Leergierige Panter klem in Museum Boerhaave. Heeft hij het weer overleefd? Wat is er eigenlijk gebeurd? De hoeveelste queeste is dit nu alweer? En hoeveel levens heeft hij nog over?

Posted on 13 juni 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM

Vrijdagmorgen loop ik museum Boerhaave in. Ik ben het al dagen van plan, maar telkens was de deur dicht of had ik net geen tijd. Vandaag ben ik echter op een missie. Al twee weken is de panter in geen velden of wegen te bekennen. Zijn grote zwarte katerlijf maakt zich niet meer onverwacht los uit de schaduw. Geen gezellige nachtelijke wandelingen met VikThor. Al die tijd is hij ook niet komen eten…… Waar zit die mafkees?

Zoals altijd als mijn panter in de problemen geraakt ben ik binnen een halve dag op de hoogte. Allerlei innerlijke alarmbellen gaan af. Ik weet gewoon dat er iets loos is. Dit terwijl mijn monster met enige regelmaat een paar dagen niet thuis komt. Zeker in het voorjaar wil hij nogal eens op stap gaan. Ik maak me daar nooit te sappel over.

Nu is er echter iets niet in orde. Ik voel het aan mijn hekseneksteroog.

En ja hoor. Twee weken later en nog steeds geen spoor van mijn geliefde kat. Potjandrie. Waar zit dat beest? Hij kan wel overal zijn. Sinds ik hem een keer in Hoorn heb opgehaald kijk ik nergens meer van op. Toch loop ik midden in de nacht door de buurt zijn naam te roepen. Geen reactie……

Steeds als ik aan hem denk zie ik riool voor me. Onder de grond. Buizen. Shit. Hij zal toch niet ergens in verstrikt zijn geraakt? Is hij opgesloten in een leeg pakhuis en probeert hij soms via het riool ontsnappen? Mijn kattenvriendin aan gene zijde helpt me zoeken. Hij zit inderdaad in de problemen.

‘Je moet nog even geduld hebben, Heks, het komt goed, er wordt aan gewerkt, maar nu zit hij inderdaad nog vast..’ hoor ik in mijn geestesoor, ‘Zoeken heeft nu geen zin, je vindt hem niet….. lispel lispel lispel….’ de rest versta ik niet.

©TOVERHEKS.COM

Donderdagavond brand ik een kaarsje. Voor Schilder natuurlijk. Maar ook voor mijn avontuurlijke kat. De boerenridder Ferguut. ‘Kom naar huis,’ fluister ik tegen zijn ziel,’ breng hem thuis,’ verordonneer ik de hulptroepen in andere dimensies.

Zo loop ik vrijdag dus het museum in. Ze zijn al ruim anderhalf jaar bezig met een enorme verbouwing. De collectie is zo lang opgeslagen. Het hele gebouw staat op zijn kop. Plafonds en vloeren liggen open. Een tricky omgeving voor een ondernemende kat.

De binnentuin is bomvol mannetjes met allerhande gereedschap. Er wordt verwoed gezaagd en gehamerd. Het duurt dan ook even voordat ze mij in de gaten hebben.

‘Hebben jullie mijn kat gezien, een grote zwarte panter?’ Niemand heeft iets gezien. ‘Nee joh, die zit hier niet,’ beantwoord ik met ‘Ik heb hem hier vorig jaar ook al eens weggehaald.’

‘Ja, jij hebt toen een ruitje ingeslagen,’ grinnikt een grote kerel goedmoedig. Ik verschiet van kleur en kijk zo onschuldig mogelijk. De man laat zich niet bedotten. ‘Geeft niks hoor, je had gelijk. Het is hier echt levensgevaarlijk voor dat beest.’

In eerste instantie kom ik niet veel verder in mijn zoektocht, maar opeens roept een piepjonge timmerman dat hij die ochtend de afdruk van kleine kattenpootjes heeft gezien in het anatomische theater. ‘Ze zien er vers uit, ik heb ze ook niet eerder gezien,’ beweert het joch hardnekkig tegen zijn ongelovige collega’s.

©TOVERHEKS.COM

In overleg met de uitvoerder wordt er een opzichter opgetrommeld. Het blijkt een ongelofelijke grapjas te zijn. Plagend probeert hij me direct in de maling te nemen. Dan komt hij terzake. ‘Kom om half 2 hierheen, dan lopen we het gebouw samen door. Je moet dan wel speciale schoenen aan hoor. En neem wat kattenbrokjes mee!’

