Deze week vind ik een mail in mijn postbus van mijn favoriete non uit Plumvillage. Ik schrik een beetje, naast de blijdschap om haar naam als afzender te zien. Ze schrijft me namelijk nooit. Er is toch net plotseling verslechtering in de toestand van Thay? Het gaat toch wel goed met haarzelf? Van alles spookt er door mijn hoofd.
De brief bevat slechts een link. Normaal gesproken gooi ik zulke epistels direct weg, want groot kans, dat het een geïnfecteerd bestand bevat. Nu heb ik de link geopend voordat ik er erg in heb. Een krantenartikel over iemand die rijk is geworden door het schrijven van een blog is viraal gegaan. Althans, dat is mijn overtuiging.
De kans, dat mijn vriendin me op dit artikel wil wijzen teneinde zelf stervensrijk te kunnen worden van mijn blog lijkt me nihil. We zijn beiden niet echt geïnteresseerd in geld. Bovendien is dezelfde brief aan een hele lijst geadresseerden gestuurd. Velen van hen ken ik van mijn diverse retraites in het klooster. Ik zie de naam van iemand, die ik ken via mijn andere leraar Alex Orbito. Grappig. De wereld is klein….
Hoe is het met Thay? Ik besluit voor de zoveelste keer weer een kijkje te nemen op de website van Plumvillage om het meest recente verslag te lezen over de gezondheidstoestand van Thich Nhat Hanh.
Alles wordt in het werk gesteld om onze geliefde leraar weer op de been te krijgen. Onlangs heeft hij ook zijn eerste woorden weer gesproken.
In, out (several times)
Happy (several times)
Thank you (several times)
and “Vui quá” (meaning, “So happy,” in Vietnamese)
Het ontroert me zoals altijd om te lezen hoe ongelofelijk liefdevol Thay met zijn gebrekkige conditie omgaat. Nog steeds weet hij de leden van zijn Sangha diep te inspireren. Het is alweer bijna een jaar geleden, dat hij die beroerde beroerte kreeg. En nog steeds is hij onder ons. In levende lijve.
No coming, no going. Ik weet het. We veranderen slechts van gedaante, een constante beweging. Weg zijn we nooit. Maar ja. Wij mensen houden nu eenmaal niet van verandering. We ervaren het vaak als verlies. En laten we wel wezen. Het is ook verlies….
De kloosterlingen stellen alles in het werk om hun leraar bij zich te houden, te doen genezen. Zal het lukken? Ik zie Thay niet zo 1,2, 3 weer voor een hele zaal mensen op zijn hoofd staan, zoals vorig voorjaar. Is het belangrijk?
Het is bijzonder, dat het ziekbed van Thay zoveel liefde genereert wereldwijd. Het is fijn, dat hij zo goed verzorgd wordt door zijn Sangha. Ook in zijn meest kwetsbare gedaante gaat er van deze man zo ongelofelijk veel kracht en liefde uit.
Ik zou wel een paar weken in Plumvillage willen doorbrengen. Gewoon lekker mediteren met de nonnetjes. Tekenen en schilderen en schrijven. Mijn geest nog stiller doen worden. Het lijkt me heerlijk om met mijn nonnenvriendin op stap te gaan. Het denken aan haar vrolijkt me al op!
Woensdag vind ik weer hartjes op straat. Een groen en een geel hart. En de letter W. Of M. En het getal 13 of 31. Wat zou dat nu weer allemaal betekenen, Toverheks? !3 is het Keltisch geluksgetal. Uit de tijd van de godin. Een prachtig getal! Yes!
Zoals elk zichzelf respecterend stel geliefden hebben ook Cowboy en Heks af en toe woorden. Zoals dat bijna altijd het geval is gaat het nergens over en is de aanleiding uiterst triviaal. Nu kun je op heel veel manieren met meningsverschillen omgaan. Je kunt elkaar de hersens inslaan, de oren wassen, met jouw waarheid de ander om de oren slaan, elkaar de mond snoeren of monddood maken, op elkaars tenen staan, de ander voor de schenen schoppen, onder de gordel raken, op het hart trappen…..
Maar je kunt elkaar ook een hart onder de riem steken. Er bestaat een geweldig Boeddhistisch ritueel, dat zich hier uitstekend voor leent. Het heet Beginning Anew. Heks heeft het geleerd in het klooster van Thich Nhat Hanh. Het mooie van dit ritueel is, dat je de enorme valkuil vermijdt van het elkaar de schuld geven. Ook elimineert het de behoefte aan slachtofferschap. Het is heel belangrijk binnen dit ritueel, dat je naar elkaar luistert.
Zo komt mijn schatje dan het afgelopen weekend naar me toe om deze prachtige ceremonie samen met mij uit te voeren. Hij brengt heerlijke verse vis mee. Heks maakt er een hele stapel Sushi van. Heerlijk licht eten voor bij zware gesprekken.
‘Ik wil even iets gemakkelijke aantrekken,’ zegt Cowboy. Hij kijkt naar mijn zachte panterpak, een zogeheten Onesie. ‘Wil je ook zoiets aan?’ Vraag ik hoopvol. Ik heb namelijk nog een geweldig ijsberenpak in de aanbieding. De kans dat hij dat aantrekt acht ik echter nihil. Maar zoals altijd blijft mijn lief me verbazen. ‘Ja hoor, waar ligt het?’
Zo zitten we dan uiteindelijk samen in onze knuffelpakjes op de bank met Sushi en een goed glas wijn. We vertellen elkaar om beurten uitgebreid hoe blij we zijn met elkaar. En ook waar we moeite mee hebben. Dan vragen we elkaars hulp bij het laatste. Je kunt nu eenmaal niet alles alleen. Je hebt elkaar nodig.
Het is een heerlijk ritueel, ik kan het absoluut aanbevelen. Je zou bijna wensen, dat je eens wat vaker ruzie had. Maar weet je wat het mooie is? Je kunt het altijd doen, iedere week als je wilt. En met iedereen, familie, vrienden, collega’s…… Elkaar vertellen hoe blij je bent met elkaar, het zogenaamde bloemen water geven, wordt veel te weinig gedaan. En het maakt het zoveel gemakkelijker om ook bespreekbaar te krijgen, waar je moeite mee hebt. Of waarmee iemand je heeft gekwetst.
En tenslotte heb je elkaars hulp nodig. In plaats van elkaar te vuur en te zwaard te bestrijden, -oog om oog en tand om tand-, probeer je het leven voor de ander iets gemakkelijker te maken. Thay noemt het Interbeing, dit uitgaan van wat ons verbindt in plaats van wat ons scheidt.
De zoon van God, Jezus zei regelmatig: Heb je naaste lief zoals jezelf. Nu hebben heel veel mensen de pest aan zichzelf, dus dit laatste is best tricky….. De christelijk animistische Filipijnse wondergenezer Alex Orbito zegt bij iedere spirituele operatie, die hij uitvoert: ‘Love yourself and love God!’ Daar begint het mee, volgens hem.
Nou ja, waar je ook begint: van jezelf houden, van de ander houden, van god en godin houden; Zolang het hart de poort is in deze drie-eenheid komt het wel goed!
Zaterdagmorgen schijnt de zon. Ondanks de slopende dag ervoor voel ik me fris en fruitig. Ik ben het echter niet. Traag en sloom sleep ik de dag op gang. Cowboy loopt een minirondje met Ysbrandt. Ik rommel een ontbijtje in elkaar.
Een paar uur later stappen we in mijn kanariepiet en vertrekken richting strand. Cowboy zit achter het stuur. Hij scheurt geroutineerd door de lege stad. Waar is iedereen? Oh, ik zie het al. We zijn niet de enigen met behoefte aan een frisse neus. We sluiten aan bij een een lange stoet auto’s, die zich naar de kust bewegen.
Happy hondje
Midden in de duinen is een parkeerplaats. Ondanks de drukte bemachtigen we een plekje. Op ons gemak steken we het duin in. Mijn hondje is direct in een superhumeur. Dartel rent hij in de rondte. Laat zich ruggelings in een duinpannetje glijden. Rollebolt door het lichtgevend groene mos.
Plotseling duikt er vanuit sluiers laag zonlicht een kudde schapen op, begeleid door een echte schaapherder. Een groepje kinderen huppelt met hem mee. Op hun manier helpen ze een handje. De herder is een ongelofelijk relaxte man. Zelfs als een opgewonden Ysbrandt zich nieuwsgierig aansluit bij dit illustere gezelschap, raakt hij niet van zijn stuk. ‘Zo, Ys, kom jij ook eventjes helpen?’ Hij heeft in de gauwigheid de naam van mijn hondje al opgepikt!
Uit sluiers zonlicht komt een kudde tevoorschijn
Snel maak ik een serie foto’s, terwijl ik een paar woorden wissel met deze sympathieke natuurman. ‘Loop je wel eens door Leiden met je dieren?’ Ik denk aan de foto in het huis van Tanneke van een kudde schapen, die langs haar raam liep. Ze was er verrukt over destijds. ‘Ik zat gewoon voor mijn woonkamerraam, zoals altijd, toen……’ Talloze malen heb ik het verhaal achter die foto gehoord. Is deze man degene, die mijn lieve vriendinnetje zo gelukkig heeft gemaakt?
‘Oh, dat moet een collega van me geweest zijn’. Hij noemt een naam. Ik vraag zijn eigen naam en noteer em snel. Hier ga ik een leuk stukje over schrijven! Als ik later de foto’s op mijn computer zet, besluit ik de man eventjes te goochelen, zodat ik hem mijn verhaaltje kan toesturen. Ik zie een heleboel leuke foto’s van de herder met zijn kudde, maar nergens een website of Facebookpagina op zijn naam. Hij heeft duidelijk iets beters te doen, dan een leven online in stand te houden…..
Ontspannen en een beetje verlegen
Wel kom ik een link met een TVprogramma tegen, waarin hij wordt geïnterviewd: “Nederland Zingt” van de EO. Ik besluit ondanks mijn allergie voor evangelische toestanden toch even te kijken.
Het is totaal niet mijn ‘cup of tea’, al die oer-christelijke samenzang door een koor uit Vlaardingen en een paar koren uit het zeer-zwaar-op-de-hand gelovigenbolwerk Katwijk. Daar hebben ze zelfs een ‘christelijke knokploeg‘. Die verstoren heavy metal concerten en zegenen bezoekers in tegen heug en meug.
Het interview met de schaapherder echter raakt direct mijn hart. Ook hij komt uit Katwijk blijkt. Een man van weinig woorden. Hij leeft het evangelie met zijn strijd tegen de duisternis in de vorm van Bereklauw ofwel Heracléum sphondýlium en zijn lichtbrengende kudde. Letterlijk. Doordat de schapen de grote giftige bladeren van de gewraakte plaag van een woekerplant opeten krijgt de bodem weer licht en kunnen er allemaal prachtige inheemse plantjes groeien.
Openhartig vertelt hij over zijn leven. Hoe het veranderde, toen hij zijn vrouw ontmoette. Schaapherder werd en met Jezus ging wandelen. Ook weer letterlijk. Hij loopt dagelijks gigantische afstanden!
Het doet me denken aan hoe Thay, mijn geliefde leraar Thich Nhat Hanh, altijd zegt: ‘I let The Buddha walk in me’. Het persoonlijk ervaren van het goddelijke in het hier en nu hoor ik voor de verandering uit de mond van een eenvoudige christenman. Geen ingewikkelde theologische verhandelingen, maar heldere duidelijke symboliek op grond van zijn ervaringen als herder. Zoals het zoeken naar verloren schapen……
Op een achtergebleven schaap
De prekerige samenvatting met gebed aan het eind van het programma door de interviewer kunnen niets meer afdoen aan deze prachtige getuigenis. En hoewel de Godin nergens wordt genoemd, is Moedertje Aarde alomtegenwoordig in het verhaal!
Als ik met Cowboy over het strand loop bedenk ik me voor de zoveelste keer, dat geluk hier en nu is. Het vermogen altijd en overal vanuit je hart aanwezig te zijn, ongeacht de omstandigheden, is de sleutel tot het paradijs. Soms is dat bijna niet te doen. Dan raken we overspoeld door pijn uit het verleden en angst voor de toekomst. Dan laten we oude patronen de nieuwe dicteren.
Geduldig beantwoordt hij alle vragen van toegestroomde belangstellenden
En toch is het eigenlijk niet zo moeilijk. Kijk maar naar die schaapherder. Zijn leven is ook niet altijd gemakkelijk geweest, maar hij heeft een aantal zeer goede keuzes gemaakt! Voornamelijk ‘go wit the flow’ en wandel met het goddelijke zo te zien.
De kudde verdwijnt weer in het landschap
Als besluit van deze gouden middag trakteert mijn vriendje me op een heerlijk soepje in een strandpaviljoen. Ysbrandt boft ook. Hij krijgt de gehele portie bijbehorende rookworst. Vanwege de gluten……
Meer informatie over schaapsherders vind je op de website van Landschapsbeheer M A Oosthoek. Er staan ook hele leuke schaap-en lamgerelateerde uitstapjes op.
Mijn lief met een ongeduldig hondje aan zijn voeten
Zondagmorgen en Kortjakje zit op haar vertrouwde plaatsje achter in de kerk. Cowboy loopt met haar hondje in het bos en ik kan wel een stichtelijk woordje gebruiken. Het is heerlijk weer. De zomer dijt uit over de grenzen van de herfst. Volgende week begint de wintertijd, maar dat is werkelijk het enige, waaraan je de seizoenswisseling bemerkt. Gisterenmiddag zaten we hier in Huize Heks op het balkon schaars gekleed te zonnen!!!
Henk Schouten verzorgt de viering. Het thema is gelijkheid. Een begrip, dat hier in het westen pas zijn intrede deed ten tijde van de Franse Revolutie hoor ik nu. De grote volksopstand tegen het destijds heersende fenomeen, dat een fractie van de mensheid over alle middelen beschikt. Liberté, Égalité, Fraternité: Vrijheid, gelijkheid en broederschap. Nou ja. Heb je het in de gaten? Werden wij dames toch weer uitgesloten….
Altijd is ze ziek
Tegenwoordig is diezelfde tendens in ons eigen kikkerlandje gaande. De rijken worden rijker, de armen armer. En de vrouwen bungelen als vanouds weer helemaal onderaan de sociale ladder. De gefortuneerde elite heeft politiek de touwtjes in handen. Er zodoende zorg voor dragend, dat het beleid erop gericht blijft, dat ze nog meer poen naar zich toe harken.
Religie is sowieso wereldwijd een bron van ongelijkheid, aldus Henk. Hij noemt een heel rijtje op. Ten eerste is er meestal onderscheid tussen gelovigen en niet-gelovigen. De laatstgenoemden tellen niet mee, kunnen nooit in de hemel komen, zijn verdoemd en ga zo maar door.
Dan komen we weer op de vloek van het patriarchaat: Vrouwen worden veelal geweerd uit religieuze functies, soms mogen ze niet eens in bepaalde heiligdommen komen. In vrijwel elke godsdienst zijn vrouwen tweederangsburgers. Sinds kort hebben we binnen de christelijke kerk dan wel weer een ziel. Dat scheelt.
Moslims maken onderscheid tussen gelovige moslims, mensen met een of ander monotheïstisch geloof en de ongelovigen. De laatste zijn natuurlijk het slechtst af. Ook in dit geloof kun je beter een piemel hebben.
De toekomst
Hindoe’s hanteren een kastenstelsel. Een koe is daar veel beter af dan een onaanraakbare… Ook in deze cultuur kun je beter geen vrouw zijn. Dames worden nogal eens in de fik gestoken, als ze niet aan de verwachtingen voldoen.
Het is in feite een bizar verschijnsel, dat met name binnen religie zoveel ongelijkheid wordt gepropageerd. Je zou verwachten, dat dit juist precies andersom zou zijn. Helaas staat de gemiddelde geloofsgemeenschap bol van de scheve machtsverhoudingen.
Thich Nhat Hanh heeft het er steeds over, dat we afmoeten van het minderwaardigheidscomplex, het meerderwaardigheidscomplex en het gelijkheidscomplex. Een verfrissende insteek. Die eerste twee complexen spreken voor zich. Veel van zijn volgelingen struikelen echter over dat laatste.
Hoezo weg met het gelijkheidscomplex? Het is toch juist goed om iedereen als gelijke te zien en te behandelen? Ik ben zeker zo goed als jij. En jij doet niet onder voor mij!
Mijn lievelingsdominee, Dominee Gremdaat, geweldig zoals die man kan preken.
Maar zolang jij gelijk bent aan mij, ga ik nog steeds uit van jou en mij als gescheiden entiteiten. Ik zie mezelf dan als afgescheiden van de rest van de wereld en dat leidt over het algemeen tot lijden. Een druppel zonder oceaan.
Zijn oplossing voor dit moeilijke vraagstuk is Interbeing. Weg met het afgescheiden zelf. En het is waar. Als je het voor elkaar krijgt om de illusie van afgescheidenheid te doorbreken en te ervaren hoe je met alles en iedereen bent verbonden, vallen veel dingen op hun plek.
We zijn als mensen helemaal niet zo verschillend van elkaar. En ook niet van de rest van de schepping. We bestaan allemaal grotendeels uit water ofwel wolk. Er zit veel boom in ons. En steen. Etcetera…. Heks heeft momenten van genade gekend, waarin ik die verbinding met alles en iedereen ervoer. Boeddhisten noemen het één smaak. Onze eigen Hadewijch zou het een godservaring noemen….
Dan hoef je ook niet meer jaloers te zijn. Anderen hun bezit afhandig te maken. Bang te zijn voor verlies. Kortom: Heel veel zaken gaan er dan gigantisch op vooruit.
Maar ja. We worden van jongs af aan geprogrammeerd om een individu te zijn. Met bezit. Met grenzen. Trots met je neus in de lucht. Zwakheden verbergen we achter een façade van succesverhalen. We knijpen de kat in het donker, terwijl we schijnheilig iets aan een goed doel geven. Het liefst in het zicht van een camera.
Toch is er hoop voor ons mensen. Zolang er liefde is en mededogen. We zijn een goddelijk project in wording. De bugs/programmatuurfoutjes moeten er nog een beetje uit evolueren. De toekomst is het besef, dat we zowel druppel als oceaan zijn. Verbonden met alles en iedereen. wat je voor een ander doet, doe je voor jezelf. Wat je een ander aandoet, doe je jezelf aan.
Sociaal sadisme en masochisme maken dan plaats voor gezonde maatschappelijke structuren. Of zit ik te wauwelen en glijden we massaal de afgrond in? Zoals elke maatschappij, die decadent is geworden……
In het Joodse geloof bestaat het jubeljaar. Het woord alleen al vind ik geweldig. Dit heilige jaar komt eens in de vijftig jaar voor. Alle schulden van iedereen worden kwijtgescholden. Iedereen krijgt het land van zijn familie terug. Een soort sociale reset. (Leviticus 25: 1-13)
Ik ben er eigenlijk wel een voorstander van om dat hier ter lande in te voeren. Vooral nu het belastingstelsel er ook al op gericht is om de rijken rijker te maken. Er moet gewoon ergens ingegrepen worden.
Jesaja tenslotte is niet al te mals als het gaat om mensen, die zich verrijken ten koste van anderen: ”Zesvoudig wee over de rechtvaardigen: Wee degenen die zich huis na huis toe-eigenen, die akker na akker samenvoegen, tot er voor niemand meer ruimte is en zij alleen het land bewonen. Ik hoor de HEER van de hemelse machten zweren: ”Al die huizen zullen tot puin vervallen, zelfs de grootste en mooiste worden niet meer bewoond.” ” Etcetera. (Jesaja 5: 8-9 20-24)
Dus ben je een overrijke Christen? Dan kun je die hemel wel op je buik schrijven! Volgens Jesaja dan. Maar ja, hij was een profeet. Die hebben een vooruitziende blik…..
Het is avond. Ik mijmer over sterke vrouwen. Over de angst voor het vrouwelijke. Zowel die van mannen als vrouwen. Denk maar aan de heksenverbrandingen ten tijde van de inquisitie. De tijd, waarin de Godin in ons werd vermoord. Die grondige poging van de katholieke kerk om het vrouwelijke in religie uit te roeien. Een middeleeuwse holocaust…… ( Het woord holocaust betekent letterlijk brandoffer )
Het is niet goed gelukt, want door de achterdeur kwam de Moeder van God weer binnen. Als maagd weliswaar. De rest van het vrouwelijke komt er nog steeds niet al te goed af. De vrouw van Jezus, Maria Magdalena, is nog steeds een hoer. De maagd, de moeder en de hoer. De drie archetypes waar we het wat die kerk betreft mee moeten doen…..
Heks heeft zich altijd verbaasd over dit fenomeen. Hoe is het toch mogelijk, dat meer dan de helft van de mensheid ( Vrouwen zijn nog steeds in de meerderheid qua geboorte geloof ik . Hoewel: In China worden natuurlijk wel veel meisjes weggegooid tegenwoordig…) als tweederangsburgers worden behandeld. Bijna overal ter wereld geldt, dat je beter als man, dan als vrouw kunt worden geboren. Of je nu zwart, rood, wit of geel bent! Vrouwen zijn wereldwijd de meest gediscrimineerde groep.
Het begint er al mee, dat hun hoge stemmen niet serieus worden genomen ( blijkt uit wetenschappelijk onderzoek ). En dan hebben we nog niet eens iets inhoudelijks gezegd!
Zelfs in Nederland, dat de naam heeft geëmancipeerd te zijn, hetgeen nogal tegenvalt in de praktijk, hebben vrouwen maar een fractie van het pensioen van mannen. Ik hoorde laatst de cijfers en schrok me dood. 20 % of iets dergelijks. Maar terwijl ik het opschrijf, slaat de twijfel weer toe. Dat is toch niet echt zo? Volgens mijn vriendin She, zij is goed op de hoogte van de cijfers en statistieken, is het schrikbarend.
Maar als er een groep vrouwen op het Binnenhof demonstreert om wat extra geld voor vrouwen in ons landje los te peuteren, omdat deze wel erg onder het bestaansminimum dreigen te verdwijnen, staat een irritant mannetje van PowNews hen belachelijk te maken. ‘Domme vrouwen, denken dat ze zomaar geld krijgen, hahaha!!’ Zonder zich ook maar een seconde te verdiepen in de achtergrond van dit verzoek.
Een van de meest treffende gebeurtenissen rond de positie van de vrouw vond ik de heisa rond de Amstelveense burgermeester Fred de Graaf en de billen van Maxima. Eerst wordt deze dame koningin. Claus schopte het niet verder dan prins, Bernard bleef ondanks al zijn ambities slechts prins. De man van koningin Wilhelmina? Prins! Stel je voor, dat ze koning waren geworden. Dan had hun vrouw in hun schaduw gestaan!
Maxima koningin maken is wat mij betreft minachting voor de vrouw. Koningin zijn betekent niets, zodra er een koning in de buurt is! De billen-affaire toont demonstratief aan, dat de titel ook al niets betekent, zodra er een willekeurige man in de buurt is. Vooral niet, als het een willige en keurige burgermeester is!
Op Koningsdag 2014 zit burgermeester Fred de Graaf in het zicht van de camera aan de billen van onze huidige koningin. De beelden gaan de hele wereld over. Heks heeft ze ook gezien. Een vrouwelijke politica, stijl donker haar, brilletje, ik kan eventjes niet op haar naam komen, verdedigt de burgervader in een televisieprogramma. Ze kent hem goed, zegt ze. Hij zou zoiets NOOIT doen. Het was vaderlijk bedoeld, die hand.
Maar een uiterst hilarische compilatie van Sander van Pavel maakt die bewering twijfelachtig. Het blijft namelijk niet bij die ene ongelukkige keer. Je ziet de hand van de gewraakte burgermeester bij voortduring rond de flanken van Maxima fladderen. Als een enorme vlinder rond een exotische, geurige bloem. Of een dronken dar rond een koninginnebij. Een ouwe bok op zoek naar dat frisse groene blaadje…..
Dat de vrouw hem verdedigt verbaast me niet eens zoveel. Misschien heeft ze veel aan hem te danken. Of huldigt ze het standpunt, dat het er nu eenmaal bijhoort voor ons vrouwen, die ongewenste intimiteiten. Dat gesnoep van allerhande bijdehandjes. Zogenaamd vaderlijk bedoeld. Nou, als mijn vader zo had lopen doen tegen mij of mijn vriendinnen had ik er toch een bloedhekel aan gehad! En me kapot geschaamd.
Gelukkig zat de vader van Heks alleen maar veelvuldig te knuffelen met mijn moeder. ‘De Tortelduifjes’ werden ze genoemd….
Wat me wel verbaast is dat het incident in no time in de doofpot is verdwenen. Wat zou er gebeurd zijn, als iemand zo had lopen aaien over de billen van Willy? De kont van de koning? Was dat ook zo gemakkelijk van de tafel geveegd? Maar ja, dat is een KONING he? En een man!
Heks ging destijds in elk geval over haar nek van die de Graaf. Hoe is het mogelijk, dat je je en plein publiek zo totaal niet bewust bent van wat je eigen handen doen op de billen van de koningin? Hij is er blijkbaar zo vaak mee weggekomen, dat hij het niet eens meer in de gaten heeft. Misschien is de eerder genoemde politica wel ervaringsdeskundige in dit geval…..
Eén ding weet ik vrijwel zeker. Maxima baalde vast als een stekker. Het zal je maar gebeuren. Ben je jaren bezig een goede reputatie op te bouwen. Neem je je job hartstikke serieus. Heb je het zelfs tot koningin geschopt, ook als is die titel een wassen neus, zodra er een koning naast je staat. Staat zo’n kwal van een kerel over je kont te aaien, alsof je een geit bent. Of een dikke Hollandse melkkoe.
Heeft iemand zoiets wel eens bij Beatrix geflikt? Vast niet! Zij hield de mensen op armlengte afstand. De enige, die daar ooit doorheen is gebroken is onze nationale knuffelmarokkaan, Ali B, met zijn beroemde hug van Hare Majesteit. Waar overigens niets op aan te merken was, behalve dat het niet in het protocol rond het Koninklijk Huis past. Die konthand past daar blijkbaar prima in. Maar ja, daar zit dan ook geen Marokkaan aan vast, maar een oerHollandse politicus!
Koninklijke vrouwen zijn dus ook niet veilig voor ongewenste intimiteiten. Hoge konten vangen veel hand!
De ongelijkheid, waarmee tegen mannen en vrouwen betreffende dit soort dingen wordt aangekeken heeft me ook altijd verbijsterd. Als vrouw daalt je waarde enorm, als er iemand aan je zit. Ook al is dat ongevraagd en ongewenst. Jij bent dan zelf een slet. Er zijn landen, waar vrouwelijke slachtoffers van verkrachting worden gestenigd! Alsof ze zelf iets fout hebben gedaan!!!
Een man is al snel stoer, wat hij ook uithaalt op dat gebied. Natuurlijk staan excessen zoals gewelddadige verkrachting en seks met minderjarigen in laag aanzien, maar ze komen met heel veel weg! Heel veel grensoverschrijdend gedrag wordt weggewuifd: Ze zal ze zelf wel gewild hebben…. !!! Ook is een man met veel verschillende seksuele partners is nog steeds een bink. Een vergelijkbare vrouw is een sloerie!
Rond het voorval met Maxima heeft gelukkig niemand beweerd, dat ze er om heeft gevraagd. Dat is alvast iets. Niemand heeft geroepen: ‘Maar je zag er ook wel erg sexy uit. Je rook zo heerlijk. Je hebt zo lief naar hem gelachen. Kortom: Je hebt het uitgelokt!
Maar ja, onze zogenaamde koningin heeft ook regelmatig boter op haar hoofd. Neem nu het incident met Ingrid Waldring-Bouterse, de vrouw van de Surinaamse president. Deze ‘onbedoeld genomen foto’ ( Huh? Ja, zo kletst de RVD zich er weer uit! ) toont een vrolijk in de camera lachende Maxima naast de gade van deze omhooggevallen crimineel.
Onbedoeld gezellig samen op de foto
Het is natuurlijk lastig voor Maxima om onderscheid te maken tussen politici en boeven, gezien haar opvoeding. Zorreguieta is buiten een zeer omstreden figuur ook nog eens haar vader. De verregaande loyaliteit van een kind ten opzichte van hele foute ouders is spreekwoordelijk. Misschien heeft dit oogklepgedrag meegespeeld in de kwestie met de vrouw van Bouterse.
En dan is het ook nog eens zo, dat er altijd wel een camera in de buurt is in het leven van een koningin! Lijkt me vreselijk overigens. Wat een leven! Zo is ook dit vrolijke moment voor het oog van de camera door iemand vastgelegd en vervolgens op Facebook gezet. Had ze het niet had kunnen vermijden? De andere kant op kijken? Tong uitsteken? Zo moeilijk is dat toch niet! Want dit is een beetje dom……
‘oog om oog, hand om hand’
Heks mijmert over de Godin. Hoe ze de kracht van deze godheid vaak in zich voelt. Het is het beste schoonheidsmiddeltje, dat er bestaat. Soms danst deze dame in mijn passen, straalt ze in mijn gezicht, verblind ze jou met mijn glimlach. Mijn dieren houden ook van de Godin in mij. Ze koestert hen met oneindige liefde in mijn armen, streelt hen door mijn gloeiende handen!
Het is zoiets als wat Thich Nhat Hanh over Boeddha zegt: ‘I let the Boeddha walk in me.’ Een soort vrouwelijke variant. Ik laat de Godin in mij dansen, zingen, lachen en liefhebben. Thay heeft het heel vaak over Moeder Aarde, deze oude wijze man heeft donders goed in de gaten hoe belangrijk het is, dat het respect voor het vrouwelijk terug komt in deze wereld. En dat dat niet alleen belangrijk is voor vrouwen.
Iedereen heeft er baat bij. Het vrouwelijke, dat beschermt, koestert, baart, zorgt: We hebben het allemaal nodig! Niemand kan leven zonder deze kwaliteiten in zijn of haar leven. Ook kan geen enkele maatschappij bestaan zonder deze basis.
Heks pleit voor een herwaardering van het vrouwelijke. Respect voor de vertegenwoordigsters hiervan: Vrouwen. Maar ook waardering van deze kwaliteiten in de man. Als mannen de Godin in zichzelf terugvinden, hoeven ze ook niet zo bang te zijn voor haar afgevaardigden hier op aarde.
De spirituele leraren van Heks zijn allemaal toegewijd aan het vrouwelijke. De boeddhistische Thay met zijn aandacht voor Moedertje Aarde. De animistisch christelijke Alex Orbito met zijn White Lady. Mijn eigen studenten eccelsia, waar god ook een vrouw is…..
Vrouwen en mannen verschillen maar 1 luttel chromosoompje van elkaar uiteindelijk! Waar de vrouw twee X-chromosomen heeft om haar geslacht te bepalen heeft de man naast de x ook een y.
Het goddelijke is groter dan een chromosoom lijkt mij. Zeggen dat god een man is of mannelijk gaat voorbij aan vrijwel de hele schepping. Het lijkt me meer voor de hand liggen, dat dat afwijkende chromosoompje is geschapen voor de gezonde verspreiding der genensoep. Dat verklaart mijns inziens ook dat gegrabbel en gegraai. De man wil zijn zaad verspreiden! Dat is de core business van vele heren!
Politiek zou dit gedrag aan banden moeten leggen, in plaats van eraan mee te doen, zodat de wereld bewoonbaar blijft voor ons vrouwen. Vrouwelijke politici zouden handtastelijkheden moeten afkeuren in plaats van goed praten!
De man als variant van de vrouwelijke basismens. Een hele leuke variant, maar geef em niet de overHAND…. Vooral niet in de functie van burgervader 🙂
Een maand nadat ik ben teruggekeerd uit het klooster heb ik een aantal boeken van Thay uit de kast gepakt. Ik ben me aan het verdiepen in het ritueel ‘Beginning Anew’. Op de achtergrond staat de televisie aan. De slachtoffers van de vliegramp in de Oekraïne komen aan op het vliegveld in Eindhoven. Wat een verdriet. Het leger doet er alles aan om de stoffelijke overschotten respectvol uit het vliegtuig te halen. Een treurig ritueel. Aan het eind wordt er voor hen geklapt.
Heks heeft zich voorgenomen iemand een brief te schrijven. Met als insteek het ritueel van Opnieuw Beginnen. Maar hoe pak ik het goed aan? Het is nog niet zo gemakkelijk om niet vanzelfsprekend in mijn oude patronen van nijd te vervallen als ik eens goed ga nadenken over hetgeen me dwars zit. Op de televisie blijven ze maar klappen. Heks vindt dat maar raar. Het is toch geen show ofzo?
Een maand geleden pas verongelukte onze OB-vriendin. Ook zij moest uit het buitenland komen. Het duurde ook vijf dagen. Wat waren we blij, dat ze uiteindelijk gewoon hier in Leiden was. Wat was het fijn om met de meiden naast haar kist te zitten. Hoewel je weet, dat je er iemand niet mee terug krijgt, toch is het belangrijk, dat hun lichaam naar huis komt.
Opnieuw Beginnen. Het is niet voor iedereen weggelegd. Voor de slachtoffers van de ramp is het Einde Verhaal. Terwijl een rouwdeskundige uitlegt hoe goed het is, dat er geapplaudisseerd wordt, probeer ik een aanvang te maken met mijn epistel. De uitleg van de deskundige gaat maar door. Vervolgens komen ze er nog meermalen op terug. Het behoeft blijkbaar wat uitleg….
Als de stoet uiteindelijk gaat rijden springen de tranen in mijn ogen. Al die lijkwagens achter elkaar. Alleen maar omdat er ergens weer mensen oorloogje spelen. Ook het drinkgedrag in de Oekraïne speelt een rol bij het onstaan van de ramp hoorde ik op TV een deskundige verkondigen afgelopen week. Een bezopen zelfbenoemde militair met een stuk wapentuig, dat hij niet naar behoren kan bedienen. Zoiets stel ik me voor…..
Als ze in dit soort brandhaarden een tijdje onder de hoede van Thich Nhat Hanh zouden komen te staan, dan zouden rampen als deze nooit gebeuren……
Ik ga me serieus met het ritueel van Opnieuw Beginnen bezig houden. Hoe zwaar het me ook valt. Liever zou ik een oplawaai uitdelen, althans, zo stonden de zaken voor mijn retraite. Maar ik zie wat daaruit voortvloeit. Met eigen ogen. Op de televisie.
Vrijdag 27 juni. Vanmorgen krijgt ik een verschrikkelijk bericht. Eén van mijn vriendinnen is gisteren verongelukt.
Toen ik zondag terug reed, dat enorme stuk vanuit de Dordogne, heb ik flink in de file gestaan. Een paar keer vanwege een ongeluk. Een keer vlak bij de plek, waar mijn vriendin werd aangereden. Wel zeven auto’s met zwaailichten zag ik afgetekend in de nacht. Schokkend. ‘What happens when we die’ krijgt nu toch wel een geheel andere lading.
Vorige week vrijdag ga ik een dagje op stap met mijn lievelingszuster. Na de talk van Thay nemen we de benen . Of beter gezegd, het ‘Gele Gevaar’. In de buurt van het klooster is een heel oud kerkje, nog van voor de christelijke tijd.
Omdat er een gebeeldhouwde afbeelding in te vinden is van een mythisch beest met ‘Het Boze Oog’, hebben de katholieken dit heiligdom destijds niet durven verwoesten. Zoals ze verder bijna alles hebben geëlimineerd, dat verwijst naar de Grote Moeder.
Eerst picknicken we in de schaduw van de oude muren van een belendend gebouw. We kijken uit over het prachtige landschap met een kasteeltje.
‘Daar woont een oude dame, een markiezin’, vertelt mijn vriendin. ‘Zij onderhoudt het kerkje, best veel werk. Maar ze is niet in voor hulp vanuit Boeddhistische hoek. Dat gaat haar dan toch weer te ver, ondanks de heidense tendensen binnen dit kerkje.’
Het kapelletje is wel opgeslokt door het Katholieke geloof, maar de heidense afbeeldingen zijn nog intact en levendig aanwezig.
Een aantal copulerende echtparen op de pilaren rondom het altaar. een mannetje met een enorme hoorn in de hand, naast hem een gat in de muur, waar mensen van oudsher hun vinger in staken. Om vruchtbaarheid af te roepen? Wie zal het zeggen. Dat er een oude vruchtbaarheidscultus heeft geresideerd op deze plek lijkt me evident.
Mijn non-vriendin en ik dwalen geruime tijd door het kleine gebouw. Heks maakt foto’s van de prachtige overblijfselen uit de tijd voor de inquisitie. We zitten rustig te genieten van de fijne sfeer in dit kleine goed onderhouden heiligdom.
Daarna dwalen we over het lieflijke kerkhof. Het is allemaal van een ongekende schoonheid. En de rust in de omgeving is een verademing, na alle drukte van de retraite…… Wat een heerlijk plekje om eeuwige rust te vinden….. We drentelen, dreutelen en talmen, maar uiteindelijk is het echt tijd om terug te gaan naar ons klooster.
Op de terugweg praten we over de dharmatalk van Thich Nhat Hanh. Over hoe hij heel vanmorgen vroeg ‘What happens when we die?’ Om daarop heel guitig te roepen: ‘Nothing!!!!’ Iedereen lag in een deuk. ‘Ik vond het niet zo grappig,’ zegt mijn vriendin, ‘Je zult maar net iemand verloren hebben, dan kan zo’n statement behoorlijk pijn doen!’ Haar rake opmerking dreunt na, galmt door mijn versufte hoofd.
Want alle gekke Zen-wijsheid op een stokje: We willen onze dierbaren niet missen en afscheid doet zo verdomd veel pijn. Vooral als het zo onverwacht is, zoals nu. Een moeder, vrouw, dochter, tweelingzus, vriendin. Weggerukt. Ontnomen.
Uit liefde en respect voor mijn vriendin vandaag de mooie foto’s van Mombos. Zij kon als geen ander schoonheid in al haar facetten waarderen. Zij had er haar beroep van gemaakt.
Tijdens één van de vele missies voor haar werk is dit fatale ongeluk op haar pad gekomen. Haar man, kinderen, familie en vrienden….. we zijn verbijsterd. Ik denk overigens niet dat er na de dood niets is. Thay zou nog wel eens raar kunnen opkijken als het voor hem zover is…..
Vandaag zijn de eerste Lotussen uitgekomen in de Lotusvijver! Hoera! Altijd een feestelijk gebeuren.Toen ik een paar weken geleden arriveerde, was er slechts hier en daar een kopje te bespeuren, maar nu staat de hele vijver vol met bloemknoppen.
Vanmorgen hadden we een mooie Dharma talk in Upper Hamlet, het klooster van de monniken boven op de heuvel. Thay was geweldig op dreef. Hij maakte grapjes, liet ons flink lachen. Was scherp en fris. Hij genoot duidelijk van het samenzijn met zijn Sangha.
‘Wat gebeurt er als we doodgaan?’ zei hij vrolijk, ‘Niets!’ Guitig keek hij ons aan. Iedereen moest lachen. ‘We veranderen alleen, zoals een wolk regen wordt. Als Thay doodgaat leeft hij voort in jullie. In zijn Sangha. Maar ook in de wolken. We zijn 70 % water. Als je het water uit de mens neemt is hij niets. Dingen bestaan niet buiten elkaar, maar in elkaar. Dat is interbeing. To be or not to be, is helemaal niet de vraag. Het gaan om to interbe! ‘
Leegte in Boeddhisme betekent niet dat er niets is, leegte heeft altijd een object. Een glas is bijvoorbeeld leeg , als er geen water in zit. Maar er zit dan weer wel lucht in. Leegte betekent, leeg van een afgescheiden zelf. Maar het zit vol cosmos.’
`Karma is de som van je acties, die blijven voortbestaan. Alles wat je denk ,zegt of doet, blijft altijd bestaan.’ Daarom is het heel belangrijk om goede gedachten te hebben, vrij van woede en angst. Dat leidt to goede woorden en goede acties.’
Een greep uit zijn verhaal van vandaag. Duizelt het je al? Het gekke is, dat hij het door middel van voorbeelden en herhaling op een net iets andere manier, toch allemaal weet duidelijk te maken…..
Vanmiddag woonde ik een workshop bij van Boeddhistisch geëngageerde kunstenaars. Het was heerlijk. Met een klein groepje gingen we met wat materiaal aan de gang. Later bewonderden we elkaars werk.
Helemaal uitgeteld kookte ik een potje soep om wat zout binnen te krijgen. Het is niet meer zo idioot heet, maar nog steeds warm.
Daarna ben ik met mijn Schotse vriendinnetje naar de kleine poesjes gaan kijken. Maar wat een schrik: Er was er nog maar eentje over! Dus lieve mensen, ik ga geen poesjes meenemen deze keer. Ze hebben allemaal een goed tehuis gevonden. De moeder was duidelijk een beetje van slag. Maar ze mag een kitten houden en dat is dan toch wel weer heel fijn……
Zondag was er hier, op Lower Hamlet, een veiling van de prachtige kalligrafieën van Thay. Het was een feestelijk gebeuren. Eerst hadden we een mooie Dharma talk van deze voortreffelijke leraar. Daarna was er een flinke wandeling. In aandacht natuurlijk. Met een fijne meditatie ergens tussen de bomen. Maar daar was Heksje niet bij. Zij was druk bezig het werk van Thich Nath Hanh te fotograferen.
Om ons te bedanken voor alle gulle gaven, er werd flink geboden op de kunstwerken en er werden kleine exemplaren buiten de meditatiehal verkocht, kregen we een middag met optredens van de monastics cadeau.
De dag ervoor was ik al binnengelopen bij de generale repetitie van 1 van de gelegenheidsbands. Het swingde als een trein. De monniken en nonnen hadden enorm veel pret. En het klonk behoorlijk goed!
Ik zorgde dan ook, dat ik een mooi plekje in de zaal bemachtigde en ging gewoontegetrouw zitten tekenen. Het begon direct al goed met een traditionele Vietnamese waaierdans, uitgevoerd door de nonnen. Ik herkende er een aantal van ons klooster. Wat een plaatjes, die meisjes vaak nog. Stralend en enigszins verlegen lieten ze ons volop genieten.
Hierna kwam er nog een traditionele Vietnamese dans, uit de bergen van dat verre land. Wederom uitgevoerd door de nonnetjes. Met prullenmanden omgetoverd tot rugtassen, dansten ze de sterren van de hemel. Giechelend en vrolijk.
Hierna volgde verschillende bands. Ze kregen de zaal volledig op zijn kop. Ontroerend vond ik de bijdrage van twee jonge monniken, duidelijk hele goede vrienden. Ze gingen er helemaal voor. En het was echt goed! Er zitten veel begaafde musici in de verschillende Hamlets.
Een ander ensemble sprong er ook uit. Dit was de groep, die ik had zien repeteren. Een achtergrondkoortje van nonnen maakte de show helemaal af. Het dak ging eraf!
Wat een plezier straalde er van deze hele middag af. Heks en met haar vele anderen hebben enorm genoten.
Tot slot was er een kippendans door nonnetjes uit ons klooster. Het was hilarisch. Een prachtig besluit van deze heerlijke middag.
Heks trakteerde zichzelf op een kleine bescheiden kalligrafie van Thay: No mud, no lotus. Een tekst, die me zeer dierbaar is. Want in mijn leven is genoeg modder, hele poelen vol. Maar het mooie is, dat dat ook een keur aan lotussen kan opleveren! Heilige modder, als je weet hoe je moet lijden is het een zegen. Aldus Thay. En ook de Boeddha.
Vrijdag 13 juni. Afgelopen nacht was het volle maan. Echt een heksenfeestje dus. Vandaag is het alweer bloedheet. Ik sla de ochtendmeditatie over. Met zo’n lijf als het mijne moet je keuze’s maken. Maar om kwart over acht sta ik toch aangekleed en wel bij mijn autootje. Mijn favoriete zuster en 1 van mijn creatieve vriendinnen staan al klaar om mee te rijden. Op het laatste moment stapt er nog een piepklein chinees zustertje in. Ze spreekt drie woorden engels…..
Als een slak koersen we door het prachtige landschap, want voor ons rijdt een auto met mensen, die wel erg mindful bezig zijn. Er zit geen gang in, na enige tijd hangt er een hele sliert auto’s achter ons. Maar wij vinden het wel best zo. Het is zo ontzettend mooi hier in deze tijd van het jaar. Voordat de velden geel kleuren, geslagen door de koperen ploert……
In New Hamlet, een nonnenklooster op een half uurtje rijden van hier, worden we zoals altijd hartelijk ontvangen. We zijn lekker op tijd, dus Heks heeft een mooi plekje, redelijk vooraan in de zaal. Ik spreid mijn spulletjes om me heen en begin tekenen. Om me heen is het een geroezemoes van jewelste. Ik vang de laatste roddels, nieuwtjes en kletspraatjes op. Van mensen, die ik totaal niet ken. Dan slaat er een non stevig op de enorme bel. Direct is het stil. Een soort TiTaTovenaar-effect.
Om half tien komt Thay de zaal binnen. Hij gaat zitten en iedereen is muisstil. Met zijn voelsprieten scant hij de zaal. Wat leeft er vandaag? Hij past zijn talk daar altijd op aan. Het gekke is, dat iedereen daardoor het gevoel heeft, dat onze leraar speciaal voor hem of haar gesproken heeft…..
De wandel meditatie hou ik voor gezien. Ik heb last van de hitte en blijf liever beneden, dan in de volle zon tegen een heuvel op te klimmen en daar te gaan mediteren. In plaats daarvan pluk ik moerbeien, grote zoete zwarte vruchten. Mijn lengte komt goed van pas. De Vietnamese zustertjes komen niet verder dan anderhalve meter. Daar is dan ook geen rijpe bes meer te vinden. Met haar apenarmen weet Heks tot op grote hoogte zoete kanjers te bemachtigen. Mmmmmmmm…… Heel lekker.
Met mijn reisgenoten lunch ik in de koele tuin van dit klooster, onder de bomen. Er zijn verrukkelijke drankjes voor ons klaargezet. Kamperfoeliewater, lavendelwater, water met frisse munt en melisse. Het is hier heel goed toeven. Helaas slaat de hitte ons zodra we de tuin verlaten als een gloeiendhete deken in het gezicht. In een voorgekookte auto begeven we ons weer naar ons eigen klooster.
Onderweg doen we een schattig stadje aan. Heks heeft medicamenten nodig. Ze is ondanks haar enorme medicijnkist toch dingen vergeten. De apotheek is tot twee uur gesloten. We besluiten te wachten en slaan wat tijd stuk in een schoenen- annex speelgoedwinkel. Hier vind ik geweldige schoenen., met bloemetjes erop! Fijn, want het paar, dat ik aan heb is doormidden gebroken.
Ook kopen we een diabolo voor de zustertjes en een windmolentje voor onze Nederlandse non. Enthousiast demonstreert laatstgenoemde haar kunsten met de diabolo. Heks bakt er niets van. We hebben een heerlijk halfuurtje, terwijl we wachten onder de eeuwenoude stenen arcade voor de winkel van Sinkel.
De rest van de dag haak ik af. De hele Hamlet gaat een grote wandeling maken. Nou, mij niet gezien in deze bloedhitte. Ik zoek de schaduw op en ga lekker in mijn hangmat liggen schrijven. Straks rijd ik naar een stadje wat verderop. Daar kan ik in een koffieshop met airco rustig wat dingetjes online zetten. En verse aardbeien halen. En een beetje bijkomen van al die drukte………
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.