Een drukke dag vol beweging. Heks racet van hot naar haar. Herinneringen aan de Bergland Expres. Die goeie ouwe tijd, toen het leven nog simpel was. Of leek.

Posted on 18 oktober 2014 by lagriffeheks

Bergland Expres, internationale treien, ski-treien

Zo zagen de rijtuigen eruit.

Het is vrijdagmiddag. De hele dag ben ik al aan het rondfietsen. Langs de apotheek, de dierenarts, fysiotherapie, huisarts, nog een andere apotheek…. De thuiszorg is geweest, we hebben het bed verschoond. Ik heb een keukenkastje uitgespit. Ysbrandt heeft het hele traject naast de fiets lopen draven. Een sukkeldrafje weliswaar. De tijden, dat hij mij de stad door sleurde zijn voorbij.

Nu lig ik uitgeteld voor de televisie. Er is een vreselijk drama gaande, maar ik kan geen sympathie opbrengen voor de hoofdrolspeelster. Ze laat haar baby in de steek. Hormonale toestanden. Hoe kan ze dat nu doen? Onbegrijpelijk voor vrouwen, die wat dat betreft de boot gemist hebben. Ik ben blij, als ze uit beeld verdwijnt.

De hele dag fladderen er al allerlei gedachten door mijn hoofd. Aan vroeger, toen ik als stewardess op de internationale trein werkte. Ik begon op de Bergland Expres. Later reed ik voor Hotelplan, ofwel Hopla. Elk weekend hees ik me in mijn vreselijke kunststof apepakkie. Het stond afschuwelijk, ventileerde voor geen meter en zat verschrikkelijk. Ik heb dit foute kostuum daarna nog jarenlang gebruikt in allerlei toneelstukken…..

Maar ik had wel geweldige collega’s. Elke rit was naast het harde werken ook een klein feestje. Tijdens één van de slagen raakte ik bevriend met één van de alcoholisten van de Wagon Lits.

Na een ritje op en neer naar Oostenrijk zakten we door bij Mutti, een uitspanning bij het rangeerterrein in Leidsendam-Voorburg, waar menig steward en stewardess hun rit eindigde. Terwijl het pittige oude Duitse wijfie, dat de tent runde, ons voorzag van soep en drank, vierden wij een paar uur vrijheid. De volgende dag moesten we weer aan de studie.

Heks luisterde zonder oordeel naar de verhalen van deze drinkebroer. Ik was een onbeschreven blad, wist van toeten nog blazen. Het waren niet bepaald brave verhalen. Ik zat met mijn oren te klapperen van schrik af en toe. Maar de man was wel volstrekt eerlijk. Hij stelde de zaken niet mooier voor dan ze waren.

Ik heb maar een paar ritten met hem samen gereden, maar jarenlang stuurde hij me vanuit alle hoeken van Europa de meest prachtige ansichtkaarten. Het hield pas op, toen ik verhuisde. Misschien komt er nog wel eens eentje op mijn oude adres aan de Apothekersdijk……

Ik heb hem er nooit voor kunnen bedanken, want gek genoeg had ik geen adres van hem. Misschien zwierf hij ook wel zo’n beetje rond tussen zijn diensten. Een gelukkig privéleven had hij niet. Zijn grote liefde had hem verlaten en hij verdronk zijn verdriet.

Uiteindelijk is het contract van Heks niet verlengd, omdat ik niet representatief genoeg was. Eerst werd ik Kakkie Heksie genoemd, omdat ik het meest kakkerig mijn sjaaltje om mijn hals kon strikken. Maar een nieuw en nogal vreemd kapsel werd mijn baantje fataal…..

Waarom moet ik opeens zo aan Karel denken? Groot kans, dat ik hem één dezer dagen tegen kom. Zo werkt dat vaak. Of misschien is hij een engeltje op mijn schouder tegenwoordig. Verlost van de aardse beslommeringen. Een vrolijk licht bruisend cherubijntje. Met een licht melancholische afdronk.

Uitmarkt Amsterdam 2014. Het Museumplein bruist van de activiteiten. Overal theatrale mensen, muziek, acts. Cowboy en Heks hebben vooral oog voor de boekenmarkt. En elkaar…….

Posted on 2 september 2014 by lagriffeheks

Zondagmiddag gaan we dan eindelijk naar de Uitmarkt in Amsterdam. We zijn het al twee dagen van plan….. Vrolijk fietsen we door de stad. Vlak voor het Rijksmuseum binden we onze fietsen aan een hek. En aan elkaar. Ook al zijn het ouwe lijken, toch willen we ze niet kwijt.

Hand in hand lopen we onder het museum door. Aan de andere kant is het een drukte van belang. Het krioelt van de mensen, veelal in ravissante outfits. Ik val volledig in het niet. Ook wel eens lekker!

Cowboy had het al over uitgeverijen, die hun bedrijf presenteren op de markt. Maar dat ze ook allerlei boeken in de uitverkoop gooien had hij er niet bij verteld. Heks koopt een boek over Descartes voor 1 euro. Ik ben ooit doodgegooid met deze filosoof tijdens colleges filosofie. Voor een eurootjes kan ik mooi die kennis eens ophalen.

–

Iets verder vind ik een boekje over Art Nouveau. Met heel veel plaatjes. Alweer kost het bijna niets. Een perfect boekje om eens door te lezen en vervolgens te slopen. Om nieuwe mooie dingen mee te maken.

1001 vrouwen uit de Nederlandse geschiedenis, samengesteld door Els Kloek, uitgeverij VANTILT

Intussen heeft mijn lief zich op architectuurboeken over Amsterdam gestort. Hij vindt een paar geweldige exemplaren. Eentje met werkelijk alle kaarten, die er van Amsterdam gemaakt zijn de laatste vier eeuwen. Prachtig.

–

Ik vind ook een mooi boek voor hem. Met de eerste foto’s van deze onvolprezen stad. Sommigen nog gemaakt met een gejodeerde verzilverde koperplaten en kwikdamp, het principe van Daguerreotypie.

–

En hij vindt een mooi boek voor mij. Over Escher en islamitische kunst…..

Bij een kraampje kom ik een uitgave met al het verzamelde werk van Paul van Ostaijen tegen. Twee dikke delen! In kleur, prachtig gebonden….. Het laat me niet los. Later ga ik terug om de boeken nog eens goed te bekijken. Wat gek, ik zie geen colofon! Het is volstrekt onduidelijk wie waar wanneer dit werkje heeft gedrukt. Vreemd…..

–

Paul van Ostaijen, verzameld werk, kleur, niet uitgegeven, Bert Bakker

De man achter het kraampje begint te lachen. ‘Mooi hè? En inderdaad geen colofon! Het is in de jaren zestig gedrukt door Bert Bakker in samenwerking met andere uitgeverijen. Maar ze kregen ruzie. Dus het project werd afgeblazen. Dit boek bestaat officieel niet!’

–

Dat verhaal spreekt me natuurlijk wel aan. ‘Ach,’, antwoordt Heks, ‘Bert Bakker kreeg toch met iedereen ruzie, het was een heel speciale man….. Behoorlijk bipolair en aan de drank. Ik heb de biografie over zijn vrouw gelezen. Wat een figuur, die man!’ Ik koop het werkje natuurlijk. Zo’n buitenkansje kun je niet voorbij laten gaan! Verguld voeg ik me weer bij Cowboy. We bewonderen elkaars schatten.

–

Een andere schat, die ik ontdek is een dik boekwerk over 1001 belangrijke vrouwen in de Nederlandse geschiedenis. Hè, eindelijk! Vrouwen zijn volledig afwezig in de geschiedenisboeken, alsof we niet bestaan. Dit werkje probeert één en ander recht te zetten. Een onmogelijke inhaalslag natuurlijk. Maar het is wel een superleuk boek!

–

De uitgeverij van het laatste boek blinkt sowieso uit in goede keuzes bij het uitgeven van boeken. Helaas ben ik volledig blut intussen, anders had ik de hele kraam leeggekocht…. De verkoper matst me ongelofelijk, zodat ik toch met een paar exemplaren naar huis ga.

–

Seks, Seks in de negentiende eeuw, Nop Maas, uitgeverij VANTILT

Na deze succesvolle struinpraktijken genieten we van een lekker kopje thee met cashewnootjes. Een soort minipicjnick. Ook iets waar wij heel goed in zijn samen…..

–

Dan is het alweer tijd om Ysbrandt op te halen en even lekker te lanceren in een park. Zorgvuldig tel ik zijn drolletjes, hij loopt er een paar achter in mijn optiek. Alsof het eten in zijn buik verdampt dit weekend…… Na een paar rondjes geven we het op. Ik heb waarschijnlijk even niet opgelet vanmorgen, tijdens de zeer uitgebreide uitlaatronde.

–

We lopen naar de Nieuwmarkt en strijken neer op een terras. Daar koesteren we ons in de laatste zonnestralen.

helene nolthenius, muziek tussen hemel en aarde, de wereld van het Gregoriaans

Later die avond bladeren we samen door de prachtige boeken over Amsterdam. Cowboy weet veel te vertellen over de geschiedenis van de stad naar aanleiding van de kaarten en oude foto’s. Wat een bofferd ben ik toch met zo’n gepassioneerde leermeester. Nog eventjes en ik kan zelf rondleidingen gaan geven door deze mooie oude stad aan het IJ!

–

Laatste dag in Antwerpen: Het regent bakken van de hemel en de temperatuur is ook niet om over naar huis te schrijven…. Wij warmen ons aan hedendaagse kunst in het ‘M HKA’.

Posted on 29 augustus 2014 by lagriffeheks

Museum van Hedendaagse Kunst, Maria Safronova

Maria Safronova, Museum van Hedendaagse Kunst, Antwerpen

De laatste dag van ons weekendje Antwerpen is de leukste dag. Hoewel we nauwelijks geslapen hebben in de benauwde hotelkamer met mug naast de drukke lawaaierige ring rond de stad. Een ring met een droevige herinnering. Een gevaarlijk gekkenhuis van een weg, waar we nu dagelijks overheen wandelen. De snelweg, die mijn vriendin onlangs fataal werd……

’s Morgens worstelen we ons door het smerige ontbijt. De vleeswaren lijken geplastificeerd, de koffie smaakt naar smaakversterkers. De jus is opgetrokken uit een geconcentreerde versie van zichzelf. Gelardeerd met verschillende soorten vruchtensuikers, om het totale percentage slechte suikers op de verpakking te maskeren…. Het roerei heeft een griezelige structuur. Net op tijd realiseer ik me, dat het wel bol zal staan van de lactose en gluten. De verse fruitsalade komt uit blik….

Het regent pijpenstelen. In de gietende regen proppen we de bagage in de auto. We duiken de stad in. Zonder regenjas, parapluie of zelfs maar waterdichte schoenen….. Aanvankelijk klaart het op. We wandelen hand in hand over de Vogeltjesmarkt. Daar komen we een vriendinnetje van me tegen. Zo grappig. Twee dagen geleden zagen we haar in Leiden richting station wandelen. Op weg naar haar Belgische liefje. En nu lopen we haar en haar Antwerpse lover hier tegen het lijf.

Als we zijn geboortestad roemen, trekt de man een bedenkelijk gezicht. Voor ons is het dan misschien een geweldige stad, voor de inwoners is het er niet bepaald leuker op geworden, sinds ze gebukt gaan onder het juk van dat Vlaamse Blok…… Hij geeft een aantal treffende voorbeelden van de sociale teloorgang van zijn stad. Herkenbare tendenzen. Ook in Nederland zijn de sociale en culturele structuren op de schop gegaan…..

We besluiten naar het M HKA, het museum voor Hedendaagse Kunst, te gaan. Te voet. Na vijf minuten begint het te gieten. We springen van portiek naar portiek. Schuilen soms geruime tijd. Rennen stukken door plassen. als het eventjes droog is. Worden weer overvallen door een plensbui.

Die middag dwalen we uren door dit superleuke museum. Er is een geweldige expositie gaande. We genieten met volle teugen. Hongerig staan we een paar uur later weer buiten. De catering in het museumcafé staat bol van de gluten en lactose. We besluiten uit eten te gaan. Dat is er gisteren bij ingeschoten, omdat Heks door haar hoeven stortte.

Museum van Hedendaagse Kunst, Imran Qureshi

Imran Qureshi, Museum van Hedendaagse Kunst, Antwerpen

Ze moet dan eigenlijk accuut in de relaxstand. Dat had nogal wat voeten in de aarde, want het trammetje naar het hotel dropte ons halverwege, omdat er een brede auto scheef geparkeerd stond. De conducteur durfde er niet langs. Dus moesten we lopen. Iets, dat een MEpatiënt in zo’n geval eigenlijk niet kan. Alle spieren in de kramp. Misselijk van moeheid. Een nekslag was het. Op mijn tandvlees arriveerde ik uiteindelijk in het hotel

Vandaag gaan we op zoek naar een leuk eettentje. Tijdens een wolkbreuk rennen we van terras naar terras. Schuilend onder parasols bestuderen we diverse menu’s. Uiteindelijk belanden we in een typisch Belgische brasserie. We eten een heerlijke stoofschotel. Met een goed glas wijn erbij. Glimmend van plezier zitten we te proosten in ons natte kloffie. Wat een heerlijke dag! Wat zijn we toch gek op elkaar.

Een paar uur later zijn we op weg naar huis. Naar alle dieren en het gewone leven. Cowboy rijdt en Heks ligt een beetje te dutten. Als ik mijn ogen weer open doe, zijn we al bijna weer thuis……

Anabole steroïden zijn helemaal niet gevaarlijk volgens een medewerker van ‘Generic Supplements’. Hahaha, wat een leugenachtige zakkenvullers toch weer. De praktijk leert anders. En ik hoef niet eens mijn huis uit om het te bewijzen……

Posted on 21 mei 2014 by lagriffeheks

Vorig weekend kreeg ik een reactie op een blog van ruim een jaar geleden, waarin ik tekeer ging over anabole steroïden. Met name het feit, dat er recent voor een godsvermogen een luxe afkickkliniek is gebouwd en ingericht voor deze groep door ijdelheid gedreven verslaafden, was destijds een doorn in mijn oog.

Wij, MEpatiënten moeten altijd maar zien, hoe we onszelf in leven houden. Maar deze door eigen toedoen verslaafd geraakte hersenloze spierbundels worden op kosten van de staat in de watten gelegd bij hun vaak vruchteloze pogingen om af te kicken.

In de reactie wordt beweerd, dat ik onzin verkoop. Anabolen zijn niet gevaarlijk. Bladiebla. De man spreekt zichzelf binnen 1 alinea drie keer tegen, maar dat kan ook niet anders als je zelf nonsens verkoopt. En daar dik aan verdient!

Hij vertegenwoordigt een bedrijf in deze middelen. Verontwaardigd wijst hij me op een foutief vermeld IP-adres in mijn verhaal. Zo probeert hij en passant ook nog een beetje reclame te maken voor zijn louche handeltje……

Onlangs had ik een paar weken thuishulp van een jonge vrouw. Na een week vertelde ze me, dat haar man haar uit huis had gezet, met kind en al! Ze stond gewoon van de ene op de andere dag op straat!

Hun kind is gehandicapt en heeft speciale zorg nodig. Daar heeft de vader geen boodschap aan. Hij heeft het te druk met spierballen kweken….
‘Een jaar geleden is hij anabolen gaan gebruiken. Sindsdien is hij compleet veranderd. Je herkent hem niet terug. Kijk maar naar de foto’s’ Ze laat me wat opnamen zien op haar telefoon.
Ik zie een gewone jongen op de ene foto. Een half jaar later lijkt dezelfde jongeman nog het meest op een breedbekkikker. Zijn kaaklijn is fors toegenomen. ‘Niet alleen zijn lichaam veranderde, maar ook zijn karakter is helemaal anders nu. Van familieman is hij een agressieve gevoelloze kerel geworden. Het is helemaal niet meer de man, waarmee ik ooit ben getrouwd.’

Een week later had deze agressieve kleerkast er een flitsscheiding doorheen gedrukt. Hij hield het huis en de hond. Zij mocht het kind hebben. Daar heeft ze snel mee ingestemd, voordat hij zich kon bedenken.

Zo zit ze tijdelijk bij haar ouders. Tot overmaat van ramp raakte ze toen ook nog haar baan kwijt…..Grote ellende natuurlijk. Meneer heeft alweer een ander…….

Ik heb veel respect voor haar doorzettingsvermogen. Ze laat zich niet kisten, ondanks alle tegenslag. Het zal je maar gebeuren! Je hele leven in een paar weken op de schop!

Ze hoeft zich geen zorgen te maken, dat hij lekkere seks heeft met z’n nieuwe vriendin: Van anabolen word je hartstikke impotent! Dus zie je zo’n Michelinmannetje lopen bedenk dan maar dat zoals blaffende honden niet bijten , bluffende spierballen er in bed niets van bakken…….

Cowboy ontsnapt aan ziedende discuswerpster van Olympische allure. Een drol kan veel teweeg brengen. Maar laten we wel wezen, als hondeneigenaar word je verantwoordelijk gehouden voor elk achtergebleven uitwerpsel van wie dan ook! Ria heeft groot gelijk! Vrolijke treinreis en Wensboom in het Oosterpark in Amsterdam….

Posted on 29 april 2014 by lagriffeheks

Wensboom, Oosterpark, Amsterdam, april 2014

Wensboom in het Oosterpark, Amsterdam

Vanmorgen slaap ik uit. Cowboy laat als verrassing het hondje voor me uit, de schat. Als hij me niet had gewekt lag ik nu waarschijnlijk nog te slapen….. We drinken uitgebreid koffie, maar mijn lief heeft het druk. Ik begin mezelf bij elkaar te rapen. Spullen te verzamelen. Ik wil niet weer van alles vergeten….. Dan drinken we nog meer koffie, Cowboy klessebest….

‘Ik had geen poepzakjes bij me, toen ik dat varken uitliet’, zegt hij, ‘en toen kwam ik Ria Stalman tegen met haar hondje, net toen Ysbrandt eens eventjes uitgebreid ging poepen.’ Heks grijnst. ‘”Wel opruimen!” riep ze streng’, vervolgt mijn vriend, ‘maar ja, ik had geen zakje, dus ik stond daar maar bij die drol…..’ Ik lig dubbel. Een boze Olympisch Kampioene Discuswerpen. Een hondendrol. En een vertwijfelde Cowboy….

‘Ik zag haar vervolgens met krijt op de stoep schrijven: Ruim uw hondenstront op!’ Daar kijkt Heks toch van op. ‘Naast een andere hoop van een andere hond!’, besluit hij, ‘maar wel zo, dat ik het zag!’

‘Maar heb je haar dan niet om een poepzakje gevraagd?’ Dat is mijn truc. Het werkt beide kanten op. Als ik per ongeluk geen zakjes bij me heb, vraag ik het de eerste de beste hondeneigenaar. En andersom roep ik in geval van doorlopen direct:’ Wilt u soms een zakje?’

En inderdaad, mijn lief had ook dat idee. Hij kreeg een zakje van onze Olympisch Kampioene. En kwam er zonder kleerscheuren vanaf. Want reken maar dat ze nog niet voor de poes is. Haha. Ik blijf het voor me zien, een vliegende Cowboy…..

Vanmiddag pak ik de trein terug naar Leiden. Ysbrandt krijgt zijn muilband om en dat is maar goed ook, want het is druk met de fietsen in de trein. Direct in Amsterdam stapt er een leuke dame in met een elektrische fiets. Zij heeft een overfitte man, die fietst zo’n 40 kilometer per dag. ‘Zonder een beetje ondersteuning houd ik hem niet meer bij’. Manlief fietst momenteel al ergens in Zeeland. Zij gaat lekker een stukje met de trein….

Ik ken het, ik heb ook zo’n superfit liefje.

Station Schiphol. Twee enorme hybrides schuiven naar binnen. Bagage achterop en een sportief echtpaar in wielerkleding….. Ys gromt waarschuwend tegen al die fietsfanaten. En zit veilig tussen de knieën van Heks geklemd. Ik ga me een beetje zorgen maken over het uitstappen straks in Leiden. Het balkon staat propvol koffers, fietsen en mensen. Gelukkig biedt de man aan om me te helpen.

‘Ik til die fiets er wel even uit voor je,’ belooft hij. Ze zijn op vakantie geweest in Bulgarije. Het echte werk. Bergen en lange afstanden. Slapen in hotelletjes of wat daarvoor doorgaat. ‘Zo kom je op de gekste plekken’, verzekert hij me. Ze hebben het heerlijk gehad!

Zie je? Je hoeft niet ver te reizen voor een goed verhaal. Van Amsterdam naar Leiden volstaat in mijn geval!

In mijn geliefde Sleutelstadje loods ik Varkentje snel de trein uit. Dat valt nog niet mee. Ik wurm me tussen hutkoffers en beautycases door. De man zwaait mijn bepakte vouwfiets nog net niet boven zijn hoofd en zet em opgevouwen en wel op het perron. Hopla! Alleen Ria had het hem verbeterd……

Ys is blij dat het avontuur weer achter de rug is. Voor het station trakteer ik hem op een haringstaart. En een paar stukken kibbeling. Vergenoegd schrokt hij de lekkernijen naar binnen. Hij is de reis alweer vergeten. Nog even door een park wandelen op weg naar huis. En dan een paar uur heerlijk crashen…..

De katten hebben er een zootje van gemaakt. De pakjes leeg kattenvoer liggen versnipperd door het hele huis. Ik vermoed dat Cowboy ze niet in het vuilnisvat heeft gekieperd…… Toen hij zo lief was ze eten te geven voor vertrek.

De koelkast staat op een kier. Kunnen ze die nu ook al openmaken? Ik vind een pak aangevreten kattenvoer in de kast. ( ?) Niet verklaarbaar. Ook hebben ze mijn glutenvrije brood uit het pak gehaald en door de keuken gesmeten.

Ferguut heeft de buurvrouw uit haar slaap gehouden, door ’s nachts keihard in de hal te zitten mauwen. Kortom: Ze hebben me gemist!

Dus lig ik de rest van de middag lekker in bed te dweilen. Met alle poezen om me heen. Even grondig bijkomen van een weekend niets doen!

Hondenverhalen. Geen hond lust er brood van. Studenten vinden hond in de pot. En dat kost wat! Zo’n studiegenoot……

Posted on 16 april 2014 by lagriffeheks

Aan het begin van de avond fiets ik de straat uit. Op mijn elektrische vouwfiets. Ys draaft lustig naast me, hij heeft er zin in. We doorkruisen wat parken, jakkeren een singeltje rond. Uiteindelijk belanden we in ‘Het Plantsoen’. Hier kuier ik met mijn fiets aan de hand door het struweel.

De nacht valt zacht. Er is nog genoeg licht.

Een klein hondje krijgt Varkentje in het vizier en gaat op de grond liggen. Ze verliest mijn monster geen seconde uit het oog. ‘Wat een leuk alert hondje!’ mijmert Heks. Aan het hondje zit een stevige student vast. Via de lijn. ‘Dit is Bommel, onze nieuwe huishond.’ vertelt hij me. ‘Ah, is Guus dood?’ De man kijkt me bevreemd aan. Vervolgens gaat hem een licht op.

‘Nee, ik ken Guus, die is inderdaad dood. Maar ik ben van het huis van Nelson.’ Oh ja, Nelson. De studentikoze labrador. Hij is ook vertrokken naar de eeuwige jachtvelden blijkt.

Heks kent vele honden en hun baasjes. Ik wordt een beetje bijgepraat. ‘Guus was op een gegeven moment echt niet meer te handhaven. Hij beet zelfs zijn huisgenoten!’ vertelt deze hondlievende student.

‘Nou ja’, denkt Heks, ‘Guus was net zo’n soort hondje als Varkentje. Een volbloed jachthond. Ysbrandt had het nog geen dag uitgehouden in die context. Lallende studenten zijn aan hem niet besteed….. Hij wil lekker buiten achter de eenden aan!’

‘Ze hebben weer een nieuwe hond, een Drentse Patrijs.’ Weer een jachthond. ‘Ph, oh’, zeg ik, ‘Daar moet je echt mee aan de bak!’ Als de jongeman de naam van dit hondje noemt gaat me een licht op. Het Leidse Hout, een jonge Patrijs. Superleuk hondje. En hij heette……

Stom, dat ben ik nu vergeten!

Nieuwbakken Tambour-maître van de Band of Liberation uit Leiden wordt gedrild in het vak door een oud gediende. Althans, daar lijkt het op! En dat allemaal in ‘Het Leidse Hout’. Heks bijna gespiest aan Tambour-maître stok…. De zogeheten mace!

Posted on 16 april 2014 by lagriffeheks

Oh, oh, wat is die heks moe! Op mijn tandvlees vlieg ik mijn verplichte rondjes met mijn hondje. Uitgeteld lig ik bij te komen van de geringe inspanningen in mijn amoebe-bestaan. Puf om te schrijven heb ik niet. Ideeën zat. Maar zo moe, zo moe…..

Nu is het zo, dat als ik aan de ene kant in mijn leven een activiteit ontplooi, er aan de andere kant eentje afvalt. Als er een deur sluit gaat er een venster open wordt in mijn geval: Als er een venster open gaat, knallen er wat deuren dicht….. Het luistert nauw. Mijn hernieuwde zweminspanningen worden beloond met het afzeggen van afspraken. Mijn nieuwe liefde heeft me de kerk uitgejaagd….

En schrijven blijft ook ergens aan de strijkstok van het leven hangen momenteel. Deels omdat er zaken zijn, waar ik niet over kan praten. Maar er wordt aan gewerkt. De dingen, die ik niet op kan schrijven weet ik toch te benoemen. En ik maak weer van alles mee, dat schreeuwt om een goed verhaal.

Zoals vorige week woensdagavond in Het Leidse Hout. Het weer is verrukkelijk. Alles staat in bloei. Het park wordt bevolkt door joggers, honden en hangjongeren. Ik zwerf met mijn varkentje door het groen. Plotseling duikt er een grote kerel op. Hij zwaait vervaarlijk met een enorme scherpe stok. En marcheert recht op me af!!!

‘U gaat met toch niet spiesen?’ roep ik quasi verschrikt. De man en zijn kompaan, die nu ook vanachter een struik opduikt, schieten in de lach. Ze zijn druk aan het repeteren voor de rol van Tambour-maître. De man met de spies gaat die vervullen. De ander geeft instructies. Ik krijg een kaartje. ‘The Band of Liberation‘ staat er op. ‘Dat zijn wij!’ roepen de heren trots.

Natuurlijk lopen ze mee in de taptoe op 3 oktober. ‘Je herkent ons aan onze militaire outfit’. Heks belooft goed op te letten. En de nieuwbakken Tambour-maître luidkeels aan te moedigen als het zover is….

Tot slot laat hij nog wat van zijn kunsten zien. Ha, dat ziet er goed uit. Ik hoop mijn vriendin Mo zo gek te krijgen om met me op stap te gaan tijdens Leidens Ontzet. Ons eerste hoogtepunt wordt ongetwijfeld de Taptoe!!!!

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: de man

Een drukke dag vol beweging. Heks racet van hot naar haar. Herinneringen aan de Bergland Expres. Die goeie ouwe tijd, toen het leven nog simpel was. Of leek.

Uitmarkt Amsterdam 2014. Het Museumplein bruist van de activiteiten. Overal theatrale mensen, muziek, acts. Cowboy en Heks hebben vooral oog voor de boekenmarkt. En elkaar…….

Laatste dag in Antwerpen: Het regent bakken van de hemel en de temperatuur is ook niet om over naar huis te schrijven…. Wij warmen ons aan hedendaagse kunst in het ‘M HKA’.

Anabole steroïden zijn helemaal niet gevaarlijk volgens een medewerker van ‘Generic Supplements’. Hahaha, wat een leugenachtige zakkenvullers toch weer. De praktijk leert anders. En ik hoef niet eens mijn huis uit om het te bewijzen……

Hondenverhalen. Geen hond lust er brood van. Studenten vinden hond in de pot. En dat kost wat! Zo’n studiegenoot……

Nieuwbakken Tambour-maître van de Band of Liberation uit Leiden wordt gedrild in het vak door een oud gediende. Althans, daar lijkt het op! En dat allemaal in ‘Het Leidse Hout’. Heks bijna gespiest aan Tambour-maître stok…. De zogeheten mace!

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: