Hoera! Kanariepiet is door de keuring! Hij zal nooit vleugels krijgen, noch vliegen, het arme beest: Maar een beetje grommend scheuren alsmede flierefluitend Heks naar haar bestemming wiegen blijft voorlopig een reëel alternatief voor de bezemsteel.

Vanmorgen gaat de wekker al om 8 uur. Ik schrik me een ongeluk na een gebroken nacht. Goeie hemel. Waar is de brand? Dan sijpelt langzaam de realiteit binnen in mijn grijze massa. Het is vrijdag. Vandaag wordt mijn auto gekeurd. Daarom moet ik zo vroeg uit de veren!

Ik stommel op statige stelten van benen naar de keuken en vergrijp me aan straffe koffie. Wat pijnstillers en een boterhammetje later hijs ik mezelf in de kleren. Het is hartstikke warm. Ik trek iets luchtigs aan.

Met VikThor los rennend naast me haast ik me door de steeg. Mijn kanariepiet staat op een akelig plekje: Tegen de muur van een nauwe steeg gepropt. Ik wurm me achter het stuur en rijd naar mijn huis om mijn vouwfiets op te halen. Een kwartiertje later lever ik mijn bolide af.

‘Zijn er nog bijzonderheden?’ Ja, de achterbumper heb ik met stickers vastgeplakt. Smileys om precies te zijn. Niet dat ie echt los zit. Een klein beetje maar. Op een ongevaarlijke plek. ‘Niks bijzonders,’ zeg ik, ‘Hij ziet er niet uit. Overal deukjes en krassen en er is een laag lak afgevlogen tijdens een wasbeurt.’

Vorig jaar is er voor een godsvermogen versleuteld aan mijn karretje. We verwachten geen rare dingen. Maar je weet maar nooit. Dus wisselen we behalve sleutels ook telefoonnummers uit.

Even later fiets ik met mijn hondje terug naar de stad. Jeetje, wat is het warm. We bevinden ons gelukkig onder bomen. Op de Lage Rijndijk is het andere koek. We puffen langs het huis waar Snuitje vorig jaar maanden in de achtertuin heeft zitten creperen.

Ik steek de straat over. Aan die kant is nog een streep schaduw pal langs de huizen. Ik dirigeer VikThor de koelte in. Langzaam kachelen we richting binnenstad.

In een park aan de Singel laat ik hem zwemmen. Wat is het heerlijk buiten! En de dag begint pas!

Een kwartiertje later lig ik weer in bed. En daar blijf ik de komende uren.

Vrijdag is ook thuiszorgdag. Ik heb een geweldige hulp. Als ze binnen komt word ik al blij. Daar heb ik het opnieuw heel erg mee getroffen. Als ze weg gaat is het huis aan kant. Ik lig intussen in een schoon bed.

De afgelopen week geniet ik ook elke middag van het zonnetje. Op mijn opgeruimde balkonnetje. Ik heb nog steeds niet de puf gehad om wat gezellige plantjes neer te zetten. Ik schuif het ook een beetje voor me uit: Het is zo lekker ruim. Misschien moet ik het nog leger maken!

Ik haal de auto op. Geen vuiltje aan de lucht. Dat valt dan weer geweldig mee. Ze zijn niet gevallen over de jolige plakkertjes. Mijn voiture is weer zo goed als nieuw! Ik ga em maar eens lekker wassen binnenkort.

Vanavond tijdens de hondentraining krijgt VikThor een aanval van puberale grootheidswaanzin. Eindeloos rent hij met een speeltje in de rondte. Hij weigert het af te geven. Heks is nogal gaar vandaag en dat zal ik weten ook!

Er staat een kinderzwembad met water, waarin de hondjes kunnen afkoelen. We krijgen weer van alles te horen van onze juf. Echt een hondenvrouw. Je kunt ook goed met haar lachen. Vanavond heeft ze twee neven meegenomen. Goedmoedig geven ze commentaar op de verrichtingen van hun tante.

Het veld geurt naar bloeiend gras. Er is veel verleiding voor onze wandelende neuzen. ‘Er zijn ook heel veel loopse teefjes nu,’ vertelt de juf. Misschien is dat mijn ventje naar de kop gestegen….

Op de terugweg naar huis fiets ik eventjes langs Steenvrouw. We drinken thee in haar heerlijke achtertuin. ‘Veranderen is zo moeilijk, weet je,’ een zweem bloemengeur prikkelt mijn neus, ‘Ik wil bijvoorbeeld van mijn woede af. En er zijn wel meer dingen waar ik altijd maar mee bezig ben. Om het te veranderen….’

Ja, hoe kun je het mensen kwalijk nemen dat ze maar steeds hetzelfde doen? Toevallig leidt het gesprek tot een ongelukkige vakantiesituatie die mijn vriendin tot twee keer toe meemaakte. En beide keren met dezelfde persoon!

Heks heeft drie keer een relatie gehad met dezelfde man. En alle drie de keren liep het op dezelfde manier faliekant mis. En dan doe je het gewoon nog een keertje over met iemand anders…..

Veranderen is hartstikke moeilijk. Het is misschien niet zozeer een actief proces. Zo van: Dat ga ik nu eens heel anders doen. Misschien bewandelt het toch meer de wegen van acceptatie. Ademen met wat is.

En omdat dat lucht geeft krijgen je hersenen zuurstof. En dan doe je het vervolgens gewoon anders……

Vanzelf.

 

Seksuele intimidatie is een wereldwijd probleem. Bijna alle vrouwen krijgen hier in hun leven mee te maken. De grootste seksist ter wereld heeft het zelfs geschopt tot president van de VS! Heks is er flauw van, maar wil niet meer haar woede voeden. Wat schiet je ermee op om als een bermbom door het leven te gaan? Liever word ik een Bodhisattva geïnspireerd door Samantabhadra. En voer ik actie om dit liefdeloze gedrag jegens mijn menssoort te bestrijden. Maar eerst maar eens voor mijn woede zorgen…….

‘Als je huis in brand staat, is het eerste wat je moet doen teruggaan om de brand te blussen en niet achter degene aanhollen die volgens jou het vuur heeft aangestoken.’ Want dat is niet slim. Dan fikt je huis volledig af. ‘Als je wanneer je boos bent tegen de ander blijft ageren en met hem blijft redetwisten, als je probeert hem of haar te straffen, doe je precies hetzelfde als degene die achter de brandstichter aanrent terwijl intussen zijn huis in vlammen opgaat.’

Vredig loop ik op hemelvaartsdag met mijn hondje door bloeiende klavervelden te wandelen. Het is prachtig weer. Ik heb geen zorgen. Ik heb geen haast. Ik ben hooguit een beetje gammel vandaag. Maar dat ben ik wel gewend: Er is geen enkele reden om me op te winden.

Plotseling echter begint Heks enorm te schelden op een oud vrouwtje dat midden in de polder ooievaars en reigers gebakken kip staat te voeren. Eerst probeer ik een gesprek met haar aan te knopen over de gevaren van het geven van brood en restjes afhaalchinees aan in het wild levende vogels.

Maar als het gemene secreet alleen maar domme antwoorden tussen haar valse tanden debiteert verlies ik mijn geduld. Het liefst wil ik het ouwe wijf door elkaar rammelen.

Domheid kan vandaag op weinig begrip rekenen bij deze heks. En oliedom gedrag al helemaal niet. Zelfs al komt het voort uit de beste bedoelingen.

Snel loop ik door, voordat de woede zich een weg naar de oppervlakte heeft gebaand. Als de scheldwoorden zich in mijn mond beginnen te vormen ben ik al bijna buiten gehoorsafstand. ‘Rare ouwe taart’ is het enige wat ze misschien nog hoort. De rest houd ik voor mezelf.

Goh, wat ben je toch weer geweldig je zaadjes van woede water aan het geven, Heks. Gisteren ook al in de supermarkt, toen een jonge dichtgeplamuurde kassatroela je de volle mep liet betalen voor een afgeprijsd product:

‘Er zit geen sticker op,’ meesmuilde ze lijzig, toen je er mee terug kwam. ‘Maar ik heb het uit die bak gehaald met afgeprijsde spullen, het is precies hetzelfde product als die andere pakken met sticker die ik heb gekocht.’

‘Ja, inderdaad,’ omstanders bemoeien zich ermee. Ze hebben ook in die bak staan graaien. Er ontstaat een opstootje bij de kassa van de Spar. ‘Kijk maar uit,’ waarschuw ik hen, ‘Of er wel een sticker op zit…. En jij, geef me dan maar mijn geld terug. Je mag dat afgeprijsde overjarige pak lekker zelf houden.’

‘Domkop. Idiote doos. Wauws wijf. Sukkelaar!’ mopper ik in mezelf op weg naar huis.

Domheid is echter universeel aanwezig. De straten zijn ermee geplaveid. Wat zou je je erover opwinden?

Heks is zo boos. De zaadjes van woede rusten levensgroot in mijn onderbewuste en er is weinig voor nodig om ze wakker te maken. Ik ben er mee volgestopt door mijn voorouders. Bij mijn geboorte had ik al genoeg woede in me om spontaan te ontvlammen.

M’n woede omarmen? Er is geen beginnen aan!

Gisterenavond pak ik daarom dan maar dat boek van Thich Nhat Hanh ‘Innerlijk vuur’. Daarin vind ik bovenstaande tekst. En ja. Ik ben inderdaad bezig achter Jan en Alleman aan te rennen, die mijn woede opwekt. Die brandstichters moeten hangen. Ik zal ze krijgen!

Gisteren zit ik bijvoorbeeld geweldig te schelden op mijn blog op iemand, die me ooit enorm heeft gekwetst. Meermalen zelfs. Zonder zich er ooit voor te excuseren. En dan kom je zo’n mafkees opeens weer overal tegen. Noodgedwongen. Moet je zelfs naar hem gaan zitten luisteren! Hoor je zo’n figuur prijzende dingen zeggen over conflictvermijdende medemensen ……

‘Ja, lekker makkelijk om met zulke mensen om te gaan. Kun je probleemloos op hun hart gaan staan zonder dat je bang hoeft te zijn dat je door hen terug wordt gepakt…..’

Maar goed. Dat is allemaal geweest. Water onder de brug. En heeft hij dan zijn leven dan intussen gebeterd? Nee, zo op het knipoog niet.

Want dat is wat ik van hem krijg: Een ranzige vette knipoog in plaats van respect. Fatsoen zit gewoon niet in die man. Maar om nu gelijk weer zo te gaan schelden over wat hij me ooit allemaal heeft aangedaan….. Zo van

( Een kleine bloemlezing dan maar om je een indruk te geven wat zo’n braakmiddel zoal uitslaat in de wandelgangen:

‘Heks, heb je zin in een lekkere gangbang met mij en mijn vrienden? Lekker lui achterover met je benen wijd en gaan?’ Hij doet het eventjes min of meer voor, z’n geile trollentongetje hangt uit zijn minuscule kaboutermummelmondje, zijn kleine beentjes bengelend over de rand van de barkruk,  gespreid om z’n bescheiden schimmelige paddestoel ……

Of al kwijlend samen met zijn zoveelste vrouw als ik hem feliciteer met zijn zoveelste huwelijk ‘We willen je bij ons in ons in bed als huwelijksgeschenk….’

Als ik kokhalzend bedank voor de eer ‘Maar nee, getverderrie, bah, ik ben toch zeker geen prostituee!’ zegt die nieuwbakken zoveelste vrouw tot mijn verbijstering ‘Ja joh, een wipje maken voor een geeltje, leuk toch!’ 

Waar je mee omgaat word je blijkbaar mee besmet.

Of een paar ongewenste boskabouterhandjes ruggelings vanuit het blinde niks opeens friemelend onder je kleren, als je eventjes niet oplet bij een feestelijke gelegenheid …….etcetera, etcetera, etcetera, etcetera, enzovoort enzoverder…..)

Moet dat nu weer perse? Alleen maar omdat ik weer met die figuur word geconfronteerd? Alleen maar omdat ik ondanks zorgvuldig afstand bewaren toch weer wat gif heb binnengekregen? Moet ik dat gif dan maar weer zijn werk laten doen? Met als gevolg dat ik om van alles en nog wat kwaad word?

Ik besluit de tekst weg te halen. Het is niet op zijn plek temidden van al die goede herinneringen aan een dierbare vriend. Kan hij het helpen dat de wereld vergeven is van dit soort hopeloze seksisten? Die zodra ze geld of macht hebben denken dat ze zich maar van alles kunnen permitteren richting ons vrouwen?

vuist-water

Zelfs de president van de Verenigde Staten komt weg met dit gedrag: Als je maar genoeg geld hebt mag je vrouwen tussen hun benen graaien, dus: Voor een rijke vent is elke vrouw is een hoer. En je hoeft hen niet eens te betalen, al zeker niet als je ook nog eens genoeg macht hebt…….Win Win dus.

Het is een absolute plaag, dit soort kerels. Open en bloot en zonder gêne debiteren ze de ene stompzinnigheid na de andere. Respectloos: Vrouwenemancipatie is tegenwoordig verder te zoeken dan ooit.

images-19

Door me echter zo te ergeren, door gemene dingen te schrijven over kabouter Plop en zijn ranzige paddestoel, voed ik mijn woede. Ik ren achter de brandstichter aan, in plaats van voor mezelf te zorgen.

En hoewel castratie in veel gevallen volstrekt op zijn plek zou zijn, toch moet ik dat dan maar aan anderen overlaten. Ysbrandt heeft tot mijn grote vreugde bij deze man nog wel eens flink naar zijn ballen staan grommen. Maar daar wil ik het dan graag bij laten…….

😉

Deze kaart stuurde Heks: Ook ten tijde van Rembrandt dieven de dames het onderspit......

Deze ansicht kreeg de boskabouter 

‘Heks doet eindelijk weer normaal tegen me,’ zei diezelfde foute koekebakker ooit tegen een vriend van me, nadat ik hem en zijn toenmalige vrouw een ansichtkaart had gestuurd met het verzoek hun seksuele intimidatie te staken, teneinde strafmaatregelen in de vorm van castratie door mijn hond te voorkomen.

Hij draaide de zaken vrolijk om, zoals zo vaak in dergelijke gevallen.

Een beetje narcist doet dat beslist. Een beetje psychopaat weet dat het daarom gaat. Liegen en bedriegen en als je problemen krijgt, gewoon een zielig gezicht trekken….. De zaken helemaal omdraaien. En met nog meer overtuiging liegen!

Heks probeert voor haar woede te zorgen. Daarom ga ik niet meer achter deze boskabouter en zijn waxinelichtachtige paddestoel aanjagen. Ik moet mijn wonden likken. Mezelf onder al die seksuele intimiderende slijmlagen vandaan bikken.

Zien dat ik mooi mag zijn en dat dat niet betekent dat ik gelijk een uitnodiging tot gangbang naar mijn hoofd moet krijgen. Ik hoef mezelf niet te verminken, zodat ik een beetje rust krijg, want die neiging krijg je als zo’n trol zijn paddestoel op je richt…….

Ik mag gewoon mijn prachtige zelf zijn. Ik ga m’n zaadjes van innerlijke schoonheid water geven!

Vandaag begin ik met het omarmen van die oude pijn. Al sinds ik een jonge vrouw was heb ik te maken gehad met kerels die er grensoverschrijdend seksueel gedrag op nahielden.

Mannen, die me bij de tieten pakken. In het kruis tasten. Hun tong met meer of minder succes in mijn mond proberen te stoppen. Vieze teksten naar mijn hoofd gooien over hun gruizige ranzige fantasieën…….. Het is me zo vaak gebeurd! En altijd voel ik me besmeurd. Het went nooit!

En zelfs met het stijgen der jaren blijf ik dit tegenkomen. Bij een beetje seksist houdt dit gedrag pas op als de laatste spijker in zijn kist is geslagen! Kijk maar naar de geile antropoloog. Stokoud, halfdood en nog immer een kleffe vuilbek. Ondanks het spirituele sausje, dat hij over zijn foute acties sprenkelt!

Het is een diepe pijnlijke wond. En telkens als iemand het mes er in zet word ik weer razend.

De zaadjes van woede wegens seksuele intimidatie zijn uniform aanwezig in ons vrouwen. Wereldwijd word onze menssoort het meest gediscrimineerd en gepakt.

Ik zal dan ook immer achter de daders aan blijven jagen! Om te voorkomen dat ze mijn zusters kwaad kunnen berokkenen. Maar niet zo lang mijn huis in brand staat. Eerst de brand blussen. Eerst maar eens voor goed mezelf zorgen.

 

Waardig afscheid van een markante man: Lieve broer, geweldige oom, goede vriend en dierbare geliefde. Wat jammer dat je zo plotseling bent vertrokken. We hadden zo graag nog een tijd met je van het leven genoten.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Woensdagmorgen schiet ik met een schok wakker. Verschrikt graai ik naar mijn telefoon. Hoe laat is het? Ben ik nu gewoon door de wekker heen geslapen? Help. Vandaag is het afscheid van Schilder en ik wil nu eens niet te laat in de kerk komen.

Glazig staar ik naar het display. Het is pas half negen. De wekker gaat over tien minuten. Ik draai me nog een keertje om, want ik ben brak. Ik heb veel te kort geslapen vannacht. Het was weer eens zover. Een schier slapeloze nacht.

Eerst maar eens een flinke kop koffie naar binnen gieten. Dan is het hondje aan de beurt. We jakkeren naar een park. Een paar drolletjes verder gaan we weer naar huis. Nu moet ik aanpoten. Ik heb nog maar een kwartier om een flitsende outfit aan te trekken. Ik kan Schilder natuurlijk geen uitgeleide doen in een saaie ouwe spijkerbroek. Een flamboyante uitmonstering is meer op zijn plek.

De hoed heb ik al uitgezocht. Een prachtige enorme vilthoed met een rood dopje. Franse stijl. Vannacht heeft VikThor overigens mijn allermooiste hoofddeksel opgegeten. De teringlijer. Een witte cowboyhoed. Ik ga hem nog wel pogen bij te knippen, maar het mooie is er echt af….

Ja, puberende hondjes…….

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Gelukkig kreeg hij dit exemplaar niet te pakken, hoewel ik em al had klaargelegd. Hij is nog puntgaaf. Snel zoek ik er wat passende kleding bij. Een rode jurk, een zwarte jas, rood met zwarte schoenen…… Een kwast over mijn toet en ik ben klaar. Het ziet er uit alsof ik er uren aan heb besteed. Mooi zo. Schilder zou het zeker waarderen!

Om even voor elven schuif ik de Hooglandse kerk binnen. Ik zoek een plekje aan de zijkant. Het is doodstil, ondanks de grote opkomst. Iedereen is een beetje beduusd. Sommigen hebben slechts een paar weken geleden nog een biertje met hem gedronken ergens. Anderen waren nog volop met hem of voor hem aan het werk.

Ik kijk eens goed om me heen. Ik zie heel wat bekenden. Familie, vrienden, architecten, schrijvers, kunstenaars,  potsenbakkers, muziekanten, kroegtijgers….. ‘Ik had veel meer kunstenaars verwacht,’ zegt iemand later. ‘Tja, het was natuurlijk veel te vroeg voor hen,’ grapt Heks. “Welnee, het is gewoon jaloezie,’ beweert mijn gesprekspartner, ‘Kinnesinne, niet iedereen was zo succesvol als hij.’

Schilder had een zeer diverse vrienden-en kennissenkring. Van een incidentele seksistische boskabouter, een stuk of wat gefrustreerde eikels, een enkele flamboyante toverkol en een heleboel lieve schatten van mensen tot ware engelen zoals Fee….. . En alles wat daartussen zit.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Hijzelf was echter de beschaving zelve. Ik heb hem nooit horen vloeken of schelden, zelfs niet als hij er alle reden toe had. En hoewel sommigen van zijn vrienden de meest vreselijke seksistische uitspraken richting Heks debiteerden zodra Schilder de ruimte verliet:

Uit Schilder kwam geen onvertogen woord! Nooit.

Nou ja, laten we maar hopen dat mijn oude vriend een beetje goede invloed op die paar hopeloze mannetjesputters heeft gehad!

Verschillende mensen nemen het woord. De familie spreekt vol liefde over zijn jeugd. Hij had zijn gortdroge humor bepaald niet van een vreemde. ‘Morgen is het hemelvaart,’ begint zijn broer, ‘Schilder moet dus nog een nachtje wachten!’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Er wordt voorgelezen uit zijn boeken. Een aantal schilderijen staan pontificaal naast de kist. Een hele rij neven steken kaarsen aan. Er wordt prachtige muziek gedraaid. Een oude vriend draagt een speciaal geschreven ontroerend gedicht voor. Een goede vriend van Schilder speelt op de accordeon……

Zo prachtig.

Als Fee begint te spreken stromen de tranen over mijn wangen. Wat hebben we een heerlijke tijd gehad met elkaar. Wat ben ik altijd gastvrij onthaald op het Rapenburg. Hoe vaak ben ik niet onverwacht beland aan hun keukentafel? ‘Blijf je eten, Heks? Dan bel ik Fee eventjes of ze wat ruimer boodschappen doet.’ En dan de galerie! Hele dagen heb ik er doorgebracht….

Later drinken we koffie. Overal pratende mensen: Ja, de tongen komen goed los! ‘We hebben toch altijd zo vreselijk met hem gelachen,’ een jeugdvriendin van Heks heeft ook jaren met hem opgetrokken. We halen anekdotes op.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Op een dag hadden we Turks gekookt. Schilder kwam eten. Toen ik de deur open deed stond hij daar met een grote snor op en een fez, hahaha,’ hikt een oude vriend. Even kan hij niets uitbrengen van het lachen. ‘Hihihi, dat hoofd van hem met die snor, hahaha… ‘

‘Toen hebben we ons allemaal verkleed en zijn gaan picknicken aan het Joppe.’ De vrouwen naast hem doen ook een duit in het zakje. Ze waren ook uitgenodigd op hetzelfde etentje. Het moet een fantastische avond geweest zijn!

‘Ik heb hem niet zoveel gezien de laatste jaren. Hij kwam echt nooit naar mij toe en ja, … Dan zie je elkaar gewoon steeds minder. Ik ging eigenlijk altijd naar hem.’ Heks kent het. Zo was hij. ‘Maar toen ik hem echt nodig had was hij er helemaal voor me! De lieverd.’

Op een gegeven moment vormt zich aan weerszijden van de uitgang een rij geduldig wachtende mensen. Ik beland naast Schilders oude vriend de Fotograaf. Zij hebben samen veel gereisd. ‘En we zijn vier keer opgepakt,’ ondeugend kijkt hij me aan.

Heks kent de verhalen maar al te goed. ‘Jullie zijn twee keer gearresteerd in de Verenigde Staten,’ ‘Ja en we hebben in de gevangenis gezeten in Syrië!’ Oh ja, dat was een hachelijk avontuur! Gelukkig liep het goed af! ‘Haha, ja en wat was dat ook alweer in Egypte?’ ‘Toen kregen we een politie-escorte door de woestijn. Echt honderden kilometers!’

Ja, wat die twee altijd over zich afriepen…. Maar het leverde wel weer allerlei spannende verhalen, onwaarschijnlijke foto’s en prachtige schilderijen op!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Door een haag van dierbaren dragen zijn naasten Schilder de kerk uit. Stil wachten we tot de auto wegrijdt. De rest van de ceremonie zal in besloten kring plaatsvinden. Links en rechts nemen mensen afscheid. Ik wordt omhelst. En nog eens. En nog eens.

Vanavond mediteer ik met Kras. Om half negen gaan we tegenover elkaar zitten in haar woonkamer. Ik nodig de bel uit en mijn maatje leest een mooie tekst van Thay voor. Bijna een half uur zitten we stil samen te ademen. ‘Zullen we nog even darmen delen?’ We buigen en delen wat we kwijt willen. En we luisteren naar elkaar. Uitgebreid. Zo leuk. Zo heerlijk!

Dan doen we de hondjes aan de lijn. In stilte wandelen we door de polder. De zon gaat bijna onder, de lucht staat in brand. Iets verder begint een echtpaar enorm tegen ons te kletsen. Hun hond speelt met mijn hondje. We zeggen soms iets terug, maar even later zijn we weer stil.

‘Jeetje Heks, wat is dit heerlijk!’ We omhelzen elkaar bij het afscheid. Het is een dag van vele knuffels. 🙂

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

 

Heks krijgt post van haar achternicht Eucalypta. Soms doe je iets waarvoor je je enigszins schaamt en plots blijk je een bron van inspiratie te zijn! Ik ga me eens wat vaker misdragen! Hup met die kont: Tegen de krib! Lelijke soepkip! Het liefst alle dagen, maar meestal komt het in vlagen.

EUCALYPTA, PAULUS DE BOSKABOUTER, TOVERHEKS,

Wat is het leven toch  grappig af en toe.  Zit ik me stiekem een beetje te schamen, over mijn recalcitrante gedrag rondom de moeizame maaltijden tijdens mijn retraite, blijk ik iemand te hebben geïnspireerd! Ha. Zo zie je maar weer.

Het betreft een medeheksje. Ergens halverwege het weekend ontdek ik haar, als ik met een toetje bij haar aan tafel schuif. En wat voor’n toetje. Eentje, dat ik zomaar kan eten. Een fruitsalade met verse ananas en papaja. ‘Mmmmmmmm,’ zwijg ik stralend, ‘Jammiejammiejammie,’ gniffelen we woordeloos naar elkaar. Als bonus krijg ik een verrukkelijke heksenlach terug.

EUCALYPTA, PAULUS DE BOSKABOUTER, TOVERHEKS,

‘Het is een toverheksje, ik weet het zeker,’ vertrouw ik Kras toe, ‘Er hangt een voorouder van ons aan een ketting om haar hals, een gouden dolfijn. En een Ankh. Maar ook zonder die indicaties had ik haar direct herkent als een regelrechte dochter van de Godin!’

Natuurlijk raken we aan de praat, zoeken we elkaar steeds op en wisselen we tot slot adresssen uit. Ik stuur haar mijn blog met het filmpje waarop ze zo vrolijk staat te zingen! Niets zo fijn als met een zingende zuster samen zijn!

Hi Heks,

Wat ik jou nog had willen vertellen…. ik had zo’n binnenpret als ik je wel eens bij het buffet bezig zag ;-), schots en dwars tussen alles door en gewoon doen wat je wilt doen. 

Door je verhaal begrijp ik dat dit ook geboren was uit het feit dat er zo weinig voor je te bikkelen was en dat je er uitplukte wat je nog kon eten. 

Maar…. nu komt de moraal van het verhaal…. ik zat later in de retraite eens aan het ontbijt, met meerdere mensen aan tafel. Nu had ik een boterhambordje vol lekkernijen en ik zat, compleet tevreden met mezelf, een soort van torentje te bouwen van mijn verzameling. En opeens…toen ik daar mee bezig was, realiseerde ik me dat niemand me zou ‘ bestraffen/beoordelen of wat dan ook’  voor mijn gedrag. Immers ieder moest zijn snuit houden, haha 😉

Ik ging toen lekker door met wat ik aan het doen was en het voelde alsof ik een kind in de wachtkamer bij de dokter was. Meegenomen door een ‘ zieke’ moeder, en die gewoon lekker aan het spelen is met de blokkendoos en autootjes…ongeacht de stemming van de omstanders. Heel tof! En toen moest ik dus aan jou denken, die zo lekker overal tussendoor stiefelde. In die zin heb je me dat gedrag weer ‘ terug-geleerd’ . Bedankt! ‘ liefs van Eucalypta!

Hahaha, Heks zit hartelijk te lachen als ze de mail binnen krijgt. Ik heb een enorm zwak voor Eucalypta. Vooral als ze die suffe Paulus de boskabouter z’n vet geeft. Of haar schlemielige hulpje Krakras uitscheldt. ‘Paulussie, ellendige boskabouter, Krakrassssssss………..lelijke soepkip.’

Eén van de prettigste kanten van een retraite is dat je tussen gelijkgestemde mensen terecht komt. Ieder is op zijn of haar eigen wijze aan het oefenen met aandachtig leven. En dat is wel zo prettig.

Gebeurt het je in het gewone dagdagelijkse leven regelmatig dat dingen nooit worden uitgepraat, dat mensen volstrekt niet geïnteresseerd zijn in je wel en met name wee. Hier worden oprechte pogingen gedaan de zaken anders aan te pakken. Met als doel natuurlijk om het geleerde in je eigen leventje te implementeren.

En laat dat laatste nu het allermoeilijkste zijn. Het is zo verdomd lastig om in je eentje aandachtig te leven. Daarom hamert Thay er ook altijd zo op om je aan te sluiten bij een Sangha.

EUCALYPTA, PAULUS DE BOSKABOUTER, TOVERHEKS,

Vanavond ga ik met Kras mediteren. Het wordt de eerste bijeenkomst van de heuse Kneuzensangha. Tijdens de retraite heeft mijn vriendin de vijf aandachtsoefeningen aangenomen. Tijden een heerlijke ceremonie op zondag om half zeven in de ochtend worden ze op een aantal aspiranten overgedragen. Mijn maatje krijgt een prachtige Dharmanaam!

Heks heeft de oefeningen ook ooit aangenomen. Heel lang geleden. ‘Als je ze leest denk je van, oh, dat is niet zo ingewikkeld. Dat lukt me wel….’ zegt een zeer gerenomeerd lid van de Order of Interbeing, ‘Maar in de praktijk valt dat vies tegen. ‘

Ik weet er alles van. Het is echt een hele klus om volgens deze regels te leven. Ze heten ook niet voor niks; AandachtsOEFENINGEN.

Ze vertonen overigens opvallend veel overeenkomsten met de tien geboden. Een beetje Christen zal denken ‘Heks, wat heb je te zoeken bij die Boeddhisten?’ Mijn zwager de dominee sommeerde me ooit eens ondeugend tijdens het kerstdiner met de familie om er nu maar eens werk van te maken: Hij rekende er toch wel op dat ik mijn boeddhistische medemensen uiteindelijk zou bekeren…..

Dat zal je een Boeddhist dan weer niet horen zeggen. Bekeren is in die kringen echt not done.

‘Ik heb er een aantal mee naar de kerstnachtdienst genomen,’ fluisterde ik naar waarheid in zijn oor, ‘Echt, ik doe mijn best….’ 😉

EUCALYPTA, PAULUS DE BOSKABOUTER, TOVERHEKS,

 

1. Eerbied voor het leven

“Ontwikkel begrip van ‘interzijn’ en mededogen en bescherm het leven van mensen, dieren, planten en de Aarde. Heb het oprechte voornemen om niet te doden, niet toe te laten dat anderen doden en geen enkele daad van geweld, in de wereld, in je gedachten of in je manier van leven goed te praten. Weet dat verkeerd handelen voortkomt uit woede, angst, hebzucht en onverdraagzaamheid. Neem je voor open te zijn, niet te discrimineren en niet gehecht te zijn aan opvattingen. Zo kun je geweld, fanatisme en dogmatisch denken in jezelf en de wereld transformeren.”

2. Werkelijk geluk

“Probeer vrijgevig te zijn in denken, spreken en handelen. Heb het oprechte voornemen niet te stelen, je niets toe te eigenen wat een ander toebehoort en je tijd, energie en materiële middelen te delen met mensen die het nodig hebben. Het geluk en het lijden van anderen verschilt niet van je eigen geluk en lijden. Werkelijk geluk is niet mogelijk zonder begrip en mededogen. Het najagen van roem, macht en zintuiglijk genot kan lijden en wanhoop veroorzaken. Wees je er dus van bewust dat werkelijk gelukt afhangt van je geestelijke houding en niet van uiterlijke omstandigheden. Neem je voor op een juiste manier in je levensonderhoud te voorzien, zodat je kan helpen het lijden van anderen te verminderen.”

3. Ware liefde

“De vier elementen van werkelijke liefde zijn: liefdevolle vriendelijkheid, mededogen, vreugde en onvoorwaardelijke acceptatie. Lichaam en geest zijn één, dus probeer daarom zorgvuldig om te gaan met seksuele energie. Beloof verantwoordelijkheidsgevoel te ontwikkelen en de veiligheid en integriteit te respecteren van individuen, paren, gezinnen en van de gemeenschap als geheel. Seksueel verlangen is niet hetzelfde als liefde. Neem je oprecht voor geen seksuele relatie aan te gaan zonder dat er sprake is van werkelijke liefde en duurzame verbintenis. Doe er alles aan kinderen te beschermen tegen seksueel misbruik en probeer te voorkomen dat paren en gezinnen uiteenvallen door onverantwoord seksueel gedrag. Als je oefent in ware liefde zal je voortbestaan in de toekomst prachtig zijn.”

4. Liefdevol spreken en aandachtig luisteren

“Probeer liefdevol te spreken en met mededogen te luisteren om zo het lijden te verminderen en verzoening en vrede te brengen in jezelf en tussen mensen. Woorden kunnen geluk of leed veroorzaken. Spreek daarom de waarheid en kies woorden die bijdragen tot zelfvertrouwen, vreugde en hoop. Probeer niets te zeggen uit woede, maar onderzoek die boosheid door middel van meditatie. Neem je voor geen geruchten te verspreiden en niets te zeggen dat verdeeldheid of onenigheid kan veroorzaken. Oefen je vermogen tot begrip, liefde, vreugde en saamhorigheid en op die manier boosheid, geweld en angst, hoe diep het ook in je verborgen zit, langzaam te transformeren.”

5. Heling en voeding

“Zorg voor een goede geestelijke en lichamelijke gezondheid voor jezelf, je familie en de mensen om je heen. Wees zorgvuldig met wat je eet en drinkt en verder tot je neemt. Heb het voornemen om niet te gokken, geen alcohol, drugs of andere schadelijke producten te gebruiken. Neem je voor steeds terug te keren naar het hier en nu, zodat je in contact komt me het helende en voedende dat er in en om je heen is. Onderdruk gevoelens van eenzaamheid, angst of ander leed niet met overmatig consumeren. Neem alleen voedsel tot je dat je ook echt voedt, zowel in jezelf als het ‘collectieve lichaam’, namelijk de samenleving en de Aarde.”

Ergernissen en muizenissen. Diepe inzichten en luchtige lachsessies tijdens mijn verblijf in het klooster in Biezenmortel. ‘Better light a candle than complain about the darkness……’ aldus zuster Orchidee.

Het is al weer ruim een week terug, mijn retraite in Biezenmortel. Ik was net lekker een beetje aan het schrijven geslagen over mijn ervaringen aldaar, toen de gebeurtenissen hier in Leiden al mijn aandacht begonnen op te eisen. Vandaag pak ik de draad weer op. Die heerlijke draad. Mijn verbinding met Zuster Orchidee, Lower Hamlet en mijn leermeester Thich Nhat Hanh.

De eerste ochtend verslapen we ons grandioos. Zowel Kras als Heks liggen dwars door de ochtendmeditatie, de aandachtige gymnastiek alsmede het ontbijt heen te ronken. Het is al bijna 9 uur als we wakker schrikken. We hebben nog net tijd om eventjes te douchen, maar een ontbijtje zit er niet meer in.

Verwoed ga ik op zoek naar een kop koffie. Ik ben nog helemaal niet echt wakker. Overal vrolijke uitgeslapen mensen. Kras en Heks lopen er lekker tussendoor te duffen. Om half tien begint de dharmatalk. Ik installeer me op één van de matjes. Zuster Orchidee komt gezellig naast me zitten. Oh, wat een feest. Ik plak snel een hartje in haar schrift. En een vrolijke kikker.

Wat doe je zoal tijdens zo’n retraite? Moet je de hele dag doodstil op een matje zitten? En mag je helemaal niet praten?

Tussen het avondprogramma en het ontbijt wordt inderdaad niet gesproken. Heerlijk! Pas als je je morgenmaal achter de kiezen hebt mag je je mond weer gebruiken voor het gesproken woord. Voor sommigen nauwelijks vol te houden natuurlijk. Soms praat iemand zich een slag in de rondte zonder het zelf in de gaten te hebben. Heks incluis. Maar door de bank genomen is het inderdaad behoorlijk stil.

Maar na het ontbijt echter ontstaat er plotseling een gekwetter van jewelste. Overal kakelende boeddhistische kippen en een incidentele  mindful kukelende haan. Dan luidt iemand de bel. En terstond is het weer stil. Iedereen haalt opgelucht adem. Wat een rust.

Na de dharmatalk gaan we wandelen. Lekker langzaam lopen we over het terrein van het klooster. Over dikke pollen mos schuifelen we door het bos. We sukkelen langs de appelbomen. Doen nog een beetje gymnastiek…….

Op de terugweg pak ik de hand van zuster Orchidee en Kras. Oh, wat ben ik blij dat ik hier ben. Ik kom helemaal bij. ‘Ik wilde het bijna opgeven,’ zegt iemand in de loop van het weekend, ‘Maar hier raak ik weer helemaal geïnspireerd. Mijn vertrouwen in de mensheid komt terug.’ Heks herkent dit. Ook ik had behoorlijk last van geschonden vertrouwen……..

‘Iemand zei eens tegen me, toen ik klaagde dat ik dat lied  over ‘The island within myself’ , met al die kwinkelerende vogeltjes en fris klaterende watervallen, maar niks vond: “Ja, vind je het gek, jij ziet alleen maar die ene dooie boom!” ‘ vertelt een ander. We moeten allemaal lachen. Maar het is waar. Ook Heks is geneigd om eindeloos zout te leggen op lang overleden slijmerige slakken. Maar de rest van mijn sprankelend innerlijk landschap ontgaat me vaak.

In de middag is er Deep Relaxation in de meditatiekapel. Ik haal mijn yogamatten uit de auto. Tezamen met een paar mediatiematjes moet dit genoeg zijn voor onze brakke lijven om op te ontspannen. Kras heeft geen idee wat haar te wachten staat. Kreunend vlijt ze zich op haar matje.

‘Jeetje Heks, wat een eye-opener. Dat ik kan ontspannen ondanks al die pijn. Op een gegeven moment viel ik zelfs in slaap. Ongelofelijk. Het is voor mij echt een nieuwe ervaring om zo in mijn lijf te zijn ondanks alle pijn. Geweldig!’ roept mijn vriendin na afloop.

Dan is het alweer tijd voor het Dharmadelen in onze tijdelijke familie. ‘Je darmen delen,’ gniffelen we tegen elkaar. We verzamelen ons in de lounge en vormen een ruime kring rondom zuster Orchidee. ‘Zijn er mensen, voor wie het nieuw is om op deze manier te delen?’ Jazeker. Die zijn er.

‘Alles wat hier wordt gezegd blijft onder ons. Het is ook niet de bedoeling om iemand achteraf op datgene wat is besproken aan te spreken. Het is echt heel belangrijk dat iedereen zich volledig veilig voelt in de groep…..’ Heks hoort het niet voor het eerst, maar dit soort informatie kun je niet vaak genoeg horen!

‘Als je het woord wilt nemen maak je een kleine buiging en de rest van de groep buigt terug,’ we buigen voorbeeldig naar elkaar, ‘ Je mag zo lang spreken als je wilt. We proberen echt heel goed te luisteren, Deep Listening noemt Thay dat,’ besluit zuster Orchidee haar uitleg. Supersimpel zo op het eerste gezicht, maar in de praktijk valt dat nog wel eens tegen. Daar weet Heks intussen alles van!

Die avond is er nog een programmaonderdeel. We gaan aan de slag met de vijf aandachtsoefeningen. Heks zit intussen enigszins scheel te kijken van vermoeidheid, maar toch houd ik het allemaal vol. Stomweg omdat het zo leuk is. Slapen doe ik wel weer als ik thuis ben.

DSC06642

Maar slapen doe ik daar gelukkig ook. ’s Avonds om tien uur liggen we al op 1 oor. Heks valt vrij snel in slaap en ik ronk vrolijk verder tot de volgende ochtend. Wat een meevaller. De eerste nacht heb ik midden in de nacht van thuis meegebrachte soep zitten eten, omdat ik zo’n rammelende  maag had dat ik er niet van kon slapen……

Ja, honger heb ik eigenlijk het hele weekend in het klooster. Het blijkt dat het rekening houden met mijn dieet een wassen neus is. Ik kan eigenlijk alleen de sla eten. Het glutenvrije brood bevat melk. Beleg binnen mijn dieet is er ook niet. Alleen een ei bij het ontbijt. En Tahin. Maar dat moet je wel ergens op kunnen smeren natuurlijk.

Zo sprokkel ik het hele weekend mijn kostje maar zo’n beetje bij elkaar. Echt lekker is het allemaal niet. Gelukkig heb ik wat voedsel van huis meegenomen. Normaal gesproken kan ik vrij gemakkelijk een paar dagen zonder eten, maar niet na een week buikgriep.

Ja, de maaltijden zijn wederom een bron van frustratie. Zoals altijd tijdens de retraites……We moeten in de rij staan, op zich niet erg. Alleen kan ik niet lang staan. En al helemaal niet met van alles in mijn handen, zoals een bord en bestek. Als je dan ook nog eens rammelt van de honger en niets van je gading vindt en anderen allemaal lekkers op hun bord ziet laden: Meuh.

Als ik dan eindelijk iets eetbaars op mijn bord heb moet ik achter een stoel bij een tafel gaan staan en wachten tot er achter elke stoel iemand staat. Dan pas mogen we gaan zitten…… Niemand verwacht dit van mijn maatje Kras, maar als ik een keertje eerder wil gaan zitten, omdat ik bijna omval, krijg ik de wind van voren van een paar mij volstrekt wildvreemde dames!

Ik blijf dan maar braaf staan. Uitleggen dat dit voor mij een hele toer is is nog vermoeiender.

In de loop van het weekend vertik ik het echter om nog in de rij te staan. Ik floep direct naar de dieettafel voor een bord kale sla. Ik kruip en sluip door de rijen wachtende mensen heen om een paar lepels Tahin te bemachtigen. Ik pak gewoon lekker asociaal 2 eieren bij het ontbijt. Ik ga mijn eigen meegebrachte brood roosteren in de keuken…….

Ach, wat zit ik weer te zemelen over niks. Mopperen en schelden helpt nergens tegen. ‘Better light a candle than complain about darkness,’  schreef zuster Orchidee lang geleden tijdens mijn allereerste retraite in Plumvillage voor Heks op een papiertje. ‘Dat inzicht heeft mijn leven veranderd, Heks.’ Het hangt nog steeds pontificaal in mijn werkkamer. Ik moet er echt eens vaker naar kijken…….

Ja. Ook dat is oefening. En oefening baart uiteindelijk kunst. Als het goed is. Levenskunst……

,

In memoriam Willem van Scheijndel. Mijn vriend Schilder is niet meer onder ons. Onverwacht weggevlogen. Opgetild door het eerste zomerbriesje. Verrukt vliegende vreemde vogel! Meegenomen door engelen en geliefden. Eindelijk thuis. Quote: ‘Stel je voor, je komt bij de hemelpoort en Petrus vraagt je wat je zoal in je leven hebt uitgevoerd…. En je moet antwoorden dat je financiële wanproducten hebt verkocht voor de Rabobank…… Verschrikkelijk natuurlijk! Nou, dat kun je toch beter aankomen met mooie schilderijen!’

Afgelopen week wandel ik met Chris langs de golfbaan. Haar hondjes vrolijk drentelend naast ons. VikThor draaft sneller dan zijn schaduw door het struweel.

Plotseling een ijselijke kreet, een duikvlucht. ‘Wat heeft je hondje daar?’ Heks staat al naast haar monster. Ik vis een jonge spreeuw tussen zijn tanden vandaan. Hij houdt het beestje heel voorzichtig vast, zoals een echte jachthond betaamd. Toch is het dier gewond geraakt. Bloed kleeft aan mijn handen.

Voorzichtig inspecteer ik het diertje. Het ziet er niet goed uit. Hij lijkt wel doorspiest vanaf de rug. Tussen zijn opgevouwen vleugeltjes gaapt een diepe wond. Zijn buikje is echter puntgaaf. Een glanzend kraaloogje staart me helder aan. Ik leg contact met dit kleine kereltje. Nog maar net begonnen aan zijn vrolijke zorgeloze vogelleventje en nu al kansloos.

‘Wat was het voor’n vogel, die zo zat te schreeuwen?’ Mijn vriendin weet het niet. Was het één van zijn ouders? Die in paniek mijn hondje probeerde te verjagen? Of was het soms zo’n lelijke ekster? Ik heb ooit een nest merels op mijn waslijn gehad. Toen ze uitvlogen zat er een school eksters klaar om hen te verorberen……..

Ook het tweede nest datzelfde voorjaar, wellicht geboren uit de frustratie van de berooide ouders, was eenzelfde lot beschoren. Mijn balkon getransformeerd tot fastfoodketen voor de schreeuwlelijkerds onder de nazaten der dino’s……

Voorzichtig loop ik met mijn vogelvriend terug naar de bewoonde wereld. We gaan hem natuurlijk proberen te redden, maar ik heb er een hard hoofd in. Om de paar meter sta ik een tijdje stil. Check de ademhaling. Kijk in zijn kraaloogjes. Hij gaat zienderogen achteruit. In de bocht naar de woonwijk overlijdt hij. Ik zie zijn borstkastje steeds lichter ademen. Mijn heksenhanden vormen een kolom van liefde en licht. En dan is het voorbij.

Ik geef hem een mooi plekje aan de Zijl. Voorzichtig bedek ik het graf met klei en planten. ‘Dag lieve Spreeuw. I hold you close to me, I release you to be so free…..’

‘Dit is al de vierde gewonde vogel, die ik in mijn handen heb het afgelopen jaar. Alleen die uil heeft het overleefd…… Bizar toch?’

Een paar dagen later gaat de telefoon. Ik sta net in de berging mijn fiets van het slot te halen, op weg naar de fysiotherapeut. Het is de broer van Schilder. Ik zie het op de display van mijn mobiel. Ik weet het direct: Mijn goede vriend is er niet meer. ‘Ha lieve Broer, vertel het maar, wat is er met Schilder?’

Diezelfde middag nog ga ik kijken bij mijn oude vriend. Vredig ligt hij in zijn witte kist. Een flauwe glimlach speelt om zijn mond. ‘Haha, heb ik jullie mooi bij de neus gehad….’ Hij lijkt wel te ademen…

‘Goeie hemel, hij past er nauwelijks in, wat is hij toch groot,’ stamel ik, terwijl ik naar zijn tegen het hout gevlijde hoofd kijk. Zijn mooie dolfijnengezicht met dat geprononceerde voorhoofd en de diepliggende ogen helemaal rustig en vredig.

Ons aller Schilder is niet meer. Plotseling overleden aan de gevolgen van een slopende ziekte. Alleen wist niemand het. Hijzelf ook niet. Nou ja, of hij echt geen idee had is maar de vraag. Niet iedereen is in de wieg gelegd voor een lang ziekbed en eindeloze hopeloze behandelingen in het ziekenhuis. Sommigen sterven gewoon bij voorkeur in het harnas. Met een kwast in de hand in zijn geval.

’s Avonds lees ik op internet wat de media over hem hebben geschreven. Ik zie een hele leuke foto bij een artikel staan. Krijg nu wat: Die heb ik een paar jaar geleden gemaakt! Wat grappig.

Fiederelsje komt me troosten. We heffen het glas op Schilder en praten over zijn leven en werk. ‘Die enorme schilderijen uit zijn beginperiode vind ik toch zo mooi, die zou ik dolgraag om me heen hebben,’ mijn vriendin is een fan van zijn vroege werk. We moeten lachen, want het is zo goed als onmogelijk om zo’n enorm doek in een rijtjeshuis  op te hangen.

‘In die periode woonde hij boven dat restaurant op de hoek van de Singel en de Kaiserstraat. Een hokkerig huis, waar die doeken ook niet via het trapgat en door de deur naar buiten konden. Als hij exposeerde haalde hij het raam op de eerste etage er helemaal uit. Dat was de enige manier om zijn werk naar beneden te takelen….’

’s Avonds brand ik een kaarsje. Ik denk aan onze jarenlange vriendschap. De gouden jaren, onze gezamenlijke spirituele zoektocht. De eindeloze gesprekken, het plezier….. Zijn gulheid en positieve levensinstelling. Hoe gedreven hij altijd aan het werk was. Hoe hij medekunstenaars wist te inspireren.

‘Vorige week zondag wilde ik hem nog bellen na de retraite. Chris en ik gaan en Sangha opzetten voor kneuzen,’ Fiederelsje schiet in de lach, ‘het is een Geuzennaam, hoor,’ grijns ik, ‘Alle echte kneuzen zijn welkom. Maar toen bedacht ik me dat ik hem ooit meenam naar een film over Thich Nhat Hanh.’

‘Iemand vertelt in die documentaire dat Thay tijdens de bombardementen in Vietnam gewoon met de weeskinderen ging picknicken. Tussen de aanvallen door natuurlijk. Dat vond Schilder belachelijk. Te gek voor woorden. ‘ We grijnzen naar elkaar. Als Schilder iets in zijn kop had dan kreeg je dat er nooit meer uit!

‘Met Alex Orbito had hij een hele sterke band. Die kleine magische Filipijn, die met zijn blote handen spiritueel opereert, kon mijn vriend wel bekoren. De eerste keer dat hij met me mee ging mocht hij kijken hoe ik aan mijn rug werd geholpen. Ik trof hierna een bevende Schilder aan. Verbijsterd vertelde hij me dat hij mijn wervelkolom had gezien.   Met zijn eigen ogen. Klaarwakker en helemaal bij.’

‘Schilder zag mijn botten en bloedvaten, wit zenuwweefsel…. Alex Orbito haalde  vervolgens allemaal stinkende zwarte materie tussen mijn wervels vandaan en streek toen opnieuw over Heks’ rug en hopla. Al het vlees en vel sloot zich weer: Niets meer te zien, behalve een felle rode streep!’

De hele weg terug naar huis zat mijn vriend te lachen. Te schateren zelfs. ‘Mind over matter, jeetje Heks, wat geweldig.’ Een serie schilderijen volgde. Want alles wat hij meemaakte werd verwerkt in zijn kleurige kunst.

Ook de boeken van Drunvalo Melchizedek over Heilige Geometrie sloegen enorm aan bij deze begeisterde kunstenaar. Hij inspireerde me om ze ook te lezen en Heks sleepte hem vervolgens mee naar een seminar van deze leermeester. Zijn geliefde vrouw Fee ging ook mee. Met zijn drietjes hadden we een heerlijke tijd. En eenmaal weer thuis volgde er natuurlijk een geweldige serie doeken……

Ik denk aan die gelukkige jaren. Zijn Gouden Jaren. Toen hij samen was met Fee, zijn grote liefde. Hoe Schilder tijdens de eeuwwisseling een enorm vuurwerk organiseerde. In zijn mooie woning aan het Rapenburg danste Heks met een zestal prachtige dames, waaronder natuurlijk zijn eigen lief, door de kamer. Allemaal gekleed in een schitterende avondjurk.

Er was slechts één andere man aanwezig, het vriendje van één van de meiden, herinner ik me. Een geweldig foute Griek. Die keek zijn ogen uit. Wat was dit nu allemaal? Een Hollandse harem? Zo bont had zelfs hij het in zijn leven niet gemaakt. En dat vond hij beslist erg jammer zo te zien. Hoe kreeg die Schilder dat voor elkaar?

img_11741

Beneden in de gracht lag onze vuurwerkdeskundige vriend Lampie op een boot aan zijn voorgenomen show te sleutelen. ‘Ik heb van de gemeente Leiden toestemming om om 1 uur te gaan knallen. Leuk hè, dan is overal het vuurwerk voorbij en wij beginnen pas….’ Schilder had geweldig veel plezier in zijn initiatief!

De laatste jaren zagen we elkaar minder vaak. Eens in de zoveel tijd ging ik echter even bij hem buurten. En soms hing hij opeens aan de lijn. Een zeldzaamheid hoor, want Schilder was niet van de verplichte telefoontjes en bezoekjes. Behalve aan zijn moedertje, toen ze nog leefde. Iedereen kwam gewoon altijd naar hem toe!

De laatste keer dat ik bij hem was is ongeveer een maand geleden. Sinds hij zijn rug had gebroken was het leven moeilijk voor deze gedreven man. Hij kon als het ware zijn ei niet meer kwijt. En iets mankeren leidt per definitie tot veel eenzaamheid. Dat vergeten gezonde mensen nogal eens.

‘Als je ziek bent raak je uitgerangeerd. En dat is best moeilijk als je altijd midden in het leven hebt gestaan. Kijk, je kunt mij niet rekenen, ik sta al zeker dertig jaar ergens stationair op een rangeerterrein. Maar ik heb er zo’n gezellig plekje van gemaakt, dat ik toch nog mensen op bezoek krijg…’ zeg ik tegen Fiederelsje.

Niemand kon vermoeden, hoe ziek mijn goede vriend intussen al was. Gelukkig is een lang ziekbed hem bespaard gebleven.

‘Zullen we even samen eten, Heks? Zal ik een paar pizza’s laten komen?’ Vraag hij aan het eind van mijn bezoekje. Ik heb spijt dat ik niet een keertje flink heb gezondigd tegen mijn dieet. Maar ik ben die avond naar huis gegaan.

Lieve Schilder. We gaan je enorm missen. Man van kleur en schoonheid. Vriendelijke man. Met je open onderzoekende geest. Je intelligentie. Je heerlijke vermogen tot abstract denken. Je eigenwijsheid. Je stevige gebruiksaanwijzing! 🙂 Jij, die je zo graag omgaf met mooie vrouwen….  Maar voor wie er maar 1 vrouw echt telde! Jouw toverfee! Jij, van wie we houden. Die zoveel van ons allemaal hebt gehouden. We dragen je in ons hart. Goede reis, gekke dolfijn, oude vriend.

Nederlanders staan klaar op de Alpe d’Huez. Ze willen nu wel eens een landgenoot een etappe zien winnen. Kun je aankomen bij de hemelpoort als Tourwinnaar? Als je plezier in het fietsen hebt gehad wel natuurlijk. En daar hoef je niet eens voor te winnen! Heks bezoekt Schilder. Hij verwent me met kattenspulletjes en mooie verhalen! Willem kijkt ondeugend: ‘Stel je voor, je komt bij de hemelpoort en Petrus vraagt je wat je zoal in je leven hebt uitgevoerd…. En je moet antwoorden dat je financiële wanproducten hebt verkocht voor de Rabobank…… Verschrikkelijk natuurlijk!’ Heks ligt in een deuk. Ik zie het voor me. ‘Nou, dat kun je toch beter aankomen met mooie schilderijen!’

Prachtige expositie van de nieuwe schilderijen van Willem van Scheijndel in Galerie Frederiek van der Vlist te Leiden. Zijn werk is nog steeds zeer herkenbaar, maar heeft tevens een hele nieuwe dimensie gekregen! Heks kijkt haar ogen uit. heerlijke vermogen tot abstract denken eigenwijsheid

De seksuele opvoeding van jonge meisjes is heel moeilijk zolang het collectieve zelfrespect van vrouwen schipbreuk lijdt. Neem een voorbeeld aan het gedrag van een loopse teef: Bijt van je af….. MET PRACHTIGE FOTO’S VAN SCHILDERS MUZES!

No Coming, No Going

No coming, no going

No after, no before

I hold you close to me

I release you to be so free

Because I am in you and you are in me

Because I am in you and you are in me

Een goed begin is het halve werk. Zet dat maar op mijn zerk. Gelukkig overleef ik de heenreis naar Biezenmortel! Aftrap van een heerlijke Boeddhistische retraite in de traditie van Thich Nhat Hanh.

Donderdagmiddag rijd ik naar Brabant. Heks gaat in retraite! Ik ben van plan op tijd te vertrekken. Daarom neem ik een ruime marge, zodat ik alles rustig kan doen. Hond wegbrengen, alles klaarzetten voor katten, spullen bij elkaar rapen en inpakken…… Iets later dan gepland ben ik dan eindelijk op weg: Als het goed is kom ik ruim een uur te vroeg aan.

Mijn auto zit vol warme kleren, dekbedden en voedsel. Op het laatste moment knikker ik nog een pak brood, rijstwafels en ontbijtgraan in mijn tas. En een bak aardbeien en blauwe bessen. Er is dan wel een dieetkok aanwezig en ik heb uitgebreid ingevuld wat ik allemaal niet mag consumeren, maar ik vertrouw het zaakje niet. Door schade en schande wijs geworden zeg maar.

Het is druk op de weg. Het zonnetje piept tevoorschijn. Het verkeer valt volledig stil. Stapvoets gaat het richting Utrecht. We sjokken en masse om dit hopeloze knooppunt heen op weg naar het volgende struikelblok: Den Bosch…..

Mensen doen weer de raarste dingen tijdens dit oponthoud. Een man zwalkt van de ene rijbaan naar de andere. Geen richting aangeven. Niet kijken. Hij schiet als een ongeleid projectiel vanaf de rechterbaan voorlangs, talmt eventjes pal voor mijn snufferd en lanceert zijn bolide vervolgens naar de baan links van me. Heks heeft nauwelijks de tijd om vol op de rem te gaan staan: De man heeft niets door. Achter me schrikken ze zich ook dood.

images-2

Hij heeft zich toch vergist realiseert hij zich al snel, want mijn baan gaat sneller. Geïrriteerd kijkt hij op van zijn bezigheid, terwijl ik hem voorbij tuf: Hij zit fanatiek te smsen, terwijl hij tegelijkertijd gewoon aan het rijden is! In een hectische file! Geen wonder, dat hij bijna op mijn auto zat!

Als ik langszij kom wijs ik op mijn voorhoofd. Draai een rondje naast mijn oor: ‘Kierewiet!’.  De kerel komt achter me aan en doet zijn raampje open. Nijdig kijkt hij me aan: Wat of ik heb?

‘Meneer, U rijdt me zojuist bijna aan en heeft het niet eens in de gaten. Het is dat ik vol op mijn rem ben gaan staan, tot ontzetting van het achteropkomende verkeer. En mezelf: Ik heb al een whiplash door net zo’n ‘oplettende weggebruiker’, maar niet heus, als u. En dan zie ik dat u gewoon zit te smsen tijdens het rijden in een file! Dat moet u toch niet doen!’

‘U heeft me zojuist bijna de doodschrik bezorgd, houdt op met smsen in de auto! Zo vallen er nog doden en dat is echt niet denkbeeldig.’ ‘Sukkel,’ denk ik erachteraan, ‘Ongelofelijk asociaals stuk vreten.’ Een vriendin van me is een paar jaar geleden platgewalst door achteropkomend verkeer. Ze heeft het niet overleefd. De man kijkt perplex. Hij een gevaar op de weg? Hij heeft echt geen idee waar ik het over heb, de stumperd.

Nou ja, dat begint weer lekker. Enigszins oververhit en met anderhalf uur vertraging kom ik aan in Biezenmortel. Ik ben net te laat voor het eerste programmaonderdeel: Gezamenlijke zitmeditatie. Ik koekeloer om de hoek van de deur van de meditatiehal en besluit op de gang te wachten. In stilte. Ademend. I have arrived, I am home……

Een kwartiertje later schuif ik de zaal in. Ik ben niet de enige, die vast heeft gezeten in het verkeer. Uren later daagt er nog iemand op uit Haarlem. Zij heeft het veel erger te verduren gehad, omdat ze een uurtje later dan Heks was vertrokken……..

Op het podium zit mijn vriendin de non. Haar gezicht splijt in een stralende lach als ze me ziet. Ook Kras is al gearriveerd. Ze is met de trein gekomen, op de scootmobiel, een hele onderneming. Vanmorgen heb ik haar bagage opgehaald. ‘Anders moet je zo sjouwen , geef je spullen maar aan mij mee.’

Een faliekante communicatiestoornis. Als ik haar bagage in de auto wil zetten blijkt het slechts om een zak beddengoed en handdoeken te gaan. ‘Joh, ik neem gewoon niet veel mee. Haha, echt, je hoeft verder niets in je auto te stoppen, alles gaat gewoon mee op de scootmobiel. Ja, mijn fototoestel ook. Misschien wil ik onderweg wel wat plaatjes schieten….’

Daar sta je dan met je goede bedoelingen. Het zal een terugkerend onderwerp worden dit weekend. Wat doe je voor de ander en waarom? En is het nodig? ‘Thich Nhat Hanh heeft het in één van zijn boeken over het aanbieden van Doerian in dit kader,’ weet Kras te melden. Alhoewel ze pas een week met Boeddhisme bezig is heeft ze zich het onderwerp al aardig eigen gemaakt……

‘Lekker, Doerian, mmmmmm…’ Heks houdt heel veel van dit stinkende rottige goedje. Een ware delicatesse! Thay vindt het niet lekker, hij houdt er zelfs helemaal niet van. Soms komen er mensen naar hem toe om zo’n bijzondere vrucht met hem te delen. Goedbedoeld natuurlijk. ‘Maar ze hebben niet goed naar me gekeken, naar wat ik nodig heb,’ aldus onze leraar.

‘Ik krijg heel veel Doerian aangeboden, Heks, ook hier,’ Kras noemt voorbeelden op van allerlei dingen die mensen met de beste bedoelingen ongevraagd voor haar lopen te doen. Of haar zomaar uit handen proberen te nemen.

Grappig. Dat heb ik nu nooit. Of zelden. Of in elk geval beduidend minder. Ik krijg slechts met enige regelmaat allerlei aanbevelingen van vage edoch peperdure wetenschappelijke niet bewezen behandelingen tegen stress, die ik nodig moet gaan volgen. Zodat ik mijn klachten niet in stand houd. Huh? Tja. Kots en braak zullen we maar zeggen.

Nog voor we ons op onze kamer hebben geïnstalleerd krijgt Kras een éénpersoonskamer aangeboden. Zomaar. Omdat ze er zo gehandicapt uitziet.

‘Ik wil het niet hebben,’ roep ik direct. Ik moet er niet aan deken om met een wildvreemde op de kamer te liggen. Met al mijn hulpmiddelen, de medicinale cannabis, het hopeloze slapen, de pijn in mijn donder en noem maar op. Kras en Heks zijn wat dat betreft aan elkaar gewaagd. Bovendien ben ik sowieso graag samen met mijn vriendin. ‘Lekker egoïstisch, Heks,’ plaagt mijn maatje, ‘Je denkt ook alleen maar aan jezelf…’

Niemand die mij overigens een éénpersoonskamer aanbiedt. ‘Jij roept iets heel anders op bij je medemensen, Heks. Met al je hoedjes en je wilde outfits. Als ze jou zien dan denken ze waarschijnlijk: Dat wijf krijgen we wel!’ Kras zit hartelijk te lachen, ‘Ik heb ooit zo’n geliefde gehad. Ook gehandicapt overigens, maar ondanks dat ontlokte ze precies dezelfde reactie aan haar omgeving als jij!’

Na de eerste introductie worden we ingedeeld bij onze tijdelijke ‘familie’. Ik zit bij Zuster Orchidee, mijn favoriete geliefde nonvriendin, in de groep. Kras moet helaas ergens anders heen. Eigenlijk. Maar er wordt direct een mouw aan gepast als we gaan protesteren. ‘Kom maar gezellig bij ons, het wordt wel een hele grote familie, maar het is helemaal ok.’

Oh, wat is het fijn om hier te zijn. Ik kom allemaal oude bekenden tegen, sommigen heb ik al jaren niet meer gezien. Maar het overgrote deel der deelnemers zijn helemaal nieuw voor mij. Wat is de Nederlandse Sangha toch actief. Thay heeft behoorlijk wat volgelingen in ons kikkerlandje. Zijn boodschap van verdraagzaamheid, openheid en interzijn slaat aan bij ons handelsvolkje. Antigif tegen onze Calvinistische volksaard!

Samen met Kras haal ik mijn spullen uit de auto. ‘Ideaal zo’n scootmobiel,’ verzucht ik als  ze met haar kar afgeladen naast me snort. Mijn kussen, dekbed, extra deken, truien, vest, koeltasje, voedselvoorraad en toilettas kunnen allemaal in één keer mee. Ik hoef alleen maar mijn koffertje op wielen achter me aan te rollen.

‘Jeetje, Heks, nu pas begrijp ik waarom je speciaal naar me toe kwam vanmorgen om mijn bagage op te halen. Jij sjouwt gewoon je halve huisraad mee! Best lief eigenlijk dat je aan me hebt gedacht.’

 

Uiteindelijk blijken veel van de meegebrachte spulletjes goed van pas te komen. Heks heeft niet geheel voor de kat zijn viool lopen zeulen…….

Plum Village

Stichting Leven in Aandacht

Unknown-126

 

 

 

 

Help, ik loop leeg! Opladers opladen!!!!!! De draak steken op een krasse scootmobiel!!!!! En een vliegende non vangt altijd wat: Wat dan? Een gestrande Heks natuurlijk!

Enige tijd geleden krijg ik een mailtje van de Stichting ‘Leven in Aandacht’ over een aanstaande retraite. Alle Nederlandse nonnen en monniken komen vanuit Plumvillage hierheen om ons een paar dagen te stichten. Ook mijn geliefde nonvriendin. Heerlijk! Wat heb ik zin om erheen te gaan. Helaas ben ik hartstikke blut. Ik zit constant te hannessen met allerhande medische rekeningen.

Ook wil ik het liefst alleen op een kamer, maar de eenpersoonskamers zijn al vergeven. Een andere optie is om de accommodatie te delen met een vriendin, die begrip heeft voor mijn halvezolige levensstijl. Ik doe wat halfslachtige pogingen om iemand te enthousiasmeren. En het lukt! Kras heeft belangstelling!

Dan krijgt Heks het druk op haar manier. Met de Matthäus. Met mijn ADHD-hond uitlaten. Van de fiets vallen en mezelf weer oplappen. Oh, wat ben ik toch moe! Echt. Vreselijk uitgenast. Verder gaat het redelijk. De gewrichten grotendeels binnen de perken en de verkrampingen redelijk onder controle……. Beetje viraal hier en daar, maar ik ben erger gewend!

Vorige week begeeft de oplader van mijn E-bike het. ‘Plof’ hoor ik. Een elektrisch geladen onweersluchtje volgt op de voet. Het onding is dood. Waarschijnlijk een zekering, maar het geval is zodanig gefabriceerd, dat het onmogelijk te repareren is. Een wegwerpoplader……. De nieuwe kost me bijna 100 euro!

Dan bezwijkt de oplader van mijn telefoon ook nog eens, nadat mijn hulp het snoertje raar heeft opgerold. Het snoer van mijn tablet heeft het gelukkig wel overleefd. Die lag ook in een piepklein drolletje gedraaid in de kast.

Vervolgens houdt de oplader van mijn elektrische vouwfiets er gewoon me op. Het is al de derde oplader, die het begeeft bij deze onverwoestbare en onderhoudsarme Beixo. En inderdaad: Je hebt nooit een nieuwe ketting nodig! Maar wel om het jaar een nieuwe oplader! Ik weet niet wat ergerlijker is…….

-385

Ik loop dus leeg op het leeglopen. De ernst van de situatie dringt tot me door. De kosmische boodschap is duidelijk! Mijn persoonlijke innerlijke oplader is stuk. Ja. Alsof ik dat niet weet…..

Zaterdagochtend gaat de bel. Mopperig loop ik door het huis en naar het keukenraam. Nijdig kijk ik naar buiten. Welke gek belt me wakker? Wie haalt het in zijn hoofd om me van mijn broodnodige slaap te beroven? Grrrr.

Kras staat voor de deur met haar knaloranje scootmobiel. Haar twee brakken vrolijk joelend aan de lijn. Snel ren ik naar beneden en help mijn vriendin om de hele karavaan naar binnen te loodsen. Ha, gezellig. Dit is echt lekker wakker worden!

Ik zet een pot koffie en smeer een paar rijstwafels. Even later zitten we vrolijk te lachen. We rollen van het ene onderwerp in het andere en steken overal heerlijk de draak mee. Hoe we weer op het onderwerp Plumvillage komen weet ik niet, maar plotseling besluit ik om te kijken of we nog terecht kunnen bij de retraite.

‘Ik heb eigenlijk een zangdag en je mag maar twee repetities missen. Goddank heb ik nog nooit verstek laten gaan, dus volgens mij kom ik er wel mee weg als ik die dag verstek laat gaan…..’ Heks is blij, dat ze onlangs met haar kapotte knie toch de discipline heeft kunnen opbrengen om te gaan repeteren diezelfde middag. ‘Dit is je beloning voor het feit dat je toen hebt doorgezet,’ grijnst Kras. Ja, we zijn blij!

Je kunt nog steeds het formulier invullen, dus er is waarschijnlijk nog plek! ‘Jeetje Kras, dat had ik nooit verwacht. Meestal zit die retraite zo vol!’ We gaan ons opgeven!

Een dag later heeft Kras alle benodigde informatie opgevraagd: We kunnen terecht!!!!! Nog dezelfde dag betaalt ze voor ons beiden, zodat onze inschrijving definitief is. Hoera! Mooi zo, Mijn vakantiegeld is nog niet gestort, dus ik zit nog eventjes te sappelen. Maar dit tripje kan me niet meer ontgaan.

‘Zo heerlijk, ik heb toch zo’n zin om saampjes een kamer te delen. En nu zul je ook mijn vriendin de non ontmoeten. En nog veel meer hele leuke mensen…. Er komen ook wel spirituele shoppers op af hoor. Of mensen met een ernstige vorm van Goeroeisme.’

‘Ik heb wel eens iemand meegemaakt, die daar last van had. Zieke mensen waren dom volgens hem. Irritant ook. Ze deden beslist iets verkeerd, want ziekte en gebrek moet je gewoon weg mediteren….. Tijdens de bijeenkomsten werden we om de oren geslagen met dit soort idiote ideeën door die gek zonder gebrek. Vervolgens werd ons de oren gewassen met het feit dat we nog steeds niet genezen waren……’

‘Er zijn nogal wat mensen met een aandoening, die baat hebben bij mediteren. De mediatieoorden zitten er vol mee. Zo ook de Sangha’s in de traditie van Thich Nath Hanh. Wekelijks zat die persoon daar dan die gebrekkigen te beledigen. Ik heb er uiteindelijk iets van gezegd, maar ik geloof niet dat het is overgekomen…..’

Toen de zelfbenoemde goeroe zelf iets ernstigs ging mankeren dacht ik dat zijn ideeën omtrent ziekte en hoe je dat zelf veroorzaakt wel zouden veranderen, maar nee. Nog steeds kwam er allerlei nonsens uit die mond. Wel op een een liefdevolle manier uitgesproken. Slijmerig bijkans. Je zou je bijna vergissen en denken dat het goed bedoelt is als je ernaar luistert. Of erger: Het serieus nemen! ‘

‘Zelfs toen mijn hond in zijn been beet, hetgeen die persoon geheel aan zichzelf te danken had nadat ie al mijn waarschuwingen in de wind had geslagen….., zelfs toen beweerde hij die beet gewoon eventjes weg te gaan mediteren!’ Bizar ja. Heks moet hartelijk lachen nu ze er aan de terugdenkt, hoewel ik het toen echt verschrikkelijk vond……

‘Ik was allang blij, want hij had ook naar de politie kunnen gaan na dat incident. En ook al waarschuw je iemand vijfentwintigduizend keer en probeer je je hond met man en macht bij zo’n grenzeloze persoon weg te houden, toch ben jij fout als het mis gaat! Zelfs als die gestoorde mafkees onverwacht min of meer bovenop je intussen in een hoekje gedreven grommende hond springt……’

‘Ik heb verstand van honden zeggen ze dan altijd. Ik twijfel in zo’n geval of iemand überhaupt verstand heeft…… Hopeloos.’

‘Hahahaha,’ Kris zit te hikken van de lach bij al die gekke verhalen. Ze ziet het voor zich! Plotseling kijkt ze me echter verbijsterd aan, ‘Ik denk dat ik die persoon ook ken. Mijn geliefde en ik hebben hem regelmatig meegemaakt, want hij werkte ooit voor een voormalig behandelaar van mijn vrouw, toen ze nog leefde. Hij kon ons nooit uitstaan, omdat we ons niet aan zijn talloze rigide regeltjes hielden……’ Ze begint een reeks hilarische anekdotes te vertellen waar we bijna in blijven.

Ach, lachen is toch zo lekker. Zelfs al is het om iemands gekke irritante fratsen. Raar gedrag kom je overal tegen tenslotte. Gelukkig ben ikzelf zo normaal! 😉 Mensen maken nu eenmaal niet altijd de meest denderende keuzes, zacht uitgedrukt. Soms zijn ze zeer overtuigd van de juistheid hun zaak, terwijl ze er mijlenver naast zitten. Je kunt er dus maar beter om lachen!

Heks heeft echter een hele goede keuze gemaakt dit weekend. Mijn hele lijf is blij met dit besluit. Alle kapotte opladers ten spijt ga ik eerst mezelf maar eens lekker opladen. En iets doen aan mijn moeite met mediteren. Al enige tijd breng ik het nauwelijks op om te zitten……

‘Misschien moeten we zelf maar een meditatiegroep opzetten als we terug zijn: Meditatie voor kneusjes met honden. We beginnen gewoon klein, met z’n tweetjes,’ verzucht ik tegen Kras als we de details nog even doorspreken aan de telefoon. Ja, wie weet. Al jaren ben ik van plan om een wandelmeditatiegroepje te beginnen. Misschien is de tijd rijp!

 

 

 

 

 

 

Lente en lekker koud: Feestje in het kersenhout! Elfjes, faunen en tuinkabouters slagen er weer in om Heks te plagen met hun vrolijke slemppartij! Ook dit jaar ben ik er weer bij!

In mijn straat staat en boom. Het is een flink uit de kluiten gewassen prunus. Ieder jaar groeit hij een beetje verder over de muur van een mysterieuze duistere binnentuin. Zijn kroon bestrijkt intussen driekwart van de steeg. Zo ook de roze wolk bloesem, die elk jaar als door een wonder na de kale winter tevoorschijn bloeit…..

Weken van tevoren kijk ik de knoppen al in bloei. En nu staat mijn held dan daadwerkelijk te bloeien. Al zeker een week! ‘Wat heerlijk dat het zo koud is, laat het nog maar een weekje lekker zuur weer blijven,’ verzucht ik tegen Fiederelsje aan de telefoon. Ik hoef haar niets uit te leggen. Zij is net als Heks een bloesemadept. Ook zij loopt door haar buurt via een speciale route. Teneinde zoveel mogelijk bloeiende bomen te begroeten……

‘Er is weer een roze wolk op het kinderpleintje,’ seint ze me een paar weken geleden in als de Japanse kersenboompjes op de speelplaats in haar buurt bloeien. Meestal spreken we dan snel af om samen een kijkje te nemen. Onder het genot van een kopje thee indien mogelijk…..

Woensdagavond is het dan eindelijk zover: Mijn boom is op de top van zijn bloei. Alle grote roze bloesembollen zijn open geplopt. Het is windstil. Bewegingsloos hangen al die roze ballen knisperend te geuren. Als feestversiering voor een lenteparty…..

Zoals elke avond sta ik een tijdje stil om dit natuurgeweld te bewonderen.  Vanavond bespeur ik een extra dimensie. Het is de avond van elfjes en fauntjes. Uit alle tuintjes en plantsoentjes in de buurt komen ze tevoorschijn.

Ze duiken op uit hun regentonnen of kruipen onder hun steen vandaan. Ze verlaten hun veilige schuilplaats in heg of struik. Ze komen uit hun holen gekropen. In grote getale! Zoiets als Leienaars op 3 oktober. Je kunt gewoonweg niet bevatten waar ze toch allemaal vandaan komen!

De avondlucht zoemt en snort van het leven. Als je heel stil bent hoor je prachtige tere muziek. Hoge belletjes en vreemd geronk. IJle stemmen nemen je mee voorbij de gehoorgrens. Alle natuurwezens uit de buurt verzamelen zich in deze enorme boom. De piepkleine pleingod zit op een ereplaatsje naast de ‘fantom van de Leidse Schouwburg’. Een kleine tuinelf heet iedereen welkom.

Er is mede alsmede bloesemdroesem. Getrokken meeldraadbollen en gebakken trektorretjes maken het feest compleet. Er wordt vliegend gedanst en dansend gevlogen……..

Een hele tijd sta ik zo te kijken en mee te genieten. ‘Die Heks staat weer te koekeloeren, zoals elk jaar. Hah, heb je haar vorige week zien crashen met haar fiets, hier bij ons in de straat, heel vermakelijk, hihihi,’ kleine geniepige stemmetjes plagen mijn grote gevoelige toveroren. Dan word ik toch uitgenodigd om het feestje mee te vieren.

Althans, dat verbeeld ik me…….

‘Haha, laat die toverheks maar uitkijken, onze tijd loopt niet synchroon met de hare….. komt ze morgen als tachtigjarige in haar huidige leventje terug……HEHEHEH…..’

Eenmaal thuis en in bed spoken al die elfjes, pleingoden, trollenkoninginnen en stadstuinkabouters nog door mijn hoofd. Ik stel me voor hoe ze heerlijk aan het feesten zijn, terwijl de bewoners van het hof rustig liggen te slapen. De meeste mensen hebben dit soort activiteiten helemaal niet in de gaten. Voor hen is die binnentuin gewoon een slapende donkere stadse hof in de slagschaduw van de Schouwburg.

Een Heks is echter enigszins anders bedraad. Heksenoren zijn geneigd elfenmuziek te horen. Heksenogen zien die wezens misschien. Op heksenhanden wil nog wel eens zo’n elfenkind landen. Een beetje heks gaat echt uit haar plaat met zo’n toverboom in haar straat!

Ik lig op 1 oor, m’n tweede oor in diepe rust, terwijl mijn derde oor hoort hoe het de feestgangers vergaat: Het blijft nog lang onrustig in de steeg, tot in de kleine uurtjes……… Als ik eindelijk in slaap val is het al heel laat…….

BoomBoom bloeit met 40 soorten bloesemBoom bloeit met 40 soorten bloesem bloeit met 40 soorten bloesem

 

Heks is de Zwarte Piet. Of niet? Ben ik identitair in verzet? Krijgt Piet de Zwarte Piet toegespeeld of is hij niet meer van deze tijd? Raken we dat gezeur over die kleur ooit kwijt? En wanneer maken we van Sint een mooie mollige meid?

Ze hebben een hele enge website

Vorige week krijg ik een raar pamflet in de brievenbus. Het is gedrukt en verspreid door de beweging ‘Identitair Verzet’. Mensen met een identiteit. In verzet. Op een pamflet. Retteketet. Je van het.

Ik sta er sullig naar te staren. ‘Moet je nu eens zien,’ ik wapper het papier voor de neus van mijn hulp heen en weer. Ze is nog maar net binnen. En ook nog niet helemaal wakker, net als Heks.

Het gaat weer over die hopeloze Zwarte Pietendiscussie. ‘Red Zwarte Piet’ staat er op en ‘Ons erfgoed, hun toekomst, onze strijd’ . Het valt me eerlijk gezegd mee dat er geen spelfouten in zitten, want inhoudelijk doet de tekst vermoeden geschreven te zijn door een idioot.

‘Help Zwarte Piet’ en ‘Wie onze cultuur niet eert is ons land niet weerd‘. Dat laatste zou een ‘Oud Hollands gezegde’ zijn. Uit een grote duim gezogen blijkt. Of een vrije interpretatie van ‘Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd’. En Nederland is klein.

Vol onzin en vooringenomen gezwets

Meer voor de hand ligt dat de schrijver van het vlugschrift geen notie heeft van Hollandse gezegden en spreekwoorden en maar zo’n beetje bij elkaar grabbelt wat em van pas komt!

De rest van het strooibiljet staat bol van de ‘rot op naar je eigen land’ varianten. ‘BEVALT HET JE HIER NIET? Niemand is verplicht hier te blijven,’ eindigt de boodschap. Mooi zo. De schrijvers van het schotschrift dus ook niet. Ook zij kunnen gevoeglijk ophoepelen als het hen niet bevalt…..

‘Op hoogglanzend papier gedrukt, in kleur, huis aan huis verspreid. Wat een geld is hieraan uitgegeven. Gewoonweg zonde. Mensen zijn knettergek. En die hele Pietendiscussie is volstrekt ziek. Aan beide kanten. Dat gezeur en geneuzel over discriminatie naar aanleiding van dit onschuldige kinderfeest. Geen peuter die er over valt. Want waar hebben we het over? Een domme knecht met een smoel vol schoenpoets of roet…….’

‘En dan nog. De meest gediscrimineerde groep ter wereld zijn vrouwen en daar gooit niemand pamfletjes voor door je brievenbus,’ moppert Heks verder, ‘En dan die nationalistische idioten van een kaaskoppen……. Nederlanders zijn de hele wereld over gegaan. Overal hebben we onze desastreuse sporen nagelaten. Alleen daarom al zouden we alles en iedereen die in ons land wil wonen met open armen moeten ontvangen…..’

De wereld is gestoord. Knecht Zwarte Piet stamt uit een ander tijdperk. Maar Sint ook. Waarom is het eigenlijk een schimmelige witte man? Kunnen we er niet gewoon een frisse blozende vrouw van maken? Met grote kanonnen van borsten, een dikke reet, een gezellige snorrebaard en een kleurtje?

Heks als Zwarte Piet, dertig jaar geleden.