Categorie archief: BOEDDHISME

Jezelf niet langer verdedigen tegen allerlei goedbedoelende betweters is gemakkelijker gezegd dan gedaan; Het is ongeveer mijn tweede natuur geworden na dertig jaar ziek zijn! Vermoeiend! En ik ben al zo moe! Heks neemt een rigoureus besluit, vanaf nu is het afgelopen en uit met allerlei ongevraagde adviezen en idiote oplossingen aan mijn adres. Ik wil ruimte en tijd om mijn eigen zaakjes op orde te krijgen! Holding Space 1.

Posted on by

Sinds Peter van der Hurk me heeft aangeraden mezelf niet meer te verdedigen voor wat dan ook valt het me op hoe vaak ik dat eigenlijk doe. Bijna dagelijks moet ik van leer trekken tegen mensen die me ongevraagd van alles adviseren. Bijvoorbeeld hoe ik beter kan worden.

‘Heb je wel eens aan orthomoleculaire voedingssupplementen gedacht, Heks?’ vraagt iemand uit mijn vriendenkring bloedserieus. En daar ga ik dan weer. Ben ik weer minutenlang bezig om uit te leggen wat ik allemaal slik en hoe lang al. En hoeveel me dat per dag kost.

Krijg ik evenzogoed een artikel in mijn handen gestopt met één of ander vaag instituut met een dure naam er op waar ze me voor veel geld nog meer niet werkzame rotzooi willen aansmeren…. Ik gooi het adres ongezien in de prullenbak.

‘Waarom word je niet gewoon lesbisch? ‘ lost een andere vriendin mijn verdriet over mijn verbroken relatie eventjes voor me op. Ook in dit geval heb ik nog de moeite genomen om me te verdedigen, maar beter was ik, mezelf ontblotend, woest bovenop deze prachtige zelf zeer heteroseksuele vrouw gesprongen. Onder  het uitroepen van:’Geweldig idee, schat, fijn dat je erover begint, kom hier met dat lekkere lijf van je…..’

Een aantal weken na het beëindigen van mijn relatie bevond ik me al in de vreemde situatie dat ik serieus aan een mij totaal onbekende man werd gekoppeld. Best even schrikken. Zowel die man als dat gekoppel. En dit alles in het kader van ‘zet gewoon een deksel op dit potje en de boel is weer opgelost’.

Regelmatig sturen mensen me spirituele filmpjes over ziekte en genezing, over therapieachtige mindful mindfucking pijnbestrijdingsmethoden en wat al niet meer. Waar ik me nooit in verdiep, want ik geef het eerlijk toe; Al die informatie belandt direct in de prullenbak. Ik kijk er niet eens naar. Ik heb wel wat beters te doen.

‘Ondankbaar ben je toch, Heks,’ zou je kunnen zeggen. Ja, ik ben niet langer blij met een dooie mus. Ik kijk elk gegeven paard rücksichtlos in de bek en ontdek: Ik ben niet gek! De manier waarop velen hun zorg voor anderen laten blijken deugt niet. Hoe goedbedoeld ook schiet bovenstaande aanpak finaal zijn doel voorbij. Ik erger me al tijden dood aan betweters, ongevraagde adviezen en goedbedoelde stompzinnige oplossingen voor de problemen in mijn leven.

Zelf probeer ik zulke dingen anders aan te pakken. Daar denk ik al jaren over na. Ik gun mijn medemens zijn ellende. Ik pak het niet af. Ik los het niet op. Ik zit erbij en kijk ernaar. Dat betekent in de praktijk vooral veel luisteren…..

Ik tracht alleen in te gaan op een hulpvraag. Mensen weten echt wel bij wie ze moeten zijn voor hulp. Als ik iets kan betekenen is het prima, maar als iemand anders de aangewezen persoon daarvoor is is het ook goed.

Ik doe heksengebedjes in geval van nood. Vrijblijvend. En indien gewenst kan ik je op afstand instralen met mijn genezende handen, maar dan moet je een afspraak maken.

Nu weet ik wel dat ik jarenlang hevig last heb gehad van wat Boeddhisten ‘Crazy Compassion’ noemen. Teveel doen voor anderen. Over je grenzen gaan om dat voor elkaar te krijgen. Ten koste van jezelf vaak.

Maar ik zit in een behoorlijk veranderingsproces. Noodgedwongen. Ik ben het leven zoals ik het beleefde helemaal zat. Ik ben de narcisten en psychopaten om me heen zat, maar ook de goedbedoelende probleemoplossers en minder goedbedoelende betweters kan ik niet meer velen.

Net toen ik daar diep over na zat te denken kwam ik een prachtig artikel tegen in de ‘Happiness’. Net op tijd, want ook ik heb anderen nodig. ‘Waarom accepteer je geen arm om je heen?’ Vroeg de paragnost Peter van der Hurk me onlangs. Ik kon daar toen geen goed antwoord op geven, maar nu begin ik te begrijpen wat me vaak tegenhoudt. Het is de manier waarop die arm om je heen wordt gelegd. Die deugt vaak niet. En dan kom je van de regen in de drup.

Ik ben in mijn leven geholpen door mensen, die mij mijn autonomie probeerden af te pakken. Niet best als je al helemaal om ligt. Goddank ben ik stronteigenwijs. Dat is mijn redding geweest. Ik heb een broertje dood aan afhankelijk van iemand zijn. Ik ga nog liever dood in de goot.

Toen ik jaren geleden op de Hogere Heksenschool werd aangenomen bleek uit de persoonlijkheidstests dat ik bijzonder hoog scoor op probleemoplossend vermogen. Onwaarschijnlijk hoog zelfs. Deze tests werden afgenomen om te voorkomen dat mensen met een persoonlijkheidsstoornis op deze opleiding terecht zouden komen….

Van zulke stoornissen heb ik geen last en mijn aan het onwaarschijnlijke grenzende probleemoplossende vermogens zijn ook prima, maar ik was destijds wel gezegend met een heel laag zelfbeeld. Alarmerend laag volgens degenen die me de test afnamen. Ja, vind je het gek na al die narcisten in mijn leven?

Dat zelfbeeld is intussen wel enigszins opgekrikt. Ondanks weer nieuwe narcisten. Het kan echter nog beter, dat is me onlangs ook helder geworden. Met een laag zelfbeeld loop je het gevaar anderen belangrijker te maken dan jezelf. Het blijft een eeuwig werkpunt voor Heks….

Tijdens de opleiding ontdek ik iets belangrijks. Genezingsprocessen trekken zich weinig aan van mijn persoonlijke mening. Sterker nog: Hoe meer ik mezelf buiten het gebeuren van de behandeling houd, hoe beter het werkt! Ook leer ik dat ik andermans lijden gewoon moet laten zijn. Niet afpakken, niet oplossen, helemaal niets doen is vaak het beste. Wel de kracht in de persoon zelf aanspreken. Het zelfhelend vermogen, dat in ieder van ons woont.

Het is tijd om weer met mijn handjes aan het werk te gaan. Als ik ze gewoon laat wapperen heb ik veel minder last van het mezelf moeten verdedigen.

Het verhaal van de vrouw, Heather Plett,  bevat alle elementen, die ik ook belangrijk vind in het bijstaan van medemensen in nood. Zij noemt het ‘Holding Space‘. Ik besluit me er eens een beetje in te gaan verdiepen.

Wat is dat? Holding Space? Wat maakt het zo bijzonder? Een inkijkje in dit concept van Heather Plett. Een constructieve manier om met je eigen problemen en die van je medemens om te gaan. Holding Space 2.

Peter van de Hurk bij Umberto Tan. Dat is schrikken voor een aantal aanwezigen! Heks geniet van wat ze ziet. Behalve van dat stuk verdriet van een Levchenko. Dat is dan weer pure verspilling van zendtijd.

Posted on by

Woensdagavond val ik in slaap voor de TV. Ik dommel en droom. Ik dobber, ga kopje onder, kom even boven en zak weer weg. Ik moet de hond nog uitlaten. Om half drie loop ik met Varkentje door een doodstille steeg. De realiteit is onwerkelijk. Geen zuchtje wind, geen geluid. De stad slaapt. De natuur slaapt.

Natuurlijk ben ik vanmorgen een wrak. Gebroken nachten leveren halvezolige dagen op. Traag kom ik op gang. Aan het begin van de middag rijd ik naar Barendrecht. Ik ga lekker Indiaas zingen: Dhrupad.  Een privéles. Doe maar duur. Lekker luxe.

Het is heerlijk weer. De nieuwe A4 zorgt ervoor dat ik in een mum van tijd voor het kleine dijkhuis parkeer. In het souterrain tref ik mijn juf. We maken koffie en kletsen even bij. ‘Hoe is het me je, Heks?’ Ik vertel haar over mijn rare amoebeleventje. Het ontdekken van de gruwelijkheid van het echte bestaan. ‘Ik droomde vannacht van een afgehakt hoofd!’

‘Hè getsie, Heks, dat is ook gebeurd. Heb je het nieuws niet gezien? Er is vanmorgen ergens een afgehakt hoofd op de stoep gelegd. Een afrekening in de onderwereld. Afschuwelijk en gruwelijk. Wat gek dat jij daarvan droomt….’

Ja, vreemd. Gisteren zie ik Peter van der Hurk op televisie bij Umberto Tan. Op uitzending gemist. Ik kreeg een tip van mijn therapeute. Zij is net als Heks fan van deze bijzondere man.

‘Op een gegeven moment zei hij iets tegen Umberto. Die schrok zich een ongeluk en zat een partij te draaien op zijn stoel…! Hij durfde het niet aan! Alsof hij weet ik wat te verbergen heeft. Heel grappig. Je moet echt even kijken, Heks.’

En dat doe ik. Het duurt een hele tijd voordat Peter van der Hurk aan bod komt. Eerst krijgen we nog een vreselijk ex-voetballer uit de Oekraïne voorgeschoteld, die met zijn seksistische narcistische flauwekul bakken aandacht opslorpt. De sukkel, Evgeniy Levchenko,  wordt elders op het web al subliem afgekraakt door Nico Dijkshoorn. Dus ik laat het hierbij.

Maar gottegot, je zal toch wakker worden naast dit angstige schoothondje, dit opgepoetste misogyne poedeltje…..Zoals Victoria Koblenko elke morgen. Wakker schrikken bedoel ik. Hopeloos!

Maar dan is het zo ver. Eindelijk is onze nationale paragnost aan de beurt.

Peter van der Hurk heeft een prijs gewonnen. Hij is door de lezers van Paravisie gekozen tot medium van het jaar. Toe maar. Wat mij betreft is hij medium van de eeuw. De man steekt met kop en schouders boven zijn collega’s uit. Maar goed. Toch van harte gefeliciteerd!

PETER VAN DER HURK

Dit is waarschijnlijk de aanleiding voor de uitnodiging van vanavond om aanwezig te zijn in ‘Late Night’. Er wordt wat heen en weer gepraat over dit onderwerp. Ja, daar zit je dan als hoogsensitief persoon tussen de dikhuidige Darwinmensen. Krijg je weer al die vooroordelen en angsthazerij naar je hoofd. Uiteindelijk moet Peter zich natuurlijk weer bewijzen. Dat is wat mensen willen. Laat maar zien dat je het kunt. Dat kunstje.

‘Hou op met je bewijzen, Heks. Wat er in iemands kop zit kun je toch niet veranderen. Gewoon je ding doen en je nergens meer voor verdedigen,’ was zijn advies aan mij nog niet zo lang geleden. Ik zie hem nu ook geen krimp geven. ‘Ik scoor 80%,’ deelt hij nog even mee. Gewoon wetenschappelijk bewezen. Deze man heeft zijn sporen verdiend door mee te helpen met het oplossen van misdrijven…..

Peter raakt behoorlijk op dreef als hij de foto van een willekeurig iemand uit het publiek in handen krijgt. Zachtjes wrijft hij over deze ‘inductor’. Vervolgens spuit hij uit het blinde niks allerlei zeer persoonlijke informatie over degene op de foto. De eigenaars van de foto, degenen op de foto, staan verbijsterd te kijken. Het meeste is raak.

Geen ‘cold reading’, waar bij je heel veel uit de interactie met de ander haalt. Slechts met de inductor in de hand geeft hij allerlei treffende informatie. ‘Jij kunt dit ook, Heks. Maar let op: Het interesseert de mensen geen bal, waar jij je informatie vandaan haalt. Ze willen gewoon geholpen worden…’ zei hij onlangs tegen me.

Nu ik hem weer zo bezig zie, deze keer met andere mensen, valt het me weer op hoe snel en trefzeker hij werkt. Er zit nauwelijks iets tussen. Het is zoals met Alex Orbito en spiritueel genezen: Hier is een meester aan het werk. Iemand van het hoogste niveau. En zoals altijd in zulke gevallen is hij super bescheiden. Het is wel een man met flair. En ook zo grappig. Maar hij laat zichzelf niet gelden in wat hij doet. Hij is dienstbaar.

Ik schrik als ik hem hoor vertellen over zijn fysieke problemen vorig jaar. Dit werk kan een grote wissel op je trekken! Mijn hart gaat naar hem uit!

‘Heks, jij kunt ook genezen. Daar moet je iets mee doen. Als er weer mensen bij je komen met problemen: Behandel hen dan! Dan ben je zo uit de sores!’

‘Maar Heks, ik wist helemaal niet dat jij dat kunt, genezen met je handen,’ roept mijn juf als ik vertel over al deze zaken. ‘Ik ben gediplomeerd Toverheks. Ik heb er jarenlang voor op school gezeten bij de Stichting Opleiding en Onderzoek Paranormaal Begaafden, nu het Johan Borgman College. Ik heb zelfs een tijdje een eigen praktijk gehad met alles erop en eraan. Het is niet iets waar je nu echt van droomt als kind. Het komt op je pad en ik heb er niet altijd zin in gehad…..’ Zacht uitgedrukt.

Ik zit in de muziekkamer van het dijkhuisje in Barendrecht. Mijn juf en ik zijn bijgekletst. We gaan zingen. Eerst zo laag mogelijk AAAAAAAaaaaaaa. Dan:  Chandrakauns!

Onze stemmen glijden beurtelings om de riedels boventonen geproduceerd door de Tampoera. Mijn juf zingt voor en ik volg. Later speelt haar man op de Pakhawaj het ritme. Gedrieën dobberen we enige tijd in een andere wereld.

Juf improviseert. Haar stem vliegt omhoog. Indringend. Gepassioneerd. Ik reageer met het op en neer glijden van mijn stem. Heel snel, waardoor een raar effect ontstaat. Het is hierbij belangrijk, dat je van boven naar beneden denkt, terwijl je het doet…. Juf moet lachen. Het klinkt ook grappig.

De middag eindigt met een wandeling langs de dijk met mijn onvolprezen hondje. Hij heeft rustig in de auto op me liggen wachten. Nu is hij aan de beurt.

Voor ik ga slapen spreek ik met Engel op de chat. Morgen ga ik haar nieuwe huisje bekijken. Een wonder naar het schijnt…! Zij is ook een heks in ruste net als Heks. Met genezende handen. ‘Ik voelde me heel goed toen ik er actief mee bezig was,’ laat ze me weten.

‘Eerlijk gezegd voel ik me altijd het beste als ik vanuit dat principe leef. Genezen. Helen. Liefde. Verbinding,’ schrijf ik terug. En dat moet ik dan ook maar doen. Alle woede en ontzetting ten spijt. Alle narcisten en psychopaten ten spijt. Alle onredelijkheid ten spijt.

Schelden?

Scheldt kwijt!

Op de terugweg uit Barendrecht knal ik bijna op een auto voor me. De vrouw stopt voor een fietser, die op de stoep rustig staat te wachten en geen voorrang heeft. Abrupt. Ik en de persoon achter me staan gierend op de rem. Het gaat maar net goed. Geen auto in mijn nek vandaag. Deze onnodige actie is vriendelijk bedoeld misschien, maar levensgevaarlijk. Heks toetert! Als ik naast haar sta bij een stoplicht zit ze me smalend uit te lachen. Ik zit nog scheldend te klappertanden. Bizar toch weer.

Even later ben ik thuis. Ik ga iemand energetisch op afstand behandelen. Bij wijze van vingeroefening. Ik zak met mijn bewustzijn weg in die speciale liefdesenergie. Maak contact met die oneindige bron. Ga mezelf heel goed voelen. Ja, de wereld is gek. Veel mensen halen goedbedoeld de raarste capriolen uit. Levensgevaarlijk soms. En heel veel mensen hebben totaal geen goede bedoelingen….. Ook dat nog! Maar dit voelt goed. Dit is waarom je het doet. Leven.

Leven vanuit je hart.

‘Het is een heel moeilijk en zwaar beroep. De wereld is vaak geen fijne plek.  Dit jaar heb ik geen voorspellingen gedaan voor het nieuwe jaar, ik had er geen zin in. Ik zie alleen maar narigheid…..’ zegt de beroemde paragnost tegen Umberto Tan. Heks is dus niet de enige die af en toe somber is over onze prachtige blauwe planeet en diens bewoners. Met name de kroon van de schepping laat het nogal eens afweten…..

Haha, Toverheks. Je moet jezelf niet zo noemen hoor, als er mensen bij je komen! Dan schrikken ze zich een hoedje!’ raadt Peter van der Hurk me aan tot besluit van zijn consult afgelopen januari. Nou ja, ik hou wel van een hoedje hier en daar…. Hij gniffelt nog even na. ‘Je bent een schat, ik vind je een schat, Toverheks! Haha!’

Hijgend Hert aan je voet, het moet niet gekker worden. Je bent zelf ternauwernood de jacht ontkomen tenslotte!Intussen verzuip je bijna in een blubberpoel en je zusje staat erbij en kijkt ernaar….. Beetje raar. Maar waar!

Posted on by

Ik zit op mijn balkonnetje in de zon. Ingepakt in jassen en dekens en een soort schapenvacht. Ik slurp de zonnestralen in. Vanmorgen had ik weer eens therapie. Dat was een tijdje geleden, want ook therapeuten krijgen griep.

‘Ik maak een soort studie van enge mensen. Soms kijk ik naar de meest vreselijke programma’s op televisie. Gewoon om mezelf ervan te doordringen dat het bestaat, zulk afschuwelijk gedrag.’ Ze knikt en geeft me groot gelijk. Wat een verademing. Geen vermanende woorden over het aandacht geven aan negativiteit.

‘Jouw krachtige basis komt juist voort uit het feit, dat je zoveel hebt meegemaakt,’ ze kijkt me indringend aan. Het is waar. Mijn leven is een aaneenschakeling van extreme gebeurtenissen geweest. Wie is er bijvoorbeeld zeker drie keer op straat in elkaar getimmerd? Heks! Ik heb er de krant mee gehaald.

En dat is nog het minst vervelende. Dat zijn maar klappen, blauwe plekken en een flinke hersenschudding door een trap tegen mijn hoofd. De laatste keer door uitsmijters van ‘Het Koetshuis’. Omdat hun vriendinnen me in het voorbijgaan uitscholden en ik iets terug riep…… Dan kun je als kleerkast vol anabole steroïden natuurlijk niet achterblijven. Zeker niet als je ook al impotent bent, en regelmatig voor lul staat met je knakworst bij diezelfde vriendin. Want impotent word je van die troep. En agressief.

Maar goed. Beurse plekken trekken wel weer bij. Andere verwondingen zijn lastiger te helen.

‘Een ander had al lang aan een touwtje aan het plafond gehangen,’ geef ik toe, ‘De meeste mensen worden al gek als ze drie weken griep hebben, laat staan een chronische versie daarvan. Ook worden mensen er over het algemeen helemaal niet goed van als ze zoveel alleen zijn als ik.’

‘Hopeloze relaties alsmede vriendschappen drijven nogal eens iemand naar de rand van de afgrond, maar ook dat heb ik overleefd. Daarbij kom ik ook niet uit een achtergrond waarbij ze de deur bij me plat lopen om voor me te zorgen als ik helemaal om lig. Eufemistisch uitgedrukt. Dus ja, ik doe het lang niet gek.’

‘Jij komt er wel uit, Heks. Je bent er nog niet. De bezem moet er door en je moet eindelijk eens voor jezelf gaan kiezen. Maar uiteindelijk komt het goed met jou!’

Als ik later met Ysbrandt langs de Zijl wandel spookt zo’n griezelprogramma door mijn hoofd. Een jongeman rijdt zichzelf bijna dood tegen een boom. Hij blijkt ternauwernood een aanslag op zijn leven te hebben overleefd. Gepleegd door zijn eigen zus!

Zij en haar vriendje en nog een paar trawanten sloegen het joch half dood alvorens hem in een grote vijver te dumpen met een zwaar gewicht aan zijn been. Ze lieten hem voor dood achter, maar hij wist zichzelf los te rukken van het betonnen tuinbeeld aan zijn voet. Een hertje notabene.

Hij sleept zich zijn auto in met een grote bloedende hoofdwond en longen vol smerig water. Langzaam maar zeker verliest hij het bewustzijn en rijdt zichzelf bijna te pletter tegen een boom. Maar hij wordt snel gevonden en gered!

Hij is er verschrikkelijk aan toe. Bont en blauw en opgezwollen. Buiten bewustzijn…… Zijn zus zit schijnheilig naast zijn bed gedurende de gehele periode dat hij in coma lig. Zijn overlevingskans is 1 op 4 miljoen. Hoe ze dat hebben berekend is mij dan weer een raadsel.

De gruwelzuster wijkt niet van zijn bed en als hij dan eindelijk zijn ogen opent, een waar wonder,  begint zij hem direct onder druk te zetten. Het is een echte bitch! Hij mag niet reppen over het feit, dat zij hem heeft geprobeerd te vermoorden voor een paar honderd dollar. Want daar ging het allemaal om, zuslief wilde dat hij zijn spaargeld aan haar gaf.

Oh ja, ze heeft ook nog het ouderlijk huis in brand gestoken om de sporen van het bloederige gevecht van drie volwassen kerels tegen één leptosome adolescent uit te wissen…..

Maar goed, het komt toch uit natuurlijk. De boosdoeners worden opgepakt. En nu komt het: De jongeman weigert te getuigen tegen zijn zus. ‘Ze is toch mijn zuster, ik hou van haar, ik heb altijd een sterke band met haar gehad…..’

Hij houdt voet bij stuk, dus de criminelen komen er vanaf met een lichte straf en de monsterzus gaat vrijuit. Ze neemt een nieuwe vriend en verhuist naar de andere kant van de wereld. Veel berouw lijkt ze niet te voelen. Waarschijnlijk een narciste/psychopate. De broer heeft nog steeds contact met haar.

De moeder van de jongen komt ook aan het woord. Zij houdt natuurlijk van allebei haar kinderen. Met een extatische uitdrukking op haar gezicht geeft ze gedurende het gehele item commentaar op de gebeurtenissen. Een vreemd gezicht.

Ja, zo kan het ook. Dit is heel erg hoe Heks altijd heeft geprobeerd te leven. Vergeven bij voorbaat en dan gewoon doorgaan met liefhebben. Als iemand je iets flikt zet je gewoon nog een tandje bij.

Gevangenissen kweken nu eenmaal in het algemeen kleine crimineeltjes op tot monsters. Het is dus nogal wat om je broeder of zuster er bij te lappen om hen naar een dergelijk oord te doen verbannen…..

Toch is er een verschuiving in me aan de gang. Ik heb geen idee welke kant het op gaat, maar ik kan je één ding zeggen: Probeer me niet te vermoorden of iets dergelijks, want je hangt! Als ik het overleef tenminste. De tijd dat Heks Jan en Alleman met alles liet wegkomen is definitief voorbij.

 

God moet een geweldige vis zijn. Een vrouwelijke wel te verstaan! En: Vergeven is een tweezijdig proces. Vandaar dat het vaak niet lukt. Ligt er weer eentje dwars…..

Posted on by

Vanmorgen ga ik naar de kerk. Het is alweer een paar weken geleden, dat ik het op kon brengen. Of niets anders aan de hand had. Eerst natuurlijk eventjes met Varkentje naar buiten. Een koude natte maartse bui kleddert over ons heen. We zijn binnen een paar meter doorweekt. Bah, bah, wat is het toch al maanden vreselijk weer. Slechts zelden piept de zon eventjes door de wolken. Die  verraderlijke wattendekens vol onverzoenbren hemelse haat.

Snel geef ik mijn hondje eten. Even een kwast over mijn toet trekken en ik kan er weer mee door. Op het nippertje arriveer ik in mijn kerk waar God ook een vrouw is.

Nu is God ook een vrouw. Zelfs de katholieke kerk ontkomt niet aan dat gegeven. Onlangs heeft één van  hun priesters, Father John Micheal O’neal,  een bijna dood ervaring gehad. Nou ja, bijna, hij was zowaar 48 minuten dood. Toen hij succesvol werd gereanimeerd, kwam hij bij met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. ‘God is een vrouw!’ bracht hij uit.

 

He claims that at that point in his experience, he went to heaven and encountered God, which he describes as a feminine, mother-like “Being of Light”.
“Her presence was both overwhelming and comforting” states the Catholic priest. “She had a soft and soothing voice and her presence was as reassuring as a mother’s embrace. The fact that God is a Holy Mother instead of a Holy Father doesn’t disturb me, she is everything I hoped she would be and even more!

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Vandaag hebben wij in onze kerk ook een katholiek op de kansel. In een witte jurk met een lila sjerp staat hij zijn mannetje tegenover die vrouwelijke God.

Haar vrouwelijkheid maakt het celibaat er alleen maar onbegrijpelijker op. Werk je voor een vrouw en zijn vrouwen uit den boze. Tenzij God de Moeder een jaloers kreng is natuurlijk. Misschien wil ze al die priesters lekker voor zichzelf houden…..

Wat een pech voor haar: De priesters keken van oudsher dan toch liever naar kleine jongetjes…… Heks is overigens faliekant tegen het celibaat. In welke klooster of kerkorde dan ook. Wat je onderdrukt perverteert. Seksualiteit is een fantastische  en heilige oerkracht, maar als je em onnatuurlijk aan banden legt zijn de gevolgen desastreus….

De preek van vandaag gaat over vergeven. Over het belang van erkenning door de pleger van wat ie heeft gedaan. Ook berouw en goed maken behoren tot het proces. Het is een tweezijdig gebeuren. Oh.

Vandaar dat het zo moeizaam gaat, dat vergeven in mijn geval. Ik probeer het. Ik verplaats me in de ander, voel compassie in mijn hart voor de ellendige positie van mijn gemene medemens. Maar het is steeds een eenzijdig proces.

Het legertje narcisten uit mijn verleden heeft natuurlijk nooit berouw betoond voor de toegebrachte mishandelingen of spijt gehad van wat dan ook. Het zit nu eenmaal niet in de aard van die beesten. Maar ook van veel anderen heb ik nooit excuses gehad voor tikken die ze uitdeelden. Ikzelf heb daarentegen nogal eens sorry gezegd. Zelfs als die ander het eigenlijk had moeten doen. Maar daar ben ik eindelijk mee opgehouden. Zeer recent.

De preek is opgehangen rondom het verhaal van de verloren zoon. Het is ook een irritant verhaal. Een egocentrische losbol van een lievelingetje van een jongste zoon en zijn oudere broer brave Hendrikje. Heks zit er slaperig naar te luisteren. Al die familieperikelen. Ik kan het niet meer aanhoren. De Bold en The Beautiful volg ik ook niet meer. Krijg toch de klere met je macht en geld. Ik begrijp zulke mensen niet. Met liefde en respect heeft het weinig te maken. En dat is het enige dat mij interesseert.

‘Hoe vond je onze nieuwe aanwinst op de kansel?” vraagt een andere geestelijk leider van mijn kerk aan me bij de koffie. Er ontstaat een sprankelend gesprek met verschillende geloofsgenoten. Over het katholieke geloof en hoe wij in mijn kerk hun wet omzeilen door een onofficiële eucharistie te vieren. Hoe de voorganger van vandaag geen priester is maar een diaken. Niet tot priester gewijd dus.

Mooi zo, denk ik bij mezelf. Hij hoeft zich dus ook niet aan dat enge celibaat te houden. Hoe het komt weet ik niet, maar in no time hebben we het over hoe wij mensen af stammen van vissen. Ik sta aan een tafel met een paar biologen schat ik zo in. Thich Nhat Hanh zei ooit: ‘Volgens een vis moet God een geweldige vis zijn, hoe kan hij anders zo’n perfect zwemmend dier kunnen hebben geschapen?’

 

Aan de slag op narcistendag. Oefeningen om je grens aan te geven. Benoemen van je kwaliteiten. Wat theorie om deze waanzin te bevatten. En nog veel meer. Maar vooral: Herkenning, herkenning, herkenning……. Een bezielende bijeenkomst!

Posted on by

De  verdiepingsdag voor slachtoffers van narcistische mishandeling is meer lichaamsgericht dan de eerste dag. Er wordt gewerkt aan het versterken van je grenzen en herstel. Best veel natuurlijk om binnen een paar uur voor elkaar te krijgen. Voor mijn gevoel ben ik nog steeds de opgelopen schade aan het inventariseren…..

De groep bestaat deze keer louter uit vrouwen, maar één van de trainers is man. Ook hij is ervaringsdeskundige op dit gebied, hetgeen betekent dat hij er een ellendige tijd met één of andere narcist op heeft zitten.

‘Ik vind het soms best raar om hier de enige man tussen al die vrouwen te zijn,’ geeft hij aan. De groepen bestaan doorgaans voornamelijk uit dames. Het gros van de narcisten is nu eenmaal man. Deze vrouwen hebben negen van de tien keer een hopeloze ervaring met een mannelijke narcist in hun pocket….. Ze zitten dus niet bepaald te wachten op welke man dan ook. En al helemaal niet op een dag als deze!

‘Ik vind het juist fijn dat je erbij bent,’ zegt één van de deelneemsters, ‘toen ik binnen kwam en je de hand schudde dacht ik “Jeetje wat een lieve ogen heeft deze man”. Dat deed me goed. Het besef dat er ook lieve en goede mannen bestaan!’

De dag gaat pittig van start met een opdracht met z’n tweeën. Ik werk samen met mijn buurvrouw. Je vertelt elkaar over je ervaringen en vervolgens deelt die ander het in de groep. Met daarbij diens persoonlijke indruk van jouw kwaliteiten die je geholpen hebben om dit allemaal te overleven.

Ik ben eerlijk gezegd volledig vergeten wat mijn kwaliteit lijkt te zijn. Waarschijnlijk kracht. Vaak zien mensen mij als een bijzonder sterk wijf. Hetgeen keihard tegen me werkt. Sterke mensen mag je namelijk best pesten en pijn doen, toch?

Iemand krijgt de kwaliteit ‘lief’ toegekend. Wie wil nu niet lief gevonden worden? Nou, deze geweldig lieve vrouw! Het is haar voetangel geweest! De opmerking schiet haar helemaal in het verkeerde keelgat.

Ze ervaart het als misselijkmakend verdrietig dat juist die kwaliteit van haar er weer uit wordt gepikt. Deze schat baalt ervan als zacht gekookt ei te worden weggezet door allerlei keiharde narcisten. ‘Ik wil harder worden, ik ga nog een tijdje de pan in!’ roept ze strijdlustig.

Opvallend genoeg wissel ik precies met iemand uit, die net als Heks ongelofelijk belazerd is. Sommige narcisten leiden een compleet dubbelleven. Ze kunnen dit heel lang geheim houden, maar uiteindelijk lopen ze natuurlijk een keer tegen de lamp. Soms heb je als partner echt niets in de gaten. Waarom zou je ook? Ligt de mouw bijvoorbeeld op apengapen dan verwacht je geen apen…..

Vaak weten veel mensen in de omgeving wel degelijk van het bedrog. Soms ontdekken zelfs de eigen kinderen van alles en nog wat! Vreselijk natuurlijk. De laatste die er achter komt is natuurlijk altijd degene met een stel horens op de kop. Die zijn daar opgezet zonder dat ze het in de gaten had. Door haar partner. Toen ze eventjes niet oplette…..

Er volgen oefeningen met grenzen aangeven. Ik werk weer met iemand anders. We staan tegenover elkaar en de één loopt langzaam richting ander. Je kijkt elkaar in de ogen. Wanneer komt iemand te dichtbij?

De vrouw met wie ik de oefening doe heeft de meest fantastische liefdevolle blauwe ogen, die je je maar kunt voorstellen. Het raakt me diep dat iemand deze engel zo slecht behandeld heeft. Hoe kun je? Waarom?

Op een gegeven moment moet de groep vreselijk lachen om iets wat gezegd wordt. Het is ook hilarisch af en toe wat de narcisten overhoop halen om maar geen terrein te verliezen bij hun partners. Ze doen de gekste dingen en verkopen de vreemdste verhalen. ‘Het is ook goed om af en toe eens flink te lachen om die gestoorde gekken,’ schatert een dame vrolijk.

Direct daarop is er iemand in tranen. ‘Ja, mooi is dat. Ik kan er niet om lachen dat ik hier zit op een mooie zonnige zaterdag. Ik reis het hele land door, betaal 90 euro, zit de hele dag binnen met allemaal andere slachtoffers, hoor de meest verschrikkelijke verhalen…….’ tranen biggelen over haar wangen.

Iedereen is opeens muisstil. Het is waar. ‘En die narcisten hebben er niets van. Die leven gewoon door alsof er niets aan de hand is. Het ligt toch nooit aan hen. Ze maken het je nog moeilijk op de koop toe…’

Ja, je kunt er eigenlijk maar beter om lachen en dat wil je ook. Tegelijkertijd is het echt niet grappig, de narcistische mishandeling. Narcisten en psychopaten zijn de ergste bloedzuigers, die je je kunt voorstellen. Vampiers bestaan. Ze hebben alleen niet van die rare tandjes. Je herkent ze aan hun gebrek aan empathie en hun bloeddorstige honger naar jouw aandacht en energie……

Onze man van vandaag vertelt dat hij zich bezig houdt met Boeddhisme. Heks spits haar oren. ‘Ik ben net terug van een stilte-retraite van 60 dagen. Vipassana.’ Chapeau! Dat is niet niks! Heks heeft die vorm van martelmeditatie ooit in een klooster in Thailand beoefend. Zeer confronterend.

‘Als je zo mediteert kom je alles tegen wat je ooit in je leven hebt uitgevreten. Dat is je karma. Iedereen heeft dat. En voor iedereen geldt dat ie dat ooit tegenkomt. Ook narcisten ontkomen daar niet aan!’

Een schrale troost. Mocht het zo zijn, want dat weten we natuurlijk niet. Heks is wel eens dood gegaan. Ik heb dat overleefd uiteindelijk. Het heeft me dit duidelijk gemaakt: Het is niet het eind van ons bestaan…. En ook ik koester de overtuiging dat je je leven voorbij ziet komen, dat je stomweg niet ontkomt aan een blik in de spiegel. Karma en je eigen spiegelbeeld. Al  die karmische shit tussen jouw buitenkant en je kern. Je ziel.

Narcissus, die verliefd was op zijn weerspiegeling in het water…… op zijn buitenkant. In de buitenwereld. Maar nog nooit van zijn ziel had gehoord. Zijn Zelf niet kende. Geen kern had om zichZelf omheen uit te kristalliseren. Daarom hebben narcisten anderen nodig had om toch iemand te zijn. Anderen moeten dat beeld in het water bevestigen en bewonderen. Voor hen is het ook niet leuk. Want ze zijn eerder een zielig figuur dan een bezield mens…..

De narcistendag vliegt voorbij. Aan het eind wisselen we gegevens uit. Voor wie wil. Op de valreep praat ik nog met een geweldige dame wiens relatie de vorige narcistendag nog aan was. Nu zit zij midden in de ellende die volgt op een breuk met zo’n figuur. Wat zij mij vertelt doet me beseffen dat ik nog van geluk mag spreken met hoe het mij is vergaan na zulke relaties!!!

Varkentje zit in de auto te wachten. Onder de middag hebben we nog eventjes een frisse neus gehaald, maar nu is het tijd voor het echte werk. We wandelen over een dijk rond het kerkhof. Bij een kleine sluis steken we over naar een stuk dijk door de weilanden. Ysbrandt jaagt achter een balletje aan…. Later ontdek ik nog een prachtig pad langs de rivier. We lopen en lopen.

Totdat de man met de houten hamer komt. Van het ene op het andere moment schieten al mijn spieren op slot. Op pijnlijke stokken sjok ik terug naar de auto. Het zit erop. Ik ga nog naar huis rijden, maar dan is het klaar.

De zon staat laag. De TomTom stuurt me via Den Haag terug. Het kan me niet schelen. Mijn autootje snort, mijn hondje knort. Heks is tevreden en voldaan. Wat een dag. Wat een gedoe, narcisten. Wij zijn dan wel de lul, maar laten ons niet kisten!

De dag werd georganiseerd vanuit Het verdwenen Zelf.

Boek: Iris Koops, Het verdwenen Zelf, Herstellen van narcistische mishandeling.

 

Barmhartige Samaritaan komt nog wel eens te laat op afspraak. Dat is het nadeel van empathie. Zonder compassie heb je dat niet! Laat je die ander gewoon lekker creperen door je zeiksnor te drukken of em te smeren…….

Posted on by

Vanmorgen vroeg gaat de bel. Verdorie. Ik wil uitslapen. Ik heb er pas een paar uurtjes dromenland op zitten. Veel te kort. Het is vast weer zo’n idioot van woningbouwvereniging Portaal. Of Museum Boerhaave. Laatstgenoemde is flink aan het verbouwen.

Nu willen ze de staat van mijn huis onderzoeken, in verband met eventuele toekomstige schade. ‘Maar dan moeten jullie bij Portaal zijn. Zij zijn eigenaar, het is hun pand,’ wimpel ik een paar dagen geleden al die toestanden af tegenover een mannetje met meetlint en fototoestel hier in de steeg, ‘Mij zal het een rotzorg zijn of het overeind blijft staan.’ Nou ja, liever wel, maar ik heb geen zin om weer achter van alles aan te jagen uit naam van mijn hopeloze verhuurder.

Geen idee of ze op de hoogte zijn gesteld van de aanstaande werkzaamheden, maar ik ben niet van plan om het te doen. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd. Slapen bijvoorbeeld. Of beter gezegd een gebrek daaraan. De bel gaat nog een keer. Alleen bij Heks, alsof ik hoofdbewoner ben van dit pand. Je zou het bijna gaan denken.

Ik haal vele kastanjes uit het vuur bij de verhuurder en ik ben de enige die wel eens een bezem en dweil door het portiek haalt. Vorige week nog. Met mijn pijnlijf. Drie dagen last achteraf, maar ja. Het wordt zo smerig, op een gegeven moment kan ik het niet meer aanzien.

Zo is het altijd geweest, overal waar ik heb gewoond was ik de lul met schoonmaken. Vooral vrouwen zijn smerige huisgenoten heb ik ontdekt.

Verwoed probeer ik weer in te slapen. Het lukt niet, potverdorie. Een paar uurtjes later wordt er weer gebeld. Ze zijn wel vasthoudend. En opnieuw gaat de bel, nu hoor ik ook mijn naam. Het lijkt de stem van Steenvrouw wel! De telefoon rinkelt ook nog. Ik sprint naar de keuken. Als ik uit het raam kijk zie ik mijn vriendin in de steeg staan met een krijsende Panter aan haar voeten. Ferguut heeft honger, hij wil naar binnen.

Even later zitten we aan de koffie. Steenvrouw gaat exposeren in het Baljuwhuis in Voorschoten. Zaterdag is de opening. ‘Ik ben helemaal klaar, alles is geregeld. Er wordt een mooi filmpje gemaakt als introductie. In elk geval van mezelf, de mede exposanten laten het een beetje afweten met dit geweldige filmproject, misschien dat één van hen op de valreep nog materiaal aanlevert.’

‘Superleuk schat, zo’n filmpje is nooit weg, je kunt hem mooi op je website zetten!’ Babbeldebabbel, kwekkwekkwek. Intussen drinken we een voortreffelijk bakkie koffie. Met verrukkelijke cocoskoekjes.

‘Het was vanmorgen ijskoud en spekglad, toen ik op weg was naar een afspraak. Ik had geroeid met iemand en we liepen nog te lachen om die gladheid. ‘Tot de volgende keer!’ riep ze terwijl ze afsloeg richting binnenstad. Opeens lag ze plat op haar gat!’ Nou ja, op haar kop, maar dat rijmt niet zo mooi.

‘Er zat een flink gat in haar hoofd, niet ernstig hoor, maar wel veel bloed….. Ze is later nog eventjes naar de dokter gegaan. Die had toch wel drie hechtingen nodig om de boel weer te lijmen. Ook heeft ze drie gekneusde ribben. Best een flinke val dus. Ik was er natuurlijk eventjes mee bezig en zodoende te laat voor mijn afspraak.’

‘Ja, wat moet je dan? Je kunt haar moeilijk laten liggen onder het mom van, sorry hoor, maar ik heb haast. Zoek het uit!’ giebelen we tegen elkaar. ‘Maar we zouden toch meer om onszelf denken, hoe kun je nu zo dom zijn om die vrouw te helpen?’ roep ik quasi verontwaardigd, ‘Laat toch lekker gewoon aan de kant van de weg liggen, leipe barmhartige Samaritaan. Nu was jij weer te laat. Hihihi….’

‘Ja, hihihi, stel je voor, dat je dat doet!’ lacht Steenvrouw. We zijn helemaal melig geworden van dit verhaal. ‘Nou ja, er zijn mensen die dat doen hoor,’ grap ik terug, ‘er  zelfs een verhaal in de bijbel met die thematiek. ‘Ik kan me daar helemaal niets bij voorstellen,’ nu kijkt mijn vriendin verwonderd. Gelukkig maar. Aan mensen, die zich dat moeiteloos kunnen voorstellen heb je niet zoveel.

‘Een ex van Heks deed er nog een schepje ellende bovenop als ik op mijn plaat ging. Zoals in de vakantie. Eerst liet hij me in mijn eentje de hele reis voorbereiden, hij was zelf te druk met stiekem vreemdgaan. Toen reed hij mijn auto in de poeier. Achteraf vermoed ik opzet. Misschien een sneaky poging om onze vakantie te verijdelen? De reparatie liet hij me zelf opknappen. Ook financieel. Geen ‘dank je wel dat je het zo coulant opneemt’. ‘Dank je wel’ komt sowieso niet voor in zijn vocabulaire.’

‘Daarna liet hij me het hele stuk naar Frankrijk  rijden, Tens-apparaat op de hoogste stand tegen de pijn, terwijl hij met een zeiksnorgezicht naast me zat te zwijgen. Vervolgens liet hij me modderen met het opzetten van de tent. Intussen helemaal over mijn theewater verzwikte ik mijn voet. Hij klapte dubbel met een harde krak, de verkeerde kant op. Een misselijkmakend geluid. Hij schold me vervolgens uit voor alles wat lelijk is. ‘Domme koe, het is je eigen schuld, je moet beter dit en dat en zus en zo’ en liet me verder barsten.’

‘Nooit heeft hij geïnformeerd hoe het met mijn pijnlijke voet gesteld was. Gestoord natuurlijk. Die enkel is drie maanden dik geweest.’

Ach Heks, het is ook niet voor te stellen, zo’n houding. Neem het jezelf maar niet kwalijk, dat je je zo te grazen hebt laten nemen door een narcist. Die mensen missen nu eenmaal elke vorm van empathie. Behalve met zichzelf.

Als hij zijn enkel had verstuikt was het voor mij een enkeltje hel geweest. De zorghel, waar geween om een fopspeen is en melktandengeknars. En een eindeloos beroep op mijn overontwikkelde zorgspier door een uit de kluiten gewassen egocentrische kleuter.

Een bezem is om op te vliegen! Of om je stoepje mee schoon te vegen. Toch niet om mensen mee de deur uit te bonjouren? Heks zit met gebakken peren en moet nog veel leren…..

Posted on by

‘Heks, het is natuurlijk geweldig dat je zo in het hier en nu leeft, maar nu snap ik eindelijk ook waar jij tegenaan loopt. Hierdoor!’ Mijn therapeute kijkt me vriendelijk aan. ‘Het maakt dat je steeds weer opnieuw begint aan mensen, die je in het verleden enorm hebben gekwetst.’

‘Je geeft alles en iedereen altijd weer een tweede, derde, vierde vijfde, zesde, zevende, achtste en ga zo maar door kans. Want dat was toen en morgen bestaat nog niet en nu is nu. En nu ben je misschien nog niet vergeten, maar je hebt al wel vergeven wat er gisteren is gebeurd.’

‘Toch zullen die figuren, die je zo vrolijk weer over de vloer laat komen, je morgen evenzogoed weer opnieuw kwetsen. Ze zijn nog precies dezelfden als die ze gisteren waren. Veel mensen groeien niet naarmate ze ouder worden. Ze verschrompelen. En niet alleen lichamelijk…… Ook geestelijk worden ze eerder een karikatuur van zichzelf….’

Het laatste heb ik erbij verzonnen, maar ze had het evenzogoed kunnen zeggen. Want je kunt ook goed lachen met deze vrouw.

‘Heks, de bezem moet er echt door bij jou!’

Het is zo. Heks is vergevingsgezind van aard. Ik streef naar harmonie, eenheid, heelheid, interzijn. Het duurt vrij lang voordat ik echt een grens trek. ‘Tegen die tijd ben je vaak zo kwaad, dat je het scheldend doet. En dat is natuurlijk ook jammer. Je zou het in alle rust moeten doen. Vriendelijk maar beslist. Gewoon de meeste mensen op veilige afstand houden.’

‘Jij hebt echt een paar verkeerde ideeën, zoals geven, geven, geven, nooit iemand buitensluiten, altijd vergeven, iedereen een nieuwe kans geven….’ besluit ze haar verhaal.

Alweer de bezem erdoor? Ik heb het gevoel, dat ik al mijn hele leven loop te redderen met die bezem. Ik kom gewoonweg niet aan een potje vliegen toe op die manier…..

Blijft er nog wel iemand over, waar ik me bij op mijn gemak voel? Soms twijfel ik daaraan, maar gelukkig heb ik een handvol dierbaren, waar ik nooit aan twijfel. Blijvertjes. Al jaren.

‘Ik ken mensen, die niet 1 echte vriend hebben. Hun contacten zijn oppervlakkig en tijdelijk. Er is niemand bij wie ze midden in de nacht kunnen aankloppen. Ware vriendschap is een godsgeschenk.’

‘Dat geldt voor praktisch iedereen, Heks. We hebben vaak maar een paar echte goede vrienden. Dus dat is inderdaad al heel wat. Gooi alle uitvreters asjeblieft op straat! Maar ook die types, die op je nek zitten, of aan je kop zeuren, of betweterige taal uitslaan: Veeg ze de deur uit! Hou afstand.’

S/W Ver: 85.97.80R

‘Ach, ze bedoelen het niet kwaad,’ mompel ik vergoeilijkend terwijl ik naar de deur loop. Het uurtje zit er alweer op. ‘Ja, Heks, nu doe je het weer. Je praat het goed. Je vergeeft het alweer bij voorbaat. Je was toch zo nijdig hierover? Laat die bevoogdende betweters,  gemene uitvreters en andere mensen die je alleen gebruiken er dan niet mee wegkomen!’

Een SCHREEUW om aandacht: De stuwende factor achter de meeste leugens en manipulaties. Dr.Phil heeft weer een hele klus aan het confronteren van zo’n pathologisch leugenaar. Leven in het teken van verkrijgen van aandacht is iets heel anders dan leven in aandacht….

Posted on by

Vanmorgen word ik vroeger wakker dan gewenst. Ik wil uitslapen! Helaas denkt mijn bioritme er anders over. Gelaten ga ik koffie zetten en een smerig glutenvrij broodje roosteren. Laatste verbrandt omdat ik niet op sta te letten. Oh jee. Weer zo’n dag dag dat alles mis gaat? Al dagenlang heb ik extreem veel last van de zwaartekracht. Alles valt bij voortduring op de grond, inclusief ikzelf.

Ook de fijne motoriek laat te wensen en over. Als ik probeer te koken snijd ik bijkans mijn duimen eraf. Eerst de rechter en een paar dagen later de linker. Zodoende zitten intussen beide exemplaren stevig ingepakt in een laag pleisters.

Slaapdronken knuffel ik met mijn beesten. Goedemorgen allemaal! Zoals altijd zijn ze blij dat ik weer wakker ben. Vooral mijn kleine Varkentje! Ik loop rammelend met een pak brokjes naar de hal. Overal springen katachtigen tevoorschijn. Boskat geeft zoals altijd eerst Panter een oplawaai. Die is niet onder de indruk. Die ouwe zwerver is dan ook ongeveer twee keer zo groot, drie keer zo sterk en honderd keer zo wereldwijs…….

Met een kopje koffie nestel ik me voor de televisie. Eerst maar eens rustig wakker worden met Dr.Phil op de achtergrond. Tegelijkertijd check ik mijn mail, Facebookaccount en de statistieken van dit blog. Ze vliegen de pan uit de laatste tijd! Weer veel lezers uit de Verenigde Staten. Mysterieus….

Onze TV-goeroe heeft een vrouw te gast, die het wereldnieuws heeft gehaald door kanker te faken. Ze wilde aandacht! Veertien hele maanden heeft ze iedereen een rad voor ogen gedraaid. Wat mij in vijfentwintig jaar niet is gelukt kreeg zij in no time voor elkaar: Er werd geld ingezameld, een website voor haar gestart, vriendinnen schoren massaal uit solidariteit hun kop kaal…… De dames lieten zelfs een tatoeage zetten ter ere van hun stervende maatje!

Kortom: Ze werd bedolven onder aandacht, liefde, geld en compassie. Totdat de leugen uitkwam. Toen kreeg ze nog steeds veel aandacht, dus in dat opzicht ging ze er niet op achteruit. Alleen was het niet meer het soort aandacht waar ze op zat te wachten.

Phil praat geduldig met de vrouw. Het is weer shocking om te zien hoezeer deze verknipte persoon zich nauwelijks bewust is van wat ze heeft aangericht. Ze baalt natuurlijk wel dat ze betrapt is en schaamt zich voor het gebeurde, maar ik mis in haar verhaal ook maar enige empathie met de mensen, die ze heeft gekwetst.

Dat valt de onze televisietherapeut ook op. Hij zaagt haar grondig door over dit gebrek. Mondjesmaat dringt er iets van zijn betoog door tot haar reptielenbrein. Maar zelfs als haar vroegere boezemvriendin erbij wordt gehaald blijven de spijtbetuigingen magertjes.

De hartsvriendin is een prachtige warme vrouw met een stralende lach. Ze haat haar leugenachtige gewezen vriendin niet eens. Ze heeft mededogen: ‘Hoe eenzaam moet je zijn om zoiets overhoop te halen?’

Heks is ook wel eens bijzonder eenzaam. (En ik ben wel degelijk ziek.) Ik denk dan ook niet dat het hieraan ligt dat iemand zoiets doet. Het is anders. Er zijn mensen wiens leven in het teken staat van aandacht trekken. Ze zullen gewoonweg alles doen om het te krijgen.

Het zijn de mensen, die met droge ogen hun partner bedriegen. Of stiekem met de man van hun beste vriendin naar bed gaan. Een dodelijke ziekte veinzen is natuurlijk extreem. Maar het is niet wezenlijk anders dan allerlei andere domme leugens waaraan mensen zich bezoedelen om te krijgen wat ze willen.

Aandacht is toch zoiets raars.

Ooit was ik samen met Trueman en True op het filmfestival in Cannes pogend kunst te verkopen aan de filmindustrie. Het festival is een gigantische poppenkast met een absolute overdosis aan narcistische persoonlijkheden.

Op een avond stond ik te kijken naar al die beroemde acteurs en actrices, die heupwiegend over de rode loper een hoge trap afdaalden, terwijl ze massaal werden gefotografeerd en gefilmd.

Ook Trueman had zich helemaal naar voren gevochten met zijn enorme camera! Hij stond op de beste plek en dat was maar goed ook, want zijn vrouw True liep in een schitterende outfit tussen al die beroemdheden te paraderen! Zij had een kaartje voor een premiere gescoord! Het publiek dacht dat zij ook een filmster was….. Zo grappig!

Terwijl ik bijna onder de voet werd gelopen door drommen andere toeschouwers overviel mij het idee, dat al die zogenaamde filmsterren alleen maar konden stralen door de aandacht van ons, het gepeupel op de tribune…… Door ons applaus konden ze buigen. Door ons geschreeuw sloeg het ergens op om te wuiven….. Zonder ons zouden ze finaal voor lul lopen daar op die trappen!

Mensen doen alles voor aandacht. Ze verkopen hun ziel aan de duivel, als die maar onder hun kinnetje wil kietelen. Ze liegen en bedriegen voor aandacht. Ze gaan over lijken voor aandacht. Alles opgeofferd om maar bevestigd te krijgen door een ander dat je bestaat!

‘Leven in aandacht‘ zoals Thich Nhat Hanh het voorstaat gaat over een heel ander soort omgaan met het fenomeen aandacht. Niet het aandacht vragen, trekken, afdwingen, maar het geven van aandacht bevestigt je in het bestaan. Aandachtig in het hier en nu leven en aandachtig luisteren kan je leven veranderen.

Als je in aandacht liefde en compassie kunt generen is iedereen je partner. Hetgeen betekent, dat je empathie hebt met je medemens: Je zult hen zeker niet kwetsen met allerlei leugens……

De vrouw bij Phil is daar nog ver van verwijderd. Ze kan maar nauwelijks toegeven wat ze heeft aangericht. Ze schijnt vaker pathologisch te liegen, aldus de vriendin. Een hele nare eigenschap. Liegen en aandacht tekort lijken vaak hand in hand te gaan.

‘Je hebt het toch niet verzonnen? Het is toch wel echt waar?’ vroeg de vriendin dan ook, toen ze het verschrikkelijke nieuws van de vrouw hoorde. ‘Oh, wat kwets je me daarmee. Hoe durf je te denken dat ik over zoiets vreselijks zou liegen….!’ aldus de bedriegster…..

Heks heeft een broertje dood aan gelieg. Ik ben juist dwangmatig eerlijk. Ik ben dan ook geen partij voor bedriegers. Helaas heeft mijn onvermogen om te liegen me gevoelig gemaakt voor pathologische leugenaars: Het heeft zo lang geduurd voordat het überhaupt tot me door drong dat mensen zo kunnen liegen! En dat ze het doen!

Toch is liegen iets dat de meeste mensen bij voortduring doen. Mannen beduidend meer dan vrouwen. Ook liegen mannen over heel andere dingen dan vrouwen. Het lijkt me dodelijk vermoeiend om heel veel te liegen. Je moet het tenslotte ook allemaal onthouden!

Een tijdje geleden heb ik me verdiept in het ontmaskeren van leugenaars. Nog niet zo gemakkelijk! Toch valt uit verbale en non-verbale informatie wel degelijk één en ander af te lezen . Zo heb ik iemand eens betrapt op vreemdgaan. De verdediging bestond uit een aanval, waarbij de betrokken derde werd geobjectiveerd. ‘Ik heb dat mens nooit meer gezien, schreeuw, schreeuw, schreeuw…’ Kijk, dan weet je al hoe laat het is. Denk aan Bill Clintons ‘I did not have sexual relations with that woman.’

Ach ja, mensen liegen. De één heel wat meer dan de ander. Sommigen weten niet beter. Slecht een klein percentage van de mensen beweert nooit te liegen. Ik hoor daar niet bij ontdek ik net. Ik lieg namelijk net als zovele vrouwen over hoe ik me voel: Altijd prima, zelfs als het water me aan de lippen staat!

Van griep naar grap is een kleine stap als Buurman op de stoep staat. Soms willen oren geen zware baren horen: Lang leve absurde prietpraat!

Posted on by

Zoals gebruikelijk in deze tijd van het jaar lig ik gestrekt met het meest recente griepvirus onder de leden. Het hele weekend lig ik om, maar maandag waai ik eventjes bij Steenvrouw aan. Ze zit ook bij te komen van een griepje. ‘Ik ben niet meer besmettelijk hoor,’ snuft ze aandoenlijk. Haar waterige oogjes hangen op halfzeven. Toch maken we een lekkere wandeling in de frisse vrieskou. Twee dagen later vertoon ik precies dezelfde verschijnselen……

Haar virusje heeft zich diep in mijn lijf genesteld. Een immuunsysteem is bedoeld om zulke bezoekers buiten te houden. Op een of andere manier vist mijn systeem zulke indringers er niet uit. ‘Kom maar binnen, pak een stoel, wil je iets eten of drinken?’ vraagt mijn halvezolige poortwachter ongetwijfeld beleefd aan elk voorbijvliegend virus……

Zodoende breng ik weer veel tijd door in mijn eigen fantastische gezelschap. Afspraken worden afgebeld. Bij andere gelegenheden kom ik eenvoudigweg niet opdagen. Intussen probeer ik de moed er in te houden. Ik heb een drukke week voor de boeg volgende week, dus ik moet bijtijds op mijn beide benen staan……

Donderdagmiddag komt Buurman langs samen met zijn enorme hond, de grote vriend van Varkentje. ‘Heks, wat zie je er fantastisch uit! Je lijkt wel een Russische Mamoesjka Tsarina!’. Heks draait een rondje in haar mooie Siberische outfit. ‘Ik lig al dagen in bed, maar vanmiddag moest ik naar een behandelaar. Dus ik dacht: Ik trek eens wat leuks aan. Daar had ik zin in!’ Mijn oude vriend kan het zeer waarderen.

‘Kom, ik neem je mee uit! Je moet jezelf laten bewonderen, Heks. Je ziet er fabelachtig uit!’ Heks blijft liever thuis. Ik heb me alweer genoeg uitgesloofd vandaag. De koek is op! Mijn bezoeker is in een drukke bui. Luidruchtig toetert hij zijn vrolijke en vermakelijke verhalen om mijn oren. Ik luister en luister. Ik kom er niet tussen. Nog meer luisteren……..

Dat gaat zo zeker een uurtje door.

Als hij hetzelfde verhaal voor de derde keer vertelt onderbreek ik hem. Vervolgens probeer ik iets over mijn amoebe-leventje te vertellen, maar hij laat me niet uitpraten. Hij geeft direct zijn mening. Ik heb geen behoefte aan welke mening dan ook. Ik wil dat iemand naar me luistert. Ik wil ook bestaan!

Luisteren is gewoon heel moeilijk voor ons mensen. Die zeilers aan de zijkant van ons hoofd hadden er over het algemeen net zo goed niet kunnen zitten: Ze dienen vaak louter als sierobject….

We hebben er allemaal wel eens last van. De één iets meer dan de ander.

Als je luistert houd je je mond. En daar zit em de crux. Wij mensen maken gewoon liever lawaai. We overschreeuwen de stille wateren in onszelf. We brullen tegen de diepe gronden in de ander. Luisteren is passief: We willen actie!

Lui luisteren. Achterover leunen en horen wat de ander zegt. Luisteren met je hart. Verstaan. Een goed verstaander heeft een half woord nodig. ‘Deep listening’ noemt Thich Nath Hanh dat. Zo belangrijk in de menselijke verhoudingen……

Essentieel!

Tijdens retraites met Thich Nath Hanh in Plumvillage werden we ingedeeld in zogenaamde ‘families’. Met je eigen familie werd je geacht iedere dag te ‘Dharma’delen. ‘Darmen-delen’ noemden wij het ook wel voor de gein.

Het ritueel gaat als volgt: Mensen zitten in een kring. Wie iets wil vertellen maakt een respectvolle buiging naar de anderen. De kring buigt terug. Vervolgens vertelt diegene zolang als ie wil over wat ie maar wil. De rest luistert. Niemand zegt iets, niemand onderbreekt de ander. Als je je verhaaltje hebt gedaan, maak je opnieuw een buiging. De rest buigt terug en zwijgt.

Je wordt geacht geen enkele reactie te geven. Ook niet later. Of de volgende dag. Geen goedbedoelde adviezen. Geen ongevraagde meningen. Geen aanbevelingen. Geen: Dat heb ik ook! Geen enkele reactie. Gewoon luisteren, luisteren en nog eens luisteren. Met je oren en met je hart.

Als dit ritueel goed wordt uitgevoerd is het zo fantastisch! Echt naar elkaar luisteren geeft zoveel intimiteit en verbinding! Ongekend!

Helaas heb ik ook in Boeddhistische kringen regelmatig meegemaakt dat wij mensen hier niets van bakken. In no time slaan we elkaar om de oren met wijsheden, oplossingen, meningen en andere zaken. Waar die ander nou echt niet op zit te wachten…..

Meestal goed bedoeld, maar het ellendige bijeffect is vaak dat de ander het gevoel krijgt heel dom te zijn nog steeds met zulke eenvoudig op te lossen problemen te tobben…… 

Na mijn verontwaardigde protesten houdt mijn goede vriend dan toch zowaar zijn mond. Het kost hem gewoon erg veel moeite vandaag….. Ik kan eindelijk vertellen over wat me bezig houdt. Lang duurt het niet, want al snel hebben we het over luchthartiger en lichtvoetiger onderwerpen:  Onze volgende theatrale projecten.

We verzinnen idiote plannetjes voor ons koor. Ja, we runnen samen een enorm zanggezelschap, ‘Het Dikkertje Tromkoor’. Bestaande uit Heks en Buurman……. We hebben vele successen geboekt in het verleden en ook nu roepen bepaalde situaties om een goed zelfgeschreven lied.

‘Ik ga mijn keukenstudio weer opzetten, lieve Buurman,’ roept Heks enthousiast, ‘Dan nemen we een paar nieuwe nummers op.’ We hebben allebei genoeg materiaal voor een avondvullende show. Buurman heeft ook een paar puike ideeën. Hij wil een website maken. En een standbeeld laten oprichten! Voor wie? Ja, dat is natuurlijk nog geheim……

Heks ligt in elk geval dubbel van het lachen bij al die snode plannetjes en bizarre initiatieven. Ik kan het absurde enorm waarderen. Zo heeft Buurman mijn miezerige snothumeur toch maar rigoureus verbeterd!

Benieuwd of onze gekke invallen en ideeën weer eens echt van de grond gaan komen. Zoals vroeger, in de hoogtijdagen van ‘Het Dikkertje Tromkoor’. Ik hou jullie op de hoogte……