De laatste weken ben ik helemaal in de ban van stenen, mijn minerale vrienden. Er komen allemaal nieuwe exemplaren op mijn pad. Dagelijks ruk ik wel een paar boeken over dit onderwerp uit mijn rijkgevulde boekenkast om me te laven aan alle beschikbare informatie.

Het begint op de vrijmarkt afgelopen Koningsdag. Daar stuit ik op mijn Afghaanse stenenvriend met zijn kraam vol schatten. ‘Ik heb thuis nog prachtige vuuropalen voor je, Heks. Ik zal ze meenemen naar de braderie in de Herenstraat op Bevrijdingsdag.  Samen met enorme kralen van bergkristal met toermalijn ….’ Intussen koop ik een paar strengen kleurige fluoriet.

Op 5 mei ga ik tijdens mijn ochtendronde met Varkentje op zoek naar mijn favoriete marktkoopman. We lopen de hele braderie af, maar ik kan de goede man niet vinden. Potverdorie. Waar zit hij nou?

Ik ben alweer op de terugweg als ik opeens zijn stand ontdek tussen de overdaad aan kraampjes met troep. En kunst. Maar toch vooral kitsch. Zoals altijd begroet hij me stralend. Hoewel we elkaar gemiddeld hooguit 1 à 2 keer per jaar zien herkent hij me direct. Maar de opalen is hij vergeten. Helaas. ‘Ik heb ze vanmorgen nog in mijn handen gehad, maar weet niet waar ik ze heb gelaten,’ verklaart hij.

Intussen laat hij me andere stenen zien. Ik koop de bergkristal/toermalijn kralen en een snoer vreemde opaliet/opaal/goud/zilver/glaskralen gecombineerd met maansteen. Ik heb net te weinig geld bij me. ‘Ik ga wel even pinnen….’ In die drukte. En waar?

‘Breng het maar komende zomer langs, tijdens de Lakenfeesten,’ wuift hij alle bezwaren weg. ‘Ik ben vergeetachtig hoor,’ waarschuw ik hem. Het maakt geen indruk. Dat geld komt wel….

’s Middags loop ik met mijn drie heren, Varkentje, Cowboy en Frogs, lekker door de zonnige stad. We struinen een beetje langs de gracht. Plotseling waait mijn hoed van mijn hoofd. Ik ren erachteraan en kan nog net voorkomen, dat het ding in de gracht belandt……

Op de braderie staat een vrouw met een kraam vol prachtige hoedjes van vilt. Er hangt ook een schitterende loden jas op een paspop. Het blijkt dat deze pittige dame, Anna Rotteveel, alles in de kraam zelf maakt. Ze betrekt de wol van schapen uit de omgeving. ‘Kijk, van de bruine wol van deze schapen heb ik die jas gemaakt.’ Ze laat me een fotoboek zien van kuddes uit ‘Het Groene Hart’. Gepassioneerd vertelt ze me hoe ze uit dit streekproduct prachtige hoedjes en jassen tovert. Wat leuk!

Natuurlijk zet ik een paar hoeden op mijn hoofd. Ze staan geweldig en zitten heerlijk! Zo warm. Een roze exemplaar steelt mijn hart. Omdat ik zonder hoed loop vanwege de stormachtige wind laat ik me verleiden tot een aankoop. En ik heb er geen spijt van. Intussen loop ik alweer twee weken non stop met deze prachthoed op mijn kop! Een aanrader….

‘Kom jongens, ik ga nog eventjes geld brengen bij mijn stenenman. Hij staat een stukje verderop met “Mortaza-Haider Afghaanse sieraden”.’ We lopen gezamenlijk langs bandjes en kraampjes. De heren drinken een biertje.

Mijn Afghaanse vriend begint te stralen als hij me ziet. ‘Ik heb de vuuropalen gevonden!’ Geheimzinnig rommelt hij in een bakje. Even later geeft hij me een plastic zakje met een half snoer en wat losse kralen. ‘Ik heb ze aan mijn vrouw gegeven, maar kreeg ze terug. Ik geef haar altijd de allermooiste stukken uit mijn collectie. Maar soms krijg ik iets weer terug en dan verkoop ik het. Zoals deze gebroken ketting!’

Ik hou de stenen in de zon. Hier en daar schiet een rode vlam door het snoer. We onderhandelen over de prijs. Intussen laat hij me ook een ring zien met een Boulderopaal. De onderhandelingen gaan verder. Ik lever de toermalijn/bergkristalkralen weer in. Net als we er bijna uit zijn, herinnert de koopman me eraan, dat hij nog geld van me krijgt…..

Uiteindelijk maken we een geweldige deal. Cowboy krijgt een prachtige ring met labradoriet van hem cadeau. ‘Jeetje, dank u wel,’ zegt hij verwonderd, niet gewend aan zoveel gulheid van een wildvreemde….

Hierna zoek ik een terrasje in de zon met mijn mannen. Ysbrandt is helemaal in zijn nopjes: Op stap met zijn drie favoriete mensen!

De weken erna ben ik druk met allerlei stenen. Ik rijg de vuuropalen weer tot een mooie ketting. Wat een power zit er in die kleine steentjes! Ik herstel oude snoeren. Snor een grote Boulder/vuuropaal op, die ik ergens in een laatje had gegooid. Maar welk laatje? Breng een oude ring met saffier naar de juwelier om hem groter te laten maken…..

De stenen zijn blij. Ze kwebbelen vrolijk tegen me. Zelfs als de piepkleine saffier later uit de ring valt raak ik hem niet kwijt. Ik hoor hem onbewust vallen en vind hem later moeiteloos terug. Alsof hij me heeft geroepen……

Cowboy begint ook in de gaten te krijgen dat stenen over bijzonder krachten beschikken. Als hij weer eens helemaal niet kan slapen geef ik hem een paar Moqui Marbles. En raad eens? Hij slaapt hierna als een os!