Hieperdepiep Hypermobiel! Voorzichtig juichen, anders vliegt je arm uit de kom! Maar je hebt wel een chronische code te pakken met deze aandoening. En daar zijn sommige mensen dan toch weer heel blij mee. Alles is relatief. En bij de pakken neerzitten is contraproductief!

hoera - 4

‘Hé hallo, wat leuk om je weer eens te zien. Hoe is het met jou? En met de fibrbrbrbrbromyalgische toestanden?’ Als ik bij de dokter naar buiten loop met een paar uiterst gemene injecties in mijn klep knal ik bijna tegen de koffer op wielen van een oude bekende aan.

‘Die neem ik overal mee naar toe. Hoef ik niet te sjouwen, dat ding rijdt zichzelf…..’ verklaart ze ongevraagd haar vakantieachtige attribuut. Heks moet lachen. ‘Ik heb een heimelijke scootmobiel,’ ik wijs op mijn elektrische fiets. ‘Echt? Krijg je em vergoed?’ Even is mijn gesprekspartner in de war. Ze oogt ook doodmoe. Gaat zitten op een paaltje in de voortuin van de praktijk…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Jaren geleden kwamen we elkaar tegen bij de Sangha van Leven in Aandacht hier in Leiden. Allebei op jonge leeftijd  helemaal naar de kloten door een onzichtbare ziekte. ‘Ik begon met fibromyalgie, maar intussen heb ik ook die afschuwelijke vermoeidheid erbij gekregen….’ vertelt ze me.

Heks is begonnen met ME. Mijn immuunsysteem hield er gewoon helemaal mee op en dat resulteerde in jarenlange bedlegerigheid. Sinds ik LDN slik heb ik niet meer altijd griep. Ook heb ik sindsdien de schimmels een beetje onder controle gekregen. Maar het blijft pappen en nathouden. Ik ben nog steeds behoorlijk ziek.

‘Ik heb juist meer fibromyalgische klachten gekregen in de loop der jaren,’ ik vertel haar wat ik met matig succes doe om mijn leven leefbaar te houden. De chronische code voor fysio en hoe je daaraan komt. ‘Die krijg je toch niet voor fibromyalgie? Dat is toch niet erkend?’ roept ze uit. ‘Ik heb em gekregen van de reumatoloog, omdat ik hypermobiel ben en dat word wel erkend….’

‘Ik ben ook hypermobiel,’ roept mijn gesprekspartner blij. Hoera! We steken onze armen in de lucht! ‘Niet te hard juichen, hoor, anders vliegt er weer iets uit de kom….’ giebelen we vervolgens. ‘Ik had dat laatst inderdaad een keertje. Toen ik heel hard zwaaide, vloog mijn duim uit de kom….’ Weer lachen natuurlijk. Ja, lachen is gezond. Zelfs al is het om hele ongezonde dingen…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM, Voorzichtig juichen……. zodat er niets uit de kom vliegt!

Ik kijk eens goed naar de jonge vrouw tegenover me. Ze is prachtig. Lief, zacht. ‘Hoe is het met je liefdesleven?’ ik durf het bijna niet te vragen, want wanneer kom je nu iemand tegen als je altijd in bed ligt? Maar ze heeft een lief. ‘Sinds een paar jaar. Het is een schat, altijd begripvol. We gaan lekker op vakantie nu. Dan helpt hij me aan alle kanten….’

Heks wil zo graag een geliefde, dat ze niet eens meer naar romantische films kan kijken. Het feit dat deze dame toch iemand bereid heeft gevonden om zich in te laten met haar zieke leven is hoopgevend. Niet alle mannen zijn hetzelfde. Ik heb gewoon altijd eikels getroffen, die niet van me hielden. En daar genoegen mee genomen.

‘Ik ben bezig om met mijn beste vriendin te breken. Zij wil altijd tegen me aan praten, ze is enorme aanslag op mijn beperkte energie, gaat chronisch over mijn grenzen….. Ik heb geprobeerd er verandering in te krijgen, maar dat lukt niet.’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Nu ben ik eindelijk voor mezelf aan het kiezen. En dat wordt niet op prijs gesteld! Ze zit enorm aan me te trekken. Zo wil ze per se voor de vakantie van alles uit gaan praten. Ik wil niks uitpraten. Er valt niks uit te praten. Ik wil gewoon dat dingen veranderen. Dat ze niet meer zo aan me trekt. Dat ze me niet meer zo leeghaalt…..’

‘Had ik toch toegezegd om met haar te praten. Omdat ze zo aandrong. Voelde ik me toch helemaal leeglopen van te voren…. Ik heb het afgezegd. Zij nijdig natuurlijk, maar ik ben enorm opgelucht. Heel vreemd.’

Heks staat er geboeid naar te luisteren. Ik herken dit proces. Ik zit er middenin. Ook ik heb van sommige mensen afscheid genomen. Ook ik liep tegen dezelfde dingen aan. Ook ik voel hoe er links en rechts aan me getrokken wordt. Terwijl ik ook heel eenzaam kan zijn. Toch ben ik liever alleen, dan in voor mij verkeerd gezelschap.

Mocht ik al twijfels hebben of ik nu eigenlijk wel zo goed bezig ben, dan zijn die nu helemaal weggenomen.

‘Mediteren doe ik nog steeds. Het helpt enorm als je bewust probeert te leven. Het lost niks op, maar de kwaliteit van je leven neemt enorm toe….’ glimlacht ze aan het einde van het gesprek.

Ik vertel haar over onze Sangha voor Kneusjes. Niet om haar uit te nodigen, we vinden onze mini Sangha perfect zo. Met z’n tweetjes. Voorlopig. Voor je het weet gaat er heel veel werk in zitten. En dat kost energie. En dat hebben we niet…

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Op je tandvlees lopen Olympische sport?

De jonge vrouw tegenover me zoekt naar woorden. Kan er niet op komen. Staat te haspelen. Ook zeer herkenbaar. Ze is gewoon doodmoe van ons gesprek. Met een heleboel tips een aanbevelingen nemen we afscheid. Daar heb je nog het meeste aan, de adviezen van mensen die in hetzelfde schuitje zitten.

Die zeggen niet de uitermate domme dingen, die ik normaal gesproken naar mijn hoofd krijg. De stompzinnige oplossingen, die nergens op slaan. Gegeven om van het gezeik af te zijn.

Maar zo gemakkelijk komen wij niet van ons gezeik af. Ik ben al dertig jaar bezig om beter te worden. Elke dag wordt er hard aan gewerkt. En het is nog steeds niet gelukt. Opgeven is echter geen optie: Ik ben geen voorstander van zelfdoding.

Zodoende slik ik weer braaf allemaal voedingssupplementen. Zit in een heftig traject bij de homeopaat. Probeer ik mijn leven om te gooien en op de rit te krijgen. Vechten tegen de bierkaai, maar je moet toch wat.

Mensen die afbreuk doen aan dit proces mijd ik tegenwoordig als de pest. En dat is wel eens anders geweest. Dat geeft de burger moed!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

 

 

Inspiratie vraagt geen spanning en sensatie. De Sangha voor Kneusjes is hier het levende bewijs van! Heerlijke bijeenkomst met toch een spannend einde…….

Woensdagavond fiets ik naar Kras. VikThor draaft naast me, springt sloot in, sloot uit. We gaan weer mediteren met onze Sangha voor Kneusjes. Heerlijk.

‘Oh, Heks, je hebt me toch zo geïnspireerd om te gaan kokkerellen. Kom kijken wat ik allemaal heb gebrouwen,’ Kras drukt me een glas verrukkelijk versgeperst sap van watermeloen en sinaasappel in de hand. We lopen naar de keuken. Daar staat een enorme kruimeltaart met zomerfruit. Mmmmmmm…….

De koelkast gaat open. Ook daar een keur aan lekkere vrij heksige brouwseltjes. ‘Ik begin eindelijk een beetje te eten zoals ik altijd wilde eten. Daar ben ik zo blij om!’

Mijn vriendin gaat net als ik gewoon een hele middag aan de haal met allerhande groenten en fruit. ‘Ik ga liever een keer per week flink over mijn grens, zodat ik wat te bikken heb….’ geef ik toe.

Doorgaans zaag ik ook nog een vinger bijna van mijn hand af. Eigenlijk zou ik er van tevoren een paar pleisters op moeten plakken! Alleen weet ik nooit welke vinger het deze keer gaat worden.  Allebei mijn handen preventief intapen is echter geen optie……

‘Ja, dat heb ik ook. Ik crepeer nu ook van de pijn. Maar ik heb het toch maar mooi voor elkaar gekregen!’ Mijn maatje is bepaald geen zeikerd. Dat realiseer ik me nog eens extra goed als ze eventjes later schreeuwend opstaat. ‘M’n knie is aan vervanging toe,’ verklaart ze droog.

‘Kom, we gaan zitten,’ ik pak mijn bel en klankschaal uit mijn tas en zet de timer van mijn telefoon op veertig minuten. ‘Zal ik eerst een stukje voorlezen?’ Kras neemt Thays boek over Boeddha’s leven van me over. We zijn er onlangs in begonnen en lezen elke week een stukje.

Rustig kabbelt het verhaal voort over een jongeman, die bij Boeddha in de leer komt. ‘Tot hier?’ Kras kijkt vragend, ‘Nou ja, het maakt ook niet zoveel uit, het is niet bepaald een spannende thriller, waarvan je perse wilt weten hoe het afloopt!’  We grinniken. Het is een heerlijk boek, maar inderdaad. Geen spanning en sensatie 😉

Heks geeft een ram op de klankschaal. De timer tikt minuten weg. Wij hebben het niet in de gaten, diep verzonken in meditatie als we zijn. ‘Zo fijn!’ roepen we achteraf tegen elkaar, ‘Nog even darmen delen?’

Heks heeft moeite met zichzelf. ‘Ik vind mezelf niet meer leuk. Ik ken mezelf niet terug. Ik kan zo terugverlangen naar de Heks, die zo gemakkelijk van iedereen kon houden. Die anderen voorop zette. Die wist waar het om gaat in het leven. Die volledig vanuit haar hart probeerde te leven….’

Ik weet dat het een fase is, datgene waar ik in zit. Alles gaat uiteindelijk weer voorbij. Impermanence, letting go, non desire, Nirvana……. Ook zal ik er beter uitkomen. Mijn grenzeloze manier van aanpak was nu eenmaal niet erg gunstig voor mezelf. Daar is nog veel winst te behalen…..

‘Heks, ik ben zo blij met jou. Jouw prachtige Wensdoos heeft me zo geïnspireerd. En ons reisje naar Biezenmortel heeft zoveel in gang gezet. Anders was ik deze traditie nooit tegengekomen. Ik vind het heerlijk dat Thich Nath Hanh zo’n rebel is. Het spreekt me geweldig aan. Het past me als een jas!’

We lopen intussen rondom het golfveld. Het schemert. VikThor springt weer sloot in, sloot uit. Lucas en Lotje sukkelen opgewekt aan de lijn voor Kras uit. We lopen een gigantische ronde. Het verstilde landschap dringt in onze botten. ‘Oh, wat heerlijk,’ zuchten we om beurten.

Als Kras haar scootmobiel in de schuur rijdt, zie ik hoe ongelofelijk moe ze eigenlijk is: Ze knalt bijna van de loopplank af! Heks is ook kapot. En precies op dat moment schiet de schuurdeur in een stuk hang en sluitwerk bedoeld om em open te houden. Tijdelijk. Niet voor eeuwig.

Helaas denkt dat hang-en sluit-stuk er heel anders over. Hardnekkig heeft het zich om het verbindingsstuk aan de deur geklonken. Wat we ook proberen, hij geeft geen krimp! Kras rent in en uit met haar pijnlijf. Ze ramt op het verbindingsstuk met een bijl. Snort een elektrische schroevendraaier op om het op die manier te proberen……

Heks schijnt bij met haar Iphone. Ik bestudeer het onding en zie waar de schoen wringt bij dit stuk verdriet van een scharnierende wanconstuctie. Dit gaat ons nooit lukken. Hier zijn onvervalste spierballen voor nodig. Goddank hoor ik de superaardige buurjongen scharrelen op de oprit naast die van mijn vriendin.

Zo eindigt de avond in chaos. De buurjongen stort zich op het probleem en Heks poetst de plaat. Het is intussen al ruim over elven en we moeten nog terugfietsen naar de stad. Door de motregen.

‘Is het OK als ik wegga?’ ik kus Kras op haar wang. Ze glimlacht afwezig. De buurjongen stroopt zijn mouwen op.

Traag peddel ik terug naar de Leidse binnenstad. Over het prachtige polderpad door de Merenwijk. VikThor mag niet in de sloten springen. Braaf draaft hij voor me uit. Wat is hij toch slim. Wat luistert hij toch goed. Plotseling jaagt hij achter een kat aan. Glibbert een bruggetje over, lanceert zichzelf toch bijna een groenige blubbersloot in……

Intrigerende tekst

Eenmaal thuis voel ik me toch zo lekker. Niets kan me deren. Ik speel nog een klein uurtje met mijn hondje. Gooi een heleboel lastige balletjes naar hem, die hij uit de lucht moet vangen. Daarna kruip ik in mijn mandje. Vredig, tevreden. Eindelijk weer een beetje blij met mezelf.

Vergeven doet leven!  Behalve als iemand op je hoofd flatuleert, dan ben je wel vergeven, maar met stank voor dank. Heks mediteert met haar beroepsgroep: Opgeruimd staat netjes, weg met die troep!


Op het laatste nippertje ren ik op hoge hakken naar de dichtstbijzijnde geldautomaat om te pinnen. Ik ga mediteren bij Maan en ik kan echt niet weer zonder geld aankomen vanavond. Even later ben ik onderweg naar Den Haag. Het is druk op de weg. Alle stoplichten springen voor mijn neus op rood. Adem in, adem uit. Precies om acht uur parkeer ik mijn auto. Een laatste sprintje over het grint op de oprit en ik ben gearriveerd.
Maan staat me in de deuropening op te wachten. Heks krijgt een dikke pakkerd. Triomfantelijk troont ze me mee naar de keuken. ‘Kijk lieverd, glutenvrije stroopwafels. Speciaal voor jou!’ Wat lief. Ik moet even slikken. Elke keer is er ook voor mij iets te bikken. ‘Maan, je bent echt een schat!’

Ik heb nog tijd voor een kopje thee. We beginnen iets later dan gewoonlijk. Mijn meegebrachte schedeltjes worden in het veld geplaatst. ‘Weet jij wat dit voor’n mineraal is? Ik heb het geweten, maar ben het vergeten….’ Heks  zwaait met een klein blauw schedeltje onder Maan’s neus. ‘Oh dat is, eh, eh, het schiet me zo te binnen…… Hemimorfiet! Ja, dat is het!’


Even later zit iedereen klaar voor de start. Maan neemt ons mee op reis met haar geleide meditatie. ‘Dit is een veld van vergeving, grijp je kans om dingen los te laten, weg te laten vloeien. …….’ Heks zakt diep weg, in de verte hoor ik de stem van Maan. Soms knikkebol ik even, maar ik val niet in slaap. Ik kom in een staat van bewustzijn met andere hersengolven. Ik zie en hoor dingen die er niet zijn. Of wel? Hoe reëel zijn die andere werkelijkheden?

Plotseling zie ik de familie Flodder. Kamerbreed staan ze op het beeldscherm in mijn kop me uit te lachen. ‘Jij bent Sjakie,’ hoor ik in mijn hoofd. Ik kijk nog eens goed naar mijn voeten met de grote Bommelschoenen en mijn vettige tweedehands tweedcolbertje. En inderdaad: Ik ben de maatschappelijk werker van die beroemde asociale familie. Geen wonder dat ze zo staan te smiespelen. Ze hebben me net weer bij mijn kladden gehad!

‘Kijk goed, Heks, hier kun je je voordeel mee doen. Kijk hoe die Flodders met Sjakie omgaan. Absoluut respectloos. Ze gebruiken hem van voor naar achter, zeggen af en toe iets aardigs, als ze wat van hem nodig hebben……  Regelmatig ligt hij in de kreukels in het ziekenhuis, nadat hij voor hen de kastanjes uit het vuur heeft gehaald. Of hij eindigt gekleed in het zwembad, terwijl de hele familie over de grond rolt van het lachen…..’


Ik kijk. Ja, het is niet best om die rol te vervullen. En Sneue Sjakie lijkt ook niet veel te leren van zijn miskleunen. Elke keer begint hij weer vol goede moed aan een hopeloos project. Keer op keer krijgt hij op zijn kloten. s’Avonds praat hij in zijn hoofd alles wat krom is weer recht. Om zich de volgende dag met frisse tegenzin weer in allerlei bochten te wringen en te laten vernederen. Bedankt wordt hij nooit, tenzij met stank voor dank. Dus dit ben ik? Zo opereer ik?

Na de meditatie werken we met de diverse kristallen schedels. Of we focussen ons op het kristallen veld. Vergeven. He Yek. Toch is het goed om te doen. Je doet het voor jezelf uiteindelijk. Het zal de Floddeers tenslotte een worst wezen of je hen vergeeft of niet. ‘Ik moet mezelf vergeven,’ denkt Heks, ‘Ik moet eens ophouden met boos zijn op mezelf, omdat ik dingen verkeerd heb aangepakt…..’

Als ik later aan de anderen vertel over mijn belevenissen krijg ik onverwacht een paar prima adviezen. ‘Altijd heel goed luisteren en kijken. Dan zie je vanzelf of er onzuiverheid is bij de ander en als dat zo is, dan houd je gewoon gezonde afstand. Mensen die zich verliezen in louter slachtofferschap moet je opzij zetten, daar kun je niets mee.  Hooguit vijf, tien minuten luisteren aan de telefoon, maar hou het daarbij. Soms zie je ook de weg bij iemand. Je ziet als het ware welke kant het opgaat bij iemand en dat is niet de kant die jij op wilt. Dan neem je afscheid. Je laat iemand lekker gaan op die gekozen weg . Als iemand teveel over je grenzen gaat en je leeghaalt verbreek je simpelweg het contact. Wees open en kijk en luister met liefde en compassie. Wees gereserveerd.’


De vrouw, die me deze aanbevelingen verstrekt is zelf het levende voorbeeld van wat ze daar zegt. Ze is een spirituele leraar vanuit Tibetaanse traditie en brengt wat ze hier zegt zelf in praktijk. ‘Ik heb juist het idee, dat ik harder moet worden. Ik wil niet meer zo’n zachtgekookte Sjakie zijn, waar iedereen maar overheen wandelt.’ Of pist, denkt Heks erachteraan.

‘Lieve Heks, blijf asjeblieft die open, warme, liefdevolle vrouw, die ja altijd bent geweest. Niemand zit te wachten op nog meer bittere, egocentrische en/of gefrustreerde takkewijven…….’ roept Maan ontdaan. Zij kampt met hetzelfde probleem als Heks, maar weet als geen ander dat het zaak is om liefdevol en open te blijven, ondanks gezaag en gezuig. 

‘De laatste tijd hoor ik vaak  de woorden, die Jezus sprak, toen hij hing te creperen aan het kruis. Naast hem hingen een paar schavuiten van de bovenste plank hem ondanks hun eigen benarde positie nog uit te lachen.  Omstanders bespotten hem vrolijk. “Vader, vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen.” Nou.  Als hij dat op zo’n moment voor elkaar kreeg, dan moet ik die paar nietsvermoedende onverlaten en ander gespuis in en om mijn huis toch wel kunnen vergeven? ‘

Wat is vergeven eigenlijk?’ De vrouw in kwestie heeft een afschuwelijke schoonfamilie. Ze wil hen best vergeven dat ze afgrijselijk in de omgang zijn, maar daadwerkelijk met hen omgaan is niet bepaald wenselijk. ‘Je hoeft hen toch niet aardig te vinden? En weer opnieuw in je huis uit te nodigen?’

Gelukkig niet. Dat scheelt. Snel vergeef ik een heleboel mensen grif wat ze me in mijn optiek hebben aangedaan. Vergeven doe je voor jezelf. Je laat los. Geen haken en ogen meer in die mevrouw of meneer. 

Er zit ver in. En geven! Je kunt iemand natuurlijk ook vergeven met stank. Ik bedoel niet zozeer de stank voor dank: Ik kende vroeger twee broers, die scheten lieten op elkaars hoofd……..  Geheid dat ze er een jeugdtrauma aan overgehouden  hebben! Vergeven vergeven is dan de enige optie!

Met een heleboel gouden aanbevelingen en rare familie Flodderbeelden in mijn kop rijd ik terug naar Leiden. ‘Mijn echte familie was toch ook wel een beetje Flodder,’ grinnik ik in mezelf. Ook wij woonden als eenvoudige agrariërs in een kapitaal huis in een sjieke wijk op een gegeven moment. Tussen de kakkers en de wethouders. Een echte Jambuurt. 


Alleen zat mijn moeder niet met rubberlaarzen aan in de kelder illegaal jenever te stoken. Zij was gewoon een hele goede modieuze zakenvrouw. Zonder jasschort, maar soms wel met een paar vergeten krulspelden op haar hoofd! En tevens heb ik geen broers en zusters in de criminaliteit. De harde humor is echter zeer herkenbaar. Mijn god, wat kunnen ze in mijn familie lachen uit leedvermaak. Het heeft me jaren gekost om te ontdekken, dat dat eigenlijk helemaal niet zo grappig is!

We groeien allemaal op met rare ideeën in onze kop. Geërfd van onze gekke voorouders. Heks heeft uit lijfsbehoud haar grenzen opgegeven. En laat dat nu net heel stom zijn. ‘Als je niet thuis bent kan er van alles gebeuren met je huis. Iemand kan inbreken, de boel in de fik steken. Zorg dat je thuis bent. Thuis bij je ademhaling!’ Aldus mijn leermeester Thich Nhat Hanh. 


‘Als je liefde en compassie kunt genereren is iedereen je partner’ is ook een hele mooie uitspraak van Thay. Jaren stond die wijsheid hoog in mijn vaandel. Hopelijk lukt het me om te vergeven. Weer te leven. Niet langer vergeven te zijn van woede en pijn. Met een beetje geluk en wijsheid zal iedereen ooit weer mijn partner zijn! 

Later zoek ik Hemimorfiet op in mijn huisbibliotheek. Het blijkt een zeer beschermende steen te zijn. Vooral tegen kwaadwillende gedachtes en manipulaties!  Ook helpt deze optimistische steen ingesleten gewoonten te veranderen. Hij laat je volkomen open en eerlijk zijn in je emotionele communicatie…… Goed steentje voor Heks nu. Het gekke is dat het ding al een jaar op mijn keukentafel staat en me nooit echt is opgevallen…… 😉

Echte liefde vergt veel moed, want je verplicht je om pijn weg te nemen en welzijn te bewerkstelligen…… Hmmm. En als dat nu niet lukt? Als je poging meer weg heeft van water naar de zee dragen? Heks is het zat om gevoelde nattigheid naar die grote plas te sjouwen. Ook het dweilen met de kraan open kan me niet langer bekoren……

‘True love takes a lot of courage, because it is a commitment to help remove suffering and offer well-being….’ leest Kras voor. Het is weer ‘Sangha voor Kneusjes’ avond. Vorige week hebben het een keertje overgeslagen, omdat ik perse naar het strand wilde. Het was toen tenslotte meer dan dertig graden!

Ik heb er geen spijt van: Het was ongelofelijk zwoel en heerlijk aan zee. Heks heeft er een fantastische avond stukgeslagen met haar lekkere hondje!

Remove suffering and offer well being. Maar tot welke prijs? En als het een eenzijdig gebeuren is, moet je er dan wel mee doorgaan? Gedachten tollen door mijn hoofd, terwijl ik naar de bel luister. Ik beoefen de adem soetra, maar halverwege zit ik weer te tobben. Ik kom niet verder dan lichaam en emoties. Mijn alles behalve lege geest spuit onstuitbaar ideeën door mijn kop.

Ik keer terug naar mijn adem. Telkens opnieuw. Koppig. Volhardend. Gesterkt door de naast mij ademende Kras.

Langzaam dwarrelen de gedachtes voor mijn voeten. Vormen een tapijt van onbegrip om me heen. Voorzichtig loop ik over mijn onvermogen. Sta er op. Erken mijn beperkingen. Stel eindelijk mijn grens.

Op weg naar huis springt VikThor net niet in een moddersloot. Het scheelt een haar. Vanmiddag lag hij wel in diezelfde baggersloot te spartelen. Heerlijk vond ie het. Zijn grote vriend Baris stond weer verbaasd naar mijn pikzwarte monster te kijken.

Vandaag zet ik een streep onder mijn poging iemand te helpen. Het lukt niet. Natuurlijk weet ik ook wel dat ik weer in mijn zelfde groef ben geschoten: Iemand die ik op dat moment niet of nauwelijks ken staat op mijn stoep met een heleboel problemen.

Heks vindt het zo erg dat ze het niet over haar hart kan verkrijgen om die persoon weg te sturen. Langzaam word ik opgegeten door andermans problematiek. Het trekt een zware wissel. Ook zit ik weer eindeloos te luisteren. En niet naar de meest gezellige verhalen.

In dit geval heb ik ook nog geweldig mijn nek uitgestoken. Zonder resultaat. De wereld zit vol ellendelingen en hun slachtoffers. Ik heb er weinig invloed op. Zacht uitgedrukt.

Mijn acties zijn niet zonder gevaar. De malloot waar mijn protégé last van heeft is zeer goed in staat om Heks het leven zuur te maken. Vooral omdat hij hier in de buurt woont. En geen last heeft van scrupules als het gaat om dierenmishandeling en andere narigheid……

Na opnieuw een zeer lange adem bij al deze problematiek treft het inzicht me dat ik echt niet goed bezig ben. Vorig jaar heb ik een aantal mensen de wacht aangezegd, die eindeloos tegen me aan zaten te kwaken over hun ellende. Iets dat ikzelf niet doe. Ik sta het mezelf niet toe! Het is gewoon weinig verheffend om chronisch te mekkeren. Ik heb genoeg te zeuren, dat wel, maar ik wil het niet.

Waarom lukt het me dan niet om anderen de mond te snoeren als ze me doorzagen met hun gehuilebalk? Waarom laat ik volstrekt gezonde mensen met een geweldig leuk leven zo parasiteren op mijn beperkte energie?

Gisterenavond realiseer ik me weer dat ik er geen last van heb als ik in mijn heksengedaante sta. Als de Godin in me doorschemert is er niets aan de hand, die bron is eindeloos. Pas als ik op persoonlijke titel willekeurige getroebleerde mensen ga lopen steunen gaat het mis……

Dus als je aan mijn kop wilt komen zaniken over je ellende: Maak een afspraak voor een  ouderwetse paranormale behandeling! Je moet daar wel voor betalen, zo schiet ik er zelf ook nog wat mee op. Bovendien werkt zo’n behandeling beter als er voor wordt geschokt heb ik lang geleden al ontdekt…….

‘Kom maar hier, panter,’ zeg ik wat later tegen mijn boerenridder. Ee Zwarte heeft zich tegen mijn heksenhanden genesteld. Sinds zijn avontuur in het museum heeft hij last van zijn buik. Het gaat wel steeds beter, maar het rommelt nog steeds. Daarom zoekt hij elke avond mijn gouden handjes.

‘Godin, geeft die jongen je gulden liefde,’ terwijl ik het in mezelf reciteer voel ik mijn handen kloppen. Ikzelf stroom ook vol met haar geweldige oerkracht….

De Vader heeft de wereld dan misschien geschapen, maar de Godin heeft haar gebaard. We zijn allemaal uit haar voortgekomen. Pas als het vrouwelijke weer wordt gerespecteerd is er hoop voor de wereld. Voorlopig proberen we echter onze grote Moeder te vernietigen.

Grappig eigenlijk, want dat is onmogelijk. De kans is veel groter, dat wij, miezemuizige mensenkinderen, eraan gaan! Zelfs al explodeert de aarde: Het heelal blijft nog wel even bestaan!

Remove pain an offer well-being? Ja graag. Vanuit mijn goddelijke bron. Mijn hart.

edf24c238eb4f956965fd39a750b07f1

 

HOERA! VikThor is jarig. Zondag 18 juni wordt mijn mannetje alweer één jaar. Een jaar geleden nog maar moest ik Ysbrandt drie hele weken missen…. Even later was hij dood. Alles is anders nu. Ik leid een heel nieuw leven. Maar een beestenbende is het hier in Huize Heks gewoon gebleven.

HONDJES, engelse springer spaniël,

De eerste foto van VikThor die ik zag op internet

Een jaar geleden zat ik lekker te mediteren bij de nonnetjes in Plumvillage. De retraite was rondom deze tijd alweer bijna voorbij. Zo ook de ergste kou en regenbuien. We hadden het bepaald niet getroffen met het weer die keer. De laatste dagen echter was het bloedheet. Tijdens het afscheidsfeest dansten we rond een kampvuur, maar echt nodig was die verwarming niet.

HONDJES, engelse springer spaniël,

Ysbrandt zelfs met kap achter de bal aan………

Eenmaal thuis was ik erg blij om mijn hondje weer te zien. Drie weken elkaar missen is best lang als je bijna twaalf jaar dag en nacht samen bent. Ik had nog geen idee, dat ik hem zeer binnenkort voorgoed zou moeten missen. Ysbrandts dagen waren op dat moment geteld. Hij had er nog maar een stuk of zestig te gaan……..

HONDJES, engelse springer spaniël

Ys op volle toeren…….

Vandaag is VikThor jarig. Mijn ventje is alweer een jaar oud. In dat jaar heeft hij zich ontwikkeld van piepkleine hondenbaby tot een ondeugende puber. Superslim als hij is kan ik gewoon met hem praten. Hij zwemt, duikt, maakt bommetjes, apporteert ballen, nep-eenden en dummies. Hij vangt balletjes zo uit de lucht.

HONDJES, engelse springer spaniël

Ook weet hij overal in de stad de weg. Ik zou hem als een postduif kunnen loslaten aan de andere kant van het centrum en hij rent moeiteloos naar huis. Hij heeft overal vrienden en iedereen vindt hem aardig. De katten zijn stuk voor stuk stapeldol op mijn vrolijke flierefluiter. Wat heb ik het getroffen met deze schat.

HONDJES, engelse springer spaniël,

Ysbrandt zit echter op zijn schouder. En in Heks. Regelmatig hoor ik hem als het ware iets zeggen betreffende de opvoeding van mijn pup. Of ik krijg diep inzicht in wat er werkelijk speelt bij mijn hondje. Ysbrandt heeft mij tijdens zijn leven al heel veel geleerd over de problemen waar je tegen aan kunt lopen bij je viervoetige vrienden. Heks is door schade en schande wijs geworden……

HONDJES, engelse springer spaniël,

Ysbrandt heeft me ook veel over mezelf geleerd. Honden laten je in de spiegel kijken. Altijd een beetje schrikken, gewend als we zijn om onszelf niet aardig te vinden. ‘Ik leg de lat gewoon ongelofelijk hoog Heks,’ zegt mijn vriendin Kras afgelopen week tegen me. Zeer herkenbaar. ‘Ook voel ik me vaak moreel verplicht om allerlei problemen van anderen op me te nemen…. Nou, als je die twee combineert, dan kun je jezelf geweldig in de nesten werken!’

HONDJES, engelse springer spaniël

Ysbrandt beschermde me tegen de boze buitenwereld. Als het hem te gortig werd hing hij in een been. Heks was daar natuurlijk niet blij mee, maar zijn houding heeft wel veel voor me betekend. Het is altijd fijn als een kerel je verdedigt in plaats van afvalt. Zelfs al is het een blafman. Liever een blafman dan een boeman.

Ysbrandt heeft enorm veel gedaan voor mijn persoonlijke veiligheid. Als hij naast me liep kwam je echt niet in mijn buurt. Geen gezellige nachtelijke gesprekken met de zwervers uit de straat. Grommend hield hij Jan en Alleman bij me vandaan. En dat heeft me goed gedaan!

HONDJES, engelse springer spaniël,

Met zijn grote vriend Carlos

Hij was mijn leermeester en zenmeester. Hem ging geen zee te hoog.

Nu ik me zelf met mijn woede bezig houdt hoeft mijn hondje het niet meer te doen. Er is een geheel andere periode aangebroken met VikThor. Dit vrolijke goedmoedige gezellige hondje. Ik mis mijn oude knar nog steeds, maar geniet ook met volle teugen van mijn kleine wonderhondje. VikThor met zijn YinYang snor.

HONDJES, engelse springer spaniël

 

HONDJES, engelse springer spaniëlHONDJES, engelse springer spaniël

HONDJES, engelse springer spaniël

Lotje en VikThor hier nog even groot……

HONDJES, engelse springer spaniël

Lopen op water, water zien branden, luchtige looping met vliegende schotel, of ogen als schoteltjes, ogen op stokjes: Wonderbaarlijke zaken die kant noch wal raken……. Het grootste wonder ontgaat ons vaak: Op ons geliefde Moedertje Aarde lopen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Woensdagavond bel ik aan bij Kras. Het is alweer de derde bijeenkomst van de Sangha voor Kneusjes en deze keer hebben we elkaar niet eens gebeld of het wel door zou gaan. Hetgeen een goed teken is: Het gaat gewoon elke week door.

Het duurt nog even voordat we ook daadwerkelijk gaan zitten. Eerst drinken we thee en kletsen we bij. Ik haal mijn klankschaal tevoorschijn en nodig de bel voorzichtig uit. Vervolgens geef ik er een flinke ram op. Doinggggg. We beginnen.

Kras leest een tekst van Thay voor: Het wonder is niet dat we op water kunnen lopen, of door de lucht. Het wonder is lopen op moeder aarde!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Prachtig. Maar laat mijn medechristenen het maar niet horen, want daar geldt lopen op water toch echt als een wonder. Een dierbaar wonder en zelfs een wonder dat gelinkt is aan het Ware Geloof. Jezus liep natuurlijk moeiteloos over water, maar voor zijn discipelen was het niet zo vanzelfsprekend. Petrus waagde een geslaagd gokje, maar zodra hij begon te twijfelen verzoop hij bijna……..

Heks vindt de tekst geweldig. Want het is zo. We lopen dagelijks als blinde vinken rond te stampen en het wonder ontgaat ons. Maar overal om ons heen ademt leven. Elke straat bevat tal van avonturen. Als je wakker wordt…..

We zitten stil samen te ademen. Mijn kop tolt echter van de gedachten. Allerlei lieden komen voorbij gewandeld in mijn innerlijk landschap. Op zich ook alweer een wonder, dat lopen op op de bodem van mijn hart.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Er spoken ook frommelige gedachtes door mijn hoofd. Gelukkig mediteer ik samen met Kras. Dat scheelt enorm. Eén en één is dan echt minstens drie in het kwadraad. In de bijbel wordt dit fenomeen als volgt beschreven: ‘Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen.……. 

We zitten en halen adem. Roken de spoken uit met geduld. En aandachtig ademhalen. Na een half uur zit ik alleen nog maar te ademen. Verder is er niets. Vogeltjes fluiten buiten. Mijn telefoon blaft: Het is alweer tijd. Ik nodig de kleine bel uit. We buigen naar elkaar.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Nog eventjes darmen delen?’ Het is gek, maar als we Dharma delen vertellen we elkaar andere dingen dan rond de keukentafel. Deze vorm van communicatie heeft een geheel eigen kwaliteit. Je weet dat de ander naar je zal luisteren zonder reactie te geven. En daarin zit het grote geschenk van deze vorm van delen. Je wordt gehoord, maar dat oor geeft geen deel terug………

Ik herontdek momenteel iets heel wezenlijks in mijn leven. Mensen manipuleren met een zielig gezicht. Het is wereldwijd het meest effectieve middel om de zaken naar je hand te zetten volgens wetenschappelijk onderzoek.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Iemand doet heel sneu en krijgt daardoor veel aandacht. Heks verdomt het om zo’n kop te trekken en krijgt die aandacht dus niet. Maar ik heb gedurende mijn heksige bestaan wel heel veel treurige types aan de boezem gedrukt. En wat denk je dat er gebeurd als je dat niet langer wilt of kunt doen? Dan heb je het gedaan.

Regelmatig word ik op het matje geroepen, omdat ik weiger nog langer in de geefkramp te staan. Oh, wat ben ik toch een gemeen wijf geworden, dat ik me niet langer laat uitzuigen of leegtrekken. Het feit dat ik ook verlies heb geleden ontgaat mijn medemensen vaak volkomen. Weer is de zielige Piet een hele Piet. En Heks? De kwaaie Pier natuurlijk.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Als je je niet langer laat gebruiken worden gebruikers meestal kwaad. Ik ben ook kwaad. Op mezelf vooral. Waarom heb ik niet lang geleden de koe bij de horens gevat en mensen indien nodig nul op het request gegeven? Waarom stel ik voor het gemak doorgaans ieders belang boven het mijne?

Hoe is het mogelijk dat ik zo lang pogingen heb gedaan om wat onveranderlijk voort wil bestaan open te breken? Om eenzijdig de situatie proberen te verbeteren. En waar komt dat gevoel van morele verplichting vandaan om alle ellende, die mensen op mijn stoepje deponeren zonder morren op me te nemen?

Het wonder is dat je op moedertje aarde kunt lopen. Altijd. In aandacht.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM©TOVERHEKS.COM

Zo loop ik een dag later op mijn gemak het laatste rondje met mijn hondje. Het is al over twaalven. VikThor sprint voor me uit. Op het pleintje voor het Elizabeth Gasthuishof  staat een boom van een kerel. Lang haar, woeste baard, onverzorgd……

Langzaam draait hij zich om in mijn richting. Eventjes schrik ik. De straat is compleet uitgestorven. Ik maak me echter zorgen om niets. De grote grove kop van de man is vertederd door de aanblik van mijn spelende hondje. ‘Wat is het voor’n hond? Een Stabij? Oh, wij hadden vroeger thuis ook zo’n soort hond, een Duitse Staande Draadhaar……’ Hij rommelt in zijn vettige broekzak. Een zak weed valt op de stoep. Dan frummelt hij in een plastic zakje.

‘Kijk, dit is de moeder en vader en dat zijn de kinderen,’ hij geeft me een piepklein stokoud fotootje. Ik kan niet zien wat er op staat, dus posteer ik mezelf onder een lantarenpaal. Vier hondenkoppen staren me aan. ’s Mans dikke vingers wijzen wie wie is. ‘Met deze hebben we een prijs gewonnen en met die bijna. Als het een reu was geweest was ze kampioen geworden, maar ze was te groot voor een teef….’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Ja, grote teven zijn niks gedaan natuurlijk. Net als kleine mannetjes. De beer naast me kletst vrolijk verder. Als ik later verder wandel bedenk ik me dat ik alweer heb staan luisteren en aandacht heb staan geven. Ik kan het gewoonweg niet laten. Het kost niets en doet zoveel goed. Die zwerver fleurde compleet op tijdens ons gesprek. De herinneringen aan de trouwe viervoetige vrienden uit zijn jeugd waren hartverwarmend. Er is ook niets mis met lui luisteren, zolang het binnen de perken blijft.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Zolang niet alles en iedereen mijn huis binnen komt. Zolang het niet vrienden betreft, die louter éénrichting tegen me aan blaten. Zolang er ook mensen zijn die naar mij willen luisteren. Zolang mensen niet boos worden als je een keertje geen aandacht voor hen hebt. Zolang ik er niet mijn bestaansrecht aan ontleen.

Er zitten veel haken en ogen aan sociaal verkeer en ik ben nog steeds teveel met anderen in de weer. Maar er zit verandering in. Morgen komen medemensen mij weer helpen. Stichting Present stuurt weer een paar vrijwilligers. Hoera.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

Overpeinzingen van een Toverheks op haar persoonlijke brandstapel. Terwijl de fik erin gaat maakt ze wat flauwe grappen. Rake klappen. Uit een vaatje verse pijn valt best een mop te tappen!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Ik ben zwaar geblesseerd, ik heb in een concert meegezongen en zelf mijn bladzijden omgeslagen, nou ja, dat had ik beter niet kunnen doen….’ mijn fysio moet lachen. Het is al de derde die ik bezoek de afgelopen drie dagen. En allemaal gaan ze druk aan de gang om mijn lijf weer vlot te trekken. Evenzogoed kan ik niks meer met mijn rechterarm en loop ik op stelten.

‘Stokbenen noem ik het. Zoiets als een stokstaartje. Maar dan benen…….’ alweer ligt mijn fysio dubbel. Waar haalt die Heks het vandaan? ‘Het zijn overigens rare beestjes, die stokstaartjes. Ze zijn hun hele leven bezig om oorlog te voeren tegen verwante stammen. En ook onderling kunnen ze flink bakkeleien. Er is altijd een pispaal, die wordt uitgekotst en afgezeken door de rest van de groepsleden. Als de eerste beste familieclan. Zeer herkenbaar. Net mensen!’ leuterkoek ik lekker verder.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Misschien wordt je, wanneer je alleen maar ruzie maakt, bonje trapt en altijd gelijk wilt hebben, voor straf ondergebracht bij deze diersoort in je volgende leven. Helemaal onderaan de pikorde natuurlijk. Reïncarneer je als stokstaartje op je eeuwige stokpaardje…..’ blebber ik vrolijk in de ruimte.

Het beeld van stokstaartjes op stokpaardjes wordt zeer gewaardeerd. En intussen is de behandeling bijna voorbij. Mooi zo. Het is weer een ware marteling.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Ik word twee keer per week geprikt. Allebei nare ellendige injecties. De ene is een bijtend goedje tegen de eeuwige ontstekingen in mijn holtes. De andere is B12 in mijn bilspier. Ook niet echt lekker,’ kletskous ik nog even door, ‘Dus ik ben blij dat ik soms cranio sacraal therapie krijg, want dat is tenminste prettig om te ondergaan. Vroeger werd ik nog wel eens lekker gemasseerd door een fysiotherapeut. Maar tegenwoordig zijn jullie allemaal weliswaar effectief doch tevens heel gemeen geworden.’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Om mijn woorden kracht bij te zetten porrelt mijn fysio onaangenaam tussen mijn ribben. Er schieten allerlei spieren en pezen los,  terwijl ik het uitschreeuw. ‘Nou ja,’ vervolg ik op gewone toon, ‘Zonder al die pijnlijke behandelingen was ik veranderd in een grote knoperige kwarktaart. Het is al erg genoeg dat ik een oude taart aan het worden ben, maar met mijn lactose intolerantie asjeblieft geen kwarktaart!’

Na de behandeling plannen we afspraken door tot september. Ik wil niet al teveel gaten tussen de afspraken laten vallen en dat is lastig met al die weken vakantie. Want ook al martelt deze man me een paar keer per maand grondig, zonder hem kon ik mijn armen helemaal niet meer gebruiken.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Het is ook niet uit te leggen, dat je je armen blesseert door bladzijden om te slaan, mijn boek stond om die reden op een standaard en nog gaat het mis’ zeg ik later tegen Trui. Ze is gezellig bij Heks te gast. ‘Ik word altijd boos als mensen niet begrijpen hoe ernstig en invaliderend mijn ziekte is. Maar het klinkt inderdaad absurd. Idioot.’

Boos worden helpt niet. Niet boos worden is ook niet goed, want het is natuurlijk belachelijk dat er zo weinig begrip is voor ME. Dus word ik afwisselend boos en laat het dan maar weer voor wat het is. Ziek zijn went nooit. Kwalen laten je falen. En balen. Voor mij zijn het geen fabeltjes, noch verhalen, maar dagelijkse realiteit.

Gelukkig kan ik nog steeds schrijven. Daarin raak ik veel frustratie weer kwijt. En verder: Een schop onder je kont, zelf doen en vooruit met de geit.

Blijven ademhalen……

En vooral blijven lachen. Jaja. En: Als je haar maar goed zit……..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Kiezen of delen? Heks houdt van delen, maar ontkomt niet aan kiezen als iemand het flink voor de kiezen krijgt. En dan weer delen: Heerlijk concert met uitmuntend publiek. Vooral die vent met die Borsalino zit lekker mee te deinen. Staat em goed, trouwens, die hoed!

Het kiezen van een zijde tijdens een conflict doet niets voor het oplossen ervan….. of zoiets. Kras leest de tekst in het engels voor tijdens onze bijeenkomst van de Sangha voor Kneusjes. Ik kan em niet meer reproduceren, maar de strekking ervan ken ik wel degelijk; Als je links weg haalt wordt de linkerkant van rechts links. Het idee dat we afgescheiden wezens zijn is een illusie. Het heeft totaal geen zin om partij te kiezen als je op vrede uit bent…….

Al tijdens het lezen van de tekst springt mijn innerlijke kikker alle kanten op. Ja, lekker is dat. Ik ben al enige tijd volledig tegen mijn zin ergens in verzeild geraakt waar je met dit beginsel geen kant op kunt. Als iemand willens en wetens compleet kapot wordt gemaakt heeft het weinig zin om naar de leugens van de opponent te gaan zitten luisteren.

Vooral niet als die tegenstander een niet al te slimme maar wel uiterst geslepen psychopaat is. Te dom om dit soort dingen te begrijpen, maar sluw genoeg om iemand te mishandelen zonder gepakt te worden. Om dieren te mishandelen desnoods. Vergezocht? Nee hoor, ik heb al eens zo’n buurman gehad. Een drama was dat.

Zodoende steiger ik bij het lezen van de tekst. Ik weet dat ik het er eigenlijk mee eens ben, maar ik breng het niet op. Al die Boeddhistische wijsheden houden geen rekening met de narcisten, psychopaten en sociopaten.

‘Het zijn allemaal mensen,’ is de gevleugelde uitspraak van de moeder van Don Leo. ‘Iedereen is mijn partner,’ krijg ik niet meer uit mijn bek bij sommige ellendelingen. En ik weet wel dat ik vroeger zei dat ik genoeg hele lastige en moeilijke partners had, maar dat ik gewoon om niemand heen kon.

Tegenwoordig ga ik met een grote boog om een aantal mensen heen. Ik wil echt niks met hen te maken hebben. Maar het zijn wel gewoon ook maar mensen. Sociopaten bijvoorbeeld: Hopeloze types, maar wel van vlees en bloed. Maar niet over de vloer hier in Huize Heks. Dank je de koekoek.

Ook ben ik met sommige partners gekapt omdat de relatie volstrekt scheef was. Nemen en geven niet in balans. Eindeloze tiethangpartijen om aandacht bijvoorbeeld. Of voortdurend grensoverschrijdend gedrag. Verhalen vertellen die ik niet kan aanhoren is ook een goeie afknapper.

Sommige partners willen mij niet zien, ook heel pijnlijk. Maar ik heb me erbij neergelegd. Ik ren nergens meer achteraan. Ik ga op mijn kussentje zitten en adem met mijn pijn. Als het lukt. Soms lukt het dagenlang niet.

De week met Don Leo heeft me duidelijk gemaakt dat er niets zo fijn is als samenzijn met je vrienden. Dat je weinig nodig hebt. Dat je enorm opknapt als je ophoudt met investeren in hopeloze toestanden.

Zaterdagavond komt mijn oude vriend naar mijn concert kijken. Al dagen leven we naar dit evenement toe. De dag ervoor houd ik me rustig. De Don doet mijn hondje op zaterdagmiddag en zondagmorgen. We eten afhaal-Indische rijsttafel. Lekker makkelijk.

Een paar uur van tevoren gaan we ons prepareren. De eerste lagen parfum worden gelegd. Om een uur of zeven verlaten we het pand gehuld in prachtige kleding, verrukkelijke geuren, deze illusie afgetopt met een mooie hoed.

Als ik later midden in het koor op het podium over het orkest heen zit te kijken of ik mijn vrienden zie, kost het me weinig moeite om het hoofddeksel van de Don te ontdekken tussen de vlinderdasjes en opgespoten permanentjes. Gedurende het gehele concert zie ik zijn hoed zachtjes heen en weer deinen. ‘Ik kon em lekker op houden, want ik zat precies voor een pilaar,’ verklaart mijn vriend later dit fenomeen.

Soms ben je dan misschien niet zo goed bezig met de wereldvrede, omdat je partij kiest in een conflict. Je besluit iemand door dik en dun te steunen, omdat niemand anders het doet. Of omdat iemand onrechtmatig het onderspit dreigt te delven. Of omdat de tegenpartij uitermate narcistisch, sociopatisch of psychopatisch in de weer is.

Ik ben dus niet zo goed bezig met het grote geheel, maar ik heb wel iemand een hele leuke avond bezorgd. Naast de Don zit een hele lieve dame. Zij heeft het al geruime tijd flink voor de kiezen gekregen en vanavond gaat ze er eens lekker uit.

En aan wiens arm kun je nu beter zo’n concertzaal binnenschrijden dan aan die van mijn vriend in zijn driedelig pak? Wiens lagen parfum kunnen je nu beter tegen de boze buitenwereld beschermen dan de lagen van de Don? Wiens conversatie kan tippen aan die van mijn welbespraakte logé?

Na het concert lopen we met elkaar naar huis. We hebben alledrie een heerlijke avond gehad. Het concert is boven verwachting goed gegaan, de generale was namelijk vreselijk……

De wereldvrede moet nog eventjes wachten. Maar Heks voelt zich vredig genoeg…..

 

Mijn adem is niet lang genoeg en ik kan geen ijzer met handen breken. En: Wie schrijft blijft, maar soms schrijf je juist om uit te wissen. Om een nieuw geluid, oorverdovend gefluit, de lente in te blazen. Zodat je de oude liedjes niet meer hoort. De vertrouwde deuntjes. Die stomme liedjes van verlangen……

©TOVERHEKS.COM, ei, nest met ei

©TOVERHEKS.COM

M’n eigen blogs achtervolgen me momenteel. Telkens als ik er eentje heb gepost wil ik em eigenlijk weer verwijderen. Of preciezer gezegd: uitwissen. En als ik er eentje herlees val ik over mijn eigen woede en verongelijktheid.

Misschien komt het omdat het thema me bezig houdt. Maar waarschijnlijker is het dat veel van mijn schrijfsels doordrenkt zijn van venijn. Of een flinke scheut nijd. Of op zijn minst een scherpe toon.

-Gek genoeg schrijf ik opeens blogjes bij de vleet. Alsof de duvel me op de hielen zit. Het ene schrijfsel roept het andere op. Net zoals voorheen het ene zwijgen zich posteerde voor het andere….-

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘is het echt zo?’ is de vraag die door een beetje Boeddhist gesteld wordt als ie zich verliest in zijn eigen verhaal. Is er soms sprake van wrong view? Heks vraagt het zich ook vaak af. Vooral sinds ik geen idee meer heb hoe ik dingen moet aanpakken. M’n oude manier werkt echt niet. Het produceert slechts meer van dezelfde problematiek.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Maar voor ik het weet zit ik weer als een kip zonder kop te kletsen op één van mijn vertrouwde stokpaardjes. Of te krijsen als een speenvarken over een net uit de sloot geviste oude koe. Ik weet gewoon van geen ophouden.

‘Stoppen’. Dat is ook een begrip in het Boeddhisme. Makkelijker gezegd dan gedaan, hoor. Gewend als we zijn om maar door te denderen. Gewend als ik ben om maar door te sukkelen. Mijn versie van de sokken er in zetten! Of is dat ook een verkeerde perceptie? Ben ik uiteindelijk toch helemaal gehospitaliseerd met mijn ziekte?

Wat is er gebeurd met ‘Ik heb een ziekte, maar ik ben het niet!’?

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De laatste tijd denk ik vaak ‘wat is er gebeurd?’ Wat is er gebeurd met ‘Iedereen is mijn partner?’ bijvoorbeeld. Dat prachtige inzicht dat me verlichting bracht! We moeten het levenswiel steeds opnieuw uitvinden. En telkens weer moeten we het levensvuur op de goden veroveren……

‘Je bent goed bezig, Heks,’ zei Kras onlangs tegen me. Ik hoop het. Het is een slagveld geweest de laatste jaren. Ik had het aanvankelijk niet in de gaten. Pas toen ik tussen de rokende puinhopen zat drong er van alles tot me door. Een niet aflatende stroom van inzichten. Pijnlijk vaak.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De fundamentele goedheid van de mens is bijvoorbeeld geheel door de mand gevallen. Er zijn mensen in mijn leven voorbijgekomen waarbij ik van die vermeende eigenschap echt niets heb teruggevonden. En reken maar dat ik heb lopen zoeken, overtuigd als ik was van het bestaan van dit fundament.

Bestaat er soms zoiets als de fundamentele slechtheid van de mens? En moeten we die neigingen elke dag bevechten?

En is dat allemaal waar? Of is mijn roze bril intussen zo grijs gekleurd dat ik mijn medemens vertekend waarneem? Neem ik ook goede bedoelingen nu maar met een korrel zout? Sta ik bij voorbaat al op mijn achterste benen te steigeren? Gooi ik mijn kont gewoon voor het gemak tegen elke krib? Zelfs als er een onschuldig kindeke in ligt?

Ja, dat moet je je dan ook weer afvragen…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Gelukkig maar dat ik elke week ga zingen. Met mijn koor studeren we nu de Jahreszeiten van Haydn in. Vanavond hebben we ons stukgebeten op het fugale slotlied.

Zaterdag zing ik mee in een concert: Verdi en Rossini. Vanavond laat zit ik nog te struikelen over de teksten. De muziek zit er goed in, maar die vloed Italiaanse woorden heb ik tot nu toe maar zo’n beetje meegebrabbeld. Nu moeten de puntjes op de i. Nou ja, het gaat vast lukken. Na ‘Kinot’ in het Hebreeuws een paar jaar geleden ben ik echt nergens meer bang voor.

Het klinkt overigens verrukkelijk, dat Italiaans. Ik ga de Don er morgen mee verrassen! Hij kan het vast waarderen!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

 

 

Krijg nou de kolere! Gooi ik zakken vol kleding de voordeur uit, sluipen er weer allemaal fantastische kledingstukken door de achterdeur naar binnen! Ja, zo raakt het hier nooit opgeruimd! En ontmoeting met mijn soulmate!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Zondag gaat de telefoon. Het is Hopla. ‘Heks, ik ben mijn kledingkast aan het opruimen en ik vond nog wat dingetjes, die jij wel leuk zult vinden. Kom je eventjes kijken?’ Tien minuten later en een douchebeurt verder later zit ik op de fiets. Het is hooguit 2 minuten trappen: De Kippenbrug over en ik ben er.

In haar gezellige woonkamer drinken we verrukkelijke limonade. Een eigengemaakt brouwsel met sterrenmunt en limoen. ‘Kijk, ik heb een jurk voor jou meegenomen,’ Heks diept een rode feestjapon op uit haar tas. Hij valt bijzonder in de smaak. ‘Alvast een prima aanwinst voor het kerstdiner! Haha, dank je schat.’

‘Ik ga niet al teveel van je spulletjes overnemen hoor,’ begin ik verstandig, ‘Ik ben namelijk ook mijn kast aan het opruimen. Ik heb net een paar zakken weggedaan en weggegeven. En het is nog steeds propvol in mijn walk in closet!’ Ik pak het eerste jurkje van de stapel. Jeetje wat een leuk ding!

Enthousiast prijst mijn vriendin de verschillende kledingstukken aan. Op zich echt niet nodig, want werkelijk alles oogt fantastisch. En hoewel we een geheel verschillend figuur hebben pas ik overal lekker in. De stapel mee te nemen kleding wordt hoger en hoger. Uiteindelijk heb ik een hele vuilniszak vol nieuwe spulletjes!

‘Ik ben toch zo’n prachtig boek aan het lezen,’ vertel ik mijn maatje, ‘ik lees me sowieso suf momenteel. Zoals altijd in tijden van verandering en transformatie. Dit boek heet ‘Mindfulness as medicine, van Sister Dang Nghiem.’

‘Je weet natuurlijk dat ik een bloedhekel heb aan allerlei boeken, die claimen je te kunnen genezen. Of vage cursussen,  vreemde vogels en ander gespuis, die hetzelfde beweren. Kortom alles en iedereen die zelf beter probeert te worden van andermans ellende.’

Heks moet daar echt niets van hebben. Niet op die manier. Ik vind het badinerend naar het lijden van degene die het krijgt opgedrongen. Want zulke geneeswijzen en methoden krijg je altijd opgedrongen! Door de mensen die er beter van worden…..

De dingen die wel werken hoeft niemand je door de strot te duwen, die verkopen zichzelf. Door mond op mond reclame.

‘Dit boek leest zo heerlijk weg. De non, die het heeft geschreven heeft zelf de ziekte van Lyme. Ik ben nog maar in het begin. Misschien ga ik me nog suf ergeren. Wellicht volgen er toch nog rare uitspraken, maar voorlopig inspireert het me enorm, dit persoonlijke verhaal!’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Mijn maatje leest zich ook een slag in de rondte momenteel. ‘Maar ik doe het heel lui, Heks, ik laat me voorlezen….!’  Even later showt ze me haar nieuwe app.  Je kunt er elk boek inzetten en dan leest iemand je voor. Geweldig toch. Die ga ik ook aanschaffen!

M’n fiets beladen met een geheel nieuwe garderobe peddel ik weer naar huis. Ik pak alle kleren uit en hang ze op een knaapje. Nou Heks, dat schiet weer lekker op met dat opruimen van jou. Je gooit je kleding door de voordeur naar buiten en het komt via de achterdeur weer naar binnen……

Maar ja, wat wil je. Spulletjes uit de kledingkast van Hopla! Die heerlijke kleurrijke creatieve toverheks! Prachtige materialen en originele designs! Dat is natuurlijk te mooi om waar te zijn.

Een lege kledingkast zal ik nooit krijgen. Maar een saaie doos zal ik in elk geval nooit worden. En misschien blijf ik ook wel levenslang licht ontvlambaar……. Ik zal het er echt mee moeten doen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Sister Dang schrijft in een hoofdstuk over haar afspraakje met haar zielsverwant. Ze gaat dan zitten op haar matje en doet haar ogen dicht. Ook de andere zintuigen blijven verstoken van prikkels. Doodgewone ouderwetse zitmeditatie dus. ‘In sitting meditation, we are actually making an appointment with ourselves…’ 

Dan oefenen we de eerste mantra: ‘Darling, I am here for you,’ voor alles wat in ons is. ‘Come back. Come back to the breath, come back to the body, I am here for you, my love.’

Het raakt me hoe liefdevol ze met zichzelf praat. Van jezelf houden is essentieel. Het is de alpha en de omega. Krijg je moeite met jezelf, zoals Heks de laatste paar jaar, dan wordt het erg lastig om gelukkig te zijn. Ik zal weer dol moeten worden op deze toverkol. Het begint met liefdevol zijn. Compassie hebben.

Ik woon dan wel in een rommelig huis, mijn voertuig is chronisch ziek, zwak en misselijk, ik ben de laatste tijd een vat vol woede en teleurstelling, maar ik ben ook hartstikke lief. En de moeite waard. M’n eigen moeite!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM