Zoals jullie weten is Heks dol op de soap ‘The Bold and the Beautiful’. Lang geleden keek ik er al naar, ’s morgens vroeg, voordat ik naar mijn werk ging. En sinds mijn absolute favoriete soap aller tijden, ‘As The World Turns’, na een halve eeuw gestopt is, ben ik een redelijk trouwe kijker geworden van ‘The Bold’. Ik volg het wel en wee van de gefortuneerde familie Forester, de lepe gezusters Logan en de geslepen Spencerclan op de voet.
Tagarchief: door de jaren heen
In de leer bij Thich Nath Hanh: Oefenen maar, iedereen op zijn of haar eigen wijze. Sommigen peuteren naar hartelust aan hun grote teen, anderen ergeren zich groen en geel. Heks heeft zo haar eigen thema’s om aan te werken. Moeder Aarde is ook volop aanwezig op deze prachtige plek. In de gedaante van Sister Chan Khong. Ze geeft ons haar befaamde ‘Deep Relaxation’…..
zondag 8 juli 2014
Vanmorgen zit ik in vol ornaat op mijn matje. Er stapt een klein mannetje over me heen. Hij gaat zitten en begint zich direct aan Heks te ergeren. Hij schuift haar doos met kleurpotloden op het kussen van de persoon voor me. Ik schuif ze terug. Hij legt de draden van zijn koptelefoon op de kleurpotloden. Ik schuif ze er weer af. Dit herhaalt zich zeker drie keer. Zonder woorden. Hij kijkt me zelfs niet aan. Verbeten gaat hij in en uit zitten ademen. Ik maak mijn dagelijkse tekening.
Aan de andere kant propt een jongeman zich in het gangpad. De hele talk peutert hij aan zijn grote teen. Het boze mannetje naast me kan zich halverwege het verhaal van Thay niet meer inhouden. Hij tikt me aan. ‘SSSSTTTTSSsstttt!’ sist hij zachtjes met een vinger voor zijn mond. Als tegen een klein kind. Hij lacht er wel bij, als een boer met kiespijn.
Nu ben ik al een paar uur stil, maar blijkbaar is mijn manier van aantekeningen maken niet Boeddhistisch genoeg.
Later hebben we een formele lunch. Dit is echt een ding hier. Alle leden van ‘The Order Of Interbeing’ , de lekenorde van dit klooster, lopen in hun bruine pakken achter Thay en de monniken en nonnen aan de meditatiehal in. Met hun lunch in de hand. Daarna mogen wij naar binnen.
Als Heks staat te kijken naar de stoet, ziet ze het boze mannetje weer lopen. Voorop, vlak achter de lekenorde. Hij doet enorm zijn best, dat is me nu wel duidelijk. Het moet niet meevallen voor hem, zo’n halvegare Toverheks. En dan zit ik nog op een betere pek in de hal dan hij uiteindelijk. Ik zie hem geërgerd naar me kijken vanaf de overkant van de zaal. De mannen zitten aan de ene kant en de vrouwen aan de andere kant.
Naast hem zit de nieuwe aanbidder van Heks, een jongeman uit Roemenië. ‘Ik heb een foto van je gemaakt’, begon hij een paar dagen geleden zijn hofmakerij. Hij vergist zich ernstig in mijn leeftijd. En in mijn beschikbaarheid. Nu heb ik elke retraite wel een bronstige practicioner achter me aan, waar de celibataire richtlijnen geen vat op hebben. Door de jaren heen heb ik hen leren vermijden of ontmoedigen. Na mijn innerlijk huwelijk is het gat in mijn verdediging tegen deze zoekende zielen gedicht. En nu met mijn geliefde Cowboy is hun kans definitief verkeken…….
Zo zitten twee archetypische manachtigen uit mijn vroegere leven naast elkaar naar Heks te staren. Ik heb er helemaal geen last van. Ze doen maar. Ik geniet buitengewoon van de formele lunch. In stilte genuttigd. Met misschien wel duizend mensen. Ik kan Thich Nath Hanh ook goed zien. Zijn lieve koppie. Hoe hij rustig van zijn eten geniet, zijn thee drinkt.
Daarna leest hij brieven voor, die mensen in de enorme bel, een soort klankschaal, hebben gestopt. Verzoeken om energie en liefde te sturen naar zieken, mensen met verdriet, vertrapten….De hele Sangha zit in aandacht bijeen. Je voelt de kracht van het Interzijn. Een term, die Thay heeft uitgevonden.
’s Middags worden we getrakteerd op ‘Deep relaxation’ van sister Chan Khong, de goede vriendin en reisgenoot van Thay. Al jaren staat zij hem bij in zijn missie. Een kleine vrouw, met de stem van een jong meisje. Maar ook een krachtpatser. Stiekem noem ik haar ook wel liefkozend sister King Kong. Zij beschermt haar frêle vriend met haar Moeder Aarde energie.
Eerst zingt ze ons helemaal van de wereld, tijdens haar speciale diepe ontspanningssessie. Overal om me heen hoor ik gesnurk. Zelf ben ik ook een flink stuk kwijt, ondanks mijn voornemen er helemaal bij te blijven.
Dan beoefent ze met ons Touching The Earth. Een praktische manier om met verdriet ten opzichte van je voorouders om te gaan. Je geeft het simpelweg aan Moeder Aarde.
Onze Grote Moeder is hier alom aanwezig. En in de gedaante van deze hoogbejaarde non zeer zichtbaar.
Ze leert ons nog wat Tibetaanse oefeningen. Ze staat nog net niet op haar hoofd, maar jeetje, wat is ze nog lenig op haar leeftijd!
Tot slot oefent ze met ons om niet bang te zijn voor de dood. Het is maar een verandering, meer niet. Zoals een golf even bestaat en dan alweer verdwenen is. Maar is ‘ie er niet meer? Het water is er nog immer, alleen de gedaante verandert…..
Grote levenslessen van een kleine bescheiden man. Thich Nath Hanh komt op stoom op alweer de zevende dag van de 21-dagen retraite!
Zaterdag 7 juni
Deze ochtend slaap ik uit. Tot half acht!!! Normaal gesproken begint er om 5 uur ’s morgens een non op een enorme bel te rammen. Daarbij zingt ze dan prachtig. Of iets minder prachtig, sommige nonnen zingen best vals heb ik door de jaren heen ontdekt. Maar ik heb natuurlijk een heel kritisch oor… Maar het klinkt altijd fantastisch, want ze zingen allemaal recht uit het hart.
Hoewel ik heel laat ben opgestaan, zit ik een goed uur later al in de meditIehal. Iedereen is vroeg aanwezig. Geduldig zitten de leerlingen te wachten. Heks zit lekker te tekenen. Elke dag maak ik een zelfde soort afbeelding van de energie in de Sangha, de Boeddhistische gemeenschap. Dus ook altijd weer een beetje anders. En dit alweer vier retraites lang.
Naast me strijken de Aartsengelen neer. De zaal zit stampvol, maar die plek blijft wonderwel vrij. Tot grote ergernis van een man, die ernaast zit. Hij zegt nijdig tegen de man achter ons, dat hij het geen stijl vindt. Blijkbaar houdt die een plaats vrij voor een vriend. ‘Als hij er over vijf minuten niet is……’ fulmineert hij kwaad.
Heks moet erom glimlachen. Al die ergernis van beoefenaars over het asociale gedrag van hun medemensen. Het fanatisme, waarmee verlichting wordt nagestreefd is hilarisch.
Niets kan me deren vandaag, want Cowboy vertelde, dat hij erover denkt een weekje te komen. Het lijkt me fantastisch, maar ik ben bang, dat het helemaal niet haalbaar is. Want het is de bedoeling, dat je de hele retraite van het begin tot het einde meemaakt. Hoewel ik vele uitzonderingen voorbij heb zien komen de afgelopen jaren…..
En het is natuurlijk ook zielig voor Ysbrandt, zo alleen aan een boom in het Vondelpark…..
Thay heeft er ook zin in vandaag. Hij zaagt ons goed door over ‘mental formations’. Ook heeft hij veel te melden over relaties. ‘Als je geliefde zit te tobben, dus zijn concentratie richt op zaken, die hem doen lijden, zeg dan: “Darling, a penny for your thoughts”. Op die manier help je hem eruit te komen en zich weer te kunnen focussen op zaken, die hem gelukkig maken!’
Overigens is Thay geen voorstander van het vermijden van lijden. Het is zoals het is. Je lijden bewust omarmen kan leiden tot prachtige resultaten. ‘No mud, no Lotus !’
Vandaag doceert hij ook over het feit, dat niets geboren wordt of sterft. Alles verandert slechts. Een wolk wordt regen. Je kunt die wolk ook tegenkomen in je kopje thee. In de wetenschap zijn ze daar intussen ook achtergekomen. Het heeft even geduurd.
Alle tegenstellingen bestaan per gratie van elkaar. Links is niets zonder rechts. Ze worden als het ware uit elkaar geboren. Zoals de vader wordt geboren uit de zoon. Als er geen zoon is, ben je geen vader. Misschien broer of oom. Op het moment , dat de zoon wordt geboren is ook de vader daar!
Ook zijn subject en object 1. Hetgeen dat wordt waargenomen bestaat niet zonder de waarnemer. Je ziet deze visie terug in de quantummechanica. Maar deze zienswijze wordt niet door iedereen gedeeld. Sommige wetenschappers denken nog steeds, dat we afzonderlijk bestaan van de wereld om ons heen.
Ik denk aan Dick Swaab met zijn boek: ‘Je bent je brein.’ De arme stakker verkeert werkelijk in de veronderstelling, dat we niets anders zijn, dan wat onze hersengolven ons dicteren. Niet best lijkt me, want de gemiddelde mens heeft zulke hopeloze ingesleten patronen in z’n bolletje, dat het leven niet anders dan een grote lijdensweg kan worden….
Ik zag Swaab een keertje op TV. Een arrogante man, overtuigd van zijn gelijk. Maar erg gelukkig zag hij er niet uit, in zijn wereld volgens Swaab. Blaat schaap, blaat! Dat is hoe het hem vergaat….
Thay heeft het ook over onze hersenpan deze ochtend. Ook hij heeft het over ingesleten patronen, die ons behoorlijk kunnen bepalen. Gelukkig is er ook een andere vorm van bewustzijn. Vanuit het hart. Vanuit het niet afgescheiden zelf, de staat, waarin je verbinding met alles en iedereen ervaart. Vanuit hier kun je die ingesleten patronen te lijf. Met dit bewustzijn is het mogelijk om nieuwe paden in de neuronen en neuroreceptoren in je kop te creëeren.
Psychotherapie biedt ook uitkomst , volgens onze leraar. Hier wordt bewust en zonder oordeel naar het lijden in je leven gekeken. Door de modder toe te staan er te zijn, kunnen prachtige Lotussen gaan bloeien…..
Ruim tweeëneenhalf uur houdt deze kleine man onze aandacht gevangen. En wat mij betreft had hij nog uren kunnen doorgaan. Maar we gaan wandelen met z’n allen. En ergens onder de hoge populieren mediteren.
En daarna is het alweer tijd voor de lunch. En nu lig ik in mijn hangmat. In de schaduw. Het is bloedheet. Gisteren ook al. Vannacht was het noodweer. Storm en regen. Maar ik sliep als een roos. Helemaal uitgeteld van al die wijze levenslessen…….
Heksensoepsoap: Het leven is geen krentenbol. ‘The Bold and the Beautiful’ kan niet tippen aan het werkelijke leven. Maar het is in elk geval niet saai…..
Woensdagmiddag. Na een heerlijk weekend met mijn schatje en een ietwat drukke dag daaropvolgend, lig ik nu uitgeteld in bed. Al sinds gisterenavond een uurtje of elf. Op de achtergrond volgen de soaps elkaar op.
Als je daar naar kijkt bekruipt je het gevoel, dat de mensheid gek is. Wat doen ze toch allemaal? De meest succesvolle soap ter wereld gaat over een familiebedrijf in de modebranche. Een kleine greep uit de verwikkelingen:
Een vrouw, die eerst de oude getrouwde ‘padre de familia’ verleidt, kinderen aan zijn stal toevoegt en er vervolgens vandoor gaat met de zoon.
Daarna krijgt ze een kind van de man van haar dochter en nog is het niet voorbij. Ze slaapt met de kalverliefde van haar andere dochter….. Intussen harkt een andere telg, de onechte zoon uit een gepassioneerde affaire met een oerlelijke scheepsmagnaat van de geslepen ‘madre de familia’, het hele familiekapitaal naar zich toe.
Vervolgens strijden de dochters, aan de verschillende affaires ontsproten, zusters in feite, behalve genetisch dan, om dezelfde man. De ene zuster pakt dwangmatig mannen van getrouwde vrouwen af. De andere wil eigenlijk eeuwig maagd blijven…. Een oom, wel volle zoon van de stamvader van deze dynastie , is om de 1 of andere reden het zwarte schaap. Hij is ziekmakend jaloers op de geldgrabbelende broer en beraamd snode plannen om hem ten val te brengen……
Er wordt gemarchandeerd en geritseld. Gemanipuleerd en bedrogen. Een incidenteel eerlijk karakter komt er bekaaid af. Oprechtheid wordt genadeloos afgestraft. Emotie betekent zwakte en komt je te staan op verlies van respect. Gevoelige zielen zijn een eenvoudig doelwit van de meer malafide deelnemers in dit speelveld…..
Ik kan zo een soap schrijven, heb je het in de gaten? Maar ja, ziekte heeft me regelmatig blootgesteld aan de meest stompzinnige programma’s op TV. Gewoon om mezelf af te leiden van de pijn in mijn donder. En bovendien ben ik opgegroeid in een familie met een familiebedrijf. Als satellieten draaiden we vroeger om deze hete brei. Alles bij ons thuis stond in het teken van een bescheiden tuincentrum en kwekerij.
In het vroege voorjaar lag ik tussen de violen te dweilen. De zomer bracht ik door met een schoffel in de hand. Vanaf mijn vijfde stond ik ook achter de kassa indien nodig. De winter stond in het teken van kerstbomen. En kerstukjes in mijn geval. Een paar miljoen moeten er van mijn hand zijn verschenen door de jaren heen. Ik maak ze met mijn ogen dicht…..
Met dit bedrijf ben ik opgegroeid. Alle intriges rondom de splitsing van het bedrijf ooit, toen mijn vader en zijn broer hun eigen weg besloten te gaan, staan me nog levendig voor ogen. Het succes van mijn ouders, die samen hun schouders zetten onder hun nieuwe concept, na de financiële aderlating, die zo’n scheiding meebrengt: Ik heb het beleefd. En meegeholpen!
Toen mijn vader veel te jong overleed heb ik keihard meegewerkt om het in de lucht te houden. Jarenlang heb ik met plezier de afdeling zijden bloemen gerund. De droogbloemen en verse bloemen ingekocht. Boeketten gedraaid. Bruidsboeketten en graftakken in elkaar gestoken. Etalages verzorgd. Kunstprojecten gerealiseerd.
Van alles op creatief en artistiek gebied was in handen van deze Heks. Totdat besloten werd, dat de zoon het verder zou voortzetten. Zo gaat dat in een patriarchaat. De dochters trouwen en krijgen kinderen en de zonen zetten de familiezaken voort……

Deze dochter van de ontaarde moeder heeft intussen een kind met de man van de moeder van haar man….. !!!
Zo heb ik door de jaren heen diep inzicht gekregen in de soap van het leven in de praktijk. De principes, die opgaan in zulke televisieprogramma’s blijken hoewel onwaarschijnlijk, bepaald niet onmogelijk. Je komt nog wel gekkere dingen tegen in het dagelijks leven…..
Heks zit een beetje te kieskauwen op deze onderwerpen. Want het leven is dan wel een grote soap, maar dat betekent nog niet, dat je je in je rol hoeft te schikken. In mijn geval die van zielige zieke, waar je geen rekening mee hoeft te houden. Of goedgelovig zwart schaap. Of gekke heks….. Maar welke rol wil ik dan wel spelen? Want laten we eerlijk zijn, een beetje flamboyant uit de hoek komen vraagt een zekere energie……
Misschien moet ik eens lekker gaan intrigeren en manipuleren. In film, theater en soap zijn mijn favoriete spelers altijd een beetje slecht…. En de braverikken oersaai!
Vanmiddag een afspraak met de huisarts. Ik ben weer eens aan het vechten voor bepaalde pijnmedicatie. Ze doen ietwat moeilijk. Morfine is geen probleem, maar daar heb ik geen trek in. Gelukkig heb ik een geweldige dokter, dus we komen er uiteindelijk wel uit. Maar het vraagt weer de nodige strijd. Helaas.
Tja. In mijn heksensoepsoapleven gebeuren de vreemdste dingen soms. Net als in een gemiddelde soap. Het is gewoon ‘The bold and the beautiful’ real life. Waarbij ik dan natuurlijk wel de knapperd ben, dat begrijp je!
‘Meedoen is belangrijker dan winnen!’ Dat gaat toch op voor veel meer in het leven dan alleen de Olympische Spelen? Helaas lukt het zelfs op die Spelen al niet om dat gedachtengoed vast te houden……. Of zie ik spoken?
Vandaag om negen uur staat mijn hulp op de stoep. Terwijl zij begint met opruimen, drink ik koffie voor de TV. Ik eet wat, neem een hap pijnstillers. Als ze zijn ingewerkt kleed ik me aan. Doctor Phil is op de achtergrond bezig met een hopeloze schoonmoeder. Zij drijft haar zoon en schoondochter tot waanzin met allerlei vreemde acties, maar vindt dat ze in het volste recht staat om zo liefdeloos en gemeen te handelen.Er is geen praten aan.
Ik weet niet hoe het afloopt, want we gaan het bed verschonen, een wekelijks terugkerend ritueel. Vanavond slaap ik weer in een heerlijk fris bedje…. Ondertussen kletsen we honderduit. Als de klus geklaard is spoed ik me naar de doktersassistenten voor een paar prikken. Later nog een afspraak bij de huisarts voor pijnmedicatie. Ik loop weer eens tegen gekke dingen aan. Oh, oh, wat moet ik me toch altijd in allerlei bochten wringen om m’n zaken geregeld te krijgen…..
Nu staat zwemmen op het programma. Met ijzeren vuist smijt ik mezelf weer eens in het zwembad. Ik probeer terug te keren naar twee keer per week. Iets, dat ik jaren heb volgehouden. Tot de whiplash. Sindsdien gaat het moeizaam. Maar vandaag lukt het.
Van het zwembad naar de fysiotherapeut. Zo snel mogelijk alles weer uit de knoop en ingetaped. Terwijl ze vakkundig tape aanbrengt, komen de Olympische Spelen ter sprake. Altijd leuke gesprekken met deze blonde Friezin. Haar vader, Jappie van Dijk, zat in 1972 in de kernploeg. Met Kees Verkerk en Ard Schenk. ‘Al die medailles afgelopen week, niet te geloven toch!’ We kijken elkaar aan. Is het wel zuivere koffie?
We bespreken de dopingschandalen in de wielersport. En de wat minder bekende gevallen in de schaatssport. Sommige van die boefjes zie ik nu weer als trainer langs de baan staan. Hebben ze dokter Pil afgezworen? Houden ze hun pupillen clean? Van de meeste rijders ben ik overtuigd, dat het wel in de haak is. Die presteren al jaren op topniveau. Maar die vreemde outsiders, die opeens uit het blinde niks een wereldtijd rijden en dan weer verdwijnen in de middenmoot……
De Friezin somt een heel rijtje van dit soort schaatsers uit het verleden op. ‘Heb je maandag nog naar Studio Sportzomer gekeken? Mart Smeets had het over mijn vader! Over zijn deelname aan de 500 meter op de Olympische Spelen van 1972 in Saporro. Volgens hem was hij 44ste in een tijd van 46 seconden. Maar hij was 32ste! Ik heb ze nog maar eventjes een mailtje gestuurd.’ We hebben lol. Die betweterige Smeets zat er mooi naast!
Z’n belabberde tijd, zelfs voor toen, vergoelijkt ze met overtuiging: ‘Mijn vader was een echte stayer, daar heeft hij medailles behaald. Hij is Nederlands kampioen geweest. Heeft meegedaan aan Europese en Wereldkampioenschappen….. Maar hij was beslist geen sprinter. Hij deed mee bij gebrek aan…..’
Tegenwoordig rijden ze diezelfde afstand in de 34ers. Maar ja, andere tijden. Betere schaatsbanen. Allemaal overdekt. Superpakken. Klapschaatsen. Snoepjes van dokter Pil. ‘Nou’, `zegt de Friezin, ‘Vroeger gebeurde dat ook! Ze begint een paar sappige anekdotes te vertellen over onze schaatshelden. Eén van hen had een mysterieuze eigen dokter….. Een Noorse halfgod zat altijd te blowen. Er werd ook flink gezopen en gesnoven hier en daar….. ‘
Ja, die geweldige schaatssport. En mijn geliefde Tour. Allemaal mensen op jacht naar topprestaties. Het is een ongezonde bezigheid, dat kan ik je wel vertellen. Een enorme aanslag op je lijf. Met verboden middelen erbij wordt het echt gevaarlijk. Je slaat wel een gat naar de concurrentie, maar in feite is het meten met twee maten. De mensen zonder dat extra zetje zijn in het nadeel.
Tenzij ze ook overgaan op wat chemische ondersteuning. Het is wel leuk, dat het wereldrecord steeds wordt aangescherpt. Maar uiteindelijk zijn het maar getalletjes. Het betekent niets in vergelijking met de Olympische gedachte. “Meedoen is belangrijker dan winnen” is een favoriet onderdeel van me in NOS Studio Sporwinter.
Hier laat Eddy The Eagle, een cult-held vanwege zijn hopeloze prestaties bij het schansspringen in Calgary, ons kennismaken met deelnemers door de jaren heen, die er weinig van bakten, maar het verder goed begrepen hadden. De Jamaicaanse bobsleeërs of een dikke vrouw op een skeleton bijvoorbeeld. Superleuk!
De Friezin heeft de jeugd gehad, die ik me gewenst had. Qua sport dan. Ik wilde alleen maar schaatsen, maar zat vast aan zwemmen, turnen ( Blerg 😦 ), volleyballen, windsurfen….. En als het vroor dan ook eindelijk schaatsen.
Zwemmen doe ik nog steeds graag en windsurfen heb ik heel leuk gevonden. Maar het echte schaatsen kwam pas veel later, toen ik verkering kreeg met Blonde Buurman. Hij had een hele rij schaatsende broers. Op de piepkleine ijsbaan hier in Leiden hebben ze me de techniek uiteindelijk goed bijgebracht. Maar toen was ik al veel te oud voor enige ambitie in de richting van een schaatscarrière. Gelukkig maar. Anders had ik ook zo moeten liegen over dopinggebruik. Of nog geen deuk in een pak boter gereden…..
Nou ja, nu lijkt het net of ik die medailles helemaal niet vertrouw…. Laat ik het zo zeggen. Bij sommigen heb ik vraagtekens. Zullen we over twintig jaar wel weer ergens een bekentenis tegenkomen….














































Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.