WALK DOWN MEMORY LANE op de wekelijkse warenmarkt in Voorschoten. Onverwachte ontmoeting met oude vriendin en een ouderwetse kop English Tea bij de moeder van mijn jeugdboezemvriendin……

Posted on 26 maart 2015 by lagriffeheks

poezie. poëziealbumversjes, poëziealbum, poëzieplaatjes, gedichtjes, in poëziealbum

Poëziealbum van Heks

Het afgelopen weekend stond in het teken van vroeger. Het begon al op vrijdag met een tochtje naar het dorp, waar ik ben opgegroeid. Het is helemaal niet ver van Leiden, in feite ligt het er pal tegenaan, maar ik bezoek het zelden.

Een paar maanden geleden kwam ik er echter plotseling weer terecht, omdat een achterneef ter plaatse een IT-bedrijf heeft. Hij nam mijn computer onder handen en realiseerde een geweldige upgrade van de schijfruimte. Ik zou er weer jaren tegenaan kunnen. Helaas is het apparaat opnieuw gecrasht…….

Een andere vriendin

Ik geef mijn Apple-tje af en ga eventjes winkelen in de ‘Make Up Outlet’, een geweldige winkel, waar je voor een habbekrats de meest fantastische smeerseltjes en geurtjes op de kop kunt tikken. Vandaag vind ik paarse eyeliner van een goed merk en een mooi lidpotlood. Voor een flutprijsje. De vrouw in de winkel herkent me van een kijkje naar haar koopwaar afgelopen december. Bij mijn vorige bezoek aan het dorp en aan de achterneef.

met deze vrouw heb ik een paar jaar de slappe lach gehad

‘Wat heb je toch een grappige zaak,’ complimenteert Heks haar, ‘Ik vind hier altijd iets van mijn gading. Is het niet verleidelijk, al die lekkere verwenproducten?’ Ik kijk in haar compleet naturel gelaat. ‘Haha, dat zou je denken, maar ik gebruik helemaal niets.’ Ze glimlacht haar mooie gezicht open. ‘Ik gebruik noch make up, noch geurtjes, noch enige vorm van dag- of nachtcrème. Echt helemaal niets.’

De leraar wiskunde schreef ook een versje

Als vrouw en lekenexpert op het gebied van vrouwelijke huidverzorging kan ik je verzekeren, dat dit echt heel zeldzaam is. Ik heb nog nooit een vrouw ontmoet, die helemaal niets smeert op enig lichaamsdeel. Laat staan een dame, die nooit een lippestiftvleugje of parfumzweempje om zich heen heeft dansen bij het uitgaan. Zelfs de meest doorgewinterde ijzeren maagd heeft nog wel een potje Nivea in de kast staan durf ik keihard te beweren.

De lerares Nederlands

Behalve deze vrouw met haar Outlet van al dit soort superverleidelijke producten……. Uniek!

Denk nu niet, dat ze er ook geen bal van af weet. Ze is een uitstekend verkoopster. Geraffineerd brengt ze een geweldige dagcrème van Helena Rubinstein onder mijn aandacht. Met een hoge beschermingsfactor tegen de zon. Altijd handig als je veel met een hond buiten loopt. Ik neem dus maar een potje mee om uit te proberen…..

Deze oude vriendin is al lang geleden overleden

Later die middag loop ik over de markt van Voorschoten om mijn computer weer op te halen. Dit is echt jeugdsentiment. Als puber ging ik elke vrijdagmiddag met mijn vriendinnen naar deze markt. Met een enorme boodschappenwaslijst geschreven door mijn moeder in haar kriebelige handschrift. Bij Jamin haalde ik genoeg biscuit en chocolade voor ons gezin om het een week op uit te zingen.

Met mijn vriendinnen slenterde ik daarna eindeloos over de bescheiden markt onder het genot van een zak ‘Snippers’: Restanten mislukte stroopwafel, overgebleven op de bakplaat. Dit was mijn uur van vrijheid. De rest van het weekend was ik weer volledig van mijn ouders. Door de week was ik van de school. Maar dat uurtje op vrijdagmiddag was van mij. Helemaal van mij.

Mijn leraar Duits was dol op Heks

Halverwege de markt kom ik een oude vriendin tegen. ‘Ha Heks, wat leuk. Lang niet gezien! We komen elkaar gemiddeld eens per tien jaar tegen!’ Ze nodigt me uit voor een kopje thee bij ‘Het Wapen van Voorschoten’.

‘Hoe gaat het met je? En met de liefde?’ Sinds mensenheugenis heb ik eindelijk weer een leuk verhaal te vertellen op dit terrein. Ook mijn vriendin is gelukkig in de liefde tegenwoordig. We hebben allebei een bobbelig traject afgelegd op liefdesgebied. Zij heeft in tegenstelling tot Heks van jongs af aan altijd samengeleefd met haar partners.

Ook mijn leraar Engels was een fan van me. Deze man heeft ongelofelijk veel voor me betekent

‘Toen ik veertig werd besloot ik nooit meer samen te gaan wonen. Om te zorgen, dat ik het echt niet zou doen, heb ik het appartement waar ik toen ging wonen grondig verbouwd.’ Deze tengere kleine vrouw is echt heel erg handig. Ze werkt in een Bouwmarkt…. ‘Ik heb een muur verplaatst, zodanig, dat er alleen maar een eenpersoonsbed in mijn slaapkamer past.’

Heks ligt dubbel van de lach,. Zo, dat is redelijk extreem. Ik vind het geweldig. ‘Maar nu denk ik er toch over om met mijn vriend te gaan samenwonen. Ik werk alleen maar om dat huis te kunnen betalen en mijn verf en andere materialen.’

Mijn oude maatje kan prachtig schilderen. ‘Weet je Heks, ik heb nu eindelijk mijn onderwerp gevonden. Na vijftig jaar! Ik schilder Balinese mensen. Ik heb natuurlijk mijn roots op het Islamitische Java, maar daar kom ik niet graag. Het Hindoeïstische Bali daarentegen……Elk jaar ga ik er samen met mijn geliefde op vakantie. Zo is het begonnen….. Waarom zo laat? Ik had veel geld kunnen verdienen met mijn kunst, als ik eerder zover was geweest!’ Ze schatert het uit.

Ik ben blij, dat het schilderen haar zo goed vergaat. Als jonge vrouw toverde zij ooit met haar magische penselen prachtige vlinders op het plafond van mijn meisjesslaapkamer.

Ook hier heeft mijn jeugdvriendin een prachtige vlinder geschilderd

‘Ik ben met mezelf getrouwd, toen ik 49 werd,’ vertel ik haar, ‘Met een heus huwelijksfeest voor familie en vrienden. Compleet met grote bruidstaart, bruidsmeisjes en een heuse bruidsjonker. En zelfs een gastenboek.’ Daar moet zij dan weer hartelijk om lachen. Met de belofte om een keertje met elkaar ouderwets over het strand bij Wassenaar te gaan wandelen nemen we afscheid.

Waarschijnlijk had deze klasgenoot een stevig oogje op Heks….

Als ik mijn computer heb opgehaald, besluit ik spontaan om even bij de moeder van mijn Schotse jeugdvriendin langs te gaan. Net als vroeger. Na de markt streek er altijd een hele horde snaterende pubermeiden neer in haar huis. Met haar eigen dochter als stralend middelpunt.

We zetten enorme potten sterke Engelse thee met melk. Om daarna in de royale speelkamer van dit uit twee ruime aan elkaar geplakte flats bestaande appartement muziek te maken en te klessebessen. In feite konden we doen wat we wilden in dit huishouden van Jan Steen.

Deze kleine edoch zeer pittige vrouw gaf ons dan vaak wijze raad met dat typische lage stemgeluid van haar, als we met enorme mokken thee om haar overvolle keukentafel zaten. ‘Zeg nooit dat seks vies is. Het is het mooiste, dat je kunt meemaken met de juiste persoon,’ als we bijvoorbeeld giebelend zaten af te geven op dit onderwerp.

Mijn jeugdvriend Pluim

‘Meiden,’ dreunde haar stem streng, ‘Als kind ben je van je ouders en voor je het weet ben je opeens getrouwd met een man. Moet je weer rekening houden met hem. Zorg dat je in de tijd hiertussen helemaal op eigen benen komt te staan.’

‘Toen ik zo oud was werkte ik als maatschappelijk werkster in Schotland. Ik reed in mijn eentje op mijn motor door die volstrekt afgelegen gebieden van de Highlands in het weekend. Ik had gerust een week dood aan de kant van de weg kunnen liggen, voordat iemand me zou gaan missen. Dat gevoel moet je ooit kennen in je leven! Laat het je niet afnemen! Eis het op.’

Mijn Schotse vriendin

Mijn boezemvriendin, haar dochter, sloeg die raad natuurlijk in de wind. Ze kreeg nog op de middelbare school verkering met haar huidige man. Het was toen nog min of meer mijn vriendje, dus het was een uitermate lullige ontwikkeling in onze vriendschap. We zijn het nooit meer helemaal te boven gekomen…. Heks daarentegen heeft goed geluisterd naar dit advies. Misschien wel iets te goed….

Vol verwachting bel ik aan op het oude adres. Ik heb de moeder van mijn jeugdvriendin anderhalf jaar geleden voor het laatst gezien. Op de begrafenis van de schoonmoeder van haar dochter.

‘Hallo,’ loeit ze door de intercom. Ik schreeuw mijn naam. Net als vroeger. Loop door het naar zeep geurende trappenhuis. Bovengekomen roept ze me tegemoet, dat het absoluut niet uitkomt. ‘Ik sta op het punt om naar Schotland te vertrekken!’ Oei. Ik herinner me, dat ze dan uitermate gestresst raakt en je om het minste of geringste de mantel uitveegt…..

Een vriendin van later datum

Hoe is het toch mogelijk, dat er zo’n zware stem uit zo’n klein vrouwtje komt. Het blijft verbazingwekkend. We drinken toch gezellig een snelle kop thee. In vogelvlucht nemen we het wel en wee van haar kinderen en kleinkinderen door. Intussen zit Ysbrandt zo ongeveer bij haar op schoot. Hij is helemaal gecharmeerd van deze kleine stoere dame van 81!

Deze jeugdvriend maakte me altijd verschrikkelijk aan het lachen.

‘Hoe reis je naar Glencoe?’ ‘Met de auto natuurlijk, Heks. En met de boot. Normaal gesproken helpt Jongste Zoon me met inpakken, maar hij is verhinderd.’ Wat een onderneming op haar leeftijd. Op elke leeftijd eigenlijk. Het is een reis om de wereld weet ik uit ervaring.

Mijn Schotse vrienden schreven dit liedje

Wat heerlijk om haar lieve gezicht weer eens te zien. Ze vertelt over haar hond, die helaas onlangs is overleden. Een Newfoundlander van een kilo of zeventig. Wel een hele grote hond voor zo’n klein dametje….

Als ik afscheid neem, klimt Ysbrandt op haar schoot. Hij wil niet mee naar huis! ‘Ik ga lekker met deze dame mee naar Schotland, Heks. Volgens mij krijg ik het heel goed bij mijn nieuwe baasje. Kijk maar hoe leuk we het nu al hebben.’ Wat krijgen we nu? Uiteindelijk lijn ik hem maar aan en dwing hem mee naar buiten te gaan. Wat een mafketel is het toch. Helemaal in love met dit vieve wijfie.

Een van hen was hier een paar weken geleden nog!

Op weg naar huis laat ik Ysbrandt nog eventjes lopen in een bos, waar ik veel liep als puber met onze toenmalige hond. Vlak bij het huis, waar ik ben opgegroeid. Deze middag hangt aan elkaar van jeugdsentiment. En het weekend moet nog beginnen. een dag later zal ik de reünie van mijn studentenvereniging bezoeken. Een goed begin is het halve werk……

De drie Jims, terwijl ze op straat muziek maken.

Reünie van Studentenvereniging Augustinus te Leiden voor leden uit de woelige jaren rondom de hervorming naar ‘Leidse Vereniging Voor Jongeren Augustinus’. Open voor alle jonge mensen. Studerend, werkend of lanterfantend. Intussen is die revolutionaire omslag allang weer helemaal teruggedraaid.

Posted on 23 maart 2015 by lagriffeheks

studentenvereniging Augustinus, Leiden, Rapenburg, studenten, feest, verenigingsleven

Het statige pand aan het Rapenburg

–

Het leven van Heks is hectisch rondom niets. Ik ren achter mijn eigen staart aan. Er gaat heel veel mis. Mijn identiteit verandert spontaan. Ik ben plotseling een man van drie jaar oud. Ik woon bij de buurman. Mijn computer crasht een paar maanden na een enorme upgrade van mijn schijfruimte. M’n telefoon valt uit. De televisie doet het niet……

–

Ondanks al die tegenslag besluit ik er een leuk weekend van te maken. Zaterdag heb ik een reünie van mijn studentenvereniging Augustinus. Spontaan heb ik me opgegeven. Ik heb de uitnodiging rondgestuurd naar mijn oude toneelbuddies. Maar als ik op de gastenlijst kijk, zie ik niet zoveel bekenden. En al helemaal niemand uit mijn theaterverleden hier!

–

Mijn vriend de Wilde Boerenzoon heeft me er al voor gewaarschuwd: ‘Heks, er komen voornamelijk oud Commissieleden en oud Bestuursleden. Je kent er waarschijnlijk niemand van…’

–

Oeps. Misschien had ik me toch af moeten melden. Daar is het nu te laat voor. Hoe is het met de energie? En ik heb ook nog een koorrepetitie….

–

Een dergelijke foto is er vanavond ook van ons gemaakt…

–

Uiteindelijk ga ik een uurtje repeteren met het projectkoor. Daarna scheur ik naar huis om me om te kleden. Frogs doet het hondje, dus ik heb mijn handen vrij.

–

Helaas ben ik vandaag zo traag als een slak. Mijn armen willen niet meewerken en dat is lastig als je make up probeert aan te brengen. Het wordt een geweldige smeerboel! Ik ga dus maar een tandje langzamer. Als ik op de klok kijk, zie ik dat ik enorm moet opschieten om nog mee te kunnen met de vaartocht door de Leidse grachten.

–

Tegenwoordig lopen de studenten er ongelofelijk netjes bij!

–

‘Dat wil ik niet missen,’ denk ik op dat moment, nog niet wetende, dat het een enorme crepeertocht zal gaan worden. Brrrrr, wat is het koud!

–

Ik ga dus maar op de fiets, ook al is het maar vijf minuten lopen naar de Sociëteit. Als ik weg wil fietsen blijkt mijn band lek te zijn. Scheldend ga ik weer naar binnen om mijn elektrische vouwfiets uit de berging te halen. Tjongejonge, wat een gedoe. Ik ben al helemaal klaar en het is nog niet eens begonnen!

–

Als ik ter hoogte van het Galgenwater ben, zie ik een stoet grijze duiven richting een paar sloepen bewegen. Ik tuur of ik een bekende zie en ja hoor. Het zijn de reünisten.

–

Ik parkeer mijn fiets in het kantoor van de rederij en klim aan boord. Zodra we van wal steken ploppen er flessen champagne open. In een traag tempo tuffen we met vier sloepen over de Witte Singel, de Vliet en het Rapenburg. Het begint zachtjes te miezeren. We varen onder de overkluizing bij het Gangetje door richting Haven. Tegen die tijd ben ik compleet bevroren, ondanks mijn dikke donzen parka!

–

Het gezelschap heeft op het oog niet echt last van de kou, iedereen is in een opperbeste stemming. ‘Hier woonde ik vroeger, op de eerste verdieping, kijk daar!’ ‘Ik woonde daar achter in een piepklein hokje.’ Mensen wijzen links en rechts naar allerlei oude pleisterplaatsen.

–

‘Hier ging ik altijd naar de kroeg.’ ‘Daar woonde een meisje, dat ik leuk vond.’

–

‘Mijn zoon woont in het oude gebouw van de SDAP, jazeker! De oprichters van de PvdA, we varen er zo langs.’ De man heeft het nog niet gezegd of hij brult de naam van zijn zoon richting het imposante pand. Even later steekt een jongen zijn hoofd uit het raam en begint enthousiast te zwaaien…..

–

Iets verder zien we Boris Dietrich lopen. Nou ja, ik herken hem niet, maar anderen brullen hem tegemoet. ‘Kom aan boord Boris, stop de boot, kan dat?’ Hij blijkt ook één van de reünisten te zijn. Net als Ronald Plasterk. Ik kan me hen totaal niet herinneren, ook zijn hun namen me niet opgevallen op de presentielijst. Maar ja, ik herken nooit bekende mensen, een oud euvel……

–

Alhoewel er wel een vaag belletje gaat rinkelen, als ik later Plasterk in de Saint zie staan. Hij kijkt me recht aan. Misschien heb ik toch wel een heel jonge versie van dit kleine mannetje zien rondlopen vroeger.

–

Heks ten tijde dat haar lidmaatschap afliep

–

Na een uurtje zijn we weer terug bij het beginpunt. Een verkleumde club wandelt richting het gebouw van Augustinus aan het Rapenburg.

–

Daar storten we ons in een knetterende kakofonie van luid pratende mensen, die al begint in de enorme gang. Nog voordat ik mijn jas uit heb, ben ik al helemaal bijgepraat met een aantal oude bekenden. Want ja, ik blijk wel degelijk heel veel mensen te kennen. Alleen niet van naam……

–

Zo hebben we afgelopen zaterdag ook uren geswingd

–

Ook kom ik mensen tegen, die ik helemaal niet van deze studentenvereniging ken. Zoals een buurman. ‘Wat doe jij hier nu? zegt hij verbaasd, ‘Was jij ook lid?’ Hij blijkt in de roerige jaren, dat het een open jongerenvereniging was, voorzitter te zijn geweest.

–

‘Ook heb ik toen met een aantal mensen het eerste Leids Cabaretfestival gewonnen!’ vervolgt hij trots. Nou, dat had ik allemaal niet achter hem gezocht. Ik ken hem van de hondenwandelgangen hier in de buurt. Hoewel ik hem al een tijdje niet heb gesignaleerd…..

–

De toneelgroep, die ik ooit samen met een paar studenten oprichtte

–

‘Hoe is het me je hond? Leeft ze nog wel?’ Nee, de hond is dood helaas.

–

Wat een smerige lucht hangt er in het gebouw. Verschraald bier en hormonaal zweet vermengd met de zure lucht van nachtbraken. Stonk het vroeger ook zo? Waarschijnlijk wel. De lucht komt me vaag bekend voor, maar in die tijd zat er ongetwijfeld nog een asbakgeur doorheen gemengd. En weeddampen…..

–

Nu mag je niet meer binnen roken, behalve dan in een rookhol. En marihuana is helemaal uit den boze. Dat was toen wel eventjes anders. In de wilde jaren zeventig zat de eerste voorzitter van de Open Jongerenvereniging de vergaderingen voor met een grote joint in zijn mond. Zo stoned als een ui. Deze man is vandaag ook van de partij. In de boot zit hij tegenover me. Nog steeds met woeste baard en lang haar.

–

Een andere groep reünisten

–

‘Vorig jaar hebben we ook een reünie georganiseerd. Voor alle jaargangen. Er kwamen 40 mensen op af. Nu hebben we alleen de jaargangen van de Open Jongerentijd uitgenodigd en er hebben zich 143 mensen ingeschreven!’ vertelt een ongelofelijk leuke en lieve jongedame van het organiserende committee.

–

Het geeft goed aan hoe speciaal die jaren zijn geweest. Begin jaren tachtig is dit hele concept weer teruggedraaid. Heks heeft toen ook haar lidmaatschap opgezegd. Ik was alweer met andere dingen bezig.

–

‘Waren er nu eigenlijk wel werkende jongeren lid?’ Niet dat iemand weet. De politieke ommezwaai sorteerde in die zin weinig effect. Hoewel: Heks heeft een tijdje verkering gehad met een jongen van de instrumentmakersschool. ‘Oh,’ zegt de dame van de organisatie, ‘Maar nu mag je als HBOer tegenwoordig ook gewoon lid worden.’

–

Dit soort pakjes droegen de heren van de organisatie

–

Zou dat dan nog een verdienste zijn, die is overgebleven uit dit roerige tijdperk? Of kan dat bij andere studentenverenigingen ook?

–

De kerkvader Augustinus, aan wie deze vereniging haar naam te danken heeft, was overigens een Algerijn. Berber van geboorte. Ook neemt zijn gedachtengoed een aparte plek in binnen de filosofie van de Katholieke Kerk. Als autodidact hield hij er geheel eigen ideeën op na. Hij hield van een feestje. Als jongeling leidde hij naar het schijnt een losbandig leven…….

–

Augustinus was ook wel eens ergens op tegen

–

In de Mensa en de Engel wordt een verrukkelijke maaltijd geserveerd. Ondanks mijn ellendige dieet is er genoeg eetbaars te vinden binnen mijn beperking. Wat een meevaller. Ik besluit om gewoon gezellig te blijven eten. De wijn vloeit rijkelijk. Iedereen is super uitgelaten…

–

Zo zaten we zaterdag ook aan lange tafels te kakelen

–

Na het eten drink ik koffie met Frips, een oude vriend. Wij hebben beiden Nederlands gestudeerd en Theaterwetenschappen. Ook hebben we jarenlang bij de Haagse Comedie in hetzelfde CJP-theaterproject meegedraaid. ‘Wat doe je nu?’ vraagt Heks. ‘Ik ben yogadocent. Ik vind het heerlijk, ik ben eindelijk helemaal op mijn plek.’

–

De mensa is tegenwoordig een restaurant. In onze tijd was het niet zo chique, je werd niet aan tafel bediend

–

Even later beginnen er mensen oude plaatjes te draaien. Lekker hoor, al die bekende nummers. Al snel ben ik op de dansvloer te vinden. Het is grappig hoeveel mensen zich mij nog weten te herinneren. ‘Je hebt nog steeds een hoed op!’ hoor ik bij voortduring. ‘Je hebt nog steeds die heerlijk onconventionele stijl van kleden’ Dus toen ook al! ‘Goh, Heks, wat staat die hoed je goed!’

–

Heks hield toen ook al van rare hoofddeksels!

–

Ik ben al op weg naar huis, ik heb mijn fiets van de binnenplaats gehaald en mijn jas al aan, als ik ten dans wordt gevraagd door een mij geheel onbekende man. Wel heb ik hem de hele avond al niet onverdienstelijk zien salsa dansen. Hij tango’t nog een laatste ronde met me door de Saint. ‘Ben jij nu iemand van de jongere garde of een reünist?’ vraagt hij me bij het afscheid.

–

Met huisgenoten in ons opblaasbare ‘zwembad’ in onze enorme tuin

–

Nou, een mooier compliment kun je natuurlijk niet krijgen. Ik weet het, het is laat en de man heeft ongetwijfeld een goeie slok wijn achter de kiezen. Maar toch…….

–

Dank aan het organiserende team! Deze in keurige pakken gestoken jonge dames en heren studenten hebben alles uit de kast gehaald om dit recalcitrante clubje reünisten heerlijk in de watten te leggen.

–

Gemaskerde mannen, vissige paringsdans, Red Nose, Little Salmon en Big Salmon! Cowboy kijkt zijn ogen uit op de Schotse vrienden van Heks. Een heerlijk weerzien!

Posted on 9 maart 2015 by lagriffeheks

Mijn oude vrienden in het midden

Vorige week krijgt Heks een berichtje op Facebook van een oude vriend: ‘Hi Heks, hope you are well. Just to say that Red Nose and myself are going to be in Amsterdam next weekend 6th March for a few days. It would be great to meet up somehow but I’m not sure if this will be possible. Let me know what you’re up to. Cheers Little Salmon.’

drakenman met gitaar, draak, vrouw met masker

Little Salmon met een drakenhoed en Heks met masker

Ha! Heks springt een gat in de lucht. Wat een goed nieuws. Ik begin plannetjes te maken om elkaar eventjes te kunnen zien. Het makkelijkst is het om in de hoofdstad af te spreken. Dat komt goed uit. Ik ben toch al van plan om een paar dagen naar Cowboy te gaan. We hebben kaarten voor een mooi concert.

Zo reis ik dan zaterdagavond af naar mijn liefje. Varkentje mag natuurlijk mee. Zondagmiddag spreek ik met mijn oude vrienden af bij café Cuba op de Nieuwmarkt. We gaan muziek luisteren en lekker eten met elkaar. Als we arriveren zijn ze echter in geen velden of wegen te bekennen. Misschien kunnen ze de locatie niet vinden? Ik loop net de bar weer uit om eventjes te telefoneren, als ik opeens rare geluiden hoor vanaf het terras.

Ik kijk achterom. Nog steeds geen spoor van mijn vrienden. Wel zie ik twee ongelofelijk vreemde snuiters mijn aandacht trekken. Wat een rare koppen! Bizar gewoon! En toch komen ze me bekend voor……. Opeens zie ik, dat het wel degelijk mijn vrienden zijn. Met een masker op! Bijna identiek aan exemplaren, waarmee we ons zo’n dertig jaar geleden onsterfelijk maakten.

Wat zien ze er weer uit. Geweldig. Cowboy staat er een beetje beduusd bij te kijken, als ik hem aan deze rare snoeshanen voorstel. Maar al snel wordt hij volledig in het gezelschap opgenomen: Hij krijgt zijn eigen masker cadeau!!! Gek genoeg past het prima bij zijn gezicht, dit vierkante-kaaklijn-Mick-Jagger-exemplaar……

Zo zit ik dan met drie uitermate vreemde types op een Amsterdams terras. De kwinkslagen vliegen door de lucht. ‘Je vindt het toch niet vervelend, dat we allemaal oude herinneringen ophalen?’ vraagt Rode Neus aan mijn lief. Die zit met gloeiende oortjes te luisteren naar al die rare verhalen uit vervlogen tijden.

‘Kom, we gaan naar het muziekcafé, voordat de jamsessies voorbij zijn,’ stelt hij voor. We tronen onze vrienden mee naar dit bekende literaire café, waar elke zondagmiddag een keur aan jazzmuzikanten hun kunsten vertonen. Het blijkt een schot in de roos te zijn:
Precies het soort gelegenheid, waar mijn Schotse vrienden van houden. Maar vindt zoiets maar eens als toeristische buitenlander in een vreemde stad.

Daarna gaan we naar een Thaise snackbar aan de Zeedijk. Op een bankje voor de deur wachten we tot er een tafeltje vrij is. Aan de overkant is hun restaurant. Daar is het ook enorm druk. Cowboy en Heks hebben echter een voorkeur voor het no-nonsense piepkleine eethuisje. Hun curry’s zijn fantastisch en ze serveren een verrukkelijk potje jasmijn thee.

Gelukkig vinden mijn vrienden het ook een goede keuze. Al snel zitten we met een paar enorme borden voedsel voor onze neus. Terwijl we ons te goed doen aan al dit heerlijks, staan onze kaken ook niet stil als het om allerlei gekke verhalen gaat. We informeren naar wederzijdse kennissen. Sommigen zijn ons al ontvallen. We halen anekdotes op. Doen de groeten aan allerlei mensen, die we al in geen eeuwen hebben gezien……

‘Kom, we gaan nog een dram, borreltje, halen. One for the road,’ zegt Little Salmon. We belanden in een horecagelegenheid op een steenworp afstand van het huis van Cowboy. Ik bestel een heerlijk glas Corenwijn voor de boys. Dat kunnen ze wel waarderen. ‘Ik zal voor jou eens een hele lekkere whisky uitzoeken.’

Rode neus loopt naar de bar. Even later komt hij terug met een tevreden grijns op zijn gezicht. Er wordt een groot glas van dit godendrankje voor mijn neus neergezet. Heks moet nu gaan raden welke whisky het is……

man met masker, mannen met masker, Freddy Mercuri, Mick Jagger, man met baard en masker, bril, gemaskerde mannen

Zet je masker op, Rode Neus

Schiet eens op, Mick Jagger is al klaar

Zo, eventjes onze nieuwe vriend omarmen

Zo, lachen naar het vogeltje

Drie kleine kleutertjes

Bij het afscheid zingen we gezamenlijk het lied over Mrs McGinty. Deze dame moest op haar sterfbed plotseling enorm poepen en deed dat toen maar uit het raam. Bovenop de helm van een politieman, die daar toevallig stond. Het is een mooi gevoelig lied, vol dramatiek. We hebben er allemaal bewegingen en maniertjes bij bedacht om de strekking kracht bij te zetten. Als we klaar zijn oogsten we een klein applaus van een paar mensen op het terras!

Wat een heerlijke middag, wat een cadeautje. Terwijl we weglopen kijken we steeds achterom om naar elkaar te zwaaien. Dag lieve vrienden, moge de Grote Zalm, Big Salmon, jullie beschermen. En hopelijk tot binnenkort.

Oude vriend ontmoet dubbelganger van Heks. Helemaal in Edinburgh. Het roept allemaal herinneringen op aan lang vervlogen tijden. Kijk: Een piepjonge Frogs, Blonde Buurman, Trui, Tweelingbroer en Heks…….

LITTLE SALMON VERBEELD PARINGSDANS MET AFBEELDING VAN BIG SALMON

man met rode neus ,ongeluk met fiets, gevallen man, verpletterde fiets

Red Nose lang geleden naast zijn fiets…..

De Goddelijke Komedie is dagdagelijks vaak een tranendal. Maar niet getreurd: Het levert dan wel stomme soap opera’s op, maar we danken ook de fantastische Griekse Tragedies aan dit principe!

Posted on 9 februari 2015 by lagriffeheks

Mijn favoriete soap, ‘The Bold and The Beautiful’ is een walgelijke weg ingeslagen. Was het altijd al een incestueus zootje in de family Forrester, Logan en Spencer, nu is de absolute pleuris uitgebroken.

Niet voor het eerst overigens. Deze keer gaat het echter weer ver, de ranzigheid. Een tragische miskraam bij de ene dochter wordt direct gebruikt door haar ‘nichtje’, of wat ze ook is, qua verwantschap. Ik ben de familiedraad een beetje kwijt in de roekeloos verspreidde genensoep binnen deze dynastie……

OEDIPUS TROUWT ZIJN MOEDER, oedipuscomplex

Oedipus trouwt met zijn moeder

Het foute nichtje, die zichzelf altijd profileert als moreel hoogstaand meisje, -Yek, niets is minder waar-, probeert van de situatie gebruik te maken door de man van de vrouw, die net een kind heeft verloren, te verleiden.

Volgens haar heeft ze recht op die vent, want het is haar jeugdliefde. Ze heeft al vier (!) vruchteloze pogingen achter de rug om hem te huwen. Een droplul van een kerel, overigens. Een sukkel zonder ruggengraat. Het enige gezicht, dat hij trekt in de serie, staat vertwijfeld…..Volg je het nog?

OEDIPUS TROUWT ZIJN MOEDER, oedipuscomplex, oedipus steekt zijn ogen uit, blind

Oedipus kan het niet meer aanzien

De moeder van het foute nichtje is intussen zwanger van de man van haar eigen zuster. Ze weet dat op een of andere manier goed te praten, vraag me niet hoe. Om haar zus, een hijgende hartpatiënte met zelf net een baby, te sparen, besluit ze de padre familie te verleiden. Haar ex-man en ex-schoonvader. Een ouwe geile bok, die net zijn vrouw verloren heeft. maar hij woont alweer samen met zijn andere ‘brave’ schoondochter……

De dames in de serie lijden massaal aan het Elektrocomplex……

Beide zoons van de arme man zijn al een keer of wat met deze verleidster getrouwd geweest. Zo heeft ze de hele familie al een keertje grondig afgewerkt. Tijd voor een tweede ronde….

De andere schoondochter is haar grote concurrente. Haar compleet verbouwde kunstkop toont nauwelijks emotie, maar naar eigen zeggen is ze dolgelukkig met de vieze oude modekoning. Die loopt intussen vrolijk tussen allemaal lingeriemodellen te paraderen. Schikt iets aan een BH of slipje. Laat zich uitgebreid aflebberen door de zwangere schoondochter, als deze zich als een bloedzuiger aan hem vast slurpt. Elektra is er niets bij…..

De blinde Oedipus met familie

Absurde taferelen. Hoewel? Ik heb wel gekkere dingen gehoord. Van nog veel keuriger mensen. Gewoon, in het echte normale dagelijkse leven. ‘De een z’n dood is de ander z’n brood.’ ‘Het hemd is nader dan de rok.’ ‘Bloed kruipt waar het niet gaan kan.’

Heks kan het nauwelijks aanzien, al die ellende. Ik heb een bloedhekel aan manipulatie en leugens. Toch zijn het de leukste rollen om te spelen in een toneelstuk of televisiedrama. En in een soap al helemaal, omdat je dan lekker vet kunt schmieren, zoals in melodrama…..

Ik stel me voor hoe de actrice, die de zwangere menopauzale femme fatale speelt, die zich als een vampier vastzuigt aan de mond van haar hoogbejaarde tegenspeler zich een ongeluk lacht om de ontwikkelingen van haar karakter. Toen Heks nog wel eens op de planken stond, had ze ook altijd een voorkeur voor het spelen van gemene, manipulatieve en verdorven karakters. Brave Hendrikjes zijn gewoon niet ‘dramatisch interessant’.

ERIK VOS, APPEL THEATER,DOCENT THEATERWETENSCHAP

Het leukste college van de week

‘Wat maakt dat je op het puntje van je stoel gaat zitten bij een voorstelling? Wat maakt iemand dramatisch interessant?’ vroeg onze docent theaterwetenschappen lang geleden. Elke vrijdagmiddag hadden we les van deze theatercoryfee, de regisseur Erik Vos. Toentertijd verbonden aan De Appel in Den Haag.

Jarenlang zwaaide hij daar de scepter, Heks zag als jong puberheksje al de hele Oresteia van Aischylos. Eerst alle delen apart. Het begon met Agamemnoon in 1975. En toen het hele drieluik achter elkaar met in de pauze boerenkool met worst. Lang leve de seventies!

Oresteia van de Appel

Ja, die goeie ouwe Oresteia. Dat is pas familiedrama. Vrouw Klytaemnestra neukt haar zwager Menelaos, als haar man Agamemnon op oorlogspad is. Ze is uitermate pissed off, omdat haar man serieus gepoogd heeft om hun dochter Iphigeneia te offeren om gunstige wind voor zijn zeilboot af te dwingen…… De sukkel.

Orestes op de vlucht

Bij diens terugkomst vermoordt ze haar man, terwijl hij in bad zit! En dat maakt de dochter Elektra dan weer boos. Zij heeft een vadercomplex. In de Freudiaanse hoek spreekt men nog steeds van het Elektracomplex. De vrouwelijke variant van het Oedipuscomplex….. Zij zet de zoon Orestes aan om zijn moeder te vermoorden. De ergste overtreding, die je kunt begaan in die tijd.

Het zijn enge wijven, die Erinyen

Het joch krijgt een stel krijsende schrikgodinnen achter zich aan. Gemene griezels uit het matriarchaat. De woede van moeder aarde is gewekt. Deze zogenaamde ‘Erinyen‘ zien er afschrikwekkend uit. Hun haar bestaat uit kronkelende slangen en er druipt bloed uit hun mond…..

Arme jongen, moet je ook maar niet zo stom zijn om je moeder de hersens in te slaan

De zoon weet te ontkomen en wordt uiteindelijk vrijgesproken op voorspraak van Pallas Athene. De vadermoord is officieel erger dan de moedermoord. Het matriarchaat overlijdt en het patriarchaat wordt geboren!

En dat allemaal naar aanleiding van overspel door Paris met de schone Helena!

‘Hel en as,

Helena,

zacht als een welp,

bitter als de dood’

scandeerden de acteurs en actrices terwijl ze op de grond roffelden.

Klytaimnestra, de sluwe vrouw en moordenares van Agamemnoon, werd gespeeld door Peter van der Linden. Een indrukwekkende rol. Wat een bitch! Ik zie zijn lange gestalte nog zo voor me. Geweldig vond ik het. Dus die Erik Vos wist wel hoe hij de aandacht van zijn publiek gevangen moest houden. In feite was de receptuur zeer eenvoudig. Hij legde het ons als volgt uit:

agamemnon, Peter van der Linden, klytaimnestra

Peter van der Linden als Klytaimnestra

‘Stel je voor, dat we Ben en Hennie (de conciërges van de faculteit) met een levensgrote grijper bij wijze van magische hand Gods uit hun keukentje zouden oppakken en hier midden op het toneel neer zouden kwakken.’ We zaten op dat moment in het universiteitstheater, ons laboratorium.

Zoals je ziet is Heks dol op deze plaatjes uit het goede oude Matriarchaat

‘Wedden, dat jullie op het puntje van jullie stoel gaan zitten. Want dit is natuurlijk spannend. Wat gaan ze doen? Hoe reageren ze op deze vreemde situatie?’

We zagen het voor ons. De verbijsterde gezichten van dit geliefde echtpaar, terwijl ze verwezen staan te zwaaien met het broodje, dat ze net aan het smeren waren.

‘Op het moment echter, dat ze op een stoel tussen jullie, in het publiek, plaatsnemen, om ook naar het podium te gaan zitten kijken, is er niets meer aan. Omdat ze zich hebben aangepast aan de situatie. Het is het onaangepaste, wat boeit. Het maakt mensen onvoorspelbaar, dat is spannend.’

Daarom vinden sommige mensen Heks natuurlijk zo spannend. Ik ben ook niet goed aangepast. Een beetje anders, volgens sommige vrienden…..

Soms denk ik, dat de wereld Gods grote supersoap is. Dagelijks kijkt hij/zij naar verschillende zenders, afgestemd op allerlei huishoudens en politieke arena’s over de hele wereld. Zodra het ergens te vredig wordt gooit de goddelijke voorzienigheid een knuppel in het hoenderhok. Het noodlot slaat toe en redt zo de goddelijke komedie van de ondergang.

Elektra had het ook niet gemakkelijk, pa altijd weg, ma aan de rol met oom

Toch ervaar ik het goddelijke zelf voornamelijk in de natuur. In het pure zijn, onafhankelijk van goed of kwaad, voorspoed of tegenspoed. In mijn optiek zijn al die drama’s eerder gelinkt met den duvel. Maar ja, De duivel is ook god. Het goddelijke omvat alles. Uit verveling heeft het zich gedeeld, om zo in de eigen spiegel te kunnen kijken en zichzelf te leren kennen, lief te hebben. Maar dat lukt nog niet zo goed. Er is veel lijden in de wereld. Dus wij, Gods spiegelbeeld, zitten met de gebakken peren. Hebben wij weer……

DIE SUFFE PALLAS ATHENE met haar voorspraak voor het patriarchaat

Ontmoeting met oude vriend Geintje. We praten over de zorgelijke werkelijkheid en staan in no time alweer te schateren van de lach. Humor is toch zo’n zegen. En deze man doet zijn naam eer aan!

Posted on 27 januari 2015 by lagriffeheks

Als ik een rondje met Varkentje loop kom ik mijn oude vriend Geintje tegen. Ik krijg een zoen op allebei mijn wangen. ‘Hoe gaat ‘ie Heks? ‘ ‘Prima en met jou?’ ‘Ach, het gaat. Ups en downs.’ Zijn mooie blauwe ogen staan zorgelijk. Zijn spottende lachmond staat zowaar serieus….

Zo ken ik hem niet. Hopelijk is er niets ernstigs aan de hand. Op mijn vraag wat eraan scheelt antwoordt hij, dat zijn managementfunctie bij de gemeente wordt wegbezuinigd. ‘Ze halen er voor het gemak gelijk maar liefst twee lagen leidinggevenden tussenuit. In de praktijk komt het er op neer, dat het team op de werkvloer zichzelf moet aansturen!’

‘Dat kan nog uitermate grappig worden’, zegt Heks. Ik ken zijn ondergeschikten. Regelmatig zie ik één van zijn kleurrijke teams door de stad zwerven op zoek naar zwerfafval bijvoorbeeld. Ik heb uitstekende connecties met hen in de hondewandelgangen. We grijnzen berustend naar elkaar. Het zijn geweldige lieve schatten, maar zonder leiding wordt dit cordon zonderlingen stuurloos. Tja. Het is de zoveelste idiote bezuinigingsactie van onze debiele overheid.

‘Ik ben alweer met een nieuwe opleiding begonnen. Ik vindt wel weer werk.’ Nu ben ik toch nieuwsgierig naar zijn ommezwaai. ‘Wat studeer je dan nu?’ ‘Ik leer voor agoog. Ik ga mensen begeleiden met veranderen. Mijn vrouw doet dezelfde opleiding!’

Ik krijg wilde fantasieën van een leuk nieuw bedrijfje, gerund door dit echtpaar, waar je aan de ene kant ingaat. Als in een autowasstraat. Om er vervolgens aan de andere kant helemaal veranderd uit te komen….. ‘Hihi,’ giebelt Geintje, ‘dan maak ik van jou een jongetje…!’ We liggen dubbel. ‘Dat lijkt me wel wat, voor de verandering!’

Nu begint mijn vriend een geweldig verhaal te vertellen over de verandering, die hij ooit in het leven van één van zijn medewerksters heeft bewerkstelligd. ‘De vrouw was bang voor alles. Bijvoorbeeld om over te werken. Of voor hoogtes.’ Hij wijst op een brug tussen twee gebouwen. ‘Ze weigerde daar overheen te lopen. ‘

Een hilarische geschiedenis volgt over hoe hij haar over al die drempels heen heeft geholpen. Nu werkt ze over tot laat in de avond terwijl ze vrolijk heen en weer loopt over die hoge brug tussen de gebouwen. Haar man moet het huishouden doen. Waar ze vroeger precies om vijf uur de aardappelen op het vuur had staan, doet manlief dat nu.

‘Hij zal je bloed wel kunnen drinken intussen, ‘ grapt Heks. ‘Had hij het helemaal voor elkaar met een onzekere afhankelijke vrouw, verander jij haar in een zelfstandige tante Betje!’

Zo lachen we al onze zorgen weg. Als vanouds. Toen we vroeger samenwerkten in de horeca, haalde deze man altijd allerlei geintjes uit. ‘Til je voet eens op, Heks!’ verzocht hij bijvoorbeeld, tijdens het schoonmaken van de keuken. ‘Goed, zet maar weer neer.’ En daar stond je dan met je geschoeide voet in een emmer water….

Ook hingen er standaard allemaal thee-eieren aan de achterkant van je shirt aan het eind van de avond. Liep je compleet voor emmer, terwijl je in een emmer voor lul stond……

Die goeie ouwe tijd. Ik herinner me ook nog een paar wilde feesten, toen Geintje op kamers ging. Kwam ik met mijn vriendinnen als de dames van de Walra Felicitatiedienst hem een koffertje met zijn ‘uitzet’ bezorgen. Je kunt wel raden, dat daar de vreemdste dingen inzaten….. Zo zetten we dan de hele avond op stelten, uit wraak voor al die thee-eieren en natte voeten…..

Ook zijn we wel eens een feest binnen gevallen met een horde wilde Schotten verkleed als brandweerman. Uit een zogenaamde brandweerspuit spoten we een wolk confetti van een paar kilo de brandschone ruimte in. De kleurige snippers gingen een interessante alliantie aan met al het verspilde bier, zodat mijn vriend nog maanden op zijn knieën schrobbend de vlekkerige vruchten plukte van deze dolle avond.

Grrrrrr

Waar blijft de tijd? Nu zijn we braaf en consciëntieus. De hormonale onrust der jeugd is in bezadigde banen geleid. Mijn vriend heeft zelf alweer jongvolwassen kinderen, die misschien ik weet niet wat allemaal uitspoken…..

‘Heerlijk om je eventjes te zien, schat. Doe je iedereen de groeten?’ zegt hij bij het afscheid. Bij deze dan. Allemaal de hartelijke groeten van Geintje! Vooral jij, Trui!

Allemaal de groeten

Fantastisch en subtiel verwenweekend. Gul geven hangt af van vermogen te ontvangen ;-) Midden in deze zoete droom duikt spook uit verleden op in Amsterdams kroegje :-(

Posted on 26 januari 2015 by lagriffeheks

Zondagmiddag gaan Cowboy en Heks een uurtje jazz luisteren in een bekend literair café in Amsterdam. Elke week wordt er gejamd. Vroeger roffelde mijn lief regelmatig een robbetje mee, maar hij is er alweer jaren uit: ‘Je moet echt haar op je tanden hebben, hoor, om er tussen te komen. Het is dringen, iedereen wil meedoen.’ En zoals overal heb je connecties nodig. Als je een tijdje verstek laat gaan is je plaatsje vergaan.

Het is een ongelofelijk doorgerookte tent. Gele muren herinneren aan de tijd, dat hier nog volop gepaft werd. Zodat je na een bezoek aan dit met recht ‘Bruine Café’ verrassend veel overeenkomst vertoonde met een asbak. Qua geur dan. Hoewel, er zitten nog steeds vrij veel asbakken aan de bar. Bij ons laatste bezoek had Heks last van een stomdronken Ier. Vergeleken met hem is een asbak vol peuken verfrissend…..

Ze schenken er echter een verrukkelijke rode wijn. Cowboy haalt een paar glazen en we klinken op ons maar voortdurende geluk. Lekker klef tegen elkaar aan. ‘Ik ga je niet zoenen, hoor, zo in een openbare gelegenheid,’ zegt mijn keurig opgevoedde schatje. Maar hij kijkt er zo ondeugend bij. En dan krijg ik toch een kusje….

We staan een beetje achterin, want vooraan is het geluidsniveau onverdraaglijk. Net als mijn vriend een ouwe bekende gaat begroeten, loopt er een stuk oud zeer van mezelf door het met een kakofonie aan geluiden gevulde etablissement. Ze scheert rakelings langs me. ‘Het is de Muts,’ schiet er door me heen, ‘Goh, ze is niet veel veranderd in de vijfentwintig jaar, dat ik het genoegen had haar nergens tegen te komen…..’

Op haar hoofd prijkt nog steeds een enorme pruik, als een Siberisch sjamanenhoofddeksel. Eronder gluurt nog immer schichtig haar smalle muizengezichtje. Haar kleine misnoegde gestalte ineengedoken, haar mond een verongelijkt streepje, haar ogen bozig naar binnen gekeerd: onmiskenbaar mijn oude huisgenoot. De vrouw, waaraan ik mijn huidige woning te danken heb!

Nu weet ik wel, dat ze ooit naar Amsterdam is vertrokken, maar ik was eerlijk gezegd haar hele bestaan vergeten…..

Ach, waar blijft de tijd. Ooit hebben we geweldig veel plezier gehad samen. Dit doodzieke Heksje met dat aartsluie meisje. Ze ging met me mee naar vrienden, yoga, etentjes en wat al niet. Maar toen mijn vader plotseling ziek werd en overleed, keerde ze zich tegen me. Misschien doordat ze minder aandacht kreeg?

Heks had andere prioriteiten , een intens bedroefde moeder bijvoorbeeld…..

Nu was ik gewaarschuwd. ‘Heks, weet je zeker, dat je haar als huisgenote ambieert? Het is een beste meid, maar ze krijgt na verloop van tijd altijd ruzie met haar medebewoners en dan zet ze hen eruit. Ze is hoofdhuurder, dus je hebt geen rechten….’ aldus mijn toenmalige geliefde, Blonde Buurman.

Ik wist het heel zeker. Ik zat te springen om woonruimte. Mijn ziekte had me dakloos, werkloos en lusteloos gemaakt. En mijn studie was ook in het honderd gelopen. Ik wilde gewoon weer opnieuw beginnen.

De aanvang van dit avontuur verliep probleemloos. Ik waande me veilig!

Wel was ik uitermate verbaasd over haar extreme ‘luiheid’. Misschien een vermomde depressie, denk ik achteraf…. Ze deed werkelijk niets. In huis liet ze alles verslonzen, kattenbakken stonken een uur in de wind. Afwassen deed ze niet aan…. Maar ook verder kwam er niet veel uit haar handen. Na een tijdje haakte ze aan bij mijn activiteiten, at met mij mee, leefde mijn leven. Ik was ziek, maar had met mijn verwoeste constitutie meer ballen in de lucht dan deze gezonde meid!

Tot die plotselinge ommekeer. Opeens was er niets meer goed aan mij. Kwetsende opmerkingen vlogen om mijn oren. ‘Ga maar weer naar je moeder, stomme Heks,’ is vooral blijven hangen. Ik stond perplex. ‘En oh ja, over twee weken moet je verhuisd zijn. Ik zeg je de huur op.’

Nu is Heks wel goed, maar niet gek. Ik liet me informeren over mijn rechten. Nam een advocaat in de arm. Maakte op zijn advies mijn huur direct over naar Flatbeheer, de eigenaar van het pand. En liet de Muts weten, dat ik niet van plan was om zonder slag of stoot te vertrekken. Oh jee, toen waren de rapen gaar.

Een afschuwelijke tijd brak aan, voor alle bewoners van dit onschuldige huis. Omdat mijn huisbazin de strijd niet kon winnen, zegde ze zelf de huur op. Nu moesten we wel vertrekken. De Muts had nog een huurder. Een fotografe. Een tijdlang was ik vast model voor tal van haar kunstzinnige projecten. Zij had helemaal niets met de toestand in huis te maken, maar was wel intussen goed met Heks bevriend geraakt. Ook zij werd op straat gezet…..

Na een paar ellendige weken in een leeg huis, zonder verwarming of elektriciteit, maar weer wel met een gigantische vlooienplaag door de afwezigheid van de Muts en haar katten, kon ik mijn huidige huis betrekken. Zo snel? Hoe kreeg je dat voor elkaar Heks?

Door een medische urgentie. De arts van de GGD was een oud klasgenoot van mijn oudste zus. Hij wist uit wat voor’n degelijk nest ik stam en nam mijn ziekte serieus. Dus hij sommeerde de gemeente me een goede en ruime woning te verstrekken in het centrum van de stad. Ik kreeg het bevrijdende bericht op mijn 29e verjaardag, een fantastisch cadeau. Vlak voor kerst was ik over. En nog steeds is dit een heerlijk thuis!

Als Cowboy en ik de kroeg in Amsterdam verlaten, zie ik mijn vroegere vriendin grimmig aan een klein tafeltje zitten. Echt gezellig ziet het er niet uit. Zou ze nog wel eens denken aan al die avonden, dat we slap van de lach om de enorme keukentafel dweilden? En aan de sublieme maaltijden van de hand van Heks? Samen met vrienden en vriendinnen van Heks?

Zou ze in gedachten nog wel eens door ons oude huis dwalen? Die rare split-level gezinsbovenwoning met woonkeuken, ligbad en dakterras. Op de plek, waar ooit Rembrandt het leven zag, eeuwen geleden. Nu herinnert alleen een gevelsteen aan dat historische feit. Regelmatig observeerden we groepen Japanners, die vertwijfeld foto’s namen van die steen, om vervolgens bevreemd naar het ultramoderne gebouw te kijken….

Zou ze nog wel eens terugdenken aan hoe ze me ooit in een kroeg te lijf ging? Hoe ik haar geringe gestalte op armlengte afstand hield, terwijl ze boksbewegingen maakte in de lucht tussen ons? Hoe Frogs er uiteindelijk tussen sprong, haar optilde en een paar meter verder weer neerzette?

Ik heb dit huis aan deze vrouw te danken. Zijzelf heeft maanden van logeeradres naar logeeradres gezworven. Dat moet enorm zwaar zijn geweest, zeker als je in aanmerking neemt, dat ze altijd met iedereen ruzie krijgt. Uiteindelijk.

Maar net als om mijn latere Boze Buurman -je weet wel, die steeds deuken in mijn auto sloeg, als iets hem niet zinde -, heb ik ooit veel om haar gegeven. Het ware leuker geweest, als ze er gelukkig en tevreden bij had gestaan daar in die jazztent. Zoals Heks met haar Cowboy. Stiekem hoop ik, dat ze me niet gezien heeft, maar het is een oplettend typje. Er ontgaat haar niet veel.

Aanspreken doe ik haar niet. Met sommige partners werkt het beter op afstand. Liefde geven. In kleine porties. Zodat ze zich niet verslikken met hun kleine keelgat…..

Oh, misschien ging het daarom wel mis tussen haar en mij. En haar en al die anderen. ‘A Hungry Ghost’, noemen ze dit fenomeen in het Boeddhisme. Een enorme behoefte aan liefde. Grote honger. Een klein keelgat. Bijvoorbeeld door een traumatische ervaring of dito jeugd. Teveel liefde ineens. Het gaat er niet in. Dus het komt er weer uit. Het wordt uitgekotst. Over jou, als je toevallig in de buurt bent.

Het ga je goed, Muts, maar ik hoop je toch echt niet meer tegen te komen.

Inspirerende familiereünie! Heks wordt helemaal gelukkig van samenzijn met nazaten van haar voorouders. Lang leve de organisatoren!

Posted on 21 januari 2015 by lagriffeheks

Icoon, geborduurd door Lammert Segaar

Zondagmiddag ga ik met mijn liefje naar de familiereünie. Het is in een school in Oegstgeest, dus we hoeven niet al te ver te rijden. Als we aankomen worden we allerhartelijkst verwelkomt door de vrouw van de neef van mijn vader. Zij en haar man organiseren nu al voor de tweede keer dit festijn. De vorige keer voor een beperkter tak van deze clan. Vandaag zijn wij er ook bij.

Ik hang mijn jas op een kinderkapstok en krijg een naamkaartje opgespeld. De kleur geeft aan aan welke tak in de familieboom ik ben ontsproten. De oranje tak. Het past wonderwel bij mijn outfit….. In het zaaltje zitten overal mensen druk met elkaar te praten. Verheugde kreten, als deze of gene een bekende ontwaart.

Icoon, geborduurd door Lammert Segaar

Ik ga eerst tante Nella begroeten. Zij is de alleroudste stamhouder hier. En de jongste zus van mijn oma. Ze scheelden maar liefst 22 jaar! Al 92 is ze nu. maar ze oogt nog piepjong en kwiek, ondanks haar rolstoel. ‘U bent helemaal niets veranderd!’ roept Heks uit.

Ze moet we drie keer kijken voor ze me herkend natuurlijk. Ik leg uit, dat ik de dochter ben van … Oh ja, nu ziet ze het. Haar opgewekte dochter en man herinner ik me ook nog goed. Altijd als deze mensen op bezoek waren in het pannenkoekenhuisje van mijn grootouders, was het een gegiebel van jewelste. Met name de vader was een ongelofelijke grappenmaker. En nog steeds heeft hij een prethoofd.

Ik zie neven en nichten, de broer en een zuster van mijn vader. Wat leuk! Van je kwek, kwek, kwek en hahaha gaat het vervolgens. We slaan een paar geweldige uren stuk samen. Ook wordt er gepraat over degenen, die er niet bij zijn. Door ziekte of simpelweg omdat ze er het aardse hebben verlaten. Zo gonst ook hun aanwezigheid door de kleuterspeelruimte deze middag.

Icoon, geborduurd door Lammert Segaar

‘Eet maar niets van de grond, scholen zijn ongelofelijk smerig tegenwoordig,’ zegt een volle neef van me, die in het onderwijs heeft gezeten. Met hem speelde ik vroeger in een combo in de kerk. Vreselijk oubollige muziek. Heks op de dwarsfluit en mijn neef op contrabas. Samen met zo ongeveer de halve familie van mijn huidige zwager. Toen nog een stille aanbidder van mijn oudste zus…..

Mijn neef haalde allemaal toeren uit met zijn bas. Hij liet hem om zijn as draaien en speelde dan gewoon door bijvoorbeeld. Hij heeft de mimiek van een komiek. Iedereen lag dan dubbel. Bij de dames had hij zo veel succes…… Enorm belangrijk op die leeftijd!

In die tijd heb ik kilometers gemaakt op die fluit. We traden overal op. Ik stond soms uren te toeteren. Ik heb er een absoluut gehoor aan over gehouden en het vermogen te improviseren in elke toonsoort. Met name de meest lastigen. Dit omdat mijn zwager als autodidact alleen maar op de zwarte toetsen piano kon spelen…. Maar dat dan weer wel geniaal!

Intussen lopen de puberkinderen van de neven van mijn vader, in feite op gelijke hoogte als ik in de stamboom, rond met allerlei lekkere hapjes. We worden echt vertroeteld. Zelfs Heks vindt iets eetbaars binnen haar rare dieet.

De zus van mijn vader verkoopt prachtige ansichtkaarten voor een goed doel. Het zijn foto’s van de borduurweken van haar man. Hij is onlangs naar zijn schepper vertrokken. En heeft een schat aan geborduurde kunstwerken nagelaten. Ik kies een aantal iconen. Als ik ze later thuis nog eens bewonder, wordt ik opnieuw geraakt door de schoonheid van deze vrucht van zijn geduld.

Natuurlijk heb ik niet iedereen gesproken. De middag is voorbij gevlogen. Grappig genoeg heb ik nu mensen uit de familie leren kennen, die ik alleen van naam kende. Ook zag ik een neef van mijn vader terug, die vroeger heel veel bij ons thuiskwam. Mijn moeder gaf hem als oud-verpleegster prikken tegen allergie. Als hij zijn T shirt uittrok, de injecties werden in zijn rug gegeven, konden mijn zusters en ik zijn gespierde rug bewonderen! Hij was maar een paar jaar ouder dan wij en wij vonden hem erg knap en intrigerend!

Heel dierbaar is ook het nichtje, waarmee ik ben opgegroeid. Soms waren waren we water en vuur. In feite verschillen we als dag en nacht. Maar oh, wat hebben we ook veel pret gehad. Logeerpartijen bij oma, waarbij we de hele SRV-wagen leeg kochten aan snoep…..

Dan waren we twee handen op één buik! Een buik vol snoep!

Hoe koud het was op die zolderkamer waar we geacht werden te slapen en hoe we dan een kruik mee naar bed kregen. ‘Haha, dat ding was zo gloeiendheet! Daar gingen we dan mee overgooien. Levensgevaarlijk! Hihihi.’ Totdat er natuurlijk een grootouder je op je kop kwam geven. ‘Nu slapen! En ik wil niks meer horen!’ Om vervolgens nog uren zachtjes te giechelen…..

Icoon, geborduurd door Lammert Segaar

Met haar zusje maak ik de afspraak om eens iets leuks samen met onze moeders te gaan doen. Wat een positieve inspiratie gaat er uit van deze middag!

Ja, mooie jeugdherinneringen en nieuwe initiatieven. Met een hart vol liefde keer ik terug naar huis. Bij het afscheid krijgen we nog een leuk presentje. Het familiewapen van deze clan. Het staat op tafel naar me te lachen.

Cowboy en Heks zitten onder het genot van een glas wijn nog een tijdje na te praten. Over onze afzonderlijke ervaringen deze middag en wat blijkt? We hebben het allebei enorm naar onze zin gehad!

Dank jullie wel, lieve Peter en Jolanda voor het organiseren van deze sfeervolle bijeenkomst. Het was super!

Icoon, geborduurd door Lammert Segaar

Telefoontje met uitnodiging voor familiereünie voert me terug naar het verleden. Naar een klein juwelierszaakje in de Morststraat te Leiden. Even sta ik daar weer als klein Heksje met mijn vader, terwijl zijn oom een lieveheersbeestjesringetje om mijn vinger schuift.

Posted on 29 december 2014 by lagriffeheks

De dag na kerst gaat de telefoon. Een man noemt zijn naam. Ik ken hem niet, maar zijn achternaam klinkt bekend. Het is dezelfde als die van mijn grootmoeder aan vaderskant. Het blijkt een achterneef te zijn! De zoon van de broer van mijn oma. ‘Je zult wel niet meer weten, wie mijn ouders waren. Ze zijn al ruim vijfentwintig jaar geleden overleden!’ Maar Heks herinnert zich deze oudoom en zijn vrouw nog heel goed. Als kind kwam ik regelmatig in hun piepkleine winkeltje aan de Morsstraat.

De broer van mijn grootmoeder was juwelier. Misschien in navolging van zijn vader, die zilversmid was. Er circuleren in de familie nog steeds voorwerpen van de hand van mijn overgrootvader. Ik heb nog een aantal zilveren vaasjes. Met een deukje hier en daar.

Als je door de zware voordeur met aan weerszijden een kijkdoos van een etalage binnenkwam rinkelde er een belletje in een geluidloze ruimte: Je begaf je je in een andere wereld. Een donkere wereld. Een omgeving van houten lambrisering, spiegels en met fluweel bekleedde uitstalkasten.

Mijn oudoom kwam dan joviaal uit zijn werkplaatsje achter de winkel tevoorschijn. Daar was het wel licht, want daar zat hij te priegelen aan horloges, kettingen, armbanden en wat er verder allemaal voor reparatie op zijn werkbank terecht kwam. Daar heeft hij ook gaatjes in mijn oren geprikt, toen ik twaalf jaar was en het eindelijk mocht van mijn ouders.

Tot die leeftijd moest ik het met ringetjes om mijn vinger doen. Maar wel hele speciale exemplaren. Met een lieveheersbeestje erop. Voor mijn gevoel heb ik er wel dertig gekregen, steeds groeide zo’n ring niet mee met mijn vinger en dan kreeg ik weer een groter exemplaar. Maar eerlijk gezegd denk ik dat het maar een paar keer gebeurd is. Het maakte gewoon veel indruk. Ik was dol op die kleuterjuweeltjes!

Wel wilde hij altijd een kusje. Als kleine kinderen, ook mijn zusters kregen zo’n kleinood, hadden we daar weinig problemen mee, maar eenmaal in de pubertijd wilden we dat niet meer. Al snel verwaterden de bezoekjes aan zijn winkeltje. De ringetjes hadden afgedaan en zoals zovele pubers sloeg ik mijn vleugels uit en vloog de wijde wereld in. Uiteindelijk streek ik niet eens zover van zijn stulpje neer. In de tijd met Tanneke leerde ik de oude kapper uit die ouderwetse winkelstraat kennen. Die herinnert zich deze oom en tante nog heel goed. En ook mijn eigen oma.

‘Jouw grootmoeder was zo’n fantastische vrouw. Altijd heel sociaal en betrokken. Ze had het mooiste haar dat je je maar kunt voorstellen. Dik en pikzwart. Tot op hoge leeftijd had ze nauwelijks een streepje grijs in heur haar. Ik vond het een voorrecht om haar te kappen.’

Ja, Heks herinnert zich die goede ouwe tijd nog wel. Maar deze neef kan ik me echt niet voor de geest halen. Zijn stem klinkt echter bekend. Ik herken die typische intonatie, die me aan verjaardagen bij mijn grootouders doet denken. Binnenkort hebben we een reünie met alle neven en nichten van deze familietak. Dat zal een drukke bende worden, want volgens mij is ook die kant van mijn familie behoorlijk uitgebreid.

Echtpaar internationaal in de problemen door stelen van donzen dekbed. Absurd verhaal verteld door Hunkie in waterkoud stadspark…..

Posted on 16 december 2014 by lagriffeheks

Het is guur en koud in het park, als ik met mijn hondje op stap ben. Niet echt weer om eindeloos te gaan klessebessen. Snel maken we een flinke ronde. Net als ik het park wil verlaten krijg ik een oude bekende in het vizier. Al jaren loopt Hunkie met twee piepkleine hondjes in zijn voetspoor zijn rondje door dit stukje groen aan de Singel. Vroeger samen met zijn vrouw. Die is echter fysiek niet meer in staat om mee te gaan. Zij heeft op vrij jonge leeftijd al ernstige hartklachten ontwikkeld.

Hunkie’s leven is er niet gemakkelijker op geworden, maar hij heeft altijd wel een geweldig verhaal te vertellen. Enthousiast begroeten we elkaar. ‘Lang niet gezien, Hunkie, hoe gaat het?’ ‘Goed hoor, Heks, wat een kou, brr, niks voor mijn. Ik blijf liever binnen. Gaan mensen ook nog op wintersport, nou daar snap ik niks van.’ Hij kijkt me ondeugend aan.

‘Ik ben wel eens op wintersport geweest in Oostenrijk, lang geleden. Hartstikke duur. En ik vond er niks an. Wel leuk om te rijden in een arrenslee. Van je Tingelingeling. (Hij doet het voor) Langlaufen is ook niet verkeerd, maar ja. Moet je toch weer bewegen, he! Ook al is het langzaam laufen,’ Hij loopt vertraagd op de plaats, met denkbeeldige skistokken in de hand….

‘Die dikke donzen dekbedden vond ik wel wat Zo dik, niet te geloven! We waren met een stel, nou die hadden de duurste skipakken. Na een week hebben ze ze nooit meer aangehad. Speciaal voor die dekbedden hadden ter plekke ze nog een paar enorme hutkoffers aangeschaft.’ Hij staat te schudden van de lach. ‘Wat?’ roep ik verbaasd, ‘Hebben ze die dingen gewoon mee naar huis genomen?’

‘Ja, nog een heel gedoe, we waren met het vliegtuig!’ Hij kijkt me leep aan. ‘Eenmaal thuis krijgen ze opeens een brief: “Wollen Zie bieten die dekbedden zuruck sturen? Dan sturen we die van jullie op. Ze hadden namelijk een paar goedkope flutdingen in plaats van die dure krengen daar op het bed gelegen. Hahaha!’ Hunkie hikt van de lach. ‘Alsof dat niet opviel!’

‘Nou, daar hebben ze niet op gereageerd. Krijgen ze een flinke rekening. Ook niet op gereageerd. Nog eentje met boete voor te laat betalen. Dan een tijdje niks. Mooi zo, dachten ze. Komt er opeens een brief van de rechtbank. De rekening was opgelopen tot duizenden euro’s. Er stond zelfs een incassofiguur aan de deur, helemaal uit Oostenrijk, maar toen hebben ze gewoon niet open gedaan. Uiteindelijk zijn ze bij verstek tot een paar weken gevangenisstraf veroordeeld!’

Nou, daar kijk ik toch weer van op. Het moeten me de dekbedden wel geweest zijn. Kwaliteit Vrouw Holle. Wellicht, dat er in Oostenrijk niet genoeg sneeuw meer valt, sinds deze superexemplaren zijn ontvreemd.

‘Krijgt de dochter van dat stel verkering met een Duitser.’ (Het blijkt een Duitssprekende Oostenrijker te zijn, maak ik op uit de rest van het verhaal.) ‘Een rechercheur! Een hoge pief bij de Oostenrijkse politie! Gaan ze trouwen in Oostenrijk!’ ‘Oh jee!’ roept Heks, ‘Ze konden het land natuurlijk niet in, want dan draaiden ze zo de bak in!’ ‘Inderdaad!’ straalt mijn hondenvriend, hij komt op stoom met zijn verhaal, ‘Zijn dochter wist helemaal niks van die geschiedenis. Uiteindelijk hebben ze het maar opgebiecht. Wordt die recherzeur toch kwaad! Hij wil gelijk niks meer met z’n schoonouders te maken hebben!’

‘Al jaren hebben ze hun kind niet meer gezien. Intussen zijn ze grootouders. Nog nooit hebben ze hun kleinkinderen in hun armen gehouden!’ Aan zijn gezicht zie ik, dat het hem raakt, ondanks alle valse hilariteit. ‘Voor een paar stomme dekbedden.’ We schudden ons hoofd. Het klinkt absurd. ‘Ze hebben die dingen nog steeds. Het is echt een geweldige kwaliteit, niet kapot te krijgen.’ ‘Nou, dat mag ook wel voor die prijs!’ Ik grijns hem toe.

Het is een heerlijk absurd verhaal. Maar er zit een kern van waarheid in. Inhaligheid leidt zelden tot iets goed, sterker nog, je kunt er heel veel door kwijtraken. Deze mensen verloren hun dochter aan een paar dekbeden. Gelukkig van hele goede kwalteit. Dat dan weer wel. En dat hebben ze ook nodig om hen toch een beetje warm te houden……….

Heks krijgt stem uit het verleden aan de telefoon. Het is verleidelijk om gewoon de draad weer op te pakken. Maar wat voor’n draad? Voor de draad ermee! Weg met leugens en manipulaties!!!

Posted on 4 november 2014 by lagriffeheks

Er was eens….

sprookjespaleis, duizend en nacht, Arabisch paleis

Arabische luchtkastelen

Terwijl ik een blog schrijf, het is bijna klaar, gaat de telefoon. Aan de andere kant hoor ik de vertrouwde stem van een oude vriend. Voormalige vriend. Wat mij betreft. Hij heeft hier ooit een tijd in huis gezeten, omdat hij zogenaamd uit Algerije was gevlucht. Hij beweerde in levensgevaar te zijn.

Hij kwam in de problemen, toen hij mijn toenmalige vriend, ook een Algerijn, hielp om het land te ontvluchten. Dit nadat moslimextremisten een vriend van mijn vriend hadden vermoord. Ze hielden zich bezig met het bestrijden van analfabetisme in hun land, hoe nobel. En dat was levensgevaarlijk natuurlijk…..

Wat een geschiedenis, dat verzin je niet.

Arabische prins, Arab prince, sprookjesprins

Sprookjesprins wordt spook van een prins

Wel dus. Een paar jaar geleden ben ik er dan toch na ruim tien jaar in het duister tasten, achter gekomen dat dit hele verhaal uit de grote en goed ontwikkelde duim van mijn voormalige geliefde was gezogen. Samen met nog veel meer onzin. Zo bleef er dan niets heel van de bijzonder intensieve tijd, dat deze heren bij mij in huis woonden en op mijn zak teerden.

Ik ken wel een paar goede kandidaten

De vriend aan de andere kant van de lijn weet niet, dat ik intussen wel beter weet. Hij begint opgewekt te ratelen in het Frans. ‘Je bent mijn zuster, je bent zo’n goede vrouw, ik hou van je, weet je nog hoe fijn we het hadden?’ Bladiebla. ‘Hou maar op’, interrumpeer ik hem, ‘Ik weet tegenwoordig wel beter. A. was hier een paar jaar geleden. Hij loog weer alles aan elkaar. Maar daarna kreeg ik een brief van zijn vrouw, hij is intussen getrouwd, en die heeft eens een goed boekje open gedaan!’

Het is even stil aan de andere kant. Ik hoor de raderen draaien. ‘Ik woon weer in Nice’, gaat hij vrolijk verder met zijn verhaal, ‘Ik heb A al in geen vijftien jaar gesproken. Kom eens gezellig een keertje langs.’ ‘Nee, daar heb ik echt geen zin in. Jij hebt net zo hard meegedaan aan al die onzinverhalen. Ik heb het afgesloten. Het ga je goed. Aju paraplu.’

Hij zal wel een goedkoop adresje in Nederland zoeken. Liefst bij iemand, die een beetje voor hem zorgt, als een zuster… Hij heeft me eerder wel eens gebeld, met het verzoek hem officieel uit te nodigen, zodat hij Algerije uit kon.

Heks is klaar met dit soort misbruik. Manipulatie en dwangmatig liegen ga je maar lekker bij iemand anders proberen. Beslist leg ik de hoorn neer.

Zo’n liegbeest is ook maar een dier

Denk nu niet, dat ik niet heel veel van deze kleine Algerijn heb gehouden. Wel degelijk. We hebben ook ongelofelijk veel plezier gehad met elkaar. En talloze avonturen beleefd samen. Op zijn manier was hij ongetwijfeld heel dol op zijn ‘zuster’.

Ik ben bekend met hun mannencultuur om elkaar de hand boven het hoofd te houden, wat een man ook uitvreet. Iets, dat je in veel culturen aantreft overigens. ‘Ik ben er niet hoor,’ riepen de mannen in de oer Hollandse kroeg waar ik vroeger werkte, als hun vrouw onverwacht een vriend opbelde, waar haar kerel toch uithing. Guy code. Ik vind het best. Maar niet in mijn huis.

Waarheid bestaat bij gratie van zijn opponent

Bovendien ben ik er van overtuigd, dat hij helemaal niet het land uit moest. Nederland was gewoon een jolig avontuur. Groot kans, dat hij zijn grove leugen gewoon ziet als een leugentje om bestwil.

Heks is destijds flink het schip in gegaan. Hun langdurige bezoek werkte als een financiële aderlating. Het feit, dat ik zo bedonderd ben, maakt dat extra zuur.

Hoewel. Ik heb er intussen al veel grappen over gemaakt. En ook wel eens goed om gelachen. Vooral heb ik er erg veel van geleerd. Zoals zulke lieden niet meer over de vloer halen. Het gat in mezelf, waardoor deze problematiek mijn leven in sloop is gedicht.

je houdt niet op, te lachen, omdat je oud wordt, je wordt ou, omdat je ophoudt met lachen

Zo is dat

Ja, lekker liegen. Soms zou ik willen, dat ik er goed in was. Het lijkt me zo gemakkelijk. Het levert van alles op. Op korte termijn dan. Maar ja, ooit komt de waarheid boven tafel. En dan moet je in je eigen leugenachtige gezicht kijken en toegeven, wat een loser je eigenlijk bent….

En hoe onthouden die mensen al die leugens, verdraaide waarheden en onzin? Het lijkt me ook geen gemakkelijk bestaan.

Heks is een dwangmatig waarheidsliefhebber. Dat heeft ook zekere nadelen. Ten eerste maakt het je kwetsbaar. De kans is groot, dat je denkt, dat de hele wereld zo in elkaar steekt. Niets is minder waar.

Ook moet je enorm uitkijken geen vreselijk vervelende moraalridder te worden. Niets is zo hopeloos, als iemand, die denkt de waarheid in pacht te hebben….

Kattaklop, kattaklop, ik sla de waarheid voor je kop

De waarheid ligt in het midden. We zijn allemaal verbonden, het afgescheiden zelf is een illusie. In dat web van verbondenheid, trilt de waarheid vaak als een bang vliegje….. Maar soms beweegt ze zich vrij als een glanzende vlinder van bloem naar bloem. En zoekt in harten, onze harten de zoete nectar van begrip, compassie en liefde.

Dat denk ik nu ook altijd !!!!!!

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Categorie archief: verhalen uit de oude doos

WALK DOWN MEMORY LANE op de wekelijkse warenmarkt in Voorschoten. Onverwachte ontmoeting met oude vriendin en een ouderwetse kop English Tea bij de moeder van mijn jeugdboezemvriendin……

Reünie van Studentenvereniging Augustinus te Leiden voor leden uit de woelige jaren rondom de hervorming naar ‘Leidse Vereniging Voor Jongeren Augustinus’. Open voor alle jonge mensen. Studerend, werkend of lanterfantend. Intussen is die revolutionaire omslag allang weer helemaal teruggedraaid.

Gemaskerde mannen, vissige paringsdans, Red Nose, Little Salmon en Big Salmon! Cowboy kijkt zijn ogen uit op de Schotse vrienden van Heks. Een heerlijk weerzien!

De Goddelijke Komedie is dagdagelijks vaak een tranendal. Maar niet getreurd: Het levert dan wel stomme soap opera’s op, maar we danken ook de fantastische Griekse Tragedies aan dit principe!

Ontmoeting met oude vriend Geintje. We praten over de zorgelijke werkelijkheid en staan in no time alweer te schateren van de lach. Humor is toch zo’n zegen. En deze man doet zijn naam eer aan!

Fantastisch en subtiel verwenweekend. Gul geven hangt af van vermogen te ontvangen ;-) Midden in deze zoete droom duikt spook uit verleden op in Amsterdams kroegje :-(

Inspirerende familiereünie! Heks wordt helemaal gelukkig van samenzijn met nazaten van haar voorouders. Lang leve de organisatoren!

Telefoontje met uitnodiging voor familiereünie voert me terug naar het verleden. Naar een klein juwelierszaakje in de Morststraat te Leiden. Even sta ik daar weer als klein Heksje met mijn vader, terwijl zijn oom een lieveheersbeestjesringetje om mijn vinger schuift.

Echtpaar internationaal in de problemen door stelen van donzen dekbed. Absurd verhaal verteld door Hunkie in waterkoud stadspark…..

Heks krijgt stem uit het verleden aan de telefoon. Het is verleidelijk om gewoon de draad weer op te pakken. Maar wat voor’n draad? Voor de draad ermee! Weg met leugens en manipulaties!!!

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: