Vergeven doet leven!  Behalve als iemand op je hoofd flatuleert, dan ben je wel vergeven, maar met stank voor dank. Heks mediteert met haar beroepsgroep: Opgeruimd staat netjes, weg met die troep!


Op het laatste nippertje ren ik op hoge hakken naar de dichtstbijzijnde geldautomaat om te pinnen. Ik ga mediteren bij Maan en ik kan echt niet weer zonder geld aankomen vanavond. Even later ben ik onderweg naar Den Haag. Het is druk op de weg. Alle stoplichten springen voor mijn neus op rood. Adem in, adem uit. Precies om acht uur parkeer ik mijn auto. Een laatste sprintje over het grint op de oprit en ik ben gearriveerd.
Maan staat me in de deuropening op te wachten. Heks krijgt een dikke pakkerd. Triomfantelijk troont ze me mee naar de keuken. ‘Kijk lieverd, glutenvrije stroopwafels. Speciaal voor jou!’ Wat lief. Ik moet even slikken. Elke keer is er ook voor mij iets te bikken. ‘Maan, je bent echt een schat!’

Ik heb nog tijd voor een kopje thee. We beginnen iets later dan gewoonlijk. Mijn meegebrachte schedeltjes worden in het veld geplaatst. ‘Weet jij wat dit voor’n mineraal is? Ik heb het geweten, maar ben het vergeten….’ Heks  zwaait met een klein blauw schedeltje onder Maan’s neus. ‘Oh dat is, eh, eh, het schiet me zo te binnen…… Hemimorfiet! Ja, dat is het!’


Even later zit iedereen klaar voor de start. Maan neemt ons mee op reis met haar geleide meditatie. ‘Dit is een veld van vergeving, grijp je kans om dingen los te laten, weg te laten vloeien. …….’ Heks zakt diep weg, in de verte hoor ik de stem van Maan. Soms knikkebol ik even, maar ik val niet in slaap. Ik kom in een staat van bewustzijn met andere hersengolven. Ik zie en hoor dingen die er niet zijn. Of wel? Hoe reëel zijn die andere werkelijkheden?

Plotseling zie ik de familie Flodder. Kamerbreed staan ze op het beeldscherm in mijn kop me uit te lachen. ‘Jij bent Sjakie,’ hoor ik in mijn hoofd. Ik kijk nog eens goed naar mijn voeten met de grote Bommelschoenen en mijn vettige tweedehands tweedcolbertje. En inderdaad: Ik ben de maatschappelijk werker van die beroemde asociale familie. Geen wonder dat ze zo staan te smiespelen. Ze hebben me net weer bij mijn kladden gehad!

‘Kijk goed, Heks, hier kun je je voordeel mee doen. Kijk hoe die Flodders met Sjakie omgaan. Absoluut respectloos. Ze gebruiken hem van voor naar achter, zeggen af en toe iets aardigs, als ze wat van hem nodig hebben……  Regelmatig ligt hij in de kreukels in het ziekenhuis, nadat hij voor hen de kastanjes uit het vuur heeft gehaald. Of hij eindigt gekleed in het zwembad, terwijl de hele familie over de grond rolt van het lachen…..’


Ik kijk. Ja, het is niet best om die rol te vervullen. En Sneue Sjakie lijkt ook niet veel te leren van zijn miskleunen. Elke keer begint hij weer vol goede moed aan een hopeloos project. Keer op keer krijgt hij op zijn kloten. s’Avonds praat hij in zijn hoofd alles wat krom is weer recht. Om zich de volgende dag met frisse tegenzin weer in allerlei bochten te wringen en te laten vernederen. Bedankt wordt hij nooit, tenzij met stank voor dank. Dus dit ben ik? Zo opereer ik?

Na de meditatie werken we met de diverse kristallen schedels. Of we focussen ons op het kristallen veld. Vergeven. He Yek. Toch is het goed om te doen. Je doet het voor jezelf uiteindelijk. Het zal de Floddeers tenslotte een worst wezen of je hen vergeeft of niet. ‘Ik moet mezelf vergeven,’ denkt Heks, ‘Ik moet eens ophouden met boos zijn op mezelf, omdat ik dingen verkeerd heb aangepakt…..’

Als ik later aan de anderen vertel over mijn belevenissen krijg ik onverwacht een paar prima adviezen. ‘Altijd heel goed luisteren en kijken. Dan zie je vanzelf of er onzuiverheid is bij de ander en als dat zo is, dan houd je gewoon gezonde afstand. Mensen die zich verliezen in louter slachtofferschap moet je opzij zetten, daar kun je niets mee.  Hooguit vijf, tien minuten luisteren aan de telefoon, maar hou het daarbij. Soms zie je ook de weg bij iemand. Je ziet als het ware welke kant het opgaat bij iemand en dat is niet de kant die jij op wilt. Dan neem je afscheid. Je laat iemand lekker gaan op die gekozen weg . Als iemand teveel over je grenzen gaat en je leeghaalt verbreek je simpelweg het contact. Wees open en kijk en luister met liefde en compassie. Wees gereserveerd.’


De vrouw, die me deze aanbevelingen verstrekt is zelf het levende voorbeeld van wat ze daar zegt. Ze is een spirituele leraar vanuit Tibetaanse traditie en brengt wat ze hier zegt zelf in praktijk. ‘Ik heb juist het idee, dat ik harder moet worden. Ik wil niet meer zo’n zachtgekookte Sjakie zijn, waar iedereen maar overheen wandelt.’ Of pist, denkt Heks erachteraan.

‘Lieve Heks, blijf asjeblieft die open, warme, liefdevolle vrouw, die ja altijd bent geweest. Niemand zit te wachten op nog meer bittere, egocentrische en/of gefrustreerde takkewijven…….’ roept Maan ontdaan. Zij kampt met hetzelfde probleem als Heks, maar weet als geen ander dat het zaak is om liefdevol en open te blijven, ondanks gezaag en gezuig. 

‘De laatste tijd hoor ik vaak  de woorden, die Jezus sprak, toen hij hing te creperen aan het kruis. Naast hem hingen een paar schavuiten van de bovenste plank hem ondanks hun eigen benarde positie nog uit te lachen.  Omstanders bespotten hem vrolijk. “Vader, vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen.” Nou.  Als hij dat op zo’n moment voor elkaar kreeg, dan moet ik die paar nietsvermoedende onverlaten en ander gespuis in en om mijn huis toch wel kunnen vergeven? ‘

Wat is vergeven eigenlijk?’ De vrouw in kwestie heeft een afschuwelijke schoonfamilie. Ze wil hen best vergeven dat ze afgrijselijk in de omgang zijn, maar daadwerkelijk met hen omgaan is niet bepaald wenselijk. ‘Je hoeft hen toch niet aardig te vinden? En weer opnieuw in je huis uit te nodigen?’

Gelukkig niet. Dat scheelt. Snel vergeef ik een heleboel mensen grif wat ze me in mijn optiek hebben aangedaan. Vergeven doe je voor jezelf. Je laat los. Geen haken en ogen meer in die mevrouw of meneer. 

Er zit ver in. En geven! Je kunt iemand natuurlijk ook vergeven met stank. Ik bedoel niet zozeer de stank voor dank: Ik kende vroeger twee broers, die scheten lieten op elkaars hoofd……..  Geheid dat ze er een jeugdtrauma aan overgehouden  hebben! Vergeven vergeven is dan de enige optie!

Met een heleboel gouden aanbevelingen en rare familie Flodderbeelden in mijn kop rijd ik terug naar Leiden. ‘Mijn echte familie was toch ook wel een beetje Flodder,’ grinnik ik in mezelf. Ook wij woonden als eenvoudige agrariërs in een kapitaal huis in een sjieke wijk op een gegeven moment. Tussen de kakkers en de wethouders. Een echte Jambuurt. 


Alleen zat mijn moeder niet met rubberlaarzen aan in de kelder illegaal jenever te stoken. Zij was gewoon een hele goede modieuze zakenvrouw. Zonder jasschort, maar soms wel met een paar vergeten krulspelden op haar hoofd! En tevens heb ik geen broers en zusters in de criminaliteit. De harde humor is echter zeer herkenbaar. Mijn god, wat kunnen ze in mijn familie lachen uit leedvermaak. Het heeft me jaren gekost om te ontdekken, dat dat eigenlijk helemaal niet zo grappig is!

We groeien allemaal op met rare ideeën in onze kop. Geërfd van onze gekke voorouders. Heks heeft uit lijfsbehoud haar grenzen opgegeven. En laat dat nu net heel stom zijn. ‘Als je niet thuis bent kan er van alles gebeuren met je huis. Iemand kan inbreken, de boel in de fik steken. Zorg dat je thuis bent. Thuis bij je ademhaling!’ Aldus mijn leermeester Thich Nhat Hanh. 


‘Als je liefde en compassie kunt genereren is iedereen je partner’ is ook een hele mooie uitspraak van Thay. Jaren stond die wijsheid hoog in mijn vaandel. Hopelijk lukt het me om te vergeven. Weer te leven. Niet langer vergeven te zijn van woede en pijn. Met een beetje geluk en wijsheid zal iedereen ooit weer mijn partner zijn! 

Later zoek ik Hemimorfiet op in mijn huisbibliotheek. Het blijkt een zeer beschermende steen te zijn. Vooral tegen kwaadwillende gedachtes en manipulaties!  Ook helpt deze optimistische steen ingesleten gewoonten te veranderen. Hij laat je volkomen open en eerlijk zijn in je emotionele communicatie…… Goed steentje voor Heks nu. Het gekke is dat het ding al een jaar op mijn keukentafel staat en me nooit echt is opgevallen…… 😉

Zonnige zondag zonder zorgen. Iedereen blij, alleen verbolgen agentjes met hun bonnenboekjes; Delen straffen uit en billenkoekjes….. Galopperend op hun stalen rosjes knuppelen ze junks uit de bosjes….. Kiddy Ride Police Control heeft waarschijnlijk zelf het meeste lol!