‘Ik heb een afspraakje zometeen met een mannetje in het museum,’ roep ik tegen mijn hulp als ze binnenkomt. ‘Wat leuk. Heks, vertel,’ antwoordt ze in de veronderstelling dat het om een date gaat. Ik help haar snel uit de droom.

‘Hij is wel grappig hoor, maar geen relatiemateriaal, hahaha. Bovendien is hij ongetwijfeld getrouwd! We gaan mijn kat zoeken, niet mijn poesje….’ grap ik er lustig op los. Ik voel me verwachtingsvol sinds de melding van de kattenpootjes. Mijn zwerver zit vast en zeker vast in het museum!

Mijn date staat me al ongeduldig op te wachten. ‘Zo, ik dacht dat je me zou laten zitten….’ roept hij opgelucht als ik een paar minuten over half twee voor zijn neus sta. Zijn collega’s reageren met een reeks kwinkslagen. ‘Ze zijn gewoon stikjaloers…,’ verklaart hij dit gedrag. Snel maken we ons uit de voeten.

‘Miauw, miauw,’ klinkt het aan alle kanten. Gevolgd door gegiechel. Overal zitten mannetjes te klussen. Het verhaal dat er een toverheks naar haar zwarte kat komt zoeken heeft duidelijk de ronde gedaan tijdens de lunch.

‘Het is zo’n groot zwart bakbeest toch?’ mijn gids is een geweldige kletskous, ‘Nou, dan heb ik misschien niet zulk leuk nieuws voor je, ik heb hem met enige regelmaat uit die vuilcontainer zien kruipen. En die wordt elke week opgehaald om te worden geleegd……’

Een klamme hand sluit zich om mijn hart. Oh jee. Die container wordt tegenwoordig elke avond helemaal dicht geseald met een gigantisch stuk zeil. Dit om te voorkomen dat er de hele nacht mensen dingen in staan te gooien. Of uit proberen te halen.

Er heeft zich de eerste maanden van het bestaan van deze container een levendige ruilhandel ontwikkeld in de wijk. Heks heeft er een paar mooie spiegels en een kroonluchter aan overgehouden…… Geweldig natuurlijk!

Maar ja, de buren waren niet blij met dit verschijnsel. Het maakt lawaai. Vooral als het s’nachts gebeurt. En als er dronken droppies bij betrokken zijn……

‘Eerst maar eens naar die kattenpootjes in het anatomisch theater kijken,’ onderbreekt mijn nieuwe vriend opgewekt mijn sombere gedachten. Ik zie mezelf al voor mijn geestesoog op een verlaten vuilstort zoeken naar mijn zwarte ridder…..

©TOVERHEKS.COM

We spoeden ons door het zo goed als lege gebouw naar de opgebroken zaal. En ja hoor, er staan een heleboel verse afdrukken in het stof van de rudimenten van het theater. Een golf van opluchting slaat door me heen. Aan het enorme formaat te zien gaat het inderdaad om mijn ventje. Mijn schat leeft op grote voet!

Ik schud met de brokjes en roep zijn naam. ‘Miauw,’ klinkt het aan alle kanten. Gevolgd door een welgemeend ‘Hihihi, hehehe, hahaha….’ ‘Hou op, mannen, jullie humor doet me pijn….’ protesteert Heks.

‘Oh jee, kijk hier eens,’ mijn begeleider stopt zijn hoofd in een openstaand luik onder het theater. Er staan kattenpootjes omheen, maar mijn panter is nergens te bekennen. ‘Ik hoop niet dat hij door dat gat de kruipruimte naar de riolering in is gegaan, want het staat vol met water sinds die buien van de afgelopen week…..’ sombert hij. De klamme hand komt terug…….

©TOVERHEKS.COM

We lopen het hele gebouw door op zoek naar nog meer sporen van mijn panter, maar we vinden slechts een paar hele oude stoffige afdrukjes ergens boven in het gebouw. Waar zit dat beest? Is hij echt verdwenen? Heks rammelt en roept, maar van mijn schat geen spoor.

Plotseling worden we gebeld. Drie keer achter elkaar. ‘Ik zag net iets zwarts voorbijflitsen op de benedenverdieping,’ en ‘Is ie zwart? Er rent een zwarte kat de deur uit hier…!’ en ‘Zwarte kat gesignaleerd in de binnentuin.’ Heks raakt eufoor. Uit welke deur is hij gerend? De voordeur soms? Er zijn zoveel deuren. Waar is hij nu? Welk bericht is het meest recent?

Na enig onderzoek blijkt er een zwart monster in de binnentuin te zitten. We rennen naar buiten. ‘Ferguut,’ roep ik. Maar niks. Ik loop de hele tuin door. Er staat een grote boom. ‘Miauw,’ hoor ik. Geen bouwvakker te bekennen, dus dat moet mijn kat zijn! Maar waar zit hij?

Er wordt gezaagd en geboord, getimmerd en geschreeuwd aan de andere kant van de tuin. Maar af en toe hoor ik gemiauw. ‘Ik zag hem onder dat vlonder verdwijnen,’ helpt een krullenjongen me uit de brand. Mijn bakbeest blijkt zich midden in een zeventiger jaren spuuglelijke waterpartij te hebben verschanst.

©TOVERHEKS.COM

Met moeite en veel snoepjes weet ik hem er uit te lokken. Snel grijp ik hem in zijn kippennek. Ha. Kip ik heb je!

In de dagen erna wordt mijn monster doodziek. Niet direct. Eerst wil hij maar wat graag eten. Misschien geef ik hem iets teveel. Gewend als ik ben dat hij altijd wel wat van zijn gading vindt buiten. Een vette muis of vogeltje….. Deze keer is hij echter flink vermagerd. Pas na een dag dringt het tot me door dat hij hoogstwaarschijnlijk twee weken niks te vreten heeft gehad!

Ik reconstrueer dat hij ongetwijfeld vrij snel na zijn eenzame opsluiting tijdens Hemelvaart in het riool is beland. Het luik ging dicht en meneer kon geen kant meer op. De afgelopen week hebben ze het luik weer opengezet na al die regen. Twee weken vies water, ratten en te snel veel eten deden de rest: Panter doodziek!

Ik doorwaak twee nachten. De tweede nacht gaat het mis. Ik zie hem per uur achteruit gaan. De hele nacht ben ik in de weer om mijn beestje te ondersteunen. En de troep weer op te ruimen……

©TOVERHEKS.COM

Dan komt de omslag: Zondagmorgen valt hij in een genezende slaap. Heks ook. Later die dag wil panter weer eten. Het liefst wil hij ook weer de hort op, maar dat kan hij voorlopig vergeten. Eerst aansterken, gekke roofridder.

Zondagavond halen Joy en Boy mijn hondje op. Heks kan intussen geen pap meer zeggen, maar VikThor moet toch nog eventjes flink aan de wandel. ‘Hij is inderdaad een beetje magertjes, Heks,’ mijn vriendin heeft de panter opgetild. Vol liefde geeft hij haar kopjes. Het is toch zo’n schatje!

Mijn vrienden knuffelen alle katten uitgebreid, nadat ze mijn hondje flink hebben laten rennen. Daarna heffen we het glas op de behouden thuiskomst van mijn zwerver: Hij heeft nog zeker vier van zijn negen levens over. Daar moet hij het voorlopig mee kunnen redden……… Dus eind goed, al goed.

©TOVERHEKS.COM

Kattenperikelen: Een panter in het nauw maakt rare sprongen! Gelukkig in een volstrekt LEEG museum. Je moet er niet aan denken dat de collectie van dit instituut, tenen op sterk water bijvoorbeeld, s’nachts tot leven zou komen…..

Posted on 14 november 2016 by lagriffeheks

Katten! Teringlijers zijn het. Als ze ergens de pest over inhebben smeren ze em zonder met hun grote groene ogen te knipperen. Dagen- weken-, soms maandenlang laten ze je lijden doordat je hen nergens kunt vinden. En als ze dan opduiken zijn ze alles behalve dankbaar. Moet je weer op je knieën om hun affectie binnen te vissen…….

Snuitje is nog maar net een beetje bijgetrokken van haar avonturen of de panter is alweer zoek. Ik probeer mijn zwerver weer een beetje te domesticeren. Dus met enige regelmaat zorg ik dat hij binnen slaapt. Thuis wel te verstaan. In Huize Heks.

Het liefst ligt hij dan gezellig in mijn heksenbed. Maar de laatste weken bonjour ik hem eruit. Snuitje heeft het rijk alleen, want zij moet aansterken. Een grote bak voer staat permanent naast haar kleine uitgemergelde kattenkopje en gedurende de nacht peuzelt ze zo’n hele bak weg! Niet echter als de panter ons bed deelt, binnen vijf minuten maakt hij die hele bak vreten soldaat.

Dus slaapt de dolende ridder op de vensterbank in de keuken. Lekker boven de verwarming. Maar ook: Temidden van andere katten. Dat laatste vindt hij dan weer beduidend minder. Hoewel ze hem volledig met rust laten. Hij is een enorme loner. Het liefst in zijn uppie. Buiten. Of met Heks.

Waar is mijn zwarte bakbeest? Heks loopt alweer dagen te zoeken.

‘Ik heb hem woensdag nog gezien,’ beweert mijn buurvrouw, ‘Hij zat in de hal en liep met mij mee naar buiten.’ Heks heeft hem dinsdagmorgen voor het laatst gezien. Op zich niet dramatisch lang geleden, panter is wel eens vaker enige dagen op stap. In de lente. Als het lekker weer is. Als de rudimentaire restanten van zijn gecastreerde klokkenspel opspelen. De castratie heeft in zijn geval nauwelijks effect gehad. Hij is nog steeds zeer uithuizig.

Maar met dit weer, die afschuwelijke regen en kou? Zit hij soms ergens in een keldertje opgesloten? Hij ruikt soms wat schimmelig als hij een nachtje is weggebleven. Wie weet waar hij schuilt?

Zoals altijd als Ferguut in de problemen raakt voel ik het op mijn klompen. Vanaf het eerste moment. Alsof hij een noodoproep doet! Zodoende loop ik al dagen door de buurt te struinen en te roepen. Ik blèr langdurig onder het raam van de vrouw die zich hem afgelopen zomer had toegeëigend. Ik gil door het hofje waar haar bejaarde moedertje woont. Verschrikte hoofden voor ramen, maar geen zwart monster…..

Zondagmorgen loop ik door de buurt met VikThor. Het eerste piesrondje. Ik wil graag naar de kerk, dus ik ben wat gehaast. ‘Ferguut’ roep ik door de steeg om de hoek. Belachelijk denk ik nog bij mezelf. Waar zou het beestje zich hier moeten verbergen? Achter een vuurdoorn? In die afvalbak? Zinloos gezoek. Hopeloos geroep.

©Toverheks.com

Plotseling hoor ik een tijger grauwen, een leeuw brullen, een panter miauwen. Geen twijfel mogelijk. Dit verbale geweld is afkomstig van mijn schatje, ik weet het zeker. Maar waar zit hij in godsnaam. Onrustig spurt ik door de steeg. VikThor verwoed snuffelend naast me. Die heeft zijn neus helemaal ontdekt!

Waar zit Ferguut? Ik kan hem nergens vinden…..

Na een paar sprintjes ontdek ik zijn verstopplek. Hij zit in het museum! Stevig opgesloten achter een dikke tijdelijke deur: Het museum wordt al sinds jaar en dag verbouwd. Afgelopen week waren ze weer bezig een gat in de muur te slaan om allerlei buizen door naar binnen te duwen. Vervolgens werd het gat vol water gepompt. Of de buizen. Een grote kraan tilde troep over het dak naar de binnenplaats……

Kortom: Levensgrote gevaren voor ondernemende katten, want een kat in het nauw maakt vreemde sprongen. Sinds woensdag schreeuw ik al in die ellendige bouwput hier in de steeg. Ik ben afgelopen zomer door het gebouw gedwaald, zonder toestemming overigens, volledig op eigen risico, op zoek naar Snuitje: Alle vloeren liggen open, muren worden verplaatst of gesloopt, overal elektriciteitsdraden……

In mijn kop spelen zich de meest vreselijke taferelen af: Mijn kat ingemetseld in een eeuwenoude muur of opgesloten in het riool. Of geëlektrocuteerd door een loshangende draadje……… Geen medewerker van het museum die er wakker van ligt.

‘Wij hebben dag en nacht bewaking, als uw kat hier zit hadden wij hem allang gezien,’ zeiden ze afgelopen zomer toen ik Snuitje liep te zoeken, ‘Hier zit ze echt niet….’

Mooi zo. Ze hebben bewaking. Ook in het weekend. Heks belt het noodnummer, dat op de deur staat. Ook zoekt ze online naar het betreffende bedrijf. Die nemen de telefoon niet op en het noodnummer blijkt van iemand te zijn die nog nooit in het museum is geweest. Hij kent wel iemand die er werkt, een opzichter of iets dergelijks, dus die belt hij op. ‘Zoek het maar uit,’ adviseert die, ‘Morgen ben je de eerste.’

Ook de politie en dierenambulance hebben weinig interesse in een opgesloten kat. Mijn buurvrouw is ook aan het bellen geslagen, groot dierenvriend als ze is. ‘Ze komen niet hoor, Heks,’ verontwaardigd kijkt ze me aan. Heks heeft intussen het gebouw aan een grondig onderzoek onderworpen.

©Toverheks.com

Plotseling klinkt er een akelig geschater door de steeg. De zon verduistert. De hemel wordt zwart als de nacht……

Een fladderende gedaante vliegt door de lucht op een bezemsteel. Na een ijzingwekkende looping rondom de kerktoren ploft er een hoop vodden op de stoep. Een grote neus prikt onder een enorme zwarte heksenhoed vandaan. We staan we aan de grond genageld. Verstijfd van schrik……

‘Wat staan jullie nu stom te kijken? Nog nooit een echte toverheks gezien? Ik weet dat ik moeders mooiste niet ben, maar ach. In de nacht zijn alle katjes grauw, dus waar hebben we het over?’

Met een stevige tik breekt een klein ruitje in de ruimte naast de voordeur in duizend stukjes. Wie heeft daar nu een klap met een koevoet tegenaan gegeven? Welke engel staat daar met een bakje voer te zwaaien totdat er een roofridder tussen de scherven door naar buiten sluipt? Geen idee. Het is een groot wonder en bepaald niet voor de kat zijn kont gedaan!

Zit je nu als een kat om de hete brij te draaien? Maak dat toch de kat wijs, Heks!

De flodderige figuur veegt het glas weg met haar bezem en roetsjjjj….. ze is er alweer vandoor! Met een grote zwarte kater achterop haar vervoersmiddel. Krijsend verdwijnt ze aan de einder!

Zo is de panter veilig thuis. Je moet het breekijzer smeden als het heet is, dat is wel duidelijk.

Als bedankje poept hij in mijn bed. De teringlijer. Een dikke drol wacht me op als ik terug kom van een wandeling met mijn hondje en Fiederelsje. De lucht slaat me al tegemoet in het portaal.

Een dag later is het ruitje alweer gerepareerd, alsof er nooit een kat in dit vreemde pakhuis heeft gezeten…… Hopelijk houdt het raampje nu een tijdje en is het geen kat in de zak. En hopelijk komt niemand verhaal halen , want daar komt de zwarte kat in…..

Night at the Museum Night at the Museum

MAS: Museum Aan de Stroom in Antwerpen. Handjes op de gevel verwijzen naar Hand werpen in een oude legende over het ontstaan van deze stad. Met in de hoofdrol een reus in een foeilelijk kasteel! Elders in de stad zijn HANDtastelijkheden verplicht……

Posted on 29 augustus 2014 by lagriffeheks

MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS

Het MAS: Museum Aan de Stroom

Zaterdagmiddag strijken we neer op een heel apart terras naast het MAS, Museum Aan de Stroom. Het is een aan elkaar geknutseld hippie-gebeuren. Als ik naar binnen loop om iets te bestellen slaat de zoete lucht van gefrituurde linzenburgers me in het gezicht. Helaas is het niet mogelijk om hier te pinnen. Dat wordt weer lopen naar de dichtstbijzijnde pinautomaat. Heks heeft het helemaal gehad na viereneenhalf uur in het museum. Cowboy is ook moe. Toch sleept hij zich nog eventjes naar de geldautomaat.

handjes op de gevel

Ik raak aan de praat met mijn tafelgenoten. Twee leuke meiden uit Brabant. Zomaar een dagje in Antwerpen. ‘Niet vanwege de gay pride hoor’, verzekeren ze me, ‘ hoewel iedereen dat denkt hebben we gemerkt. Twee dames op stap …..’ Ze giebelen vrolijk.

Wij hebben ook al één en ander meegekregen van het homofestijn, dat zich dit weekend in deze stad vol’trekt’. Bij een feestterrein aan de Schelde kwamen we een wel heel bizarre waarschuwing tegen: ‘ betreding van het festivalterrein impliceert instemming met mogelijke aftasting. Bij weigering wordt de toegang verboden.’

Zo!

Het MAS is een fantastisch gebouw. Ik had er al over gehoord van mijn goede vriend en buurman, de baas van Duitse herder Carlos. Sindsdien staat het bovenaan mijn verlanglijstje. En vandaag is het dan eindelijk zover.

Het geheel uit rode stenen opgetrokken gebouw maakt aan de buitenkant al een overweldigende indruk. Binnengekomen blijft het genieten. De entreeprijs is extreem laag. De voorzieningen goed. De verschillende exposities divers en boeiend. Helaas zijn er verschillende musea gesloten om dit paradepaardje te realiseren. Hele collecties zijn verdwenen in depots en kelders….. Dit verklaart het gebrek aan diepgang van het tentoongestelde…..

Een vreemd bouwwerk met horecagelegenheid drijft pal naast het MAS in het water

Op een gegeven momentben ik wel erg moe. Ik ga op de grond zitten om van een filmpje over een Maori-kunstenaa te genieten. Plotseling komt er een klein meisje naast me zitten. Ze babbelt er lustig op los. We sluiten direct vriendschap! Die middag kom ik haar steeds weer tegen. Samen verbazen we ons over de vreemde voorwerpen, die worden geëxposeerd.

Bij het afscheid zegt ze hoopvol: ‘ Misschien droom ik vannacht van je!’ ‘Ja,’ roep ik enthousiast, ‘dan gaan we samen vliegen!’ Haar prachtige blauwe kijkers glinsteren. ‘Hoog in de lucht….’ Diepe zucht. Een kinderhand is snel gevuld……

Wat een heerlijke dag. De zo’n schijnt. Er staat een verfrissend briesje. We picknicken bovenop het MASGebouw. En nu zitten we op een uitgelezen plekje met wijn en bier. Straks gaan we verrukkelijk uit eten.want het weekend pakt financieel zo gunstig uit, dat het er vanaf kan…. Het leven is een feestje vandaag.

Helaas moet dit leuke initiatief binnenkort het veld ruimen. Zoals zoveel in deze leuke stad sinds de enorme verrechtsing

Kleurrijke parade van Japanse Kimono’s door Leidse binnenstad. Heks loopt mee! Ter gelegenheid van de opening van de tentoonstelling van het werk van Fred Rohde ‘Japan now & then’.

Posted on 27 mei 2014 by lagriffeheks

vrouw in kimono, Japan, traditioneel, kimono parade

Heks en Appeltje

Vrijdag komt Cowboy naar Leiden. Hij geeft me een cadeautje. Een beeldig en kleurrijk sjaaltje van Oilily. ‘Als aandenken. Zal ik er wat aftershave op spuiten?’ Heks gniffelt. ‘Ga er maar mee hardlopen, dan geurt ‘ie pas echt naar jou!’ Ik vind mijn lief heerlijk ruiken!

We slaan een paar fantastische dagen stuk samen. We doen niets bijzonders. Hondje uitlaten, kletsen, eventjes de stad in. ’s Avonds roosteren we heerlijke hapjes op de buitengrill. We genieten ten volle van dit laatste weekend samen. Ysbrandt heeft zo zijn eigen agenda. Hij heeft een maag/darmvirus opgelopen en is een hele sneue versie van zichzelf……

vrouw in kimono, Japan, traditioneel, kimono parade, het kimonogenootschap

De dames van het Kimono Genootschap met Appeltje

Een laatste overleg tussen True en de directeur van het Siebolthuis

Zondagmiddag voeg ik me bij True en haar assistentes in het Siebolthuis aan het Rapenburg. Vanmiddag loop ik mee in een Kimono Parade ter ere van de opening van de fototentoonstelling van Fred Rohde ‘Japan now & then‘. In ‘Vooraf en toe, Eet-, Drink en Kunstlokaal’. Een leuke horecagelegenheid aan de Botermarkt, waar je alleen maar voorafjes en toetjes kunt eten…..

Boven in het museum is een kleine ruimte vol vrouwen, kimono’s, doeken, linten en kobi’s. Het is er een nerveuze drukte van belang. True staat druk gebarend iedereen te instrueren. Letterlijk alles haalt ze uit de kast om dit volgende hoogtepunt in het jubileumjaar van haar fotograferende echtgenoot luister bij te zetten…..

Onhandig sta ik daar met die enorme kimono. Hoe moest het ook alweer. Ik ben vorige week nog wel op cursus geweest in de galerie van dit creatieve echtpaar. Gelukkig is er een kordate Japanse dame, die me vakkundig aankleedt. Af en toe moet ze op haar tenen staan, het is een wonder dat die kimono past. Heks is weer een reuzin tussen de Aziatische dames.

De fluitspeler komt tevoorschijn

True gaat voorop

Heks heeft ook een kleine bijdrage geleverd aan de kostuums. Ze heeft een paar kussentjes in elkaar geflanst om onder de Kobi (die strik op de rug) te dragen. Leuk om weer eens een beetje te fröbelen. De meeste dames hebben echter hun eigen kussentje. En witte teensokjes.

Als ik helemaal in de kleren zit, voeg ik me bij het gezelschap buiten. Voor het Siebolthuis is een Japanse markt. Ik maak kennis met de oer-Hollandse dames van ‘Het Kimonogenootschap’. Ze zien er fantastisch uit. Regelmatig kleden ze zich zo. Superleuk toch?

We zijn op weg

Deze jongetjes keken met grote ogen naar ons

Van alle kanten worden we gefotografeerd. Heks kan het ook niet laten. Het is zo’n feest voor het oog, deze parade. Een waardig eerbetoon aan het oeuvre van iemand met een goed oog bij uitstek. Het feestvarken zelf is ook druk met zijn royale camera in de weer. Natuurlijk!

Een kleurrijk lint

door de Leidse binnenstad

Bij het aankleden boven hoorde ik plotseling een bekende stem. Mijn oude vriendin Appeltje bleek ook gestrikt te zijn voor de parade. Vakkundig trok ze haar kimono aan. De kloosterversie is beduidend minder ingewikkeld…. En zij heeft veel ervaring, want ze gaat regelmatig naar Japan, om haar zen-leraar te bezoeken. Ze vergezelt hem op zijn vele reizen. En indien nodig slaat ze de scepter in zijn klooster…..

Buiten kletsen we even lekker bij. Samen lopen we in de parade. Wat gezellig! En wat hebben we weer veel te bespreken! Het doet me denken aan vroeger, toen we samen filosofie en muziekwetenschap als bijvak volgden. Eindeloos konden we hierover filosoferen…. Tot in de kleine uurtjes!

Fred Rohde, het feestvarken

Een stralende True, de aanstichtster van dit event

Eindelijk is het zover. Op het bordes van het museum verschijnt een traditionele fluitspeler naast True. Zij geeft de aftrap. Als een rattenvanger van Hamelen zet hij de stoet in beweging. We slingeren als een kleurig lint door de stad. Overal staan fotografen. De Leidse bevolking kijkt haar ogen uit. Omroep Rijnland filmt onze aankomst bij de expositieruimte. Kortom: Het is een groot feest!

Hier bloeit iets moois!

Binnen opent de directeur van het Siebolthuis de tentoonstelling. Ze bespreekt met name 1 foto van Fred. In Japanse termen is die foto volmaakt. Ik zie wat ze bedoelt. De kleur rood, die overal terugkomt. De compositie. Er gebeurt van alles en toch is het volmaakt in balans…..

Maar ook de andere foto’s mogen er zijn. Echt prachtig. Wat een talent heeft hij toch!

Achterin de gelegenheid begint een dansperformance door Risa Takita. Buiten kun je Sushi eten en Sake drinken. Er is een Ikebana demonstratie, die subtiele bloemsierkunst uit het land van de rijzende zon. Iemand maakt trefzekere tekeningen met penseel en inkt. En overal prachtige vrolijke mensen.

Goeie hemel, True. Het is je weer gelukt! Je hebt het weer geflikt! Al die heerlijke mensen heb jij bij elkaar gebracht en weten te motiveren. ‘Sorry Heks, dat ik zo bazig bezig was vorige week’, fluisterde ze me aan het begin van de middag toe.

Tijdens de Kimono instructies moesten we van alles opschrijven, op een bepaalde manier opvouwen en in kleurige doeken inpakken. Op Japanse wijze. Ook moesten we door de straat lopen met kleine pasjes, schouders naar voren, zodat je nek goed uitkomt. Want daar worden ze in deze cultuur wild van…. Het is geen land van boob jobs……

Zie je wat een voorbereiding er vooraf is gegaan aan deze middag? Ongelofelijk. En dit is slechts een tipje van de sluier….

Hulde aan Fred Rohde en zijn prachtige foto’s. En hulde aan True met haar grote talent om mensen te verbinden…… En haar enorme doorzettingsvermogen!

Vergankelijkheid: Retrospective Fred Rohde 50 years of photography. Prachtige tentoonstelling in ‘Museum Het Leids Wevershuis’. Zaterdagmiddag is de vernissage en Heks is erbij!

Posted on 5 februari 2014 by lagriffeheks

Zaterdagmiddag meld ik me bij Frogs. Ik ben vijf minuten te laat. Knorrig sputterend kijkt hij me aan. We gaan naar de vernissage van een tentoonstelling van zijn oudste vriend Trueman (Fred Rohde ). Hij wil niks missen!

Gelukkig is de tentoonstelling in Museum Het Leids Wevershuis. Op een steenworp afstand van het huis van mijn goede vriend. We gooien het varkentje bij Frogs naar binnen en gaan op pad.

Al we in de straat arriveren is het niet moeilijk op te maken waar de tentoonstelling is: De ramen van het Wevershuisje hangen vol afdrukken. Hartelijk worden we verwelkomd. We zijn gelukkig ruim op tijd.

Met een heerlijk gaasje wijn in de hand luisteren we naar de inleidende woorden van Dirk Ketting, een bekende fotograaf en oude bekende van Trueman. Na de opening haasten we ons naar de zolder van het huisje. Hier is een kleine voorstelling, verzorgd door vrienden van True en Trueman. Onder de schamele dakpannen genieten we van een intrigerende performance. ‘Echo-Kinesis Transient’. Verzorgd door Natasha en Irene. Prachtig verfilmd door Jiang Zhenghua:

Heks zit naast Blonde Buurman. Als het is afgelopen kletsen we eens uitgebreid bij. Het is altijd heerlijk om hem te spreken, deze oude vriend. Hij houdt er verrukkelijke denkbeelden op na. Een Docter Philachtige levensvisie, maar zonder het gelul.

‘Wat je voelt is waar’, zegt hij altijd. En ‘Zie mensen voor wat ze zijn. Leveren ze je een klotestreek, ga er dan gewoon vanuit, dat ze niet zullen schromen het nog eens te doen.’

Vandaag is hij heel aardig voor me. ‘Heks’, zegt hij, ‘Jij stond vroeger altijd naar Jan en Alleman te luisteren, met eindeloos geduld.’ Hij trekt een gezicht. Ziet mijn gezicht betrekken. ‘Niet dat dat verkeerd is hoor.’ ‘Ja, maar ik doe dat nog!’, verzucht ik, ‘Alleen hanteer ik een veel beter deurbeleid.’

Ik kijk naar mijn oude vriend. Hij glimlacht. Ok, Blonde B. Het kan beter, ik weet het….. Maar ja, alles op zijn tijd.

Intussen is Trueman begonnen met een speech. Hij bedankt zijn vrouw True. Zij heeft dit allemaal in gang gezet. Zij heeft met eindeloze toewijding zijn hele archief doorgespit. Deze bevlogen kunstenares heeft de hele tentoonstelling bedacht en ingericht. Ze heeft een keur aan vrijwilligers op de been gekregen en aangestuurd om deze ode aan haar man te realiseren. Een daad van Grote Liefde.

‘Weet je wat nu zo bijzonder is’, zegt Trueman, ‘Mijn vrouw heeft foto’s zodanig geëxposeerd, dat ikzelf versteld sta. Heb ik die foto’s gemaakt? Ja, ik weet dat ik ze nam, maar zij heeft het inzicht gehad om ze in een geheel nieuw perspectief te plaatsen!’ Dat is nu echte liefde. Mijn vriendin True heeft kans gezien om meerwaarde te geven aan het toch al zo prachtige werk van haar man. Terecht wordt ze flink in het zonnetje gezet.

Mijn vriendin, die het gewoonlijk bepaald niet schuwt om in het centrum van de belangstelling te staan, wuift vandaag alle lof luchtig weg. Het is de dag van haar man. Hij staat in middelpunt. Bovendien moet ze alweer ergens ingrijpen, iemand verwelkomen of uitlaten. Kortom: Ze heeft het druk.

Wat een heerlijke expositie. Ook het huisje op zich is al een bezoekje waard. Komt dat zien mensen!

	stronglovechris op In memoriam Don Leo. Mijn liev…
	reinswart op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	stronglovechris op Zin in een nieuw begin. Gruwel…
	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: museum

Leergierige Panter klem in Museum Boerhaave. Heeft hij het weer overleefd? Wat is er eigenlijk gebeurd? De hoeveelste queeste is dit nu alweer? En hoeveel levens heeft hij nog over?

Kattenperikelen: Een panter in het nauw maakt rare sprongen! Gelukkig in een volstrekt LEEG museum. Je moet er niet aan denken dat de collectie van dit instituut, tenen op sterk water bijvoorbeeld, s’nachts tot leven zou komen…..

MAS: Museum Aan de Stroom in Antwerpen. Handjes op de gevel verwijzen naar Hand werpen in een oude legende over het ontstaan van deze stad. Met in de hoofdrol een reus in een foeilelijk kasteel! Elders in de stad zijn HANDtastelijkheden verplicht……

Kleurrijke parade van Japanse Kimono’s door Leidse binnenstad. Heks loopt mee! Ter gelegenheid van de opening van de tentoonstelling van het werk van Fred Rohde ‘Japan now & then’.

Vergankelijkheid: Retrospective Fred Rohde 50 years of photography. Prachtige tentoonstelling in ‘Museum Het Leids Wevershuis’. Zaterdagmiddag is de vernissage en Heks is erbij!

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: