Afgelopen week wordt er weer honderd dollar afgeschreven door WordPress. Ik kan er weer een jaartje tegenaan met mijn blog! Maar doe ik het ook? Ben ik nog een beetje schrijfs? Of is mijn vurige pen uitgeblust? Zijn de scherpe kantjes van mijn puntige potlood geslepen? Krijg ik geen prettige letter meer op papier?
Of gebeurt er gewoon niets in mijn amoebebestaan?
ja, Heks. Hoe zit het? Zelfs nu Phil terug is op de telvisie schrijf je nog steeds vrij weinig! Is er dan niets dagdagelijks de moeite waard om eens een blog aan te wagen?
Er is genoeg de moeite waard. Maar ik weet even niet hoe ik wil schrijven.
Toen ik een vijftal jaar geleden dit heksenblog lanceerde was het mijn oprechte doel en streven om te schrijven over inspirerende zaken. Teneinde mezelf aan de haren uit het gootsteenputje van mijn amoebebestaan te sjorren. Toverreceptuur voor een gelukkig bestaan…… Oog hebben voor het kleine geluk, dat gewoon op straat ligt! Hier om de hoek.
Na een goed jaar alles en iedereen de hemel in schrijven gebeurde er iets in mijn persoonlijk leven dat me de schellen van mijn idealistische ogen deed vallen. Dit blinde vinkje werd plots ziend. Bijziend vooral. En wat ik zag deed pijn aan mijn ogen.
Een dolk in mijn hart.
Een lange periode van verbaal bloggeweld brak aan. Vol zuur en bitter uitgebraakte verscheldsels. Niet alleen mijn eigen kleine heksenwereldje bleek boos en venijnig te zijn geworden. De echte wijde wereld kan er ook wat van! Hij blijkt eveneens bevolkt te zijn met narcisten en psychopaten. En ook daar kan ik geen mooi verhaal meer van maken.
Grimmig tekent de tand des tijds weer een paar idioten op in de geschiedenisboeken. Hun wanbeleid vreet de basis waarop we staan aan. Rechteloze mensen vluchten van hot naar haar. Overal worden deuren dicht gesmeten, zonder dat er een raam open gaat. Verbinding tussen de mensheid is verder te zoeken dan ooit.
Heks heeft afscheid genomen van alles en iedereen, die me vasthielden in een bepaald patroon. Mijn please please please patroon. Vol Woefdram-achtig gelach en het geven van buitenissige positieve aandacht aan Jan en Alleman. Mijn patroon om mensen op te peppen en een beetje op te tillen. Mijn verwoede edoch averechtse pogingen om harmonie te bewerkstelligen in een wereld vol kemphanen.
Begrijp me goed: Het werkt op zich wel. Als je bij voortduring je gloeiende best doet en een hele hele helelange adem hebt. Als je er altijd weer een flinke schep bij wilt doen. Als, als…..
Maar het werkt niet voor mij. En dat is ook logisch. Vanuit een laag gevoel van eigenwaarde is het slecht kersen eten. Ik kan natuurlijk wel de hele wereld en de godganse mensheid voor gek verklaren. (Op zich best terecht, we zijn een plaag voor de schepping).
Ik kan natuurlijk met terugwerkende kracht woest worden op iedereen, die zonder enige vorm van respect mijn grenzen ooit met voeten getreden heeft. Ik kan me druk maken over mensen, die dit nog steeds pogen te doen.
Maar uiteindelijk schiet ik daar niet zoveel mee op. Het houdt me gek genoeg gevangen in dit onverkwikkelijke patroon. Als het negatief van een foto. Het beeld is er nog steeds. Sterker zelfs op de 1 of andere manier……
Ik wil echter niet meer schelden en tekeer gaan. Het is dodelijk vermoeiend en ik ben al zo moe. Maar ik wil ook nergens nog een mooi verhaal van maken. Dat laatste heb ik ook genoeg gedaan. Heks ging daar vrij ver in!
Je kunt wellicht beter flink schelden op iemand, die je een pak op je sodemieter geeft, dan dat je er een leuke anekdote van maakt. Dus: ‘Ik ben mishandeld door een narcist’ in plaats van ‘Ik ben niet voor niets zo ’n prachtige lange vrouw. Gewoon veel schoppen onder mijn kont gehad……’.
Maar goed. Zal ik nu nog een jaartje doorgaan met schrijven? Kijken welke kant het op gaat? Gewoon zoeken naar een nieuwe richting hierin?
Plotseling treft mij afgelopen week het inzicht dat ik kan schrijven wat ik wil. Ik betaal ervoor. Het is mijn eigen podium. Wie het niet wil lezen, leze het vooral niet.
En dat is ook een voordeel van flink afstand nemen van en me niet verliezen in. Van het gif niet meer zijn werk laten doen. Misschien kom ik nu ook eindelijk eens toe aan wat ik werkelijk wil schrijven. Niet langer slechts reageren op wat er op me af komt. Maar gewoon …….
Maandagavond zit Heks volledig uitgekacheld in de trein naar Leiden. Het is tegen elven. Ik heb bijna een half uur zitten wachten, want de vorige trein heb ik nipt gemist. En daar zit ik nu weer niet bepaald op te wachten….
Eerder vanavond bezoek ik met Cowboy een concert van Han Bennink. Geweldig! Wat een heerlijke muzikant. Hij neemt ons mee in een geheel eigen wereld van ritme. Zelfs de vloer moet eraan geloven. Vol overgave bespeelt hij deze met een paar stokken. ‘Dit is zeker wel heel nieuw voor je?’ Cowboy denkt, dat ik nog nooit moderne muziek heb beluisterd….
Na de pauze volgt er nog een experimenteel ensemble, Trolleybus, maar dat kan ons niet bekoren. Wat een ongelofelijke teringherrie!
Omdat Cowboy me twee nachten uit mijn slaap heeft gehouden ga ik nu maar naar huis in plaats van morgenochtend. Goeie hemel. Wat kan die man spoken, als hij niet kan slapen. Ik dacht dat dat mijn privilege was…..
Ik heb al een idioot drukke week achter de rug en de koek is dus behoorlijk op als zaterdag mijn vriendinnetje Tromvrouw komt lunchen met haar bloedmooie dochter. Wat gezellig! We kletsen elkaar de oren van het hoofd, terwijl we ons tegoed doen aan lekkere liflafjes.
Aan het eind van de middag neem ik een trein naar Amsterdam. Al redelijk op mijn tandvlees. Daar is mijn liefje de sterren van de hemel aan het koken. Helaas heeft hij een groot probleem met timing in de keuken. Al kokend bestudeert hij het recept. Ik krijg de indruk, dat hij het voor het eerst echt ziet, al heeft hij wel alle ingrediënten in huis.
‘Oeps,’ hoor ik hem mopperen. Het vruchtvlees van de geroosterde aubergine moet een kwartier werkeloos in een bak staan. ‘Ik denk om uit te lekken. Probeer het spul maar uit te knijpen!’ adviseer ik. ‘Oh jee, het gehaktmengsel moet een half uur in de koelkast opstijven.’ Het is intussen al een uurtje of negen, hij is al uren aan het kokkerellen. Heks wordt wat licht in het hoofd. Dan krijg ik een lekker kopje pompoensoep. Dat geeft een klein bodempje.
‘Maak anders wat sla,’ moedigt mijn schatje me aan om ook eens een handje te helpen. Heks steekt wel twee handen uit de mouwen: We eten een flink bord salade, terwijl de gehaktballetjes dan eindelijk in de oven staan te braden. Cowboy maakt een sausje van tahin en knipt de kruiden klein. Om een uurtje of elf komt het eten dan toch nog op tafel. En het is de moeite van het wachten absoluut waard. Wat ongelofelijk lekker.
‘Het is een recept van Yotam Ottolenghi. Ik heb het uit de krant geknipt.’ Hij laat me een foto zien. ‘Jeetje, wat een lekker ding!’ kwijlt Heks, terwijl ze een blik werpt op een smakelijke foto van de kok. Zijn balletjes zijn werkelijk voortreffelijk!
Zondag gaan we de hele middag met Varkentje op stap. Het is verrukkelijk weer. De zon schijnt. We nemen het restant gehaktballetjes mee, alsmede thee en een miniatuurflesje champagne. Helaas maakt Heks een megaschuiver, als ze haar blafmonster in de kraag vat. Net als hij zich op een skateboard wil storten.
Haar rechterbil verandert in een grote blauwe plek. Krakkemikkig kreukel ik nog een stukje verder door het prachtige Amsterdam Noord. Dan gooien we een kleedje in het gras bij een volkstuincomplex en smikkelen van onze lunch.
‘Ik wil niet verder fietsen, Cowboy. Ik ben helemaal beurs. Bovendien heb ik nog wat energie nodig voor vanavond met de Schotten.’ Mijn liefje is natuurlijk nog lang niet moe, maar toch fietsen we even later terug richting stad, waar we ons een uurtje later voegen bij een stel prettig gestoorde Schotten……
Het is dus al met al geen wonder, dat ik volledig op mijn tandvlees loop. En krijg ik het nu een beetje rustiger? Voorlopig nog niet. Er staan nog twee etentjes en een verjaardagsfeestje gepland deze week. En een paar repetities met mijn diverse koren………
Met een hoofd vol muziek en een hart vol plezier ga ik naar huis. Wat een heerlijk weekend, ondanks de doorwaakte nachten. Eerst maar eens een nacht goed slapen. Dan zien we wel weer.
Zoals elk zichzelf respecterend stel geliefden hebben ook Cowboy en Heks af en toe woorden. Zoals dat bijna altijd het geval is gaat het nergens over en is de aanleiding uiterst triviaal. Nu kun je op heel veel manieren met meningsverschillen omgaan. Je kunt elkaar de hersens inslaan, de oren wassen, met jouw waarheid de ander om de oren slaan, elkaar de mond snoeren of monddood maken, op elkaars tenen staan, de ander voor de schenen schoppen, onder de gordel raken, op het hart trappen…..
Maar je kunt elkaar ook een hart onder de riem steken. Er bestaat een geweldig Boeddhistisch ritueel, dat zich hier uitstekend voor leent. Het heet Beginning Anew. Heks heeft het geleerd in het klooster van Thich Nhat Hanh. Het mooie van dit ritueel is, dat je de enorme valkuil vermijdt van het elkaar de schuld geven. Ook elimineert het de behoefte aan slachtofferschap. Het is heel belangrijk binnen dit ritueel, dat je naar elkaar luistert.
Zo komt mijn schatje dan het afgelopen weekend naar me toe om deze prachtige ceremonie samen met mij uit te voeren. Hij brengt heerlijke verse vis mee. Heks maakt er een hele stapel Sushi van. Heerlijk licht eten voor bij zware gesprekken.
‘Ik wil even iets gemakkelijke aantrekken,’ zegt Cowboy. Hij kijkt naar mijn zachte panterpak, een zogeheten Onesie. ‘Wil je ook zoiets aan?’ Vraag ik hoopvol. Ik heb namelijk nog een geweldig ijsberenpak in de aanbieding. De kans dat hij dat aantrekt acht ik echter nihil. Maar zoals altijd blijft mijn lief me verbazen. ‘Ja hoor, waar ligt het?’
Zo zitten we dan uiteindelijk samen in onze knuffelpakjes op de bank met Sushi en een goed glas wijn. We vertellen elkaar om beurten uitgebreid hoe blij we zijn met elkaar. En ook waar we moeite mee hebben. Dan vragen we elkaars hulp bij het laatste. Je kunt nu eenmaal niet alles alleen. Je hebt elkaar nodig.
Het is een heerlijk ritueel, ik kan het absoluut aanbevelen. Je zou bijna wensen, dat je eens wat vaker ruzie had. Maar weet je wat het mooie is? Je kunt het altijd doen, iedere week als je wilt. En met iedereen, familie, vrienden, collega’s…… Elkaar vertellen hoe blij je bent met elkaar, het zogenaamde bloemen water geven, wordt veel te weinig gedaan. En het maakt het zoveel gemakkelijker om ook bespreekbaar te krijgen, waar je moeite mee hebt. Of waarmee iemand je heeft gekwetst.
En tenslotte heb je elkaars hulp nodig. In plaats van elkaar te vuur en te zwaard te bestrijden, -oog om oog en tand om tand-, probeer je het leven voor de ander iets gemakkelijker te maken. Thay noemt het Interbeing, dit uitgaan van wat ons verbindt in plaats van wat ons scheidt.
De zoon van God, Jezus zei regelmatig: Heb je naaste lief zoals jezelf. Nu hebben heel veel mensen de pest aan zichzelf, dus dit laatste is best tricky….. De christelijk animistische Filipijnse wondergenezer Alex Orbito zegt bij iedere spirituele operatie, die hij uitvoert: ‘Love yourself and love God!’ Daar begint het mee, volgens hem.
Nou ja, waar je ook begint: van jezelf houden, van de ander houden, van god en godin houden; Zolang het hart de poort is in deze drie-eenheid komt het wel goed!
Het is guur en koud in het park, als ik met mijn hondje op stap ben. Niet echt weer om eindeloos te gaan klessebessen. Snel maken we een flinke ronde. Net als ik het park wil verlaten krijg ik een oude bekende in het vizier. Al jaren loopt Hunkie met twee piepkleine hondjes in zijn voetspoor zijn rondje door dit stukje groen aan de Singel. Vroeger samen met zijn vrouw. Die is echter fysiek niet meer in staat om mee te gaan. Zij heeft op vrij jonge leeftijd al ernstige hartklachten ontwikkeld.
Hunkie’s leven is er niet gemakkelijker op geworden, maar hij heeft altijd wel een geweldig verhaal te vertellen. Enthousiast begroeten we elkaar. ‘Lang niet gezien, Hunkie, hoe gaat het?’ ‘Goed hoor, Heks, wat een kou, brr, niks voor mijn. Ik blijf liever binnen. Gaan mensen ook nog op wintersport, nou daar snap ik niks van.’ Hij kijkt me ondeugend aan.
‘Ik ben wel eens op wintersport geweest in Oostenrijk, lang geleden. Hartstikke duur. En ik vond er niks an. Wel leuk om te rijden in een arrenslee. Van je Tingelingeling. (Hij doet het voor) Langlaufen is ook niet verkeerd, maar ja. Moet je toch weer bewegen, he! Ook al is het langzaam laufen,’ Hij loopt vertraagd op de plaats, met denkbeeldige skistokken in de hand….
‘Die dikke donzen dekbedden vond ik wel wat Zo dik, niet te geloven! We waren met een stel, nou die hadden de duurste skipakken. Na een week hebben ze ze nooit meer aangehad. Speciaal voor die dekbedden hadden ter plekke ze nog een paar enorme hutkoffers aangeschaft.’ Hij staat te schudden van de lach. ‘Wat?’ roep ik verbaasd, ‘Hebben ze die dingen gewoon mee naar huis genomen?’
‘Ja, nog een heel gedoe, we waren met het vliegtuig!’ Hij kijkt me leep aan. ‘Eenmaal thuis krijgen ze opeens een brief: “Wollen Zie bieten die dekbedden zuruck sturen? Dan sturen we die van jullie op. Ze hadden namelijk een paar goedkope flutdingen in plaats van die dure krengen daar op het bed gelegen. Hahaha!’ Hunkie hikt van de lach. ‘Alsof dat niet opviel!’
‘Nou, daar hebben ze niet op gereageerd. Krijgen ze een flinke rekening. Ook niet op gereageerd. Nog eentje met boete voor te laat betalen. Dan een tijdje niks. Mooi zo, dachten ze. Komt er opeens een brief van de rechtbank. De rekening was opgelopen tot duizenden euro’s. Er stond zelfs een incassofiguur aan de deur, helemaal uit Oostenrijk, maar toen hebben ze gewoon niet open gedaan. Uiteindelijk zijn ze bij verstek tot een paar weken gevangenisstraf veroordeeld!’
Nou, daar kijk ik toch weer van op. Het moeten me de dekbedden wel geweest zijn. Kwaliteit Vrouw Holle. Wellicht, dat er in Oostenrijk niet genoeg sneeuw meer valt, sinds deze superexemplaren zijn ontvreemd.
‘Krijgt de dochter van dat stel verkering met een Duitser.’ (Het blijkt een Duitssprekende Oostenrijker te zijn, maak ik op uit de rest van het verhaal.) ‘Een rechercheur! Een hoge pief bij de Oostenrijkse politie! Gaan ze trouwen in Oostenrijk!’ ‘Oh jee!’ roept Heks, ‘Ze konden het land natuurlijk niet in, want dan draaiden ze zo de bak in!’ ‘Inderdaad!’ straalt mijn hondenvriend, hij komt op stoom met zijn verhaal, ‘Zijn dochter wist helemaal niks van die geschiedenis. Uiteindelijk hebben ze het maar opgebiecht. Wordt die recherzeur toch kwaad! Hij wil gelijk niks meer met z’n schoonouders te maken hebben!’
‘Al jaren hebben ze hun kind niet meer gezien. Intussen zijn ze grootouders. Nog nooit hebben ze hun kleinkinderen in hun armen gehouden!’ Aan zijn gezicht zie ik, dat het hem raakt, ondanks alle valse hilariteit. ‘Voor een paar stomme dekbedden.’ We schudden ons hoofd. Het klinkt absurd. ‘Ze hebben die dingen nog steeds. Het is echt een geweldige kwaliteit, niet kapot te krijgen.’ ‘Nou, dat mag ook wel voor die prijs!’ Ik grijns hem toe.
Het is een heerlijk absurd verhaal. Maar er zit een kern van waarheid in. Inhaligheid leidt zelden tot iets goed, sterker nog, je kunt er heel veel door kwijtraken. Deze mensen verloren hun dochter aan een paar dekbeden. Gelukkig van hele goede kwalteit. Dat dan weer wel. En dat hebben ze ook nodig om hen toch een beetje warm te houden……….
Het is avond. Ik mijmer over sterke vrouwen. Over de angst voor het vrouwelijke. Zowel die van mannen als vrouwen. Denk maar aan de heksenverbrandingen ten tijde van de inquisitie. De tijd, waarin de Godin in ons werd vermoord. Die grondige poging van de katholieke kerk om het vrouwelijke in religie uit te roeien. Een middeleeuwse holocaust…… ( Het woord holocaust betekent letterlijk brandoffer )
Het is niet goed gelukt, want door de achterdeur kwam de Moeder van God weer binnen. Als maagd weliswaar. De rest van het vrouwelijke komt er nog steeds niet al te goed af. De vrouw van Jezus, Maria Magdalena, is nog steeds een hoer. De maagd, de moeder en de hoer. De drie archetypes waar we het wat die kerk betreft mee moeten doen…..
Heks heeft zich altijd verbaasd over dit fenomeen. Hoe is het toch mogelijk, dat meer dan de helft van de mensheid ( Vrouwen zijn nog steeds in de meerderheid qua geboorte geloof ik . Hoewel: In China worden natuurlijk wel veel meisjes weggegooid tegenwoordig…) als tweederangsburgers worden behandeld. Bijna overal ter wereld geldt, dat je beter als man, dan als vrouw kunt worden geboren. Of je nu zwart, rood, wit of geel bent! Vrouwen zijn wereldwijd de meest gediscrimineerde groep.
Het begint er al mee, dat hun hoge stemmen niet serieus worden genomen ( blijkt uit wetenschappelijk onderzoek ). En dan hebben we nog niet eens iets inhoudelijks gezegd!
Zelfs in Nederland, dat de naam heeft geëmancipeerd te zijn, hetgeen nogal tegenvalt in de praktijk, hebben vrouwen maar een fractie van het pensioen van mannen. Ik hoorde laatst de cijfers en schrok me dood. 20 % of iets dergelijks. Maar terwijl ik het opschrijf, slaat de twijfel weer toe. Dat is toch niet echt zo? Volgens mijn vriendin She, zij is goed op de hoogte van de cijfers en statistieken, is het schrikbarend.
Maar als er een groep vrouwen op het Binnenhof demonstreert om wat extra geld voor vrouwen in ons landje los te peuteren, omdat deze wel erg onder het bestaansminimum dreigen te verdwijnen, staat een irritant mannetje van PowNews hen belachelijk te maken. ‘Domme vrouwen, denken dat ze zomaar geld krijgen, hahaha!!’ Zonder zich ook maar een seconde te verdiepen in de achtergrond van dit verzoek.
Een van de meest treffende gebeurtenissen rond de positie van de vrouw vond ik de heisa rond de Amstelveense burgermeester Fred de Graaf en de billen van Maxima. Eerst wordt deze dame koningin. Claus schopte het niet verder dan prins, Bernard bleef ondanks al zijn ambities slechts prins. De man van koningin Wilhelmina? Prins! Stel je voor, dat ze koning waren geworden. Dan had hun vrouw in hun schaduw gestaan!
Maxima koningin maken is wat mij betreft minachting voor de vrouw. Koningin zijn betekent niets, zodra er een koning in de buurt is! De billen-affaire toont demonstratief aan, dat de titel ook al niets betekent, zodra er een willekeurige man in de buurt is. Vooral niet, als het een willige en keurige burgermeester is!
Op Koningsdag 2014 zit burgermeester Fred de Graaf in het zicht van de camera aan de billen van onze huidige koningin. De beelden gaan de hele wereld over. Heks heeft ze ook gezien. Een vrouwelijke politica, stijl donker haar, brilletje, ik kan eventjes niet op haar naam komen, verdedigt de burgervader in een televisieprogramma. Ze kent hem goed, zegt ze. Hij zou zoiets NOOIT doen. Het was vaderlijk bedoeld, die hand.
Maar een uiterst hilarische compilatie van Sander van Pavel maakt die bewering twijfelachtig. Het blijft namelijk niet bij die ene ongelukkige keer. Je ziet de hand van de gewraakte burgermeester bij voortduring rond de flanken van Maxima fladderen. Als een enorme vlinder rond een exotische, geurige bloem. Of een dronken dar rond een koninginnebij. Een ouwe bok op zoek naar dat frisse groene blaadje…..
Dat de vrouw hem verdedigt verbaast me niet eens zoveel. Misschien heeft ze veel aan hem te danken. Of huldigt ze het standpunt, dat het er nu eenmaal bijhoort voor ons vrouwen, die ongewenste intimiteiten. Dat gesnoep van allerhande bijdehandjes. Zogenaamd vaderlijk bedoeld. Nou, als mijn vader zo had lopen doen tegen mij of mijn vriendinnen had ik er toch een bloedhekel aan gehad! En me kapot geschaamd.
Gelukkig zat de vader van Heks alleen maar veelvuldig te knuffelen met mijn moeder. ‘De Tortelduifjes’ werden ze genoemd….
Wat me wel verbaast is dat het incident in no time in de doofpot is verdwenen. Wat zou er gebeurd zijn, als iemand zo had lopen aaien over de billen van Willy? De kont van de koning? Was dat ook zo gemakkelijk van de tafel geveegd? Maar ja, dat is een KONING he? En een man!
Heks ging destijds in elk geval over haar nek van die de Graaf. Hoe is het mogelijk, dat je je en plein publiek zo totaal niet bewust bent van wat je eigen handen doen op de billen van de koningin? Hij is er blijkbaar zo vaak mee weggekomen, dat hij het niet eens meer in de gaten heeft. Misschien is de eerder genoemde politica wel ervaringsdeskundige in dit geval…..
Eén ding weet ik vrijwel zeker. Maxima baalde vast als een stekker. Het zal je maar gebeuren. Ben je jaren bezig een goede reputatie op te bouwen. Neem je je job hartstikke serieus. Heb je het zelfs tot koningin geschopt, ook als is die titel een wassen neus, zodra er een koning naast je staat. Staat zo’n kwal van een kerel over je kont te aaien, alsof je een geit bent. Of een dikke Hollandse melkkoe.
Heeft iemand zoiets wel eens bij Beatrix geflikt? Vast niet! Zij hield de mensen op armlengte afstand. De enige, die daar ooit doorheen is gebroken is onze nationale knuffelmarokkaan, Ali B, met zijn beroemde hug van Hare Majesteit. Waar overigens niets op aan te merken was, behalve dat het niet in het protocol rond het Koninklijk Huis past. Die konthand past daar blijkbaar prima in. Maar ja, daar zit dan ook geen Marokkaan aan vast, maar een oerHollandse politicus!
Koninklijke vrouwen zijn dus ook niet veilig voor ongewenste intimiteiten. Hoge konten vangen veel hand!
De ongelijkheid, waarmee tegen mannen en vrouwen betreffende dit soort dingen wordt aangekeken heeft me ook altijd verbijsterd. Als vrouw daalt je waarde enorm, als er iemand aan je zit. Ook al is dat ongevraagd en ongewenst. Jij bent dan zelf een slet. Er zijn landen, waar vrouwelijke slachtoffers van verkrachting worden gestenigd! Alsof ze zelf iets fout hebben gedaan!!!
Een man is al snel stoer, wat hij ook uithaalt op dat gebied. Natuurlijk staan excessen zoals gewelddadige verkrachting en seks met minderjarigen in laag aanzien, maar ze komen met heel veel weg! Heel veel grensoverschrijdend gedrag wordt weggewuifd: Ze zal ze zelf wel gewild hebben…. !!! Ook is een man met veel verschillende seksuele partners is nog steeds een bink. Een vergelijkbare vrouw is een sloerie!
Rond het voorval met Maxima heeft gelukkig niemand beweerd, dat ze er om heeft gevraagd. Dat is alvast iets. Niemand heeft geroepen: ‘Maar je zag er ook wel erg sexy uit. Je rook zo heerlijk. Je hebt zo lief naar hem gelachen. Kortom: Je hebt het uitgelokt!
Maar ja, onze zogenaamde koningin heeft ook regelmatig boter op haar hoofd. Neem nu het incident met Ingrid Waldring-Bouterse, de vrouw van de Surinaamse president. Deze ‘onbedoeld genomen foto’ ( Huh? Ja, zo kletst de RVD zich er weer uit! ) toont een vrolijk in de camera lachende Maxima naast de gade van deze omhooggevallen crimineel.
Onbedoeld gezellig samen op de foto
Het is natuurlijk lastig voor Maxima om onderscheid te maken tussen politici en boeven, gezien haar opvoeding. Zorreguieta is buiten een zeer omstreden figuur ook nog eens haar vader. De verregaande loyaliteit van een kind ten opzichte van hele foute ouders is spreekwoordelijk. Misschien heeft dit oogklepgedrag meegespeeld in de kwestie met de vrouw van Bouterse.
En dan is het ook nog eens zo, dat er altijd wel een camera in de buurt is in het leven van een koningin! Lijkt me vreselijk overigens. Wat een leven! Zo is ook dit vrolijke moment voor het oog van de camera door iemand vastgelegd en vervolgens op Facebook gezet. Had ze het niet had kunnen vermijden? De andere kant op kijken? Tong uitsteken? Zo moeilijk is dat toch niet! Want dit is een beetje dom……
‘oog om oog, hand om hand’
Heks mijmert over de Godin. Hoe ze de kracht van deze godheid vaak in zich voelt. Het is het beste schoonheidsmiddeltje, dat er bestaat. Soms danst deze dame in mijn passen, straalt ze in mijn gezicht, verblind ze jou met mijn glimlach. Mijn dieren houden ook van de Godin in mij. Ze koestert hen met oneindige liefde in mijn armen, streelt hen door mijn gloeiende handen!
Het is zoiets als wat Thich Nhat Hanh over Boeddha zegt: ‘I let the Boeddha walk in me.’ Een soort vrouwelijke variant. Ik laat de Godin in mij dansen, zingen, lachen en liefhebben. Thay heeft het heel vaak over Moeder Aarde, deze oude wijze man heeft donders goed in de gaten hoe belangrijk het is, dat het respect voor het vrouwelijk terug komt in deze wereld. En dat dat niet alleen belangrijk is voor vrouwen.
Iedereen heeft er baat bij. Het vrouwelijke, dat beschermt, koestert, baart, zorgt: We hebben het allemaal nodig! Niemand kan leven zonder deze kwaliteiten in zijn of haar leven. Ook kan geen enkele maatschappij bestaan zonder deze basis.
Heks pleit voor een herwaardering van het vrouwelijke. Respect voor de vertegenwoordigsters hiervan: Vrouwen. Maar ook waardering van deze kwaliteiten in de man. Als mannen de Godin in zichzelf terugvinden, hoeven ze ook niet zo bang te zijn voor haar afgevaardigden hier op aarde.
De spirituele leraren van Heks zijn allemaal toegewijd aan het vrouwelijke. De boeddhistische Thay met zijn aandacht voor Moedertje Aarde. De animistisch christelijke Alex Orbito met zijn White Lady. Mijn eigen studenten eccelsia, waar god ook een vrouw is…..
Vrouwen en mannen verschillen maar 1 luttel chromosoompje van elkaar uiteindelijk! Waar de vrouw twee X-chromosomen heeft om haar geslacht te bepalen heeft de man naast de x ook een y.
Het goddelijke is groter dan een chromosoom lijkt mij. Zeggen dat god een man is of mannelijk gaat voorbij aan vrijwel de hele schepping. Het lijkt me meer voor de hand liggen, dat dat afwijkende chromosoompje is geschapen voor de gezonde verspreiding der genensoep. Dat verklaart mijns inziens ook dat gegrabbel en gegraai. De man wil zijn zaad verspreiden! Dat is de core business van vele heren!
Politiek zou dit gedrag aan banden moeten leggen, in plaats van eraan mee te doen, zodat de wereld bewoonbaar blijft voor ons vrouwen. Vrouwelijke politici zouden handtastelijkheden moeten afkeuren in plaats van goed praten!
De man als variant van de vrouwelijke basismens. Een hele leuke variant, maar geef em niet de overHAND…. Vooral niet in de functie van burgervader 🙂
Het gaat goed met mijn blog. De statistieken rijzen de pan uit. Plotseling zijn mijn toverrecepten heel populair in de Verenigde Staten. Ik heb het vermoeden, dat het verhaaltje over al die kleine mensen uit Boston in mijn gele autootje er de oorzaak van is. Maar helemaal zeker is dat niet. Voor hetzelfde geld ben ik ontdekt door een kolonie Nederlanders in den vreemde, die geniet van mijn verhalen over grachtenstadjes, hondjes en Hollandse ijspret.
Hoe het ook zij, feit is, dat ik nog nooit zoveel lezers in een week heb gehad als vorige week. En nog nooit zoveel in één maand als vorige maand. En ook nu denderen de statistieken maar door. Piek na piek. En dat terwijl ik nog nooit zo weinig heb geschreven als in de afgelopen maand….. Wonderlijk.
Foto: Rik van Boeckel
Recentelijk ben ik er ook achtergekomen, dat mijn verhaaltjes regelmatig worden gedeeld. Een statistisch getalletje, 9.075 keer, dat me tot nu toe ontgaan was. Ik weet niet wat er waar wordt gedeeld, alhoewel ik soms een aanwijzing kan aflezen uit de rijtjes en tabellen. En heel af en toe kom ik er wel achter, waar mijn verhaaltjes worden gepromoot. Op een receptensite bijvoorbeeld. Of eentje met verhalen over vlooienplagen. Maar de andere 9.073 keer tast ik in het duister..
Foto: Rik van Boeckel
Statistieken zijn best leuk, maar relatief. Met de enorme hoeveelheid labels, die ik aan mijn teksten hang, de zogeheten tags, krijg ik natuurlijk mensen binnen, die wel op zoek zijn naar informatie over bijvoorbeeld grote rode tepels, maar dan niet in een verhaal over een kinderboerderij willen belanden. Waar de zeug haar biggetjes aan de tiet heeft. De tietenbatterij beter gezegd. Met die enorme grote rode tepels…..
De gewraakte foto, populair in de zoekmachines…… en bij mannelijke varkentjes, behalve Ysbrandt…… Foto: Toverheks
Misleidende informatie mijnerzijds? Welnee. Het staat toch in mijn stuk, die tepels. Alleen in een geheel andere context dan op de gemiddelde pornosite. Misschien is het wel een verademing voor deze hitsige lezers om nu eens met echte natuurfoto’s te maken te krijgen in plaats van de klassieke pornografische ‘natuurfotografie’……
Ook schep ik er heimelijk genoegen in deze groep zoekenden op het verkeerde been te zetten. En die foto van die varkenstepels is echt mooi. En voor de gemiddelde beer vast heel opwindend. Maar ja, die knorrige heren hebben helaas geen wifi in hun kot……
Foto: Rik van Boeckel
Een deel van mijn lezers zal dus ook bij toeval op mijn blog terecht komen. Ontdekken, dat ze er niets te zoeken hebben. Om vervolgens dan ook niets van hun gading te vinden. En tenslotte snel de plaat te poetsen. Om nooit meer weer te keren in dit heksenhol van een blog.
Maar die 9.075 keer dat mensen de moeite hebben genomen een verhaaltje van mij te delen vertelt ook een ander verhaal. Voor deze lezers is er wel sprake van herkenning. Ze vinden iets, dat de moeite waard is om anderen op te wijzen. Of om hun medemens van te laten meegenieten…..
Foto: Rik van Boeckel
In de begindagen van mijn blog, toen ik soms maar 4 lezers op een dag had, drong het al snel tot me door, dat ik ook voor 1 lezer zou schrijven. Uiteindelijk was de aanleiding tot dit avontuur een maandenlange dagelijkse correspondentie met een kluizenaar in Het Hoge Noorden. Deze kwam uit zijn holletje onder invloed van al dat gecorrespondeer en kreeg verkering met een lokale schone. Dit ging ten koste van onze penvriendschap, maar ik ben nog steeds heel blij voor hem. JOOOOOO!!!!! Alle geluk voor Friesland!!!!
Heks houdt gewoon heel erg van schrijven. Dat maakt me gelukkiger, dan welke statistiek ook. Een perfecte zin, een goed verhaal, een rake bewoording: Het doet mijn hart zingen! Het is tevens ongeveer het enige succesvolle, dat ik in jaren heb gepresteerd. Alle andere dingen doe ik voor spek en bonen.
Foto: Rik van Boeckel
Zangopleiding? Ik oefen nooit, want daar heb ik de puf niet voor. Koorprojecten? Ik oefen nooit, zelfde reden. Mediteren? Doe ik lopend in het bos, terwijl ik de hond uitlaat, want ik heb niet de energie om een half uur te zitten op een kussentje. Zwemmen? Onbegonnen werk momenteel. Sportschool? Ik betaal mijn abonnement, schrijf me in voor lessen en kom dan niet opdagen. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.
Gelukkig gaan sociale contacten me wel goed af. Zelfs vanuit bed lukt het me altijd nog om genoeg vriendschappen te onderhouden. Niet met iedereen natuurlijk. In tijden van grote bedlegerigheid is het grootste deel van mijn sociale kring me weer snel vergeten. Maar ik heb een paar gouden vrienden door dik en dun.
Foto: Rik van Boeckel
Mensen, die niet schromen regelmatig voor me te koken. Of mijn hondje uit te laten op slechte dagen. Zoals gisteren Frogs bijvoorbeeld. Terwijl Heks gestrekt lag, liep Varkentje lekker met zijn suikeroompie op het strand. Ik kreeg allemaal leuke foto’s toegestuurd, zodat ik een beetje mee kon genieten.
Ik heb dan misschien geen knoop, ben totaal mislukt qua goeie baan, gelukkige gezinsvorming en oudedagvoorziening. Kreupel maar zo’n beetje in de rondte op goede dagen en lig nog steeds veel onderuit. Maar ik kan schrijven! En ik word gelezen! En daar geniet ik van. Met volle teugen.
En mensen, die niet willen dat ik schrijf wat ze lezen, raad ik aan vooral niet te lezen wat ik schrijf…..
Wie zegt dat het altijd makkelijk is, het leven? Soms is het bikkelen. Moet je aan de bak.
Gisteren aan het begin van de avond schrijf ik een blogje. Terwijl ik in de afrondende fase zit gooi ik de handdoek in de ring wat betreft de dag. Ik schenk een glas wijn in, neem extra pijnmedicatie, geef de beesten eten…. Het is mooi geweest. Ik ga zo eerst een uurtje plat. Ik ben te moe om te eten. Dat komt straks wel. na een hazenslaapje.
Onverwacht gaat de bel. Wie kan dat nu zijn? Ik verwacht niemand en heb weinig tekst. Misschien komt de glazenwasser geld innen? Voorzichtig kijk ik uit het keukenraam en zie Tromvrouw op en neer springen in de steeg. Jeetje. Als een duveltje uit een doosje. Waar komt die nu opeens vandaan? Ik druk op de deurvergrendeling, gooi Ysbrandt met zijn bak voer in de bench. Kijk naar mijn frommelhoofd in de spiegel…..
Tromvrouw en haar hartsvriendin komen binnen. Ze hebben de tentoonstelling ‘Petra. Wonder in de woestijn.’ bezocht. Op weg naar het station besloten ze me nog eventjes een bliksembezoekje te brengen. Heks maakt thee. Even later zitten we genoeglijk om de keukentafel. We maken voorbarige vakantieplannen. We lachen om van alles. Het is goed elkaar te zien!
Vanmorgen eerst naar de fietsenmaker. Ik blijk een zekering uit de oplader van mijn fiets te zijn verloren. Daarom doet ‘ie het niet meer. Ik zoek me suf in de berging, want daar moet dat piepkleine maar zeer essentiële onderdeel van mijn oplader zich bevinden. Helaas. Het minuscule voorwerp houdt zich verborgen tussen bergen honden- en kattenvoer, kerstballen en schilderdoeken. Onvindbaar. Ik zal de heilige Antonius om hulp moeten vragen…..
Tijdens de hondenronde word ik aangesproken door twee studenten journalistiek. Ze willen een foto van Heks met Ysbrandt voor in de krant. Een artikel over het Leidse gemeentelijke hondenbeleid. Ze stellen me allemaal vragen. Maken foto’s van Ys. En van mijn hand met poepzakje…. We hebben een uitermate leuk gesprek. En misschien komt mijn kleine ballenbijter wel in het ‘Leidsch Dagblad’!
Later haal ik boodschappen in de natuurwinkel. Bij de kassa ontstaat er weer onenigheid over de prijs van glutenvrij brood. De prijs op de verpakking klopt niet. In feite komt het erop neer, dat ze me het dubbele willen rekenen. Het toch al prijzige broodje van 400 gram zou dan op zeven euro komen…..Heks met haar korte lontje reageert geïrriteerd. Dat wordt niet gewaardeerd…. Zo zie je maar weer: Een slecht humeur werkt contraproductief!
Ach, m’n zekering is dan even zoek. En als ik niet uitkijk betaal ik dubbele prijzen. Maar verder alles goed hoor. Ik kijk naar de Olympische Spelen. Schrijf een blog. Hou m’n gemak. Ga straks lekker met mijn varkentje op stap. Het is niet altijd gemakkelijk, het leven is geen krentenbol. Maar ik beleef ook vandaag weer genoeg moois.
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.