Zonnige zondag zonder zorgen. Eerst gaat Heks naar de kerk. Met haar boekje vol zilverwerk. We krijgen een preek voor onze kiezen over schoonheid. Heks kent de spreker goed uit haar jonge jaren. Toen ikzelf nog een schoonheid was!

Ik zit naast een prachtige vrouw in een knalgeel linnen gewaad, die de strekking van de preek volledig onderstreept.

‘Wat heb je een mooi, ja wat is het, broekjurkpak aan!’ roep ik enthousiast na de eucharistieviering. Deze dame ziet er altijd fantastisch uit. Heks is bepaald niet de enige, die hier op aarde is ter decoratie!

Ik drink koffie met een koorgenoot. Hij praat me bij over alle aanstaande concerten. Jip en Janneke hebben corvee. Ze staan als vanouds achter de koffietafel. ‘Je hebt weer over ons geschreven,’ gniffelt Janneke, ‘Jip had het in de gaten.’ Ik help eventjes met het inschenken, maar neem even later afscheid.

‘Over een paar weken passen we weer op het huis van onze dochter, dan kom je weer koffie drinken, he?’ Het is intussen een traditie aan het worden. ‘Dit jaar neem ik mijn hondje mee!’


Volledig verguld met al die positiviteit fiets ik naar huis. De stad loopt vol mensen, er is van alles te doen. ‘We gaan zo op stap, schat,’ zeg ik tegen mijn hondje, ‘Hopla neemt ons mee naar een picknickfestival in het Van der Werfpark.’

Het is warm weer, maar gelukkig niet zo warm, dat je niet met een hond door de stad kunt lopen.

Even later belt mijn vriendin aan. We vliegen elkaar om de hals en wisselen geschenken uit. ‘Ik heb iets meegenomen voor je van Ibiza. Kijk.’ Een prachtige koperen slangenarmband voor de bovenarm glijdt in mijn handen. Wauw. ‘Als ik een tattoo zou nemen zou het een slang zijn rondom mijn rechterbovenarm,’ roep ik verrukt. Het cadeautje is helemaal raak.

Mijn vriendin krijgt een witte katoenen strokenjurk. Uit de kledingkast van Heks. Helemaal haar stijl en van een ongelofelijk fijne katoen. ‘Prachtig, echt iets voor mij! Dank je wel!’

In het park is het een drukte van jewelste. Het plantsoen ligt bezaaid met picknickende mensen. Langs het pad staan kraampjes met hebbedingetjes, je kunt er ook lekkere nekmassages uitproberen of je wagen aan aan een soepje of sapje uit een foodtruck.

img_6897.jpg
Hopla gaat voor een handmassage. Ik wil ook, maar moet eventjes wachten. ‘Neem maar plaats in onze wachtkamer,’ grapt de dame van het kraampje, terwijl ze op een tuinstoel wijst. Ik zit heerlijk in het zonnetje naar al die blije mensen te kijken. Jeetje, wat leuk.

Plotseling komen er een paar motoragenten aangevlogen. Hun miniatuur-motorfietsen galopperen als paarden door de lucht. Als ze dichterbij komen zie ik dat agent en motor op een rijdend onderstel staan. In een apparaat op een paaltje kun je een muntstuk werpen. Een verwijzing naar de herkomst van de iniemini motorfietsjes…..

Vlak voor mijn neus stoppen de heren motoragent. Met uitgestreken smoelwerken lopen ze om de geparkeerde auto van de sap en soepcaravan. Het wrak wordt aan een grondig onderzoek onderworpen. ‘Is dat uw voertuig?’ vragen ze aan willekeurige voorbijgangers tot groot vermaak van de omstanders.

Niet veel later trekken ze hun bonnenboekjes tevoorschijn. Ze schrijven een fikse bekeuring uit! Zonder te verblikken of verblozen prikken ze de prent achter de ruitenwissers.

Stram marcheren ze terug naar hun bolide. Met een geroutineerde beweging slingeren ze zich weer op hun stalen ros en voort gaat het weer. Op zoek naar de volgende onverlaat die huns inziens de fout in gaat!


‘Oh, oh, haha,’ hikt mijn vriendin een half uurtje later als de heren weer aan komen hobbelen. Ze heeft de vorige voorstelling gemist door die massage en weet werkelijk niet wat haar overkomt. Ze zijn zo grappig, deze nepagenten. Vooral omdat er geen lachje af kan.

‘Het moet heerlijk zijn om te doen,’ verzucht mijn maatje, ‘vooral als je van uniformen houdt!’ Heks beaamt het. Wat zullen die twee een pret hebben gehad bij de voorbereidingen! We zitten intussen op een terrasje te klessenbessen. De heerlijke middag is alweer voorbij. Even later nemen we afscheid.

Op weg naar huis beleef ik het laatste hoogtepunt van die dag. VikThor piest eindelijk echt tegen een paaltje. Na weken verwoed oefenen is het dan zover! Meneer tilt zijn achterpoot hoog op en balanceert op de drie overgebleven poten. Vervolgens richt hij een loepzuivere straal op 1 van de vele stomme paaltjes die Leiden rijk is. Hoera! Dat doe ik hem niet na!

Jammer genoeg zijn die nepagenten niet in de buurt. Die hadden VikThor vast opgepakt wegens openbaar urineren tegen staatseigendom. Met de nadruk op dom 😉

Kiddy Ride Police Patrol

Grenzen stellen, bij de konijnen af, het valt om den donder niet mee, nee. Af en toe valt er iets te lachen, maar door de bank genomen voelt het niet OK. Maar dat is het wel!

Donderdagmiddag scheur ik naar Amsterdam. Elfje is in de lappenmand en Heks gaat haar opvrolijken. Als ik aankom staat er een flets fladderwezentje bij de voordeur, maar tegen de tijd dat ik vertrek zwaait mijn vriendinnetje me vrolijk uit. ‘Ik voelde me toch een partij belabberd toen je kwam, maar ben behoorlijk opgefleurd, schat. Wat was het heerlijk je even te zien…’

Wij worden altijd blij in elkaars gezelschap. Vanaf de allereerste dag dat we elkaar tegenkwamen bij een therapeutisch schreeuwweekend ruim twintig jaar geleden…..

‘Ik ben eindelijk begonnen om grenzen te trekken en vervolgens ook te hanteren in mijn leven. Het wordt me niet in dank afgenomen…’ we kletsen een beetje bij over het fenomeen grenzen. Vooral het ontbreken ervan in ons bestaan. ‘Ik word voortdurend overvraagd. Het is nooit genoeg, mensen willen altijd meer, meer, meer…..’

‘Ik pik niks meer. Zoals wildvreemden die zich komen misdragen op mijn feestjes bijvoorbeeld. Ik knikker ze zonder pardon op straat!’ We schateren het uit. We zien het voor ons hoe mijn kleine Peruaanse vriendin grote dronken eikels de deur uit gooit.

Heks heeft ook wel eens een boom van een vent de deur uitgesmeten. Een paar jaar geleden alweer. De man had me verschrikkelijk overtuigend het hof gemaakt en het was hem gelukt om Heks te veroveren….. Helaas was het een idioot, je zag het niet aan zijn neus, maar in dagdagelijks contact kwam zijn gekte onmiskenbaar naar boven zeilen.

Zodra hij Heks had ingelijfd, begon hij moeilijke kotsgezichten te trekken. Eerst dacht ik aan terugkerende buikgriepjes. Daarna wist hij me ervan te overtuigen dat hij overtraind was. De man deed aan wielrennen, vandaar. Maar het bleek om een vrouw te gaan, die hij niet kon vergeten. Een Russische schone van de importbruidsite.

Naar eigen zeggen was hij vrijgezel toen hij Heks tegenkwam, maar de waarheid is, dat hij snel zijn vage relatie met die dame had beëindigd zodat hij met mij uit kon gaan. Of misschien niet beëindigd, maar on hold gezet…….. Helemaal duidelijk is het nooit geworden. Daar heb ik achteraf ook geen enkele moeite meer voor gedaan.

Op een dag gingen we gezellig met hondje naar het strand. Uren zaten we te flikflooien. Af en toe keek hij eventjes moeilijk, maar ja, overtraind , dan krijg je dat…… Beweerde de sukkel.

Bij een strandtent genoten we van een heerlijk galgenmaal. Op foto’s zie je een verliefd stel, hij had zijn moeilijke gezicht eventjes in de kast gestopt. Maar niet voor lang. Eenmaal thuis begon hij weer heel erg te steunen en kreunen. En bepaald niet omdat we heerlijke seks hadden! ‘Wat is er toch met je? Ben je echt zo moe? Of is het iets anders?’ vraag je dan natuurlijk als mens met spiegelcellen, compassie en verstand in je kop.

Hij kon de Russische postorderbruid niet vergeten. Heks liet hem niet uitpraten, maar greep hem bij zijn grote knaagdierenflapoor en sleurde hem direct naar de voordeur. Verbijsterd keek hij me aan, volkomen versteend als een konijn in het licht van mijn woedende koplampen. Ik opende de deur en smeet zijn lange lijf met al mijn kracht naar buiten.

Zo hard dat hij tegen de deur van de overbuurman vloog……’Je moet eens een keertje nadenken voordat je met dat sneue stampertje van je ergens acte de présence geeft ……’ gilde Heks hem na vanuit het keukenraam. Ik heb hem nooit meer gezien. Wel hoorde ik later dat de berg die hij die week per fiets zou gaan beklimmen hem een lesje heeft geleerd.

Een jaar trainen kon niet voorkomen dat mijn snelle reflex op zijn gezever er voor zorgde dat hij nooit boven op die Marmotte heeft gestaan. Al tijdens de eerste kilometers moest hij afhaken……..

‘Haha, een Marmot beklimmen,’ Kras ligt in een deuk als ik haar dit verhaal vertel. ‘Ja, nadat hij zijn Rusische Marmotje niet kon vergeten lukte die Franse Marmotte ook niet meer. En bij dit tover-marmotje was hij niet meer welkom…….’

Soms heb je achteraf nog best lol over iets, dat je destijds heel verdrietig heeft gemaakt. Want zeg nu zelf, wat zijn dat voor’n praktijken? Dames het leven zuur maken gevolgd door zielig gezever? Hou die konijnenkop alsjeblieft uit mijn kippenhok. Uit elk kippenhok……

Soms lukt het prima om mijn grenzen aan te geven. Als iemand er zo grotesk overheen gaat bijvoorbeeld. Maar het zijn al die kleine grensverschuivinkjes die me de das omdoen. De mensen, die zich langzaam een weg naar binnen vreten in mijn leven. Zich daar settelen, of zelfs innestelen als een parasiet en steeds veeleisender worden. Daar doe ik heel veel verkeerd.

Sinds de korreltjes Ridderspoor lukt het me niet meer om ergernis door te slikken. Ik wil ook niet in mijn eigen woede stikken. Het moet er dus uit. Het paard van mijn woede draaft over vlaktes oud zeer. Onderdrukken lukt ook al niet meer…..

Heeft iemand me jarenlang betweterig de les gelezen over de opvoeding van honden en heb ik altijd braaf geluisterd, terwijl ik me gek erger? Ja, lekker makkelijk om aanmerkingen te hebben op mijn vorige hond, dat was een lastig portret. Die is verpest door Boze Buurman Veter Aars. Maar nu pik ik het niet meer. Neem zelf een hond, ga zelf in bad, maar val me niet lastig met die onzin dat het slecht is om je hond af en toe te wassen. Voor mensen kan het overigens ook geen kwaad!

Eindelijk vind ik ook woorden om lucht te geven aan de diepe ergernis die een goede vriendschap heeft verruïneerd. En weer gaat het over grenzen, slecht aangeven van grenzen, grensoverschrijdende mensen, die me perfect weten te vinden en anderen belangrijker vinden dan jezelf. De ander voorop zetten. Zoveel rekening houden met de ander dat je jezelf ernstig tekort doet.

Bij de keuze: Pijn doen of pijn lijden? Altijd zeggen: Dan maar pijn lijden…….

Gisteren deel ik een paar flinke dreunen uit. Natuurlijk vind ik dat niet leuk. Maar als ik het niet doe blijf ik pijn lijden.

Elk mens is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen leven. Je moet het zelf doen. Een ander kan je problemen niet oplossen en een ander kan je leven al helemaal niet voor je leven……

Ik heb mijn handen meer dan vol aan mijn problematische bestaan. Maar als ik mijn beperkte energie nu eindelijk eens voor mezelf houd dan zal het wel gaan.

Dit boek moet ik maar eens gaan lezen……

Gaby Olthuis : Leer je grenzen stellen.

In je eentje is er niets aan. Ook niet voor een eendje. Opgedragen aan alle eenzame eenlingen en eenden. Maar vooral aan de eend zonder snavel. Bij wijze van nagedachtenis….. En haar man natuurlijk. Maar die heeft vast alweer een ander: Dat is me er eentje!

IMG_0085

IS ER NIETS AAN……..

Wat is er toch aan de hand? De laatste dagen word ik doodgegooid met het fenomeen trouwen. Dat mijn vriendinnetje dat gaat doen vind ik geweldig. Ze trouwt met haar droomprins: Een leuke knappe  man van haar eigen leeftijd met wie ze al jaren dolgelukkig is. Voelt helemaal goed. En zelfs dan is het een enorme stap. Een mijlpaal!

Maar al die achterlijk televisieprogramma’s rondom dit thema maken me misselijk. Van het lachen soms, moet ik eerlijk toegeven. Maar de ondertoon is wel degelijk walgelijk: Kijkcijfers halen uit andermans ongeluk, want de stumpers die worden opgetrommeld voor dergelijke programma’s willen zo graag een relatie dat ze het er voor over hebben om zich finaal voor gek te laten zetten op televisie.

Maar ja, moeten ze zelf weten, die mensen. Ze zijn tenslotte volwassen. Oud en wijs genoeg zou je zeggen.

In Nederland is sinds enige tijd ook zo’n soort programma op de buis. Gepresenteerd door  Peter van der Vorst. ‘Zo’n leuke man, echt de ideale schoonzoon,’ aldus een vriend van Heks zo’n vijfentwintig jaar geleden, ‘Naar zo’n vent ben ik op zoek.’ Intussen heeft hij een veel leukere man gelukkig. Minder vilein. En nog veel knapper.

Wat houdt dit concept dan weer in? Nou, wat denk je? Wildvreemde mensen worden aan elkaar gekoppeld door de ‘WETENSCHAP’. Dit woord wordt in dit programma op eerbiedige toon uitgesproken. Als betrof het inzichten van God persoonlijk. Meer voor de hand ligt dat het selecteren van de kandidaten meer geluk dan wijsheid is…..

Ook bij deze stompzinnige manier om aan een partner te geraken loop je extra risico een narcist te treffen. Al die aandacht op televisie werkt dat flink in de hand! Heks ziet er direct eentje voorbij komen. Gelukkig haakt de idioot af voordat hij met zijn slachtoffer kan trouwen. Het arme mens weet het niet, ze is zwaar teleurgesteld als het feest niet doorgaat, maar ze is een afschuwelijke dans ontsprongen……

De deelnemende partijen zien elkaar voor het eerst op de trouwdag voor het altaar. Een beproefd recept in talloze culturen, waar jongelui nog ouderwets worden uitgehuwelijkt. Hier ter lands is dat alweer eventjes geleden, sinds de romantiek geloven we in de romantische liefde, maar maak je geen illusies. Ook onze voorouders bemoeiden zich eindeloos met de partnerkeuze van hun nakroost. Het was tenslotte je oudedagsinvestering, zo’n kind. Dus dan wil je wel dat het een beetje goed zit allemaal. Vooral financieel…..

Maar goed. Heks kijkt verveeld naar het geneuzel voor haar neus. Boeien!

Twee weken geleden fiets ik op net zo’n druilerige zondagmiddag als vandaag richting Merenwijk. VikThor loopt naast de fiets. Zijn kar hangt erachter. Ik moet extra hard trappen, want iemand heeft de computer van de fiets gejat. De fietsenmaker om de hoek heeft me ter vervanging een afgekeurd exemplaar cadeau gedaan, maar die doet het steeds maar 12 seconden. Heel bizar. Daarna slaat hij uit.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Plotseling landen er een paar eenden naast het fietspad. Ze hippen vanuit het niets over het hek van het rioolwaterzuiveringsbedijf heen. Net buiten de binnenstad. Later ontdek ik dat er hele kolonies kwakers met enige regelmaat enthousiast door de stinkende basins snateren. Eerder is me dat nog nooit opgevallen!

De man in het gezelschap vliegt direct op en duikelt voor mijn fiets door de lucht. Aan de andere kant plonst hij in een sloot. Ik sta intussen stil en heb mijn alerte jachthondje in zijn kippennek gegrepen voordat hij zich op de verschrikte kwaakdame voor zijn voeten kan storten.

So far, so good. Niets aan de hand. De eend vliegt weer op en schiet achter mijn fiets langs naar de overkant. Precies tussen fiets en fietskar door. En dat wordt haar fataal.

Precies op het moment dat ze aan de andere kant tevoorschijn komt fietst er een Chinees voorbij. Het is een piepjonge student medicijnen met een conditie van Olympische afmetingen. Als een speer suist hij langs me heen op zijn racefiets. Een akelig gekraak volgt hem op de voet. Gefladder en een doffe plof. De eend ligt levenloos op het fietspad……..

Het gebeurt in een flits. Heks begint te schreeuwen nog voordat ze haar stem hervonden heeft. Piepende lucht uit opengesperde mond. De man stopt. Grote verschrikte ogen. Een paniekerig fladderende Heks en een dood vogeltje. Wat is het verschil?

Als ik van dichtbij nog eens goed naar de eend kijk ze ik haar moeizaam ademen. Ze leeft nog! Maar net als ik haar wil pakken vliegt ze op. Rakelings scheert ze langs de Chinees. Met een plons landt ze in de sloot , vlak bij haar prins gemaal. Die heeft weinig van het ongeluk meegekregen. Vrolijk duikelt hij onder water op zoek naar iets eetbaars.

Op het asfalt aan mijn voeten ligt een plasje bloed. De schrik slaat me om het hart.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Het verkeersslachtoffer dobbert verdwaasd in het rond. Haar snavel hangt op half zeven. Dat zie ik nu pas. Oh bah, wat ziet dat er afschuwelijk uit. Heks raakt nu volledig in paniek. Ik kan totaal niet tegen onnodig lijden, maar al helemaal niet als het een dier betreft. Ik moet die schat te pakken krijgen, maar hoe?

Een half uur later arriveert de dierenambulance. Heks en de Chinees zijn helemaal doorweekt intussen. Onze halfbakken pogingen om het dier te vangen zijn volstrekt mislukt. De eenden zitten nog in de dezelfde baggersloot. ‘Moddersloot’ heet de afwatering officieel. Echt waar. Ga maar op de kaart kijken…..

Het mannetje blijft zorgvuldig bij zijn geliefde in de buurt. Maar of hij nu echt doorheeft dat er iets helemaal loos is….

De medewerkster van de dierenambulance is een bekende van me. Maar waar heb ik haar eerder ontmoet? We kijken elkaar meermalen doordringend aan. ‘Ik ken je ergens van,’ galmen we naar elkaar, terwijl twee grote vangnetten uit de ambulance worden gehaald. We gaan het arme beest proberen in zo’n net te verstrikken.

‘Het is werkelijk niet om aan te zien, ik word hier gewoon beroerd van,’ de vrouw rent intussen geagiteerd met een net langs de sloot. Aan de andere kant van het water sprint de Chinees. Hij is over een hoog puntig hek geklommen en heeft daarbij bijna zijn klokkenspel verspeeld. Dat heeft hem ogenschijnlijk gemotiveerd om extra hard te rennen en absurd hoog te springen.

Ondanks alle inspanningen krijgen we de eend niet te pakken. Na de zoveelste uitputtende run langs Moddersloot vliegt het echtpaar plotseling echt weg. We zien hen langzaam boven het maaiveld uitstijgen. Sierlijk zwenken ze naar links, de spoorbaan over. ‘Aan haar vleugels mankeert niets, het arme dier,’ hoofdschuddend staan we hen na te kijken.

Ze heeft geen schijn van kans. zonder snavel kun je niet eten. En ook kan ze haar vacht niet meer invetten. Dus zelfs al krijgt ze iets eetbaars binnen, dan nog zal ze binnenkort gewoon zinken als ze probeert te zwemmen……

De Chinees slingert zich omzichtig langs het hek, terug het fietspad op en valt bijna in de sloot: Hij haalt liever een nat pak, dan nogmaals met zijn kloten die punten te trotseren. Het is een vent met ballen en dat wil hij graag zo houden!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Vriendelijk schudt hij me daarna de hand. We stellen ons op de valreep aan elkaar voor. Ik doe een poging zijn naam uit te spreken, maar faal jammerlijk.

Ik heb geen idee wat er in het jong omgaat. Hij is zo aardig! En zo beleefd! Een uur lang trotseert hij kou en narigheid om een kansloos dier te redden. En dan nog eentje, die in zijn thuisland met enige regelmaat als hoofdgerecht wordt geserveerd. Voelt hij zich schuldig? De snavel brak tenslotte af tussen zijn snel ronddraaiende spaken!

Heks voelt zich wel een beetje schuldig. Als ik daar niet had gefietst, dan was dit niet gebeurd. ‘Wat jammer dat jullie geen jachtgeweer hebben om zo’n dier een genadeschot te geven, Al zou je em maar kunnen verdoven,’ Heks verbaast zich hier echt over. ‘We mogen bijna niets in zo’n geval. Dat is inderdaad heel vervelend,’ de mij bekende onbekende dame van de dierenambulance bergt de netten weer in de auto, ‘Het dier zal ongetwijfeld sterven. Waarschijnlijk van honger en uitputting.’

Dan ziet ze plotseling VikThor zitten in zijn fietskar. ‘Nu weet ik wie je bent. Ik ben de vrouw van die hond die nooit los mag, we hebben elkaar onlangs nog gesproken.’ Opgelucht lachen we elkaar toe. ‘Haha, ja, ik herken ook regelmatig mensen aan hun hond, tot ziens dan maar in een Leids park. En ontzettend bedankt voor je inspanningen!’

Die nacht brand ik een kaarsje voor de eend. En voor haar man. Hij had dan natuurlijk niets in de gaten en was vrolijk aan het snateren, maar morgen kwaakt hij wel anders. ‘Moeder aarde, haal dit prachtige schepsel snel op. Laat haar niet te lang lijden. En zorg een beetje voor dat ventje, ik vindt het toch zo zielig voor hem,’ prevel ik zachtjes voor me uit.

Waar de ellende van allerlei echtparen in stomme televisieprogramma’s me volstrekt koud laat kan ik hier nachtenlang niet van slapen. Ik kan er zelfs nauwelijks aan denken. Heks is echt een watje.

Pas weken verder kan ik er iets over schrijven. Die eend is zeker dood nu, haar ellende is voorbij. En dat kereltje heeft vast alweer een nieuw liefje. Hoopt Heks.

Zo zijn eenden. Zo promiscue als wat!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

 

 

Staartklokken, domkoppen en eierdoppen: Geluk is met de dommen, maar dan wel AUTONOME domkoppen, die in VERBINDING met anderen hun EI kwijt kunnen: De drie voorwaarden voor een vervuld bestaan!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Anderhalve maand geleden vliegt Heks op haar bezemsteel naar een familiereünie. Het is een bijeenkomst van de broers, zussen, neven en nichten van mijn grootmoeder aan vaderszijde. Wat er nog van over is. Een paar jaar geleden was er inderdaad nog een zuster van mijn oma bij. Het absolute nakomertje. De hekkensluiter van een eindeloze reeks kindertjes na evenzovele levensgevaarlijke bevallingen.

Een veelvoorkomend verschijnsel in die generatie. Tegenwoordig krijgen veel vrouwen pas hun eerste kind boven de veertig….

Nu zie ik niet zoveel familie over het algemeen, hoewel ik uit een enorm geslacht stam. Deze rare heksenappel is echter zover van de boom gerold: Hij wordt door de andere brave appels nauwelijks nog herkend als zijnde afkomstig van dezelfde stam.

Ach ja, brave appels. Het zal me wat. De braafste appels doen soms de raarste dingen. Ze gaan chronisch vreemd of slaan hun kinderen. Dat zul je mij niet zien doen. Vooral ook omdat ik geen kinderen heb. Laat staan een partner. Ik behoor dus tot de beste stuurlui als het op relaties en opvoeden aankomt. Dat je het maar weet!

Mijn hond sla ik ook niet. Noch mijn katten. Ik zie niet veel heil in lijfstraffen. Ze schieten hun doel voorbij en kweken alleen maar agressie. Voor je het weet heb je al je eigen woede vrolijk weer doorgegeven aan de volgende generatie.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Op de reünie zie ik allemaal mensen die ik nauwelijks ken. Of herken. Met deze tak van de familie heb ik als kind weinig te maken gehad op de één of andere manier. Maar sommigen herinner ik me goed van een paar jaar geleden, toen ik ook bij een dergelijke gelegenheid aanwezig was.

Tevens zijn er een paar volle nichten van me aanwezig. Ze zijn wat ouder dan Heks, hetgeen op jeugdige leeftijd heel veel uitmaakt. We hadden dus niet zoveel contact toen. Toch herinner ik me een magische middag met één van die meiden. Ze nam me mee voor een bezoek aan een oudtante.

‘We liepen eerst de hele Leidseweg af. Best een end voor mijn doen toen. Het huis van je tante op de Krimkade had een enorme wat duistere achtertuin met een heuse boomgaard. Binnen was het donker en stil op het getik van een paar duizend klokken na. Overal stonden van die Friese staartklokken herinner ik me. Ze gingen ook allemaal slaan op een gegeven moment….’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Mijn nicht moet lachen. ‘Dat je dat nog weet! Die tante had inderdaad een heleboel klokken in huis: Ze verzamelde ze. Die uurwerken liepen ook allemaal. Vandaar al die herrie. Om het kabaal een beetje te beperken liepen ze allemaal ongelijk!’

Op de terugweg vonden we een doos met oude spelletjes langs de weg. Bedoeld voor het grof vuil vermoed ik nu, maar voor ons was het een schat. We hebben ons de rest van de middag met al die kapotte troep vermaakt. Er zat een prehistorische paardenracebaan bij! Een gouden herinnering.

Even later heb ik een heel aangenaam gesprek met haar man. Wat een leuke vent! Ik heb hem eigenlijk nog nooit echt gesproken. Hij blijkt een echt mensenmens te zijn. Werkt met jongeren, die in de problemen zitten. Als hij zijn CV samenvat is dat de rode draad. Bijzonder.

‘Er zijn drie voorwaarden voor menselijk geluk heb ik ontdekt. Als er aan één van die drie vereisten niet wordt voldaan worden mensen ongelukkig.’ Heks wordt wel erg nieuwsgierig naar die drie magische condities. Wat zijn ze? En beantwoordt mijn bestaan hieraan?

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Ten eerste heeft elk mens behoefte aan autonomie. In hoeverre men daar behoefte aan heeft is per mens verschillend. Sommigen willen volstrekt beschikken over hun eigen leven, anderen vinden het prima als ze enigszins afhankelijk zijn. Het is vooral belangrijk dat je behoefte aan autonomie klopt bij de mate van autonomie, die je in je leven ervaart.’

Oh. Ik snap nu eindelijk waarom ik knettergek wordt van mijn leven. Ik hang aan allemaal touwtjes, terwijl ik juist een enorme behoefte heb aan autonomie. Door mijn ziekte heb ik natuurlijk geen werk. Goddank heb ik een WAO uitkering en geen bijstand.

Met de Sociale Dienst heb ik in een duister verleden ook te maken gehad. Toen al een ramp vond ik: Ze grabbelden als het ware in je onderbroek. En dat was nog in de tijd van de Zorgzame Samenleving! Dat moet nu nog veel erger zijn.

Ik heb er in elk geval een geweldige schuld aan over gehouden: Omdat ik recht heb op een erfenis moet ik elke netto ontvangen cent bruto terug betalen te zijner tijd. Op zich niet erg, maar ik heb wel destijds al dat gegrabbel moeten doorstaan…..

Met mijn huidige uitkering is dus wel te leven, maar leuk is anders. Je eigen geld verdienen heeft gewoon een andere kwaliteit. Helaas ben ik door de jaren heen ook van andere potjes afhankelijk geworden.

Wat begon als goed bedoelde humane hulp om te zorgen dat ik mijn autootje kon blijven rijden en mijn medicijnen kon blijven betalen is ontaard in totale afhankelijkheid van de gulle gever. En dat voelt dus niet goed. En nu weet ik waarom: Het past niet bij mijn persoonlijke behoefte aan autonomie.

Ik realiseer me echter heel goed, dat ik zonder die ondersteuning echt niets meer kan doen. Geen retraites meer in Plumvillage. Geen zangles meer in Barendrecht. Geen knalgele auto. Geen projectkoor. Geen biologisch groentenpakket.

Het roer zal dus echt om moeten!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘De tweede voorwaarde voor geluk is verbinding. Je hebt dat nodig om je senang te voelen,’ de man ziet mijn verschrikte gezicht, ‘Het kan ook verbinding in spiritueel opzicht zijn, Heks…..’ Gelukkig maar. Dan is er nog hoop. Want verbinding is niet mijn sterkste kant. Uitgekotst door familie en bepaalde vrienden voel ik me vaak een cel buiten het goddelijk lichaam.

Maar met de natuur, mijn dieren en die paar goede vrienden voel ik me wel degelijk verbonden. En met mijn kerk en Thay’s  sangha. Met het goddelijke…… Goddank.

‘Dan moet je tot slot nog je ei kwijt in de wereld. Heel belangrijk voor de mens. Dat je het gevoel hebt bij te dragen, echt te doen waarvoor je bent geschapen. Dat je je kunt uitdrukken…’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Heks doet al jaren voor spek en bonen mee. Het lukt me nauwelijks om overal op te draven, laat staan dat ik iets bijdraag. Mijn ei zit vaak halverwege mijn eileider weg te kwijnen. Ik heb de puf niet om em eruit te puffen. Geen idee ook waar ik dit kwetsbare stuk van mezelf moet leggen. En eerlijk gezegd zit er niemand  op mijn halvezolige zieke ei te wachten natuurlijk….

Maar Heks, dit blog is toch een beetje jouw ei? Moet je eens kijken hoeveel mensen dit dagelijks zitten te lezen? Over de hele wereld! Dat doen ze toch ook niet voor de kat zijn kut? En hoe vaak krijg je niet hartstikke leuke reacties op je schrijfseltjes? Zit jezelf niet zo af te kraken!

Dat is ook zo. Net als de meeste mensen waardeer ik niet waar ik goed in ben, wat me gemakkelijk afgaat, maar streef ik naar het onmogelijke. Een recept voor mislukking.

Wat een leuk gesprek heb ik met de man van mijn nicht! Het zal me nog dagen bezig houden. Weken zelfs. Maar het is wel plotseling afgelopen als oudoom Piraat van der Fluit bijna bij me op schoot springt.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Hij is een enorme charmeur. Vol overgave begint hij met me te flirten. Hij vraagt me het hemd van het lijf en vertelt zelf ook honderduit. Dit alles gelardeerd met allerlei complimenten. ‘Hoe is het toch mogelijk dat jij geen verkering hebt? Je bent zo’n mooie meid!’ roept hij tot besluit verbijsterd. Hij kan er niet over uit.

Zijn eigen hoogbejaarde vrouw mag er ook zijn overigens. Prachtig in de kleertjes, mooi in de make up staat ze een sigaretje te roken bij de voordeur. ‘We doen ons best, Heks, altijd zorgen dat je er goed bijloopt, hoor!’ glimt ze als ik haar een compliment maak bij het afscheid.

Ja, dat doet Heks. Dat is ook iets wat ik goed kan. Als een filmster rond paraderen bij tijd en wijle.

Maar vandaag ben ik een toddebak. Ik zit een beetje in de lappenmand en de piepzak. En dan krijg je dat.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Grieperig paasweekend, Heks vertoeft grotendeels in bed. Toch heb ik ook eventjes pret! Gezellige paasbrunch met Frogs en mooie expositie van Fred Rohde,’ Nummer 14’: Foto’s uit 1985, waarop ons nationale voetbalicoon Johan Cruijf met Ajax traint op het strand van Wassenaar…….

 

Paasbrunch, Ysbrandt ligt geduldig onder de tafel te wachten op wat komen gaat…. Stukje worst bijvoorbeeld…..

Pasen valt vroeg dit jaar. Het is net lente. Die verdraaide klok gaat precies op eerste paasdag een uurtje vooruit. Dat betekent een hele korte nacht. Om kwart over acht beginnen alle kerkklokken in de binnenstad te luiden!

Heks loopt al nachtenlang te spoken. Er zit een gemeen virus in mijn lijf en ik ben oververmoeid door de uitvoering met mijn koor. Bovendien hangen er allerlei gewrichten uit de kom. Niet bepaald lekker. Ik heb donderdag grotendeels in bed doorgebracht, maar vrijdag niet. Ondanks mijn krakkemikkige constitutie doe ik boodschappen en kook zelfs eten. Ik ben het in bed liggen beu.

Heks in haar paaspakje met eierdopje

Zaterdag maak ik een flinke wandeling met mijn hondje. ’s Middags loop ik zelfs lekker over de markt te flaneren. Ik flirt met een marktkoopman met trieste ogen. Even later staan ze niet meer zo triest. Later maak een uitgebreid praatje met een jochie dat zijn vader aan het helpen is in de notenkraam. ‘Mevrouw, wilt u een paar nootjes proeven?’ Natuurlijk, oh wat zijn ze lekker. ‘Wat is dat voor’n soort hondje? Hij ziet er zo leuk uit,’ het ventje is helemaal vertederd door mijn Varkentje. En ik door dit kereltje!

Heks en Frogs zien momenteel overal nummer 14……….

 

Zondag sta ik uitermate brak op. Ook al voor de zoveelste keer. Vandaag echter trek ik nauwelijks bij na een paar uur. O jee, nu is het echt mis. Er zit geen enkele rek meer in. Ik heb mijn hele trukendoos al open getrokken en nog geeft mijn lijf geen sjoege.

Even overweeg ik om mezelf een gigantische schop onder mijn kont te verkopen, teneinde toch naar de kerk te gaan, maar ik heb de puf niet. Ook heb ik spierpijn, hoofdpijn en buikpijn. Ik krijg geen hap door mijn keel. Eerst maar eens een rondje fietsen met het hondje. Het is ijskoud. Bibberend werk ik mijn verplichtingen af. Mijn lichaam houdt het voor gezien. Ik krijg mezelf niet gereanimeerd vandaag.

In de loop van de middag stuur ik Frogs een nood-sms. ‘Heb je zin in een lekkere wandeling me een lief Varkentje?’ Het is natuurlijk maar de vraag of hij tijd heeft. Goddank komt mijn kikkervriend mijn hondje ophalen. ‘Ik breng hem vanavond wel terug, kruip maar lekker in je bed, Heks. Of zal ik em gewoon een nachtje bij me houden?’

‘Breng em maar terug Frogs,’ Heks kan haar schatje niet missen. Bovendien zie ik dan ook nog een medemens vanavond. Ook belangrijk als je dagenlang in bed verdwijnt! Toen ik Pappa afgelopen week sprak vertelde hij over een flinke griepaanval, die hij een paar weken geleden het hoofd moest bieden. ‘Echt heel erg Heks, helemaal niet leuk. Goh, wat was ik er beroerd aan toe. Ik heb wel 5 dagen in bed gelegen!’

‘Zit niet te zeuren, schat, ik heb dagelijks met dit soort toestanden te maken. Momenteel heb ik elke nacht koorts of iets wat daarvoor doorgaat. Elke ochtend sta ik doodziek naast mijn bed. En ik zie soms dagenlang geen mens, behalve in een park als ik met m’n hondje loop rond te stumperen. Maar met dit zure weer van de laatste maanden zijn ook de parken leeg en somber.’

Op tweede paasdag hebben Heks en Frogs afgesproken voor een gezellige brunch. Aanvankelijk was het plan om een aantal vrienden uit te nodigen, maar dat gaat niet lukken natuurlijk .

De tafel staat vol lekkere dingetjes. Ik heb kwarteleitjes gekookt. Frogs eet er zowaar eentje op. ‘Ik hou alleen van paaseieren, Heks. Daar werd ik als kind al mee geplaagd…..’ We zitten gezellig te keuvelen tussen de bloemen en planten: Ik heb een complete voorjaarstuin aangelegd op mijn keukentafel.

Die middag gaan we eventjes kijken bij een kleine expositie over Johan Cruijf. Onze vriend Trueman heeft dit nationale icoon in 1985 gefotografeerd, toen hij met Ajax aan het trainen was op het strand van Wassenaar. ‘Goh, ik wist helemaal niet dat je foto’s van hem hebt gemaakt,’ roepen Frogs en ik om beurten. ‘Ik werkte toen voor het Leidsch Dagblad. Zij logeerden in Hotel Duinoord. Ik werd gewoon op pad gestuurd…’

De foto’s staan vol met topspelers uit een grijs verleden. Trueman wijst allemaal voetbalcoryfeeën aan, zoals Rijkaard, Koeman en ga zo maar door. De foto’s zijn prachtig! Ik maak weer foto’s van de foto’s. Gewoon een impressie. Maar de originelen zijn vele malen mooier…..

Frogs heeft een gedicht geschreven over zijn held. ‘Ik was indertijd aanwezig bij het meest beroemde doelpunt dat hij ooit gemaakt heeft: de lob! Ik ging altijd met mijn vader en broer naar ADO kijken en op een dag speelden ze tegen Ajax. Ik stond er met mijn neus bovenop, toen hij die goal maakte. Maar ik kan me er weinig van herinneren. Van het moment zelf bedoel ik…..’

‘Wel weet ik nog dat hij een keertje rakelings langs me liep op weg naar de kleedkamers. Ook heel speciaal, Heks. Dat doelpunt is overigens grandioos. Wereldwijd wordt het gezien als een van de mooiste doelpunten ooit gemaakt. Hij heeft nog meer geweldige doelpunten gescoord, maar deze is voor mij superspeciaal. Ik heb er een gedicht over geschreven…’

In de galerie, temidden van al die prachtige foto’s, draagt Frogs het gedicht voor. Een intiem optreden, want we zijn maar met z’n drietjes. Het zure zonnige waaiweer met ijskoude rukwinden houdt mensen in hun huis gevangen. ‘Gisteren en vanmorgen is het lekker druk geweest,’ vertelt de fotograaf.

Frogs maakt ons aan het lachen met zijn optreden. Ik maak een paar mooie foto’s van deze oude vrienden. Ik ken hen beiden al meer dan dertig jaar en nog steeds hebben we altijd pret samen!

Even later gaan we ervandoor. Trueman heeft het druk. Hij is bezig met het schoonmaken van een paar oude afdrukken van foto’s van Cruijf op zijn laptop. Er komt zeer binnenkort een boek uit over deze grote ambassadeur van Nederland en zijn foto’s komen daarin!

Wij laten ons terugwaaien naar het huis van Frogs. Daar zit Varkentje op ons te wachten. Heks kan niet meer lopen tegen die tijd, heupen hangen uit de kom. Mijn lichaam is compleet vernacheld. ‘Ik heb er een virusje bij, Frogs, dezelfde ellendeling die jou plaagt, alleen ik heb het natuurlijk tien keer zo erg. Alles doet zeer. Ik kan geen pap meer zeggen, laat staan dat ik worst lust. Ik heb helemaal nergens trek in. Ik wil slapen.’

Mijn kikkervriend brengt me thuis met de auto en gaat ook nog mijn hondje voor me uitlaten. Ik lig de rest van de dag gestrekt. Pas in de loop van de avond ben ik weer een klein beetje aanspreekbaar. Dan brengt Frogs Ysbrandt terug. ‘Het was ondanks alle grieperigheid toch een hele gezellige pasen, Frogsie.’

God wat ben ik blij met zo’n goede vriend. Zonder hem had ik toch mooi liggen creperen dit weekend. Oververmoeidheid, spierpijn, gewrichten uit de kom, griep en honden uitlaten gaat nu eenmaal niet samen.

De lob (1972)

Op een gegeven moment kwam de lob
de bal van de voet van Johan
verschalkte Kees en Ton
ik stond erbij en keek ernaar
met vader en broer in het Haagse Zuiderpark
hark de herinnering aan
de keeper bleef staan
de bal rolde tot voordeel van de een
tot nadeel van de ander
in het levende doel

nu is hij gegaan
ik zie het beeld
het touwtje aan zijn hand
de beweging zo snel
tot de magistrale lob

niemand neemt ons

‘un momento dado’ af.

Rik van Boeckel
24 maart 2016
R.I.P Johan Cruijff

Video-opname van het magistrale doelpunt.

Barmhartige Samaritaan komt nog wel eens te laat op afspraak. Dat is het nadeel van empathie. Zonder compassie heb je dat niet! Laat je die ander gewoon lekker creperen door je zeiksnor te drukken of em te smeren…….

Vanmorgen vroeg gaat de bel. Verdorie. Ik wil uitslapen. Ik heb er pas een paar uurtjes dromenland op zitten. Veel te kort. Het is vast weer zo’n idioot van woningbouwvereniging Portaal. Of Museum Boerhaave. Laatstgenoemde is flink aan het verbouwen.

Nu willen ze de staat van mijn huis onderzoeken, in verband met eventuele toekomstige schade. ‘Maar dan moeten jullie bij Portaal zijn. Zij zijn eigenaar, het is hun pand,’ wimpel ik een paar dagen geleden al die toestanden af tegenover een mannetje met meetlint en fototoestel hier in de steeg, ‘Mij zal het een rotzorg zijn of het overeind blijft staan.’ Nou ja, liever wel, maar ik heb geen zin om weer achter van alles aan te jagen uit naam van mijn hopeloze verhuurder.

Geen idee of ze op de hoogte zijn gesteld van de aanstaande werkzaamheden, maar ik ben niet van plan om het te doen. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd. Slapen bijvoorbeeld. Of beter gezegd een gebrek daaraan. De bel gaat nog een keer. Alleen bij Heks, alsof ik hoofdbewoner ben van dit pand. Je zou het bijna gaan denken.

Ik haal vele kastanjes uit het vuur bij de verhuurder en ik ben de enige die wel eens een bezem en dweil door het portiek haalt. Vorige week nog. Met mijn pijnlijf. Drie dagen last achteraf, maar ja. Het wordt zo smerig, op een gegeven moment kan ik het niet meer aanzien.

Zo is het altijd geweest, overal waar ik heb gewoond was ik de lul met schoonmaken. Vooral vrouwen zijn smerige huisgenoten heb ik ontdekt.

Verwoed probeer ik weer in te slapen. Het lukt niet, potverdorie. Een paar uurtjes later wordt er weer gebeld. Ze zijn wel vasthoudend. En opnieuw gaat de bel, nu hoor ik ook mijn naam. Het lijkt de stem van Steenvrouw wel! De telefoon rinkelt ook nog. Ik sprint naar de keuken. Als ik uit het raam kijk zie ik mijn vriendin in de steeg staan met een krijsende Panter aan haar voeten. Ferguut heeft honger, hij wil naar binnen.

Even later zitten we aan de koffie. Steenvrouw gaat exposeren in het Baljuwhuis in Voorschoten. Zaterdag is de opening. ‘Ik ben helemaal klaar, alles is geregeld. Er wordt een mooi filmpje gemaakt als introductie. In elk geval van mezelf, de mede exposanten laten het een beetje afweten met dit geweldige filmproject, misschien dat één van hen op de valreep nog materiaal aanlevert.’

‘Superleuk schat, zo’n filmpje is nooit weg, je kunt hem mooi op je website zetten!’ Babbeldebabbel, kwekkwekkwek. Intussen drinken we een voortreffelijk bakkie koffie. Met verrukkelijke cocoskoekjes.

‘Het was vanmorgen ijskoud en spekglad, toen ik op weg was naar een afspraak. Ik had geroeid met iemand en we liepen nog te lachen om die gladheid. ‘Tot de volgende keer!’ riep ze terwijl ze afsloeg richting binnenstad. Opeens lag ze plat op haar gat!’ Nou ja, op haar kop, maar dat rijmt niet zo mooi.

‘Er zat een flink gat in haar hoofd, niet ernstig hoor, maar wel veel bloed….. Ze is later nog eventjes naar de dokter gegaan. Die had toch wel drie hechtingen nodig om de boel weer te lijmen. Ook heeft ze drie gekneusde ribben. Best een flinke val dus. Ik was er natuurlijk eventjes mee bezig en zodoende te laat voor mijn afspraak.’

‘Ja, wat moet je dan? Je kunt haar moeilijk laten liggen onder het mom van, sorry hoor, maar ik heb haast. Zoek het uit!’ giebelen we tegen elkaar. ‘Maar we zouden toch meer om onszelf denken, hoe kun je nu zo dom zijn om die vrouw te helpen?’ roep ik quasi verontwaardigd, ‘Laat toch lekker gewoon aan de kant van de weg liggen, leipe barmhartige Samaritaan. Nu was jij weer te laat. Hihihi….’

‘Ja, hihihi, stel je voor, dat je dat doet!’ lacht Steenvrouw. We zijn helemaal melig geworden van dit verhaal. ‘Nou ja, er zijn mensen die dat doen hoor,’ grap ik terug, ‘er  zelfs een verhaal in de bijbel met die thematiek. ‘Ik kan me daar helemaal niets bij voorstellen,’ nu kijkt mijn vriendin verwonderd. Gelukkig maar. Aan mensen, die zich dat moeiteloos kunnen voorstellen heb je niet zoveel.

‘Een ex van Heks deed er nog een schepje ellende bovenop als ik op mijn plaat ging. Zoals in de vakantie. Eerst liet hij me in mijn eentje de hele reis voorbereiden, hij was zelf te druk met stiekem vreemdgaan. Toen reed hij mijn auto in de poeier. Achteraf vermoed ik opzet. Misschien een sneaky poging om onze vakantie te verijdelen? De reparatie liet hij me zelf opknappen. Ook financieel. Geen ‘dank je wel dat je het zo coulant opneemt’. ‘Dank je wel’ komt sowieso niet voor in zijn vocabulaire.’

‘Daarna liet hij me het hele stuk naar Frankrijk  rijden, Tens-apparaat op de hoogste stand tegen de pijn, terwijl hij met een zeiksnorgezicht naast me zat te zwijgen. Vervolgens liet hij me modderen met het opzetten van de tent. Intussen helemaal over mijn theewater verzwikte ik mijn voet. Hij klapte dubbel met een harde krak, de verkeerde kant op. Een misselijkmakend geluid. Hij schold me vervolgens uit voor alles wat lelijk is. ‘Domme koe, het is je eigen schuld, je moet beter dit en dat en zus en zo’ en liet me verder barsten.’

‘Nooit heeft hij geïnformeerd hoe het met mijn pijnlijke voet gesteld was. Gestoord natuurlijk. Die enkel is drie maanden dik geweest.’

Ach Heks, het is ook niet voor te stellen, zo’n houding. Neem het jezelf maar niet kwalijk, dat je je zo te grazen hebt laten nemen door een narcist. Die mensen missen nu eenmaal elke vorm van empathie. Behalve met zichzelf.

Als hij zijn enkel had verstuikt was het voor mij een enkeltje hel geweest. De zorghel, waar geween om een fopspeen is en melktandengeknars. En een eindeloos beroep op mijn overontwikkelde zorgspier door een uit de kluiten gewassen egocentrische kleuter.

Geschenken der liefde: iedere liefdesrelatie herbergt een geschenk in zich. De kunst is om het te ontvangen. Met je hart natuurlijk. Zelfs al is de rest van het gebeuren niet om over naar huis te schrijven ….

‘Schat, morgen gaan we iets leuks doen!’ zeg ik woensdagavond tegen Varkentje. Het wordt hoog tijd. De laatste dagen pers ik mijn verplichte rondjes eruit, maar daar blijft het bij. Het weer werkt ook niet echt mee natuurlijk.

Gelukkig is het donderdag droog. De zon piept soms tevoorschijn. Overal staan narcissen en sneeuwklokjes te bloeien. Ik zie zelfs de koppige kopjes van Groot Hoefblad boven de grond uit piepen. Ruim anderhalve maand te vroeg. De natuur is volstrekt de kluts kwijt.

In de loop van de middag bel ik Ras. ‘Durf je het aan? Een rondje met de hondjes?’ Vorige week zijn we uren bezig geweest om haar monsters te pakken te krijgen. Ze zaten achter een stelletje konijnen aan….. Zo baggeren we even later met ons roedeltje door de blubber.  Op het eilandje in Het Joppe gooi ik een balletje voor Ysbrandt. Hij heeft een topdag vandaag. Ik zie het aan zijn tevreden snoet!

Later drinken we thee en kletsen bij. ‘Weet je wat ik ontdek over een rouwproces?’ zegt mijn vriendin. Zij zit er middenin. ‘Je moet alles voorbij laten komen, alles wat je gedaan en gedeeld hebt. Het moet allemaal een plaats krijgen….’

‘God, dat ben ik ook aan het doen,’ Heks is verrast, ‘Alleen komen bij mij allerlei ervaringen voorbij, die achteraf onzin blijken te zijn. Ik moet het hele beeld van mijn voorbije relatie herzien. Er blijft niets van over. Heel pijnlijk…’

Nou ja, je hebt natuurlijk altijd een geschenk voor elkaar, al is de relatie nog zo kut. Zo heb ik eens verkering met een vreselijke foute beeldschone Algerijn gehad. Hij loog, bedroog en zoog me helemaal leeg. Zelf hierin heb ik een presentje gekregen: ik kon geweldig ruzie met hem maken. Dat was destijds geheel nieuw voor mij!

Mijn recente relatie heeft me natuurlijk ook iets gebracht. Ondanks alles. Heks is na jaren alleen te zijn geweest weer een echte relatie aangegaan. Die beleving was dan weliswaar eenzijdig, toch heeft het me iets gebracht!

En daarbij: Krenterigheid heeft ook zo zijn voordelen. Praktisch gezien hoef ik weinig weg te gooien, ik kreeg gewoon bijna nooit iets van ex. Andersom is dat heel anders. Hij slaapt onder mijn dekbed, eet van mijn servies, loopt in een van mij gekregen vest, zijn plant staat in mijn bloempot, zijn theeservies? Gekregen van Heks…. En ga zo maar door.

‘Heks, jij doet daar allemaal wel erg makkelijk over,’ zei mijn therapeut laatst tegen me, ‘Het is toch te gek voor woorden, dat die ex van jou je nooit eens een cadeautje gaf!’ Hoofdschuddend kijkt ze me aan. Wat moet je met zo’n figuur?

Ik vertel maar niet, dat ik het etentje waar hij me ooit op trakteerde uiteindelijk zelf heb betaald….

Heks is gewoon met weinig tevreden. Altijd geweest. ‘Dat vind ik zo mooi van jou, Heksje, dat als iedereen nieuwe kleren krijgt en jij niet, dan zeur jij daar niet over!’ prees mijn moeder me, toen ik nog kind was.

Ik droeg de kleren van mijn twee jaar oudere zus af, reed op haar oude fiets enzovoort ….. De zus vijf jaar onder me had geluk. Die kreeg weer nieuwe kleren.  Mijn broer hoefde die niet af te dragen natuurlijk… 😉

Het was in een tijd van weinig geld, elk dubbeltje werd drie keer omgekeerd bij ons thuis. Mijn moeder moest woekeren met haar beperkte budget! Een paar keer per maand kwam tante Rie, onze huisnaaister, kleren naaien en verstellen. Heks was gek op die oude wijze dame.

De hele dag zat zij te ploeteren achter de naaimachine. Ik zat graag bij haar te klessebessen. Om vijf uur schilde ik dan een appeltje voor haar. Dan nam ze een kleine pauze.

Tevreden zijn met weinig is prima natuurlijk. Toch denk ik dat ik maar eens op ga houden met dit Assepoestergedrag.  Ik wil verwend worden tot op het bot door mijn toekomstige geliefde. Ik ga eindelijk het prinsesje zijn, dat altijd al in me heeft gewoond. Ik heb vandaag biologische verse doperwtjes gekocht. Vannacht ga ik erop slapen om het te bewijzen!.

Gestrande Heks likt wonden en zindert na van haar bijzondere consult bij paragnost Peter van der Hurk. Laven aan stenen en eten met steenvrouw! Stormachtig weer. Verdraaid: Bezemsteel vergeten…..

steenvrouw12

Rian Geurts, Marmeren beelden, Expositie in ‘Ars Aemula Naturae’ te Leiden

Na mijn bezoek aan de paragnost lig ik een paar dagen omver. Mijn kloppende rauwe en blauwe knie beperkt mijn actie radius aanzienlijk. Ook is de buikgriep weer terug van nauwelijks weggeweest. En ik ben doodmoe.

‘Je hebt er geen zin meer in. Je bent op!’ aldus Peter van der Hurk. Het is waar. Een dodelijke vermoeidheid ontrekt het laatste beetje energie aan  mijn doorgaans toch al beperkte niveau.

‘Je moet wel meer eten en drinken, Heks,’ krijg ik ook te horen tijdens het consult. Lastig natuurlijk met al die vage griepjes. Toch ga ik beter mijn best doen, neem ik me voor. Ik hou enorm van lekker eten. Alleen moet het wel mogelijk zijn om het door te slikken.

‘Er zit allemaal emotie op je keel,’ verklaart Peter dat probleem. Als ik weer een beetje wil eten, moet ik gewoon met anderen afspreken. Samen eten is nu eenmaal veel leuker!

Zo dweil ik dan een paar dagen met de kraan open. Ik doe slechts het hoogstnoodzakelijke: Hondje uitlaten, nog eens hondje uitlaten en weer hondje uitlaten. Het is doorgaans vies pestweer, dus het geeft niks om binnen op de bank te hangen.

Intussen lik ik mijn wonden. De verkregen informatie geeft dan wel veel opheldering, het vraagt ook om een grondige herziening van mijn herinneringen. Onschuldige gebeurtenissen worden geüpgraded naar waardeloze lieg-en bedriegpraktijken. Bedrieglijk mooie herinneringen krijgen een bedrogen kader. Geluk wordt gelul……

‘Ja maar ik zag op een gegeven moment engelen om ons heen staan, zo bijzonder!’ roep ik tegen Peter over een bepaalde relatie met iemand in mijn leven, die erbarmelijk mis is gegaan. ‘Ja, jij zag dat. Dat ben jij! Dat zijn jouw intenties!’ geeft hij terug…….

Ik zie mijn eigen pure intenties gestrand in een moeras van leugens en vreemdgaan. Sommigen, die ik liefhad bestaan niet, elk aanknopingspunt is verdwenen. Wel vallen er heel veel dingen op hun plek. Honderden vallende kwartjes rinkelen me om de oren, alsof ik de hoofdprijs win tijdens gokken met een fruitautomaat!

Al die prachtige intenties keren spontaan bij me terug. Dat is dan wel weer het mooie van dit proces. Ze horen namelijk bij mij. Ze zijn onlosmakelijk met mij verbonden! Die liefde en toewijding vult nu mijn eigen hart. Ik laat het gebeuren. Het is goed.

Zondag ga ik even bij Steenvrouw buurten. Zij exposeert bij ‘Ars Aemula Naturae’ met haar prachtige beelden. Ik maak een paar foto’s, maar de opstelling van de kunstwerken is niet grandioos. ‘Jammer dat ze zo laag staan, schat, ze komen niet zo mooi uit op deze manier.’ ‘Je hebt gelijk. Die sokkels zijn niet goed, we gaan er binnenkort iets aan doen, Heks.’

Mijn vriendin schenkt een glaasje wijn in. We proosten. ‘Zullen we morgen weer eens samen eten? Ik moet beter eten en ook meer. Maar in mijn eentje bak ik momenteel weinig van…’ Steenvrouw nodigt me direct uit om iedere maandag te komen eten, zoals ik dat deed in de tijd dat ik te ziek was om zelf te koken.

Zodoende rijd ik maandagmiddag vanouds naar het gezellige huis van mijn maatje. Ze staat al uitgebreid te kokkerellen. Haar knappe dochter en zoonlief schuiven aan. We kletsen en smullen van heerlijke pompoensoep en zalmpasta. We lachen om de gekke verhalen die over de tafel vliegen. We tafelen nog een beetje na…..

‘Ik ga je er weer uit gooien, lieve Heks,’ zegt mijn vriendin, net op het moment, dat ik mijn jas pak. Ik moet het Varken nog een goeie slinger geven, maar het is zulk vreselijk weer. Weliswaar droog, maar stormachtig!

We pakken elkaar even lekker beet. ‘Dag schat, dank je wel voor het verrukkelijke eten. Ik kan er weer helemaal tegenaan.’

Niet veel later loop ik langs de Vliet. Heen kan ik tegen de lucht aanleunen. Met moeite worstel ik me richting brug in de verte. Terug laat ik me langs het water waaien. Jammer dat ik mijn bezemsteel niet bij me heb, het is echt weer om een beetje te stunten……

Een avondje bubbelen, stomen en zweten in de sauna met mijn boezemvriendin Trui. Heerlijk! Zelfs de aanvaring met slecht gemanierde medewerkster doet er geen afbreuk aan. Wat een klerewijf werkt daar tegenwoordig! Lang leve mijn recent ontwikkelde Kristallen Bubbel!

aufgussauna, sauna, Warmond, zwembad, bubbelbad,

Ja, ik wil

‘Ga je morgen lekker mee naar de sauna? Ik heb een dag vrij genomen. Heb er super veel zin in.’ Heks kijkt naar het bericht op haar telefoon. Ja, lekker bubbelen en scrubben. Puffen en het luie zweet wegwerken. Heerlijk! ‘Ik ga mee, hoe laat zullen we afspreken?’

Zo staat Trui een dag later om zes uur ’s middags voor mijn neus. Ik stap in haar riante bolide met een hutkoffer vol handdoeken, gezichtsmaskers, haarmaskers en andere verwenproducten. ‘Ha schat,’ zoen, zoen. En weg zijn we.

aufgussauna, sauna, Warmond, zwembad, bubbelbad,

Op naar Warmond! Daar bevind zich mijn favoriete sauna. Geweldige bediening en heerlijk eten. Je wordt er compleet in de watten gelegd. Ik kom er al eeuwen….

Eenmaal binnen duiken we direct het stoombad in. We babbelen over het afgelopen weekend met de Schotten. Oh, wat was het leuk! ‘Gelukkig niet zo heftig als vroeger, daar was ik wel een beetje bang voor!’ zegt mijn vriendin. ‘Haha, ja wij worden een dagje ouder, maar zij ook!’ giebelt Heks.

aufgussauna, sauna, Warmond, zwembad, bubbelbad,

Doorhalen en dan de volgende dag weer fris en fruitig zijn is al zo lang een ver van mijn bed show! Ik ben al meer dan vijfentwintig jaar bejaard. Mijn vrienden beginnen me een beetje in te halen. Langzamerhand moeten ze ook een dagje bijtrekken na een uitje. Geen week, zoals ik. Maar toch….

We besluiten lekker een hapje te gaan eten. Een kleine salade of een soepje. Iets waar geen gluten, lactose, soja of spinazie in zit. Dat moet toch te doen zijn. We bestuderen de kaart.

bodybuildster-sterke-vrouw-,body building vrouw, worstel vrouw, stevige vrouw, grote blond wijf,sumo worstelen

Het valt nog niet mee. Overal zit kaas of ketjap in of op. Maar ik vind een vissalade. ‘Er zit brood bij en daar zitten gluten in ‘ zegt de dame van de bediening. Zij heeft bepaald het buskruit niet uitgevonden….

De kok wordt geconsulteerd. Ook hij ziet er niet bijster bijdehand uit. Toch weet hij een oplossing te verzinnen: Het brood kan natuurlijk apart worden geserveerd! Wat een medewerking! Geniaal.

body building vrouw, worstel vrouw, stevige vrouw, grote blond wijf,sumo worstelen

We willen ook een fruitsmoothie van de dag, dus die bestellen we. ‘Wat zit er in?’ vragen we nog. De vrouw wijst op een bord op de bar. Vervolgens serveert ze ons een glas vruchtensap. Gisteren geperst. Trui drinkt het op. Ze heeft dorst. Maar Heks gaat toch voor de smoothie, waar ik me zo op heb verheugd. Ik spreek de twee dames achter de bar er op aan.

Eentje maakt zich snel uit de voeten. De ander, een stevige kleerkast van een vrouw, trekt een lang gezicht en probeert zich eronderuit te wurmen. ‘Heeft u er al van gedronken?’ vraagt ze streng.  Een belachelijke vraag natuurlijk.

body building vrouw, worstel vrouw, stevige vrouw, grote blond wijf,sumo worstelen

Ik beaam dat mijn lippen het rietje hebben aangeraakt, in de veronderstelling dat ik een lekkere smoothie voor mijn neus had. Maar ik heb er niet van gedronken. Ze neemt het drankje terug. Per gratie Gods….. Waarschijnlijk giet ze het gewoon weer in de kan met sap van gisteren.

Maar Heks is niet van gisteren. Ik eis mijn smoothie! De vrouw geeft me een lijst waaruit ik kan kiezen. ‘Ik wil de fruitsmoothie van de dag,’ houd ik vol. Die blijkt niet te bestaan, hoewel ie wel degelijk op de gewone menukaart staat.

body building vrouw, worstel vrouw, stevige vrouw, grote blond wijf,sumo worstelen

Wel zie ik iets met spinazie, ranzig. Bovendien: Dat mag ik niet. Nummer twee is ook al een bizarre combi met dingen die ik niet kan consumeren. Dan maar de derde keus. Avocado en munt en nog wat rare dingen. Niet bepaald de fruitcombi die ik voor ogen heb. Maar misschien goed klaargemaakt best lekker……

Niet veel later zet de vrouw een glas met groene soeptroep voor mijn neus. Voorzichtig neem ik een slokje. Echt lekker ziet het er niet uit. De smaak is ook niet om over naar huis te schrijven. Yek. Ik roer in de afwaswaterachtige substantie. Het moet toch zacht een romig zijn, zo’n consumptie?

body building vrouw, worstel vrouw, stevige vrouw, grote blond wijf,sumo worstelen

De zogenaamde smoothy blijkt piswaterig met vlokken avocado en grote flubbers munt. Het is een strafsmoothie realiseer ik me plotseling! Omdat ik het gewaagd heb iets terug te brengen wat ik niet heb besteld!

‘Proef jij eens,’ zeg ik tegen Trui. Ze kijkt verschrikt. ‘Heks, het ziet eruit alsof iemand het al een keer heeft opgedronken en vervolgens uitgekotst….’ We krijgen de slappe lach.

bodybuildster-sterke-vrouw-,body building vrouw, worstel vrouw, stevige vrouw, grote blond wijf,sumo worstelen

Ik breng het kotsdrankje terug. De grootste van de blonde troela’s achter de bar laat haar worstelaarsspieren rollen in volstrekte coördinatie met haar rollende ogen. ‘Wat wil je nou? Ik kan het nog een keertje in de mixer gooien…’ Echt toeschietelijk is ze niet. ‘Drink het gewoon tussen je tanden,’ zie ik haar denken.

Heks wil geen smoothie meer waar ze misselijk van wordt. Dan maar gewoon een glas verse jus. Van gisteren waarschijnlijk. Als ik dit dan maar bestel komt er stoom uit de oren van het mens. Ze kan een compleet Turks stoombad opwarmen zo furieus is ze.

aufgussauna, sauna, Warmond, zwembad, bubbelbad,

De rest van de avond dobberen en bubbelen we dat het een lieve lust is. We komen precies op tijd voor een ouderwetse Löyly ofwel opgieting. De worstelvrouw doet haar best om het ritueel zo goed mogelijk uit te voeren. Het gaat haar beter af, dan het serveren van eten en drinken. Ik herken haar niet eens, zo anders is haar uitstraling zodra ze in een stoomcabine staat…

Die stoom uit haar oren valt dan niet meer op natuurlijk….. Het is gewoon meer haar natuurlijke omgeving. Dat zal het zijn.

Na uren badderen en stoven vinden we het genoeg geweest. We gaan naar huis. Mijn vriendin trakteert me, een verlaat verjaarscadeautje. Heerlijk! Bij de kassa vraagt ze wat er zoal op de rekening staat. Ik ben tegen die tijd het smoothie incident compleet vergeten. Tot onze verbazing staat de gewraakte kotsdrank wel degelijk genoteerd. Toch bijna vijf euro extra!

bodybuildster-sterke-vrouw-,body building vrouw, worstel vrouw, stevige vrouw, grote blond wijf,sumo worstelen

De receptioniste gaat maar eens informeren bij haar worstelcollega. De kleerkast schreeuwt direct vanuit het restaurant terug dat ik het gewoon moet betalen. Nu worden we nijdig.

We leggen uit hoe we eerst het verkeerde kregen en daarna iets smerigs. ‘Dan had je maar geen smoothy moeten bestellen,’ gilt het wijf vanuit de andere ruimte naar ons toe. Dreigend kijkt ze om de hoek van de deur.

Wat een volledig gestoord argument! Die vrouw spoort gewoon niet!

De dame achter de kassa kijkt ook enigszins verbijsterd. Ja, je zal zo’n grove en onbeleefde collega hebben. Zelf krijgt ze misschien ook regelmatig een veeg uit de pan.

body building vrouw, worstel vrouw, stevige vrouw, grote blond wijf,sumo worstelen

Het mokkel lijkt zich niets aan te trekken van normen en waarden in het algemeen en beleefdheden in het bijzonder. Laat staan dat ze enig besef heeft van iets heel belangrijks in dienstverlenende beroepen:  Dat de klant koning is. Ze staat te gillen als een gestoorde keukenmeid met oudjaar:

‘Haal het bedrag d’r maar af. Het slaat nergens op, ik heb totaal drie drankjes aan haar geserveerd. Grrrrr.’ brult ze alsof ik er niet bij sta. Wij schieten in de lach. Ja, eerst het verkeerde, dan iets ondefieerbaars dat niet voor consumptie geschikt is en uiteindelijk een laf sjuutje.

 

Ook de salade was niet om over naar huis te schrijven: Het daarbij geserveerde brood was van vorige week. Trui kreeg het niet eens voor elkaar om er een stukje af te breken……

Stampend blaast de boze dragonder de aftocht. Wat een kwibus! Je zal er maar mee moeten werken….

‘Ik ga daar niet meer heen. Vroeger was het er prima. Er werkte een geweldige kerel als bedrijfsleider. Een echte horecaman. Jarenlang. Ook was het er altijd druk. Vandaag kon je een kanon afschieten…. Maar ik heb een heerlijk avond gehad, lieve Trui. En ik heb weer genoeg voer voor een blogje. Ook wel eens lekker na wekenlang moeizame verhalen. Dank je wel!’

Mijn vriendin zet me voor de deur af. Rozig loop ik nog een rondje met het hondje. Wat een lekker dagje. En wat heb je toch een rare ongemanierde chagrijnige teringwijven in de wereld.

omgaan met mij, brengt uw omgeving ,ernstige schade toe

Het goede nieuws is dat het totaal niet bij me is binnengekomen. Ik zat lekker in mijn nieuwe kristallen bubbel. De ziekmakende manier van aandachttrekkerij waar de vrouw zich van bedient is volledig aan me voorbij gegaan. Ik herkende haar zelfs niet in het stoombad. En de rekening van haar wangedrag hebben we  lekker ook niet betaald. Heheheheh.