Sapperdeflap. Hier zit een hele ouwe lap. In de lappenmand getrapt. Dweilen met de kraan open, omdat mijn neus is gaan lopen. Lekker buiten met mijn hond. Dat is dan toch weer gezond. Kont, blond, honderd pond……. Dr Phil heeft weer een een gek. Poppenstront en kleuterseks. :-( En: Meligheid troef in Huize Heks.

Posted on 21 februari 2018 by lagriffeheks

Vandaag doe ik niks. Nou ja, het hondje moet wel naar buiten natuurlijk. Dat zal ik er evenzogoed uit moeten persen. En dientengevolge zal ik me toch aan moeten kleden. Een hels karwei met schouders uit de kom. ’s Morgens vroeg. Zonder medicinale cannabis in mijn klep. Als de pijnstillers nog niet zijn ingewerkt.

Heks ligt moed te verzamelen voor de grote metamorfose van nachtdier naar mens. Het is intussen al middag. Ik moet echt uit bed komen nu. Mijn hondje moet naar buiten. Ik heb dan wel vanmorgen heel vroeg nog een rondje gewandeld. In de vrieskoude nacht met panter en VikThor. Hij klapt dus nog niet uit elkaar.

Eerst nog maar eens een bakkie troost. Koffie doet wonderen, het is de beste drug ever. Met op de achtergrond Dr. Phil aan het woord tegen een hopeloos disfunctioneel gezin giet ik een gloeiend hete bak in mijn loden pijp. Ha. Lekker.

‘Je liegt, je liegt,’ schreeuwen de dochters op televisie tegen hun narcistische stiefvader. De man heeft hen alledrie betast en misbruikt. Geschopt en geslagen. Gekleineerd en vernederd. De moeder wist zogenaamd nergens van. Ondanks het feit dat de dames het haar meermalen hebben gemeld. Ondanks het feit dat ze regelmatig getuige was van alweer het zoveelste pak slaag.

Heeft ze hen ook uitgeleverd aan haar man? Bij thuiskomst even melden wat haar kinderen hebben misdaan die dag? Zodat hij hen een stevig pak rammel kan geven? Het komt voor, zulke praktijken. Het betere narcistische teamwork zogezegd.

De biologische dochter van de man komt erbij. Hij hangt eerst een melodramatisch verhaal op, hoe zij altijd wel in zijn onschuld heeft geloofd. Hoe zij na jaren weer contact met hem opnam. Hoe hij haar mocht weggeven op haar huwelijk.

Zodra ze op haar stoel zit ontkracht ze dat verhaal. ‘Gemene leugenaar, er klopt niets van jouw gezever. Ik heb nooit contact me jou opgenomen. Jij belde mij! En ik geloof helemaal niet in jouw onschuld. Je sloeg ons met enige regelmaat helemaal lens. Ook mij. En je hebt ons allemaal seksueel misbruikt. Op m’n zevende was je me al aan het tongzoenen. Ik kwam er eigenlijk nog het beste vanaf. Omdat ik je eigen vlees en bloed ben…..’

De man heft ontzet zijn armen in de lucht. ‘Oh, oh, oh,’ zegt de door een rechter veroordeelde crimineel, ‘Ze weten niet wat ze zeggen. Ik was gewoon onschuldig aan het stoeien. Bladiebla.’

Ja, lekker stoeien met je tong in de mond van je dierbare kleuter en je handen in haar gebloemde broekje. Wat een acteur is het, die man. Heks heeft er genoeg van. Ik ga de afloop niet afwachten. De ellendeling lijkt mij persoonlijk een monster. En die moeder een eersteklas loeder. De wereld zit er vol mee.

Eenmaal in de kleren ga ik naar buiten. Jemigdepemig, wat doet mijn lijf zeer vandaag. Ik moet nodig beweren dat mijn linkerarm zo is opgeknapt. Vannacht om de haverklap wakker geworden van de pijn. Hij hangt weer ouderwets uit de kom en de rechter ook. Dus ik heb eventjes geen goede arm over om in de strijd te werpen. Ik ben letterlijk onthand.

In het eerste park tref ik Sib en zijn bazinnetje. VikThor springt een gat in de lucht. Terwijl de hondjes zich uitleven kletsen de baasjes een beetje bij. ‘Vorige week is Storm aangevallen door een enorme Deen. Ken je die hond? Een heel dominant geval. En de baas laat het gewoon gaan…..’

Heks kent geen grijze Deen. Ik loop blijkbaar op andere tijdstippen in dit park. ‘Kijk maar uit voor die hond. Volgens zijn baasje is hij heel lief thuis, maar hij wandelt om 4 uur ’s nachts omdat zijn hond dat wil. Komt hij zijn bed voor uit!!!!!! Kun je nagaan hoeveel overwicht hij op het bakbeest heeft…..’

‘Ik loop ook vaak om vier uur ’s nachts. Vannacht nog. Ik val vaak met kleren aan in slaap voor de televisie en moet dan nog eventjes naar buiten…..’ grijns ik. Ik durf niet te bekennen dat dit pas mijn eerste uitlaatronde van de dag is.

‘Het is pas mijn eerste rondje,’ bekent Sib’s vrouwtje, ‘Ik kan gewoon niet in slaap vallen door een posttraumatische stressstoornis. En dan loop ik dus ook vaak heel laat nog eventjes. Zodat ik kan uitslapen als ik een slaappil neem…’

Wat heerlijk dat ik niet de enige ben, die er zulke praktijken op na houdt. Heks schaamt zich soms dood over haar rare levensritme. Gebrek aan ritme beter gezegd. ‘VikThor past zich gewoon aan. Hij is helemaal gewend aan mijn gekke schema. Als hij maar genoeg beweging krijgt op een dag is het goed. En daar zorg ik dan weer wel heel consequent voor…..’

Op mijn gemak fiets ik de hele Singel rond. Het is prachtig weer. Echt genieten. Eigenlijk zou ik nu met Saar in de duinen lopen, maar we zijn allebei enorm gammel. Ik ga een hele dag rust houden. Er zit een virusje te kwarren onder mijn leden. Hopelijk trekt mijn lijf dan een beetje bij. Kan ik er dit weekend weer lekker tegenaan.

Heks heeft heerlijke middag in het Leidse Hout tijdens haar eerste afspraakje met Hawk. Het zonnetje schijnt. De eerste sneeuwklokjes piepen tevoorschijn. Ook in mijn hart breekt de zon door. Hoera! Lekker hoor!

Posted on 14 februari 2018 by lagriffeheks

Zaterdagmiddag haalt mijn beeldschone Friese fysiotherapeute me uit de knoop. Geniepig knijpt ze in mijn vastgeslagen nek en schouders. VikThor heeft voor de grap een keertje met succes naar mijn sjaal gesprongen, net toen ik voor de tweede keer met Hawk in gesprek raakte. Op het grote veld in het Leidse Hout.

Vliegensvlug sloeg mijn sjaal een strop om mijn hals. ‘Gheuhgeruhgl…’ gorgelde ik nijdig naar mijn speelse hondje. Maar het kwaad was al geschied. Precies vanuit dezelfde hoek als die vanwaaruit een BMW zich een aantal jaren geleden totall loss reed op dit kwetsbare lichaamsdeel krijgt mijn arme kippennek nu weer een harde klap te verduren. Meuh.

Mopperend en misselijk verlaat ik het park. Sindsdien crepeer ik van de pijn in die regio alsmede stekende koppijn en als charmant bijverschijnsel hangt mijn schouder chronisch enigszins uit de kom. ‘Klonk, klonk,’ konkelt het gewricht met enige regelmaat duidelijk hoorbaar. Hetgeen me dan op verbaasde blikken komt te staan. Waar komt dat rare geluid vandaan?

‘Heb je tijd om mijn kop eraf te zagen?’ app ik wanhopig naar mijn orthopedisch fysiotherapeut. De enige, die er echt raad mee weet. Er is dan ook bijna geen doorkomen aan, die verknoopte kabels van pezen waar mijn hoofd aan hangt……

‘Heerlijk, de Olympische Spelen zijn begonnen!’ roepen mijn fysio en ik naar elkaar. We zijn allebei dol op schaatsen. Haar vader heeft zelfs in 1972 de vijfhonderd meter gereden op de Spelen, maar hij bakte er als stayer niet zoveel van.

‘Pechstein doet ook weer mee, hoe vind je dat?’ grapt ze vrolijk, terwijl ze me martelt. We verbazen ons allebei over dit fenomeen van een vrouw. ‘Ze is niet zo’n sympathieke dame, hoor en daarbij is ze ook nogal eens in verband gebracht met doping. Nou ja, je weet het wel, het oude oostblok….’ Ik grijns naar mijn behandelaar. Ja, dat weet ik nog wel.

‘Best kans dat ze intussen een piemeltje heeft gekregen door al die hormonen en preparaten. En borsthaar. En ze moet zich vast goed scheren voor de wedstrijd. Vanwege de luchtweerstand….’ Heks is melig geworden. Ik heb zo een leuk afspraakje met mijn nieuwbakken vriend. ‘Veel plezier,’ wuift mijn fysio me uit.

Met een kleine omweg fiets ik naar het Hout. VikThor draaft opgewekt naast me. Het is heerlijk weer. Fris, maar een knalblauwe lucht. Het zonnetje heeft al kracht. Het is verrukkelijk buiten.

Bij het theehuis zie ik een arm de lucht inschieten. Hawk zit op de uitkijk. Hij heeft een tafeltje veroverd in de zon. Zijn balwerper en handschoenen liggen nonchalant op een belendende tafel. Snel schuift hij een stoel in de zon. ‘Kom hier zitten, Heks, dan zit je goed.’

We bestellen espresso en koffie verkeerd. ‘Met weinig schuim,’ roept Hawk.,’ mijn vrouw hield van koffie met schuim, maar ik niet. En jij, Heks?’ Ik vertel hem over mijn lactosevrije melk, die ik opschuim tot astronomische hoogte. Ik heb daar een speciaal apparaat voor, dat neem ik zelfs mee op vakantie. Hawk moet lachen. De koffie arriveert.

De hondjes dollen om de tafel. Ik gooi balletjes voor hen en een afgekloven plastic kip. Ze rennen over het grasveld, terwijl wij maar klessebessen over van alles en nog wat.

‘Wil je een half glas wijn, Heks? Dat bestel ik ook wel eens met een chirurg hier uit het ziekenhuis. Hij vertelt altijd de meest vreselijke snijverhalen. Maar zelf stelt hij zijn lichaam ook ter beschikking van de wetenschap.’

Opeens praten we over doodgaan en wat er gebeurt als je je lichaam ter beschikking stelt. ‘Wat een gezellig onderwerp, maar niet heus!’ roept Hawk, ‘Kom laten we die wijn bestellen en klinken op onze nieuwe verbinding!’

Even later komen de halve glazen wijn op tafel. ‘Dit zijn wel hele volle halve glazen, Hawk, volgens mij worden we gematst,’ glim ik naar mijn nieuwe vriend. ‘Welnee,’ glimt hij terug, ‘zo krijg ik ze altijd.’

Heks heeft jaren in de horeca gewerkt. Ik heb een timmermansoog ontwikkeld voor dit soort eenheden. We worden gematst!

Dan lopen we nog een rondje door het park. Op het grote veld drinken we yogi thee uit mijn meegebrachte thermos. De Ierse wolfshond en zijn baasje melden zich ook. Een dolle achtervolging over het veld volgt. Drie uitgelaten hondjes hollen door het gras.

De baasjes slaan het met plezier gade. ‘Wat hebben we geluk met dit mooie weer, Heks. Wat een geweldige eerste afspraak. Kom je snel een keertje koffiedrinken bij me? Dan maak ik salade voor. Veldsla en tomaten gaan erin. En….’ Hij somt een hele lijst ingrediënten op.

Dan zie ik dat hij het een beetje koud krijgt. De zon is verwaterd en opeens wordt het fris. Ook door mijn dikke klerenpak dringt de kou naar binnen. Het is tijd om naar huis te gaan. We nemen afscheid met alweer een nieuwe afspraak op de agenda.

Op weg naar huis springt VikThor sloot in sloot uit. Gelukkig maar, zo wordt hij weer een beetje schoon na een middag in de blubber. Blij zit ik even later thuis in mijn stoel. Mijn hondje ligt in coma. Die hoor ik de komende uren niet meer. Wat kun je toch gelukkig worden van goed gezelschap. Ik voel me heerlijk. Vol liefde voor de hele wereld. Gezegend. Verbonden.

Die Jahreszeiten van Haydn klinkt behoorlijk kakofonisch tijdens de eerste repetitie met orkest. M’n oren tuten nog uren na. Maar ja. Ik zit dan ook opgevouwen tussen een klarinet en een schuiftrompet. Enigszins bedwelmd door de in het heetst van de strijd uitgestoten lichaamswalmen.

Posted on 15 november 2017 by lagriffeheks

Zaterdag hebben we een oefendag met het koor. Tussen tien uur ’s morgens en een uurtje of drie ’s middags zingen we de hele Jahreszeiten door. Van achter naar voor, een persoonlijke voorkeur van onze dirigent.

Om een uurtje of tien sukkel ik de zaal in. Ik installeer me op mijn stoel met een mongoolse muts op mijn kop. En een bijpassende wollen deken om mijn schouders. Allemaal werk van de hand van Anna Rotteveel. Het staat heel apart en opvallend. Mooi. Dat leidt lekker af van mijn grafkop.

Beverig en bibberig zit ik het eerste deel uit, maar rond de lunch knap ik dan toch op. Ik krijg weer een beetje praatjes en flirt opgewekt met onze pianist. Ik frommel een broodje naar binnen en ga wandelen met VikThor. Die zit in de auto braaf op me te wachten.

Op kreukelige dagen met toch de nodige activiteiten moet ik mijn blafbeest tussen de bedrijven door zijn broodnodige beweging geven. En dat lukt me aardig al zeg ik het zelf. Dartel rent hij voor me uit om de kerk heen. Achter de ramen zwaaien mijn vriendinnen uitbundig naar me. Alsof ik ze in geen tijden heb gezien. Haha. Ze zijn gewoon nieuwsgierig naar mijn hondje.

‘Jeetje, wat is hij groot geworden, Heks,’ verzucht Anna even later. Zij heeft hem alleen maar als pup gezien…..

Dinsdagavond oefenen we met orkest. Dat is altijd een enorme set back. Klinken we zaterdag nog overtuigend en to the point, terwijl we ons door de partituur galmen, vanavond is het opnieuw een worsteling. Om de juiste afstemming te vinden. Om te zorgen dat het 1 geheel wordt.

Zoals altijd vertrouw ik op onze onvolprezen dirigent. Hij maakt zich nooit druk. Blijft er lol in houden. Weet met een kwinkslag iedereen weer bij de les te krijgen. Houdt het absolute overzicht. Heeft een duidelijk einddoel voor ogen……

Na het inzingen loop ik naar mijn stoel. Goeie hemeltje. Ik zit ongeveer in het orkest. Weggepropt onder de oksel van de trombonist. Een dikke grove kerel met een pokdalige huid, het Chronische Slecht Humeur Syndroom en een grote bek, maar dat weet ik dan nog niet.

Vijf minuten later wel. Zodra ik me op mijn stoel heb laten glijden gaat de mafkees los. Alle alten zijn verbijsterd. ‘Wat een lomperik, Heks,’ sissen ze verontwaardigd in mijn verdrukte oren, ‘je zit wel erg in het verdomhoekje vandaag.’

Heks laat het maar voor wat het is. Ik ben moegestreden. Een gevecht met deze onbekende toeteraar staat niet bepaald op mijn to do list. Ik dien hem dan ook bot van repliek dat hij gemakkelijk dertig centimeter de andere kant op kan schuiven, waarop de lompe leiperd nog eens 10 centimeter mijn kant op komt!

Alle alten zetten grote ogen op. Ik zit het maar uit onder die stinkende oksel van zijn vettige geruite overhemd. Getsie.

Na de pauze is er opeens veel meer ruimte voor Heks. Stomverbaasd zie ik dat de botterik opeens wel die halve meter is opgeschoven. Hoe is dat nu opeens gebeurd? De man was niet van zins een duimbreed te wijken! Wie heeft dit voor elkaar gekregen?

‘Dat heb ik gedaan, Heks,’ zegt mijn maatje Anna vastberaden. Laat hij maar opkomen, die lompe kerel, schieten haar blauwe ogen vuur. Deze hoogbejaarde nachtegaal is toch maar mooi voor Heks in de bres gesprongen!

De andere alten zijn stomverbaasd als ze de metamorfose van mijn zitplaats zien. ‘Heeft Anna gedaan…..’ grijns ik. Een daverend lachsalvo is het gevolg. Haar kordate aanpak van die beer van een vent is zo komisch, het werkt op onze lachspieren. Grinnikend begin ik aan de tweede helft van de avond.

Oh, oh, wat is het toch heerlijk om hieraan mee te werken. Het is wel erg hectisch zo tegen een uitvoering aan. En ik zit nu net in een extra beroerde periode met mijn lijf. Maar wat word ik gelukkig van het bezig zijn met zoiets moois en bijzonders.

Tijdens ‘Ach, das Ungewitter naht‘ kijk ik eens goed om me heen. Wat een kakofonie aan geluid! Hoe is het mogelijk dat we allemaal toch min of meer gelijk aan het einde van het stuk belanden? Wunderbar!

Dat komt door onze onvolprezen dirigent. Opgewekt schaaft hij aan overgangen. Zet puntjes op de i. Maant het orkest aan om wat zachter te spelen. Goh, nu hoor ik mezelf opeens weer.

En ja hoor, warempel. Na enige tijd begint het echt ergens op te lijken. Ik zit heerlijk te zingen op mijn stoel. Omdat ik nu weer wat ruimte heb kan ik lekker voorop mijn zetel gaan zitten, op mijn zitbotjes. Een methode overgehouden aan jarenlang boventonen zingen gezeten op een houten krukje. Mijn manier van staan tegenwoordig.

‘Ga je tijdens de uitvoering wel staan, Heks?’ vraagt een alt na afloop. Ja, normaal gesproken wel. Maar deze keer weet ik het niet zeker. Ik ben al blij als ik er bij ben, want het is maar naadje met de energie. ‘Ja hoor. Als het even kan wel,’ roep ik echter onbezorgd.

Wie dan leef, wie dan zorgt.

Nog anderhalve week en dan is het al zover. Ik moet intussen wel een beetje gaan sparen met mijn energie…..

Maar niet vandaag, Vanmiddag ga ik door de duinen wandelen met Saar. Gaan we onze hondjes weer de tijd van hun leven bezorgen.

Er zijn nog kaarten verkrijgbaar op de site van Ex Animo.

Mijn dagen als levend vuilnisvat zijn voorbij! Joechei! Heks is blij dat ze niet op haar mondje is gevallen. En dat die vuilbek met zijn racefiets niet op zijn plaat is gegaan. Soms heb je maar een half woord nodig, maar je krijgt een heel woordenboek. En wel het scheldwoordenboek!

Posted on 26 augustus 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM,

Woensdagmiddag staat Trui op de stoep. Ha, wat leuk! Snel doe ik de deur open. ‘Koffie?’ Heks is er absoluut aan toe. Ik kan vandaag maar niet uit de knoop komen.

Even later zitten we op mijn balkonnetje met cappuccino en veganistische bramen-cheese-cake. ‘Zelf geplukt en zelfgemaakt,’ grijns ik naar mijn vriendin, ‘Mijn handen lagen helemaal open van het geploeter door de dorens…..

Het is heerlijk weer. Gisterenavond heb ik een flinke wandeling over het strand gemaakt. ‘Zullen we straks naar Noordwijk rijden?’ Ik kijk Trui verwachtingsvol aan. Mijn vriendin heeft echter buienradar geraadpleegd. En volgens deze gezaghebbende app gaat het stortregenen aan het einde van de middag. Daar willen we niet in verzeild raken!

‘Ik heb Coq au Vin gemaakt, eet je gezellig mee?’ Ja natuurlijk. Heerlijk! Ik zat eigenlijk aan te hikken tegen een kliekjesmaal.

Om een uurtje of vier fietsen we de stad uit. We nemen een toeristische route naar Zoeterwoude. VikThor zit in de fietskar totdat we de warme stad uit zijn. Daarna mag hij naast de fiets rennen.

We rijden langs het Kanaal. Het is druk op de weg. En op het water! Overal recreërende mensen. Op e-bikes, racefietsen, in sloepjes, roeiboten….. Bij een brug krioelt het van de halfnaakte pubers. Ze gebruiken de leuning als duikplank. Om beurten laten ze hun duizelingwekkende capriolen zien.

VikThor sprint ook telkens richting water. Hij heeft zin in een duik. Op een plek, waar ik hem er ook weer uit krijg laat ik hem zwemmen. Daarna moet hij aan de lijn. Het is veel te druk op dit achteraf gelegen stuk openbare weg.

©TOVERHEKS.COM,

In Cronensteijn laat ik hem weer los rennen. En ook als we over het fietspad door de polder richting Zoeterwoude kachelen sprint mijn ventje los naast de fiets. Helaas komen er een heleboel fietsers aan in de verte. Het is te druk voor dit soort acties. Bovendien heeft mijn hondje wild in zijn neus. Hij doet verscheidene pogingen om het fietspad over te steken richting haas of fazant.

Net als ik probeer hem in zijn kladden te grijpen om hem weer aan te lijnen, schiet hij in het piepkleine gaatje achter de fiets van Trui en voor mijn fiets langs naar de overkant van het asfalt. Daar zit iets heel wilds heerlijk dierlijk te geuren…… Een man op een racefiets kan hem maar net ontwijken!

Ik stop en grijp mijn hond. ‘Sorry meneer, hij was me te snel af, het lukte me net niet om hem tegen te houden……’ begin ik me te verontschuldigen. De man staat me dan al brullend uit te schelden. Als een gestoorde spuugt hij allemaal ellendigs over me heen. Er is geen speld tussen te krijgen!

Even ben ik perplex van al dat verbale geweld. Dan schreeuw ik terug dat ik me al heb verontschuldigd en dat hij nu wel eens op kan houden met z’n scheldpartij. ‘Jij met je stomme belachelijke fietskar, ik haat dat soort vervoersmiddelen, achterlijk wijf, blablabla……’

©TOVERHEKS.COM,

Een wolk vieze stront sliert uit zijn mond en drijft langzaam in mijn richting. Een grote wolk gifgas…… Venijn van jaren!

Plotseling spoelt er een golf woede omhoog in mijn lijf. Het gooit spontaan een barrière op tegen deze locale kluchtige luchtvervuiling. ‘Ophouden nu,’ schreeuwt mijn stem op razende toon. Dreigend doe ik een paar stappen in zijn richting, ‘Kom maar hier, mafkees, dan krijg je een poeier.’ Grootspraak natuurlijk, maar het helpt wel. De eikel taait af!

Op de achtergrond piept Trui teksten als ‘Laat die die vent toch in zijn sop gaarkoken, Heks, hij is niet normaal, hij spoort niet, kom mee, niet op ingaan. Wegwezen nu, kijk uit, Heks…. Hij is gek, reageer er niet op…..’

Ik strek me uit tot mijn volledige lengte. 1.80 schoon aan de haak. Dan stap ik weer op mijn fiets met mijn hondje aan de riem. Puffend loopt hij het laatste stukje richting dorp. We zijn er bijna. Trui en Heks zwijgen. Het tumult klinkt nog na in onze oren.

‘Zo jammer, al die korte lontjes,’ verzucht mijn vriendin uiteindelijk. Het is waar. De wereld staat op scherp. Zelfs in die prachtige groene polder, tussen de vogeltjes en het riet, hebben mensen helemaal niks nodig om te exploderen……

‘Hoe is het gegaan de afgelopen week?’ mijn fysiotherapeut kijkt me nieuwsgierig aan. Ze behandelt me met Cranio-Sacraal therapie. Een hele aparte tak van sport binnen de fysiotherapie.

‘Ik ben bijna op de vuist gegaan met een hoogzwangere man van begin veertig,’ biecht ik op. Zoals altijd schaam ik me dood over mijn woede en gebrek aan zelfbeheersing. Het lukt me niet meer om mijn nijd eronder te houden. Beheerst te reageren. Het gif te absorberen en zijn werk te laten doen.

©TOVERHEKS.COM,

‘Nee, zodra ik voelde wat die man bij mij naar binnen probeerde te smijten waren de rapen gaar. Ellende van jaren. Geconcentreerde frustratie over zijn moeder, oma, vrouw en schoonmoeder gecombineerd met een laag zelfbeeld en recent ontslag van zijn zogenaamde droombaan, waar hij sowieso al jaren langzaam zat dood te gaan. En toch vind hij het erg. Want mensen hechten aan hun ellende……’

Mijn fysio moet lachen. Tot mijn verbazing. ‘Ja und?’ af en toe spreekt ze spontaan haar moerstaal, ‘Hoe voel je je nu? Daarbij?’

‘Opgelucht. Gek genoeg, want ik was er eerst eventjes helemaal niet goed van. Maar het feit dat ik niks naar binnen heb laten komen, echt helemaal geen spatje van ’s mans frustratie, dat voelt geweldig! Het was eventjes helemaal niet leuk, ik had zelfs wel op mijn bek geslagen kunnen worden, maar ik accepteer dus echt niet meer dat mensen hun troep bij mij of zelfs in mij parkeren!’

Nee, dat nooit meer. Mijn dagen als levend vuilnisvat zijn voorbij. Joechei!

‘Ik las ergens dat uit onderzoek is gebleken dat je cortisolniveau omlaag gaat als je met een open houding helemaal rechtop gaat staan. Een ingekakt postuur geeft juist meer stress….. Misschien volstaat dat in de toekomst!’ verzucht ik tot slot.

©TOVERHEKS.COM,

In de nabije toekomst nog niet:

Een paar dagen later staat mijn huis blauw van de rook. Een stelletje studenten doen een poging om te barbecuen Je kent het wel. Twintig aanmaakblokjes om te beginnen, een hele fles spiritus er op en walmen maar……. ‘Hallo daar, kunnen jullie de barbecue verplaatsen, mijn huis staat vol rook,’ doe ik een beleefde poging. ‘Voor jou zeker,’ is de reactie van degene, die verantwoordelijk is voor de rookoverlast, om me vervolgens een bijzonder grote bek te geven.

Ook zij krijgen hun vet van Heks. Leuk is het niet om te doen, maar niemand behandelt me meer ongestraft respectloos……..

Er wordt nog flink tegen me geschreeuwd, alsof ik iets raars doe. Even overweeg ik om de tuinsproeier in te zetten…….. Van het idee alleen al knap ik enorm op! 😉

‘Het Groot Scheldwoordenboek’. Voor inspiratie……

©TOVERHEKS.COM,

Witte wolf en zwarte wolf wonen in mijn hart. Wie wint? Wit of zwart? Vreugde versus smart….. Het is toch wel apart! Wie heeft mijn lot getart?

Posted on 13 februari 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM De beer is los met al die wolven in het bos

‘De laatste tijd probeer ik bewust inspiratie op te zoeken. Er oog voor te hebben. Er is zoveel onzin en idioterie in de wereld, dat kan me echt ontmoedigen. Dan heb ik nog mijn hopeloze lijf en amoebebestaan…… Inspiratie. Dat hebben we nodig!’

Mijn vriend Schilder luistert met een half oor. Hij is al met zijn eigen verhaal bezig. Of beter gezegd, het verhaaltje van iemand anders. ‘Ik had laatst een heel leuk gesprek met die mindfulness trainster van het Antroposofisch Therapeuticum. Ze kwam aan met een oude Indiaanse Wijsheid over de witte en de zwarte wolf. Beiden wonen in je hart. De zwarte staat voor boosheid, kwaad, angst, inhaligheid…. Noem maar op. De negatieve aspecten van het bestaan.’

Mijn vriend heeft sinds hij zijn rug heeft gebroken net als Heks te maken met een enorm gebrek aan energie. Zijn actieradius is van grenzend aan het onwaarschijnlijke teruggelopen naar ienieminimaal. Het is dan bijzonder moeilijk om je kop er bovenop te houden weet ik uit ervaring. Een chronische strijd tegen depressie is meer regel dan uitzondering in het land der chronisch zieken.

Het is niet voor te stellen voor gezonde mensen wat altijd ziek zijn met je doet. Gelukkig maar. Je zou je dood schrikken!

Daarom houden velen van ons zich verre van het onvolmaakte. Elke aandoening geeft een stigma en voor je het weet ben je ermee besmet!

©TOVERHEKS.COM Witte wolf en zwarte wolf

Doorsnee is echter ook niet alles, geloof me. Ik kan vaak helemaal niet met zogenaamde ‘normale‘ mensen praten. Alleen al omdat ze door de bank genomen totaal niet geïnteresseerd zijn in een ziek bestaan buiten hun eigen gezonde en geslaagde leven…..

En als ze dan zelf iets gaan mankeren krijg je soms de meest vreemde gesprekken. Zoals onlangs met een medewerkster van de apotheek. De ene dag maakt ze een opmerking over een aanstaande ziekenhuisopname. Heks wil niet meer de ellende van Jan en Alleman altijd en overal over zich heen krijgen. Ik glimlach vriendelijk, maar ga niet op de opmerking in!

Dat is blijkbaar tegen het zere been. Een dag later kom ik weer een stapel medicatie halen. Ik moet het betalen, want ik schuif het al maanden voor me uit om een artsenverklaring naar de zorgverzekeraar te sturen, zodat er direct gedeclareerd kan worden. ‘Ik kom er gewoon niet aan toe, vanwege een hardnekkig wintervirus,’ grijns ik met de situatie verlegen.

‘Dat zei je vorige keer ook al,’ tot mijn stomme verbazing gaat ze plotseling de competitie met mijn halvezoligheid. Zelf is ze er nog veel erger aan toe dan Heks. ‘Ik zit al drie maanden te wachten tot ik het ziekenhuis in mag. Vanwege een virus.’ begint ze.

Heks voelt allemaal rotopmerkingen omhoog borrelen. Zoals: ‘Nou, je staat hier toch maar lekker te werken. Dat zou me absoluut niet lukken, nog geen twee dagen. Dus wat loop je nu aan mijn kop te zeuren?’ Bijvoorbeeld. Ik slik ze allemaal weer in en maak dat ik weg kom. Raar toch weer. Gekkigheid!

©TOVERHEKS.COM Een wolf in schaapskleren……..

‘De andere wolf is wit. Hij staat voor het goede en voedende aspecten van het bestaan,’ mijn vriend somt allemaal prachtige eigenschappen op van dit indrukwekkende dier. Hij kijkt me olijk aan met zijn grote blauwe ogen. ‘Welke van de twee is het belangrijkste?’ Heks heeft geen idee. Ik sta met mijn mond vol tanden. Grote witte blikkerende exemplaren. Dat dan weer wel!

‘De wolf die je voedt. Ja, Heksje, zo is het toch maar mooi.’ Tevreden vouwt hij zijn handen in elkaar in een afsluitend gebaar. ‘Dat is precies wat ik bedoelde met dat ik me de laatste tijd bewust laat inspireren door het leven,’ roep ik enthousiast. Dit verhaaltje sluit exact aan bij mijn innerlijke reis. Het komt als geroepen!

Dagenlang teken ik wolven op mijn tablet.

‘Die witte ziet er veel groter en gevaarlijker uit dan die zwarte,’ Steenvrouw geeft genadeloos commentaar op mijn kunst-en-vliegwerkjes. Het is waar. De zwarte wolf ziet er zo lief uit. Een beetje ondeugend ook. Heks heeft een enorm zwak voor haar zwarte duistere innerlijke wolf. Wat nu weer?

Als ik later google op wolven en Indianenverhalen vind ik moeiteloos dit vertelseltje. Er zijn twee varianten op de markt. Hetzelfde verhaal, maar een andere uitkomst…….

In het ene verhaal wint de wolf die je voedt. Het liefst de witte wolf. Wel zo gezellig voor je medemensen…… In dit verhaal is het of/of. Een strijd. Met winnaars en verliezers…….

Het andere verhaal roept je op om goed voor je zwarte wolf te zorgen, zodat hij zich veilig en gewaardeerd weet: Op die manier zal hij minder snel aanvallen en van zich afbijten. De krachtige zwarte schaduw heeft een aantal prima eigenschappen. Die kun je maar beter in ere houden!

Het is wel duidelijk naar welk verhaal Heks neigt. Heksen houden nu eenmaal van de donkere kant van het bestaan. Geen licht zonder donker, geen dag zonder nacht. Geen goed zonder slecht.

In die zin mogen we die Donald Trump wel dankbaar zijn met zijn allen. Een grote zwarte ongelikte beer van een wolf aan de macht maakt rauwe bonen zoet. De hele wereld komt in een ander licht te staan. Alles steekt positief af bij de man.

We leven in een wereld van tegenstellingen. We bestaan bij gratie van dit fenomeen. Ons hele leven is opgebouwd uit yin en yang. Alle techniek is gebaseerd op dit principe. Ik zou dit verhaal niet de wereld in kunnen schoppen zonder dit gegeven!

Toch voed ik mijn witte wolf met inspiratie. Hij mag groeien en groeien. Sterk worden als een beer.

Mijn zwarte duistere vriend koester ik in het geheim. Met lekkere lollige liflafjes en gefluisterde geniale scheldkanonnades in zijn gevoelige wolvenoortjes…..

Etterbakken en schijtlijsters: Heks is er niet wild van. Toch heb ook ik zo nu en dan met een flinke etterbuil te maken. Geen kruid tegen gewassen natuurlijk. Gelukkig heb ik een handige huisarts…..

Posted on 15 december 2016 by lagriffeheks

‘Vindt je het goed als mijn arts in opleiding meekijkt?’ Mijn huisarts geeft me een ferme handdruk en loopt achter me aan de lange trap op. Ik vind het best. De arts-assistente heeft afgelopen week de intake gedaan, dus ze weet wat haar te wachten staat. Zij liever dan ik….. ‘Waar je zin in hebt,’ grijns ik, terwijl ik haar de hand schud.

Heks zou een slechte dokter zijn. Ik gruw van etter en pus. Kots en vloeibare spuitpoep behoren ook niet tot mijn favorieten. Laat staan open wonden met bloederige blubberige rafelranden. Of een etterbuil zoals zich nu op mijn lijf bevindt………

Eenmaal op de behandeltafel heb ik al snel minder praatjes. Ik ontbloot mijn bovenlichaam en de dokter verwijdert het doorweekte verband. ‘Het ziet er iets beter uit dan gisteren, maar daar is ook alles mee gezegd, ik ga een nieuwe drain aanbrengen.’ Vakkundig bent hij te fröbelen. ‘Heb ik op chirurgie geleerd vroeger, tijdens mijn co-schappen, een drain maken van steriel gaas…..’

Trots wurmt hij de nieuwe drain in een flink wondgat ter hoogte van mijn middenrif. Heks gilt maar een klein beetje vandaag. ‘Het gaat beter, hè, met die Betadine zalf als glijmiddel?’ Goeie hemel, wat een gesprekken toch weer op de behandeltafel. Maar het gaat inderdaad gemakkelijker dan voorgaande dagen.

Vooral het opensnijden en initiële ledigen van de mega-buil was een regelrechte ramp. De oppervlakkige plaatselijke verdoving leek weinig te doen voor Heks. ‘Je kunt wel goed tegen pijn, zeg,’ mijn huisarts is onder de indruk, terwijl ik mijn pijn verbijt. Uiteindelijk, als hij in diepere weefsellagen begint te wroeten, vlieg ik toch tegen het plafond.

‘Laat niet je huisarts met een plaatselijke verdoving in een etterbuil snijden,’ lees ik later op internet. Veel te pijnlijk. En bovendien krijgen ze de rotzooi er vaak niet helemaal uit. Het kan onnodige complicaties geven…..

Nou ja, het is al gebeurd. En in een ziekenhuis kun je ook weer van alles oplopen. Vooral als je geen enkele weerstand hebt zoals Heks.

‘Volgens mij komt het doordat ik een dag voordat die buil de etterige kop opstak grondig onder handen ben genomen door de mondhygiëniste van de parodontoloog. Die heeft allerlei ontstekingen onder een paar kiezen aangepakt en mijn gebit extreem diepgaand gereinigd. Een dag later had ik opeens die buil……’

Mijn antroposofische huisarts vindt het onzin, maar mijn acupuncturist niet. De mondhygiëniste heeft er nog nooit van gehoord. Toch sluit ook zij niet uit dat er een direct verband is. ‘Hartpatiënten moeten van tevoren aan de antibiotica als ze hier worden behandeld,’ ze noemt nog wat patiëntengroepen op, die preventief met dit paardenmiddel worden behandeld, omdat ze risico lopen bij een hen.

MEers zijn echter psychiatrische patiënt hier in Nederland. Dus die buil zal ook wel tussen mijn oren zitten volgens de reguliere geneeskunde. Mooi niet!

‘Als u die ontsteking uit uw mond op uw arm zou projecteren, dan zou het een ontstoken wond van tien centimeter zijn…’ de mondhygiëniste kijkt me opgewekt aan. Langzamerhand begin ik in het stadium te komen om een paar overigens gezonde kiezen uit mijn heksenbek te laten trekken. Omdat de infecties eronder niet over gaan.

Ik ben alsmaar in de lappenmand en zo’n ontsteking zet natuurlijk ook geen zoden aan de dijk…..

Heks heeft teveel brandhaarden in haar lijf momenteel. Een dikke knie, een hypermobiele heup, een gedisloceerde schouder, pijnlijke arm en dode vingers, nek helemaal uit z’n verband, etterbuil op de buik, grote buil op voorhoofd, bronchitis, ontstekingen in de mond, gisten en schimmels in alle ander holten. Ik word er helemaal gek van. De godganse dag ben ik bezig met het blussen van binnenbrandjes.

‘Hoe doe je dat dan met je hondje, Heks?’ zul je je afvragen. Nou, die komt niet elke dag helemaal aan zijn trekken vrees ik. Ik doe mijn best.

Vanmiddag na de fysiotherapeut ga ik naar het bos. VikThor rent lekker over een veldje met een paar andere blaffers. Intussen staat een alleraardigste vrouw al haar ellende over me heen te storten. O jee. Hoe is dat nu weer mogelijk? Heb ik soms een bordje ‘vuilnisvat’ om mijn nek hangen?

Plotseling knalt mijn stevige sterke hondje samen met zijn speelkameraad van voren tegen mijn slechte knie aan. De knie, waar een veel te dikke labrador onlangs volledig het verband uit heeft gerukt.

Scheldend fiets ik naar huis. Die klotehonden. Dat puberige kolerebeest. Kan hij niet uit zijn doppen kijken? De hele wereld is ruk. Geen mens, die het iets interesseert hoe ik het rooi. Ik moet maar zien of ik het trek de komende tijd. Oh, oh, wat ben ik toch zielig.

Bij een brug kom ik tot stilstand met fietskar en al. Ik kom er niet tegenop. Terwijl ik sta te modderen krijg ik een grote bek van een lelijke kerel met een kop alsof hij altijd zo’n humeur heeft als ik nu!

‘Je ziet me toch emmeren,’ roep ik wanhopig tegen de etterbak. Opnieuw krijg ik commentaar. De man begint zowaar een preek. Zijn pathetische zeikgezicht breekt open in een stroom van verwijten. Goeie hemel, wat zijn sommige medemensen toch verschrikkelijk! Wat ik allemaal niet naar mijn geteisterde kop krijg!

Dan zijn de rapen gaar bij Heks. Plotseling vliegen er allemaal stevige scheldwoorden uit mijn mond. De man schrikt zich een ongeluk en gaat er snel vandoor. ‘Zieke eikel, zeikerige zeurkous!’ schreeuw ik hem allitererend na vanaf de Kippenbrug, die ik eindelijk met fietskar en al genomen heb.

Gisterenavond eet ik bij Steenvrouw. Boerenkool met worst. Ik kan zo aanschuiven! Haar adolescente kinderen zijn er ook. We hebben verrukkelijke gesprekken met hen. Daarna lopen mijn vriendin en ik nog een hele ronde langs de Vliet.

Vanavond ga ik naar Maan. Die schat gaat me verwennen met een kristallen bad. Een deken van bergkristal en andersoortig kwarts. Ik mopper wel op de mensheid, maar ik ken genoeg mensen met een hart van goud, die er wel voor me zijn. En goed voor me zijn!

Ik schrik me geen hoedje en toch heb ik er opeens vier! Heks is in haar knollentuin!

Posted on 30 december 2014 by lagriffeheks

De dag voor kerst loop ik nog eventjes binnen bij Leidse Lijn. Een tijdelijke broedplaatslocatie in de Breestraat, waar allerlei kunstenaars hun spullen exposeren. True en Steenvrouw hebben er samen een stand. Ik heb er al een paar keer gezellig thee gedronken, terwijl zij aan hun oeuvre zaten te werken.

Vandaag echter kom ik met een ander doel. Bij mijn vorige bezoek ontdekte ik de stand van Het Hoedengilde. En daar kwam ik een beeldschoon hoofddeksel tegen. Na een nachtje erover slapen heb ik besloten mezelf dit hoedje cadeau te doen. Het is een prachtig edoch degelijk wollen hoedje. Als ik er lief voor ben gaat het een leven lang mee……

Ik zwaai naar mijn vriendinnen en begeef me naar de eerste verdieping. Daar ga ik op zoek naar de eigenaar van het hoedenparadijs. Een paar collega’s van hem snorren hem op. We kennen elkaar wel. In het verleden heb ik al veel rare exemplaren in zijn winkeltje opgeduikeld. ‘Ha Toverheks, wat leuk, jij bent het’, begroet hij me enthousiast, ‘Waar kan ik je mee van dienst zijn?’ Ik laat hem het gewilde hoedje zien. ‘Ha,’ roept hij. ‘We gaan een mooi prijsje maken.’ Kijk, dat willen we horen natuurlijk.

Terwijl ik hoedjes pas en onderhandel kletsen we een beetje bij. Waarover? Hoeden natuurlijk. Ik vertel hem welk hoedje ik waar heb gedragen. ‘Vorig jaar in de opera had ik dat groene hoedje op. Samen met een schitterende bijpassende outfit. Onze gewezen koningin Beatrix was er ook. Met hoedje. Maar haar ufo haalde het niet bij mijn exemplaar!’ Dat doet hem deugd. Hij glimt van top tot teen.

Uiteindelijk krijg ik wel vier hoedjes voor de prijs van dat ene hoedje, waar ik mijn zinnen op had gezet. Met een tas vol hoofddeksels loop ik de trap af. Beneden wachten mijn vriendinnen me nieuwsgierig op. ‘Laat zien, Heks,’ roepen ze in koor. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik show het ene na het andere ravissante exemplaar. De dames zijn perplex. ‘Ga ook even kijken,’ moedig ik True aan. Ik weet hoe dol zij is op grote flaphoeden en laat ik er nou net een paar enorme superflappers tussen hebben gezien.

En inderdaad. Ook zij scoort een paar prachtige hoofddeksels. ‘Gelukkig hebben we een geheel andere hoedensmaak,’ verzucht ze later tegen mij, als we allebei een van onze nieuwe hoedjes ophebben.

Als ik het pand verlaat loopt er een man naar buiten, die ons bezig heeft gezien met al die hoeden. ‘Heerlijk hoor, zo’n tas vol hoeden’, roept hij me vrolijk toe. ‘Inderdaad, maar het zijn niet de enige hoedjes in mijn assortiment,’ grijns ik terug, ‘Ik heb een hele plank vol.’ ‘Dat dacht ik al,’ lacht de man, ‘Veel plezier ermee, Heks.’

En plezier heb ik er al van gehad. Diezelfde avond zat ik met de mooie zwarte hoed op in de kerstnachtmis.

Echtpaar internationaal in de problemen door stelen van donzen dekbed. Absurd verhaal verteld door Hunkie in waterkoud stadspark…..

Posted on 16 december 2014 by lagriffeheks

Het is guur en koud in het park, als ik met mijn hondje op stap ben. Niet echt weer om eindeloos te gaan klessebessen. Snel maken we een flinke ronde. Net als ik het park wil verlaten krijg ik een oude bekende in het vizier. Al jaren loopt Hunkie met twee piepkleine hondjes in zijn voetspoor zijn rondje door dit stukje groen aan de Singel. Vroeger samen met zijn vrouw. Die is echter fysiek niet meer in staat om mee te gaan. Zij heeft op vrij jonge leeftijd al ernstige hartklachten ontwikkeld.

Hunkie’s leven is er niet gemakkelijker op geworden, maar hij heeft altijd wel een geweldig verhaal te vertellen. Enthousiast begroeten we elkaar. ‘Lang niet gezien, Hunkie, hoe gaat het?’ ‘Goed hoor, Heks, wat een kou, brr, niks voor mijn. Ik blijf liever binnen. Gaan mensen ook nog op wintersport, nou daar snap ik niks van.’ Hij kijkt me ondeugend aan.

‘Ik ben wel eens op wintersport geweest in Oostenrijk, lang geleden. Hartstikke duur. En ik vond er niks an. Wel leuk om te rijden in een arrenslee. Van je Tingelingeling. (Hij doet het voor) Langlaufen is ook niet verkeerd, maar ja. Moet je toch weer bewegen, he! Ook al is het langzaam laufen,’ Hij loopt vertraagd op de plaats, met denkbeeldige skistokken in de hand….

‘Die dikke donzen dekbedden vond ik wel wat Zo dik, niet te geloven! We waren met een stel, nou die hadden de duurste skipakken. Na een week hebben ze ze nooit meer aangehad. Speciaal voor die dekbedden hadden ter plekke ze nog een paar enorme hutkoffers aangeschaft.’ Hij staat te schudden van de lach. ‘Wat?’ roep ik verbaasd, ‘Hebben ze die dingen gewoon mee naar huis genomen?’

‘Ja, nog een heel gedoe, we waren met het vliegtuig!’ Hij kijkt me leep aan. ‘Eenmaal thuis krijgen ze opeens een brief: “Wollen Zie bieten die dekbedden zuruck sturen? Dan sturen we die van jullie op. Ze hadden namelijk een paar goedkope flutdingen in plaats van die dure krengen daar op het bed gelegen. Hahaha!’ Hunkie hikt van de lach. ‘Alsof dat niet opviel!’

‘Nou, daar hebben ze niet op gereageerd. Krijgen ze een flinke rekening. Ook niet op gereageerd. Nog eentje met boete voor te laat betalen. Dan een tijdje niks. Mooi zo, dachten ze. Komt er opeens een brief van de rechtbank. De rekening was opgelopen tot duizenden euro’s. Er stond zelfs een incassofiguur aan de deur, helemaal uit Oostenrijk, maar toen hebben ze gewoon niet open gedaan. Uiteindelijk zijn ze bij verstek tot een paar weken gevangenisstraf veroordeeld!’

Nou, daar kijk ik toch weer van op. Het moeten me de dekbedden wel geweest zijn. Kwaliteit Vrouw Holle. Wellicht, dat er in Oostenrijk niet genoeg sneeuw meer valt, sinds deze superexemplaren zijn ontvreemd.

‘Krijgt de dochter van dat stel verkering met een Duitser.’ (Het blijkt een Duitssprekende Oostenrijker te zijn, maak ik op uit de rest van het verhaal.) ‘Een rechercheur! Een hoge pief bij de Oostenrijkse politie! Gaan ze trouwen in Oostenrijk!’ ‘Oh jee!’ roept Heks, ‘Ze konden het land natuurlijk niet in, want dan draaiden ze zo de bak in!’ ‘Inderdaad!’ straalt mijn hondenvriend, hij komt op stoom met zijn verhaal, ‘Zijn dochter wist helemaal niks van die geschiedenis. Uiteindelijk hebben ze het maar opgebiecht. Wordt die recherzeur toch kwaad! Hij wil gelijk niks meer met z’n schoonouders te maken hebben!’

‘Al jaren hebben ze hun kind niet meer gezien. Intussen zijn ze grootouders. Nog nooit hebben ze hun kleinkinderen in hun armen gehouden!’ Aan zijn gezicht zie ik, dat het hem raakt, ondanks alle valse hilariteit. ‘Voor een paar stomme dekbedden.’ We schudden ons hoofd. Het klinkt absurd. ‘Ze hebben die dingen nog steeds. Het is echt een geweldige kwaliteit, niet kapot te krijgen.’ ‘Nou, dat mag ook wel voor die prijs!’ Ik grijns hem toe.

Het is een heerlijk absurd verhaal. Maar er zit een kern van waarheid in. Inhaligheid leidt zelden tot iets goed, sterker nog, je kunt er heel veel door kwijtraken. Deze mensen verloren hun dochter aan een paar dekbeden. Gelukkig van hele goede kwalteit. Dat dan weer wel. En dat hebben ze ook nodig om hen toch een beetje warm te houden……….

	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: grijns

Heks heeft heerlijke middag in het Leidse Hout tijdens haar eerste afspraakje met Hawk. Het zonnetje schijnt. De eerste sneeuwklokjes piepen tevoorschijn. Ook in mijn hart breekt de zon door. Hoera! Lekker hoor!

Die Jahreszeiten van Haydn klinkt behoorlijk kakofonisch tijdens de eerste repetitie met orkest. M’n oren tuten nog uren na. Maar ja. Ik zit dan ook opgevouwen tussen een klarinet en een schuiftrompet. Enigszins bedwelmd door de in het heetst van de strijd uitgestoten lichaamswalmen.

Mijn dagen als levend vuilnisvat zijn voorbij! Joechei! Heks is blij dat ze niet op haar mondje is gevallen. En dat die vuilbek met zijn racefiets niet op zijn plaat is gegaan. Soms heb je maar een half woord nodig, maar je krijgt een heel woordenboek. En wel het scheldwoordenboek!

Witte wolf en zwarte wolf wonen in mijn hart. Wie wint? Wit of zwart? Vreugde versus smart….. Het is toch wel apart! Wie heeft mijn lot getart?

Etterbakken en schijtlijsters: Heks is er niet wild van. Toch heb ook ik zo nu en dan met een flinke etterbuil te maken. Geen kruid tegen gewassen natuurlijk. Gelukkig heb ik een handige huisarts…..

Ik schrik me geen hoedje en toch heb ik er opeens vier! Heks is in haar knollentuin!

Echtpaar internationaal in de problemen door stelen van donzen dekbed. Absurd verhaal verteld door Hunkie in waterkoud stadspark…..

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: