Zondagmorgen gaat Cowboy lekker wat sinaasappelen uitpersen. Ik hoor hem vrolijk neuriën terwijl hij druk in de weer is. ‘Huh, wat krijgen we nu?’ Zijn verbaasde hoofd duikt op vanachter de afscheiding tussen keuken en woonkamer. Hij zwaait met een essentieel onderdeel van mijn Moulinex Keukenmachine. Het ligt in twee stukken. Spontaan doormidden gebroken…… Vreemd.
Heks baalt als een stekker. Dit apparaat vervangt mijn armen. Het hakt en snijdt. Ik heb express een heel gerenomeerd merk gekocht pas twee jaar geleden. Zodat het een leven lang mee kan gaan. Mijn liefje kijkt bedrukt. ‘Ik ga wel op zoek naar dat onderdeel. In Amsterdam heb je een winkel, die daar in gespecialiseerd is.’
De televisie doet ook raar
Diezelfde avond geeft ook mijn televisie de geest. Als ik eventjes lekker voor de buis wil gaan hangen, produceert het apparaat een gevaarlijk gebrom. Als je het geluid uitzet, houdt het op. Dus ik kijk tijdelijk televisie zonder geluid. Ook wel eens lekker ontdek ik. Tot ook het beeld vreemd gaat doen vanmorgen. Alles kleurt bloedrood….
Ik duik marktplaats op. Op zoek naar een ouderwetse joekel van een bak ter vervanging van mijn bloederige exemplaar. Ik vind van alles, maar niet in de omgeving. Wel in Friesland, Groningen, Noord Holland en Limburg. Alleen afhalen natuurlijk. Potverdrie.
Terwijl ik het hondje uitlaat loop ik eventjes bij een tweedehandszaakje naar binnen. Ik zoek ook nog een oude laptop. Het gaat me voornamelijk om de tekstverwerkende kwaliteiten van het apparaat. Ze hebben wel iets, maar het is me nog veel te duur.
Mijn lekkere stuk
Wat is dat toch, dat alles altijd tegelijk komt? Ooit begaven mijn wasmachine, droger en afwasmachine het binnen een week. ‘Gelukkig’ kreeg ik pal daarop een auto-ongeluk. Heks en iemand voor haar stopten voor een zebra, een BMW achter me deed dat niet. De bestuurder zat te bellen. Althans, daar leek het verdacht veel op, toen hij direct al telefonerend uitstapte. Van de schadevergoeding kon ik precies een paar nieuwe apparaten kopen.
De afhandeling van mijn laatste aanrijding loopt nog steeds. Heks stopte weer eens voor een zebra. En alweer een BMW parkeerde zich in mijn nek. De bestuurster zat de andere kant op te kijken, verklaarde ze. Haar auto was totaal loss. De mijne ook. Hoewel ik veel meer lichamelijke schade heb opgelopen en de tegenpartij schuldig is bevonden, is er na jaren en jaren nog steeds niets geregeld. Ik heb er al een tweede team advocaten op gezet.
Er zijn gelukkig plekken, waar je je spulletjes kunt laten repareren
Gelukkig gebeurt er een wonder. Na twee dagen dreigend grommen en een ochtend bloederige beelden uitstoten komt mijn stokoude kijkkast tot rust. Van het ene op het andere moment verdwijnt de brom en normaliseert het beeld.
Tevens krijg ik na een eeuwigheid bericht van het laatste team advocaten betreffende de whiplash afhandeling. Er zit schot in de zaak. Hoera! Er is een meeting gepland met de tegenpartij om te proberen de zaak te schikken. En niet voor het luibedrag, dat ze eerst in hun hoofd hadden. ‘U mankeert toch al van alles, dus we geven u bijna niets.’ Nog dagelijks ondervind ik de gevolgen van dit ‘de andere kant opkijken’ van mijn medeweggebruikster. Daar moet wel iets tegenover staan…..
Voorlopig ben ik blij, dat mijn TV zich heeft bedacht. Ik hoop dat daarmee de tendens van apparaten in mijn huis om het te begeven is gekeerd!
De afgelopen tijd heeft mijn blog vleugels gekregen. Het vliegt de hele wereld over. Plotseling heb ik een lezerspubliek in de Verenigde Staten. Huh? Heks begrijpt het ook niet. Wat lezen deze mensen in vredesnaam? Het kan toch niet nog steeds dat ene Boeddhistische verhaaltje zijn, waar het allemaal mee begon?
Het is ingewikkelde materie
Maar ook in Nederland is het aantal lezers meer dan verdubbeld de laatste maanden. Terwijl ik minder verhalen ben gaan produceren. Mijn schrijfsels worden bij voortduring gedeeld. Ik kan dat zien in mijn statistieken: 15.051 delingen. En de meeste zijn redelijk recent.
Velen gaat het boven de pet. Toch is het kinderlijk eenvoudig
Ook ben ik afgelopen week over de 50.000 lezers gegaan. Totaal dan, vanaf het begin. Nu bijna twee jaar geleden. Begon ik met een paar lezers per dag, gisteren waren het er 250. Een week levert me 1200 lezers op en er zit nog steeds een stijgende lijn in! Elke week vlieg ik door mijn plafond wat dat betreft. Elke maand weten meer mensen mijn heksenblog te vinden. Na jaren in de schemering van mijn slaapkamer te hebben liggen wegrotten, sta ik nu opeens weer sociaal op de kaart! Hoera!
Statistieken worden misbruikt voor van alles
Het fijnste is, dat ik dit ‘baantje’ vanuit mijn bed kan doen. Al voel ik me nog zo halfzacht en miserabel, toch weet ik altijd wel een verhaaltje te verzinnen. Het is iets, waar ik als jong kind al goed in was. Op de lagere school, Heks was pas zeven jaar oud, ontdekte mijn juf dat talent al.
Natuurlijk zijn al die tabellen helemaal niet zo objectief als ze eruit zien….
Regelmatig zette ze me voor de klas om de boel te vermaken. Ter plekke zoog ik dan een vreemd verhaal uit mijn duim en verzon er gelijk ook maar een liedje bij. Dat leerde ik dan vervolgens aan de klas. Er moeten mensen van mijn leeftijd zijn, die een paar hele rare jeugdliedjes in hun assortiment hebben……
Alles heeft zijn eigen curve
Op de middelbare school verbijsterde ik mijn docenten Nederlands met ongelofelijk goeie opstellen. Daar schreef ik dan direct ook maar een gedicht onder om de boel nog een goed samen te vatten. ‘Waar heb je dat gedicht vandaan, Heks?’ kreeg ik dan als reactie. Men kon niet geloven, dat ik dat zelf schreef.
Ha!
Maar ja, voor mij was het de normaalste zaak van de wereld. Ik heb me nooit echt gerealiseerd, dat dit toch wel een uitzonderlijk talent is, dus ik heb er ook nooit echt iets mee gedaan. Mijn gedichten verdwenen in schriftjes in de kast. Mijn verhalen vertelde ik aan mijn neefjes en nichtjes. Op één of andere manier was ik er zelf niet echt van onder de indruk.
Statistieken worden op grote schaal misbruikt
Wat ook mee speelde, is dat ik voornamelijk met mannelijke medeschrijvers te maken kreeg in mijn prille literaire leven en die waren meestal in iets anders geïnteresseerd dan mijn schrijftalent. Om indruk te maken kraakten ze me rigoureus af. Hopend zo Heks in hun web of bed te lokken. Het is me regelmatig overkomen. Dan laat je het wel uit je hoofd om hen nog iets te laten lezen.
De statistiek van mijn schrijfcarrière rond mijn 20e
Maar gelukkig loste het writersblog in mijn bloedbaan een aantal jaren geleden op. Het schrijversbloed begon weer vrijelijk door mijn dichtersaderen te stromen. Vervelende mannetjes konden me niet meer deren. Ik klom weer in de pen juist door heren! De aanleiding was een aantal briefwisselingen op datingsites. Sommigen waren bijzonder verfrissend en leuk. Afspreken met de heren deed ik nauwelijks, schrijven des te meer. Met heel veel plezier! Dit ontaardde in een paar gedegen penvriendschappen.
Toch geniet ik van de goeie resultaten, die ik boek
Intussen schrijf ik al lang niet meer louter voor mannen. Hoewel ze nog een fors deel van mijn lezerspubliek uitmaken. Ik kan eindelijk echt genieten van mijn eigen talent en wil dat delen met velen. En dat lukt ook!
‘Wanneer ga je een boek schrijven, Heks?’ hoor ik regelmatig in de wandelgangen van mijn amoebe-bestaan. De tijd is er nog niet rijp voor. Voorlopig ben ik heel gelukkig met elke dag een klein stukje. Er borrelen genoeg verhalen in de soep van mijn heksenhersenpannetje. Wie weet kookt er opeens een heel uitgebreid exemplaar uit op. Ooit.
Heks ligt als een menselijk speldenkussen aan haar gezondheid te werken. Wie beweert dat ik niks uitvoer? Ik ben dagelijks keihard bezig om mezelf in de lucht te houden. Vandaag onderga ik MoraTherapie en acupunctuur. Dit alles om dat verdraaide griepvirus, dat me alweer bijna twee maanden kwelt, de deur uit te jagen.
Volgens de metingen van mijn behandelaar gaat het de goede kant op. ‘Maak je maar geen zorgen, Heks, je gaat echt niet weer de hele winter plat liggen. Voor jouw doen ziet het plaatje er heel redelijk uit.’ Mooi zo. Geen paniek. Het komt goed.
Ik weet van de prins geen kwaad
Vanmorgen met moeite hier geraakt. Alles zit tegen. De weg is opgebroken. Als ik kan rijden zit er weer een trekker voor me. Of een tientonner met zand. Arme Ysbrandt . Ik heb geen tijd voor een uitgebreide ronde. Hij moet het doen met een heel klein wandelingetje.
Gewoon net doen of je neus bloedt
Maar goed, ik heb hem vannacht om half vier nog uitgelaten. Heks is voor de televisie in slaap gevallen. Als ik om drie uur wakker word heb ik al mijn kleren nog aan. Alle lichten branden. Ik moet het vee nog voeren….. Terwijl ik me op de rand van m’n bed hijs, kotst Ysbrandt een enorme blerp maaginhoud naast mijn voeten. Huh? Waar komt al dat eten nu vandaan?
–
Wanneer ik de keuken in loop, wordt 1 en ander duidelijk. De boskat heeft een doos kattenvoer onder handen genomen. Eerst heeft hij het pak op de grond gegooid, daarna heeft hij de zakjes voer te grazen genomen. Ongetwijfeld geassisteerd door zijn charmante rooie zuster Aafje. Ysbrandt heeft het stokje overgenomen en de klus geklaard……
Ik verveel me…..
Overal liggen restanten van de lege zakjes. Zorgvuldig leeggesabbeld. Een bacchanaal ! Een decadent feestmaal met zijn poezenvrienden. En zoals het betaamt bij zulk een Romeinse orgie, kots je het teveel gewoon weer uit. Varkentje doet pogingen het ook weer op te eten, de smeerlap. Ja, honden zijn echt ranzig.
Leuk feestje was dat Heks
Ik geloof niet dat de Romeinen dat ook deden, nou ja, misschien hun slaven, die kregen vast niet veel te eten…. Ze hielpen hun eigenaren met braken. Bijvoorbeeld door hun baas met een veertje in zijn strot te kietelen. Lekker baantje……
–
Ik overzie de puinhoop, die mijn schatjes gemaakt hebben. Overal kleine stukjes folie, van de keuken tot de gang. Ik veeg de boel bij elkaar. Jaag Ys in zijn mand. Ruim de rest van de hondenkots op. Ook hier vind ik stukjes zilverpapier in. Geen wonder, dat zijn maag van streek is!
Mistige stad
Buiten is het mistig. Een medewerker van de schouwburg staat te bellen in de steeg. Om half vier ’s nachts!!! Ik ben blij, dat hij daar staat, want vanuit het niets duikt een beer van een kerel op. Als de Dood van Pierlala, zijn gezicht verscholen in een capuchon. Hij grauwt ons iets toe en zwaait met een halflege fles drank, bij wijze van zeis. Mijn tijd is toch nog niet gekomen?
Opeens: DE DOOD VAN PIERLALA
Varkentje begint te grommen. Ondanks al dat kattenvoer, lust hij nog wel een lekkere zwerfkuit. Ik ken deze dakloze wel. Het is een angstaanjagende kerel met een zwak voor honden,. Altijd roept hij iets naar Ysbrandt. Hij klikt met zijn tong of hij sist en fluit. Goed bedoeld, maar het wordt niet gewaardeerd door mijn hondje. Dit alles overdag dan. Nu is hij behoorlijk dronken.
–
Als ik verder loop realiseer ik me hoe koud het is. Waar gaat hij heen? Wie is blij om hem te zien? Wie wacht op hem?
–
In de kroeg om de hoek zitten de vaste klanten nog volop te tateren een de bar. De doorgewinterde alcoholisten hebben een goeie avond! Ze blijven lekker hangen in hun tweede huiskamer. Waar ze flink huur voor betalen in de vorm van drinkgeld. Ook hier is mijn zwerver niet welkom. Als je eenmaal in de goot belandt kun je zelfs de kroeg wel op je buik schrijven…..
Die zwerver boft maar
Heks spoedt zich naar haar warme, gezellige huisje. Het is er te vol. Ik loop eeuwig achter met opruimen en weggooien. Er is van alles kapot, aan vervanging toe. Maar wat ben ik blij met mijn stulpje, dit heerlijke dak boven m’n hoofd.
De Zwarte Pieten discussie is nog steeds in volle gang. In Amsterdam loopt een Hoger Beroep van zowel tegenstanders als de burgermeester rondom de intocht van die ouwe schimmelige kerel en zijn geblakerde hulpje.
Zelfs de Verenigde Naties hebben een mening over ons nationale kinderfestijn. Alsof ze daar niks beters te doen hebben….
Gouda speelt ook in op de Zwarte Pieten problematiek. Sint komt daar vanuit Spanje naartoe gevaren. Hoe ze dat in godsnaam voor elkaar willen krijgen is maar weer de vraag. Het lijkt me toch een hele klus met zo’n stoomboot door de polder.
Maar de officiële intocht is dit jaar in deze stad van kaas en stroopwafels. En dat is dan ook precies de inspiratiebron voor de nieuwe versie van Piet. Een kaas- en stoopwafel-Piet. Zo geel als een kanarie. Hij zou het ook prima doen als knecht van de paashaas.
Heks is toch min of meer verbijsterd door deze recente ontwikkelingen. Zijn ze helemaal gek geworden? Hoe halen ze het in hun hoofd om de snelst groeiende wereldmacht te beledigen? Chinezen nemen zoiets bepaald niet licht op!
Terwijl er zoveel kleuren zijn waar je uit kunt kiezen, zonder iemand voor het gekleurde hoofd te stoten. Groen, paars, roze….. Ik heb nog nooit mensen in die kleurschakering ontmoet, dus voorlopig zitten we dan goed.
Totdat de marsmannetjes de aarde komen bevolken natuurlijk. Die schijnen groen te zijn. En oorlogszuchtig en gemeen….. Om toekomstige problemen te voorkomen, blijf ik bij pimpelpaars.
Het is avond. Ik mijmer over sterke vrouwen. Over de angst voor het vrouwelijke. Zowel die van mannen als vrouwen. Denk maar aan de heksenverbrandingen ten tijde van de inquisitie. De tijd, waarin de Godin in ons werd vermoord. Die grondige poging van de katholieke kerk om het vrouwelijke in religie uit te roeien. Een middeleeuwse holocaust…… ( Het woord holocaust betekent letterlijk brandoffer )
Het is niet goed gelukt, want door de achterdeur kwam de Moeder van God weer binnen. Als maagd weliswaar. De rest van het vrouwelijke komt er nog steeds niet al te goed af. De vrouw van Jezus, Maria Magdalena, is nog steeds een hoer. De maagd, de moeder en de hoer. De drie archetypes waar we het wat die kerk betreft mee moeten doen…..
Heks heeft zich altijd verbaasd over dit fenomeen. Hoe is het toch mogelijk, dat meer dan de helft van de mensheid ( Vrouwen zijn nog steeds in de meerderheid qua geboorte geloof ik . Hoewel: In China worden natuurlijk wel veel meisjes weggegooid tegenwoordig…) als tweederangsburgers worden behandeld. Bijna overal ter wereld geldt, dat je beter als man, dan als vrouw kunt worden geboren. Of je nu zwart, rood, wit of geel bent! Vrouwen zijn wereldwijd de meest gediscrimineerde groep.
Het begint er al mee, dat hun hoge stemmen niet serieus worden genomen ( blijkt uit wetenschappelijk onderzoek ). En dan hebben we nog niet eens iets inhoudelijks gezegd!
Zelfs in Nederland, dat de naam heeft geëmancipeerd te zijn, hetgeen nogal tegenvalt in de praktijk, hebben vrouwen maar een fractie van het pensioen van mannen. Ik hoorde laatst de cijfers en schrok me dood. 20 % of iets dergelijks. Maar terwijl ik het opschrijf, slaat de twijfel weer toe. Dat is toch niet echt zo? Volgens mijn vriendin She, zij is goed op de hoogte van de cijfers en statistieken, is het schrikbarend.
Maar als er een groep vrouwen op het Binnenhof demonstreert om wat extra geld voor vrouwen in ons landje los te peuteren, omdat deze wel erg onder het bestaansminimum dreigen te verdwijnen, staat een irritant mannetje van PowNews hen belachelijk te maken. ‘Domme vrouwen, denken dat ze zomaar geld krijgen, hahaha!!’ Zonder zich ook maar een seconde te verdiepen in de achtergrond van dit verzoek.
Een van de meest treffende gebeurtenissen rond de positie van de vrouw vond ik de heisa rond de Amstelveense burgermeester Fred de Graaf en de billen van Maxima. Eerst wordt deze dame koningin. Claus schopte het niet verder dan prins, Bernard bleef ondanks al zijn ambities slechts prins. De man van koningin Wilhelmina? Prins! Stel je voor, dat ze koning waren geworden. Dan had hun vrouw in hun schaduw gestaan!
Maxima koningin maken is wat mij betreft minachting voor de vrouw. Koningin zijn betekent niets, zodra er een koning in de buurt is! De billen-affaire toont demonstratief aan, dat de titel ook al niets betekent, zodra er een willekeurige man in de buurt is. Vooral niet, als het een willige en keurige burgermeester is!
Op Koningsdag 2014 zit burgermeester Fred de Graaf in het zicht van de camera aan de billen van onze huidige koningin. De beelden gaan de hele wereld over. Heks heeft ze ook gezien. Een vrouwelijke politica, stijl donker haar, brilletje, ik kan eventjes niet op haar naam komen, verdedigt de burgervader in een televisieprogramma. Ze kent hem goed, zegt ze. Hij zou zoiets NOOIT doen. Het was vaderlijk bedoeld, die hand.
Maar een uiterst hilarische compilatie van Sander van Pavel maakt die bewering twijfelachtig. Het blijft namelijk niet bij die ene ongelukkige keer. Je ziet de hand van de gewraakte burgermeester bij voortduring rond de flanken van Maxima fladderen. Als een enorme vlinder rond een exotische, geurige bloem. Of een dronken dar rond een koninginnebij. Een ouwe bok op zoek naar dat frisse groene blaadje…..
Dat de vrouw hem verdedigt verbaast me niet eens zoveel. Misschien heeft ze veel aan hem te danken. Of huldigt ze het standpunt, dat het er nu eenmaal bijhoort voor ons vrouwen, die ongewenste intimiteiten. Dat gesnoep van allerhande bijdehandjes. Zogenaamd vaderlijk bedoeld. Nou, als mijn vader zo had lopen doen tegen mij of mijn vriendinnen had ik er toch een bloedhekel aan gehad! En me kapot geschaamd.
Gelukkig zat de vader van Heks alleen maar veelvuldig te knuffelen met mijn moeder. ‘De Tortelduifjes’ werden ze genoemd….
Wat me wel verbaast is dat het incident in no time in de doofpot is verdwenen. Wat zou er gebeurd zijn, als iemand zo had lopen aaien over de billen van Willy? De kont van de koning? Was dat ook zo gemakkelijk van de tafel geveegd? Maar ja, dat is een KONING he? En een man!
Heks ging destijds in elk geval over haar nek van die de Graaf. Hoe is het mogelijk, dat je je en plein publiek zo totaal niet bewust bent van wat je eigen handen doen op de billen van de koningin? Hij is er blijkbaar zo vaak mee weggekomen, dat hij het niet eens meer in de gaten heeft. Misschien is de eerder genoemde politica wel ervaringsdeskundige in dit geval…..
Eén ding weet ik vrijwel zeker. Maxima baalde vast als een stekker. Het zal je maar gebeuren. Ben je jaren bezig een goede reputatie op te bouwen. Neem je je job hartstikke serieus. Heb je het zelfs tot koningin geschopt, ook als is die titel een wassen neus, zodra er een koning naast je staat. Staat zo’n kwal van een kerel over je kont te aaien, alsof je een geit bent. Of een dikke Hollandse melkkoe.
Heeft iemand zoiets wel eens bij Beatrix geflikt? Vast niet! Zij hield de mensen op armlengte afstand. De enige, die daar ooit doorheen is gebroken is onze nationale knuffelmarokkaan, Ali B, met zijn beroemde hug van Hare Majesteit. Waar overigens niets op aan te merken was, behalve dat het niet in het protocol rond het Koninklijk Huis past. Die konthand past daar blijkbaar prima in. Maar ja, daar zit dan ook geen Marokkaan aan vast, maar een oerHollandse politicus!
Koninklijke vrouwen zijn dus ook niet veilig voor ongewenste intimiteiten. Hoge konten vangen veel hand!
De ongelijkheid, waarmee tegen mannen en vrouwen betreffende dit soort dingen wordt aangekeken heeft me ook altijd verbijsterd. Als vrouw daalt je waarde enorm, als er iemand aan je zit. Ook al is dat ongevraagd en ongewenst. Jij bent dan zelf een slet. Er zijn landen, waar vrouwelijke slachtoffers van verkrachting worden gestenigd! Alsof ze zelf iets fout hebben gedaan!!!
Een man is al snel stoer, wat hij ook uithaalt op dat gebied. Natuurlijk staan excessen zoals gewelddadige verkrachting en seks met minderjarigen in laag aanzien, maar ze komen met heel veel weg! Heel veel grensoverschrijdend gedrag wordt weggewuifd: Ze zal ze zelf wel gewild hebben…. !!! Ook is een man met veel verschillende seksuele partners is nog steeds een bink. Een vergelijkbare vrouw is een sloerie!
Rond het voorval met Maxima heeft gelukkig niemand beweerd, dat ze er om heeft gevraagd. Dat is alvast iets. Niemand heeft geroepen: ‘Maar je zag er ook wel erg sexy uit. Je rook zo heerlijk. Je hebt zo lief naar hem gelachen. Kortom: Je hebt het uitgelokt!
Maar ja, onze zogenaamde koningin heeft ook regelmatig boter op haar hoofd. Neem nu het incident met Ingrid Waldring-Bouterse, de vrouw van de Surinaamse president. Deze ‘onbedoeld genomen foto’ ( Huh? Ja, zo kletst de RVD zich er weer uit! ) toont een vrolijk in de camera lachende Maxima naast de gade van deze omhooggevallen crimineel.
Onbedoeld gezellig samen op de foto
Het is natuurlijk lastig voor Maxima om onderscheid te maken tussen politici en boeven, gezien haar opvoeding. Zorreguieta is buiten een zeer omstreden figuur ook nog eens haar vader. De verregaande loyaliteit van een kind ten opzichte van hele foute ouders is spreekwoordelijk. Misschien heeft dit oogklepgedrag meegespeeld in de kwestie met de vrouw van Bouterse.
En dan is het ook nog eens zo, dat er altijd wel een camera in de buurt is in het leven van een koningin! Lijkt me vreselijk overigens. Wat een leven! Zo is ook dit vrolijke moment voor het oog van de camera door iemand vastgelegd en vervolgens op Facebook gezet. Had ze het niet had kunnen vermijden? De andere kant op kijken? Tong uitsteken? Zo moeilijk is dat toch niet! Want dit is een beetje dom……
‘oog om oog, hand om hand’
Heks mijmert over de Godin. Hoe ze de kracht van deze godheid vaak in zich voelt. Het is het beste schoonheidsmiddeltje, dat er bestaat. Soms danst deze dame in mijn passen, straalt ze in mijn gezicht, verblind ze jou met mijn glimlach. Mijn dieren houden ook van de Godin in mij. Ze koestert hen met oneindige liefde in mijn armen, streelt hen door mijn gloeiende handen!
Het is zoiets als wat Thich Nhat Hanh over Boeddha zegt: ‘I let the Boeddha walk in me.’ Een soort vrouwelijke variant. Ik laat de Godin in mij dansen, zingen, lachen en liefhebben. Thay heeft het heel vaak over Moeder Aarde, deze oude wijze man heeft donders goed in de gaten hoe belangrijk het is, dat het respect voor het vrouwelijk terug komt in deze wereld. En dat dat niet alleen belangrijk is voor vrouwen.
Iedereen heeft er baat bij. Het vrouwelijke, dat beschermt, koestert, baart, zorgt: We hebben het allemaal nodig! Niemand kan leven zonder deze kwaliteiten in zijn of haar leven. Ook kan geen enkele maatschappij bestaan zonder deze basis.
Heks pleit voor een herwaardering van het vrouwelijke. Respect voor de vertegenwoordigsters hiervan: Vrouwen. Maar ook waardering van deze kwaliteiten in de man. Als mannen de Godin in zichzelf terugvinden, hoeven ze ook niet zo bang te zijn voor haar afgevaardigden hier op aarde.
De spirituele leraren van Heks zijn allemaal toegewijd aan het vrouwelijke. De boeddhistische Thay met zijn aandacht voor Moedertje Aarde. De animistisch christelijke Alex Orbito met zijn White Lady. Mijn eigen studenten eccelsia, waar god ook een vrouw is…..
Vrouwen en mannen verschillen maar 1 luttel chromosoompje van elkaar uiteindelijk! Waar de vrouw twee X-chromosomen heeft om haar geslacht te bepalen heeft de man naast de x ook een y.
Het goddelijke is groter dan een chromosoom lijkt mij. Zeggen dat god een man is of mannelijk gaat voorbij aan vrijwel de hele schepping. Het lijkt me meer voor de hand liggen, dat dat afwijkende chromosoompje is geschapen voor de gezonde verspreiding der genensoep. Dat verklaart mijns inziens ook dat gegrabbel en gegraai. De man wil zijn zaad verspreiden! Dat is de core business van vele heren!
Politiek zou dit gedrag aan banden moeten leggen, in plaats van eraan mee te doen, zodat de wereld bewoonbaar blijft voor ons vrouwen. Vrouwelijke politici zouden handtastelijkheden moeten afkeuren in plaats van goed praten!
De man als variant van de vrouwelijke basismens. Een hele leuke variant, maar geef em niet de overHAND…. Vooral niet in de functie van burgervader 🙂
Vrijdagavond geeft Frogs een feestje. Om 6 uur meldt Cowboy zich in Huize Heks. Ik lig in bed uit te puffen van de wekelijkse wasbeurt van mijn hondje. Het arme schaap heeft last van een parasiet en moet dientengevolge de meest vreselijke behandelingen doorstaan. Zoals deze aanval met pure chemicaliën. Gewapend met huishoudhandschoenen ga ik hem te lijf met Tactil, een onschuldig klinkend bijtend gif.
Wij houden van deze olifantengod!
Gelaten ondergaat hij de behandeling. Na het bad gaan we dan eindeloos door de stad lopen totdat de ergste gifdampen zijn verwaaid. Een uitputtend ritueel. Baas en hond beiden tot het uiterste getergd door de bijverschijnselen van dit effectieve paardenmiddel.
Geometrie en kleur
Mijn lief en ik eten samen en buiken uitgebreid uit. Dan gaat mijn schatje nog eventjes op stap met mijn varkentje, terwijl ik me hul in feestelijke kleding en parfum. Kwastje erover en ik kan er weer helemaal mee door.
Cowboy en Heks?
Als we bij Frogs arriveren blijken we heel erg laat te zijn. Dit komt voornamelijk, omdat werkelijk iedereen heel vroeg gekomen is. Het is supergezellig, zoals altijd op de feestjes van mijn goede vriend. Ik ben een enorme voorstander van verjaardagspartijtjes. Al je geliefden en vrienden bij elkaar. Er ontstaan nieuwe contacten. De onderlinge band wordt versterkt. En het is nog hartstikke leuk ook! Zowel om te geven als om bij te wonen….
Kleurig lachebekje
Mijn vriendin Elfje is er ook. ‘Jou moet ik nog even spreken, onder vier ogen…’, zegt ze dreigend. Oeps, ik heb nagelaten een berichtje van haar te beantwoorden, waarin ze me vroeg of ik van plan was om naar ‘Landjuweel’ te komen. Heks zat toen in Antwerpen…
We zijn dol op onze vriend de eenhoorn
Terwijl we naar de keuken lopen tovert ze een enorm pak tevoorschijn. ‘Hier loop ik al maanden mee rond! Ik heb het gemaakt, nadat ik jouw brief uit Frankrijk had gekregen. Wat een geweldig pakket was dat! Ik liep helemaal over van liefde daarna. Vandaar!’
En dan doe je em open….
Ze geeft me een prachtig versierde doos. Helemaal volgeplakt met plaatjes. ‘Een Wensdoos!’ roep ik uit. Want ik herken onmiddellijk haar geslaagde poging toe te treden tot de gelederen der Wensdoosmakers. Ik maak die dingen al jaren. Links en rechts bestaan mensen, die er eentje in hun bezit hebben. Maar ik heb er nog nooit één gekregen!
Onze grote vriend Ganesha met twee Peruaans uitziende zielzussen
Een Wensdoos werkt als volgt: Bekijk de doos aandachtig. Een goeie Wensdoos staat bol van de symbolen en magische afbeeldingen. Door ze in je op te nemen, breng je de magie goed op gang. Draai de doos om en om in je handen, zodat je alle kanten in het vizier krijgt. Wensdozen hebben geen onder of bovenkant. Maar je kunt ze wel openmaken…..
Open de doos en speel met de inhoud. 😉 Het verdient aanbeveling om een zeker ritueel uit te voeren met hetgeen zich in dit magische voorwerp bevindt. Maar omdat elke Wensdoos anders is, laat ik een algemene beschrijving hiervan achterwege.
Fluister je wens in de doos en sluit deze onmiddellijk. Nu volgt zorgvuldig schudden, vergelijk het met het potentieren van een homeopathisch medicijn. Hoe meer je je wens verdunt, hoe sterker de werking…..
Laat de Wensdoos op een onopvallende plek staan, totdat je helemaal vergeten bent, dat je iets te wensen hebt. Als je nu per ongeluk de doos opent komt je wens uit. In elk geval uit de doos. Gegarandeerd succes!
Vrolijke eenhoorntjes van suikergoed
In mijn prachtige Elfjes-exemplaar zit een enorme bos geel nephaar. Heel handig voor een bad-hair-day. Of als tijdelijk hip oksel/schaamhaar! Ook zit er een rood mondje in, dat blijkt een pleister te zijn. Voor als ik een keertje pijn heb: Kusje erop! Maar ook handig indien ik chagrijnig ben. Dan plak ik em gewoon op mijn gezicht.
Vervolgens springt een schitterend boek over kristallen schedels in het oog. Ik dacht dat ik alles wat er op dat gebied verschenen is in mijn boekenkast had, maar deze auteur ken ik niet!
Pleister voor op de wonde
In een gouden pakje vind ik geurend hout, Palo Santo. Heerlijk, ik ben daar dol op. Dan is er nog een klein satijnen zakje met een eenhoorntje er in. Maar hij is niet de enige hier aanwezige eenhoorn. Er zijn ook nog wat exemplaren van papier en suikergoed 🙂
Natuurlijk zweeft er ook een elfje tussen alle andere bewoners van deze droomdoos…..
Het hart van dit kunstwerk
Heks raakt niet uitgekeken op haar geschenk. Vrienden voegen zich bij ons in de keuken en kijken bevreemd naar dit tafereeltje. Wie is er nu eigenlijk jarig? En wat is dit voor een wonderlijk cadeau?
Heks raakt niet uitgekeken
Aan de binnenkant van het deksel waakt Ganesha over al mijn toekomstige wensen. Aan weerszijden prijken twee kleine Zuidamerikaanse dametjes. Dat zijn wij, Elfje en Heks. Twee zielzussen in hun eigen magische universum.
Dank je wel, lieve zielzus, soulsister….. Love you!
Het gaat goed met mijn blog. De statistieken rijzen de pan uit. Plotseling zijn mijn toverrecepten heel populair in de Verenigde Staten. Ik heb het vermoeden, dat het verhaaltje over al die kleine mensen uit Boston in mijn gele autootje er de oorzaak van is. Maar helemaal zeker is dat niet. Voor hetzelfde geld ben ik ontdekt door een kolonie Nederlanders in den vreemde, die geniet van mijn verhalen over grachtenstadjes, hondjes en Hollandse ijspret.
Hoe het ook zij, feit is, dat ik nog nooit zoveel lezers in een week heb gehad als vorige week. En nog nooit zoveel in één maand als vorige maand. En ook nu denderen de statistieken maar door. Piek na piek. En dat terwijl ik nog nooit zo weinig heb geschreven als in de afgelopen maand….. Wonderlijk.
Foto: Rik van Boeckel
Recentelijk ben ik er ook achtergekomen, dat mijn verhaaltjes regelmatig worden gedeeld. Een statistisch getalletje, 9.075 keer, dat me tot nu toe ontgaan was. Ik weet niet wat er waar wordt gedeeld, alhoewel ik soms een aanwijzing kan aflezen uit de rijtjes en tabellen. En heel af en toe kom ik er wel achter, waar mijn verhaaltjes worden gepromoot. Op een receptensite bijvoorbeeld. Of eentje met verhalen over vlooienplagen. Maar de andere 9.073 keer tast ik in het duister..
Foto: Rik van Boeckel
Statistieken zijn best leuk, maar relatief. Met de enorme hoeveelheid labels, die ik aan mijn teksten hang, de zogeheten tags, krijg ik natuurlijk mensen binnen, die wel op zoek zijn naar informatie over bijvoorbeeld grote rode tepels, maar dan niet in een verhaal over een kinderboerderij willen belanden. Waar de zeug haar biggetjes aan de tiet heeft. De tietenbatterij beter gezegd. Met die enorme grote rode tepels…..
De gewraakte foto, populair in de zoekmachines…… en bij mannelijke varkentjes, behalve Ysbrandt…… Foto: Toverheks
Misleidende informatie mijnerzijds? Welnee. Het staat toch in mijn stuk, die tepels. Alleen in een geheel andere context dan op de gemiddelde pornosite. Misschien is het wel een verademing voor deze hitsige lezers om nu eens met echte natuurfoto’s te maken te krijgen in plaats van de klassieke pornografische ‘natuurfotografie’……
Ook schep ik er heimelijk genoegen in deze groep zoekenden op het verkeerde been te zetten. En die foto van die varkenstepels is echt mooi. En voor de gemiddelde beer vast heel opwindend. Maar ja, die knorrige heren hebben helaas geen wifi in hun kot……
Foto: Rik van Boeckel
Een deel van mijn lezers zal dus ook bij toeval op mijn blog terecht komen. Ontdekken, dat ze er niets te zoeken hebben. Om vervolgens dan ook niets van hun gading te vinden. En tenslotte snel de plaat te poetsen. Om nooit meer weer te keren in dit heksenhol van een blog.
Maar die 9.075 keer dat mensen de moeite hebben genomen een verhaaltje van mij te delen vertelt ook een ander verhaal. Voor deze lezers is er wel sprake van herkenning. Ze vinden iets, dat de moeite waard is om anderen op te wijzen. Of om hun medemens van te laten meegenieten…..
Foto: Rik van Boeckel
In de begindagen van mijn blog, toen ik soms maar 4 lezers op een dag had, drong het al snel tot me door, dat ik ook voor 1 lezer zou schrijven. Uiteindelijk was de aanleiding tot dit avontuur een maandenlange dagelijkse correspondentie met een kluizenaar in Het Hoge Noorden. Deze kwam uit zijn holletje onder invloed van al dat gecorrespondeer en kreeg verkering met een lokale schone. Dit ging ten koste van onze penvriendschap, maar ik ben nog steeds heel blij voor hem. JOOOOOO!!!!! Alle geluk voor Friesland!!!!
Heks houdt gewoon heel erg van schrijven. Dat maakt me gelukkiger, dan welke statistiek ook. Een perfecte zin, een goed verhaal, een rake bewoording: Het doet mijn hart zingen! Het is tevens ongeveer het enige succesvolle, dat ik in jaren heb gepresteerd. Alle andere dingen doe ik voor spek en bonen.
Foto: Rik van Boeckel
Zangopleiding? Ik oefen nooit, want daar heb ik de puf niet voor. Koorprojecten? Ik oefen nooit, zelfde reden. Mediteren? Doe ik lopend in het bos, terwijl ik de hond uitlaat, want ik heb niet de energie om een half uur te zitten op een kussentje. Zwemmen? Onbegonnen werk momenteel. Sportschool? Ik betaal mijn abonnement, schrijf me in voor lessen en kom dan niet opdagen. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.
Gelukkig gaan sociale contacten me wel goed af. Zelfs vanuit bed lukt het me altijd nog om genoeg vriendschappen te onderhouden. Niet met iedereen natuurlijk. In tijden van grote bedlegerigheid is het grootste deel van mijn sociale kring me weer snel vergeten. Maar ik heb een paar gouden vrienden door dik en dun.
Foto: Rik van Boeckel
Mensen, die niet schromen regelmatig voor me te koken. Of mijn hondje uit te laten op slechte dagen. Zoals gisteren Frogs bijvoorbeeld. Terwijl Heks gestrekt lag, liep Varkentje lekker met zijn suikeroompie op het strand. Ik kreeg allemaal leuke foto’s toegestuurd, zodat ik een beetje mee kon genieten.
Ik heb dan misschien geen knoop, ben totaal mislukt qua goeie baan, gelukkige gezinsvorming en oudedagvoorziening. Kreupel maar zo’n beetje in de rondte op goede dagen en lig nog steeds veel onderuit. Maar ik kan schrijven! En ik word gelezen! En daar geniet ik van. Met volle teugen.
En mensen, die niet willen dat ik schrijf wat ze lezen, raad ik aan vooral niet te lezen wat ik schrijf…..
Zaterdag loop ik met Cowboy over de boerenmarkt bij hem in de buurt. We kopen een geweldige lap klapstuk bij de bio-slager. ‘Hak het maar in stukken voor me, want mijn lief heeft geen enkel scherp mes in huis…’, verzoek ik de verkoper.
‘Prima hoor’, zegt de enorme kerel, terwijl hij met een hakbijl van een mes zwaait. ‘Je mag dit mes wel een week lenen, dan breng je mij jouw messen. Krijg je ze volgende week geslepen weer terug!’ Wat een grappig aanbod. Misschien hou ik hem er aan, binnenkort….
Het is raar weer. Om de haverklap klettert er een hap water in ons gezIcht. Het volgende moment schijnt de zon. We besluiten het espressoapparaat van Cowboy op te halen bij de reparateur in de Pijp. Het is tevens een excursie naar het vroegere leefgebied van mijn geliefde. Cowboy rijdt voorop met mijn Batavis vouwwagentje stuiterend achter zijn fiets. Ik volg hem met een enthousiast Varkentje, die loopt alsof zijn leven ervan afhangt.
We oefenen een stukje met m’n hondje in de fietswagen. Met zijn naderende oude dag lijkt het ons erg handig als hij zich zo wil laten vervoeren….. Hij vindt het maar zozo, maar blijft wel netjes zitten.
Onze optocht trekt veel bekijks. Vertederde blikken over het algemeen. ‘Wat een lief roedeltje’ zie je de mensen denken. De keukenwinkel, waar de reparateur voor werkt, blijkt een geweldig bedrijf te zijn. Ze hebben er honderden messen, variërend van een paar euro tot honderden euro’s per stuk. De bioslager zou ervan onder de indruk zijn!
Ik laat me uitgebreid voorlichten over espressoapparaten. De mijne heeft het onlangs begeven. Ik zie genoeg van mijn gading, maar het is allemaal ver boven mijn budget. Ik stook voorlopig mijn koffie maar in mijn piepkleine percolator op het gas….. Het levert een perfect bakkie op!
Terug in het huis van mijn Cowboy gaan we aan de slag in de keuken. Ik flans snel een soepje van zilverstelen in elkaar om de ergste honger te stillen. We maken klapstuk in de oven met geroosterde groenten en een stamppot van aardappelen met knolselderij. Cowboy verrast me met zalige rabarber. Gekookt in appelsap. Echt superlekker!
Was de zilverstelen, fruit een uitje en wat knoflook. voeg water toe en bouillonblokjes met tijm en oregano. Zilverstelen erbij. Even aan de kook brengen, staafmixer erop. Lekker met rookworst van Van der Zon.
Kilo klapstuk in stukken hakken. Of laat het de slager doen, als je zelf botte messen hebt. Meng met 400 gram dobbelsteentjes spek. Zout en peper toevoegen. 45 minuten op 175 graden in de oven. Wortel, ui, knoflook, marjolein, rozemarijn, laurierbladeren en een halve liter bier toevoegen. Bij voorkeur een lekkere Brugse Trippel, maar voor de glutenvrije variant gebruik je natuurlijk een glutenvrij biertje. Nog twee uur op 150 graden laten sudderen.
Kook een kilo aardappelen in de schil met een beetje zout. Kook de knolselderij. dit kun je eventueel in dezelfde pan doen. Stamp met wat -lactosevrije- melk tot een smeuïge puree.
Rooster snijbonen, broccoli, wortelen en wat je verder in de koelkast vind aan groenten de laatste 30 minuten mee met het vlees in de oven.
Je moet engelengeduld hebben, dat wel, maar als het dan eindelijk op tafel staat eet je je vingers erbij op!
Maandagavond is Heks op een heel knus feestje. Terwijl we ons te goed doen aan bubbels met lekkere hapjes, komt het gesprek op ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’. Een geliefde soap, met name onder vriendinnen met puberdochters. “Hahaha, Heks, kijk jij daar naar?’, vraagt een van mijn vrienden meesmuilend.
Tot mijn schande moet ik bekennen, dat ik inderdaad graag naar een soap kijk. Een andere weliswaar. Goede Tijden is me een beetje te kinderachtig. Maar ik kan smullen van de intriges in ‘The Bold’.
Deze enorme in hun familiebedrijf gevangen clan levert vermakelijke televisie op. In een razend tempo volgen de meest onwaarschijnlijke ontwikkelingen elkaar op. Tegelijkertijd kun je gerust een jaartje niet kijken zonder iets te missen. Want wezenlijk verandert er weinig. Hetzelfde liedje, een toontje lager of hoger gezongen….. Net het echte leven…….
‘Oh’, zegt een van mijn vriendinnen ‘Ik lig vaak lekker te slapen tijdens ‘Goede Tijden’. Samen met mijn jongste dochter. Die komt dan net terug van voetbaltraining. Zo heerlijk. En je hebt nooit het idee, dat je veel hebt gemist!’
‘Nou’, vervolgt de eerdergenoemde vriend,’ Ik vind er helemaal niets aan. Behalve als Janine in beeld komt!’ Daar kijken we van op! Het blijkt, dat deze man een groot zwak heeft voor de doorgewinterde soapactrice! ‘Maar die man van haar, Ludo, dat is wel een heel fout figuur!’
‘In het echt zijn ze getrouwd!’ giebelt mijn vriendin. Want een man met geheime voorliefde voor soapsterren werkt op onze lachspieren. Onze vriend is niet onder de indruk. Volgens hem kan die hopeloze kerel in het werkelijke leven ook niet al te veel voorstellen……
Zo zie je, dat ik niet de enige ben met deze ‘Guilty Pleasure’! We hebben allemaal onze eigen redenen om naar dit oppervlakkige geneuzel te kijken. Sommigen slapen er prima op. Anderen zien hun ideale man of vrouw voorbij komen.
Heks geniet van de niet criminele maffiapraktijken van de bloedverwanten in haar favoriete soap. Gestoorde families komen gewoon overal ter wereld voor! Op grote schaal! Het relativeert de waan van de dag.
De populariteit van de serie staat borg voor een zeker realiteitsgehalte in al die onzin. Blijkbaar herkennen de fans zich toch enigszins in de personages en hun perikelen……..
Woensdagmiddag rijd ik naar Zoetermeer voor een acupunctuursessie. Ik ben lekker op tijd. Op mijn gemak tuf ik de stad uit. Voor me zit iemand weer bizarre stunts uit te halen met zijn auto. Mensen gedragen zich soms zo vreemd in het verkeer. Gelukkig slaat de gek ergens af en ben ik ervan verlost.
Ik stop voor een zebra, nadat ik eerst mijn achteruitkijkspiegel grondig check. Ik ben al twee keer aangereden in zo’n situatie, dus ik stop niet meer vanzelfsprekend voor een dergelijk object…..
Zie ik iemand achter me telefoneren, uit zijn neus eten of anderszins aangeven niet met het verkeer bezig te zijn, dan moet de voetganger maar eventjes wachten. Mijn nek kan geen klap meer incasseren, hoe klein ook….
Als ik door Zoeterwoude rijd, ben ik getuige van een verschrikkelijk ongeval. Terwijl ik het kruispunt met stoplichten oversteek, zie ik hoe aan de andere kant van de weg een jonge vrouw met blonde haren wordt aangereden.
Ik hoor de enorme klap. Een auto geeft haar een megazwieper en ze vliegt een meter of tien door de lucht. Als een enorme lappenpop. Daarna smakt ze tegen het asfalt.
Ik stop op de invoegstrook en sprint terug. Mijn hart staat stil, want om de hoek woont mijn boezemvriendin Trui met haar mooie blonde dochter. Op de straat ligt de vrouw verfrommeld ,bewegingloos. Het is niet de dochter van mijn vriendin. Het is iemand anders’ dochter. Iemands moeder misschien, zuster, vrouw, vriendin. Ergens staat straks de politie op de stoep.
Er hurkt een vrouw bij het slachtoffer. Ze is verpleegkundige. ‘Ze mag niet bewegen, hoor!’ roept ze tegen ons. Om de blonde haren vormt zich al snel een enorme plas bloed. De zon brandt genadeloos op het asfalt.
Heks probeert haar schaduw te werpen op het meisje, maar het lukt niet. De koperen ploert staat loodrecht boven ons. Machteloos en verdwaasd ben ik getuige van allerlei pogingen om 112 te pakken te krijgen.
Als zich een voorbijganger meldt, die op een ambulance werkt, besluit ik door te rijden. Ik kan niets betekenen en wil me niet aansluiten bij de groep nieuwsgierigen, die zich altijd vormt in dergelijke situaties.
Onderweg lopen de tranen over mijn wangen. Ik denk aan mijn geliefde dode vriendin. Pas enkele weken geleden verpletterd door een vrachtwagen in Antwerpen. En ook aan de stagiere van het bloemenwinkeltje bij mij op de hoek, waar ik de rouwkrans bestelde: vijf weken geleden geschept door een auto, die 130 reed waar je 50 mag. Waarschijnlijk een wedstrijdje. Het meisje was op slag dood.
Later in de middag word ik teruggebeld door de politie, ik heb me aangemeld als getuige. Ze bieden slachtofferhulp aan, omdat ik zo geschrokken ben. De vrouw leeft nog, goddank. ‘Ze haalde adem en had een hartslag, toen ze met de traumahelikopter naar het ziekenhuis werd vervoerd’, aldus de agent. Maar hoe het met haar is is nog niet bekend.
We hangen allemaal aan een zijden draadje, elke dag opnieuw. Als je niet van je sokken wordt gereden, krijg je wel een enge ziekte. Of je wordt vermoord door een gestoorde mafkees. Hoe dan ook: wij, mensen, zijn uiterst kwetsbaar. En elke dag kan onze laatste zijn.
Het is zo belangrijk ons leven ten volle te leven. Te genieten van alle goede dingen. Ruzies te beslechten. Een ander wat te gunnen. Gul te zijn en genereus. Morgen kun je dood zijn. Dan valt er niets meer te genieten. Kun je ruzies niet meer bijleggen. En spijt van je krentenkakkerige aard of je jaloerse streken draagt niet bepaald bij aan eeuwige rust…..
Voor Heks is dood geen schrikbeeld. Uit ervaring weet ik, dat het geen eindstation is. Maar het afscheid, het verschrikkelijke gemis: Dat went nooit.
Ik hoop wel, dat ik voorlopig gespaard blijf voor dit oog in oog staan met onze vergankelijkheid. Ongeluk komt altijd in drieën. Dit is al het vijfde ongeval in een maand, waar ik op de 1 of andere manier mee verbonden ben. Ik zit behoorlijk aan mijn taks.
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.