Leergierige Panter klem in Museum Boerhaave. Heeft hij het weer overleefd? Wat is er eigenlijk gebeurd? De hoeveelste queeste is dit nu alweer? En hoeveel levens heeft hij nog over?

Posted on 13 juni 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM

Vrijdagmorgen loop ik museum Boerhaave in. Ik ben het al dagen van plan, maar telkens was de deur dicht of had ik net geen tijd. Vandaag ben ik echter op een missie. Al twee weken is de panter in geen velden of wegen te bekennen. Zijn grote zwarte katerlijf maakt zich niet meer onverwacht los uit de schaduw. Geen gezellige nachtelijke wandelingen met VikThor. Al die tijd is hij ook niet komen eten…… Waar zit die mafkees?

Zoals altijd als mijn panter in de problemen geraakt ben ik binnen een halve dag op de hoogte. Allerlei innerlijke alarmbellen gaan af. Ik weet gewoon dat er iets loos is. Dit terwijl mijn monster met enige regelmaat een paar dagen niet thuis komt. Zeker in het voorjaar wil hij nogal eens op stap gaan. Ik maak me daar nooit te sappel over.

Nu is er echter iets niet in orde. Ik voel het aan mijn hekseneksteroog.

En ja hoor. Twee weken later en nog steeds geen spoor van mijn geliefde kat. Potjandrie. Waar zit dat beest? Hij kan wel overal zijn. Sinds ik hem een keer in Hoorn heb opgehaald kijk ik nergens meer van op. Toch loop ik midden in de nacht door de buurt zijn naam te roepen. Geen reactie……

Steeds als ik aan hem denk zie ik riool voor me. Onder de grond. Buizen. Shit. Hij zal toch niet ergens in verstrikt zijn geraakt? Is hij opgesloten in een leeg pakhuis en probeert hij soms via het riool ontsnappen? Mijn kattenvriendin aan gene zijde helpt me zoeken. Hij zit inderdaad in de problemen.

‘Je moet nog even geduld hebben, Heks, het komt goed, er wordt aan gewerkt, maar nu zit hij inderdaad nog vast..’ hoor ik in mijn geestesoor, ‘Zoeken heeft nu geen zin, je vindt hem niet….. lispel lispel lispel….’ de rest versta ik niet.

©TOVERHEKS.COM

Donderdagavond brand ik een kaarsje. Voor Schilder natuurlijk. Maar ook voor mijn avontuurlijke kat. De boerenridder Ferguut. ‘Kom naar huis,’ fluister ik tegen zijn ziel,’ breng hem thuis,’ verordonneer ik de hulptroepen in andere dimensies.

Zo loop ik vrijdag dus het museum in. Ze zijn al ruim anderhalf jaar bezig met een enorme verbouwing. De collectie is zo lang opgeslagen. Het hele gebouw staat op zijn kop. Plafonds en vloeren liggen open. Een tricky omgeving voor een ondernemende kat.

De binnentuin is bomvol mannetjes met allerhande gereedschap. Er wordt verwoed gezaagd en gehamerd. Het duurt dan ook even voordat ze mij in de gaten hebben.

‘Hebben jullie mijn kat gezien, een grote zwarte panter?’ Niemand heeft iets gezien. ‘Nee joh, die zit hier niet,’ beantwoord ik met ‘Ik heb hem hier vorig jaar ook al eens weggehaald.’

‘Ja, jij hebt toen een ruitje ingeslagen,’ grinnikt een grote kerel goedmoedig. Ik verschiet van kleur en kijk zo onschuldig mogelijk. De man laat zich niet bedotten. ‘Geeft niks hoor, je had gelijk. Het is hier echt levensgevaarlijk voor dat beest.’

In eerste instantie kom ik niet veel verder in mijn zoektocht, maar opeens roept een piepjonge timmerman dat hij die ochtend de afdruk van kleine kattenpootjes heeft gezien in het anatomische theater. ‘Ze zien er vers uit, ik heb ze ook niet eerder gezien,’ beweert het joch hardnekkig tegen zijn ongelovige collega’s.

©TOVERHEKS.COM

In overleg met de uitvoerder wordt er een opzichter opgetrommeld. Het blijkt een ongelofelijke grapjas te zijn. Plagend probeert hij me direct in de maling te nemen. Dan komt hij terzake. ‘Kom om half 2 hierheen, dan lopen we het gebouw samen door. Je moet dan wel speciale schoenen aan hoor. En neem wat kattenbrokjes mee!’

‘Ik heb een afspraakje zometeen met een mannetje in het museum,’ roep ik tegen mijn hulp als ze binnenkomt. ‘Wat leuk. Heks, vertel,’ antwoordt ze in de veronderstelling dat het om een date gaat. Ik help haar snel uit de droom.

‘Hij is wel grappig hoor, maar geen relatiemateriaal, hahaha. Bovendien is hij ongetwijfeld getrouwd! We gaan mijn kat zoeken, niet mijn poesje….’ grap ik er lustig op los. Ik voel me verwachtingsvol sinds de melding van de kattenpootjes. Mijn zwerver zit vast en zeker vast in het museum!

Mijn date staat me al ongeduldig op te wachten. ‘Zo, ik dacht dat je me zou laten zitten….’ roept hij opgelucht als ik een paar minuten over half twee voor zijn neus sta. Zijn collega’s reageren met een reeks kwinkslagen. ‘Ze zijn gewoon stikjaloers…,’ verklaart hij dit gedrag. Snel maken we ons uit de voeten.

‘Miauw, miauw,’ klinkt het aan alle kanten. Gevolgd door gegiechel. Overal zitten mannetjes te klussen. Het verhaal dat er een toverheks naar haar zwarte kat komt zoeken heeft duidelijk de ronde gedaan tijdens de lunch.

‘Het is zo’n groot zwart bakbeest toch?’ mijn gids is een geweldige kletskous, ‘Nou, dan heb ik misschien niet zulk leuk nieuws voor je, ik heb hem met enige regelmaat uit die vuilcontainer zien kruipen. En die wordt elke week opgehaald om te worden geleegd……’

Een klamme hand sluit zich om mijn hart. Oh jee. Die container wordt tegenwoordig elke avond helemaal dicht geseald met een gigantisch stuk zeil. Dit om te voorkomen dat er de hele nacht mensen dingen in staan te gooien. Of uit proberen te halen.

Er heeft zich de eerste maanden van het bestaan van deze container een levendige ruilhandel ontwikkeld in de wijk. Heks heeft er een paar mooie spiegels en een kroonluchter aan overgehouden…… Geweldig natuurlijk!

Maar ja, de buren waren niet blij met dit verschijnsel. Het maakt lawaai. Vooral als het s’nachts gebeurt. En als er dronken droppies bij betrokken zijn……

‘Eerst maar eens naar die kattenpootjes in het anatomisch theater kijken,’ onderbreekt mijn nieuwe vriend opgewekt mijn sombere gedachten. Ik zie mezelf al voor mijn geestesoog op een verlaten vuilstort zoeken naar mijn zwarte ridder…..

©TOVERHEKS.COM

We spoeden ons door het zo goed als lege gebouw naar de opgebroken zaal. En ja hoor, er staan een heleboel verse afdrukken in het stof van de rudimenten van het theater. Een golf van opluchting slaat door me heen. Aan het enorme formaat te zien gaat het inderdaad om mijn ventje. Mijn schat leeft op grote voet!

Ik schud met de brokjes en roep zijn naam. ‘Miauw,’ klinkt het aan alle kanten. Gevolgd door een welgemeend ‘Hihihi, hehehe, hahaha….’ ‘Hou op, mannen, jullie humor doet me pijn….’ protesteert Heks.

‘Oh jee, kijk hier eens,’ mijn begeleider stopt zijn hoofd in een openstaand luik onder het theater. Er staan kattenpootjes omheen, maar mijn panter is nergens te bekennen. ‘Ik hoop niet dat hij door dat gat de kruipruimte naar de riolering in is gegaan, want het staat vol met water sinds die buien van de afgelopen week…..’ sombert hij. De klamme hand komt terug…….

©TOVERHEKS.COM

We lopen het hele gebouw door op zoek naar nog meer sporen van mijn panter, maar we vinden slechts een paar hele oude stoffige afdrukjes ergens boven in het gebouw. Waar zit dat beest? Is hij echt verdwenen? Heks rammelt en roept, maar van mijn schat geen spoor.

Plotseling worden we gebeld. Drie keer achter elkaar. ‘Ik zag net iets zwarts voorbijflitsen op de benedenverdieping,’ en ‘Is ie zwart? Er rent een zwarte kat de deur uit hier…!’ en ‘Zwarte kat gesignaleerd in de binnentuin.’ Heks raakt eufoor. Uit welke deur is hij gerend? De voordeur soms? Er zijn zoveel deuren. Waar is hij nu? Welk bericht is het meest recent?

Na enig onderzoek blijkt er een zwart monster in de binnentuin te zitten. We rennen naar buiten. ‘Ferguut,’ roep ik. Maar niks. Ik loop de hele tuin door. Er staat een grote boom. ‘Miauw,’ hoor ik. Geen bouwvakker te bekennen, dus dat moet mijn kat zijn! Maar waar zit hij?

Er wordt gezaagd en geboord, getimmerd en geschreeuwd aan de andere kant van de tuin. Maar af en toe hoor ik gemiauw. ‘Ik zag hem onder dat vlonder verdwijnen,’ helpt een krullenjongen me uit de brand. Mijn bakbeest blijkt zich midden in een zeventiger jaren spuuglelijke waterpartij te hebben verschanst.

©TOVERHEKS.COM

Met moeite en veel snoepjes weet ik hem er uit te lokken. Snel grijp ik hem in zijn kippennek. Ha. Kip ik heb je!

In de dagen erna wordt mijn monster doodziek. Niet direct. Eerst wil hij maar wat graag eten. Misschien geef ik hem iets teveel. Gewend als ik ben dat hij altijd wel wat van zijn gading vindt buiten. Een vette muis of vogeltje….. Deze keer is hij echter flink vermagerd. Pas na een dag dringt het tot me door dat hij hoogstwaarschijnlijk twee weken niks te vreten heeft gehad!

Ik reconstrueer dat hij ongetwijfeld vrij snel na zijn eenzame opsluiting tijdens Hemelvaart in het riool is beland. Het luik ging dicht en meneer kon geen kant meer op. De afgelopen week hebben ze het luik weer opengezet na al die regen. Twee weken vies water, ratten en te snel veel eten deden de rest: Panter doodziek!

Ik doorwaak twee nachten. De tweede nacht gaat het mis. Ik zie hem per uur achteruit gaan. De hele nacht ben ik in de weer om mijn beestje te ondersteunen. En de troep weer op te ruimen……

©TOVERHEKS.COM

Dan komt de omslag: Zondagmorgen valt hij in een genezende slaap. Heks ook. Later die dag wil panter weer eten. Het liefst wil hij ook weer de hort op, maar dat kan hij voorlopig vergeten. Eerst aansterken, gekke roofridder.

Zondagavond halen Joy en Boy mijn hondje op. Heks kan intussen geen pap meer zeggen, maar VikThor moet toch nog eventjes flink aan de wandel. ‘Hij is inderdaad een beetje magertjes, Heks,’ mijn vriendin heeft de panter opgetild. Vol liefde geeft hij haar kopjes. Het is toch zo’n schatje!

Mijn vrienden knuffelen alle katten uitgebreid, nadat ze mijn hondje flink hebben laten rennen. Daarna heffen we het glas op de behouden thuiskomst van mijn zwerver: Hij heeft nog zeker vier van zijn negen levens over. Daar moet hij het voorlopig mee kunnen redden……… Dus eind goed, al goed.

©TOVERHEKS.COM

In memoriam Willem van Scheijndel. Mijn vriend Schilder is niet meer onder ons. Onverwacht weggevlogen. Opgetild door het eerste zomerbriesje. Verrukt vliegende vreemde vogel! Meegenomen door engelen en geliefden. Eindelijk thuis. Quote: ‘Stel je voor, je komt bij de hemelpoort en Petrus vraagt je wat je zoal in je leven hebt uitgevoerd…. En je moet antwoorden dat je financiële wanproducten hebt verkocht voor de Rabobank…… Verschrikkelijk natuurlijk! Nou, dat kun je toch beter aankomen met mooie schilderijen!’

Posted on 21 mei 2017 by lagriffeheks

Afgelopen week wandel ik met Chris langs de golfbaan. Haar hondjes vrolijk drentelend naast ons. VikThor draaft sneller dan zijn schaduw door het struweel.

Plotseling een ijselijke kreet, een duikvlucht. ‘Wat heeft je hondje daar?’ Heks staat al naast haar monster. Ik vis een jonge spreeuw tussen zijn tanden vandaan. Hij houdt het beestje heel voorzichtig vast, zoals een echte jachthond betaamd. Toch is het dier gewond geraakt. Bloed kleeft aan mijn handen.

Voorzichtig inspecteer ik het diertje. Het ziet er niet goed uit. Hij lijkt wel doorspiest vanaf de rug. Tussen zijn opgevouwen vleugeltjes gaapt een diepe wond. Zijn buikje is echter puntgaaf. Een glanzend kraaloogje staart me helder aan. Ik leg contact met dit kleine kereltje. Nog maar net begonnen aan zijn vrolijke zorgeloze vogelleventje en nu al kansloos.

‘Wat was het voor’n vogel, die zo zat te schreeuwen?’ Mijn vriendin weet het niet. Was het één van zijn ouders? Die in paniek mijn hondje probeerde te verjagen? Of was het soms zo’n lelijke ekster? Ik heb ooit een nest merels op mijn waslijn gehad. Toen ze uitvlogen zat er een school eksters klaar om hen te verorberen……..

Ook het tweede nest datzelfde voorjaar, wellicht geboren uit de frustratie van de berooide ouders, was eenzelfde lot beschoren. Mijn balkon getransformeerd tot fastfoodketen voor de schreeuwlelijkerds onder de nazaten der dino’s……

Voorzichtig loop ik met mijn vogelvriend terug naar de bewoonde wereld. We gaan hem natuurlijk proberen te redden, maar ik heb er een hard hoofd in. Om de paar meter sta ik een tijdje stil. Check de ademhaling. Kijk in zijn kraaloogjes. Hij gaat zienderogen achteruit. In de bocht naar de woonwijk overlijdt hij. Ik zie zijn borstkastje steeds lichter ademen. Mijn heksenhanden vormen een kolom van liefde en licht. En dan is het voorbij.

Ik geef hem een mooi plekje aan de Zijl. Voorzichtig bedek ik het graf met klei en planten. ‘Dag lieve Spreeuw. I hold you close to me, I release you to be so free…..’

‘Dit is al de vierde gewonde vogel, die ik in mijn handen heb het afgelopen jaar. Alleen die uil heeft het overleefd…… Bizar toch?’

Een paar dagen later gaat de telefoon. Ik sta net in de berging mijn fiets van het slot te halen, op weg naar de fysiotherapeut. Het is de broer van Schilder. Ik zie het op de display van mijn mobiel. Ik weet het direct: Mijn goede vriend is er niet meer. ‘Ha lieve Broer, vertel het maar, wat is er met Schilder?’

Diezelfde middag nog ga ik kijken bij mijn oude vriend. Vredig ligt hij in zijn witte kist. Een flauwe glimlach speelt om zijn mond. ‘Haha, heb ik jullie mooi bij de neus gehad….’ Hij lijkt wel te ademen…

‘Goeie hemel, hij past er nauwelijks in, wat is hij toch groot,’ stamel ik, terwijl ik naar zijn tegen het hout gevlijde hoofd kijk. Zijn mooie dolfijnengezicht met dat geprononceerde voorhoofd en de diepliggende ogen helemaal rustig en vredig.

Ons aller Schilder is niet meer. Plotseling overleden aan de gevolgen van een slopende ziekte. Alleen wist niemand het. Hijzelf ook niet. Nou ja, of hij echt geen idee had is maar de vraag. Niet iedereen is in de wieg gelegd voor een lang ziekbed en eindeloze hopeloze behandelingen in het ziekenhuis. Sommigen sterven gewoon bij voorkeur in het harnas. Met een kwast in de hand in zijn geval.

’s Avonds lees ik op internet wat de media over hem hebben geschreven. Ik zie een hele leuke foto bij een artikel staan. Krijg nu wat: Die heb ik een paar jaar geleden gemaakt! Wat grappig.

Fiederelsje komt me troosten. We heffen het glas op Schilder en praten over zijn leven en werk. ‘Die enorme schilderijen uit zijn beginperiode vind ik toch zo mooi, die zou ik dolgraag om me heen hebben,’ mijn vriendin is een fan van zijn vroege werk. We moeten lachen, want het is zo goed als onmogelijk om zo’n enorm doek in een rijtjeshuis op te hangen.

‘In die periode woonde hij boven dat restaurant op de hoek van de Singel en de Kaiserstraat. Een hokkerig huis, waar die doeken ook niet via het trapgat en door de deur naar buiten konden. Als hij exposeerde haalde hij het raam op de eerste etage er helemaal uit. Dat was de enige manier om zijn werk naar beneden te takelen….’

’s Avonds brand ik een kaarsje. Ik denk aan onze jarenlange vriendschap. De gouden jaren, onze gezamenlijke spirituele zoektocht. De eindeloze gesprekken, het plezier….. Zijn gulheid en positieve levensinstelling. Hoe gedreven hij altijd aan het werk was. Hoe hij medekunstenaars wist te inspireren.

‘Vorige week zondag wilde ik hem nog bellen na de retraite. Chris en ik gaan en Sangha opzetten voor kneuzen,’ Fiederelsje schiet in de lach, ‘het is een Geuzennaam, hoor,’ grijns ik, ‘Alle echte kneuzen zijn welkom. Maar toen bedacht ik me dat ik hem ooit meenam naar een film over Thich Nhat Hanh.’

‘Iemand vertelt in die documentaire dat Thay tijdens de bombardementen in Vietnam gewoon met de weeskinderen ging picknicken. Tussen de aanvallen door natuurlijk. Dat vond Schilder belachelijk. Te gek voor woorden. ‘ We grijnzen naar elkaar. Als Schilder iets in zijn kop had dan kreeg je dat er nooit meer uit!

‘Met Alex Orbito had hij een hele sterke band. Die kleine magische Filipijn, die met zijn blote handen spiritueel opereert, kon mijn vriend wel bekoren. De eerste keer dat hij met me mee ging mocht hij kijken hoe ik aan mijn rug werd geholpen. Ik trof hierna een bevende Schilder aan. Verbijsterd vertelde hij me dat hij mijn wervelkolom had gezien. Met zijn eigen ogen. Klaarwakker en helemaal bij.’

‘Schilder zag mijn botten en bloedvaten, wit zenuwweefsel…. Alex Orbito haalde vervolgens allemaal stinkende zwarte materie tussen mijn wervels vandaan en streek toen opnieuw over Heks’ rug en hopla. Al het vlees en vel sloot zich weer: Niets meer te zien, behalve een felle rode streep!’

De hele weg terug naar huis zat mijn vriend te lachen. Te schateren zelfs. ‘Mind over matter, jeetje Heks, wat geweldig.’ Een serie schilderijen volgde. Want alles wat hij meemaakte werd verwerkt in zijn kleurige kunst.

Ook de boeken van Drunvalo Melchizedek over Heilige Geometrie sloegen enorm aan bij deze begeisterde kunstenaar. Hij inspireerde me om ze ook te lezen en Heks sleepte hem vervolgens mee naar een seminar van deze leermeester. Zijn geliefde vrouw Fee ging ook mee. Met zijn drietjes hadden we een heerlijke tijd. En eenmaal weer thuis volgde er natuurlijk een geweldige serie doeken……

Ik denk aan die gelukkige jaren. Zijn Gouden Jaren. Toen hij samen was met Fee, zijn grote liefde. Hoe Schilder tijdens de eeuwwisseling een enorm vuurwerk organiseerde. In zijn mooie woning aan het Rapenburg danste Heks met een zestal prachtige dames, waaronder natuurlijk zijn eigen lief, door de kamer. Allemaal gekleed in een schitterende avondjurk.

Er was slechts één andere man aanwezig, het vriendje van één van de meiden, herinner ik me. Een geweldig foute Griek. Die keek zijn ogen uit. Wat was dit nu allemaal? Een Hollandse harem? Zo bont had zelfs hij het in zijn leven niet gemaakt. En dat vond hij beslist erg jammer zo te zien. Hoe kreeg die Schilder dat voor elkaar?

Beneden in de gracht lag onze vuurwerkdeskundige vriend Lampie op een boot aan zijn voorgenomen show te sleutelen. ‘Ik heb van de gemeente Leiden toestemming om om 1 uur te gaan knallen. Leuk hè, dan is overal het vuurwerk voorbij en wij beginnen pas….’ Schilder had geweldig veel plezier in zijn initiatief!

De laatste jaren zagen we elkaar minder vaak. Eens in de zoveel tijd ging ik echter even bij hem buurten. En soms hing hij opeens aan de lijn. Een zeldzaamheid hoor, want Schilder was niet van de verplichte telefoontjes en bezoekjes. Behalve aan zijn moedertje, toen ze nog leefde. Iedereen kwam gewoon altijd naar hem toe!

De laatste keer dat ik bij hem was is ongeveer een maand geleden. Sinds hij zijn rug had gebroken was het leven moeilijk voor deze gedreven man. Hij kon als het ware zijn ei niet meer kwijt. En iets mankeren leidt per definitie tot veel eenzaamheid. Dat vergeten gezonde mensen nogal eens.

‘Als je ziek bent raak je uitgerangeerd. En dat is best moeilijk als je altijd midden in het leven hebt gestaan. Kijk, je kunt mij niet rekenen, ik sta al zeker dertig jaar ergens stationair op een rangeerterrein. Maar ik heb er zo’n gezellig plekje van gemaakt, dat ik toch nog mensen op bezoek krijg…’ zeg ik tegen Fiederelsje.

Niemand kon vermoeden, hoe ziek mijn goede vriend intussen al was. Gelukkig is een lang ziekbed hem bespaard gebleven.

‘Zullen we even samen eten, Heks? Zal ik een paar pizza’s laten komen?’ Vraag hij aan het eind van mijn bezoekje. Ik heb spijt dat ik niet een keertje flink heb gezondigd tegen mijn dieet. Maar ik ben die avond naar huis gegaan.

Lieve Schilder. We gaan je enorm missen. Man van kleur en schoonheid. Vriendelijke man. Met je open onderzoekende geest. Je intelligentie. Je heerlijke vermogen tot abstract denken. Je eigenwijsheid. Je stevige gebruiksaanwijzing! 🙂 Jij, die je zo graag omgaf met mooie vrouwen…. Maar voor wie er maar 1 vrouw echt telde! Jouw toverfee! Jij, van wie we houden. Die zoveel van ons allemaal hebt gehouden. We dragen je in ons hart. Goede reis, gekke dolfijn, oude vriend.

Nederlanders staan klaar op de Alpe d’Huez. Ze willen nu wel eens een landgenoot een etappe zien winnen. Kun je aankomen bij de hemelpoort als Tourwinnaar? Als je plezier in het fietsen hebt gehad wel natuurlijk. En daar hoef je niet eens voor te winnen! Heks bezoekt Schilder. Hij verwent me met kattenspulletjes en mooie verhalen! Willem kijkt ondeugend: ‘Stel je voor, je komt bij de hemelpoort en Petrus vraagt je wat je zoal in je leven hebt uitgevoerd…. En je moet antwoorden dat je financiële wanproducten hebt verkocht voor de Rabobank…… Verschrikkelijk natuurlijk!’ Heks ligt in een deuk. Ik zie het voor me. ‘Nou, dat kun je toch beter aankomen met mooie schilderijen!’

Prachtige expositie van de nieuwe schilderijen van Willem van Scheijndel in Galerie Frederiek van der Vlist te Leiden. Zijn werk is nog steeds zeer herkenbaar, maar heeft tevens een hele nieuwe dimensie gekregen! Heks kijkt haar ogen uit. heerlijke vermogen tot abstract denken eigenwijsheid

De seksuele opvoeding van jonge meisjes is heel moeilijk zolang het collectieve zelfrespect van vrouwen schipbreuk lijdt. Neem een voorbeeld aan het gedrag van een loopse teef: Bijt van je af….. MET PRACHTIGE FOTO’S VAN SCHILDERS MUZES!

No Coming, No Going

No coming, no going

No after, no before

I hold you close to me

I release you to be so free

Because I am in you and you are in me

Because I am in you and you are in me

INSPIRATIE: Christelijke Studentenvereniging Panoplia gaat in volledige wapenrusting -stoffers, bezems, huishoudhandschoenen…..- de ongelofelijke bende in Huize Heks te lijf! Een presentje via Stichting Present. En ze zijn present, deze gedreven jonge mensen. Er wordt hard gewerkt! Een lust voor het oog en een weldaad voor het hart. Dank jullie wel!

Posted on 17 mei 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM

Al jaren erger ik me suf aan de puinhoop in mijn huis. Waar ik vroeger nog wel eens een aanval van ‘Grote Schoonmaak’ te gelde maakte laat ik tegenwoordig over het algemeen de troep de troep….. Een incidentele minuscule opruimactie uitgezonderd.

Na jarenlang dit beleid te hebben gehanteerd groeit mijn huis volledig dicht. Mijn werkkamer is een soort inloopkast geworden, maar niet de opgeruimde versie, die je in moderne woningen aantreft. Mijn berging puilt uit, sommige artikelen staan stiekem in de gemeenschapsruimte onder de trap. Stomweg omdat het teveel gedoe is om een fietskar telkens weer in te vouwen en in een overvolle ruimte te proppen…….

Ook mijn balkon is zo goed als onbegaanbaar geworden in de loop der jaren. Waar ik vroeger eindeloos met mijn handen in de grond zat te wroeten laat ik ook hier de boel de boel. Ik plant niets nieuws meer aan. De kamperfoelie is na jaren kwarren overleden afgelopen winter. Mijn bruidssluier is gewurgd door de druif van de buurman. Zelf ook een rare druif.

©TOVERHEKS.COM

Ik wil ruimte. Ik wil weer kunnen ademhalen, maar waar begin je als het zo’n bende is en je hebt geen energie? Soms ben ik bang dat iemand zo’n ellendig televisieprogramma gaat bellen om mijn huis een extreme make over te geven. Ik gruw bij het idee, maar het ruimt wel lekker op natuurlijk, zo’n kudde wapperende handen in je huis.

Ik zoek contact met het sociaal wijkteam. Er blijken heel wat vrijwillige initiatieven te bestaan om je uit de brand te helpen. De dame van het wijkteam komt met allemaal ideeën ‘Ik ga je aanmelden bij Stichting Present, als je het goed vindt. Zij regelen dan een groep vrijwilligers om grotere klussen aan te pakken. We zouden bijvoorbeeld je balkon kunnen laten opruimen. En je berging…..’ .Je moet ergens beginnen natuurlijk.

Dus zo gezegd, zo gedaan. Na vier intakegesprekken, waarvan eentje met de betreffende stichting zelf is het dan zover. Heks krijgt hulp!

Intussen ben ik een beetje zenuwachtig geworden, want er is sprake van 7 vrijwilligers tegelijkertijd. Help. Dat kan ik natuurlijk niet overzien! En waar laat ik al die mensen. En hoe stuur ik hen aan? ‘Vraag iemand uit je vriendenkring om je te helpen,’ suggereert de dame van het wijkteam. Goed idee. Ik vraag het aan Trui.

Mijn ouwe trouwe vriendin kan commanderen en delegeren als een eersteklas sergeant majoor. Ook heeft ze er over het algemeen de wind onder, ik heb al heel wat baantjes samen met haar versleten, dus ik kan het weten. Op de betreffende avond is ze al om vijf uur present. Eerst eten we een hapje om vervolgens 1 en ander voor te bereiden.

Om stipt 7 uur komt er een medewerkster van de Stichting om de boel aan te zwengelen. Ze brengt werkhandschoenen mee en nog wat handige dingen. Heks heeft gezorgd voor stoffers en bezems, emmers met sop, stapels vuilniszakken en een berg verhuisdozen. Even later komen de eerste studenten binnen. Ze komen met zijn zessen! Twee meer dan afgesproken, maar eentje minder dan de aanvankelijke toezegging.

‘Een paar jongelui meldden zich af, we gingen van zeven naar vier en toen naar drie, twee…… Nu wilde je liever een kleinere club, maar dat leek me wel erg weinig. Dus ben ik er nog eens achteraan gegaan en kijk: Nu komen er dus zes studenten meehelpen!’ roept de vrouw van Present opgelucht. Vijf meiden en een vent. Precies goed zal later blijken.

Gelukkig is Trui van de partij. Voortvarend gaat zij met drie medicijnstudenten het balkon op. Heks verdwijnt met de rest van de vrijwilligers in de berging. De teamleidster is een aardige studente pedagogiek. Ze drukt me meermalen op het hart om vooral mijn gemak te houden. Best moeilijk als iedereen hard aan het werk is. Heks laat nu eenmaal graag haar handen wapperen, maar ik kan het beter laten. Overlaten!

©TOVERHEKS.COM

Een uur later zijn er al bergen verzet. Mijn oude balkondeur staat beneden. Bergen tuinafval zijn afgevoerd. Ook in mijn team weten ze van wanten. Alles gaat van zijn plek. Jarenlange administratie verdwijnt in de prullenbak. De zo ontstane lege kast wordt geheel uitgesopt. Mijn kerstspullen worden vanuit kapotte schoenendozen overgeheveld in de verhuisdozen en vervolgens in de brandschone kast voorzichtig opgestapeld.

Wie zegt dat vrouwen geen ruimtelijk inzicht hebben? 1 van mijn studentes is geniaal aan het proppen!

In de pauze met thee en aardbeienslof komen de tongen los. Dit heerlijke stel jonge mensen zijn lid van een Christelijke studentenvereniging Panoplia. Wapenrusting in het Spaans, praal(kostuum) in het Italiaans, ontdek ik op internet. Ik dacht dat het een Latijns woord was, maar dat kom ik nergens tegen. ‘Er zijn heel veel studentenverenigingen in Leiden, buiten die paar grote. Onze vereniging bestaat al sinds 1961! Maar bijna niemand kent ons. ..’

Heks heeft ook op een studentenvereniging gezeten indertijd; Augustinus. Alleen was het toen getransformeerd tot open jongerenvereniging. Mijn jaargang staat nog steeds bekend als tegendraads en anarchistisch. Een uitvloeisel van de wilde jaren zestig.

Intussen is die ommezwaai om werkende jongeren op te nemen weer helemaal teruggedraaid. De vereniging staat tegenwoordig bol van de ballen. Aardige gasten heb ik ontdekt tijdens een reünie, maar van een totaal andere signatuur dan wij destijds.

‘Ik was een werkende jongere, dus ik kwam daar ook,’ doet Trui een duit in het zakje. We vragen door naar hun studies en ambities. Wat een leuke club mensen. Zo betrokken en zo warm! Antigif tegen mijn door narcisten verzuurde denkbeelden: Er bestaan wel degelijk mensen met het hart op de goede plaats. Niet bang om hun handen uit de mouwen te steken. Wars van domme praatjes vullen geen gaatjes. Nee, hun aanbod om te helpen is geen loze kreet. Na de pauze gaan we weer hard aan de slag.

©TOVERHEKS.COM

En opnieuw wordt er gebuffeld en gesjouwd. Het zijn bepaald geen luie donders! Het is al ruim over half tien als de dames het eindelijk voor gezien houden. De laatste vuilniszakken worden afgevoerd. Handen geschud. ‘Dank jullie wel voor alle hulp, het was geweldig!’ ‘U ook bedankt. Voor het vertrouwen. Het is toch nogal wat om zomaar allemaal mensen je huis toe te laten!’ De teamleidster oogt tevreden.

Wat lief dat ze dat zegt!

Als iedereen weg is ga ik nog eens uitgebreid het resultaat bewonderen. Wat een ruimte! Het is echt enorm opgeknapt. De berging is nu voor eenderde aangepakt, maar het balkon schiet aardig op. Volgende week wat plantjes halen en dan is het klaar.

Ik schenk Trui en mezelf een glas wijn in. ‘Op een schoon huis,’ proosten we. Wat later breng ik haar naar de bushalte. ‘Enorm bedankt schat, zonder jou had ik het niet gered!’ VikThor loopt ongedurig naast me. Hij moest vanavond in zijn hok, omdat hij iedereen hopeloos voor de voeten liep. Daarom wandel ik nog eventjes naar het van der Werfpark. Daar laat ik hem nog uitgebreid rennen.

Voor Heks is de koek dan echt helemaal op. Op weg naar huis loop ik opeens op stelten, maar het zijn mijn benen. Ze zijn volledig verkrampt en verstijfd en doen geweldig veel pijn. Ik kom nauwelijks vooruit, hoe kan dat nu weer? Wat heb ik in godsnaam gedaan?

Oh ja, ik weet het al, een paar honderd keer de trap op en af. ‘Heks kun je even kijken of dit weg mag, Heks waar liggen de schoonmaakdoekjes, Heks dit, Heks dat…..’

Zoals altijd na een flinke inspanning stuiter ik nog uren na. De adrenaline stroomt rijkelijk door mijn gemankeerde stresssysteem. Dan is het uitgewerkt. Volledig. Mijn lijf verandert in een kwarktaart. Ik kan nauwelijks nog bewegen. Strompelend hompel ik door mijn huis.

©TOVERHEKS.COM

De volgende dag haalt de fysio alles weer uit de knoop. Ik krijs en gil dat het een lieve lust is. Erg leuk voor zijn stagiaire, het arme kind weet niet wat ze meemaakt. Twee dagen later krijg ik hevige griep. Ik lig een week voor Pampus; De naweeën van dit evenement.

Maar oh, wat is er veel gebeurt. In mijn eentje zou ik het niet voor elkaar krijgen. Jarenlang heb ik gehoopt op hulp vanuit de verkeerde hoek. Me er blind op gestaard. Maar het kwam nooit. Sterker nog: Er werd met enige regelmaat een beroep op Heks gedaan!

©TOVERHEKS.COM

De laatste tijd is dat aan het veranderen. Tot mijn grote vreugde komt er nu wel hulp. Uit onverwachte hoek. Van mensen, die er niets voor terug willen hebben. Jongelui, die ik niet eens ken! Belangeloos.

Er is iets in mezelf verschoven. Ik verwacht niet langer van alles van mensen waar je het van zou mogen verwachten. Ook ga ik niet zelf enorm anderen helpen, zodat ze op het idee zouden kunnen komen dat ik hulp nodig heb. Ik vraag hulp en die heb ik gekregen. Wat een eye opener!

De kop is er af. Nog een stuk of wat van dit soort acties en mijn huis is weer leefbaar…..

De dagen erna zit ik om de haverklap eventjes op mijn balkon in het zonnetje. Of ik rommel eventjes in mijn nu weer begaanbare berging. Dank jullie wel lieve vrijwilligers voor jullie geweldige actie. Ik ben er enorm mee geholpen!

©TOVERHEKS.COM

Fenomenale uitvoering van de Matthäus Passion door Christelijke Oratorium Vereniging Ex Animo. Het leukste koor van Leiden en omstreken! Met de beste dirigent ooit! Het publiek gaat uit zijn dak, staande ovaties, juichende recensie in het Leidsch Dagblad!

Posted on 16 april 2017 by lagriffeheks

Matthäusmeisje, Bachmeisje ©TOVERHEKS.COM

Het weekend voor de Matthäus houd ik mijn mond. Vier dagen lang zeg ik geen stom woord. Slechts het hoognodige. Christelijk gemotiveerde boeddhistische ‘Noble Silence’. Ik zwijg en zwijg. Neem de partituur nog een keertje door, maar zonder stem te geven aan de muziek. Ik heb ook niet veel stem om te geven. Mijn keel doet pijn, er zitten rare hobbels in, die ik niet doorgeslikt krijg. En mijn holtes zijn verworden tot snotgrot. Onbruikbaar als resonantieruimte………

Hoewel ik em knijp of ik wel mee kan zingen kijk ik toch uit naar ons concert. Het is me tot nu toe altijd nog gelukt om op tijd bij stem te zijn. Min of meer. En ik mag die avond alles geven, de dagen erna ben ik voor mijn part zo schor als een krielkip.

‘Zolang ik woensdagavond maar enigszins bij stem ben! Lieve Here Jezus Christus, Maagd Moedertje Maria. En God de Vader natuurlijk niet te vergeten……. Uiteindelijk is het voor de goede zaak, jullie zaak!’ bepleit ik in een echt heksengebedje mijn discutabele deelname aan dit concert. Ik ga hoe dan ook op dat podium staan! Al moet ik het hele stuk playbacken. Reken maar van yes.

De hele week sta ik doodziek op. Een symptoom van ME. Bijna elke dag heb je een zware kater te verstouwen, maar het goede nieuws is dat je er geen druppel voor hoeft te drinken! Ook woensdag kom ik kreukelig uit mijn bed. Ik deuk mezelf uit en begeef me richting Erwtje, een boom van een kerel met een lief hart. Hij gaat vandaag op mijn hondje passen! Wat heerlijk! kan ik me helemaal aan Bach wijden!

‘Zo Heks, heb je er zin in?’ Erwt neemt de tas met hondenbenodigdheden in ontvangst, ‘je hebt werkelijk aan alles gedacht, haha!’ Goedlachs als altijd maakt hij nog snel een paar kwinkslagen. Het is de eerste keer dat VikThor uit logeren gaat. Best spannend! Ik heb dus inderdaad de duvel en zijn ouwe moer ingepakt!

Die avond ga ik voluit! ©TOVERHEKS.COM

Om half twee schuif ik de Pieterskerk in voor de generale repetitie. De kathedrale kerk zoemt als een reusachtige bijenkorf van de activiteiten. Maar liefst twee enorme orkesten zijn aan het stemmen. De solisten zijn grotendeels gearriveerd. Jezus zelfs helemaal vanuit Duitsland……

De gehele middag zingen we ons een slag in de rondte. Het hele stuk wordt nog eens doorgenomen! Heks spaart haar stem zoveel mogelijk. Ik zing wel, maar laat de hoge noten zitten. Ik heb geen zin om vanavond niet voluit te kunnen gaan. De dames om me heen laten zich helmaal niet horen. Op Anna na dan, die galmt vertrouwd aan mijn zijde. ‘Wat is het stil bij de alten van koor 1. Hoe komt dat dames?’ Zelfs de dirigent krijgt het in de gaten. Oh shit. We zijn toch niet allemaal verkouden?

Aan het eind van de middag scheur ik naar huis. Snel prop ik een maaltijd naar binnen. Dan ga ik gloeiendheet douchen. Een paar sterke koppen koffie en een hap pijnstillers verder trek ik mijn lange zwarte rok aan. De door het koor beschikbaar gestelde robes zijn veel te kort voor mijn ellenlange benen en bovendien zeer onflatteus. Zeer geschikt als voorbehoedsmiddel, dat wel. Er zullen geen erotisch getinte ongeregeldheden voorkomen tijdens een concert als je dat draagt……

Mij echter niet gezien. Ik heb intussen een mooi exemplaar op de kop getikt met een paar lagen tule over elkaar. ‘Er zit toch wel een onderrok onder, Heks?’ zal mijn maatje en buurvrouw alt Anna later streng vragen. Een doorkijkrok is natuurlijk uit den boze bij een christelijke oratorium vereniging…….

Nog eventjes een kwast over mijn toet en ik ben er klaar voor. Om zeven uur verzamelen we met het koor. We zingen eventjes vliegensvlug in. Intussen stroomt de kerk vol. Het concert is compleet uitverkocht!

Even later staan we op het enorme podium. Heks helemaal vooraan. Pal achter de dwarsfluitisten en de hobo’s. Fantastisch.

Twee complete koren en een kinderkoor. Twee volledige orkesten. Een keur aan solisten…… En niet te vergeten onze sublieme dirigent Wim de Ru!

Het lijdensverhaal hakt er weer diep in bij ons allemaal ©TOVERHEKS.COM

Wim is geruime tijd stil voordat we beginnen. Je kunt een speld horen vallen. Dan klinken de eerste tonen van dit magistrale muziekstuk. Het moduleert van de ene toonsoort in de andere! Direct al mooi en spannend. ‘Kommt, kommt!’ zingen we even later.

In de pauze horen we al dat het publiek uitzinnig is van enthousiasme. maar ja. We hebben dan nog het grootste deel te gaan. En vergis je niet, dat is een hele klus. Als we op tweederde zijn voel ik de vermoeidheid toeslaan. Ik moet ergens nog een beetje reserve energie aan gaan spreken….. Uit een reservedepot dat ik niet heb!

Een kwartier nadat de laatste tonen klinken zit ik alweer thuis. Dat is toch altijd zo gek. We leven er maanden naar toe en zijn een hele dag druk in de weer. ‘Voor mij is dit de mooiste avond van het jaar, Heks,’ aldus mijn maatje Anna. En als het erop zit is iedereen binnen tien minuten verdwenen met partituur en al. Niks geen gezellig geborrel met je medezangers.

©TOVERHEKS.COM

Het zal de christelijke invloed wel zijn. Of de algehele vermoeidheid na zo’n lange dag. De gemiddelde leeftijd van de zangers ook…..

Heks stuitert in elk geval nog tot vier uur ’s nachts door de woonkamer. Stijf van de adrenaline. Wat dat betreft had ik best de kroeg in kunnen gaan.

De volgende dag kan ik niet bewegen en niet spreken. Ik haal mijn hondje op en laat hem nog eens goed uit. Daar moet hij het dan maar een beetje mee doen!

Een dag later krijg ik een krantenartikel over onze uitvoering onder ogen. Een geweldige recensie! Nog nooit zijn we zo de hemel ingeprezen als dit jaar door Lidy van der Spek. En dat wil wat zeggen. Zij vindt altijd wel ergens een haar in, dus als zij de uitvoering echt goed vond, dan is het werkelijk fenomenaal geweest!

Werken zal je voor de kost. Zwoegen voor je dagdagelijkse kostje kost je soms moeite. Als je door je rug bent gegaan bijvoorbeeld. Of in geval van chronische ziekte. Weg met de afschoffelmaatschappij. Serveer die zakenvrouw van het jaar zelf maar af. Zelfs al is ze van het vrouwelijk geslacht en zitten we te springen om dames in business! Haar feminiene oorsprong is haar overigens niet aan te zien, deze zieke zuster, dit manwijf, met haar ijzeren vuisten en die baardgroei op haar puntige tanden.

Posted on 16 april 2017 by lagriffeheks

Ook al slaan de vlammen uit je onderrug, je meldt je niet ziek! ©TOVERHEKS.COM

Anderhalve week geleden op vrijdagmiddag ga ik aan de slag in de keuken. Eerst ruim ik maar eens goed op. Mijn hulp jakkert er een stofzuiger door. Heks haalt een lap over het aanrecht, het gasfornuis, de buffetkast, de keukentafel en de kattentrolley…….. Ik negeer de laag stof in de servieskast, alsmede op mijn verzameling stenen-filter-koffiepotjes. Dat komt de volgende keer hopelijk weer.

En anders volgende maand. Of volgend jaar.

Kies je gevechten, Heks, ook die tegen stof en vuil.

Mijn onvolprezen thuiszorg is door haar rug gegaan. Gelukkig is ze toch komen opdagen. ‘Ja, haha, ik zal wel moeten. Volgende week heb ik een functioneringsgesprek, want mijn contract loopt af. Als je een keertje verstek hebt laten gaan, maakt niet uit waarom, lig je er direct uit!’

Tja, waar zijn de tijden gebleven dat je als baas nauwelijks van je lanterfantende personeel kon afkomen? Die gouden tijden, dat je er als werknemer eindeloos straffeloos de kantjes kon aflopen? Die wonderbaarlijke periode, waarin wegpromoveren vaak de enige optie was als employés weinig van hun werkzaamheden bakten….

Afgelopen week zie ik een interview op televisie voorbij komen met Vivienne van Eijkelenborg, zakenvrouw van het jaar 2016. Heks is dol op zakenvrouwen. Er zijn nog veel te weinig leden van dit superieure volkje actief op de arbeidsmarkt mijns inziens. Mijn eigen moeder was een uitmuntende zakenvrouw.

Kenau Simonsdochter Hasselaer’s lookalike Vivienne van Eijkelenborg: zakenvrouw van het jaar©TOVERHEKS.COM

Zij bewees in mijn optiek dat je deze tak van sport beter aan vrouwen kunt overlaten: Na de dood van mijn vader nam zij het roer van het familiebedrijf over. Achter de schermen zat ze overigens al jaren te roeren….. Met een flinke vinger in de financiële pap! Maar goed, onder haar bezielende leiding namen de zaken een vlucht. Het bedrijf zette een groeispurt in. Binnen een paar jaar tijd verviervoudigde de toko!

Hoewel ze bepaald niet voor de poes was droegen haar werknemers haar op handen. Ze had oog voor hen. Wist hen te motiveren. Ze voelden zich gezien en gewaardeerd.

Ik sta dus niet onwelwillend tegenover lekkere stevige tantes met verstand van zaken. Maar deze zakenvrouw van het jaar slaat echt alles. Als ze lacht zie ik zwarte haren groeien op haar puntige hoektanden. En wat ze daartussendoor debiteert is ook niet fijn. Volgens haar is het nog steeds veel te moeilijk om mensen te ontslaan.

Geen mens heeft meer een vast contract, ziek zijn is er niet meer bij als je je baan wilt houden, maar het moet toch nog gemakkelijker kunnen! Zij wil dat de tweede kamer zich gaat buigen over een voorstel om arbeidskrachten gewoon stante pede op straat te kunnen zetten.

‘Als iemand weg wil kan dat met slechts een maand opzegtermijn, terwijl het mij zeker vijf maanden tot anderhalf jaar kost om iemand te vinden, die die plek kan innemen. Dus,’ haar mond is een nijdige streep.

Het is toch ook wat. Gekwalificeerd personeel vinden. Investeer je een keertje in die lui, blijken het eens geen luilakken te zijn die je het liefst gelijk weer wilt ontslaan! En dan gaan ze zelf weer weg!!!! Schandalig! En: Waardeloos. Ongeheurd ook! Ze is goed pissed off.

Oh, oh, wat heb ik toch een trek…… ©TOVERHEKS.COM

‘Dus omdat zij haar gekwalificeerde mensen niet kan vasthouden en het verdomt om zelf nieuwe medewerkers op te leiden, moet ieders baan maar op de schopstoel?’ mopper ik kort door de bocht in mezelf, ‘Lekkere redenatie, zakenvrouw van het jaar. Je bent bepaald niet de filosoof van de eeuw…..’

‘En als je dan per se werknemers wilt die blijven, neem dan autisten in dienst. Die hebben onvoorziene kwaliteiten, maar blijven bovendien over het algemeen hun leven lang bij dezelfde baas in dienst. Ze houden nu eenmaal niet van verandering….. Maar laat de rest van de werkende wereld met rust met je rare asociale ideeën!’

‘Ga maar hoor, het is weer toonbaar,’ ik loop met mijn thuiszorg naar buiten om de vuilniszakken weg te brengen, ‘Veel plezier dit weekend, of moet ik zeggen sterkte?’ We grijnzen naar elkaar. Deze jonge moeder is zeer actief in de padvinderij. Dit weekend gaat ze met haar groep pubers kramperen. Compleet met kampvuur, survivalwedstrijden en verkleedpartijen. En dat met die rug!

Ze is al weken bezig met de voorbereidingen. Heks heeft een paars Super-Woman-pakje aangeleverd. Mijn superhulp is in haar vrije tijd namelijk superheld! ‘Ik kan wel een verhuurbedrijf beginnen,’ verzucht ik later. En dat is ook zo. of je nu een degelijke Dirndl nodig hebt of een Chinese drakenjurk. Heks heeft het allemaal in de kast hangen……

Nadat mijn interieurverzorgster verdwenen is haal ik mijn koelkast leeg. Ik spit de groentelades om. Wat zal ik eens gaan koken? Tegenwoordig kook ik eens per week. Maar wel heel veel, zodat ik elke dag eet. Als het niet klaar staat sla ik veel te vaak een maaltijd over.

Heks roert in haar magische heksenketel…….. ©TOVERHEKS.COM

Ik braad een grote pan gehakt en maar er twee gerechten mee. Andijvistampotje met Indiaas gehakt. En spaghetti Bolognese. Ook knikker ik twee verschillende soepjes in de pan. Venkelroomsoep en raapsteeltjesoep. Mmmmmm.

Een enorme bak witlofsalade met mandarijntjes volgt. Een bak verse pesto ontspruit aan mijn keukenmachine. Ook maak ik chocolademousse van avocado, banaan en cacao. Uren ben ik in de weer. Nu ik de spirit heb moet ik er gebruik van maken……

Het is al half negen als ik met VikThor naar buiten ga. Gelukkig maar dat het zo lang licht is. We fietsen naar ‘De Tuin van Noord’. Een heel leuk wandelgebied achter de spiksplinternieuwe moskee aan de Willem de Zwijgerlaan. Met een prachtig theehuis! Het mooie is dat mijn hondje bijna het hele stuk erheen lekker los rond kan rennen.

Ondanks het late uur tref ik een paar pups. Wat een mazzel! Mijn ventje is in no time heerlijk aan het spelen. Een vrouw in een rolstoel komt bij ons staan. Zij heeft een lekkere dikke labrador aan de riem. Een schat van een dier. En gek op puppy’s. Ze stort zich met haar machtige lijf op VikThor. Mijn hondje is erg gecharmeerd van dit fysieke geweld. ‘Hij is dol op grote vrouwen,’ grijns ik opgewekt.

VikThor ligt in de houdgreep met zijn nieuwe grote vriendin. Ze spelen het bekkenspel……..©TOVERHEKS.COM

‘Ze is vrij hoor, dus je mag haar aaien,’ het schemert intussen een beetje, dus ik kan mijn gesprekspartner niet goed zien. Alleen haar rode haren lichten een beetje op. Ze is nog hartstikke jong hoor ik aan haar lieve, levendige vitale stem. ‘Is het je hulphond?’

Jazeker. Volledig opgeleid. ‘Hij kent wel 86 commando’s. Zo kan hij mijn sokken aan- en uittrekken. Ook pakt hij alles wat ik laat vallen weer op van de grond. Hij maakt deuren open, haalt pakjes sap uit de koelkast….’ Oh, wat handig. Vooral dat dingen oprapen van de vloer. Heks laat alles uit haar handen vallen, dus voor mij zou dat geweldig zijn…..

‘Je kunt het je hondje gewoon leren. Apporteert hij? Ja? Nou, dat is het hele principe van dingen oprapen en terug brengen, alleen gooi je het nu niet actief weg…. Houdt hij van trekspelletjes? Dat is de basis van deuren en kasten openen!’

Bij het afscheid wisselen we telefoonnummers uit. Onze honden zijn zo verzot op elkaar, ze liggen al meer dan een half uur saampjes in een verrukte bijterige houdgreep….. ‘Laten we nog eens afspreken, dat is heerlijk voor mijn hond. Ze is de hele dag aan het werk, zo’n speelpartijtje maakt haar kop weer leeg. Dat kun je uren later nog merken….’ Mijn gesprekspartner is stapeldol op haar trouwe viervoeter, dat kun je zo zien. Wat een geweldige hond. VikThor boft maar met zo’n heerlijke nieuwe dikke vriendin.

Ik schrijf de naam van het baasje in mijn telefoon met de naam van de hond. ‘Ik onthoud mensen vaak aan hun hond. Je kijkt ook altijd naar de honden, als je ergens staat te praten. Of als je samen wandelt. Daar zal het wel door komen.’

Dat onthoud je toch wel: Een rolstoel, rood haar en een megahulphond? ©TOVERHEKS.COM

De vrouw moet lachen. ‘Nou, mij zou je vast wel herkennen,’ klinkt het droog, ‘Ook al kun je nu mijn gezicht nu nauwelijks zien…..’ Ja, dat is dan weer het voordeel van een stevige handicap, je valt op! ‘Een roodharige vrouw in een rolstoel met een dikke zwarte labrador hulphond…. Nou, die vis je er wel uit!’ We liggen in een deuk: Ze heeft gelijk!

En even later tegen haar hond: ‘We moeten naar huis, Fedor, de thuiszorg komt zo,’ Ongetwijfeld om haar in bed te helpen. Goeie hemel. Ik ben blij dat ik dat allemaal zelf voor elkaar krijg! En dat ik nog steeds loop en fiets!

Als ik later thuis nog een beetje zit te mijmeren realiseer ik me dat ik echt mijn zegeningen moet tellen. Al dat gemopper op wat nu eenmaal zo is. Het schiet niet op. Ik zal nooit meer een gezonde energieke pijnvrije Toverheks worden.

Maar er zijn nog genoeg dingen, die wel binnen mijn bereik liggen. Zoals goddelijk koken bijvoorbeeld. Helaas maar eens per week. En dan zaag ik er ook meestel een halve vinger af. Of ik verbrand me lelijk. Met enige regelmaat belandt ook nog eens de helft van het diner op de keukenvloer…… Kortom: Ik kom niet ongeschonden uit de strijd. En soms mijn brouwsels ook niet.

Maar wat overblijft is werkelijk verrukkelijk! Een driesterrenrestaurant ken er een puntje aan zuigen. Het is al ruim na tienen als ik een keertje eet. Maar dan doe ik het wel goed: Een viergangendiner van heb ik jou daar!

Het is druk in het park……. Ondanks het late uur! ©TOVERHEKS.COM

Zomertijd komt met gebreken: Tot mijn grote nijd raak ik ergens tijd kwijt. Verstrooidheid? Het ligt niet aan mijn leeftijd, nee. Dan weet je dat. Heks heeft hier altijd al last van gehad……

Posted on 10 april 2017 by lagriffeheks

Zaterdagavond val ik voor de televisie in slaap. Zo loop ik dan weer midden in de nacht mijn laatste rondje met VikThor. Enthousiast sprint hij door de buurt. Thuisgekomen krijgt hij nog een lekkertje. Daarna stop ik hem in zijn bench. De dag zit er op. Ik kruip in bed, als ik ontdek dat mijn telefoon nog in de keuken ligt op te laden. Zal ik er weer uit gaan om dat verlengstuk van mezelf te halen? Ik wil graag het alarm aanzetten voor morgenochtend …….

Nou ja. Ik word vanzelf wel wakker en er staat ook nog een bejaarde wekker naast mijn bed. Als ik wil weten hoe laat het is kijk ik daar wel op.

Zondagmorgen word ik heel vroeg wakker! Tjongejonge wat voel ik me uitgeslapen. Nog eventjes nasudderen….. Ik draai me lekker nog een keertje om. Ik heb geen haast. Uiteindelijk sta ik dan toch op. Na koffie en een hapje pijnstillers zit ik op de fiets. VikThor draaft naast me. In het Zeevaartpark treffen we allemaal hondjes. Hoera! Spelen maar!

Na een half uur puur plezier gaan we weer naar huis. Ik zet de sokken er in, want ik wil naar de kerk. Maar wat gek. Het is opeens half 1! Ik ben zomaar ergens een uurtje kwijtgeraakt! Huh?

Ja, Heks in de bocht. Of beter gezegd, uit de bocht. Iedereen leeft al weken in zomertijd en mijn wekker staat nog steeds op wintertijd…… Hoe is het toch weer mogelijk? En vooral, hoe krijg ik het voor elkaar om niets in de gaten te hebben? Komt mijn oude verstrooidheid weer om de hoek kijken?

Als kind had ik een zekere reputatie voor dit soort gedrag. Tot groot vermaak van mijn familieleden. Mijn verslaving op jeugdige leeftijd aan valium zal zeker een duit in het zakje hebben gedaan aanvankelijk. In die tijd deden artsen niet al te moeilijk als het om het wegzetten van dit soort paardenmiddelen bij piepjonge kids ging. Ik was destijds pas negen jaar oud.

Heks had altijd zware hoofdpijn; Ze had een klein lidteken in haar heksenhersentjes overgehouden aan een flinke val van een tas stenen in de bouw. Dit psychopharmische wondermiddel hielp volgens een geraadpleegde neuroloog tegen de pijn in mijn hersenpan. Bizar natuurlijk……

Alsof ik er iets mee opschoot ook om jarenlang zo gedrogeerd rond te lopen. Heks viel af en toe spontaan van haar fiets in die tijd. Of uit de ringen op gymnastiek. Had ik weer een hersenschudding!

Toen ik rond mijn veertiende eindelijk van de pillen afgekickte bleef ik nog jaren een verstrooide professor. Ik stond rustig met mijn schaatsen in de kerk als ik eigenlijk mijn dwarsfluit nodig had: Verkeerde tas meegenomen……. Scheurde ik met meneer pastoor in zijn lelijke eend door het dorp om de vergissing recht te zetten voordat de kerkdienst begon….. Op een paar noren kun je wel gaan staan blazen natuurlijk, maar er komt weinig geluid uit, helaas.

Ook viel ik minstens 1 keer per week van de trap. Een spekglad hardhouten onding. Als ik dan bont en blauw beneden mijn wonden zat te likken kreeg ik ook nog eens hardhandig van mijn vader op mijn latafel. Mijn geklungel maakte hem woest.

Globaal de melk inschenken, waarbij de hele tafel werd onder gekledderd, mijn bord vol soep omdraaien om te kijken wat voor’n merk bord het was, (gespaard bij de SRV-man). Het kon niet op!

En mijn familie maar lachen. Tranen met tuiten vaak. Ik kom uit een achtergrond met een stevige afzeikcultuur. Bij ons thuis kon je maar beter geen dwaze dingen doen, want het wordt je tot in je graf nagedragen. Heks blijft voor hen dan ook immer gekke Henkie. Daar kom ik nooit meer vanaf.

Nu deed ik inderdaad onnavolgbaren dingen. Zo heb ik ooit eens in plaats van de aardappelen de pan met soep afgegoten. Zeven liter heerlijke bouillon! Ik kan me dat incident nog goed herinneren.

Vooral omdat er een hippievriend van me in de bloemetjesgordijnen verstopt zat op het moment suprême. Mijn moeder kreeg bijna een hartverzakking toen deze Jezus lookalike in zijn bonte flower-power-blouse zich van de achtergrond losmaakte tijdens haar giftige reprimande aan mijn adres…..

‘Ach Heks, mijn broer had in onze familie de naam enorm onhandig te zijn. We gingen al lachen voordat hij iets had aangeraakt. Dientengevolge werd die jongen erg onzeker over zijn fysiek motorische kwaliteiten. Natuurlijk gooide hij vervolgens werkelijk alles om, sloeg op zijn vinger in plaats van de spijker, kreeg geen band geplakt….,’ troost een indertijd geraadpleegde studentenpsycholoog me als het onderwerp ter sprake komt.

‘Zelfs lang nadat hij het huis uit was had hij nog last van dat stigma. Zo’n overtuiging interneer je. Het wordt een deel van jezelf. Op een gegeven moment was hij het zo zat, dat hij een bouwval van een boerderij heeft gekocht. Ergens in Drente, lekker ver bij onze clan vandaan. Geheel eigenhandig heeft hij die hoop stenen vervolgens volledig opgeknapt. Geen mens heeft hem ooit nog onhandig genoemd….’

Heks is sinds dat verhaal ook nooit meer onhandig genoemd. Het kwartje is toen goed gevallen. Ik heb zelfs een zekere reputatie de andere kant op gekregen. Verstrooit ben ik helaas nog steeds bij tijd en wijle. En ik laat ook heel veel uit mijn handige handen vallen…… Maar ja, we weten hoe dat komt!

Steenvrouw moet verschrikkelijk lachen als ze die avond bij me komt eten. ‘Jeetje Heks, wat een verhaal toch weer. Heb je je wekker nu goed gezet? Hahaha…’ Nee, dat ben ik in alle consternatie vergeten.

Intussen is het probleem dan eindelijk verholpen! Met een beetje mazzel ben ik deze zondag wel op tijd voor een lekkere preek!

Inspiratie en frustratie gaan vaak hand in hand. Zoals een kies en een tand. Door frustratie overmand? Neem het er eens even van: Met je hakken in het zand. Een bommetje doet overigens ook wonderen……..

Posted on 2 april 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM, ALS JE AAN KOMT RIJDEN IS HET BORD VERBODEN IN TE RIJDEN NIET TE ZIEN, OMDAT HET ENIGSZINS VERDRAAID STAAT. ALS JE GOED KIJKT ZIE JE EEN MINISCUUL ROOD RANDJE……

Maandagmiddag bel ik Kras. Ze komt om een uurtje of half vijf weer helpen met administratieve kutklussen. Al twee weken zijn we op dit tijdstip met hopeloze instanties in de weer. Er is al een bezwaar de deur uit tegen een volstrekt achterlijke verkeersboete. Een straat inrijden, waar je dit ziet en dan 149 euro boete betalen? Ik dacht het niet! Ook zijn we bezig met een rare rekening. Waarom betaalt Heks al jaren drie keer zoveel als de gemiddelde Nederlander voor bepaalde zaken? We snappen er niets van…..

©TOVERHEKS.COM , JE ZIET EEN BORD DAT JE 30 KILOMETER PER UUR MAG RIJDEN. DAT WEKT DE SUGGESTIE DAT JE DIE STRAAT IN MAG. DAT MOCHT OOK TOT VOOR KORT…….. HET VERBODSBORD ZOU PARALEL AAN HET RAAM ERACHTER MOETEN STAAN OM ZICHTBAAR TE ZIJN. NET ALS HET 30 KM BORD. HET STAAT ER ECHTER HAAKS OP……..

Maandagmiddag om drie uur heb ik er al een hele dag opzitten. Eerst porrelt er een parodontoloog eindeloos in de pockets onder mijn tandvlees. ‘Rondje A24, B12, 5mm, blabla,’ de man weet waar hij het over heeft. ‘Plak!’ klinkt het af en toe nijdig. Hoe is het mogelijk? Ik poets en schrob me een versuffing, maar toch zijn er een paar plekjes in mijn mond zo goed als ongevoelig voor mijn geraag en gezaag.

‘Er zit absoluut vooruitgang in, maar het herstel heeft tijd nodig. Het is in mijn optiek niet nodig om allerlei kiezen te gaan trekken. Het is zelfs maar de vraag of je er iets mee opschiet. Wel moet je die probleemkies laten checken door je tandarts. Volgens mij is hij dood.’

Er volgen nog allerlei aanbevelingen. Het duizelt me. Met een vette rekening loop ik de deur uit. Zelfs mijn gebit heeft last van mijn slechte immuunsysteem. De bacterieflora tiert werkelijk welig. ‘Maar een antibioticakuur is niet nodig. De echt gevaarlijke bacteriestammen zijn gelukkig niet terug te vinden in de kweek.’

Na deze meevaller komt de dame van stichting MEE op bezoek. Het is al de derde intake en we zijn er nog niet. Ze is bezig om van alles voor me uit te zoeken. Maar concreet is er eigenlijk nog niets veranderd. Ook dit heeft heel veel tijd nodig. Als ik er een paar dagen later over mopper tegen de psychologe merkt zij gis op dat ik eerst roep dat er hulp moet komen en vervolgens commentaar heb op de manier waarop die hulp wordt geboden…….

Het is niet gauw goed.

©TOVERHEKS.COM

Maar ja, het blijft moeilijk dat iedereen altijd het naadje van de kous moet weten voordat er een helpende hand wordt geboden. Goddank ben ik geen vluchteling. Of een moeder met een beperking. Dan heb je wat dat betreft echt geen leven meer. Verhalen van Kris over haar Afrikaanse vrienden alsmede de tragische gebeurtenissen in het leven van een buurvrouw van Heks bevestigen dat.

Hoe kwetsbaarder je bent, hoe meer bemoeienis. Mijn behoefte aan meer autonomie heeft gemaakt dat ik het roer van mijn amoebebestaan maar weer eens radicaal aan het omgooien ben, maar het is van de regen in de drup. Althans, daar lijkt het op.

Aan het eind van de maandagmiddag staat dan eindelijk de afspraak met Kris gepland. Het is verrukkelijk weer. Ik ben zo moe als een hond. Heks heeft al haar kruit verschoten met al die voorbereidende werkzaamheden om meer hulp te krijgen. Ik moet er niet aan denken dat ik mezelf nu nog in de administratieve toestanden ga begraven. Bovendien moet mijn hondje er nodig uit.

Ga je mee naar het strand?’ Kris reageert enthousiast op mijn voorstel. Alleen loopt zij bepaald niet gemakkelijk in het mulle zand. En er moet nu eenmaal gelopen worden met mijn ADHD hondje…… ‘Ik heb nog een beter idee, laten we naar het Valkenburgermeertje gaan. Daar is een geweldige uitspanning, dan lopen we eerst een stukje langs het water over een asfaltpad en pakken daarna een terrasje….’ Vorig jaar ben ik er vaak geweest. Toen VikThor nog een puppy was…..

©TOVERHEKS.COM

Even later haal ik mijn vriendin op. Vrolijk snaterend rijden we de stad uit. Bij het Valkenburger meer parkeer ik mijn auto pal naast het wandelpad. We kuieren op ons gemak over het verharde pad langs het water. Mijn hondje springt er vrolijk in. Hij is gek op zwemmen.

Na de wandeling rijden we met de auto naar de andere kant van het parkeerterrein, want daar is het restaurant. ‘Haha,’ lachen we naar elkaar, ‘lekker decadent, dit kleine stukkie met de auto!’ Het is ook grappig. Belachelijk zelfs. Behalve als je slecht ter been bent, zoals mijn maatje, dan is zo’n kleine afstand onoverbrugbaar. Vooral als je door zacht zand en bobbelig grasland moet hobbelen…..

Met een glas verrukkelijke witte wijn in de hand en een bord woest wauwse worst voor onze neus genieten we van deze heerlijke eerste echte lentedag. ‘Jeetje Heks, dank je wel voor deze geste. Het is hier heerlijk! Het is zo lang geleden dat ik dit soort dingen heb gedaan. Helemaal niet meer na de dood van mijn lief. Waarschijnlijk had ik anders gewoon de hele dag binnen gezeten!’ Mijn vriendin is in haar nopjes. Heks ook.

©TOVERHEKS.COM ©TOVERHEKS.COM

Oh, wat is het toch belangrijk dat je van de goede dingen in het leven geniet. Zelfs in tijden van groot verlies, diep verdriet en enorme stress…… We hebben dan vaak juist de neiging om slechts te letten op alle negatieve gekkigheid, die onze initiële ellende alleen maar onderstreept. Heks is hierin bepaald geen uitzondering….

Een paar dagen later ben ik bij mijn tandarts op verzoek van de parodontoloog. Hij gaat testen of die verdachte heksenkies nog in leven is. Goedmoedig schudt hij me de hand. Het is een extreem relaxte vent. Die maakt zich niet druk. Of dik. In no time lig ik weer met een opengesperd vogelbekje ondersteboven in zijn behandelstoel. ‘Hoe test je zo’n kies nu eigenlijk?’ Heks is best benieuwd wat er gaat volgen. Gaat hij foto’s maken bijvoorbeeld?

‘Door er iets kouds tegenaan te houden,’ klinkt het laconiek naast mijn oor. Direct daarop drukt hij een wattenstaafje gedrenkt in vloeibare stikstof tegen de kies. ‘Au,’ gilt Heks. De kies leeft nog.

©TOVERHEKS.COM

‘Nou ja, wat is dit nu voor een test? Had ik niet gewoon zelf een ijsklontje in mijn mond kunnen nemen?’ ‘Inderdaad,’ beaamt de tandarts mijn veronderstelling. ‘Had die parodontoloog dat niet eventjes kunnen doen? Zo moeilijk is dat toch niet?’ Heks kan er niet over uit dat een groot deel van haar beperkte tandbudget in dit stomme proefje is gaan zitten.

‘Ja, zo moeilijk is het niet, je kies leeft of niet. Je reageert op die kou of niet.’ Mijn tandenbeul doet geen moeite er een mooi verhaal van te maken. ‘Hij is zeker bang dat hij ruzie krijgt met jouw beroepsgroep,’ suggereer ik tenslotte. En dat blijkt inderdaad het hele eiereneten te zijn. ‘Hij is nu eenmaal geen tandarts, dus hij kan dat niet beoordelen,’ geeft mijn smoelsmid uitsluitsel.

Zo sta ik dan weer raar te kijken van ons achterlijke overbureaucratische kutlandje en zijn idiote regelgeving. Hele beroepsgroepen staan klaar om gezamenlijk zoveel mogelijk geld uit je zak te kloppen. Ze spelen elkaar eindeloos de bal toe. Of het nu gaat om bezopen verkeersboetes of overbodige medische handelingen: Het effect op mijn bankrekening is hetzelfde.

Ik zei nog zo: Geen bommetje……

‘Grote groepen mensen verdienen hun geld middels het leveren van wanprestaties. Er gaat bijvoorbeeld veel geld om in het tegenwerken van allerlei maatschappelijke processen, ‘ hoorde ik een nieuwetijdsgoeroe een keertje zeggen op televisie tijdens een pleidooi om iedereen een basisinkomen te verschaffen. Hij illustreerde zijn betoog met een serie afgrijselijke voorbeelden.

‘Heks, dank je wel voor maandag,’ app’t Kris me een paar dagen later. Ja, laten we vooral niet vergeten om van het leven te genieten. Het prachtige leven zelf. Met zon, zee, strand, hondjes, katten, vogeltjes, geitjes, kleine kinderen……..De goddelijke schepping. De wereld die wij hebben geschapen met zijn allen is al ziek genoeg. Helaas.

©TOVERHEKS.COM

In je eentje is er niets aan. Ook niet voor een eendje. Opgedragen aan alle eenzame eenlingen en eenden. Maar vooral aan de eend zonder snavel. Bij wijze van nagedachtenis….. En haar man natuurlijk. Maar die heeft vast alweer een ander: Dat is me er eentje!

Posted on 22 maart 2017 by lagriffeheks

IS ER NIETS AAN……..

Wat is er toch aan de hand? De laatste dagen word ik doodgegooid met het fenomeen trouwen. Dat mijn vriendinnetje dat gaat doen vind ik geweldig. Ze trouwt met haar droomprins: Een leuke knappe man van haar eigen leeftijd met wie ze al jaren dolgelukkig is. Voelt helemaal goed. En zelfs dan is het een enorme stap. Een mijlpaal!

Maar al die achterlijk televisieprogramma’s rondom dit thema maken me misselijk. Van het lachen soms, moet ik eerlijk toegeven. Maar de ondertoon is wel degelijk walgelijk: Kijkcijfers halen uit andermans ongeluk, want de stumpers die worden opgetrommeld voor dergelijke programma’s willen zo graag een relatie dat ze het er voor over hebben om zich finaal voor gek te laten zetten op televisie.

Maar ja, moeten ze zelf weten, die mensen. Ze zijn tenslotte volwassen. Oud en wijs genoeg zou je zeggen.

In Nederland is sinds enige tijd ook zo’n soort programma op de buis. Gepresenteerd door Peter van der Vorst. ‘Zo’n leuke man, echt de ideale schoonzoon,’ aldus een vriend van Heks zo’n vijfentwintig jaar geleden, ‘Naar zo’n vent ben ik op zoek.’ Intussen heeft hij een veel leukere man gelukkig. Minder vilein. En nog veel knapper.

Wat houdt dit concept dan weer in? Nou, wat denk je? Wildvreemde mensen worden aan elkaar gekoppeld door de ‘WETENSCHAP’. Dit woord wordt in dit programma op eerbiedige toon uitgesproken. Als betrof het inzichten van God persoonlijk. Meer voor de hand ligt dat het selecteren van de kandidaten meer geluk dan wijsheid is…..

Ook bij deze stompzinnige manier om aan een partner te geraken loop je extra risico een narcist te treffen. Al die aandacht op televisie werkt dat flink in de hand! Heks ziet er direct eentje voorbij komen. Gelukkig haakt de idioot af voordat hij met zijn slachtoffer kan trouwen. Het arme mens weet het niet, ze is zwaar teleurgesteld als het feest niet doorgaat, maar ze is een afschuwelijke dans ontsprongen……

De deelnemende partijen zien elkaar voor het eerst op de trouwdag voor het altaar. Een beproefd recept in talloze culturen, waar jongelui nog ouderwets worden uitgehuwelijkt. Hier ter lands is dat alweer eventjes geleden, sinds de romantiek geloven we in de romantische liefde, maar maak je geen illusies. Ook onze voorouders bemoeiden zich eindeloos met de partnerkeuze van hun nakroost. Het was tenslotte je oudedagsinvestering, zo’n kind. Dus dan wil je wel dat het een beetje goed zit allemaal. Vooral financieel…..

Maar goed. Heks kijkt verveeld naar het geneuzel voor haar neus. Boeien!

Twee weken geleden fiets ik op net zo’n druilerige zondagmiddag als vandaag richting Merenwijk. VikThor loopt naast de fiets. Zijn kar hangt erachter. Ik moet extra hard trappen, want iemand heeft de computer van de fiets gejat. De fietsenmaker om de hoek heeft me ter vervanging een afgekeurd exemplaar cadeau gedaan, maar die doet het steeds maar 12 seconden. Heel bizar. Daarna slaat hij uit.

©TOVERHEKS.COM

Plotseling landen er een paar eenden naast het fietspad. Ze hippen vanuit het niets over het hek van het rioolwaterzuiveringsbedijf heen. Net buiten de binnenstad. Later ontdek ik dat er hele kolonies kwakers met enige regelmaat enthousiast door de stinkende basins snateren. Eerder is me dat nog nooit opgevallen!

De man in het gezelschap vliegt direct op en duikelt voor mijn fiets door de lucht. Aan de andere kant plonst hij in een sloot. Ik sta intussen stil en heb mijn alerte jachthondje in zijn kippennek gegrepen voordat hij zich op de verschrikte kwaakdame voor zijn voeten kan storten.

So far, so good. Niets aan de hand. De eend vliegt weer op en schiet achter mijn fiets langs naar de overkant. Precies tussen fiets en fietskar door. En dat wordt haar fataal.

Precies op het moment dat ze aan de andere kant tevoorschijn komt fietst er een Chinees voorbij. Het is een piepjonge student medicijnen met een conditie van Olympische afmetingen. Als een speer suist hij langs me heen op zijn racefiets. Een akelig gekraak volgt hem op de voet. Gefladder en een doffe plof. De eend ligt levenloos op het fietspad……..

Het gebeurt in een flits. Heks begint te schreeuwen nog voordat ze haar stem hervonden heeft. Piepende lucht uit opengesperde mond. De man stopt. Grote verschrikte ogen. Een paniekerig fladderende Heks en een dood vogeltje. Wat is het verschil?

Als ik van dichtbij nog eens goed naar de eend kijk ze ik haar moeizaam ademen. Ze leeft nog! Maar net als ik haar wil pakken vliegt ze op. Rakelings scheert ze langs de Chinees. Met een plons landt ze in de sloot , vlak bij haar prins gemaal. Die heeft weinig van het ongeluk meegekregen. Vrolijk duikelt hij onder water op zoek naar iets eetbaars.

Op het asfalt aan mijn voeten ligt een plasje bloed. De schrik slaat me om het hart.

©TOVERHEKS.COM

Het verkeersslachtoffer dobbert verdwaasd in het rond. Haar snavel hangt op half zeven. Dat zie ik nu pas. Oh bah, wat ziet dat er afschuwelijk uit. Heks raakt nu volledig in paniek. Ik kan totaal niet tegen onnodig lijden, maar al helemaal niet als het een dier betreft. Ik moet die schat te pakken krijgen, maar hoe?

Een half uur later arriveert de dierenambulance. Heks en de Chinees zijn helemaal doorweekt intussen. Onze halfbakken pogingen om het dier te vangen zijn volstrekt mislukt. De eenden zitten nog in de dezelfde baggersloot. ‘Moddersloot’ heet de afwatering officieel. Echt waar. Ga maar op de kaart kijken…..

Het mannetje blijft zorgvuldig bij zijn geliefde in de buurt. Maar of hij nu echt doorheeft dat er iets helemaal loos is….

De medewerkster van de dierenambulance is een bekende van me. Maar waar heb ik haar eerder ontmoet? We kijken elkaar meermalen doordringend aan. ‘Ik ken je ergens van,’ galmen we naar elkaar, terwijl twee grote vangnetten uit de ambulance worden gehaald. We gaan het arme beest proberen in zo’n net te verstrikken.

‘Het is werkelijk niet om aan te zien, ik word hier gewoon beroerd van,’ de vrouw rent intussen geagiteerd met een net langs de sloot. Aan de andere kant van het water sprint de Chinees. Hij is over een hoog puntig hek geklommen en heeft daarbij bijna zijn klokkenspel verspeeld. Dat heeft hem ogenschijnlijk gemotiveerd om extra hard te rennen en absurd hoog te springen.

Ondanks alle inspanningen krijgen we de eend niet te pakken. Na de zoveelste uitputtende run langs Moddersloot vliegt het echtpaar plotseling echt weg. We zien hen langzaam boven het maaiveld uitstijgen. Sierlijk zwenken ze naar links, de spoorbaan over. ‘Aan haar vleugels mankeert niets, het arme dier,’ hoofdschuddend staan we hen na te kijken.

Ze heeft geen schijn van kans. zonder snavel kun je niet eten. En ook kan ze haar vacht niet meer invetten. Dus zelfs al krijgt ze iets eetbaars binnen, dan nog zal ze binnenkort gewoon zinken als ze probeert te zwemmen……

De Chinees slingert zich omzichtig langs het hek, terug het fietspad op en valt bijna in de sloot: Hij haalt liever een nat pak, dan nogmaals met zijn kloten die punten te trotseren. Het is een vent met ballen en dat wil hij graag zo houden!

©TOVERHEKS.COM

Vriendelijk schudt hij me daarna de hand. We stellen ons op de valreep aan elkaar voor. Ik doe een poging zijn naam uit te spreken, maar faal jammerlijk.

Ik heb geen idee wat er in het jong omgaat. Hij is zo aardig! En zo beleefd! Een uur lang trotseert hij kou en narigheid om een kansloos dier te redden. En dan nog eentje, die in zijn thuisland met enige regelmaat als hoofdgerecht wordt geserveerd. Voelt hij zich schuldig? De snavel brak tenslotte af tussen zijn snel ronddraaiende spaken!

Heks voelt zich wel een beetje schuldig. Als ik daar niet had gefietst, dan was dit niet gebeurd. ‘Wat jammer dat jullie geen jachtgeweer hebben om zo’n dier een genadeschot te geven, Al zou je em maar kunnen verdoven,’ Heks verbaast zich hier echt over. ‘We mogen bijna niets in zo’n geval. Dat is inderdaad heel vervelend,’ de mij bekende onbekende dame van de dierenambulance bergt de netten weer in de auto, ‘Het dier zal ongetwijfeld sterven. Waarschijnlijk van honger en uitputting.’

Dan ziet ze plotseling VikThor zitten in zijn fietskar. ‘Nu weet ik wie je bent. Ik ben de vrouw van die hond die nooit los mag, we hebben elkaar onlangs nog gesproken.’ Opgelucht lachen we elkaar toe. ‘Haha, ja, ik herken ook regelmatig mensen aan hun hond, tot ziens dan maar in een Leids park. En ontzettend bedankt voor je inspanningen!’

Die nacht brand ik een kaarsje voor de eend. En voor haar man. Hij had dan natuurlijk niets in de gaten en was vrolijk aan het snateren, maar morgen kwaakt hij wel anders. ‘Moeder aarde, haal dit prachtige schepsel snel op. Laat haar niet te lang lijden. En zorg een beetje voor dat ventje, ik vindt het toch zo zielig voor hem,’ prevel ik zachtjes voor me uit.

Waar de ellende van allerlei echtparen in stomme televisieprogramma’s me volstrekt koud laat kan ik hier nachtenlang niet van slapen. Ik kan er zelfs nauwelijks aan denken. Heks is echt een watje.

Pas weken verder kan ik er iets over schrijven. Die eend is zeker dood nu, haar ellende is voorbij. En dat kereltje heeft vast alweer een nieuw liefje. Hoopt Heks.

Zo zijn eenden. Zo promiscue als wat!

©TOVERHEKS.COM

Chaos? De beer los? Of huilen met de wolven in het bos? Structuur vereist saai onderhoud. Dus haal water en hak hout.

Posted on 11 maart 2017 by lagriffeheks

‘Goedemorgen schat, ik heb een beetje last van pijngerelateerde Gilles de la Tourette vandaag, maar verder niks aan de hand. Nou ja, wel iets aan de hand. Artrose aan mijn handen! De nieuwste diagnose in mijn miezerige bestaan. Wat een weertje, hè. Zal wel lekker rustig zijn in Cronesteijn,’ de woorden rollen over mijn lippen, terwijl ik Saar omhels. We gaan wandelen met onze monsters. Het is weer zover.

Baris stopt zijn neus onder mijn hand ter begroeting. Snel geeft VikThor hem een paar likjes. Mijn vriendin straalt ‘Kijk nou, Heks, hoe schattig, ze zijn zo blij om elkaar te zien!’ Ja, het is waar. Onze hondjes zijn dol op elkaar, ondanks het leeftijdverschil.

‘Ik heb een nieuwe regenjas gekocht. Hoe vind je de kleur?’ Ik bewonder de extreem waterdichte aanwinst van mijn maatje mateloos. ‘Het is de perfecte dag om em uit te testen. Goeie hemel, wat een pokkenweer. Hij staat je in elk geval heel leuk!’

We steken het spoor over en lopen de polder in. We zijn inderdaad zo goed als alleen. Op een andere moedige wandelaar na. Ook met een ADHD-hond natuurlijk. Liever een nat pak dan een klier van een hond in je huis. Na een uurtje rennen zijn ze weer braaf en rustig. En wij? Wij zijn doorweekt. Na vijf minuten al.

Heks heeft twee waxjassen over elkaar heen aan. Allebei nodig toe aan een waxbeurt. Gezamenlijk houden ze het hemelwater goed tegen. Het loopt zo naar beneden linea recta mijn broek in. En mijn handschoenen. Na een half uurtje kan ik ze uitwringen. ‘Mijn jas houdt het niet, Heks, kijk maar,’ Saar maakt haar nieuwe aanwinst open en voilà: Een flinke natte plek op haar trui.

Dat heb je met regenjassen. Of ze nu ter bescherming tegen regen zijn of tegen vrouwen (condooms}: Het zijn net politici. Ze beloven van alles, maar maken het niet waar. Behalve ouderwetse waxjassen. Maar die moet je dan weer heel goed onderhouden.

We marcheren het hele polderpark door, van voor naar achter en van achter naar voor. Zo nat als een hond met twee nog veel nattere echte honden arriveren we bij de Tuin van de Smid. VikThor is ook nog eens zo zwart als een tor. Gelukkig houdt hij van zwemmen. En balletjes apporteren. Na een duik in een redelijk schone wetering is hij weer toonbaar.

‘Vraag even of we zo naar binnen mogen, Heks,’ Saar wacht met de hondjes in de hal van het complex. We zijn van harte welkom, ondanks onze kletsnatte staat. Snel laat ik mijn jassen van me afglijden. We hangen onze kliederkleren op de verwarming en bestellen koffie met veganistische cheesecake.

Wat een heerlijke middag toch weer. Een uurtje later moet ik naar de psycholoog. Die zit me weer verschrikkelijk door te zagen. Jeetje, wat stelt die vrouw toch een moeilijke vragen. Ik zit weer met mijn mond vol tanden.

De ene keer informeert ze of het eigenlijk wel zo’n goed idee is om zoveel dierbare mensen los te laten, de volgende keer moet ik weer nadenken over waarom het zo moeilijk is om afscheid te nemen. Wat houdt me tegen?

Dus ja. Het is ook ingewikkeld, het leven. En mijn amoebebestaan al helemaal. Ik heb geen werk dat me afleidt. Of een paar gezellige kinderen. Noch komt er een partner over de vloer, die eens wat leuks inbrengt. De laatste man in mijn leven kwam alleen maar halen, een terugkerend fenomeen in mijn liefdesleven, dus ik zit er ook bepaald niet op een nieuw exemplaar te wachten …..

Familie heb ik hier zelden tot nooit gezien……. Op frequent logerende neefjes en nichtjes na lang geleden, maar die zijn nu allemaal volwassen……

Denk nu maar niet dat jouw leven zo uniek is qua ingewikkeldheid, Heks. Toestanden zijn inherent aan de menselijke conditie. Het is zoiets als met de elektrische snoeren in het gemiddelde huishouden: Ze raken verward tot een kluwen!

Ik zag eens een item over dit onderwerp. Een professor van een technische universiteit houdt er een hele verhandeling over. Ja, snoeren zijn geneigd in de knoop te geraken. Het is zo. Waarom? Omdat het zo is. Dat is toch wel de bottom line van zijn bevindingen.

Je hoeft dus geen enkele moeite te doen om een wirwar van draden achter je bank te creëren. Of langs de plint. Het kost veel meer moeite om de boel netjes te houden. Een dagdagelijkse inspanning.

Het leven heeft nu eenmaal de neiging tot chaos te vervallen. En mijn leven heeft die geneigdheid nog eens extra super speciaal in het kwadraat. Het is ook eigenlijk heel logisch. Heks heeft gewoon niet de energie om de strijd tegen de chaos dagelijks aan te gaan.

Mijn lichaam zelf is al in een chronische strijd tegen verval. Schimmelinfecties en allerhande ontstekingen zijn aan de orde van de dag. Ik val zelfs letterlijk uit elkaar: Mijn gewrichten vallen uit de kom. Natuurlijk doe ik er alles aan om dit tegen te gaan. Die strijd kost me al zoveel energie: Ik heb geen puf meer om ook nog eens de puinhoop hier in huis te bestrijden.

Het uiteenvallen van mijn sociale netwerk is ook choquerend, maar niet tegen te houden. De bedrading ervan is lelijk in de knoop geraakt. Hier en daar is flinke kortsluiting ontstaan met desastreuse gevolgen voor het gehele netwerk……

De psycholoog heeft gelijk. Ik moet inderdaad afscheid nemen van een aantal situaties. Al is het maar om verdere schade te voorkomen. Want het is niet zonder gevaar om je bloot te stellen aan de excretie van sommige giftige medemensen.

Maar er zijn ook nieuwe verbindingen in de maak. Mooie glanzende snoeren zonder knikken en knopen. Het leven gaat altijd maar door. Vervalt tot totale wanorde en herrijst weer uit haar as. En dat is maar goed ook.

Alles vraagt onderhoud. Bij voortduring. Ook interzijn. Zonder inspanning vervallen relaties tot stof. Daar helpt geen beloftevol regenjasje tegen. Mooie praatjes vullen geen gaatjes! Heks heeft het geprobeerd met eenzijdige inspanning, maar daar word je toch wel heel moe van. Daar ben ik mee opgehouden.

Het voelt een beetje raar. Onwennig. Niet mijn gloeiende best meer doen voor hopeloze gevallen. In mezelf investeren en hulp accepteren. Grenzen trekken. Me daarop focussen.

De afgelopen week word ik benaderd door een hele foute kerel. Een absolute psychopaat. Slecht tot op het bot. En ook nog eens oliedom. Hij wil eens met me praten.

Ik ken de ex van deze idioot goed. Haar heeft hij een aantal maal volledig in elkaar geslagen, maar niemand die haar gelooft. Hij heeft nog veel meer op zijn kerfstok, waaronder het mishandelen van dieren. Brrrrr.

Nog geen jaar geleden was ik het gesprek met die gek gewoon aangegaan. Vanuit mijn overtuiging dat er iets goeds schuilt in elk mens……. Helaas geldt dat niet voor narcisten en psychopaten! Daar valt niet mee te onderhandelen of praten.

Nu kap ik het verzoek dus direct af. Zoek het lekker uit met je zootje. Ik wil er niets mee te maken hebben!

‘Dat vind ik jammer Heks,’ gnoomt de mafkees. ‘Ik vind ook wel eens iets jammer!’ is mijn respons. Dat hij bestaat bijvoorbeeld. En dat hij praat en loopt en allemaal vervelende dingen doet en zegt. Liegt en bedriegt. Steelt ook. Verkracht en mishandelt. Dat hij in mijn stad woont. Dat ik hem regelmatig tegenkom. Heel, heel jammer vind ik dat.

Doodzonde ook van alle gemiste kansen. Sommige mensen dragen chaos hoog in het vaandel. Anarchie dampt lustig uit hun poriën. Wanorde hangt als een stofwolk om hen heen. Ontwrichting volgt hen als een schaduw.

Daar kun je maar beter bij uit de buurt blijven dus!

Zo is het.

Inspiratie? Als iemand gif bij je naar binnen kiepert? Het is maar wat je ermee doet. Wat Heks doet voelt niet goed….Simpel voelen is mijn nieuwe doel! En: Blote mannenbillen zijn best cool!

Posted on 5 februari 2017 by lagriffeheks

‘Het is me nog steeds niet echt duidelijk wat je met deze sessies wilt bereiken, Heks. Heb je daar nog over nagedacht?’ de psychologe kijkt me indringend aan. Ze stelt lastige vragen. Vorige keer ging ik na een klein uur weg als een opgeschud kussen. Onder dit zachte uiterlijk zit een pittige tante. Vrouw Holle is er niets bij…..

‘Vrouw Holle is een geweldig wezen, Heks. Holle, Helle, Hel. Hetzelfde laken een pak. Het is de oude Godin van de onderwereld. Krijgers gingen naar het Walhalla. De gewone sterveling ging naar vrouw Helle.’ Kras vindt het bijna jammer dat ze haar naam heeft veranderd. Haar oude naam was een directe verwijzing naar deze oeroude godin.

Een beetje opgeschud worden kan geen kwaad lijkt me. Groeien doe je over het algemeen juist door frustratie. Als het leven een gouden lepeltje in je mond stopt is het meestal afgelopen met je persoonlijke ontwikkeling. De huidige president van de Verenigde Staten is daar het levende bewijs van. Dat moet je ook maar eens goed bedenken als je weer eens een staatslot koopt, Heks…..

Omdat ik helemaal vastgelopen ben in mijn frustrerende bestaan heb ik maar weer eens hulp gezocht. Bozig doe ik mijn verhaal. Het is ook schandalig allemaal. Ik blijf maar ziek, wat ik ook doe. De maatschappij interesseert het geen biet, ik wordt chronisch overvraagd. Mijn omgeving heeft niks door. Grotendeels dan. Een enkeling ziet mijn gevecht wel en dat zijn dan natuurlijk vaak mensen die zelf één en ander voor de kiezen hebben gehad.

Dan is er nog het Gezeur met een Hoofdletter. De Grote Vraag om Aandacht. Mijn ontwrichte talent om te luisteren. Mijn lange adem buiten adem. Het is allemaal zo onterecht. Waarom doen die mensen zo? Waarom zit ik altijd in hetzelfde pakket? Opstandig zit ik te klagen. Mezelf moed in te praten. Ik pik het niet langer. Ik wil bepaalde dingen echt niet meer.

‘Maar heb jij daar dan zelf helemaal geen aandeel in?’ krijg ik naar mijn hoofd. Natuurlijk wel. Ik roep het over mezelf af! Zonder twijfel. Zodra ik mijn hakige heksenneus laat zien hangen er dergelijke problemen aan. Van anderen wel te verstaan. Dat is het nadeel van zo’n neus. Je kunt em ook maar beter niet in andermans zaken steken….

‘Maar is dat dan wel handig, dat je zo rigoureus de deur dicht gooit, want zo voelt het voor mij. Obstinaat. Niet meer benaderbaar….. Je geeft uiteindelijk toch ook aan, dat je er wel erg alleen voor komt te staan….’

Vragen, vragen.

Heks moppert lustig verder, ‘Ik heb geprobeerd om dingen uit te praten met allerlei mensen. Het helpt geen zak. Er verandert niets. Vaak lukt het al niet om het gesprek aan te gaan. Niet iedereen heeft daar zin in. Ik heb wel meegemaakt dat iemand haar mailadres veranderde om die reden. Kon ze net doen alsof ze mijn brief niet had gezien.’

‘Ik heb altijd een enorm lange adem gehad. Iedereen krijgt een tweede kans. Of derde, vierde, vijfde….. Telkens als ik dan weer een schepje er bovenop doe, extra mijn best doe, zacht ben, de verbinding zoek…… krijg ik weer zo’n kutreactie.’ Ik vertel hoe ik onlangs volledig onterecht stijf ben gescholden door een aartschagrijn. Nadat ik de zoveelste poging deed om iets heel eenvoudigs voor elkaar te krijgen. Gewoon normaal. Op een vriendelijke liefdevolle manier dus.

‘Ja, maar je blijft zo bozig. Je opent jezelf als het ware. En dan gooit iemand gif bij je naar binnen. Maar jij laat dat gif vervolgens zijn werk doen….’ Ze gebaart met haar handen. Eerst opent ze haar armen alsof ze het leven voorzichtig omhelst. Dan glijdt er iets heel smerigs bijtend naar binnen. Dat kan ook heel gemakkelijk gebeuren zo. Hopla.

Terwijl ik naar haar zit te kijken stromen de tranen plotseling over mijn wangen. Onophoudelijk.

‘Hier kunnen we misschien iets mee, Heks. Dat enorme verdriet. Want dat is het. Onder al dat gemopper ligt pijn. Het valt ook niet mee om daar bij te blijven. Dat zouden we eens kunnen proberen.’ ‘Ik ben liever boos dan verdrietig,’ verklaart Heks. Appeltje eitje. Boos is yang en verdriet is yin. Als je boos bent heb je nog iets te vertellen. Ook al zijn het kutverhalen…..

Door elkaar geschud verlaat ik een kwartier later het pand. Vrouw Holle heeft weer fantastisch werk afgeleverd. Ik ben emotioneel wrakhout. Zometeen komt Saar, mijn oude hulp. We gaan een moodboard maken. Ik moet mezelf snel een beetje bij elkaar rapen…..

Nadat ik VikThor even in een park heb gelanceerd staat mijn vriendin alweer op de stoep. Ze heeft twee flinke canvassen bij zich. ‘Van de Action. Kost drie keer niks, Heks,’ roept ze als ze mijn verbaasde gezicht ziet.

We drinken thee met chocolaatjes. Daarna gaan we aan de slag. Ik leg een stapel oude tijdschriften op tafel. Ook pak ik een paar laden met ansichtkaarten uit mijn werkkamer. En kisten vol met knutselspulletjes. Verf. Lijmpistool. Glitter. Vernis…..

Mijn maatje heeft ook van alles meegenomen. Al snel zijn we flink aan het knippen en plakken. Onze met chocolade gevulde bekjes staan ook niet stil. Als vrolijke fröbelvogeltjes gaan we tekeer. Op de achtergrond klinkt keel-neus- en oorzang uit diverse tradities vanuit de boxen. Boventonen riedelen ons om de oren. Saar vindt het fantastisch.

‘Mijn man zou gillend naar de zolder rennen als ik dit thuis draai,’ vertrouwt ze me giebelend toe. Het geheim van een goed huwelijk is toch ook dat je twee verschillende mensen bent, ‘Heerlijk om er hier zo lekker naar te kunnen luisteren!’ Om haar extra te plezieren draai ik experimentele muziek van Meredith Monk. Heks is groot fan van dit zangcoryfee.

‘Wat bijzonder, jeetje Heks, wat heb jij toch een gave muziek in huis,’ met haar tong tussen haar tanden werkt mijn vriendin aan haar moodboard. Het ziet er volstrekt anders uit dan de mijne, terwijl we uit dezelfde vijver vissen. Dezelfde tijdschriften, dezelfde ansichtkaarten…… Maar bij haar vliegen er allemaal engelen door het beeld en bij mij blote mannenbillen…..

De middag vliegt voorbij. Meredith zingt Hildengard von Bingen tegen de tijd dat we eindelijk stoppen. We zijn nog lang niet klaar, maar de hondjes moeten nog uitgelaten worden. Vliegensvlug ruimen we de enorme teringzooi op. Dan gooi ik mijn kleine hondje in de fietskar. Gezamenlijk fietsen we naar de Merenwijk.

Als Baris ons ziet aankomen gaat hij helemaal uit zijn dak. Wat is het toch geweldig om te zien hoe haar blaffende zorgenkind zich ontwikkelt. In de goede richting! ‘Die wandelingen met VikThor doen hem zo goed. Hij is echt veel minder onzeker. Ook als die kleine er niet bij is,’ mijn maatje kijkt vergenoegd.

We lopen een enorme ronde. Op het eilandje in Het Joppe komen we Kras tegen. Ze zat vast in de modder met haar nieuwe scootmoniel. Goddank is ze er alweer uit…. Het is toch echt een geweldig apparaat! We staan opgelucht te lachen samen. Dan vervolgen we onze weg.

Het begint al te schemeren. ‘Afgelopen maandag hebben Kras en ik weer allemaal gekke dingen bedacht samen,’ grinnik ik later tegen Saar, ‘Ik probeerde wat mensen uit mijn verleden te beschrijven. Zoals ‘De getroubleerde Joodse veganist’ of ‘De regressietherapeut met treurnis’. Daar zit ze dan echt om te schateren.’

Kras en Heks hebben allebei een taaltik. We kunnen eindeloos in een stuip liggen om dingen die we om ons heen horen bijvoorbeeld. ‘Zij heeft weer allemaal vreemd taalgebruik in de media verzameld. Vaak uit reclames. Je vraagt je soms echt af waar het over gaat…. Ik kan het zo snel niet reproduceren. Volstrekt hilarisch….’

Ach, ik mopper dan wel veel. En ik heb ongelofelijk veel verdriet over een aantal zaken, die mijn hart diep raken. Maar tegelijkertijd gebeurt ook dit: Nieuwe inspirerende vriendschappen. Samen dingen ondernemen. Vooraal veel lachen ook. Want lachen is gezond. Al is het om je hond. Het breit wat zich vierkant tegen je keert weer rond.

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: VikThor

Leergierige Panter klem in Museum Boerhaave. Heeft hij het weer overleefd? Wat is er eigenlijk gebeurd? De hoeveelste queeste is dit nu alweer? En hoeveel levens heeft hij nog over?

Fenomenale uitvoering van de Matthäus Passion door Christelijke Oratorium Vereniging Ex Animo. Het leukste koor van Leiden en omstreken! Met de beste dirigent ooit! Het publiek gaat uit zijn dak, staande ovaties, juichende recensie in het Leidsch Dagblad!

Zomertijd komt met gebreken: Tot mijn grote nijd raak ik ergens tijd kwijt. Verstrooidheid? Het ligt niet aan mijn leeftijd, nee. Dan weet je dat. Heks heeft hier altijd al last van gehad……

Inspiratie en frustratie gaan vaak hand in hand. Zoals een kies en een tand. Door frustratie overmand? Neem het er eens even van: Met je hakken in het zand. Een bommetje doet overigens ook wonderen……..

In je eentje is er niets aan. Ook niet voor een eendje. Opgedragen aan alle eenzame eenlingen en eenden. Maar vooral aan de eend zonder snavel. Bij wijze van nagedachtenis….. En haar man natuurlijk. Maar die heeft vast alweer een ander: Dat is me er eentje!

Chaos? De beer los? Of huilen met de wolven in het bos? Structuur vereist saai onderhoud. Dus haal water en hak hout.

Inspiratie? Als iemand gif bij je naar binnen kiepert? Het is maar wat je ermee doet. Wat Heks doet voelt niet goed….Simpel voelen is mijn nieuwe doel! En: Blote mannenbillen zijn best cool!

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: