Vandaag maak ik een speciaal uitstapje. Eerst drop ik Cowboy in Nieuwegein. Hij volgt een seminar van twee dagen: Business Bootcamp gegeven dor Nisandeh Neta. Daarna zet ik de reis voort richting Breda. Onderweg maak ik een uitgebreide stop bij Noordeloos.
Waar heb je het over, zul je denken. Bestaat er een plaats die zo heet? Jawel! Ergens aan het uiterste puntje van Zuid Holland bungelt een piepklein dorpje met deze naam. Ik weet dat omdat ik er vroeger vaak kwam logeren bij een oudtante van me: tante Geertje.
Deze schat van een vrouw was ‘overgeschoten’ nadat ze haar beide ouders tot aan hun dood had verpleegd. Maar het kan ook best zo zijn, dat ze lesbisch was en zich daarom verre van het fenomeen man hield. Dat het kwam door bepaalde uiterlijke kenmerken geloof ik echter niet. Haar warmte en charme overstegen het feit, dat mijn tantetje met haar ene oog in haar andere broekzak keek.
Oogoperaties bestonden nog niet toen zij een jong meisje was. Dus groeide ze op zo scheel als een uil. Heks was ook reusachtig loens als kind, maar mijn oog is chirurgisch tot de orde geroepen toen ik negen was.
De operatie is niet helemaal geslaagd: Ik kan nog steeds twee kanten scheel op kijken, naar binnen en naar buiten….. Maar dat heb ik altijd als een groot voordeel gezien. Hele schoolklassen heb ik vermaakt met deze ongewone kwaliteit…..
Ons beider scheelheid schiep natuurlijk een band tussen mij en deze oude tante. Maar ook onze liefde voor scrabbelen hadden we gemeen. Ik herinner me een uiterst felle competitie, waarbij we beurtelings aan de winnende hand waren.
Heel gewaagd legde mijn tante het woord gulp. Heks maakte er gulpen van. Het werd overgulpen met veel extra letterwaarde voor mijn tante. En wat maakte ik er toen van? Klierige puber die ik was? Tovergulpen.
‘Maar dat bestaat niet, dat woord,’ zei tantelief. ‘Jawel,’ beweerde Heksje keihard, ‘als je iets uit je broek tevoorschijn tovert, dan ben je aan het tovergulpen……!’ Niet dat ik helemaal doorhad wat ik zei. Ik was een ongelofelijke laatbloeier op dat gebied….
Mijn tante was dan misschien een ijzeren maagd. Onwetend was ze bepaald niet. Een vrouw van de wereld uit een ongelofelijk boerengat!
Als er een baby werd geboren in de familie, dan kwam Geertje kramen. Iets, dat ik later weer bij mijn zussen heb gedaan. Alweer een overeenkomst! Met verbazing zag ze mijn vader dan kokkerellen. Zijzelf kon volstrekt niet koken, al deed ze dagelijks verwoede pogingen in die richting. Er is zelfs een uitdrukking in de familie: ‘Het eten is Geertgaar!’ Hetgeen niet best is. Het is dan net niet rauw.
Mijn vader was een geweldige kok. Verbaasd constateerde ze dat ongewone fenomeen, een kokende man. Om te vervolgen: ‘En toch is het geen lulletje!’
Ik loop vandaag langs het kleine popperige huisje van Tante Geertje. Het is weg! Er staat nu een spuuglelijk nieuwbouwhuis. Gebouwd in 1994. De boerderij van oom Henk Kuil staat er nog. Het is een prachtige oude hoeve met mij volstrekt onbekende bewoners er in. Het huisje van haar schoonzus en zwager is ook verdwenen.
Ach, dat lieflijke ouderwetse huisje van mijn tante. Geen badkamer te bekennen. Koken deed ze op petroleum in de bijkeuken. In het kleine voorkamertje loeide een grote gloeiende kolenkachel. Ze sliep in de eetkamer. Ikzelf maakte gebruik van de logeerkamer op de bovenverdieping. Met een ijspegel aan mijn neus, want buiten die ene kachel was er verder helemaal geen verwarming……
Ik loop het dorpje in. De oude dorpsschool is vervangen door een nieuw gebouw. Opeens zie ik het piepkleine kerkje. Net groot genoeg voor anderhalve man en een paardenkop. Het ziet er verpauperd uit. Vroeger preekte hier een dominee met een spraakgebrek. De goede man had het over de Gailige Gaist en het Klin Gloria.
Het was een zwaar gereformeerde gemeente. Dus de Geilige Maagd bleef ons bespaard….. Evenzogoed lagen we onder de kerkbank gedoken te dweilen van de lach tijdens de dienst. Tante Geertje ook!
Ik zoek het gebouw, waar vroeger de diepvriezer van het dorp in gevestigd was. Als een soort Febokroketten konden de dorpsbewoners hier hun ingevroren tuinbonen en koteletjes uit de muur trekken…. Een fenomeen, dat we in het frivolere Voorschoten niet kenden……
Ik was graag bij deze oude oudtante van me. Ik voelde me op mijn gemak en gezien. Maar net als mijn neefjes en nichtjes tegenwoordig hun heksentante lijken te zijn vergeten, zo ben ik om onduidelijke redenen ooit opgehouden met mijn bezoekjes aan het schone Noordeloos.
Zo reis ik dan door een stukje dierbaar verleden naar Breda. Daar ligt in een winkel een mooie macrolens op me te wachten. Voor een zeer zacht prijsje…..
’s Middag struin ik met Varkentje door de bossen rond deze mooie stad. Ik wandel met een oud dametje en haar grijze Beagel. Ik klets met een andere dame op leeftijd over haar verleden in Leiden, als jong meisje op kamers bij een hospita in de Morsstraat.
Ik weet waarschijnlijk om welke hospita het gaat. Een berucht mens. De schrik van vele oud-studenten….. Een vroegere vriend van Heks woonde lang geleden bij dit secreet in huis!
Op een terrasje midden in het bos begin ik lekker aan dit blog te schrijven. Straks haal ik Cowboy op bij zijn succesgoeroe. We gaan nog uren de oren van elkaars kop kletsen over onze ervaringen deze dag. Maar nu geniet ik nog eventjes van het stille bos, de mooie uitspanning en het heerlijke zonnetje!
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.