Maandagmiddag pak ik een trein vanuit Amsterdam naar Leiden. Samen met Varkentje. Het is altijd een hele onderneming. Vouwfiets, mijn eigen bagage, hondenspullen en hondje. Omdat Ysbrandt altijd uiterst fel is tegen vreemden, die plotseling opduiken vanuit het niets, reis ik bij voorkeur niet in de spits. Toch is het druk in de trein.
Hele volksstammen laten zich vervoeren naar Schiphol, bepakt en bezakt met enorm hutkoffers. Ook lopen er veel vage jongeren door de trein. Ze duiken het toilet in om er in no time weer uit te komen. ‘Wafwaf’, grauwt mijn schatje, ‘Grrrr, Wragf, Gorgeldewraf!!’ Ik hou hem strak tegen mijn lijf. Om zijn snoet zit een kleine muilband. Zo kan hij niet eventjes snel in een paar ballen of billen bijten…..
‘Bijt uw hond?’ vraagt een jongeman van Marokkaanse afkomst. ‘Ja, je kunt em beter met rust laten!’ waarschuw ik hem. Hij loopt recht op Ysbrandt af en steekt z’n vingers bijna in zijn bek. ‘Grrrr’, knauwt mijn hondje. Bijna heeft hij toch een middelvinger te pakken, ondanks zijn muilkorf. Je zou zeggen: Een gewaarschuwd mens telt voor twee. In dit geval zijn mijn woorden aan dovemansoren verspild….
Als het weer iets rustiger wordt op het balkon, schrijf ik een verhaaltje op mijn Ipad. Dan stapt er een vrouw in. Ze gaat pal tegenover me zitten. O jee, als ze nu maar niet haar vingers in de bek van mijn monster steekt. Haar knieën raken bijna de mijne. En daartussen geklemd zit mijn boze ventje.
‘Hallo hondje’, zegt ze, ‘Is hij bang? Bijt hij?’ Ik knik bevestigend. Hopelijk schrikt dat haar genoeg af om ergens anders te gaan zitten. Ze glimlacht echter breed vanonder haar hoofddoek. Een schitterende rij tanden blinkt me tegemoet. ‘Ik ben niet bang van honden. Als je zelf rustig bent en ze niet recht in de ogen kijkt, is er niets aan de hand.’
Ze heeft het nog niet gezegd of Ysbrandt gaat relaxed op de grond liggen.
Ze kijkt me aan met een open blik. ‘Ik ben dol op honden, katten, alle dieren eigenlijk. Ik hou meer van dieren dan van mensen!’ Ik begrijp wat ze bedoelt. Dieren laten je nooit zitten, ze houden onvoorwaardelijk van je. De trouw van mijn have is me zo dierbaar. Ze hebben me door de meest donkere periodes van mijn leven gesleept.
In tijden, dat iedereen me leek te zijn vergeten, stonden ze me bij. Ik heb heel wat uurtjes in bed doorgebracht omgeven door mijn katten. Er zijn vele dagen geweest, dat mijn enige uitje de rondes met Ysbrandt waren. Mijn trouwe kameraad.
‘Ik heb zelf een Rottweiler gehad. Het was de hond van de buren. Ze hadden er echter geen tijd voor, het dier werd verwaarloosd. En toen beet hij het nichtje van die mensen. Het was absoluut de schuld van dat kind zelf. Ze misdroeg zich tegenover dat beest. Zat hem te pesten. Ik heb het regelmatig met eigen ogen gezien! Maar goed, ze wilden hem laten afmaken. Hij was pas vijf jaar!’
Ze vertelt over de tijd met haar hond, een ontroerend verhaal. ‘Ik kon midden in de nacht over straat, nooit werd ik lastig gevallen. Vrijgezelle mannen, die op bezoek kwamen joeg hij de stuipen op het lijf!’ Ze begint hartelijk te lachen. Het is een prachtige vrouw. Ik neem aan, dat er heel veel single mannen achter haar hebben aangejaagd. En uit eigen ervaring weet ik, dat een blaffende lijfwacht dan echt geen overbodige luxe is….
Veel te snel ben ik in Leiden. Ik moet de trein uit. Mijn nieuwe vriendin helpt me met mijn ingewikkelde manoeuvres. Fiets uitklappen, hond in positie plaatsen, draaien zodat ik aan de goede kant van het balkon sta. ‘Hoe heet je?’ ‘Maria en jij?’ ‘Toverheks’ We wisselen snel wat gegevens uit. Dan sta ik alweer op het perron. Wat een leuke treinreis! Wat een bijzondere dame! Wie weet hoor ik nog eens van haar…..
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.