar. Niemand binnen dit worstelvelletje is het met iemand eens. Er wordt gelobbyd en gekonkelefoest. Er worden pactjes gesloten in de gelederen van de worst. Men beweert bij hoog en bij laag geen gewone worst te zijn.

Nee, een Leidse knakworst. Of een Rotterdamse rookworst. Of een Zwitserse uitgedroogde bergworst. Of een Spaanse chorizo…..

Het zal Heks een worst zijn, maar de eenheidsworst verzet zich tegen zichzelf. Zoveel is me wel duidelijk.

Er gaat veel energie verloren in dit proces om eigenwijs en uniek te zijn. Eigenschappen, die ik op zich zeer kan waarderen. Het is alleen volstrekt doorgeschoten, onze neiging afgescheiden te opereren. En daar plukken we dan nu de wrange vruchten van….

De wereld is van glas geworden tijdens de Corona crisis. Alle motieven worden transparant. Grote wereldleiders staan te stumperen als de kleine kinderen, die ze zijn. Open en bloot. Heks lacht zich nog eens dood.

Tranen met tuiten, als Trump voorstelt om iedereen in te spuiten met WC eend. Zijn geniale oplossing van het pandemie probleem past op zich wel bij deze crisis vol WC papier en rioolverstoppingen. Het lost ook zeker iets op, waarschijnlijk het verband in je bloed.

Het verbaast me dat hij ons niet heeft opgeroepen om massaal aan de drank te gaan. Alcohol doodt ook virusdeeltje op oppervlakten. En met het innemen van drank zijn we goed bekend op de wereld. De bijwerkingen en gevaren zijn uitgebreid onderzocht. Je kunt het dus direct inzetten. Het zou de economie ook nog eens een flinke boost geven.

Als je daarnaast ook probeert verlicht te geraken van binnen, zoals hij adviseert, zit je misschien het best in een klooster van Shambala. Daar mag alcohol gedronken worden in combinatie met pogingen tot verlichting.

Heks heeft het meest last van het alleen zijn. Niet louter gedurende deze crisis. Het probleem bestaat al langer. Ik krijg mijn sociale leven maar niet op de rit vanuit mijn bed.

Misschien moet ik het eens in de prostitutie proberen. Ik ben wel ruim over de datum, maar er schijnt vraag te zijn naar ouwe taarten…..

Alle gekheid op een stokje. Een toverstokje. Daar past veel gekheid op….. Misschien wordt het tijd om eens toe te geven, dat we massaproducten zijn, wij mensen. Als we onszelf willen overleven, moeten we uit gaan van het geheel.

Iedereen zijn succesvolle maakbare bestaantje met een groot huis, bedienden, vijf auto’s en omdat je geld hebt mag je grabbelen en graaien op seksueel gebied? Dat gaat em toch niet worden. Spuit je dan maar in met een flinke lik chloor.

Wat bezielt mensen om allemaal de hoofdprijs te willen? Waarom rennen we nog steeds massaal achter onze hebzucht aan?

Vragen, vragen. Een antwoord heb ik niet. Wel een plaatje. In mijn hoofd. Van een schaap, die dwars tegen de kudde in stribbelt, vast een zwart exemplaar. ‘I beg your pardon,’ prevelt het schaap beleefd.

De kudde dromt en masse richting afgrond. De voorste schapen tuimelen al achter elkaar naar beneden, een wisse dood tegemoet.

Ik heb dit plaatje veertig jaar geleden in Avignon gezien. In een etalage van een winkel, die dicht was. Wat een raak beeld, ik ben het nooit vergeten.

Laat gaan die schapen, de slaapwandelaars, die wakend slapen, word wakker en gooi je kont tegen de krib. Krijg je vervolgens de pip? Dat is hip. Heel hip.

Hardlopers zijn doodlopers en een mondkapje draag je voor de ander. Je medemens. Misschien zijn ze in het verre Oosten gewoon socialer. Ze dragen die dingen daar in elk geval niet voor de lol. Of de kat zijn kut, zoals hier ter lande wordt beweerd.

Posted on 28 maart 2020 by lagriffeheks

©Toverheks.com

De wereld staat op zijn kop. Het leven is in een maand tijd volledig veranderd. Zou Heks je bijvoorbeeld een maand geleden nog prijzen wegens sportieve prestaties mocht ik je hardlopend spotten ergens in bos of berm, nu scheld ik je verrot. ‘Hoepel op met je bacillen, die je proestend en hijgend in de rondte spuwt. Asociale hufter. Of sneu kutje. Rot op naar huis. Ga binnen zitten. Dij uit.’

Ja, hardlopers zijn doodlopers. Maar niet in de gangbare zin des woords. Ze lopen anderen dood. Ze verspreiden genadeloos hun lichaamssappen over iedereen op hun razende pad. Neem nu de bloemenman op het Noordeinde. Die is nog gewoon open. Zijn waar staat op de stoep. Zorgvuldig dansen zijn klanten op anderhalve meter afstand met hun aankopen. In de frisse buitenlucht. Niks op aan te merken.

Dan komt er zo’n hollend studententrutje op de proppen. Ze duikt op vanachter de tegen de stoep geparkeerde vrachtwagen. Zwetend en hijgend stort ze zich gehuld in haar anorectische powerpakje in dit fragiele universum. In deze mini Keukenhof.

Haar slachtoffers kunnen geen kant op. Gevangen tussen de tulpen en hyacinten, die ondanks hun olfactorische verrukkingen niets kunnen betekenen in de strijd tegen dit supervirus, Corona, ondergaan ze deze dampige aanval.

Het kutje loopt al 500 meter verderop als iedereen nog staat bij te komen van de schrik.

Ik tel vanochtend minstens 60 rennende idioten binnen de Singel. Noodgedwongen loop ik in de berm pal naast het water, daar loopt het dermate schuin af, dat ik in elk geval even veilig ben voor hun asociale gesproei.

©Toverheks.com

Verder is het nog een hele klus om gewoon over de weg te fietsen. Mensen lopen gezellig naast elkaar kamerbreed midden op straat. Opzij gaan is er niet bij. Pas als ik aanhoudend bel en roep, dat ze achter elkaar moet lopen, zodat er mensen veilig langs kunnen, komt er beweging in de Leidse Caneira’s. Verstoord kijken ze om. Om vervolgens meewarig hun hoofd te schudden. Wat een aanstelster met haar mondkapje. Echt een dom wijf.

Ik zie het hen denken. Maar wie is er nu het domme wijf? Degene, die ontkent wat overduidelijk aan het gebeuren is? Of degene, die de zaken zoveel mogelijk onderzoekt en maatregelen treft?

Heks trekt zich allang niets meer aan van dit soort reacties.

Zelf isolatie in de binnenstad is niet te doen. Niet als je drie keer per dag de hond moet uitlaten. Alleen midden in de nacht loop ik soms ontspannen te wandelen. Maar zelfs dan moet je uitkijken. Ik ben de afgelopen week 2 keer in mijn gezicht gehoest. Wel op afstand, maar toch.

Eerst door een man midden in de nacht op de Haarlemmerstraat. Blaffend reed hij me bijna van de sokken op zijn racefiets. En gisteren door een lamlendige puber. Hij kwam me tegemoet op het fietspad en vond het nodig om ter hoogte van Heks even flink te hoesten. Grappig bedoeld? Of heeft het joch een beetje Corona en weigert hij binnen te blijven? Hoe dan ook: Ik kan er niet om lachen.

©Toverheks.com

Dan kom je nog mensen tegen, hele oude echtparen, die opeens ook gaan sporten. In een sukkeldraf rennen ze naast elkaar. Amechtig proestend en hijgend. Misschien willen ze op die manier iets aan hun belabberde conditie doen. Maar de kans dat ze spontaan neervallen met accuut hartfalen lijkt me niet denkbeeldig.

Gisteren is het weer raak. Een oude knar met een dikke pens komt recht op me af sukkelen. Zijn buik pront vooruit. Hij is trots op zijn bezit. Zijn eigenste afdakje, waar afgedankt gereedschap onder hangt te schrompelen.

Zijn leptosome vrouw volgt timide. Ze is ongetwijfeld hiertoe gedwongen door die waardeloze vent van d’r, dat ziet Heks zo met haar narcistenradar. Ze lopen Heks twee keer bijna ondersteboven als ik op een hondenuitlaatstrook probeer dit soort achterlijke gladiolen te vermijden. Beide keren kan ik net op tijd uitwijken voordat de in cadans zwaaiende pens me kan raken.

Kansloos verhaal natuurlijk. Maar je loopt er wel tegenaan.

©Toverheks.com

Gelukkig draag ik een mondkapje. Het wordt overal sterk afgeraden. Met argumenten, dat het niet zou helpen en dergelijke. Gisteren op televisie werd dit nog beweerd door een gerenommeerde IC arts. Niet dat hij zelf zonder kapje gaat lopen. Nee, dat is natuurlijk een ander verhaal.

Hoezo? Wat is er anders aan een arts die zich beschermt met een kapje of een gewoon mens? Wat is er zo anders aan een artsenlichaam, dat het bij hen wel zoden aan de dijk zet?

De leugens hierover storen me enorm. En er is ook sprake van een rare kronkel in de redenatie, dat mondkapjes niet helpen. Een mondkapje draag je namelijk niet voor jezelf. Het is je medemens, die ervan profiteert. Je houdt je snot en kwijl lekker bij je. Zouden al die joggers moeten doen.

‘Het is gewoon niks voor Nederlanders, die mondkapjes. In China enzo zijn ze het gewend,’ leuterkoekt een domme talkshowvent er lustig op los. Zijn hersens niet gekweld door enig nadenken.

Misschien is het veel simpeler. Zijn ze in die landen socialer ingesteld. Moeilijk te begrijpen in een land, waar zorg al jaren een commercieel doel moet dienen. Hier kijkt men vooral naar wat je zelf aan zo’n mondkapje hebt.

©Toverheks.com

In ‘China enzo’ hebben ze Sars gehad. Dat heeft diepe sporen nagelaten. Als je ouders of grootouders zijn gestorven door zo’n ellendige ziekte ben je wel gemotiveerd om de verspreiding van weer zo’n kutvirus te stoppen.

Als iedereen zo’n kapje zou dragen kregen we hier misschien ook een beetje vat op de verspreiding. Maar nee, we horen alleen maar dat het niet werkt. Of juist gevaarlijk is. Van mensen met gezag! Hahaha. Als die redenatie niet zo kwalijk was lachte ik me dood.

Heks ergert zich gek aan al die deskundigen. Er zijn geen mondkapjes, dus zeggen we gewoon dat het niet werkt. In plaats van er voor te zorgen dat ze er komen. De energie, die in allerlei rampenplannen is gestoken had ook wel gebruikt kunnen worden om iedereen van zo’n ding te voorzien.

In plaats van bijvoorbeeld alsmaar proberen te achterhalen wie wie heeft besmet in die eerste periode, had men beter de gehele bevolking verplicht om voor zichzelf een mondkapje te maken. Het is zo gemakkelijk als wat. Een kind kan de was doen.

Maar in Nederland wordt in die zin het paard achter de wagen gespannen. Traag, traag, traag gaat het sindsdien. De maatregelen. Niet het virus.

Het virus kan het niet schelen of wij mondkapje vinden helpen of niet. Liever niet. Dan kan dit kleine instabiele stukje bewust RNA lekker vrolijk blijven rondspringen. Van mens naar mens. Rijk, arm, Chinees, Italiaan…..Het virus discrimineert uitsluitend op leeftijd, gewicht en geslacht.

Oude dikke mannen lopen het meest kans het niet te overleven. Daarom zijn ze natuurlijk massaal aan het joggen geslagen. Ja, best begrijpelijk als je er goed over na denkt. Maar volgens mij blijf je beter gewoon binnen met je dikke pens. Je stevige buffer. Je gezegende afdakje. Veilig achter de geraniums.

©Toverheks.com

Interbeing: Interzijn is fijn. Behalve met een virus. Dan krijgt adem in, adem uit een geheel andere dimensie. Interzijn met een virus jaagt ons onze huizen in. Drijft ons ver uit elkaar. Heks zit in thuisisolatie. Met een mondkapje op laat ik de hond uit. Het is even niet anders. Ik zit het uit.

Posted on 27 maart 2020 by lagriffeheks

©Toverheks.com

Vandaag begin ik met de gratis 4 daagse online retraite van ‘In the footsteps of Thich Nhat Hanh’. Hij is al sinds gisteren aan de gang, maar Heks heeft besloten om de upgrade te kopen. Dan kan ik er tot in lengte van dagen over doen. Heb ik wat te doen ook. Want ik zit behoorlijk te koekeloeren hier. Al weken. In mijn eentje.

Eerst zat ik een maand of twee in thuisisolatie door de ellende met mijn hondje en zijn gapende open wond. Ik ben dan ook al sinds kerst Dettolverslaafd. Tevens was ik al maanden het velletje van mijn handen. Mijn huis is al geruime tijd het toonbeeld van opperste hygiëne.

Smetvrezig lap ik nu ook nog alle in het pand aanwezige deurklinken en afstandsbedieningen. De leuningen in het trappenhuis bespuit ik met Dettol.

©Toverheks.com, frivool model, van vilt met ruimte voor keukenpapier.

Al weken volg ik alle ontwikkelingen rondom Corona op de voet. Ik heb er al over zitten schrijven, sowieso over van alles zitten schrijven, maar helemaal niets op dit blog geplaatst. Heks is een beetje overvoerd geraakt met alle informatie. Met stijgende verbazing heb ik alle ontwikkelingen van de laatste weken gevolgd.

Hoe overal ter wereld in eerste instantie de ellende wordt ontkend. Hoe leiders er vervolgens hun valse plasjes over doen. Ieder op zijn of haar eigen unieke wijze. Hoe in Nederland echt geschreeuwd wordt na alle slappe-hap-maatregelen om een leider met ballen.

Ik hoor politici meermalen uitspraken doen in de trant van ‘Wij zijn heel anders dan China of Italië….’ als het gaat over waarom wij niet drastisch ingrijpen bij de eerste uitbraak van dit supervirus. Alsof een Chinees geen mens is. En een Italiaan niet. Of misschien zij wel, maar wij niet.

©Toverheks.com

Voor dit virus zijn dit allemaal identieke wezens. Die springt net zo gemakkelijk van een Chinees naar een Nederlander als vice versa. Italianen eten misschien lekkerder dan wij, maar een virus let daar niet op. Die wil louter verse longblaasje en laten we die nu allemaal in grote mate bezitten.

Ik zie hoe we zelf verantwoordelijk worden gesteld om met deze gevaren om te gaan. Heel democratisch. Middels wat losse lulregeltje. Was je handen en nies niet in andermans bek, maar in je elleboog, oksel of nek. Blijf vooral uit elkaars buurt.

Hoe dat natuurlijk jammerlijk mislukt. De gemiddelde mens is behoorlijk dom of op zijn minst onnadenkend. Bovendien worden we over het algemeen heel slecht geïnformeerd over wat er werkelijk speelt. Ook willen we graag geloven dat er niks aan de hand is. Heks is vaak als doemdenker weggezet door haar dierbaren de laatste tijd.

©Toverheks.com, geslaagd model gemaakt van oude broek met daarin een ruimte voor een laag keukenpapier.

Ik zie hoe er mondjesmaat nogal vrijblijvende richtlijnen komen en de boel al snel de spuigaten begint uit te lopen. Ik zie hoe we hier onszelf met een enorm probleem opzadelen door die lakse lauwe maatregelen. Tegen de tijd, dat ze worden aangescherpt is het onheil al geschied natuurlijk.

Maar goed. Na wekenlang geërgerd alle zaken op de voet volgen, alles uitzoeken, uitpluizen….. Na wekenlang bezig zijn met voldoende voer voor de beestjes en mezelf in huis te halen. Medicatie ook. Na wekenlang me de tyfus werken om geen Corona te krijgen…..

Mondkapjes naaien bijvoorbeeld. Ik ben er een kei in geworden.

Heks is zo moe. En eigenlijk verandert er voor mij heel weinig. Ik zie nu helemaal niemand meer. Versus voorheen bijna niemand. En ik ben bang om dood te gaan. Versus voorheen bij voortduring roepen: ‘Ik wil dood!’

Nu werk ik nog aan een noodplan. Voor het geval ik toch besmet raak met dit voor mij ongetwijfeld fatale virus. Mijn hond mag naar mijn zus en Snuitje mag bij Kras. De rest moet thuis blijven. Tot ik weer beter ben.

©Toverheks.com, laatste model van wegwerpwashandjes en stofzuigerzakken.

En anders worden ze herverdeeld over nieuwe baasjes door een kattenvriendinnetje.

Eerst maar eens uitrusten van alle voorbereidingen. Vanaf nu ga ik geen winkel meer in. Ook niet met mondkap en als het rustig is. Zoals ik de laatste tijd nog wel eens deed.

Ik laat louter nog de hond uit. Hopelijk wordt het ongelofelijk kloteweer volgende week. Kan ik weer zonder mondkap het bos in.

De natuur is momenteel vergeven van de zwetende puffende joggers. Waardeloos!

Beste gezondheidsfreaks. Er zijn nog meer mensen dan ‘jijzelf met je heilige lijf’ op de wereld. En die worden ziek van jouw dwangmatige gesport in de buitenlucht. Met je rondslingerende snot en zweet. Met je respiratoire blaasbalg op volle toeren. Anderhalve meter is dan niet meer genoeg. Je kunt een heel sportveld besmetten op die manier! Koop een loopband of word gewoon weer dik. Maar hoepel op uit het Leidse Hout en andere parkjes waar gewone mensen met allerlei kwaaltjes (68% van de Nederlanders mankeert iets las ik onlangs ergens) hun hond uitlaten.

©Toverheks.com

Heks ontwaakt met een kater in haar snater. IJzeren pin steekt binnenin een krater in haar tater. Maar de echte flater komt later. Het is geen gewone ouderwetse alcoholvrije ME kater…. Nee. Ik heb raar gedroomd. En: Voorouderaltaartje krijgt gezellig staartje.

Posted on 16 oktober 2019 by lagriffeheks

‘Hoe laat hadden we ook alweer afgesproken? Er staan twee tijdstippen in mijn agenda, 11 uur en 12 uur….’ beantwoord ik de app van mijn homeopaat. Ze maakt me attent op de defecte lift in het gebouw, waar haar praktijk gevestigd is. Is dat bezwaarlijk? Nee, we komen die spekgladde houten wenteltrap wel op. Er weer af wordt moeilijker. Vooral voor VikThor.

We besluiten het te houden op half 12. Fijn. Hoef ik me niet zo te haasten. Ik ben niet vooruit te branden vandaag. Word wakker vanuit een rare kleverig trage droom, waarin ik bij voortduring kotsmisselijk ben. Met een wee gevoel in de maag strompel ik naar de keuken.

Ik voel me echt niet lekker. Bovenop de dagdagelijkse ME kater. Onwel. Onpasselijk. Waarover heb ik in godsnaam liggen dromen?

Ik kom er niet achter, maar heb een vaag vermoeden. Het zal mijn misselijkmakende familie wel zijn. Misschien moet ik er wat van die opgeblazen boeren uitlaten. Opboeren. Burpend zet ik koffie. O jee. Nu krijg ik ook nog de hik…….

Een luchtig begin van de dag in elk geval.

Ik hijs me in mijn kleren, maar ze vechten terug. Worstelend en stoempend werk ik me in een leuk jurkje. Op zich een goed teken, dat ik iets leuks aan trek, ook al vraagt aankleden veel van mijn schouders en ellebogen. Ik loop al weken in mijn praktische muizenpak. Grijs, grijs, grijs. En wijd. Vandaag ben ik echter een ranke aubergine.

Oh, nu moet ik toch nog opschieten. Mijn vage plan om op de fiets te gaan valt in duigen. Snel schiet ik een jas aan. Ook al aubergine van kleur. Nu nog een baret in hetzelfde palet en Heks is er klaar voor. Mijn kleine viervoetige vriend staat al naast me te springen. Hoera. We gaan op stap. Altijd heerlijk volgens mijn hondje.

Onderweg knikker ik mijn blafbeest nog eventjes een bos in. Vrolijk draait hij een drolletje. Uitgelaten scheurt hij door het vlammende struweel. Wat is het bos mooi. Al die kleuren. Herfst! Favoriet bij Heks!

Niet veel later klimmen we de massieve houten wenteltrap op naar de praktijk van mijn homeopaat. Ze staat ons al in de deuropening op te wachten. VikThor is door het dolle. Hij komt zo graag in deze prachtige oranje ruimte vol licht, lucht en liefde. Hij is dol op mijn behandelaar. Ik ook. Ik zoen haar op beide wangen.

We pakken elkaar even lekker beet. Het is al een hele tijd geleden, dat ze praktijk hield. Een sabbatical en een daaropvolgende periode met fysieke problemen hebben wat dat betreft roet in het eten gegooid. ‘Fijn, dat je er weer bent,’ zeggen we tegen elkaar. En ‘Wat ben je mooi roze,’ versus ‘Wat ben je mooi aubergine….’

Vervolgens kletsen we een hele tijd. Langzaam gaat dit over in de behandeling. Ik vertel de laatste ontwikkelingen in mijn persoonlijke proces en mijn homeopaat zoekt daar dan een passend middel bij. Om het proces te ondersteunen of te bespoedigen.

Ik vertel haar over de moeite, die ik heb met mijn eigen persoontje. ‘Ik heb mezelf echt wel eens leuker gevonden in het verleden. Zelfs als ik iets goeds voor iemand doe, iemand een hart onder de riem steek bijvoorbeeld, voel ik me vreselijk achteraf. Alsof ik door de mand kan vallen, alsof het niet waar is, terwijl het dat wel is, alsof……’ ik zoek naar de juiste woorden, maar vind ze niet.

Ik doe nog een poging, ‘Omdat het me niet meer lukt om eindeloos loyaal van bepaalde mensen te houden….. voel ik me schuldig of minstens slecht……. kan ik niet goed met mezelf door een deur….’

‘Die hekel aan jezelf en die zelfhaat,’ mijn therapeute schrijft intussen dingetjes op,’ het is eigenlijk wel bijzonder, dat je het zo goed kunt voelen. Iedereen heeft in mindere of meerdere mate last van zulke gevoelens, maar ze zijn meestal diep weggestopt….’

Heks weet het. Die weggestopte gevoelens zijn echter wel een vruchtbare voedingsbodem geweest van mijn walgelijke pleasegedrag. Open en bloot zorgen deze gevoelens misschien voor schaamte en nog meer zelfhaat, maar alles is beter dan tot in lengte van dagen je dagen doorbrengen als deurmat, voetveeg of in het beste geval rode loper.

Er gebeuren ook hele goede dingen. Ik vertel haar over de familieopstelling op de heksenschool, waar mijn casus werd behandeld. Hoe dat de boel aardig in beweging heeft gezet. Hoe ik eindelijk korte metten begin te maken met mijn volgens de paragnost Peter van der Hurk ‘achterlijke loyaliteit naar Jan en Alleman’.

‘Ik kreeg een hele leuke reactie op mijn blog. Nu krijg ik zelden reacties. En als iemand dan al eens reageert is het meestal in de trant van ‘Goed verhaal, grappig, leuk geschreven’ of iets dergelijks. Maar deze reactie was anders….’ Ik diep mijn telefoon op uit mijn tasje. Snel zoek ik het geschrevene op. ‘Luister…’

©Toverheks.com

‘Dankjewel heks voor je altijd prachtig geschreven verhalen over je worstelingen. Weer eens wat anders dan al die prietpraat van merendeels in een veilige omgeving afgestudeerde ‘deskundigen’ psychopathie. Ik lees je verhalen altijd met een brede grijns. Wraak! dank zij jou op mijn familie vol zieke of karakterloze idioten. Dankjewel!’

‘Zo leuk. Pas later viel het kwartje over dat woord wraak. Ik verwoord dingen ook voor haar, zij moet vergelijkbare ervaringen hebben….. ‘ ik zoek alweer de juiste woorden, ‘En mijn schrijfsels doen haar goed. Mijn ‘de draak steken’ met mijn rariteitenkabinet is tevens een soort zoete wraak op haar kwelgeesten…….’

‘Die blogjes schrijven kost me overigens al enige tijd de grootste moeite. Het voelt ook echt als een worsteling.’

‘Maar toch wil ik het doen. Ook al zijn het niet meer de overwegend gezellige opbeurende blogjes van voorheen. Mijn vrienden en familie lezen het allang niet meer….’ ik lach, Heks heeft liever een onbekend publiek, ‘Ik heb altijd gezegd, dat ik al blij ben als er 1 mens iets aan heeft……’

Maar het doet me vooral goed, dat ik deze dame flink aan het lachen maak. Lachen is het beste medicijn, dat er bestaat. Het helpt mij door de meest zwarte periodes heen. Al je spieren ontspannen als je lacht. Behalve je lachspieren. De maar doordenderende trein van het harde bestaan loopt even uit de rails…….

Het is een tijd van grote kosmische veranderingen volgens mijn behandelaar. Ik ben niet de enige, die met grote thema’s worstelt.

‘Ik ben bezig met het maken van een voorouderaltaar van kiezelsteentjes, van mijn toverjuf geleerd,’ vertel ik tot slot, ‘Ik denk, dat ik eerst een klap op die steentjes ga geven. Dat heb ik dan weer van een Duitse architect, die een pyramide heeft gebouwd op de Filipijnen. Ik was daar met hem voor een healingfestival….’

‘Om de pyramide lag een breed pad van grote kiezelstenen. De stratenmakers moesten van die architect op elke steen een klap geven met een hamer, om de stenen in de juiste trilling te brengen. Maar zodra de goede man niet keek, gaven de werklui daar de brui aan. Wat een flauwekul’ moeten ze hebben gedacht. De bouwkundige kon echter precies aanwijzen, waar ze met die steentjes in de fout waren gegaan…….’

En dan moesten ze er alsnog een klap op geven……

Ja, mijn voorouderaltaar. Ik ben bezig een plek vrij te maken hiervoor in mijn boekenkast. De steentjes liggen klaar in een grote schaal. ‘Je kunt dan zo’n steentje, dat een bepaalde voorouder representeert oppakken, eventjes koesteren of een beetje zachtheid geven. Je kunt zelfs met je hand over het veld bewegen en voelen waar de stagnatie zit. Of de kracht….’

Er is nog een oefening, die steeds voor mijn geestesoog zweeft de laatste tijd. ‘Touching the earth’ in de traditie van Thich Nhat Hanh. Ik heb em geleerd van Sister Chan Khong, die ijzersterke representante van onze Grote Moeder.

‘Stel je je ouders voor, niet zoals ze nu zijn of zoals ze geworden zijn, boos of bitter, teleurgesteld, gebroken….. Stel je je ouders voor zoals ze waren, toen ze jong waren. Nog maar net volwassen. Je moeder als een jong meisje met stralende ogen, vol idealen. Je vader als jonge man, fris en met zijn eigen idealen….’

Tegen die tijd stonden al haar leerlingen te snotteren. Heks incluis. ‘Touch the earth’, klonk dan haar zangerige stem, waarop de hele goegemeente op de knieën ging om met het voorhoofd onze Grote Moeder aan te raken. ‘Oh moeder, ik geef de aarde al uw woede en manipulaties….. Oh vader, ik geef de aarde uw slaag en vernedering…….’

Een geweldige oefening. Veel uitgebreider dan hierboven beschreven. Zo verbind je je ook met je geboortegrond ofwel de voorouders van je land en tot slot met je spirituele voorouders….. Volgens Sister Chan Khong ben je na drie weken dagelijks dit ritueel doen in no time van al je ellende met voorouders af……..

Aardewijsheid: Altaar, kleuren en symbolen.

Aandacht is als zonneschijn. Iedereen vindt aandacht fijn. Maakt iemands grootspraak jou heel klein? Of voel je je kut als kop van Jut? Of lijd je diepe zielenpijn? Probeer aandachtig te zijn……

Posted on 15 oktober 2019 by lagriffeheks

‘Aandacht is als zonneschijn’, schrijft Thay in het gelijknamige boek. Ja, alles wat aandacht krijgt groeit. Wat geen aandacht krijgt verpietert waar je bij staat. Zonder er aandacht aan te besteden natuurlijk. Het valt niemand op, dat verpieteren. Verpieterde zielepieten hoeven dus niet op al te veel aandacht te rekenen.

Die aandacht bewaren we voor de idioten en narcisten onder ons. Meesters in het vragen van aandacht. Opeisen beter gezegd. Kampioenen in het zichzelf in het middelpunt plaatsen. Daar hebben ze een hele lange adem in. En een onwaarschijnlijke vindingrijkheid.

Kijk, nou doe ik het weer. Ik wil iets leuks en opbeurends schrijven en ik zaag direct de poten onder mijn verhaal vandaan. Het kost me steeds meer moeite om ergens een leuk verhaal van te maken blijkt maar weer.

Overleven zonder aandacht is geen doen. Toch doet Heks het al jaren. Natuurlijk vragen mensen echt wel hoe het met me gaat zo nu en dan. Niet dat ze het dan ook echt willen weten.

Dus lieg ik wat positieve kletspraat of wat men maar wil horen bij elkaar en roep vervolgens dat het goed gaat. Om de ander niet voor het hoofd te stoten of in verlegenheid te brengen. Door schade en schande wijs geworden.

Want aandacht vragen komt me gegarandeerd op afwijzing te staan met mijn eeuwige mekker-ziekte. Of ongevraagd advies en bemoeizuchtige opmerkingen. En daar heb ik geen zin meer in. Te pijnlijk.

Maar afgelopen weekend staat Heks in het middelpunt van de belangstelling. Op de heksenschool hebben we een lesdag over voorouders. ’s Middags gaan we een opstelling doen. Hierbij worden representanten van de diverse voorouders in de ruimte geplaatst. En dan maar eens zien wat er gebeurt.

Heks ingebrachte casus dient als voorbeeld. Ik zie hoe iemand een vijandige dierbare van me representeert. Het is ongelofelijk hoe zelfs de gelaatsuitdrukking van mijn klasgenote verandert in die van een familielid van Heks. Alsof die persoon daar werkelijk staat.

Ook Heks zelf wordt door iemand gerepresenteerd. Ook die persoon wordt in het speelvlak gezet. Oh, wat spannend. Wat gaat er gebeuren? Wat is de dynamiek hier?

Er gebeurt helemaal niks. In de ruimte staan twee personen met de rug naar elkaar toe…… Ik krijg een knoop in mijn maag. ‘Ik word misselijk,’ zegt de heksenrepresentant. Herkenbaar. Heb ik ook om de haverklap.

Gelukkig is mijn juf uitermate bedreven in systemisch werk. Onze zielen worden erbij gehaald. En krachtdieren. Krachtige voormoeders vormen een brug tussen deze twee godverlaten mensen. Er komt een ietsiepietsie beweging in het geheel. Minimaal. Nauwelijks waarneembaar voor mijn betraande verschrikte ogen.

Alles wat aandacht krijgt groeit. Het is zo. Sinds de sessie van afgelopen zondag is de boel vanbinnen behoorlijk in beweging gekomen. Ik stuiter alle kanten op. Vlieg op mijn trouwe bezemsteel van wolken kolkende woede vol blinde bliksemschichten middels een regenboog regelrecht een stapel vergevingsgezinde eufore sluierwolken in. En weer terug.

Om spiritueel te groeien moet je ergens in het midden uitkomen. Het gulden midden. Daar waar geen woede is en geen euforie. Du moment dat je niet meer chronisch heen en weer wordt geslingerd tussen deze twee uitersten kun je omhoog gaan groeien. Richting het goddelijke. Een oud spiritueel groeimodel in de vorm van een driehoek. Lang geleden geleerd van een nuchtere Friese genezeres.

Na de sessie komt er een klasgenoot naar me toe. ‘Ik begrijp nu waarom jij al die kwalen en aandoeningen hebt,’ kopt ze een inzicht in mijn klep. ‘Laat de mensen, die een opstelling hebben gehad met rust,’ zei de juf nog. Het is toch zo moeilijk om niet te reageren op de ander, om er alleen maar te zijn voor de ander.

‘Die kwalen komen allemaal uit de andere tak van mijn familie,’ pareer ik het inzicht. Het is nog waar ook. Ik heb bijvoorbeeld geen suikerziekte, zoals een groot deel van de tak van de familie, waar de opstelling over gaat. Ook ben ik mijn verstand niet kwijt. Nog niet.

Als ik ’s avonds thuis in mijn stoel zijg dansen de inzichten voor mijn ogen. Mijn eigen inzichten. Vallende kwartjes. Alsof ik de hoofdprijs heb gewonnen met een fruitmachine….. Ik realiseer me opeens weer waar het om gaat in het leven. Ik zie de grote verbanden weer. Ik voel hoe het contact met mijn ziel zich herstelt……

Dat was verreweg het belangrijkste van het hele gebeuren vandaag. Het contact met de ziel. De ziel, die wil ervaren. Ook dit. Een disfunctionele familie, wantrouwen, onrecht, geweld en grensoverschrijdend gedrag.

Ik zie de draadjes, waaruit ik geweven ben. Draadjes genetisch materiaal. Draadjes incarnatie materiaal. Hoe de ziel zich verhoudt hiertoe. Mijn zielengroep. Verschillende spirituele tradities vloeien in elkaar met ieder hun eigen inzichten. Vingers die naar de maan wijzen. ‘Gooi elk inzicht ook weer overboord,’ zegt Thich Nhat Hanh altijd. Het zijn maar wijzende vingers. En niet de maan.

Vandaag denk ik even helemaal nergens aan. Ik ga naar de markt en flirt gezellig met een oude Griek, die probeert zijn excellente olijfolie aan de man te brengen. Dat lukt hem. Dan koop ik een kilo zalmbuikjes voor mijn beestjes. Vinden ze lekker.

Naast me staat een hele leuke dame. ‘Die haal je zeker door een deegje…’ likkebaardt ze als ik in een impuls een pond calamaris bestel. ‘Ja, bloem, ei, cayennepeper……’ glim ik opgewekt. ‘Ja, zo simpel. Het heeft alleen aandacht nodig om lekker te worden. Dat geldt toch eigenlijk voor al ons eten?’ lacht de vrouw verrukt.

Heks verklapt het recept van haar listige sausje bij dit gerecht. Ook al zo eenvoudig. Een paar cashewnoten en citroenen, die heel lekker worden als ze samen met wat olijfolie in het middelpunt van de belangstelling worden vermorzeld……

Ik neem me wel iets voor. Ik ga me nooit meer verdedigen en verantwoorden. Dat is nogal een dingetje tegenwoordig. Omdat ik niet meer bij voorbaat in de excuus-modus lig te dweilen, als ik niet aan iemands verwachtingen voldoe, krijg ik nogal eens een verwijt naar mijn kop achteraf. Ik word zelfs op het matje geroepen. Ja, je leest het goed.

Als een klein kind!

Heks is natuurlijk zelf debet aan dit soort toestanden. Jarenlang heb ik gezegd en gedaan wat anderen van me wilden. Ik heb eindeloos aandacht gegeven aan mensen, die gaan gapen zodra het even niet over henzelf gaat. Of mensen, die mij met het grootste gemak uitzetten als het niet uitkomt. Alsof er een aan en uit knop op me zit. Ik heb geduldig gewacht tot ze de knop weer aan zetten. Zonder morren.

Maar die knop doet het geloof ik niet meer. Hij is lam of murw.

Nu moet ik nog leren mezelf niet te haten, omdat ik bepaalde dingen niet meer kan of wil. Want daar ben ik ook achter gekomen. De diepe hekel aan de pleaser in mezelf is bijna net zo sterk als de teleurgestelde afkeer van mijn nieuwe assertieve van dik hout zaagt men planken zelf. Uiteindelijk val ik wel weer met mezelf samen. Op een goede dag.

Drama, drama, drama! Hoera, hoera, hoera! In de prut als Kop van Jut? Of draai je in een kringetje als Pappa’s lievelingetje? Verdeel en heers als belangrijkste pedagogisch wapen? Gaar zijn de rapen!

Posted on 30 juli 2019 by lagriffeheks

‘U heeft een boek geschreven over succes en geluk. Waarom verschanst u zich dan in uw slaapkamer gewapend met drie honkbalknuppels voor uw volwassen zoons?’ Oh, oh. Het valt in de praktijk toch tegen, dat maakbare succes en geluk.

Op de televisie is de Phil show weer bezig. Zwaar aan drugs verslaafde zoons en een vader, die er niks van bakt. De zoons zijn de twintig ruim gepasseerd. Ze voeren geen zak uit, wonen thuis en gooien zich vol met allerhande drugs.

‘U bent een life coach, u heeft dat boek geschreven over geluk en succes,’ grote hilariteit in de zaal. De gemankeerde auteur trekt direct een zalvend gezicht, passend bij zijn boek over succes en geluk. Misschien kan hij nog wat exemplaren slijten……

‘Ik dacht dat ik jou haatte, maar jij haat mij,’ zegt de ene zoon tegen de vader. De ouweheer doet niks anders dan kritiek leveren op zijn kinderen, beweren de boys. Over het paard getilde kut-ventjes, zo op het oog. Waarom wonen ze niet op zichzelf?

En raad eens….. Beide jongens krijgen allerlei snoepgoed van Sinterklaas de dokter. De farmaceutische industrie verdient een godsvermogen aan dit gezin.

De vader is een enorme drama queen. Jammerend doet hij zijn verhaal. Genietend van alle aandacht en zijn eigen gelijk. De moeder is helemaal klaar met haar jongens. Ze schelden haar uit voor hoer en bitch. Recht in haar gezicht. Ze woont met haar nieuwe partner elders en heeft haar handen er van af getrokken.

Ik weet niet waarom ik zo moet lachen, maar het is een feit, dat ik zit te schuddebuiken. Misschien vanwege de arrogantie van de vader met zijn maakbare boek. Heks vindt het echt een giller, die flapdrol met zijn vrome praatjes.

Goddank ken ik genoeg leuke pubers met normale ouders. In mijn ogen dan normaal. Liefhebbend, zorgend, loyaal, steun in de rug, gunnen elkaar het beste, geen lijfstraffen, respect over en weer……

Ik heb ook wel mensen ontmoet, die gelukkig nooit kinderen hebben gekregen. Het had geheid lijfstraffen, vernederingen en andersoortige ellende opgeleverd. Helaas kan elke gek een kind krijgen. Er zit geen rechtvaardigheid in.

Ook selecteren baarmoeders de zaadjes bepaald niet op superieure opvoedkundige kwaliteiten. Integendeel! De meeste vrouwen hebben gedurende de dagen rondom de eisprong een absolute voorkeur voor foute kerels. Hormonaal bepaald……

Agressieve dominante alpha-mannetjes verwekken dus nogal eens een kind bij de vrouw van een brave huisvader. De statistieken doen je duizelen.

“Someday is not a day of the week. The difference between a dream and a goal is timeline and an actionplan…….’ schudt Phil wat oneliners uit zijn mouw tegen de ene zoon. Het joch droomt ervan om DJ te worden.

Helaas onderneemt hij helemaal niks om het te bereiken. Wel zit hij eindeloos op zijn vaders lip. Niet dat hij tevreden is over de gang van zaken. Zijn vader mag wel eens wat meer zijn best doen. ‘Ik geef mijn vader nog 1 kans,’ meut de jongen vrolijk verder.

‘It is a family dynamic problem,’ constateert Phil. Vervolgens begint bij een verhaal over de gevaren van marihuana bij adolescenten. Het heeft een funeste invloed op de ontwikkeling van de hersenen.

‘Gelukkig ben ik een oude taart,’ denkt Heks, ‘Aan mijn hersenpan is geen eer meer te behalen.’ Ik gebruik immers dagelijks medicinale cannabis.

Zucht. Waarom zit ik toch weer naar dit rariteitenkabinet te kijken? Het blijft me toch altijd fascineren, de gestoorde dynamiek in disfunctionele gezinnen. Hoe iedereen zijn of haar straatje schoonveegt. Hoe om beurten de diverse ego’s opblazen als een luchtballonnetje in een familiaire schoenendoos. Hierbij de andere ballontjes in diezelfde doos verdrukkend.

Het hoge drama gehalte in stem en gebaar. Hoe mensen zich verliezen in hun rol binnen dit geheel. In dit gezin bijvoorbeeld past de vader succesvol het verdeel-en-heers-principe toe. Een mij welbekend fenomeen. Mijn moeder is hier ook een kei in. De man heeft een favoriete zoon, ook een dweil overigens. Met die voorliefde slaat hij zijn andere zoon om de oren…..

De ouwelui hebben opvallend veel boter op hun hoofd. Ze zijn totaal vergeten, hoe ze actief hebben bijgedragen aan de verwarring bij hun kinderen. Verwarring leidt tot lijden, aldus Thich Nhat Hanh, mijn leermeester.

Phil legt de ouders nog even fijntjes het verband tussen de huwelijkse perikelen en het drugsgebruik van de jongens. Het huwelijk is ontbonden, weer voltrokken, weer ontbonden…… Met alle bijbehorende scenes natuurlijk…….. Om knettergek van te worden……

Een gipsafgietsel van de kop van Jut

Het komt vaak voor, dat de ouders lopen te kloten en vervolgens de schuld aan hun kinderen geven. Heks is ook lang zondebok geweest. Ook ik raakte verslaafd aan medicatie. Op heel jonge leeftijd al. Ook tegen mij werd gezegd, dat alles aan mij lag.

Onder deskundige begeleiding ben ik afgekickt van de valium en aanverwanten. Tijdens deze zware periode kreeg ik ook nog te verstouwen, dat ik uit huis zou worden geplaatst. In een of ander internaat voor moeilijke kinderen. Slechts thuis totaal van de radar verdwijnen heeft dit doen voorkomen. Ik heb jarenlang mijn bek gehouden. Geen kind wil naar een tehuis.

Het heeft lang geduurd, voordat ik een beetje zicht kreeg op wat er zich allemaal heeft afgespeeld in mijn jeugd. Jarenlang kreeg ik te horen, dat ik echt een moeilijk kutkind was. ‘Toen jij op je kamer moest gaan zitten, totdat je hoofdpijn over was, was het zo gedaan met jouw gewoonte om het hele gezin te tiranniseren hiermee…..’ aldus mijn moedertje.

Heks geloofde het grif. Pas heel veel later vertelde een geliefde oom me hoe de vork werkelijk in de steel heeft gezeten. Hoe niet Heks, maar iemand anders binnen het gezin verantwoordelijk was voor al die ellende. Hoe Heks slechts Kop van Jut was. Geen wonder, dat ik altijd hoofdpijn had…….

Kabouter Plop wil er graag op. Het loze molenarinnetje doet snel haar deurtje dicht. Waar is mijn vissertje? Met zijnen rijfstok, met zijnen strijkstok, met zijnen lapzak, met zijnen knapzak? Heks vraagt het zich ook af. Waar hij blijft.

Posted on 22 juli 2019 by lagriffeheks

Uit pure verveling is Heks weer actief op een datingsite. Ik moet mezelf er ongeveer toe dwingen, want ik krijg geheid weer de grootst mogelijke idioterie naar mijn kop. De gemiddelde man op datingsites is getrouwd of fout. Leuke mannen kom je er zelden tegen.

Donderdag is Blonde Buur hier om me te helpen met de administratie van mijn miezerig bestaantje. Ik laat hem wat foto’s zien van de diverse aanbidders. ‘Kijk, dit lijkt me wel een aardige vent, hij heeft ook een hond. Zondag gaan we samen op stap.’

‘Dat is meer wat voor jou, Heks,’ grinnikt Buur als hij een wonderlijk kaboutertachtig kereltje ontwaart met zijn bont beschilderde Volkswagenbusje vol knuffels in alle soorten en maten. De man zelf staat opgewekt gitaar te spelen temidden van zijn verzameling pluche vrienden. Grappig mannetje, niet bepaald moeders mooiste.

‘Haha, hij wilde me al per direct op komen halen voor een afspraakje. Ik kon eerlijk gezegd geen touw vastknopen aan de rest van zijn bericht. Ik denk niet dat het wat gaat worden….’

Een dag later gooi ik de kabouter met een reuzenzwaai van mijn account. In zijn tweede bericht schreef hij over zijn geringe lengte. Hetgeen niet gold voor zijn soepstengel. Die heeft echt een geweldige afmeting. Ik geloof het zo, bij zijn lengte oogt zelfs een waxinelichtje als een broodboom.

BROODBOOM!

Een andere kerel stuurt me een bloemetje. Geen tekst, alleen dat lullige muurbloempje. Misschien verwacht hij er van mij een bij bij? Als ik niet per direct een reactie stuur aan de kwibus blokkeert hij me verontwaardigd. Geen man overboord. Het leek me toch al niks, die bloemenman. Wil vast de bloemetjes buiten zetten.

Een uitzondering is de man met de hond. Als ik een maand niks laat horen is hij niet kwaad. Of vertrokken. ‘Zo, ben je daar weer?’

We spreken dus af. Hij is ruim een kwartier te laat. We gaan een geweldig end lopen. Heks gooit een balletje voor haar perfect luisterende hond. Het monster van mijn date luistert voor geen meter. Om de haverklap zijn we hem bijna kwijt. Hij is ook pas een jaar oud natuurlijk. En niet elke hond is gehoorzaam geboren, zoals Vik.

Ruim vijf uur breng ik met de man door. En zal ik je eens iets aparts vertellen? Hij weet na al die uren werkelijk niets van Heks. Hij heeft me gedurende al die uren maar 1 ding echt gevraagd: Of ik kinderen heb, wil hebben of heb gewild. Hij heeft zelf namelijk nog een puber rondlopen.

Ook merk ik bij nauwkeurige observatie, dat hij het vervelend vindt als ik zijn monoloog onderbreek. Gedrag, waar ik een paar jaar geleden mee begonnen ben, omdat ik het zat was om louter naar eindeloos orerende kerels te zitten luisteren. Gevangen in hun never ending story. Als een konijn in een koplamp.

Die gedragsverandering kwam me regelmatig te staan op geïrriteerde uitroepen gepaard gaande met ongeduldig handgezwaai ‘Laat me even uitpraten, Heks,’ van een gesprekspartner, die dan al minstens drie uur voornamelijk aan het woord was.

Ook hoor ik allemaal verhalen over andere dates. ‘Die vrouw kwam te laat, nou, dan ben ik er gelijk al weer helemaal klaar mee,’ mijn date is alweer vergeten, dat hij me zojuist twintig minuten heeft laten wachten.

‘Er was een vrouw, die in een scootmobiel zat, maar ze had het vergeten te zeggen. Nou, daar kan ik niet tegen. Bovendien, wat moet ik met iemand in een scootmobiel? Ik wil dit en dat, zus en zo, sportief….’ Ik vertel hem maar niet, dat er net een aanvraag voor dit vervoermiddel de deur uit is in Huize Heks.

‘Er was ook een vrouw, die haar gebit had gefotoshopt. Kom ik daar, heeft ze echt een geweldig paardengebit, hihihihihiiiii’ lachend lubbert hij met zijn lippen, ‘Nou, ik kwaad natuurlijk. Lijk jij op deze foto? vroeg ik haar, terwijl ik met dat gefotoshopte exemplaar voor haar neus zwaaide……’

Ik kijk hem verbijsterd aan. Hij merkt het niet. Het eerste wat me op viel, toen hij me vrolijk toelachte ter kennismaking was de ruïne in zijn mond. Ontbrekende kiezen, de resterende elementen schots en scheef, aangekoekte tandvleesranden, een kerkhof met zerken van bruingele stompige tanden en dit alles al zeker een jaar of twee niet gepoetst.

Dan zijn er nog de politieke tegenstellingen. ‘Als je rechts weghaalt wordt de rechterkant van links rechts,’ zegt Thay. Jazeker. Maar populisten zijn ongeleide projectielen in de politieke arena. Heks vindt die zonder uitzondering narcistische typjes levensgevaarlijk.

‘Pim Fortuin vond ik een geweldige man. En die Baudet zegt hele zinnige dingen….. Hij heeft echt gelijk met die vluchtelingenproblematiek en vreemdelingenbeleid….’ Een onverkwikkelijk verhaal volgt over het misbuik door allerlei louche lieden van ons immigratiebeleid.

‘Ach, wij gooiden vroeger alle misdadigers op een grote hoop en gaven hen een enkele reis Australië. Of Amerika.’ Ik krijg geen sjoege. Ik zeg dus maar niet meer, dat Nederlanders als een plaag onuitgenodigd de wereld over zijn gegaan. We hebben hele volksstammen mensen uit allerlei vreedzame culturen tegen heug en meug gekerstend, met geweld, we hebben hun rijkdommen gestolen, we hebben……….

De man werkt voor de belastingdienst. Ook dat nog! Tot slot krijg ik het verhaal van zijn mislukte huwelijk mee. Ja, wat zal ik er van zeggen? Zijn vrouw was aan de drank en Heks heeft zin in een borrel bij thuiskomst.

Heks, hoe houd je het in godsnaam zo lang uit met die man? Ik heb toch met gemak uren stuk geslagen met hem. Ja, goeie vraag: Het was best een aardige vent. Bepaald geen ongezellige kerel. Met weinig zelfreflectie. Dat komt redelijk vaak voor. Prima voor een dame met olifantenhuid. Alleen niks voor Heks.

‘Een vrouwenhand en een paardentand staan nooit stil,’ zei mijn grootvader altijd. Tja. Gelukkig zijn wij dames tegenwoordig beter gebekt. Spontane mutaties zijn zelfs aan de orde van de dag. Zo ontwikkelt Heks zich rap tot botte Haaibaai: ‘Beter 10 haaientanden in je mond, dan eentje in je kont.’

Posted on 20 juli 2019 by lagriffeheks

De laatste week houd ik mijn mond. Zoveel mogelijk. Het heeft een oorzaak, dit gezwijg. Deze dagenlange oefening in Noble Silence. Een fysieke oorzaak.

Een paar weken geleden gaat Heks onder het mes bij een parodontoloog. Met veel enthousiasme snijdt de man in tandvlees en bot. Verwijdert lagen sponzig bindweefsel in boven en onderkaak. Naait de boel weer aan elkaar met een stevige hechtdraad. Fröbelt een waar kunstwerkje achter in mijn heksenmond…..

Ruim een uur is hij aan het knutselen.

‘Zo, wat ben ik tevreden over de ingreep, mevrouw Toverheks. Zo blij, dat er niet allemaal pus in die kraters van je getrokken verstandskiezen zat. Alleen maar bindweefsel. Ik heb het zo mooi weg kunnen snijden. Dit gaat echt veel verschil maken voor de algehele toestand van je mond…..’

Met een verdoofd hoofd, een brief met post operatieve instructies en een fles giftige mondspoeling sta ik even later weer buiten. Daas klim ik op mijn fiets en peddel naar huis. Eerst maar even de hond uitlaten. Voordat de verdoving is uitgewerkt.

Heks is toch een gek gebakkie. Hoe haal ik het in mijn hoofd om na zo’n pijnlijke ingreep gewoon op de fiets te stappen? En nog eventjes een flinke ronde met mijn hond om te gaan? Leer ik het dan nooit? Waarom heb ik mijn omgeving niet ingelicht en om hulp gevraagd? Ik zal je vertellen waarom. Omdat ik dan wel aan de gang kan blijven.

Mijn motto is nog steeds: Wat je zelf kunt doen moet je niet laten, Heks.

‘Wat doet u allemaal om uw klachten in stand te houden?’ vroeg een gezondheidspsycholoog me ooit bij de eerste kennismaking. Het was in feite de eerste zin, die de man richting Heks produceerde. ‘Vraagt u dat ook aan een kankerpatiënt?’ pareerde ik zijn vraag. De man stond met zijn mond vol tanden.

Ik was bij die kwibus terecht gekomen, omdat ik na een forse operatieve ingreep ver beneden zeeniveau was gezakt. Als landwezen. Geen leven dus. Overleven.

Wat doe ik allemaal om mijn klachten in stand te houden? Ja, goeie vraag. Dit dus. Opstaan, eten, hond uitlaten, slapeloos slapen. Hiermee houd ik met gemak al mijn klachten in stand. Appeltje eitje voor de gemiddelde ME-patiënt.

En alhoewel ik ruim dertig jaar ben weggezet als ouwe zeur, ben ik in feite een bikkeltje. Niemand die het ziet. Wat men meent waar te nemen is een aansteller. Iemand, die ziektewinst probeert op te strijken. Ook zo’n rare redenatie.

‘Een collega van me heeft ME gekregen en dat is helemaal geen zeikerd, ik zie nu wel in dat het toch een echte ziekte is….’ kreeg ik ooit van een bevriende arts naar mijn kop. Nadat ik al twintig jaar ziek was. Lekkere opmerking.

Na flink te zijn uitgelachen door een reumatoloog een kleine maand terug waren de rapen goed gaar bij Heks. Verbolgen stuur ik een klacht naar het betreffende ziekenhuis.

Ik wens niet te worden uitgelachen, omdat ik wanhopig op zoek ben naar een arts, die nu eindelijk eens iets voor met gaat doen. En al helemaal wil ik niet horen, dat mijn lichaam toch zo zijn best doet voor me. Teveel zijn best doet. Zeg dan gewoon niks.

Na een week ligt er een excuusbrief in mijn mailbox. Hoogstpersoonlijk geschreven door de betreffende reumatoloog. Hoezeer ze het betreurde en dergelijke. Vooruit maar. Ik ben er toch blij mee.

Aan het begin van de week peutert de parodontoloog de hechtingen uit mijn tandvlees. Mijn tong en verhemelte zijn helemaal rauw van al die loshangende ellenlange draden in mijn mond. Ik kan al dagen nauwelijks praten of eten.

Dik twee weken ellende al, deze ingreep. Halverwege die periode wil ik mijn hoofd er af zagen. Wegens ondraaglijke pijn. Natuurlijk bereikt de crisis precies op een zaterdagavond het hoogtepunt. Of dieptepunt…….. Ik geraak bijna op het punt om die parodontoloog uit zijn bed te bellen midden in de nacht…..

Gelukkig is de pijn de dag er op een beetje gezakt….. Het scheelt enorm als ik grotendeels in bed blijf ontdek ik.

‘U hebt hoogstwaarschijnlijk een bloedprop in de wond gekregen. Of een bloeduitstorting. Maar het ziet er nu schitterend uit, ik ben dik tevreden…’

Dinsdag zit ik bij mijn huisarts. Mijn handen zijn ontstoken, allemaal kleine zeer pijnlijke brandwondjes. Vervolgens opstaan blaren. Die steeds groter worden…… ‘Nee, het is niet die processierups, Heks, het is iets bacterieels, ik zal je een antibioticazalfje voorschrijven….’

Als vervolgens de aanvraag voor de scootmobiel ter sprake komt, oppert de goede man om zijwieltjes aan mijn fiets te zetten. Snel praat ik hem dat uit zijn hoofd. De halve wereld rijdt op zo’n scootmobiel. En ik moet het maar weer uitzoeken? ‘Begin alsjeblieft niet over zijwielen tegen die WMO-mensen. Je ziet aan mij niets, dokter, maar zo’n mobiel zou wel eens mijn actieradius enorm kunnen vergroten op slechte dagen….’

Die verrekte hopeloze dagen dat het fietsen niet lukt. Die dagen, waarop ik zelfs om de haverklap van mijn fiets flikker of met fiets en al omval…………. Die dagen, dat het laatste rondje hier door de wijk me compleet opbreekt. De avonden, dat ik eindeloos tegen dat laatste uitlaatrondje aan hik…. De keren, dat ik strompelend rond hompel.

Je moet uit gaan van je slechtste moment heb ik geleerd. Door schade en schande.

Vandaag ontmoet ik iemand met deze elektrische step, misschien is dit wel iets voor Heks……

Ik zie me al met bovenmenselijk inspanning die loodzware elektrische fietsen met zijwieltjes de berging in en uittillen. Zonder wieltjes lukt me regelmatig al nauwelijks. Doorgaans gaat dit klusje dan ook gepaard met veel gescheld en gevloek.

Donderdag zit ik weer bij de parodontoloog. Wegens vergaande pijnklachten. ‘Er steekt echt nog iets in mijn mond, ik denk een vergeten hechting…..’ murmel ik benepen. ‘Krijg nou wat, het is een stukje bot, dat door je tandvlees heen je mond is ingegroeid. Heel uitzonderlijk, nog nooit zoiets gezien…’

De man maakt snel een foto voor zijn archief. Een klein haaientandje van bot steekt regelrecht mijn mond in. Prikt in mijn tong. Belet me al weken vrijuit te spreken. Staat aan de wieg van mijn huidig chagrijn……

Vervolgens zaagt hij de punt van de haaientand af. Een hele verhandeling over epitheelweefsel en botweefsel volgt. Groot kans, dat het tandvlees zich over het stukje bot heen gaat vlijen is het idee. ‘Bot groeit veel trager dan epitheel. Best vreemd dus, dat het zo snel je mond in is gegroeid. Heel apart…’

‘Alle wondjes op mijn lichaam raken afgelopen week ontstoken, mijn lichaam reageert altijd heel heftig en raar op dit soort dingen. Na de eerste behandeling hier kreeg ik een waanzinnig abces elders in mijn lijf….’ zeg ik bezorgd. Ik wil niet nog meer ellende.

Met een fles giftige mondspoeling sta ik even later weer buiten. Voorlopig nog maar eventjes goed schoonhouden, die wond. Waarschijnlijke een piepklein gaatje, maar het voelt als een enorme krater met in het midden een stuk blootliggend bot.

Zo dan. Met een rauwe bek vol pijnlijk tandvlees, nog een ingreep voor de boeg, ontstoken handen, geen melktanden maar watertanden……

Komend weekend heb ik een date. Met een leuke kerel met een hond. Kijk, dat is het voordeel van onzichtbaar ziek zijn. Geen mens die het in de gaten heeft. Ook zo’n date niet……

Maakbaarheid of braak-baar-schijt. Vooruit met de geit, gekke meid. Heks wars van wauwse dwarsverbanden…… Merkbaar meandert mijn mottig humeur door zompig moerassig niet maakbaar laagland. Geen man overboord, ik zeg niks. Of toch: No mud, no lotus.

Posted on 14 juli 2019 by lagriffeheks

Jajaja. Yep. Yes. Doch……. Oui!

Ik probeer het maar weer eens: Ja zeggen. Nee ligt me alweer jarenlang in de mond bestorven. En dat is vast niet best. Heks heeft een boek in de kast met de titel: De kracht van ja. Geschreven door John Kalse, een spirituele leraar van Heks van lang geleden.

Op televisie tettert de 2Doc documentaire ‘Nu verandert er langzaam iets.’ Hoe toepasselijk. Over het maakbare bestaan. Jezelf verbeteren tot op het bot. Heks doet al ruim een halve eeuw pogingen hiertoe. En nog steeds ben ik niet tevreden met het resultaat. Met mezelf. Verre van……

Een aantal jaar ging het een stuk beter. Oogkleppen op en schellen niet van de ogen gevallen helpt enorm. Ik deed altijd enorm mijn best om een goed mens te zijn, zonder dat het overigens erg werd gewaardeerd door deze en gene. Maar in elk geval wel door mezelf!

Heks had oog voor haar bescheiden pogingen om er iets van te maken in haar amoebe-bestaan. Ook vielen mijn periodieke inspanningen om er iets van te maken voor bepaalde medemensen me met enige regelmaat op.

Mijn bovenmenselijke krachtsinspanningen om een gekwetst medemens eventjes op te tillen. Een stukje te dragen zelfs. Ik was me bewust van mijn niet aflatende inzet om geliefden te verbinden. Mijn vermogen om ruimte te scheppen voor anderen om er te zijn. Samen te zijn.

Maar goed. De klad is er een beetje in gekomen. En terecht. Wie denk ik wel dat ik ben om een ander te willen helpen? Om de wereld te willen verbeteren? Om van mezelf een goed mens te maken? Lulkoek.

Heks kent mensen, die net als zijzelf graag goede werken willen doen. Die ervan dromen heilig te worden verklaard. Of ze hebben last van hun enorme geweten, als een grote eeuwenoude windstille binnenzee rustend in hun borstkas, waar werkelijk de hele wereld in wordt weerspiegeld.

Sommige van deze mensen hebben mijn persoontje wel eens tot hun projectje gebombardeerd. Hun goede werken betroffen dan opeens Heks in hoogsteigen persoon. Ongevraagd werd er aan me gewerkt. Allerlei ongevraagde adviezen en aanbevelingen werden er dan plots in mijn strot geduwd.

Helaas ben ik wars van dit soort geneuzel. En tevens een hopeloos project natuurlijk. Geen eer aan te behalen. En ik ben ook nog niet eens dankbaar.

Het is dus niet zo erg, dat ik zelf met dit soort strontvervelende acties ben gestaakt. Ik bedoel hiermee niet het onbaatzuchtig iets voor een ander doen. Vooral als het aan ons gevraagd wordt. Nee, de ongevraagde betweterige toewijding is wat ons nekt. De wereld staat er bol van.

We hebben behoefte aan het doen van goede werken en duwen ze ongegeneerd bij de eerste beste kneus door de strot. Zonder te vragen wat nodig is. Of er iets nodig is. Misschien wil iemand alleen maar een keer zijn verhaal kwijt? Zonder direct een oplossing geserveerd te krijgen?

Op televisie wordt een soundtrack gedaan in een enorme evenementenhal. De zaal is nog leeg. Een man met een gezwollen stemgeluid begint te oreren ‘Vandaag gaan we het hebben over persoonlijke kracht. Persoonlijke kracht bestaat uit je energieniveau, je communicatievaardigheid en je mindset. Het gaat er om dat je goeie vragen stelt……..’

‘Als je namelijk GOEDE vragen stelt dan krijg je helderheid. Helderheid leidt tot inzicht. En als je inzicht hebt, als je het ineens anders gaat zien, verdwijnen angst en onzekerheid. En als je geen angst en onzekerheid hebt, ben je zelfverzekerd. En als je zelfverzekerd bent, durf je te kiezen, durf je beslissingen te nemen. En elke beslissing die je neemt bepaalt de koers van je leven.’

‘What you imagine, you become!’

‘Goed he?’ schalt een vrouwenstem direct hierna door de ruimte, Staat het er goed op? Marc, contact, goed zo? OK!’

Heks wordt een beetje draaierig en misselijk van het gezever. Bah. Hoe durven mensen toch voor veel geld ons deze onzin te verkopen? Bah en nog eens bah.

Tijdens mijn cursus ‘Creëren vanuit je bron’ bij John Kalse indertijd deed Heks ook verwoede pogingen om haar eigen leven opnieuw te creëren. Voor de zoveelste keer. Ook ik ben altijd zeer bevattelijk geweest voor het verbetervirus. Dat nare ziekmakende betweterige wezentje, dat altijd overal de kop op steekt. Vooral ook in spirituele kringen.

Zo trachtte ik nog een leuk gezinsleven voor mezelf te creëren op de valreep. Ik geef toe, het is alweer eventjes geleden, dat ik bij de man in de leer was. Een paar kinderen creëerde ik en een lekkere vent.

Maar wat gebeurde er? Er werd het mes gezet in mijn vermogen om kinderen te krijgen. Letterlijk. Slechts een paar jaar later.

Oh ja, ik was intussen natuurlijk ook volledig genezen van mijn ziekte in mijn zelf gecreëerde leventje. (In werkelijkheid was ik precies op dat moment bezig om weer terug bij af te geraken door een ziekmakende airco in een vervuild gebouw waar ik werkte. Het onding was een paar weken voor mijn reisje geïnstalleerd. Na de vakantie en de cursus bij John kwam ik terug in een soort schimmelkot.)

Tot slot was ik zeer succesvol in mijn werk. Werk, dat ik leuk vond. Mijn talenten werden volop benut. Een happy Heks……. En? Is dat dan nog gelukt?

Nee, ik had juist de meest vreselijke baan ooit, computersystemen bouwen met behulp van Oracle. Zo afschuwelijk saai! Een jaar later zat ik definitief thuis. Volledig afgekeurd. Min lijf had het helemaal op gegeven……

Nu zou je kunnen zeggen vanuit spiritueel opzicht, dat ik niet zo goed ben in het creëren van mijn eigen leven. Mensen, die zweren bij boeken als ‘The Secret’ roepen dit soort dingen om de haverklap. Het zou dus betekenen, dat ik echt ontzettend dom ben, dat ik zoiets simpels en eenvoudigs niet voor elkaar krijg. Na al die jaren. Al die pogingen. Al dat werken aan mezelf…..

Of is het misschien zo, dat dat maakbare leven een wassen neus is? Uitgevonden door mensen, die zich graag met anderen bemoeien. Die hun eigen leventje maar niks vinden en hun heil zoeken in het verbeteren van andermans bestaan?

En vervolgens beweren dat ze daarvoor in de wieg zijn gelegd? En er ook een lekkere boterham mee verdienen. Dus roepen dat andermans leven voor verbetering vatbaar is loont. Voor de toesnellende hulpverlener dan……

‘Jouw ziekte is een schuurpapiertje van het leven,’ aan het woord een heksenvriendinnetje van een paar jaar terug. Heks zat net in een dramatisch slechte periode en ik wist werkelijk niet waar ik het zoeken moest. Mijn relatie met een narcist was net uit. ‘Dan word je toch gewoon lesbisch, Heks?’ was de oplossing voor dit probleem door dezelfde bevriende heks.

Ja, laten we dat dan maar eens proberen. Een bef-lapje naast dat schuurpapiertje.

Maakbaar bestaan. Overal is een verklaring of oplossing voor. ‘Ik ben onlangs toch gebeten door een teek,’ een klasgenootje op de heksenschool springt enthousiast op en neer voor mijn neus. ‘En weet je wat het betekent? Dat iemand je zit leeg te zuigen….’ vervolgt ze enthousiast.

Heks heeft hier allemaal geen geduld voor. Ik weet allang niet meer wat wat betekent. Wat die ziekte betekent. Wat het betekent, dat ik altijd alles en iedereen kwijt raak. ‘Oh, nou, daar heb ik helemaal niks mee, al dat geverklaar…’ reageer ik geprikkeld.

Of iets dergelijks. Ik weet niet meer wat ik precies riep, om haar de mond te snoeren. Wat ik wel weet, is dat ze me verschrikt aan keek. Ze bedoelde er niks kwaads mee. De halve wereld hangt aan elkaar van dit soort verbanden. En verklaringen. Ze wilde het alleen maar delen…..

Heks is toch ook een rare heks. Heel veel spirituele praat vind ik lulkoek. Ik ben wars van zo is het en blablabla. Voor mij is dit pad een moeizame zoektocht. Met veel valse profeten, die je moet mijden. En een paar regelrechte pareltjes op je weg.

Op de televisie worden nu varkens geknuffeld. Een gewilde techniek om tot jezelf te komen. Mits je niet Islamitisch bent. Dan is tot jezelf komen middels een varken vragen om moeilijkheden natuurlijk. Volstrekt niet halal in elk geval.

Het maakbare leven. De meeste mensen hebben geen zak in te brengen in wat hen overkomt. ‘Kijk, dit partje is wat je overkomt, het is maar een piepklein stukje van de taart. Slechts 10 procent…’ Aan het woord is een juf van een lagere school. Ze geeft een les over geluk aan kinderen van een jaar of 11.

‘Geluk, gevoelens van blijheid tevredenheid en welzijn gekoppeld aan het gevoel, dat het leven zinvol en de moeite waard is..’ leest een leerling de definitie van geluk aan de rest voor.

‘Ja, hele lange zin. Hoe zat het ook alweer? Als je jullie geluksgevoel in stukken verdeelt, zoals bij een pizza of taart, dan staat bovenaan 50% aanleg. Dat is hoe je geboren bent. Optimist of pessimist… En dan dus dat hele kleine stukje van wat je overkomt, maar 10%. Waar je woont, hoe oud je bent, heb je veel vrienden of weinig….’

‘En dat is 40% bewust gedrag. En bewust gedrag dat is waar je zelf invloed op hebt. Keuze’s die je zelf maakt. Hoe je zelf ergens naar kijkt. Hoe je zelf in het leven staat.’

Ongelofelijk toch dat dit soort idioterie op de basisschool mag worden onderwezen? Want het is niet zo. Mensen hebben niet veel invloed. Mensen zijn niet bewust. De gemiddelde bewoner van deze aardkloot op twee benen loopt de godganse dag te slaapwandelen. Dit hele verhaal is een lulverhaal. Je kunt echt veel beter met die kids gaan mediteren……..

Zoals altijd ben ik toch weer zo verbaasd over het gemak, waarmee we al dit soort onzin als zoete koek vreten. Hoe we ons ongelukkig voelen door dit soort wartaal en flutredeneringen. Hoe we ons laten beledigen door allerhande therapeuten, die beweren dat je leven maakbaar is…..

Zoals men mij ooit vroeg, bij aanvang van de enige behandeling, die je als ME patiënt door je strot geduwd krijgt hier ter lande, die vreselijke stompzinnige contraproductieve cognitieve therapie, ‘Wat doet u allemaal om uw klachten in stand te houden?’

Somber verhaaltje toch weer, Heks…..

Nee! Niet somber!

Er is genoeg om je aan vast te houden in het leven: Bewust ademhalen, bewust er zijn.

Het programma is nog lang niet af gelopen, maar ik ben het zat om naar allerlei vage therapiegroepjes te kijken. Heks kijkt liever naar de Tour.

2Doc; Waar komt onze zoektocht naar zelfverbetering vandaan? Zijn we ooit goed genoeg? ‘Nu verandert er langzaam iets’ is een uitgesproken en visuele verbeelding van de hedendaagse coaching- en trainingscultuur.

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Categorie archief: BOEDDHISME

Laat gaan die schapen, de slaapwandelaars, die wakend slapen, word wakker en gooi je kont tegen de krib. Krijg je vervolgens de pip? Dat is hip. Heel hip. Heks vrolijkt zichzelf op.

Hardlopers zijn doodlopers en een mondkapje draag je voor de ander. Je medemens. Misschien zijn ze in het verre Oosten gewoon socialer. Ze dragen die dingen daar in elk geval niet voor de lol. Of de kat zijn kut, zoals hier ter lande wordt beweerd.

Interbeing: Interzijn is fijn. Behalve met een virus. Dan krijgt adem in, adem uit een geheel andere dimensie. Interzijn met een virus jaagt ons onze huizen in. Drijft ons ver uit elkaar. Heks zit in thuisisolatie. Met een mondkapje op laat ik de hond uit. Het is even niet anders. Ik zit het uit.

Heks ontwaakt met een kater in haar snater. IJzeren pin steekt binnenin een krater in haar tater. Maar de echte flater komt later. Het is geen gewone ouderwetse alcoholvrije ME kater…. Nee. Ik heb raar gedroomd. En: Voorouderaltaartje krijgt gezellig staartje.

Aandacht is als zonneschijn. Iedereen vindt aandacht fijn. Maakt iemands grootspraak jou heel klein? Of voel je je kut als kop van Jut? Of lijd je diepe zielenpijn? Probeer aandachtig te zijn……

Drama, drama, drama! Hoera, hoera, hoera! In de prut als Kop van Jut? Of draai je in een kringetje als Pappa’s lievelingetje? Verdeel en heers als belangrijkste pedagogisch wapen? Gaar zijn de rapen!

Kabouter Plop wil er graag op. Het loze molenarinnetje doet snel haar deurtje dicht. Waar is mijn vissertje? Met zijnen rijfstok, met zijnen strijkstok, met zijnen lapzak, met zijnen knapzak? Heks vraagt het zich ook af. Waar hij blijft.

Maakbaarheid of braak-baar-schijt. Vooruit met de geit, gekke meid. Heks wars van wauwse dwarsverbanden…… Merkbaar meandert mijn mottig humeur door zompig moerassig niet maakbaar laagland. Geen man overboord, ik zeg niks. Of toch: No mud, no lotus.

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: