Zaterdag heeft Heks de hele dag koorrepetitie. Tot mijn vreugde beginnen de stukken er redelijk in te zitten, ondanks het feit dat ik nooit oefen. Een energiekwestie, geen onwil. ’s Middags toetert het kopensemble weer vrolijk mee. En ook hier is een enorme verbetering merkbaar. Het koor wordt niet meer compleet weggeblazen, zoals de vorige keer.
Tagarchief: eens
Veel actie bij de ‘Action’. Niet alleen de artikelen zijn goedkoop, ook het gedrag van sommige medewerkers. Heks krijgt een seksbel cadeau! Maar goed, ik kan het natuurlijk gewoon als een uiterst dubieus compliment opvatten. Deze Toverkol ligt nog steeds goed in de veemarkt op haar ouwe dag….. Boehoehoeoehoe!!!!
Afgelopen donderdag ga ik me in de Action te buiten aan plakplaatjes. Ze hebben prachtige exemplaren voor de idioot lage prijzen, die ze daar hanteren. Heks heeft een enorm zwak voor alles wat plaatje is en plakt. Ik heb een prachtige verzameling waar ik uit put, als ik mooie post stuur aan dierbaren. Of wensdozen in elkaar knutsel.
Achter de kassa zit een uit de kluiten gewassen Marokkaan. Ik schat hem halverwege de twintig. De man is niet lelijk, maar er gaat iets sinisters van hem uit.
Hij kijkt me indringend aan. Wat gek, die blik. Ik ken hem toch niet ergens van? Ik reken af en hark alles zo snel mogelijk in een plastic zak. Ik vergeet het incident, totdat ik thuis mijn nieuwverworven spulletjes uitpak. Tot mijn verbazing zit er een piepklein belletje tussen. Dat heb ik toch helemaal niet gekocht?
Ik bekijk het dingetje eens beter en zie tot mijn verbijstering dat er een tekst op staat. En wat voor’n tekst! ‘Ring the bell for sex‘ !!!!!! Nou moe, heb ik weer. Ik kan het eigenlijk niet geloven. Er is vast sprake van een misverstand. Iemand voor mij heeft dat ding ongetwijfeld vergeten in te pakken. Hoewel ik zeker weet, dat die lopende band leeg was toen ik er mijn boodschappen op deponeerde……
Omdat ik hetgeen ik eigenlijk bij de Action kwam halen, kleerhangers, ben vergeten moet ik terug. Als ik bij de kassa kom, zit er gelukkig een meisje. Maar terwijl ik afreken duikt opeens die verrekte Marokkaan weer op. Ik kijk hem vuil aan. Eikel. Met je seksbelletje.
Hoe goedkoop schat hij mij in? En welke ‘Action’ heeft hij met mij in zijn hoofd?
Intussen stuurt hij het meisje zomaar weg en kruipt snel achter de kassa. Hij neemt de boel over! Ik heb goddank al betaald. En nog steeds kan ik eigenlijk niet geloven wat hier gebeurt. Snel smijt ik alles in mijn tas. Inpakken en wegwezen. Precies hetgeen hij ongetwijfeld in zijn hoofd heeft, maar dan op een geheel ander vlak…..
Wat denkt zo’n vent eigenlijk. Dat ik blij ben met dit soort gruizige en groezelige aandacht? Dat ik het als een ranzig compliment opvat?
Zou hij veel succes hebben met dit soort flauwekul? Wie niet waagt, die niet wint. Een brutaal mens heeft de wereld. Je kunt het altijd proberen. Niet geschoten, altijd mis. You can ring my bell….. of klokkenspel…….
Er is een dunne scheidslijn tussen gezonde aandacht van een man, een leuk compliment en dit soort geëikel. Het sleutelwoord is respect. Heks is dol op een goeie flirt en ontvangt graag complimenten. Ook van Marokkanen! Maar ik heb een broertje dood aan iemand die de kat in het donker knijpt.
Tegelijkertijd realiseer ik me, dat menig man dolgelukkig zou zijn als hij zo’n belletje in zijn tas vond nadat een beeldschone Marokkaanse met hem bij de Action had afgerekend……. De kans daarop acht ik echter nihil.
Rare wereld.
Kristallen schedelmeditatie bij Maan. Heksjes zien ze vliegen? Wie? Allemaal draken! Deze Heks ontmoet een oude vriend: Quetzalcoatl, de Gevederde Slang…..En: Een schoon geweten, daar kan niets tegen op!
Woensdagavond om kwart voor zeven parkeert mijn vriendinnetje Jaoa haar bezemsteel in mijn hal. We stappen in mijn knalgele autootje en halen nog een derde heksje op bij het station. Vervolgens koersen we richting Den Haag, waar Maan sinds kort woont. Het is weer de tweede woensdag van de maand, de vaste avond voor kristallen schedelmeditatie. Wat is het lang geleden! Vol verwachting komen we bij haar nieuwe onderkomen aan. Ik ben eindelijk eens op tijd……
Maan wacht ons op met koffie en thee, schalen vol koekjes, chocolade en gedroogde abrikozen. Haar appartement is fantastisch. Overal kristallen natuurlijk, hoge plafonds, gebeeldhouwde deuren en een eindeloze reeks woonkamers……
Het veld is er een van liefde en communicatie. Mijn schedeltjes worden er in geplaatst. Na een rondleiding door het huis en langdurig bijkletsen beginnen we met de meditatie. Maan leidt ons een magisch universum in. Daar is een enorme draakachtige aanwezig. Quetzalcoatl!!!! De gevederde slang. Een oude bekende van Heks.
Jaren geleden doorkruiste ik Mexico in gezelschap van mijn moeder. Een gedenkwaardige reis. Ook heel bijzonder om die met haar te maken!
We begonnen in Mexico-city en eindigden op Cozumel. Elke zich daartussen bevindende piramide hebben we bezocht. Nou ja, dat is wat overdreven, want er zijn er velen nog niet ontdekt. Verborgen onder de dichte vegetatie van de tropische regenwouden, die grote delen van dit land bedekken. Maar alle opgravingen, zelfs midden in de jungle, hebben we wel zo’n beetje bezocht.
‘Wat kon jij goed die piramides op en afrennen’, lispelt mijn gevederde vriend in mijn oor. ‘Ik was echt onder de indruk!’ Guitig kijkt zij me aan. Deze androgyne draak heeft enorm veel humor. Ik herinner me hoe ik destijds in looppas als een slang de stijle trappen opslingerde. De enige manier om een beetje veilig boven te komen. En vooral ook om zonder brokken beneden te geraken! Een alternatief is om op je billen tree voor tree naar beneden te schuiven. Iets, dat ik menig toerist heb zien doen.
Op de rug van mijn oude vriend vlieg ik naar Palenque. Met deze oude stad heeft Heks een sterke band. Ik ben er ooit daadwerkelijk en in levende lijve geweest en wilde eigenlijk niet meer weg. Ook nu heb ik moeite om weer terug te keren naar de woonkamer van Maan.
Na de inleidende meditatie krijgen we de gelegenheid om individueel met de aanwezige schedels te werken. Heks heeft een sterke voorkeur voor draken vanavond. Mijn grote vogelslangvriend is alomtegenwoordig. Zelfs de grote omslagdoek, die ik om mijn schouders heb geslagen is bedekt met een print van vogelveren….. Het is een draak van een avond….. 🙂
Om elf uur ben ik weer thuis. Het is een hele onderneming nu Maan verhuisd is. Toch blijven we haar meditatieavonden trouw met deze Leidse delegatie.
De volgende dag belt alweer een heksenvriendinnetje aan. Onverwacht deze keer. Met deze vrouw heb ik altijd de meest wonderlijke gesprekken. Ook nu weer. Ze channelt met het grootste gemak van alles en iedereen uit andere dimensies. Velen onder ons zouden haar een zonderlinge tante vinden. Ik hou meer van de term ‘beetje anders’. Daar schaar ik mezelf ook al jaren onder. Het is een toegewijde dame. Met een groot en gul hart en zo eerlijk als goud.
‘Ik wil een nobel leven leiden’, vertrouwde ze me een aantal jaren geleden toe. Vandaag komt dat onderwerp weer ter sprake. Ik vertel haar hoe een aantal mensen me ooit een flinke poets hebben gebakken. Ten nadele van mij en zeer ten voordele van zichzelf. Als het om magie zou gaan zou het pikzwart zijn. Maar magie is niet het gebied van deze medemensen. Goddank! ‘Haat je hen?’ vraagt ze belangstellend, ‘Dat mag best hoor, een tijdje. Beter dan je gevoelens onderdrukken.’
‘Welnee’, zegt Heks, ‘Haat is iets, waar je vooral zelf last van hebt. Doen die mensen al zo lullig, zit je ook nog vol met haat. Zonde van mijn mooie grote glanzende liefhebbende hart.’ ‘Uiteindelijk moeten die mensen zichzelf dagelijks in de spiegel onder ogen komen. Lijkt me ook geen pretje,’ vervolg ik. ‘Een schoon geweten is zoiets geweldigs,’ zegt mijn gesprekspartner enthousiast, ‘Daar kan niets tegenop!’
Lome vertellingen over kleine belevenissen in een bloedhete Dordogne. Heks maakt het goed, beetje oververhit, dat wel…….
Donderdag 12 juni
Het is bloedheet. De hele middag lig ik uitgeteld in mijn hangmat tussen de bomen. Mijn tent is een no go area. Ondanks het feit, dat ik em helemaal heb bedekt met slaapzakken en dekens teneinde de warmte buiten te houden. ’s Avonds ga ik mediteren in de grote hal. Het zweet loopt in straaltjes van mijn rug.
Het lezen van de sutra, soort Boeddhistische versie van bijbeltekst, laat ik voor wat het is. Ik moet die hele tent nog organiseren, alle dekens en dergelijke naar binnen. Mijn hangmat ontmantelen. De was binnen halen. Er zou wel eens een heel welkom donderbuitje kunnen ontstaan…..
Ik neem een lauwe douche. Althans, ik probeer het. Het water is dan weer loeiheet, dan weer ijskoud, naar gelang of er iemand in de douches naast me de kraan open of dichtdraait. Dan slenter ik nog even naar de schuur, ingericht als theetafel, annex eetzaal. Het klooster zit midden in een grote verbouwing. Het is een behoorlijk geïmproviseerde retraite….
‘Mauw’, hoor ik achter me. Harmony, een schat van een kat, komt me eventjes begroeten. Ze laat zich lekker achter haar oren kroelen. Ik heb het rijk alleen. Iedereen is uitgevloerd door het warme weer en ligt al op 1 oor.
Op de terugweg naar mijn tent kom ik Little One tegen, ook een kat. Hij begint te snorren, als ik even naast hem neerhurk. Terwijl ik hem lekker over zijn koppie kroel, zie ik in de verte een bekende gestalte met wapperende pij aan komen lopen. haar tred heeft iets van een dans. Het is een mij zeer dierbare zuster. Gisteren tijdens Lazy Day, een soort zondag in de zin van rustdag binnen deze orde, hebben we vier uur lang zitten kletsen. Onder het genot van een kopje koffie. En nog eentje….
“Ik zocht jou!’ roept ze enthousiast. We mogen eigenlijk niet meer praten, behalve als het echt niet anders kan, want na de avondmeditatie heerst er Noble Silence. Kop houden dus. Ik weet al waarvoor ze me zoekt. Morgenochtend gaan we naar een ander klooster, 25 kilometer verderop. Voor het vervoer zijn bussen geregeld. Maar dat is altijd een heel gedoe. Wachten in de hitte, je kunt em ook missen. Ik ben wel eens te laat geweest voor de bus terug….. Ooit.
Maar Heks gaat lekker met de auto. En deze non wil graag meerijden.Samen met nog een paar gegadigden. We spreken af en staan ondanks de verplichte stilte nog even zachtjes te giebelen. Vanmiddag zijn we op excursie geweest samen, naar een huisje waar ze ooit heeft gewoond. Hier in de buurt. Zo kom je op de meest speciale plekjes.
Stel je voor: Een oud bakkerijtje in een middeleeuws dorpje met hooguit twintig huizen. En een kasteel. Bovenop een berg. Uitzicht over de Dordogne. Idyllisch!
De huidige bewoner ontvangt ons allerhartelijkst. We krijgen een rondleiding. Er zijn veel dingen verbeterd intussen. Een grotere kachel, het dak is geïsoleerd….
Wat een schattig huisje. Muren van een meter dik zorgen dat de hitte buiten blijft. In de winter is het er stervenskoud. En het is behoorlijk primitief.
Een paar jaar geleden gaf ik deze non een lichtgevende lotus en een vogeltje cadeau. Allebei werkend op zonne-energie. Het vogeltje fluit, als je er langs loopt. En de lotus verandert van kleur. Ze vond het prachtig. Want ondanks de bruine habijt, is deze dame dol op alles wat kleur en fleur heeft.
‘Weet je dat die lotus en dat vogeltje steeds met me meereizen. En ze doen het nog steeds!’ vertrouwde ze me gisteren tijdens onze koffiesessie toe. ‘Niet iedereen in het klooster kan die dingen waarderen, vaak wordt dat vogeltje verplaatst, of uitgezet…’
We lachen. Ja, ook in een omgeving als deze, waar mensen vanuit idealen werkelijk proberen de wereld een betere plek te maken, ontstaan wel eens spanningen. Maar in plaats van elkaar te lijf te gaan, is er een ander protocol om dit soort dingen op te lossen.
Afgelopen week kregen we daar les in. ‘Opnieuw beginnen’. Maar dat is stof voor een volgend verhaal…….
























































Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.