Enige tijd geleden krijg ik een mailtje van de Stichting ‘Leven in Aandacht’ over een aanstaande retraite. Alle Nederlandse nonnen en monniken komen vanuit Plumvillage hierheen om ons een paar dagen te stichten. Ook mijn geliefde nonvriendin. Heerlijk! Wat heb ik zin om erheen te gaan. Helaas ben ik hartstikke blut. Ik zit constant te hannessen met allerhande medische rekeningen.

Ook wil ik het liefst alleen op een kamer, maar de eenpersoonskamers zijn al vergeven. Een andere optie is om de accommodatie te delen met een vriendin, die begrip heeft voor mijn halvezolige levensstijl. Ik doe wat halfslachtige pogingen om iemand te enthousiasmeren. En het lukt! Kras heeft belangstelling!

Dan krijgt Heks het druk op haar manier. Met de Matthäus. Met mijn ADHD-hond uitlaten. Van de fiets vallen en mezelf weer oplappen. Oh, wat ben ik toch moe! Echt. Vreselijk uitgenast. Verder gaat het redelijk. De gewrichten grotendeels binnen de perken en de verkrampingen redelijk onder controle……. Beetje viraal hier en daar, maar ik ben erger gewend!

Vorige week begeeft de oplader van mijn E-bike het. ‘Plof’ hoor ik. Een elektrisch geladen onweersluchtje volgt op de voet. Het onding is dood. Waarschijnlijk een zekering, maar het geval is zodanig gefabriceerd, dat het onmogelijk te repareren is. Een wegwerpoplader……. De nieuwe kost me bijna 100 euro!

Dan bezwijkt de oplader van mijn telefoon ook nog eens, nadat mijn hulp het snoertje raar heeft opgerold. Het snoer van mijn tablet heeft het gelukkig wel overleefd. Die lag ook in een piepklein drolletje gedraaid in de kast.

Vervolgens houdt de oplader van mijn elektrische vouwfiets er gewoon me op. Het is al de derde oplader, die het begeeft bij deze onverwoestbare en onderhoudsarme Beixo. En inderdaad: Je hebt nooit een nieuwe ketting nodig! Maar wel om het jaar een nieuwe oplader! Ik weet niet wat ergerlijker is…….

Ik loop dus leeg op het leeglopen. De ernst van de situatie dringt tot me door. De kosmische boodschap is duidelijk! Mijn persoonlijke innerlijke oplader is stuk. Ja. Alsof ik dat niet weet…..

Zaterdagochtend gaat de bel. Mopperig loop ik door het huis en naar het keukenraam. Nijdig kijk ik naar buiten. Welke gek belt me wakker? Wie haalt het in zijn hoofd om me van mijn broodnodige slaap te beroven? Grrrr.

Kras staat voor de deur met haar knaloranje scootmobiel. Haar twee brakken vrolijk joelend aan de lijn. Snel ren ik naar beneden en help mijn vriendin om de hele karavaan naar binnen te loodsen. Ha, gezellig. Dit is echt lekker wakker worden!

Ik zet een pot koffie en smeer een paar rijstwafels. Even later zitten we vrolijk te lachen. We rollen van het ene onderwerp in het andere en steken overal heerlijk de draak mee. Hoe we weer op het onderwerp Plumvillage komen weet ik niet, maar plotseling besluit ik om te kijken of we nog terecht kunnen bij de retraite.

‘Ik heb eigenlijk een zangdag en je mag maar twee repetities missen. Goddank heb ik nog nooit verstek laten gaan, dus volgens mij kom ik er wel mee weg als ik die dag verstek laat gaan…..’ Heks is blij, dat ze onlangs met haar kapotte knie toch de discipline heeft kunnen opbrengen om te gaan repeteren diezelfde middag. ‘Dit is je beloning voor het feit dat je toen hebt doorgezet,’ grijnst Kras. Ja, we zijn blij!

Je kunt nog steeds het formulier invullen, dus er is waarschijnlijk nog plek! ‘Jeetje Kras, dat had ik nooit verwacht. Meestal zit die retraite zo vol!’ We gaan ons opgeven!

Een dag later heeft Kras alle benodigde informatie opgevraagd: We kunnen terecht!!!!! Nog dezelfde dag betaalt ze voor ons beiden, zodat onze inschrijving definitief is. Hoera! Mooi zo, Mijn vakantiegeld is nog niet gestort, dus ik zit nog eventjes te sappelen. Maar dit tripje kan me niet meer ontgaan.

‘Zo heerlijk, ik heb toch zo’n zin om saampjes een kamer te delen. En nu zul je ook mijn vriendin de non ontmoeten. En nog veel meer hele leuke mensen…. Er komen ook wel spirituele shoppers op af hoor. Of mensen met een ernstige vorm van Goeroeisme.’

‘Ik heb wel eens iemand meegemaakt, die daar last van had. Zieke mensen waren dom volgens hem. Irritant ook. Ze deden beslist iets verkeerd, want ziekte en gebrek moet je gewoon weg mediteren….. Tijdens de bijeenkomsten werden we om de oren geslagen met dit soort idiote ideeën door die gek zonder gebrek. Vervolgens werd ons de oren gewassen met het feit dat we nog steeds niet genezen waren……’

‘Er zijn nogal wat mensen met een aandoening, die baat hebben bij mediteren. De mediatieoorden zitten er vol mee. Zo ook de Sangha’s in de traditie van Thich Nath Hanh. Wekelijks zat die persoon daar dan die gebrekkigen te beledigen. Ik heb er uiteindelijk iets van gezegd, maar ik geloof niet dat het is overgekomen…..’

Toen de zelfbenoemde goeroe zelf iets ernstigs ging mankeren dacht ik dat zijn ideeën omtrent ziekte en hoe je dat zelf veroorzaakt wel zouden veranderen, maar nee. Nog steeds kwam er allerlei nonsens uit die mond. Wel op een een liefdevolle manier uitgesproken. Slijmerig bijkans. Je zou je bijna vergissen en denken dat het goed bedoelt is als je ernaar luistert. Of erger: Het serieus nemen! ‘

‘Zelfs toen mijn hond in zijn been beet, hetgeen die persoon geheel aan zichzelf te danken had nadat ie al mijn waarschuwingen in de wind had geslagen….., zelfs toen beweerde hij die beet gewoon eventjes weg te gaan mediteren!’ Bizar ja. Heks moet hartelijk lachen nu ze er aan de terugdenkt, hoewel ik het toen echt verschrikkelijk vond……

‘Ik was allang blij, want hij had ook naar de politie kunnen gaan na dat incident. En ook al waarschuw je iemand vijfentwintigduizend keer en probeer je je hond met man en macht bij zo’n grenzeloze persoon weg te houden, toch ben jij fout als het mis gaat! Zelfs als die gestoorde mafkees onverwacht min of meer bovenop je intussen in een hoekje gedreven grommende hond springt……’

‘Ik heb verstand van honden zeggen ze dan altijd. Ik twijfel in zo’n geval of iemand überhaupt verstand heeft…… Hopeloos.’

‘Hahahaha,’ Kris zit te hikken van de lach bij al die gekke verhalen. Ze ziet het voor zich! Plotseling kijkt ze me echter verbijsterd aan, ‘Ik denk dat ik die persoon ook ken. Mijn geliefde en ik hebben hem regelmatig meegemaakt, want hij werkte ooit voor een voormalig behandelaar van mijn vrouw, toen ze nog leefde. Hij kon ons nooit uitstaan, omdat we ons niet aan zijn talloze rigide regeltjes hielden……’ Ze begint een reeks hilarische anekdotes te vertellen waar we bijna in blijven.

Ach, lachen is toch zo lekker. Zelfs al is het om iemands gekke irritante fratsen. Raar gedrag kom je overal tegen tenslotte. Gelukkig ben ikzelf zo normaal! 😉 Mensen maken nu eenmaal niet altijd de meest denderende keuzes, zacht uitgedrukt. Soms zijn ze zeer overtuigd van de juistheid hun zaak, terwijl ze er mijlenver naast zitten. Je kunt er dus maar beter om lachen!

Heks heeft echter een hele goede keuze gemaakt dit weekend. Mijn hele lijf is blij met dit besluit. Alle kapotte opladers ten spijt ga ik eerst mezelf maar eens lekker opladen. En iets doen aan mijn moeite met mediteren. Al enige tijd breng ik het nauwelijks op om te zitten……

‘Misschien moeten we zelf maar een meditatiegroep opzetten als we terug zijn: Meditatie voor kneusjes met honden. We beginnen gewoon klein, met z’n tweetjes,’ verzucht ik tegen Kras als we de details nog even doorspreken aan de telefoon. Ja, wie weet. Al jaren ben ik van plan om een wandelmeditatiegroepje te beginnen. Misschien is de tijd rijp!