‘Broken circle breakdown’ is een prachtige film, maar blij word je er niet van. ‘Ga er vooral niet naar kijken,’ raadt Heks haar vriendin met klem af om voor de herhaling te gaan. Blij dat ik er wel naar gekeken heb. Het is een juweeltje!

Zaterdagnacht zie ik een prachtige film op televisie, ‘The broken circle breakdown’ van de regisseur Felix van Groeningen uit 2012. Als een mokerslag komt het verhaal bij me binnen. Nog ruim anderhalve dag ben ik er beroerd van. Wauw. Als je dat teweeg brengt bij je medemensen, dan kan je er wat van: Regisseren….. En acteren………

Ook de montage is subliem. Al raak ik soms de kluts kwijt naarmate de avond vordert. Maar dat ligt aan mezelf, ik ben bekaf.

‘Het mooie aan de film vind ik juist, dat je niet het gevoel hebt dat je wordt gemanipuleerd. Ik haat tearjerkers zoals ooit ‘Terms of endearment‘ bijvoorbeeld. Ja, ik weet het, dat is honderd jaar geleden. Ik zag die film in mijn studententijd met leden van een theatergezelschap waar ik in speelde. Iedereen vond het prachtig, maar ik kwam er kwaad uit……’

Ik zit bij vrienden te eten. Gentse kippewaterzooi. Erg lekker. Als kind heb ik het ook ooit gegeten, maar daar heb ik geen beste herinnering aan. De naam klonk vies. Het smaakte smerig. Toch moest ik het naar binnen stouwen. Met lange tanden sloeg ik me erdoorheen. ’s Nachts kotste ik alles weer uit: Ik bleek een buikgriepje onder de leden te hebben…….. Gelukkig krijgt de waterzooi een nieuwe kans! Het is het absoluut waard.

Alles krijgt een tweede kans.  Altijd.

‘Ja, die film is waanzinnig populair in België,’ mijn Vlaamse vriendin heeft er al veel over gehoord. ‘Ik raad hem niet aan, tenzij je net als ik je een dag flink ellendig wilt voelen,’ grijns ik ondeugend. We lijden beiden aan een overdosis spiegelcellen in onze hersenpan. Dit soort films zijn een ware beproeving voor ons zenuwstelsel…….

Waarom ben ik zo geraakt door de film? De dingen die de personages overkomen staan mijlenver van me af. Ik heb geen man, kind of bluegrassband. En ik raak al die dingen ook niet kwijt.

Je kind verliezen, het ergste wat er is. Natuurlijk. Ik kan er helemaal niet tegen als kinderen lijden. Ook.

Heks huilt waarschijnlijk om haar eigen verliezen. Niet een man of kind. Niet mezelf. Maar ik heb wel een paar zeer gevoelige verliezen geleden en ook ik loop tegen een muur aan in een poging mezelf weer vlot te trekken. Ook ik heb moeten knokken tegen het gevoel dat het niet meer hoeft….. Dat je er geen zin meer in hebt.

Ik moet mezelf als het ware opnieuw uitvinden. En ik vind mezelf niet leuk in mijn nieuwe gedaante. Misschien gaat dat nog komen, maar ik kan slecht wennen aan het negeren van mijn spiegelcellen.

Wat me ook bijblijft van de film is die prachtige liefdesrelatie. Wat een mooie mensen bij elkaar. Wat is het toch heerlijk als een man en een vrouw van elkaar gaan houden. ‘Zo wil ik ook nog eens verliefd worden,’ zeg ik bij mezelf. En wie weet. Als het me lukt om over narcisten en psychopaten heen te stappen, leugenaars en opportunisten te doorzien, mijn eigen angsten te laten voor wat ze zijn…….

Dan komt er misschien nog wel een keer een vrijgezellige meneer.

 

 

 

 

 

 

Echte liefde vergt veel moed, want je verplicht je om pijn weg te nemen en welzijn te bewerkstelligen…… Hmmm. En als dat nu niet lukt? Als je poging meer weg heeft van water naar de zee dragen? Heks is het zat om gevoelde nattigheid naar die grote plas te sjouwen. Ook het dweilen met de kraan open kan me niet langer bekoren……

‘True love takes a lot of courage, because it is a commitment to help remove suffering and offer well-being….’ leest Kras voor. Het is weer ‘Sangha voor Kneusjes’ avond. Vorige week hebben het een keertje overgeslagen, omdat ik perse naar het strand wilde. Het was toen tenslotte meer dan dertig graden!

Ik heb er geen spijt van: Het was ongelofelijk zwoel en heerlijk aan zee. Heks heeft er een fantastische avond stukgeslagen met haar lekkere hondje!

Remove suffering and offer well being. Maar tot welke prijs? En als het een eenzijdig gebeuren is, moet je er dan wel mee doorgaan? Gedachten tollen door mijn hoofd, terwijl ik naar de bel luister. Ik beoefen de adem soetra, maar halverwege zit ik weer te tobben. Ik kom niet verder dan lichaam en emoties. Mijn alles behalve lege geest spuit onstuitbaar ideeën door mijn kop.

Ik keer terug naar mijn adem. Telkens opnieuw. Koppig. Volhardend. Gesterkt door de naast mij ademende Kras.

Langzaam dwarrelen de gedachtes voor mijn voeten. Vormen een tapijt van onbegrip om me heen. Voorzichtig loop ik over mijn onvermogen. Sta er op. Erken mijn beperkingen. Stel eindelijk mijn grens.

Op weg naar huis springt VikThor net niet in een moddersloot. Het scheelt een haar. Vanmiddag lag hij wel in diezelfde baggersloot te spartelen. Heerlijk vond ie het. Zijn grote vriend Baris stond weer verbaasd naar mijn pikzwarte monster te kijken.

Vandaag zet ik een streep onder mijn poging iemand te helpen. Het lukt niet. Natuurlijk weet ik ook wel dat ik weer in mijn zelfde groef ben geschoten: Iemand die ik op dat moment niet of nauwelijks ken staat op mijn stoep met een heleboel problemen.

Heks vindt het zo erg dat ze het niet over haar hart kan verkrijgen om die persoon weg te sturen. Langzaam word ik opgegeten door andermans problematiek. Het trekt een zware wissel. Ook zit ik weer eindeloos te luisteren. En niet naar de meest gezellige verhalen.

In dit geval heb ik ook nog geweldig mijn nek uitgestoken. Zonder resultaat. De wereld zit vol ellendelingen en hun slachtoffers. Ik heb er weinig invloed op. Zacht uitgedrukt.

Mijn acties zijn niet zonder gevaar. De malloot waar mijn protégé last van heeft is zeer goed in staat om Heks het leven zuur te maken. Vooral omdat hij hier in de buurt woont. En geen last heeft van scrupules als het gaat om dierenmishandeling en andere narigheid……

Na opnieuw een zeer lange adem bij al deze problematiek treft het inzicht me dat ik echt niet goed bezig ben. Vorig jaar heb ik een aantal mensen de wacht aangezegd, die eindeloos tegen me aan zaten te kwaken over hun ellende. Iets dat ikzelf niet doe. Ik sta het mezelf niet toe! Het is gewoon weinig verheffend om chronisch te mekkeren. Ik heb genoeg te zeuren, dat wel, maar ik wil het niet.

Waarom lukt het me dan niet om anderen de mond te snoeren als ze me doorzagen met hun gehuilebalk? Waarom laat ik volstrekt gezonde mensen met een geweldig leuk leven zo parasiteren op mijn beperkte energie?

Gisterenavond realiseer ik me weer dat ik er geen last van heb als ik in mijn heksengedaante sta. Als de Godin in me doorschemert is er niets aan de hand, die bron is eindeloos. Pas als ik op persoonlijke titel willekeurige getroebleerde mensen ga lopen steunen gaat het mis……

Dus als je aan mijn kop wilt komen zaniken over je ellende: Maak een afspraak voor een  ouderwetse paranormale behandeling! Je moet daar wel voor betalen, zo schiet ik er zelf ook nog wat mee op. Bovendien werkt zo’n behandeling beter als er voor wordt geschokt heb ik lang geleden al ontdekt…….

‘Kom maar hier, panter,’ zeg ik wat later tegen mijn boerenridder. Ee Zwarte heeft zich tegen mijn heksenhanden genesteld. Sinds zijn avontuur in het museum heeft hij last van zijn buik. Het gaat wel steeds beter, maar het rommelt nog steeds. Daarom zoekt hij elke avond mijn gouden handjes.

‘Godin, geeft die jongen je gulden liefde,’ terwijl ik het in mezelf reciteer voel ik mijn handen kloppen. Ikzelf stroom ook vol met haar geweldige oerkracht….

De Vader heeft de wereld dan misschien geschapen, maar de Godin heeft haar gebaard. We zijn allemaal uit haar voortgekomen. Pas als het vrouwelijke weer wordt gerespecteerd is er hoop voor de wereld. Voorlopig proberen we echter onze grote Moeder te vernietigen.

Grappig eigenlijk, want dat is onmogelijk. De kans is veel groter, dat wij, miezemuizige mensenkinderen, eraan gaan! Zelfs al explodeert de aarde: Het heelal blijft nog wel even bestaan!

Remove pain an offer well-being? Ja graag. Vanuit mijn goddelijke bron. Mijn hart.

edf24c238eb4f956965fd39a750b07f1

 

Lopen op water, water zien branden, luchtige looping met vliegende schotel, of ogen als schoteltjes, ogen op stokjes: Wonderbaarlijke zaken die kant noch wal raken……. Het grootste wonder ontgaat ons vaak: Op ons geliefde Moedertje Aarde lopen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Woensdagavond bel ik aan bij Kras. Het is alweer de derde bijeenkomst van de Sangha voor Kneusjes en deze keer hebben we elkaar niet eens gebeld of het wel door zou gaan. Hetgeen een goed teken is: Het gaat gewoon elke week door.

Het duurt nog even voordat we ook daadwerkelijk gaan zitten. Eerst drinken we thee en kletsen we bij. Ik haal mijn klankschaal tevoorschijn en nodig de bel voorzichtig uit. Vervolgens geef ik er een flinke ram op. Doinggggg. We beginnen.

Kras leest een tekst van Thay voor: Het wonder is niet dat we op water kunnen lopen, of door de lucht. Het wonder is lopen op moeder aarde!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Prachtig. Maar laat mijn medechristenen het maar niet horen, want daar geldt lopen op water toch echt als een wonder. Een dierbaar wonder en zelfs een wonder dat gelinkt is aan het Ware Geloof. Jezus liep natuurlijk moeiteloos over water, maar voor zijn discipelen was het niet zo vanzelfsprekend. Petrus waagde een geslaagd gokje, maar zodra hij begon te twijfelen verzoop hij bijna……..

Heks vindt de tekst geweldig. Want het is zo. We lopen dagelijks als blinde vinken rond te stampen en het wonder ontgaat ons. Maar overal om ons heen ademt leven. Elke straat bevat tal van avonturen. Als je wakker wordt…..

We zitten stil samen te ademen. Mijn kop tolt echter van de gedachten. Allerlei lieden komen voorbij gewandeld in mijn innerlijk landschap. Op zich ook alweer een wonder, dat lopen op op de bodem van mijn hart.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Er spoken ook frommelige gedachtes door mijn hoofd. Gelukkig mediteer ik samen met Kras. Dat scheelt enorm. Eén en één is dan echt minstens drie in het kwadraad. In de bijbel wordt dit fenomeen als volgt beschreven: ‘Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen.……. 

We zitten en halen adem. Roken de spoken uit met geduld. En aandachtig ademhalen. Na een half uur zit ik alleen nog maar te ademen. Verder is er niets. Vogeltjes fluiten buiten. Mijn telefoon blaft: Het is alweer tijd. Ik nodig de kleine bel uit. We buigen naar elkaar.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Nog eventjes darmen delen?’ Het is gek, maar als we Dharma delen vertellen we elkaar andere dingen dan rond de keukentafel. Deze vorm van communicatie heeft een geheel eigen kwaliteit. Je weet dat de ander naar je zal luisteren zonder reactie te geven. En daarin zit het grote geschenk van deze vorm van delen. Je wordt gehoord, maar dat oor geeft geen deel terug………

Ik herontdek momenteel iets heel wezenlijks in mijn leven. Mensen manipuleren met een zielig gezicht. Het is wereldwijd het meest effectieve middel om de zaken naar je hand te zetten volgens wetenschappelijk onderzoek.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Iemand doet heel sneu en krijgt daardoor veel aandacht. Heks verdomt het om zo’n kop te trekken en krijgt die aandacht dus niet. Maar ik heb gedurende mijn heksige bestaan wel heel veel treurige types aan de boezem gedrukt. En wat denk je dat er gebeurd als je dat niet langer wilt of kunt doen? Dan heb je het gedaan.

Regelmatig word ik op het matje geroepen, omdat ik weiger nog langer in de geefkramp te staan. Oh, wat ben ik toch een gemeen wijf geworden, dat ik me niet langer laat uitzuigen of leegtrekken. Het feit dat ik ook verlies heb geleden ontgaat mijn medemensen vaak volkomen. Weer is de zielige Piet een hele Piet. En Heks? De kwaaie Pier natuurlijk.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Als je je niet langer laat gebruiken worden gebruikers meestal kwaad. Ik ben ook kwaad. Op mezelf vooral. Waarom heb ik niet lang geleden de koe bij de horens gevat en mensen indien nodig nul op het request gegeven? Waarom stel ik voor het gemak doorgaans ieders belang boven het mijne?

Hoe is het mogelijk dat ik zo lang pogingen heb gedaan om wat onveranderlijk voort wil bestaan open te breken? Om eenzijdig de situatie proberen te verbeteren. En waar komt dat gevoel van morele verplichting vandaan om alle ellende, die mensen op mijn stoepje deponeren zonder morren op me te nemen?

Het wonder is dat je op moedertje aarde kunt lopen. Altijd. In aandacht.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM©TOVERHEKS.COM

Zo loop ik een dag later op mijn gemak het laatste rondje met mijn hondje. Het is al over twaalven. VikThor sprint voor me uit. Op het pleintje voor het Elizabeth Gasthuishof  staat een boom van een kerel. Lang haar, woeste baard, onverzorgd……

Langzaam draait hij zich om in mijn richting. Eventjes schrik ik. De straat is compleet uitgestorven. Ik maak me echter zorgen om niets. De grote grove kop van de man is vertederd door de aanblik van mijn spelende hondje. ‘Wat is het voor’n hond? Een Stabij? Oh, wij hadden vroeger thuis ook zo’n soort hond, een Duitse Staande Draadhaar……’ Hij rommelt in zijn vettige broekzak. Een zak weed valt op de stoep. Dan frummelt hij in een plastic zakje.

‘Kijk, dit is de moeder en vader en dat zijn de kinderen,’ hij geeft me een piepklein stokoud fotootje. Ik kan niet zien wat er op staat, dus posteer ik mezelf onder een lantarenpaal. Vier hondenkoppen staren me aan. ’s Mans dikke vingers wijzen wie wie is. ‘Met deze hebben we een prijs gewonnen en met die bijna. Als het een reu was geweest was ze kampioen geworden, maar ze was te groot voor een teef….’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Ja, grote teven zijn niks gedaan natuurlijk. Net als kleine mannetjes. De beer naast me kletst vrolijk verder. Als ik later verder wandel bedenk ik me dat ik alweer heb staan luisteren en aandacht heb staan geven. Ik kan het gewoonweg niet laten. Het kost niets en doet zoveel goed. Die zwerver fleurde compleet op tijdens ons gesprek. De herinneringen aan de trouwe viervoetige vrienden uit zijn jeugd waren hartverwarmend. Er is ook niets mis met lui luisteren, zolang het binnen de perken blijft.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Zolang niet alles en iedereen mijn huis binnen komt. Zolang het niet vrienden betreft, die louter éénrichting tegen me aan blaten. Zolang er ook mensen zijn die naar mij willen luisteren. Zolang mensen niet boos worden als je een keertje geen aandacht voor hen hebt. Zolang ik er niet mijn bestaansrecht aan ontleen.

Er zitten veel haken en ogen aan sociaal verkeer en ik ben nog steeds teveel met anderen in de weer. Maar er zit verandering in. Morgen komen medemensen mij weer helpen. Stichting Present stuurt weer een paar vrijwilligers. Hoera.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

‘Juh, kehjut tsien? He’k wat fan je an dan?’ Heks stijfgescholden door Leidse Moslima met een debiel in heur hoofddoek: ‘Pleurttop juh! Teer op! Tief lekka je graf in, achteleke toverlijer met je leipe bezemsteel. Ga maar lekker op je plaat in rontonde om de kerktoruh! Met die zinksnijer in je smoel! Gestoorde dakschijter!’ En hier dan weer om lachen met Don Leo. Hij is eindelijk op bezoek in Huize Heks!

‘Hoorde je me ruzie maken hier voor de deur?’ Verwachtingsvol kijk ik de Don aan. Hij komt net fris gewassen en geschoren de badkamer uit. Aan de achterkant van mijn huis. Het incident is hem dan ook ontgaan. Jammer. Het was weer een geweldig staaltje van krijg nou wat!

Een piepjonge moslima  fietst als een ongeleid projectiel door de steeg. De oorzaak van haar zwabbergang is de mobiel, die ze in haar hoofddoek heeft geklemd. Vol overgave zit ze er in te blaten. De rest van de wereld ontgaat haar. Ze mist mij en mijn hond op een haar na. Verbluft kijk ik hoe ze na deze gevaarlijke manoeuvre gewoon door blijft kletsen.

Het intermenselijk verkeer laat haar koud. Op die ene idioot aan de andere kant van de lijn na dan.

Ik vang haar blik, terwijl ze verwoed probeert controle te krijgen over haar fiets. ‘JUH, KEH JUH UT SIEN?’ blèrt ze in plat Leids. ‘Ja,’ antwoordt Heks droog, ‘Ik zag je bijna over mijn hond fietsen met die debiel aan je oor.’  Nou, ik kan een hijs voor m’n treiter krijgen. Moord en brand schreeuwend fietst deze perfect geïntegreerde allochtone schone de straat uit.

Nou ja, schone………  Zolang ze haar klep houdt dan. Zodra die muil open gaat ga je over je zuiger van wat er aan asociaal taalgebruik uit komt……

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De Don moet erg lachen om het gebeurde. ‘Hahaha, Heks, geweldige tekst vanuit die hoofddoek. Wat is de werkelijkheid toch absurd. Als je dit verhaal zou verzinnen gelooft niemand het!’

Al dagen vermaken Heks en de Don zich prima met vrijwel niets. We hebben genoeg aan elkaars gezelschap. We hebben altijd maar een half woord nodig. We moeten lachen om dezelfde grappen. We hebben ongeveer hetzelfde energieniveau of gebrek aan energieniveau……

Vorige week woensdag haal ik de Don van het station. Na een bijzonder vlotte treinreis staat mijn oude vriend dan eindelijk weer eens in levende lijve voor mijn neus. Hoera!

Een grote grijze gleufhoed prijkt op zijn hoofd. En ondanks de tropische temperaturen die dag draagt mijn makker natuurlijk een driedelig pak. Met stropdas. En overjas!

Snel gooi ik zijn bagage in mijn auto en even later zitten we heerlijk op mijn balkonnetje bij te kletsen. Urenlang. Aan het eind van de middag lopen we de stad in met het hondje. In een park laten we mijn monster zwemmen en spelen. Op een terrasje klinken we op ons weerzien na al die jaren.

Don’s vorige bezoekjes dateren alweer van jaren her. En de laatste paar keer hadden we slechts een verloren uurtje om samen stuk te slaan. En ondanks het feit dat we elkaar al die tijd minstens een keer per week uitgebreid spreken wil je toch wel weer eens tegenover elkaar zitten. Wij wel in elk geval! En dat doen we dan ook: Deze keer hebben we alle tijd.

Pas om een uurtje of tien ’s avonds zijn we weer in Huize Heks. We moeten nog eten! Heks gooit snel wat lamskoteletjes in haar grillpan. De Romaanse sla gril ik ook. De Don doet even een tukje. Hij heeft er een hele lange dag opzitten!

Midden in de nacht zitten we eindelijk te smikkelen aan de keukentafel. ‘Een heerlijke souper!’ glimmen we tevreden naar elkaar. Ha! Dit is pas de eerste dag van een nu al legendarische logeerpartij.

‘Mijn zangmaatje Anna heeft me gisterenavond flink doorgezaagd over je slaapplek,’ vertel ik de Don nadat ik zijn bed heb opgemaakt, ‘Ik moest haar ervan overtuigen dat je in de logeerkamer slaapt, dit tot groot vermaak van de sopranen!’  Hikkend van de lach geven we elkaar een nachtzoen. Oh, oh, die Anna. Zo heerlijk ouderwets en degelijk. En: Ze houdt me goed in de gaten!

 

Hoera! Kanariepiet is door de keuring! Hij zal nooit vleugels krijgen, noch vliegen, het arme beest: Maar een beetje grommend scheuren alsmede flierefluitend Heks naar haar bestemming wiegen blijft voorlopig een reëel alternatief voor de bezemsteel.

Vanmorgen gaat de wekker al om 8 uur. Ik schrik me een ongeluk na een gebroken nacht. Goeie hemel. Waar is de brand? Dan sijpelt langzaam de realiteit binnen in mijn grijze massa. Het is vrijdag. Vandaag wordt mijn auto gekeurd. Daarom moet ik zo vroeg uit de veren!

Ik stommel op statige stelten van benen naar de keuken en vergrijp me aan straffe koffie. Wat pijnstillers en een boterhammetje later hijs ik mezelf in de kleren. Het is hartstikke warm. Ik trek iets luchtigs aan.

Met VikThor los rennend naast me haast ik me door de steeg. Mijn kanariepiet staat op een akelig plekje: Tegen de muur van een nauwe steeg gepropt. Ik wurm me achter het stuur en rijd naar mijn huis om mijn vouwfiets op te halen. Een kwartiertje later lever ik mijn bolide af.

‘Zijn er nog bijzonderheden?’ Ja, de achterbumper heb ik met stickers vastgeplakt. Smileys om precies te zijn. Niet dat ie echt los zit. Een klein beetje maar. Op een ongevaarlijke plek. ‘Niks bijzonders,’ zeg ik, ‘Hij ziet er niet uit. Overal deukjes en krassen en er is een laag lak afgevlogen tijdens een wasbeurt.’

Vorig jaar is er voor een godsvermogen versleuteld aan mijn karretje. We verwachten geen rare dingen. Maar je weet maar nooit. Dus wisselen we behalve sleutels ook telefoonnummers uit.

Even later fiets ik met mijn hondje terug naar de stad. Jeetje, wat is het warm. We bevinden ons gelukkig onder bomen. Op de Lage Rijndijk is het andere koek. We puffen langs het huis waar Snuitje vorig jaar maanden in de achtertuin heeft zitten creperen.

Ik steek de straat over. Aan die kant is nog een streep schaduw pal langs de huizen. Ik dirigeer VikThor de koelte in. Langzaam kachelen we richting binnenstad.

In een park aan de Singel laat ik hem zwemmen. Wat is het heerlijk buiten! En de dag begint pas!

Een kwartiertje later lig ik weer in bed. En daar blijf ik de komende uren.

Vrijdag is ook thuiszorgdag. Ik heb een geweldige hulp. Als ze binnen komt word ik al blij. Daar heb ik het opnieuw heel erg mee getroffen. Als ze weg gaat is het huis aan kant. Ik lig intussen in een schoon bed.

De afgelopen week geniet ik ook elke middag van het zonnetje. Op mijn opgeruimde balkonnetje. Ik heb nog steeds niet de puf gehad om wat gezellige plantjes neer te zetten. Ik schuif het ook een beetje voor me uit: Het is zo lekker ruim. Misschien moet ik het nog leger maken!

Ik haal de auto op. Geen vuiltje aan de lucht. Dat valt dan weer geweldig mee. Ze zijn niet gevallen over de jolige plakkertjes. Mijn voiture is weer zo goed als nieuw! Ik ga em maar eens lekker wassen binnenkort.

Vanavond tijdens de hondentraining krijgt VikThor een aanval van puberale grootheidswaanzin. Eindeloos rent hij met een speeltje in de rondte. Hij weigert het af te geven. Heks is nogal gaar vandaag en dat zal ik weten ook!

Er staat een kinderzwembad met water, waarin de hondjes kunnen afkoelen. We krijgen weer van alles te horen van onze juf. Echt een hondenvrouw. Je kunt ook goed met haar lachen. Vanavond heeft ze twee neven meegenomen. Goedmoedig geven ze commentaar op de verrichtingen van hun tante.

Het veld geurt naar bloeiend gras. Er is veel verleiding voor onze wandelende neuzen. ‘Er zijn ook heel veel loopse teefjes nu,’ vertelt de juf. Misschien is dat mijn ventje naar de kop gestegen….

Op de terugweg naar huis fiets ik eventjes langs Steenvrouw. We drinken thee in haar heerlijke achtertuin. ‘Veranderen is zo moeilijk, weet je,’ een zweem bloemengeur prikkelt mijn neus, ‘Ik wil bijvoorbeeld van mijn woede af. En er zijn wel meer dingen waar ik altijd maar mee bezig ben. Om het te veranderen….’

Ja, hoe kun je het mensen kwalijk nemen dat ze maar steeds hetzelfde doen? Toevallig leidt het gesprek tot een ongelukkige vakantiesituatie die mijn vriendin tot twee keer toe meemaakte. En beide keren met dezelfde persoon!

Heks heeft drie keer een relatie gehad met dezelfde man. En alle drie de keren liep het op dezelfde manier faliekant mis. En dan doe je het gewoon nog een keertje over met iemand anders…..

Veranderen is hartstikke moeilijk. Het is misschien niet zozeer een actief proces. Zo van: Dat ga ik nu eens heel anders doen. Misschien bewandelt het toch meer de wegen van acceptatie. Ademen met wat is.

En omdat dat lucht geeft krijgen je hersenen zuurstof. En dan doe je het vervolgens gewoon anders……

Vanzelf.

 

Seksuele intimidatie is een wereldwijd probleem. Bijna alle vrouwen krijgen hier in hun leven mee te maken. De grootste seksist ter wereld heeft het zelfs geschopt tot president van de VS! Heks is er flauw van, maar wil niet meer haar woede voeden. Wat schiet je ermee op om als een bermbom door het leven te gaan? Liever word ik een Bodhisattva geïnspireerd door Samantabhadra. En voer ik actie om dit liefdeloze gedrag jegens mijn menssoort te bestrijden. Maar eerst maar eens voor mijn woede zorgen…….

‘Als je huis in brand staat, is het eerste wat je moet doen teruggaan om de brand te blussen en niet achter degene aanhollen die volgens jou het vuur heeft aangestoken.’ Want dat is niet slim. Dan fikt je huis volledig af. ‘Als je wanneer je boos bent tegen de ander blijft ageren en met hem blijft redetwisten, als je probeert hem of haar te straffen, doe je precies hetzelfde als degene die achter de brandstichter aanrent terwijl intussen zijn huis in vlammen opgaat.’

Vredig loop ik op hemelvaartsdag met mijn hondje door bloeiende klavervelden te wandelen. Het is prachtig weer. Ik heb geen zorgen. Ik heb geen haast. Ik ben hooguit een beetje gammel vandaag. Maar dat ben ik wel gewend: Er is geen enkele reden om me op te winden.

Plotseling echter begint Heks enorm te schelden op een oud vrouwtje dat midden in de polder ooievaars en reigers gebakken kip staat te voeren. Eerst probeer ik een gesprek met haar aan te knopen over de gevaren van het geven van brood en restjes afhaalchinees aan in het wild levende vogels.

Maar als het gemene secreet alleen maar domme antwoorden tussen haar valse tanden debiteert verlies ik mijn geduld. Het liefst wil ik het ouwe wijf door elkaar rammelen.

Domheid kan vandaag op weinig begrip rekenen bij deze heks. En oliedom gedrag al helemaal niet. Zelfs al komt het voort uit de beste bedoelingen.

Snel loop ik door, voordat de woede zich een weg naar de oppervlakte heeft gebaand. Als de scheldwoorden zich in mijn mond beginnen te vormen ben ik al bijna buiten gehoorsafstand. ‘Rare ouwe taart’ is het enige wat ze misschien nog hoort. De rest houd ik voor mezelf.

Goh, wat ben je toch weer geweldig je zaadjes van woede water aan het geven, Heks. Gisteren ook al in de supermarkt, toen een jonge dichtgeplamuurde kassatroela je de volle mep liet betalen voor een afgeprijsd product:

‘Er zit geen sticker op,’ meesmuilde ze lijzig, toen je er mee terug kwam. ‘Maar ik heb het uit die bak gehaald met afgeprijsde spullen, het is precies hetzelfde product als die andere pakken met sticker die ik heb gekocht.’

‘Ja, inderdaad,’ omstanders bemoeien zich ermee. Ze hebben ook in die bak staan graaien. Er ontstaat een opstootje bij de kassa van de Spar. ‘Kijk maar uit,’ waarschuw ik hen, ‘Of er wel een sticker op zit…. En jij, geef me dan maar mijn geld terug. Je mag dat afgeprijsde overjarige pak lekker zelf houden.’

‘Domkop. Idiote doos. Wauws wijf. Sukkelaar!’ mopper ik in mezelf op weg naar huis.

Domheid is echter universeel aanwezig. De straten zijn ermee geplaveid. Wat zou je je erover opwinden?

Heks is zo boos. De zaadjes van woede rusten levensgroot in mijn onderbewuste en er is weinig voor nodig om ze wakker te maken. Ik ben er mee volgestopt door mijn voorouders. Bij mijn geboorte had ik al genoeg woede in me om spontaan te ontvlammen.

M’n woede omarmen? Er is geen beginnen aan!

Gisterenavond pak ik daarom dan maar dat boek van Thich Nhat Hanh ‘Innerlijk vuur’. Daarin vind ik bovenstaande tekst. En ja. Ik ben inderdaad bezig achter Jan en Alleman aan te rennen, die mijn woede opwekt. Die brandstichters moeten hangen. Ik zal ze krijgen!

Gisteren zit ik bijvoorbeeld geweldig te schelden op mijn blog op iemand, die me ooit enorm heeft gekwetst. Meermalen zelfs. Zonder zich er ooit voor te excuseren. En dan kom je zo’n mafkees opeens weer overal tegen. Noodgedwongen. Moet je zelfs naar hem gaan zitten luisteren! Hoor je zo’n figuur prijzende dingen zeggen over conflictvermijdende medemensen ……

‘Ja, lekker makkelijk om met zulke mensen om te gaan. Kun je probleemloos op hun hart gaan staan zonder dat je bang hoeft te zijn dat je door hen terug wordt gepakt…..’

Maar goed. Dat is allemaal geweest. Water onder de brug. En heeft hij dan zijn leven dan intussen gebeterd? Nee, zo op het knipoog niet.

Want dat is wat ik van hem krijg: Een ranzige vette knipoog in plaats van respect. Fatsoen zit gewoon niet in die man. Maar om nu gelijk weer zo te gaan schelden over wat hij me ooit allemaal heeft aangedaan….. Zo van

( Een kleine bloemlezing dan maar om je een indruk te geven wat zo’n braakmiddel zoal uitslaat in de wandelgangen:

‘Heks, heb je zin in een lekkere gangbang met mij en mijn vrienden? Lekker lui achterover met je benen wijd en gaan?’ Hij doet het eventjes min of meer voor, z’n geile trollentongetje hangt uit zijn minuscule kaboutermummelmondje, zijn kleine beentjes bengelend over de rand van de barkruk,  gespreid om z’n bescheiden schimmelige paddestoel ……

Of al kwijlend samen met zijn zoveelste vrouw als ik hem feliciteer met zijn zoveelste huwelijk ‘We willen je bij ons in ons in bed als huwelijksgeschenk….’

Als ik kokhalzend bedank voor de eer ‘Maar nee, getverderrie, bah, ik ben toch zeker geen prostituee!’ zegt die nieuwbakken zoveelste vrouw tot mijn verbijstering ‘Ja joh, een wipje maken voor een geeltje, leuk toch!’ 

Waar je mee omgaat word je blijkbaar mee besmet.

Of een paar ongewenste boskabouterhandjes ruggelings vanuit het blinde niks opeens friemelend onder je kleren, als je eventjes niet oplet bij een feestelijke gelegenheid …….etcetera, etcetera, etcetera, etcetera, enzovoort enzoverder…..)

Moet dat nu weer perse? Alleen maar omdat ik weer met die figuur word geconfronteerd? Alleen maar omdat ik ondanks zorgvuldig afstand bewaren toch weer wat gif heb binnengekregen? Moet ik dat gif dan maar weer zijn werk laten doen? Met als gevolg dat ik om van alles en nog wat kwaad word?

Ik besluit de tekst weg te halen. Het is niet op zijn plek temidden van al die goede herinneringen aan een dierbare vriend. Kan hij het helpen dat de wereld vergeven is van dit soort hopeloze seksisten? Die zodra ze geld of macht hebben denken dat ze zich maar van alles kunnen permitteren richting ons vrouwen?

vuist-water

Zelfs de president van de Verenigde Staten komt weg met dit gedrag: Als je maar genoeg geld hebt mag je vrouwen tussen hun benen graaien, dus: Voor een rijke vent is elke vrouw is een hoer. En je hoeft hen niet eens te betalen, al zeker niet als je ook nog eens genoeg macht hebt…….Win Win dus.

Het is een absolute plaag, dit soort kerels. Open en bloot en zonder gêne debiteren ze de ene stompzinnigheid na de andere. Respectloos: Vrouwenemancipatie is tegenwoordig verder te zoeken dan ooit.

images-19

Door me echter zo te ergeren, door gemene dingen te schrijven over kabouter Plop en zijn ranzige paddestoel, voed ik mijn woede. Ik ren achter de brandstichter aan, in plaats van voor mezelf te zorgen.

En hoewel castratie in veel gevallen volstrekt op zijn plek zou zijn, toch moet ik dat dan maar aan anderen overlaten. Ysbrandt heeft tot mijn grote vreugde bij deze man nog wel eens flink naar zijn ballen staan grommen. Maar daar wil ik het dan graag bij laten…….

😉

Deze kaart stuurde Heks: Ook ten tijde van Rembrandt dieven de dames het onderspit......

Deze ansicht kreeg de boskabouter 

‘Heks doet eindelijk weer normaal tegen me,’ zei diezelfde foute koekebakker ooit tegen een vriend van me, nadat ik hem en zijn toenmalige vrouw een ansichtkaart had gestuurd met het verzoek hun seksuele intimidatie te staken, teneinde strafmaatregelen in de vorm van castratie door mijn hond te voorkomen.

Hij draaide de zaken vrolijk om, zoals zo vaak in dergelijke gevallen.

Een beetje narcist doet dat beslist. Een beetje psychopaat weet dat het daarom gaat. Liegen en bedriegen en als je problemen krijgt, gewoon een zielig gezicht trekken….. De zaken helemaal omdraaien. En met nog meer overtuiging liegen!

Heks probeert voor haar woede te zorgen. Daarom ga ik niet meer achter deze boskabouter en zijn waxinelichtachtige paddestoel aanjagen. Ik moet mijn wonden likken. Mezelf onder al die seksuele intimiderende slijmlagen vandaan bikken.

Zien dat ik mooi mag zijn en dat dat niet betekent dat ik gelijk een uitnodiging tot gangbang naar mijn hoofd moet krijgen. Ik hoef mezelf niet te verminken, zodat ik een beetje rust krijg, want die neiging krijg je als zo’n trol zijn paddestoel op je richt…….

Ik mag gewoon mijn prachtige zelf zijn. Ik ga m’n zaadjes van innerlijke schoonheid water geven!

Vandaag begin ik met het omarmen van die oude pijn. Al sinds ik een jonge vrouw was heb ik te maken gehad met kerels die er grensoverschrijdend seksueel gedrag op nahielden.

Mannen, die me bij de tieten pakken. In het kruis tasten. Hun tong met meer of minder succes in mijn mond proberen te stoppen. Vieze teksten naar mijn hoofd gooien over hun gruizige ranzige fantasieën…….. Het is me zo vaak gebeurd! En altijd voel ik me besmeurd. Het went nooit!

En zelfs met het stijgen der jaren blijf ik dit tegenkomen. Bij een beetje seksist houdt dit gedrag pas op als de laatste spijker in zijn kist is geslagen! Kijk maar naar de geile antropoloog. Stokoud, halfdood en nog immer een kleffe vuilbek. Ondanks het spirituele sausje, dat hij over zijn foute acties sprenkelt!

Het is een diepe pijnlijke wond. En telkens als iemand het mes er in zet word ik weer razend.

De zaadjes van woede wegens seksuele intimidatie zijn uniform aanwezig in ons vrouwen. Wereldwijd word onze menssoort het meest gediscrimineerd en gepakt.

Ik zal dan ook immer achter de daders aan blijven jagen! Om te voorkomen dat ze mijn zusters kwaad kunnen berokkenen. Maar niet zo lang mijn huis in brand staat. Eerst de brand blussen. Eerst maar eens voor goed mezelf zorgen.

 

Heks krijgt post van haar achternicht Eucalypta. Soms doe je iets waarvoor je je enigszins schaamt en plots blijk je een bron van inspiratie te zijn! Ik ga me eens wat vaker misdragen! Hup met die kont: Tegen de krib! Lelijke soepkip! Het liefst alle dagen, maar meestal komt het in vlagen.

EUCALYPTA, PAULUS DE BOSKABOUTER, TOVERHEKS,

Wat is het leven toch  grappig af en toe.  Zit ik me stiekem een beetje te schamen, over mijn recalcitrante gedrag rondom de moeizame maaltijden tijdens mijn retraite, blijk ik iemand te hebben geïnspireerd! Ha. Zo zie je maar weer.

Het betreft een medeheksje. Ergens halverwege het weekend ontdek ik haar, als ik met een toetje bij haar aan tafel schuif. En wat voor’n toetje. Eentje, dat ik zomaar kan eten. Een fruitsalade met verse ananas en papaja. ‘Mmmmmmmm,’ zwijg ik stralend, ‘Jammiejammiejammie,’ gniffelen we woordeloos naar elkaar. Als bonus krijg ik een verrukkelijke heksenlach terug.

EUCALYPTA, PAULUS DE BOSKABOUTER, TOVERHEKS,

‘Het is een toverheksje, ik weet het zeker,’ vertrouw ik Kras toe, ‘Er hangt een voorouder van ons aan een ketting om haar hals, een gouden dolfijn. En een Ankh. Maar ook zonder die indicaties had ik haar direct herkent als een regelrechte dochter van de Godin!’

Natuurlijk raken we aan de praat, zoeken we elkaar steeds op en wisselen we tot slot adresssen uit. Ik stuur haar mijn blog met het filmpje waarop ze zo vrolijk staat te zingen! Niets zo fijn als met een zingende zuster samen zijn!

Hi Heks,

Wat ik jou nog had willen vertellen…. ik had zo’n binnenpret als ik je wel eens bij het buffet bezig zag ;-), schots en dwars tussen alles door en gewoon doen wat je wilt doen. 

Door je verhaal begrijp ik dat dit ook geboren was uit het feit dat er zo weinig voor je te bikkelen was en dat je er uitplukte wat je nog kon eten. 

Maar…. nu komt de moraal van het verhaal…. ik zat later in de retraite eens aan het ontbijt, met meerdere mensen aan tafel. Nu had ik een boterhambordje vol lekkernijen en ik zat, compleet tevreden met mezelf, een soort van torentje te bouwen van mijn verzameling. En opeens…toen ik daar mee bezig was, realiseerde ik me dat niemand me zou ‘ bestraffen/beoordelen of wat dan ook’  voor mijn gedrag. Immers ieder moest zijn snuit houden, haha 😉

Ik ging toen lekker door met wat ik aan het doen was en het voelde alsof ik een kind in de wachtkamer bij de dokter was. Meegenomen door een ‘ zieke’ moeder, en die gewoon lekker aan het spelen is met de blokkendoos en autootjes…ongeacht de stemming van de omstanders. Heel tof! En toen moest ik dus aan jou denken, die zo lekker overal tussendoor stiefelde. In die zin heb je me dat gedrag weer ‘ terug-geleerd’ . Bedankt! ‘ liefs van Eucalypta!

Hahaha, Heks zit hartelijk te lachen als ze de mail binnen krijgt. Ik heb een enorm zwak voor Eucalypta. Vooral als ze die suffe Paulus de boskabouter z’n vet geeft. Of haar schlemielige hulpje Krakras uitscheldt. ‘Paulussie, ellendige boskabouter, Krakrassssssss………..lelijke soepkip.’

Eén van de prettigste kanten van een retraite is dat je tussen gelijkgestemde mensen terecht komt. Ieder is op zijn of haar eigen wijze aan het oefenen met aandachtig leven. En dat is wel zo prettig.

Gebeurt het je in het gewone dagdagelijkse leven regelmatig dat dingen nooit worden uitgepraat, dat mensen volstrekt niet geïnteresseerd zijn in je wel en met name wee. Hier worden oprechte pogingen gedaan de zaken anders aan te pakken. Met als doel natuurlijk om het geleerde in je eigen leventje te implementeren.

En laat dat laatste nu het allermoeilijkste zijn. Het is zo verdomd lastig om in je eentje aandachtig te leven. Daarom hamert Thay er ook altijd zo op om je aan te sluiten bij een Sangha.

EUCALYPTA, PAULUS DE BOSKABOUTER, TOVERHEKS,

Vanavond ga ik met Kras mediteren. Het wordt de eerste bijeenkomst van de heuse Kneuzensangha. Tijdens de retraite heeft mijn vriendin de vijf aandachtsoefeningen aangenomen. Tijden een heerlijke ceremonie op zondag om half zeven in de ochtend worden ze op een aantal aspiranten overgedragen. Mijn maatje krijgt een prachtige Dharmanaam!

Heks heeft de oefeningen ook ooit aangenomen. Heel lang geleden. ‘Als je ze leest denk je van, oh, dat is niet zo ingewikkeld. Dat lukt me wel….’ zegt een zeer gerenomeerd lid van de Order of Interbeing, ‘Maar in de praktijk valt dat vies tegen. ‘

Ik weet er alles van. Het is echt een hele klus om volgens deze regels te leven. Ze heten ook niet voor niks; AandachtsOEFENINGEN.

Ze vertonen overigens opvallend veel overeenkomsten met de tien geboden. Een beetje Christen zal denken ‘Heks, wat heb je te zoeken bij die Boeddhisten?’ Mijn zwager de dominee sommeerde me ooit eens ondeugend tijdens het kerstdiner met de familie om er nu maar eens werk van te maken: Hij rekende er toch wel op dat ik mijn boeddhistische medemensen uiteindelijk zou bekeren…..

Dat zal je een Boeddhist dan weer niet horen zeggen. Bekeren is in die kringen echt not done.

‘Ik heb er een aantal mee naar de kerstnachtdienst genomen,’ fluisterde ik naar waarheid in zijn oor, ‘Echt, ik doe mijn best….’ 😉

EUCALYPTA, PAULUS DE BOSKABOUTER, TOVERHEKS,

 

1. Eerbied voor het leven

“Ontwikkel begrip van ‘interzijn’ en mededogen en bescherm het leven van mensen, dieren, planten en de Aarde. Heb het oprechte voornemen om niet te doden, niet toe te laten dat anderen doden en geen enkele daad van geweld, in de wereld, in je gedachten of in je manier van leven goed te praten. Weet dat verkeerd handelen voortkomt uit woede, angst, hebzucht en onverdraagzaamheid. Neem je voor open te zijn, niet te discrimineren en niet gehecht te zijn aan opvattingen. Zo kun je geweld, fanatisme en dogmatisch denken in jezelf en de wereld transformeren.”

2. Werkelijk geluk

“Probeer vrijgevig te zijn in denken, spreken en handelen. Heb het oprechte voornemen niet te stelen, je niets toe te eigenen wat een ander toebehoort en je tijd, energie en materiële middelen te delen met mensen die het nodig hebben. Het geluk en het lijden van anderen verschilt niet van je eigen geluk en lijden. Werkelijk geluk is niet mogelijk zonder begrip en mededogen. Het najagen van roem, macht en zintuiglijk genot kan lijden en wanhoop veroorzaken. Wees je er dus van bewust dat werkelijk gelukt afhangt van je geestelijke houding en niet van uiterlijke omstandigheden. Neem je voor op een juiste manier in je levensonderhoud te voorzien, zodat je kan helpen het lijden van anderen te verminderen.”

3. Ware liefde

“De vier elementen van werkelijke liefde zijn: liefdevolle vriendelijkheid, mededogen, vreugde en onvoorwaardelijke acceptatie. Lichaam en geest zijn één, dus probeer daarom zorgvuldig om te gaan met seksuele energie. Beloof verantwoordelijkheidsgevoel te ontwikkelen en de veiligheid en integriteit te respecteren van individuen, paren, gezinnen en van de gemeenschap als geheel. Seksueel verlangen is niet hetzelfde als liefde. Neem je oprecht voor geen seksuele relatie aan te gaan zonder dat er sprake is van werkelijke liefde en duurzame verbintenis. Doe er alles aan kinderen te beschermen tegen seksueel misbruik en probeer te voorkomen dat paren en gezinnen uiteenvallen door onverantwoord seksueel gedrag. Als je oefent in ware liefde zal je voortbestaan in de toekomst prachtig zijn.”

4. Liefdevol spreken en aandachtig luisteren

“Probeer liefdevol te spreken en met mededogen te luisteren om zo het lijden te verminderen en verzoening en vrede te brengen in jezelf en tussen mensen. Woorden kunnen geluk of leed veroorzaken. Spreek daarom de waarheid en kies woorden die bijdragen tot zelfvertrouwen, vreugde en hoop. Probeer niets te zeggen uit woede, maar onderzoek die boosheid door middel van meditatie. Neem je voor geen geruchten te verspreiden en niets te zeggen dat verdeeldheid of onenigheid kan veroorzaken. Oefen je vermogen tot begrip, liefde, vreugde en saamhorigheid en op die manier boosheid, geweld en angst, hoe diep het ook in je verborgen zit, langzaam te transformeren.”

5. Heling en voeding

“Zorg voor een goede geestelijke en lichamelijke gezondheid voor jezelf, je familie en de mensen om je heen. Wees zorgvuldig met wat je eet en drinkt en verder tot je neemt. Heb het voornemen om niet te gokken, geen alcohol, drugs of andere schadelijke producten te gebruiken. Neem je voor steeds terug te keren naar het hier en nu, zodat je in contact komt me het helende en voedende dat er in en om je heen is. Onderdruk gevoelens van eenzaamheid, angst of ander leed niet met overmatig consumeren. Neem alleen voedsel tot je dat je ook echt voedt, zowel in jezelf als het ‘collectieve lichaam’, namelijk de samenleving en de Aarde.”

INSPIRATIE: Christelijke Studentenvereniging Panoplia gaat in volledige wapenrusting -stoffers, bezems, huishoudhandschoenen…..- de ongelofelijke bende in Huize Heks te lijf! Een presentje via Stichting Present. En ze zijn present, deze gedreven jonge mensen. Er wordt hard gewerkt! Een lust voor het oog en een weldaad voor het hart. Dank jullie wel!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Al jaren erger ik me suf aan de puinhoop in mijn huis. Waar ik vroeger nog wel eens een aanval van ‘Grote Schoonmaak’ te gelde maakte laat ik tegenwoordig over het algemeen de troep de troep…..  Een incidentele minuscule opruimactie uitgezonderd.

Na jarenlang dit beleid te hebben gehanteerd groeit mijn huis volledig dicht. Mijn werkkamer is een soort inloopkast geworden, maar niet de opgeruimde versie, die je in moderne woningen aantreft. Mijn berging puilt uit, sommige artikelen staan stiekem in de gemeenschapsruimte onder de trap. Stomweg omdat het teveel gedoe is om een fietskar telkens weer in te vouwen en in een overvolle ruimte te proppen…….

Ook mijn balkon is zo goed als onbegaanbaar geworden in de loop der jaren. Waar ik vroeger eindeloos met mijn handen in de grond zat te wroeten laat ik ook hier de boel de boel. Ik plant niets nieuws meer aan. De kamperfoelie is na jaren kwarren overleden afgelopen winter. Mijn bruidssluier is gewurgd door de druif van de buurman. Zelf ook een rare druif.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Ik wil ruimte. Ik wil weer kunnen ademhalen, maar waar begin je als het zo’n bende is en je hebt geen energie? Soms ben ik bang dat iemand zo’n ellendig televisieprogramma gaat bellen om mijn huis een extreme make over te geven. Ik gruw bij het idee, maar het ruimt wel lekker op natuurlijk,  zo’n kudde wapperende handen in je huis.

Ik zoek contact met het sociaal wijkteam. Er blijken heel wat vrijwillige initiatieven te bestaan om je uit de brand te helpen. De dame van het wijkteam komt met allemaal ideeën ‘Ik ga je aanmelden bij Stichting Present, als je het goed vindt. Zij regelen dan een groep vrijwilligers om grotere klussen aan te pakken. We zouden bijvoorbeeld je balkon kunnen laten opruimen. En je berging…..’ .Je moet ergens beginnen natuurlijk.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Na vier intakegesprekken, waarvan eentje met de betreffende stichting zelf is het dan zover. Heks krijgt hulp!

Intussen ben ik een beetje zenuwachtig geworden, want er is sprake van 7 vrijwilligers tegelijkertijd. Help. Dat kan ik natuurlijk niet overzien! En waar laat ik al die mensen. En hoe stuur ik hen aan? ‘Vraag iemand uit je vriendenkring om je te helpen,’ suggereert de dame van het wijkteam. Goed idee. Ik vraag het aan Trui.

Mijn ouwe trouwe vriendin kan commanderen en delegeren als een eersteklas sergeant majoor. Ook heeft ze er over het algemeen de wind onder, ik heb al heel wat baantjes samen met haar versleten, dus ik kan het weten. Op de betreffende avond is ze al om vijf uur present. Eerst eten we een hapje om vervolgens 1 en ander voor te bereiden.

Om stipt 7 uur komt er een medewerkster van de Stichting om de boel aan te zwengelen. Ze brengt werkhandschoenen mee en nog wat handige dingen. Heks heeft gezorgd voor stoffers en bezems, emmers met sop, stapels vuilniszakken en een berg verhuisdozen. Even later komen de eerste studenten binnen. Ze komen met zijn zessen! Twee meer dan afgesproken, maar eentje minder dan de aanvankelijke toezegging.

‘Een paar jongelui meldden zich af, we gingen van zeven naar vier en toen naar drie, twee…… Nu wilde je liever een kleinere club, maar dat leek me wel erg weinig. Dus ben ik er nog eens achteraan gegaan en kijk: Nu komen er dus zes studenten meehelpen!’ roept de vrouw van Present opgelucht. Vijf meiden en een vent. Precies goed zal later blijken.

Gelukkig is Trui van de partij. Voortvarend gaat zij met drie medicijnstudenten het balkon op. Heks verdwijnt met de rest van de vrijwilligers in de berging. De teamleidster is een aardige studente pedagogiek. Ze drukt me meermalen op het hart om vooral mijn gemak te houden. Best moeilijk als iedereen hard aan het werk is. Heks laat nu eenmaal graag haar handen wapperen, maar ik kan het beter laten. Overlaten!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Een uur later zijn er al bergen verzet. Mijn oude balkondeur staat beneden. Bergen tuinafval zijn afgevoerd. Ook in mijn team weten ze van wanten. Alles gaat van zijn plek. Jarenlange administratie verdwijnt in de prullenbak. De zo ontstane lege kast wordt geheel uitgesopt. Mijn kerstspullen worden vanuit kapotte schoenendozen overgeheveld in de verhuisdozen en vervolgens in de brandschone kast voorzichtig opgestapeld.

Wie zegt dat vrouwen geen ruimtelijk inzicht hebben? 1 van mijn studentes is geniaal aan het proppen!

In de pauze met thee en aardbeienslof komen de tongen los. Dit heerlijke stel jonge mensen zijn lid van een Christelijke studentenvereniging Panoplia. Wapenrusting in het Spaans, praal(kostuum) in het Italiaans, ontdek ik op internet. Ik dacht dat het een Latijns woord was, maar dat kom ik nergens tegen. ‘Er zijn heel veel studentenverenigingen in Leiden, buiten die paar grote. Onze vereniging bestaat al sinds 1961! Maar bijna niemand kent ons. ..’

Heks heeft ook op een studentenvereniging gezeten indertijd; Augustinus. Alleen was het toen getransformeerd tot open jongerenvereniging. Mijn jaargang staat nog steeds bekend als tegendraads en anarchistisch. Een uitvloeisel van de wilde jaren zestig.

Intussen is die ommezwaai om werkende jongeren op te nemen weer helemaal teruggedraaid. De vereniging staat tegenwoordig bol van de ballen. Aardige gasten heb ik ontdekt tijdens een reünie, maar van een totaal andere signatuur dan wij destijds.

‘Ik was een werkende jongere, dus ik kwam daar ook,’ doet Trui een duit in het zakje. We vragen door naar hun studies en ambities. Wat een leuke club mensen. Zo betrokken en zo warm! Antigif tegen mijn door narcisten verzuurde denkbeelden: Er bestaan wel degelijk mensen met het hart op de goede plaats. Niet bang om hun handen uit de mouwen te steken. Wars van domme praatjes vullen geen gaatjes. Nee, hun aanbod om te helpen is geen loze kreet. Na de pauze gaan we weer hard aan de slag.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

En opnieuw wordt er gebuffeld en gesjouwd. Het zijn bepaald geen luie donders! Het is al ruim over half tien als de dames het eindelijk voor gezien houden. De laatste vuilniszakken worden afgevoerd. Handen geschud. ‘Dank jullie wel voor alle hulp, het was geweldig!’ ‘U ook bedankt. Voor het vertrouwen. Het is toch nogal wat om zomaar allemaal mensen je huis toe te laten!’ De teamleidster oogt tevreden.

Wat lief dat ze dat zegt!

Als iedereen weg is ga ik nog eens uitgebreid het resultaat bewonderen. Wat een ruimte! Het is echt enorm opgeknapt. De berging is nu voor eenderde aangepakt, maar het balkon schiet aardig op. Volgende week wat plantjes halen en dan is het klaar.

Ik schenk Trui en mezelf een glas wijn in. ‘Op een schoon huis,’ proosten we. Wat later breng ik haar naar de bushalte. ‘Enorm bedankt schat, zonder jou had ik het niet gered!’ VikThor loopt ongedurig naast me. Hij moest vanavond in zijn hok, omdat hij iedereen hopeloos voor de voeten liep. Daarom wandel ik nog eventjes naar het van der Werfpark. Daar laat ik hem nog uitgebreid rennen.

Voor Heks is de koek dan echt helemaal op. Op weg naar huis loop ik opeens op stelten, maar het zijn mijn benen. Ze zijn volledig verkrampt en verstijfd en doen geweldig veel pijn. Ik kom nauwelijks vooruit, hoe kan dat nu weer? Wat heb ik in godsnaam gedaan?

Oh ja, ik weet het al, een paar honderd keer de trap op en af. ‘Heks kun je even kijken of dit weg mag, Heks waar liggen de schoonmaakdoekjes, Heks dit, Heks dat…..’

Zoals altijd na een flinke inspanning stuiter ik nog uren na. De adrenaline stroomt rijkelijk door mijn gemankeerde stresssysteem. Dan is het uitgewerkt. Volledig. Mijn lijf verandert in een kwarktaart. Ik kan nauwelijks nog bewegen. Strompelend hompel ik door mijn huis.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De volgende dag haalt de fysio alles weer uit de knoop. Ik krijs en gil dat het een lieve lust is. Erg leuk voor zijn stagiaire, het arme kind weet niet wat ze meemaakt. Twee dagen later krijg ik hevige griep. Ik lig een week voor Pampus; De naweeën van dit evenement.

Maar oh, wat is er veel gebeurt. In mijn eentje zou ik het niet voor elkaar krijgen. Jarenlang heb ik gehoopt op hulp vanuit de verkeerde hoek. Me er blind op gestaard. Maar het kwam nooit. Sterker nog: Er werd met enige regelmaat een beroep op Heks gedaan!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De laatste tijd is dat aan het veranderen. Tot mijn grote vreugde komt er nu wel hulp. Uit onverwachte hoek. Van mensen, die er niets voor terug willen hebben. Jongelui, die ik niet eens ken! Belangeloos.

Er is iets in mezelf verschoven. Ik verwacht niet langer van alles van mensen waar je het van zou mogen verwachten. Ook ga ik niet zelf enorm anderen helpen, zodat ze op het idee zouden kunnen komen dat ik hulp nodig heb. Ik vraag hulp en die heb ik gekregen. Wat een eye opener!

De kop is er af. Nog een stuk of wat van dit soort acties en mijn huis is weer leefbaar…..

De dagen erna zit ik om de haverklap eventjes op mijn balkon in het zonnetje. Of ik rommel eventjes in mijn nu weer begaanbare berging. Dank jullie wel lieve vrijwilligers voor jullie geweldige actie. Ik ben er enorm mee geholpen!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM



 

Zorgeloze opwaartse krachten versus hopeloos hulpeloos horizontaal harken. Autonomie als een worst voor je neus houden om die opwaartse krachten op te wekken. Eerst maar eens zorgeloos genieten van een hulpeloze week. Of beter hulpeloos genieten van een zorgeloze week?

‘Heks, je bent goed bezig. Jezelf beter beschermen. Minder voor anderen lopen zorgen om jezelf bestaansrecht te geven. Beter voor jezelf zorgen! Het gaat echt de goede kant op. Eigenlijk is dat zorgen voor anderen gewoon jouw manier geweest om te zeggen, dat je zelf zorg nodig hebt. Een redelijk inefficiënte manier…. Dat wel.’ Mijn homeopaat slaat zoals altijd de spijker op zijn kop!

Het gaat echt beter met me. Geen idiote abcessen of uit de kom geslagen ledematen. Nauwelijks verwrongen verwoestende woedeaanvallen. Hier en daar een vaag virus of een klein huishoudelijk ongelukje. Of een val van de fiets……. Maar door de bank genomen valt het allemaal erg mee. Zeker vergeleken bij waar ik vandaan kom. De afgelopen winter was zowel fysiek als emotioneel een regelrechte ramp.

‘Ik heb een pakketje voor je klaargemaakt met een homeopathisch Pfeiffer-middel in vier verschillende verdunningen. Het is eigenlijk een soort kuur. Je bent je ME-ziektegeschiedenis natuurlijk begonnen met een Pfeiffer ooit. Die gaan we nu aanpakken…’

Heks vindt het best. Tot nu toe werken alle middeltjes van deze homeopaat prima. In het verleden ben ik ook wel eens onder behandeling geweest van iemand uit deze beroepsgroep, maar dat had ik net zo goed niet kunnen doen. De effecten waren minimaal en ook niet bepaald positief.

‘Je bent te ziek om op de behandeling te reageren. Je lichaam heeft er de energie niet voor…’ werd me voorgehouden. De behandeling sloeg niet aan en dat lag beslist aan mij. Nu echter werkt het wel. En dat ligt lekker ook aan mij!

‘Ik denk dat ik binnenkort eens een week alle medische afspraken af ga bellen. Ik wil een weekje rust. Vakantie van mezelf. Dat lijkt me toch zo heerlijk!’ Heks heeft het gehad met al het geprik en gepor. Na de homeopaat ga ik dezelfde middag naar mijn psycholoog. Voor het laatst. Goddank. Want wat stelt die vrouw een moeilijke vragen.

‘Wat doet je opwaartse krachten ontwaken?’ vraagt ze er weer lustig op los. De dame werkt in een antroposofische praktijk, vandaar deze terminologie. Opwaartse krachten. Wat bedoelt ze daar nu weer mee? Ik heb meer last van horizontale krachten. Ik ben toch zo intens moe momenteel, ik kan de hele dag wel in bed liggen dweilen. Met één oog open.

‘Wat trekt je omhoog, waar word je enthousiast van? De mens loopt rechtop, dat is op zich al een overwinning op de zwaartekracht. Wat maakt voor jou dat je minder last hebt van de zwaartekracht?’

Moeilijk, moeilijk. Beter proberen te worden heeft me lang gemotiveerd om uit mijn bed te komen en mijn gloeiende best te doen, maar het levert alleen geen zak op. Het gaat wat beter met me en vervolgens heb ik weer een terugval. Inherent aan ME.

Ik doe wat laffe pogingen om iets te verzinnen, maar kom er niet uit. Niets lijkt mijn opwaartse krachten nog te stimuleren. Laat mij maar wegrotten in bed. Ik ben die opwaartse bewegingen spuugzat.

‘Als je het hebt over weer autonoom worden, je huis opgeruimd, je financiën op orde, je leven klein en overzichtelijk….. dan fleur je altijd helemaal op! Alsof het je omhoog haalt uit je lethargie. Dat is wat ik bedoel!’

Terwijl ze het zegt voel ik me opfleuren. Ja, ik ben op weg naar iets en dat maakt me blij. Straks heb ik bijna niks, maar dat niks is van mij. Ik ga inderdaad maar eens een week zonder medische afspraken inplannen. Daar word ik ook gelukkig van. Een soort vakantie in eigen huis.

‘Ha,’ zegt Kras, als ik haar daarover vertel, ‘Dat deden mijn lief en ik ook altijd. Eens in de drie maanden hadden we een week zonder mensen over de vloer. Geen thuiszorg, fysiotherapeut of andersoortige hulpverleners. We noemden dat aanvankelijk de hulpeloze week, maar dat is natuurlijk een term van niks. Het werd de zorgeloze week. Echt een aanrader!’

 

Een wensdoos is eigenlijk een noodzakelijk stuk huisraad als je het goed bekijkt: Je stopt je wens er in en hij komt altijd uit! In elk geval uit de doos. Een schot in de roos is de speciaal voor Kras vervaardigde tarottige versie van dit beproefde heksenconcept. Lang leve de fröbelfee. Die brengt altijd veel vreugde mee!

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

‘Heks, kom je morgen eten?’ schettert Kras opgewekt in mijn oor, ‘Ik ben lekker aan het koken.’ Nog voor ik kan antwoorden ratelt ze enthousiast verder. ‘Ik ben ook aan het fröbelen geslagen naar aanleiding van jouw wensdoos. Haha, zeer inspirerend. Ik ben aan een juwelendoosje begonnen voor de kleine prinses!’

Oh, de Afrikaanse koningsdochter. Dat heerlijke verrukkelijke zalige juweel van een kind. Die ken ik wel! Ha. ‘Zal ik wat fröbelspulletjes meenemen? Dan ga ik ook aan de slag.’ ‘Ik heb van alles hoor, ik heb de Action leeg gekocht…. Maar wat voor’n lijm gebruik jij? Ik heb super leuk gekleurd plaktape, maar het blijft voor geen meter zitten…..’

‘Oh, nou, ik heb hobbylijm, maar ook boekbinderslijm. Tevens iets wat het midden houdt tussen lijm en vernis. Daar kun je superleuke dingen mee doen. Dan is er nog mijn lijmpistool. Hij is een beetje op zijn retour na 25 jaar trouwe dienst, maar een nieuw exemplaar van die superieure kwaliteit kan er eventjes niet af. Voor sommige klussen echter is hij de aangewezen kleefmeester!’

Deze slideshow vereist JavaScript.

Heks is gepokt en gemazeld in allerlei knutselpraktijken. Jarenlang heb ik het beroepsmatig gedaan. De meest saaie klusjes vaak met interessante uitschieters waar ik dan mijn creatieve ei in kwijt kon. Maar ook in mijn frivole theatertijd draaide ik mijn hand niet om voor het bouwen van decors of het maken van attributen.

Moest er een paard komen, waar je met 2 man in kon rondspringen? Binnen een dag? Zonder budget? Heks kreeg het voor elkaar…….. De kont van het paard is me nog steeds dankbaar. Ik zie haar nog wel eens op feestjes en partijtjes…. De kop heeft me nog jaren aangestaard in mijn keuken. Met een grote roze tong bengelend tussen enorme gele tanden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat haar ogen zien kunnen haar handen maken is zeker op mij van toepassing geweest. Nu niet meer. Nachten doorhalen is er niet meer bij.

De laatste tijd ben ik echter weer bezig met het maken van heerlijke onnodige en overbodige onontbeerlijke fröbelwerkjes. Samen met Saar heb ik eerst een moodboard gemaakt. Daarna vond ik een hele kist met geprepareerde doosjes in mijn werkkamer. Klaar om te worden onder gekliederd. Zodoende zijn we daarmee aan de slag gegaan.

In mijn boekenkast vond ik vervolgens een heel boek met cadeaupapier. En wat voor’n cadeaupapier! Allerlei verschillende tarotkaarten worden erop afgebeeld! ‘Oh, eigenlijk moet ik dit boekje aan Kras geven,’ roep ik direct uit. Zij verzamelt Tarot decks. Ze heeft er al zeker 60! Dan krijg ik een beter idee. Ik maak een wensdoos voor mijn vriendin.

Na weken fröbelen is ie dan eindelijk klaar. Vorige week geef ik em aan haar. ‘Wat prachtig, Heks, zo mooi. Het is een deck van de Viscontifamilie, uit de 16e eeuw, dat weet ik zeker. Kijk, het staat fout in jouw boek! Ik probeer al jaren een replica te pakken te krijgen. Die zijn verschrikkelijk duur…….’ Een schot in de roos dus.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Nu gaan we dan saampjes aan de slag. Zaterdagmiddag tegen half zes kom ik eindelijk eens op de proppen met een tas vol lijm en mooi papier. En een nieuw te beplakken doosje. Kras is druk aan het kokkerellen. Even later voegt ze zich bij me. Uren zijn we bezig voordat we met de hondjes gaan wandelen. Het is al hartstikke laat als we eindelijk eens gaan eten…….

‘Ik ben zo blij dat je gekomen bent, Heks, weet je dat het de eerste keer is sinds anderhalf jaar dat ik weer kook. Hier. In mijn eigen keuken!’ Mijn maatje kookt elke week voor haar oude tantetje in de hofstad, maar in haar eigen huis kost het nog steeds veel moeite sinds de dood van haar geliefde. ‘Voor mezelf koken is echt een stap in de goede richting, maar ik moet wel een enorme hobbel nemen….’

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Wat fijn om zo bezig te zijn. Ik heb dan niet veel spierballen meer en nauwelijks uithoudingsvermogen. Mijn probleemoplossende vermogens grenzen echter onaangetast aan het onwaarschijnlijke. En laat dat nu zijn wat je nodig hebt om leuk en uniek fröbelwerk af te leveren!

‘Ik ben altijd blij als er dingen mis gaan, want dat betekent dat ik iets moet verzinnen om het op te lossen. En dat levert altijd de meest verrassende resultaten op!’ vertrouw ik mijn fröbelvriendinnetje  toe als we met onze tong tussen onze tanden zitten te frutselen.

Zou het goddelijke daarom de wereld zo geschapen hebben als ie deed? Zou het onvolmaakte onze Grote Moeder inspireren tot de meest fantastische creaties in haar eindeloos mooie schepping?

Ik denk het.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het heilige helende onvolmaakte. Willem Wilmink heeft hij een mooi liedje over geschreven. Joost Prinsen heeft het op de plaat gezet. Lang geleden alweer. Maar nog steeds up to date……

Heks mag het graag zingen. Net als al die andere leuke liedjes van dit gouden duo.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Willem Wilmink

Ik wou dat ik genieten kon
Zoals andere mensen doen
Van een wandeling in de zomerzon
Van een bank in het plantsoen
Maar van zo’n bankje krijg ik jicht
En wandelen maakt me stijf
En ik zoek in ieder vergezicht
Naar een horecabedrijf

Ik wou dat ik een boodschap had
Aan wat mooi is en volmaakt
Maar ik hou veel meer van alles wat
In onbruik is geraakt
Van een vervallen boerenschuur
Van rails met onkruid overgroeid
Daar hou ik van, maar puur natuur
Vermoeit

En ik weet niet hoe ‘k dit rijmen kan
Met wat me gisteren overkwam:
Was ik langs een school gelopen
Stonden daar de ramen open
Hoorde ik de kinderen zingen
Kon mijn tranen 
Lang vergeten tranen
Niet bedwingen