Vreemde vogels vind je overal. Je loopt de hoek om en komt er weer eentje tegen. Soms geven ze je een prachtige roos, maar er zijn ook gevederden, die hopla over je heen schijten. Volgens Chinezen brengt dat geluk. Ik ga dus vast een prachtige jaar tegemoet!

Posted on 2 januari 2019 by lagriffeheks

©Toverheks.com

Zaterdagmiddag spoed ik me naar de markt. Ik neem mijn hondje mee. Ik wil eventjes naar de Griek voor liflafjes. En naar de Marokkaan voor verse kruiden en prijswinnende haring. Thank God voor onze medelanders. Hoeven we niet aan de aardappelen met jus met de feestdagen.

Als ik de Mare op loop, knal ik bijna tegen een scootmobiel op. Mijn schele eksteroog valt op een gigantische bloem, die de achterkant van het voertuig opsiert. Gestoken op de plek, waar je normaliter krukken kunt plaatsen. ‘Wat een prachtige roos hebt u op uw voertuig zitten,’ roept Heks verrukt tegen de bestuurder van de mobiel. Een stevige Roma vrouw draait zich om. ‘Pakken,’ zegt ze streng.

Verbouwereerd kijk ik in twee schitterende gitzwarte ogen. Ze spuwen werkelijk vuur. Vreugdevuur. Iemand heeft die roos daar geplaatst vertelt ze me in rudimentair Nederlands. Zijzelf heeft ook geen idee wie. ‘Pakken,’ beëindigt ze haar verhaal.

©Toverheks.com

‘Maar mevrouw, die roos is natuurlijk voor U, ik kan em onmogelijk aannemen,’ jeetje, wat gebruik ik veel woorden. Wat een bloemig taalgebruik. Ik hoor mezelf gewoonweg oreren, maar het helpt niet. Mijn gesprekspartner heeft niet veel woorden nodig.

‘Pakken.’

Zo krijg ik op de valreep van 2018 een prachtige roos cadeau van een echte toverkol. Ik bedank haar uitvoerig, maar daar heeft ze allemaal geen geduld voor. Met een zwaai van haar zwaar beringde hand neemt ze afscheid. De scootmobiel draait vliegensvlug de weg op. Ik versnel mijn pas om haar na te kijken.

Maar waar is ze nu gebleven? Ik speur tussen het winkelende publiek. Tuur de hele Lange Mare af. Zo’n mobiel zie je echt niet over het hoofd. Toch is de dame verdwenen. Opgegaan in rook lijkt wel. Geïmplodeerd met scootmobiel en al. Wonderbaarlijk toch weer.

©Toverheks.com

Ik loop de markt op. ‘Wat zou het leuk zijn om de Wilde Boerenzoon tegen te komen,’ denk ik bij mezelf. Als ik alles heb gekocht wat ik nodig denk te hebben verlaat ik de warenmarkt. Op het Gangetje komt een reus me tegemoet. Met open armen. Het is de Wilde in persona. ‘Ik hoopte je al tegen te komen, Heks,’ galmt hij me tegemoet.

We spreken af in een koffiehuis. Heks laat snel eventjes haar hondje uit in het park en mijn vriend haalt zijn boodschappen. Een half uurtje later zitten we samen aan een tafeltje. Al snel zitten we uitgebreid te klessebessen.

Eerst met een dame erbij, die Heks net heeft leren kennen. Ze heeft op tweede kerstdag haar 14 jarige hondje laten inslapen. ‘Natuurlijk op een feestdag, dat is altijd zo. Het was volstrekt onverwacht. Maar ja, ze was natuurlijk wel stokoud voor een labrador/herder combinatie,’ verzucht de vrouw verdrietig.

©Toverheks.com

Intussen kriebelt ze VikThor achter zijn oortjes. Hij gaat er helemaal voor liggen. ‘Dank je wel, dat ik me eventjes heb mogen vergrijpen aan je hondje,’ glimlacht ze bij het afscheid.

Nadat ze is vertrokken neemt een mij onbekende man haar plaats in aan het tafeltje voor het raam. Ik haal snel mijn in de hoek geparkeerde boodschappentas en dikke jas weg. ‘Niet nodig,’ wuift hij, maar ik heb alweer iemand lopen pleasen voor ik het in de gaten heb. Ik zet de spulletjes op de stoel naast me.

Terwijl ik met de Wilde zit te praten schuift er nog iemand aan bij de man aan de tafel naast ons. Een ouwe hipster met een lange baard. Ze gaan samen kranten zitten lezen. Af en toe bespreken ze wat ze tegen komen. Terwijl ook wij doorpraten bekruipt me een naar gevoel.

©Toverheks.com

Uit de rug van de eerste man groeit een bult ergernis. Ik voel het geërgerd tegen me aanschurken. ‘Niks van aantrekken, Heks,’ zeg ik tegen mezelf. Misschien verbeeld ik het me overigens. Ik buig me voorover naar de Wilde. Het is rumoerig in het koffiehuis. Ik kan hem nauwelijks verstaan.

Plotseling schiet de kerel naast ons finaal uit zijn slof. Hij draait zich om met een woeste vuistbeweging. Slaat in de lucht pal naast me. Schreeuwt dat ik mijn stomme achterlijke kutbek moet houden. Brult nog wat zeer onaangename dingen in mijn richting. En als een duveltje verdwijnt hij weer in zijn dozige zelf. Draait zich weer om. Leest gewoon verder.

Alsof hij zich niet zojuist gigantisch heeft misdragen.

Ik zit te shaken van schrik. Al mijn zenuwbanen slaan op tilt. ‘Gaan we ons hier iets van aantrekken?’ zeg ik echter rustig tegen de Wilde, ‘Ik dacht het niet toch? Als hij rust en stilte wil gaat hij maar kranten lezen in de bibliotheek! Hier heb ik geen zin meer in. Ik heb vaak genoeg van dit soort miezerige mannetjes op mijn kloten gekregen!’

De hipster vriend van de idioot draait zich om. Hij begint een heel verhaal over lawaai en dat we misschien toch wel hard praten. Het lijkt me een redelijke kerel. ‘Het is hier uitermate rumoerig, beste man, ik kan mezelf bijna niet verstaan. Ik wil best rekening houden met iemand, die het vriendelijk vraagt. Uw vriend is uitermate onbeschoft.’

Tot mijn verbazing geeft de man dat grif toe. Er ontstaat een gesprek tussen de Wilde en de man over dit soort lompe communicatie en hoe het beter kan. De sukkel naast hem zegt geen woord. Hij zit zogenaamd verdiept in zijn lectuur nadrukkelijk te zwijgen.

Geen excuus. De lul vindt het de normaalste zaak van de wereld om zo uit te halen naar een wildvreemde vrouw. Het is overigens bepaald niet de eerste keer dat ik zoiets meemaak. Is hij beledigd, dat ik hem niet zag staan, toen hij binnenkwam? Waren dat soms avances die hij maakte in eerste instantie? Wil hij wellicht aandacht?

©Toverheks.com

‘Wat gebeurde daar nu eigenlijk, ik heb nog nooit zoiets gezien, wat een agressie. En het was echt totaal op jou gericht. Bizar gewoonweg. En ik bleef volledig buiten schot, volgens mij vond hij mij zelfs wel aardig. Volstrekt gestoord. Gaat het weer een beetje? Jij vertelt wel vaker zulke verhalen, Heks, maar nu zag ik het met mijn eigen ogen. Wat een idioot. Ik zat helemaal te trillen na die uitval. Jij ook?’ vraagt De Boerenzoon achteraf bij het afscheid.

Ja, wat zullen we ervan zeggen? Heks heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op narcistische randdebielen. Altijd gehad. Deze man lijkt sprekend op mijn ex. Zowel qua uiterlijk als qua gedrag. Een mooie man met een slecht karakter. De kunst is om het niet meer binnen te laten komen.

©Toverheks.com

Oudjaarsdag mediteer ik met de schedelheksjes voor de vrede. Precies om 1 uur ’s middags arriveer ik bij Maan. Zij organiseert dit elk jaar. ‘Overal over de wereld doen lichtwerkers mee aan deze meditatie. Om 13.00 lokale tijd. Het gaat als een golf de wereld rond,’ aldus mijn lieve heksenvriendin.

Zoals elk jaar worden we verwend met heerlijke mince pies en koekjes. Op de salontafel staat een prachtig veld vol kristallen. Draken, elfen, raven en heksenvingers….. en heel veel kristallen schedeltjes. Maan plaatst mijn meegebrachte kristallen vrienden in het veld. Even later begint ze met de geleide meditatie.

©Toverheks.com

Ze neemt ons mee de ruimte in. Op drakenruggen rijden we door het universum. We kijken naar die prachtige heksengolf van liefde en vrede, die de aarde omspoelt. Heks knikkebolt, zo ver weg zijn we. Na twee minuten is het alweer klaar. Een lichtflits. Een ademtocht.

‘Hoe lang zijn we bezig geweest, Maan?’ Nou toch zeker drie kwartier. Maar ja, buiten tijd en ruimte. Geen wonder dat je het besef daarvan een beetje kwijt raakt.

‘Lieve Heks, ik was zo blij met je laatste blog. Je bent al drie jaar aan het afgeven op alles en iedereen, maar het wordt tijd om los te laten! Doorzetten hoor, lieverd! Een prachtig jaar toegewenst. Komend jaar ga ik de maandelijkse schedelmeditaties weer oppakken.’

©Toverheks.com

Ja, het is tijd om los te laten. Alle onterechte agressie. Alle kledders voor mijn kop. Al die keren, dat ik boksbal ben geweest van machteloze mensen. Genoeg moois te beleven in de wereld. Ik hoef de deur maar uit te lopen en ik krijg al een schitterende roos van een levensechte heks bijvoorbeeld!

Het leven kietelt je onder de kin en slaat je om de oren. Het is maar de vraag wat je binnen laat komen. Rumi spoort ons aan om alles welkom te heten. En misschien is dat wel het hele eieren eten.

©Toverheks.com

Ik heb teveel nee gezegd de laatste jaren. Dit wil ik niet. Dat wil ik niet. NEE, NEE, NEE.

Is het niet eens tijd om JA te zeggen? Uit de grond van mijn hart. Tegen alles wat ik wel wil!

Oud en nieuw vier ik alleen. Steenvrouw kom even eten. Ik bel een uurtje met de Don. Rond tien uur lig ik languit te kijken naar Esio Trot. Een geweldig leuke film over echte liefde. Tussen lieve mensen. En vooral ook over geduld.

©Toverheks.com

Rumi

De herberg

Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…….

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.

I have arrived, I am home! Maar here and now zit ik gelijk met gebakken peren, die me niet in de kouwe kleren gaan zitten. Traditioneel krijg je een flinke crisis als je hier een tijdje bent. Dat is algemeen bekend. Heks zit er direct middenin. Ik heb mijn dieptepunt alweer achter de rug. Ik kan dan ook eigenlijk best weer naar huis terug!

Posted on 1 juli 2018 by lagriffeheks

Na twee dagen sturen met mijn Tens-apparaat op de hoogste stand in een bloedheet wagentje ben ik helemaal dol in mijn bol. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen, bezoekjes aan de fysiotherapeut, cortisonen-injecties en pijnstillers is mijn lijf een slagveld aan kwalen. Maar uiteindelijk ben ik er dan toch echt. Ik rijd het parkeerterrein op. I have arrived!
Maar o jeetje, wat een tegenvaller! Ik raak direct slaags met de dames op het kantoor. En ook bij de medewerksters van de registratie kom ik geen stap verder. En ik moet verder! Ik moet als den donder mijn tent opzetten, voordat ik verander in een weke doch pijnlijke kwarktaart…..

‘U hebt zich niet opgegeven,’ krijg ik beschuldigend naar mijn dodelijk vermoeide hoofd. Alsof het een doodzonde is! Voor mensen met een tent is altijd plek! Dat weet iedereen! Ook mijn pogingen om dan in elk geval een kampeerplekje te bemachtigen, waar ik met mijn auto kan komen worden genadeloos afgestraft. Ik moet warempel met een kruiwagen twee kilometer over bobbelig terrein gaan lopen sleuren met mijn teringbende. ‘Je vraagt maar of iemand je wil helpen,’ bitst de betreffende non.

Nou ja zeg. Ze kent me! Een jaar of wat geleden zat ze bij me in de familie. Ik heb een hele middag Boeddhistische geëngageerde kunst met haar gemaakt indertijd. Het was zo’n schatje! Ik weet dat westerlingen er allemaal hetzelfde uitzien voor Vietnamezen, maar dit gaat wel erg ver!

Ik word van het kastje naar de muur gestuurd en weer terug. Ik moet me eerst inschrijven. Nee, ik moet toch eerst naar het kantoor. ‘Ga naar de registratiehal,’ bitsen ze daar. Om vandaaruit opnieuw naar het kantoor te worden gestuurd. Dit gaat zeker een uur zo door.

Intussen komt er stoom uit mijn oren. Ik ben zo wanhopig, dat ik op het punt sta om in mijn auto te stappen en gewoon weer naar huis te rijden. Steek die retraite maar in je dinges. Ik ben er klaar mee!

Een vrijwilligster bij de registratie gaat diep naar me luisteren. Helemaal volgens de regels der kunst. Ze kijkt me oprecht meedogend aan, terwijl ik mijn ellende eruit braak. ‘Drie en een halve maand ben ik bezig geweest om in die auto te komen. Elke dag iets gedaan. Gekkenwerk natuurlijk. Bladiebla, pech onderweg….’ bries ik verontwaardigd.

‘Je ziet niets aan me, maar ik ben zwaar gehandicapt,’ roep ik verhit. Ik zie eruit of ik een paard kan doodslaan intussen. Niet bepaald gehandicapt. De vrouw kijkt meewarig. Ze bedoeld het ongetwijfeld goed, maar het werkt evenzogoed averechts op mijn verhitte zenuwen. Toch ben ik enigszins bedaard, als ze me onverrichterzake naar het kantoor terugstuurt.

Ik ga nog 1 poging doen en anders is het einde verhaal. Ik ga onder geen beding met kruiwagens vol bagage over een heuvel vol pruimenbomen sjokken teneinde mijn tent pal in de volle zon te zetten. Ik moet een schaduwrijk plekje hebben dicht bij de meditatiehal en het sanitair. En ik weet precies zo’n plekje. En daar staat nog niemand!

‘Dat gedeelte is voor de staf,’ zegt iemand streng. ‘Het ligt helemaal aan de buitenrand,’ pareer ik. ‘Maar het is daar wel noble silence,’ krijg ik als weerwoord. ‘Dat vind ik juist lekker,’ probeer ik weer.

Als ik uiteindelijk mijn spullen naar de betreffende plek wil brengen is de boel afgezet. Er mogen geen auto’s rijden op het pad. Ze verzinnen hier ook altijd weer wat. Nee, ik moet dus toch met kruiwagens aan de slag. Als ik me opnieuw op het kantoor meldt trekt de non, die me dwarszit een strenge streep door haar gezicht. “NEE.’ Geen praten aan.

‘Ik ga naar huis,’ besluit ik ter plekke. Zijn ze nu helemaal gek geworden hier?

Dan staat een kleine Française op vanachter haar computer. Een vrijwilligster hier uit de regio. Een vrouw met flair. Een actrice hoor ik later….. Ze heeft het hele verhaal meegekregen. ‘Kom,’ wenkt ze. Om vervolgens alle regels met voeten te treden vanuit een soort natuurlijk gezag. Eindelijk iemand, die zich mijn probleem aantrekt. Ze haalt de wegversperring weg en laat me met auto en al naar achter rijden.

Daar gooi ik voor haar verbijsterde ogen al mijn bagage met een grote zwaai uit mijn karretje. Als een gigantische woeste amazone. Binnen vijf minuten ligt er een geweldige berg troep op de bosgrond. Verwilderd sta ik ertussen te wankelen.

Een paar uur later is het leed geleden. Mijn tent staat. Met veldbed en al. Ik heb iets eetbaars binnen gekregen. Een flinke wasbeurt onder de invalidendouche heeft ook wonderen gedaan. Een goeie hap pijnstillers erin en ik kan naar bed.

Mijn vriendin de Nederlandse non heeft intussen ook al gehoord dat ik ben gearriveerd. ‘Er staat een hele boze nederlandse vrouw in de office,’ vertellen de nonnetjes haar, ‘Ze heeft een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel kort rokje aan!’ (Tot aan mijn knieën). ‘Dat draag je toch zeker niet op een retraite! En een grote hoed op haar hoofd.’

‘Is ze heel erg lang?’ vraag mijn vriendin verheugd. Ook voor haar is het een verrassing, dat ik hier weer opduik. En als het antwoord bevestigend is: ‘Stop haar maar in mijn familie!’

‘Haha, Heks. Wat een verhaal over je spijkerjurk. Mensen lopen hier echt gewoon in korte broek enzo. Zolang je het maar niet in de meditatiehal doet. Ik heb het voor je opgenomen, hoor. Dat is Heks, die ken je toch wel, heb ik gezegd. Ze loopt altijd in van die hele lange gewaden. Waar hebben jullie het over? Ze heeft twee dagen in een bloedhete auto gezeten. Vandaar dat jurkje.’

‘En er is vast een reden, waarom ze zich niet heeft aangemeld. Dat doet ze sowieso alttijd pas op het laatste moment, omdat het altijd onzeker is of het haar wel lukt om hier te komen.’ En dat is inderdaad zo. Ik ben het thuis in alle hectiek stomweg vergeten. En het hotel onderweg had geen WIFI.

’s Avonds lig ik tevreden in mijn tent. Het leed is geleden. Ik heb het overleefd. Ik heb het bijgelegd met de nonnen in de office. Stil lig ik te luisteren of ik mijn vriend Uil soms hoor. Ik ben volledig in mijn hart merk ik. ‘Deze plek is een groot hart,’ doezel ik verder. Met af en toe een dwarse non. Nou ja, je ziet ook niks aan Heks. Dat blijft me opbreken bij tijd en wijle.

Maar het is ook fijn. Als mensen je de godganse dag met een deerniswekkend gezicht bij voorbaat lopen te helpen is ook niet alles. Vraag maar aan mijn vriendin Kras. Zo is het altijd wat.

Fenomenale uitvoering van de Matthäus Passion door Christelijke Oratorium Vereniging Ex Animo. Het leukste koor van Leiden en omstreken! Met de beste dirigent ooit! Het publiek gaat uit zijn dak, staande ovaties, juichende recensie in het Leidsch Dagblad!

Posted on 16 april 2017 by lagriffeheks

Matthäusmeisje, Bachmeisje ©TOVERHEKS.COM

Het weekend voor de Matthäus houd ik mijn mond. Vier dagen lang zeg ik geen stom woord. Slechts het hoognodige. Christelijk gemotiveerde boeddhistische ‘Noble Silence’. Ik zwijg en zwijg. Neem de partituur nog een keertje door, maar zonder stem te geven aan de muziek. Ik heb ook niet veel stem om te geven. Mijn keel doet pijn, er zitten rare hobbels in, die ik niet doorgeslikt krijg. En mijn holtes zijn verworden tot snotgrot. Onbruikbaar als resonantieruimte………

Hoewel ik em knijp of ik wel mee kan zingen kijk ik toch uit naar ons concert. Het is me tot nu toe altijd nog gelukt om op tijd bij stem te zijn. Min of meer. En ik mag die avond alles geven, de dagen erna ben ik voor mijn part zo schor als een krielkip.

‘Zolang ik woensdagavond maar enigszins bij stem ben! Lieve Here Jezus Christus, Maagd Moedertje Maria. En God de Vader natuurlijk niet te vergeten……. Uiteindelijk is het voor de goede zaak, jullie zaak!’ bepleit ik in een echt heksengebedje mijn discutabele deelname aan dit concert. Ik ga hoe dan ook op dat podium staan! Al moet ik het hele stuk playbacken. Reken maar van yes.

De hele week sta ik doodziek op. Een symptoom van ME. Bijna elke dag heb je een zware kater te verstouwen, maar het goede nieuws is dat je er geen druppel voor hoeft te drinken! Ook woensdag kom ik kreukelig uit mijn bed. Ik deuk mezelf uit en begeef me richting Erwtje, een boom van een kerel met een lief hart. Hij gaat vandaag op mijn hondje passen! Wat heerlijk! kan ik me helemaal aan Bach wijden!

‘Zo Heks, heb je er zin in?’ Erwt neemt de tas met hondenbenodigdheden in ontvangst, ‘je hebt werkelijk aan alles gedacht, haha!’ Goedlachs als altijd maakt hij nog snel een paar kwinkslagen. Het is de eerste keer dat VikThor uit logeren gaat. Best spannend! Ik heb dus inderdaad de duvel en zijn ouwe moer ingepakt!

Om half twee schuif ik de Pieterskerk in voor de generale repetitie. De kathedrale kerk zoemt als een reusachtige bijenkorf van de activiteiten. Maar liefst twee enorme orkesten zijn aan het stemmen. De solisten zijn grotendeels gearriveerd. Jezus zelfs helemaal vanuit Duitsland……

De gehele middag zingen we ons een slag in de rondte. Het hele stuk wordt nog eens doorgenomen! Heks spaart haar stem zoveel mogelijk. Ik zing wel, maar laat de hoge noten zitten. Ik heb geen zin om vanavond niet voluit te kunnen gaan. De dames om me heen laten zich helmaal niet horen. Op Anna na dan, die galmt vertrouwd aan mijn zijde. ‘Wat is het stil bij de alten van koor 1. Hoe komt dat dames?’ Zelfs de dirigent krijgt het in de gaten. Oh shit. We zijn toch niet allemaal verkouden?

Aan het eind van de middag scheur ik naar huis. Snel prop ik een maaltijd naar binnen. Dan ga ik gloeiendheet douchen. Een paar sterke koppen koffie en een hap pijnstillers verder trek ik mijn lange zwarte rok aan. De door het koor beschikbaar gestelde robes zijn veel te kort voor mijn ellenlange benen en bovendien zeer onflatteus. Zeer geschikt als voorbehoedsmiddel, dat wel. Er zullen geen erotisch getinte ongeregeldheden voorkomen tijdens een concert als je dat draagt……

Mij echter niet gezien. Ik heb intussen een mooi exemplaar op de kop getikt met een paar lagen tule over elkaar. ‘Er zit toch wel een onderrok onder, Heks?’ zal mijn maatje en buurvrouw alt Anna later streng vragen. Een doorkijkrok is natuurlijk uit den boze bij een christelijke oratorium vereniging…….

Nog eventjes een kwast over mijn toet en ik ben er klaar voor. Om zeven uur verzamelen we met het koor. We zingen eventjes vliegensvlug in. Intussen stroomt de kerk vol. Het concert is compleet uitverkocht!

Even later staan we op het enorme podium. Heks helemaal vooraan. Pal achter de dwarsfluitisten en de hobo’s. Fantastisch.

Twee complete koren en een kinderkoor. Twee volledige orkesten. Een keur aan solisten…… En niet te vergeten onze sublieme dirigent Wim de Ru!

Wim is geruime tijd stil voordat we beginnen. Je kunt een speld horen vallen. Dan klinken de eerste tonen van dit magistrale muziekstuk. Het moduleert van de ene toonsoort in de andere! Direct al mooi en spannend. ‘Kommt, kommt!’ zingen we even later.

In de pauze horen we al dat het publiek uitzinnig is van enthousiasme. maar ja. We hebben dan nog het grootste deel te gaan. En vergis je niet, dat is een hele klus. Als we op tweederde zijn voel ik de vermoeidheid toeslaan. Ik moet ergens nog een beetje reserve energie aan gaan spreken….. Uit een reservedepot dat ik niet heb!

Een kwartier nadat de laatste tonen klinken zit ik alweer thuis. Dat is toch altijd zo gek. We leven er maanden naar toe en zijn een hele dag druk in de weer. ‘Voor mij is dit de mooiste avond van het jaar, Heks,’ aldus mijn maatje Anna. En als het erop zit is iedereen binnen tien minuten verdwenen met partituur en al. Niks geen gezellig geborrel met je medezangers.

©TOVERHEKS.COM

Het zal de christelijke invloed wel zijn. Of de algehele vermoeidheid na zo’n lange dag. De gemiddelde leeftijd van de zangers ook…..

Heks stuitert in elk geval nog tot vier uur ’s nachts door de woonkamer. Stijf van de adrenaline. Wat dat betreft had ik best de kroeg in kunnen gaan.

De volgende dag kan ik niet bewegen en niet spreken. Ik haal mijn hondje op en laat hem nog eens goed uit. Daar moet hij het dan maar een beetje mee doen!

Een dag later krijg ik een krantenartikel over onze uitvoering onder ogen. Een geweldige recensie! Nog nooit zijn we zo de hemel ingeprezen als dit jaar door Lidy van der Spek. En dat wil wat zeggen. Zij vindt altijd wel ergens een haar in, dus als zij de uitvoering echt goed vond, dan is het werkelijk fenomenaal geweest!

Cowboy ontsnapt aan ziedende discuswerpster van Olympische allure. Een drol kan veel teweeg brengen. Maar laten we wel wezen, als hondeneigenaar word je verantwoordelijk gehouden voor elk achtergebleven uitwerpsel van wie dan ook! Ria heeft groot gelijk! Vrolijke treinreis en Wensboom in het Oosterpark in Amsterdam….

Posted on 29 april 2014 by lagriffeheks

Wensboom, Oosterpark, Amsterdam, april 2014

Wensboom in het Oosterpark, Amsterdam

Vanmorgen slaap ik uit. Cowboy laat als verrassing het hondje voor me uit, de schat. Als hij me niet had gewekt lag ik nu waarschijnlijk nog te slapen….. We drinken uitgebreid koffie, maar mijn lief heeft het druk. Ik begin mezelf bij elkaar te rapen. Spullen te verzamelen. Ik wil niet weer van alles vergeten….. Dan drinken we nog meer koffie, Cowboy klessebest….

‘Ik had geen poepzakjes bij me, toen ik dat varken uitliet’, zegt hij, ‘en toen kwam ik Ria Stalman tegen met haar hondje, net toen Ysbrandt eens eventjes uitgebreid ging poepen.’ Heks grijnst. ‘”Wel opruimen!” riep ze streng’, vervolgt mijn vriend, ‘maar ja, ik had geen zakje, dus ik stond daar maar bij die drol…..’ Ik lig dubbel. Een boze Olympisch Kampioene Discuswerpen. Een hondendrol. En een vertwijfelde Cowboy….

‘Ik zag haar vervolgens met krijt op de stoep schrijven: Ruim uw hondenstront op!’ Daar kijkt Heks toch van op. ‘Naast een andere hoop van een andere hond!’, besluit hij, ‘maar wel zo, dat ik het zag!’

‘Maar heb je haar dan niet om een poepzakje gevraagd?’ Dat is mijn truc. Het werkt beide kanten op. Als ik per ongeluk geen zakjes bij me heb, vraag ik het de eerste de beste hondeneigenaar. En andersom roep ik in geval van doorlopen direct:’ Wilt u soms een zakje?’

En inderdaad, mijn lief had ook dat idee. Hij kreeg een zakje van onze Olympisch Kampioene. En kwam er zonder kleerscheuren vanaf. Want reken maar dat ze nog niet voor de poes is. Haha. Ik blijf het voor me zien, een vliegende Cowboy…..

Vanmiddag pak ik de trein terug naar Leiden. Ysbrandt krijgt zijn muilband om en dat is maar goed ook, want het is druk met de fietsen in de trein. Direct in Amsterdam stapt er een leuke dame in met een elektrische fiets. Zij heeft een overfitte man, die fietst zo’n 40 kilometer per dag. ‘Zonder een beetje ondersteuning houd ik hem niet meer bij’. Manlief fietst momenteel al ergens in Zeeland. Zij gaat lekker een stukje met de trein….

Ik ken het, ik heb ook zo’n superfit liefje.

Station Schiphol. Twee enorme hybrides schuiven naar binnen. Bagage achterop en een sportief echtpaar in wielerkleding….. Ys gromt waarschuwend tegen al die fietsfanaten. En zit veilig tussen de knieën van Heks geklemd. Ik ga me een beetje zorgen maken over het uitstappen straks in Leiden. Het balkon staat propvol koffers, fietsen en mensen. Gelukkig biedt de man aan om me te helpen.

‘Ik til die fiets er wel even uit voor je,’ belooft hij. Ze zijn op vakantie geweest in Bulgarije. Het echte werk. Bergen en lange afstanden. Slapen in hotelletjes of wat daarvoor doorgaat. ‘Zo kom je op de gekste plekken’, verzekert hij me. Ze hebben het heerlijk gehad!

Zie je? Je hoeft niet ver te reizen voor een goed verhaal. Van Amsterdam naar Leiden volstaat in mijn geval!

In mijn geliefde Sleutelstadje loods ik Varkentje snel de trein uit. Dat valt nog niet mee. Ik wurm me tussen hutkoffers en beautycases door. De man zwaait mijn bepakte vouwfiets nog net niet boven zijn hoofd en zet em opgevouwen en wel op het perron. Hopla! Alleen Ria had het hem verbeterd……

Ys is blij dat het avontuur weer achter de rug is. Voor het station trakteer ik hem op een haringstaart. En een paar stukken kibbeling. Vergenoegd schrokt hij de lekkernijen naar binnen. Hij is de reis alweer vergeten. Nog even door een park wandelen op weg naar huis. En dan een paar uur heerlijk crashen…..

De katten hebben er een zootje van gemaakt. De pakjes leeg kattenvoer liggen versnipperd door het hele huis. Ik vermoed dat Cowboy ze niet in het vuilnisvat heeft gekieperd…… Toen hij zo lief was ze eten te geven voor vertrek.

De koelkast staat op een kier. Kunnen ze die nu ook al openmaken? Ik vind een pak aangevreten kattenvoer in de kast. ( ?) Niet verklaarbaar. Ook hebben ze mijn glutenvrije brood uit het pak gehaald en door de keuken gesmeten.

Ferguut heeft de buurvrouw uit haar slaap gehouden, door ’s nachts keihard in de hal te zitten mauwen. Kortom: Ze hebben me gemist!

Dus lig ik de rest van de middag lekker in bed te dweilen. Met alle poezen om me heen. Even grondig bijkomen van een weekend niets doen!

	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: streng

Vreemde vogels vind je overal. Je loopt de hoek om en komt er weer eentje tegen. Soms geven ze je een prachtige roos, maar er zijn ook gevederden, die hopla over je heen schijten. Volgens Chinezen brengt dat geluk. Ik ga dus vast een prachtige jaar tegemoet!

Rumi

De herberg

Fenomenale uitvoering van de Matthäus Passion door Christelijke Oratorium Vereniging Ex Animo. Het leukste koor van Leiden en omstreken! Met de beste dirigent ooit! Het publiek gaat uit zijn dak, staande ovaties, juichende recensie in het Leidsch Dagblad!

Rumi

De herberg

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: