Vooruit nog een keertje dan: Utopia, ontploffende relaties, deel 2. Omdat het zo geinig is. Zo uitermate vermakelijk. Vanuit mijn bedje kan ik het allemaal goed bekijken. De beste stuurlui staan nu eenmaal aan wal. Of liggen in bed in mijn geval.

Shelley zit op een bankje in de tuin. Gare Geile Gerrit komt er gezellig naast staan, zet alvast zijn voet naast haar op de bank. Claimt de bank! Laat een vette boer. Een schok trekt door het lichaam van het meisje. Alsof hij recht in haar keelgat boert. Zoals jongens wel eens een scheet in elkaars gezicht laten. Net zo smerig…….

‘Dan zeg je pardon,’ met een verontwaardigd snoetje draait ze zich om. Gare Gerrit knort morrend een antwoord. Maar stiekempjes is hij heel tevreden. Hij heeft zijn doel bereikt: Haar ergernis is koren op zijn molen. Nijdig staat ze op en loopt weg. Gare Gerrit gaat wijdbeens op haar plekje zitten. Verovert terrein. Letterlijk.

Zo. Gelukt.

Die rare Gerrit is boos op zijn ex. Hoewel hij haar meermalen heeft belazerd en hopeloos slecht heeft behandeld vindt hij het de normaalste zaak van de wereld, dat zij hem nog steeds alles gunt. Ook verwacht hij zonder meer een open en eerlijke houding. En totale loyaliteit.

Het valt dan ook niet goed, als zij hem zonder pardon van zijn taakje om DJ te spelen op het promotiefeestje voor haar griezelfilm verlost. Of was het nu een maffiafilm? Überhaupt een film? 

‘Volgens mij ben jij druk met je eigen dingen, ik heb iemand anders gevraagd……..’

Heks vermaakt zich prima met het kijken naar die Gare Gerrit. Het is zo’n prototype narcist. Zijn persoonlijkheidsstoornis ligt zo open en bloot te koop op het scherm van onze nationale televisie. Eigenlijk zou er lesmateriaal aan verbonden moeten worden. Verplicht op middelbare scholen.

Met vragen als ‘Wat zijn de narcistische signalen, die de flamboyante narcist Gare Gerrit afgeeft als Shelley hem ontslaat als DJ? Welke spelletjes speelt zijn beste vriend de thin skinned narcist Jessie, om de ex van Gare Gerrit in bed te krijgen? Zowel in zijn dan nog bestaande relatie met Merel als in de nog niet bestaande? (Met Shelley….)

‘Love me today, hate me tomorrow,’ drukt Merel op een goed verkopend T shirt. Zij ziet direct handel in haar recente persoonlijke drama. Ze gaat er eens een goed slaatje uit slaan.

Haar ex melkt dit gegeven uit tot op het bot. ‘Serieusjsjs? Doet Merel echt fan sjsulke dingen? Isjs sje echt sjso’n maf wijf? Wisjsten jullie fan dat T shirt ? Heb je de omsjschijfing op de website gezien?’

‘Die sjspoort gewoon niet. Ook die houding, die hele houding. En dan moet je sjstraksjs een relatsjie met iemand andersjsjs gaan sjsoeken en dan wil je ooit gelukkig met iemand gaan worden… Dan moet je dusjs iemand gaan soeken, die sjsijn hele leven aan de kant sjset for jou….’ argumenteert hij superieur meewarig.

Dat hij het eigenlijk over zichzelf heeft ontgaat hem volkomen. Het ligt aan de ander. Alles. Altijd. ‘Nee, ik ga echt niet aan mesjsjelf twijfelen. Dit ligt ook helemaal niet bij mij. Dat blijkt al uit hoe het geëindigd isjs….Meutmeutmeut… Dan kan ik toch alleen maar heel erg gelukkig sjsijn dat ik erfan af ben? Maar sjse moet wel geholpen worden hieraan..’

( Geholpen nota bene!!! Door hem???)

‘Want dit isjs echt te sjsot foor woorden!’ ratelt hij verder met zijn babyface helemaal scheef getrokken van nijd.

Intussen valt me ook een ander typje op. Ook al zo’n zeiksnor. Hij heeft moeite met iemand, omdat zij een opportunist is in zijn optiek. En zulke mensen, daar schijt hij op. Hij zegt het anders, recht in haar gezicht, maar dit is de strekking.

De vrouw die hij de lekker de les staat te lezen is van het onzekere slag. Iemand, die bij niemand goed ligt. Haar initiatieven zijn bij voortduring getorpedeerd door met name Merel. In wiens hol ze nu kruipt volgens de chagrijnige Jens. Een zuignap van het zuiverste water overigens. ‘Je weet niet hoe snel je die lege plek bij Merel moet innemen…. Dat is meeloopgedrag……’ beschuldigt hij haar vol overtuiging….

‘En meelopers, die kots ik echt uit!’

Jessie roept Shelley op het matje. Listig voelt hij haar aan de tand, omdat zij zijn vriendje Gare Gerrit laat zitten met zijn ge-DJ. ‘Ik krijg gewoon heel erg het gefoel, dat je op dit moment gewoon een persjsoonlijke voorkeur hebt foor Andrea. Hoe faak oefent ze nou echt?’

‘Je moet het foor de resjst helemaal sjself weten, maar de argumenten, die je gebruikt ssjsijn natuurlijk gewoon gebakken lucht…’ slist hij laatdunkend tot op het bot, maar hij wil natuurlijk nog met haar naar bed. Dus neemt hij genoegen met het feit, dat ze niet onder de indruk is van zijn gezemel. Voor nu dan. ‘Ok, dan is ons gesjsprek nu klaar…’

Het is echt opvallend is, hoe mild Slisjsje reageert op Shelley’s botte edoch eerlijke antwoorden, waar hij normaal gesproken niets laat liggen, als hij zijn betweterige geneuzel er op los kan laten. Ja, Jessie heeft duidelijk een geheime agenda met Shelley!

Shelley staat bijvoorbeeld onder de douche. En wie staat er in de douche naast haar in zijn blote leuter tegen haar te oreren? Juist ja. Jeukende Jessie. ‘Weet je nu al mijn geheim Sjsjelley? (Hij kan haar naam niet fatsoenlijk uitspreken realiseer ik me nu) mispelt hij aan haar kop. Het geheim is waarschijnlijk dat hij met haar wil neuken. Hij heeft dat overigens in een andere context al tegen haar gezegd…..

‘Zou je haar doen?’ vraagt Gare Geile Gerrit hem namelijk een dag eerder tijdens de afwas. Jessie is dan nog officieel een setje met Merel….. Ze zijn met zijn drietjes in de keuken. Shelley is aan het afdrogen. 1 pannetje maar, weliswaar. Het is geen verzorgend typje.

‘Een vrouw die schoon maakt, er is niks aantrekkelijker dan dat,’ geilt Gare Gerrit. ‘Ik wordt er ook opgewonden fan,’ piept Jessie een octaaf hoger. ‘Ja?’ gaart de Geile Gerrit, ‘Zou je Shel doen?’

‘Doe normaal,’ protesteert Shelley vanaf haar keukenstoel tegen de boven haar uittorenende heren geile beren. Over seksuele intimidatie gesproken.

En dan is die slis-narcist kwaad op Merel vanwege dat T shirt. Want gezichtsverlies. Maar hij heeft achter haar rug om tijdens hun relatie dit soort dingen uitgehaald. Haar te dik genoemd ook. Beweert dat de slanke Shelley meer zijn type is. Alvast een beginnetje gemaakt met Shelley. Middels zijn geniepige geheimpje……

‘Het klinkt een beetje respectloos,’ zemelt Jessie. En daar houdt zijn politiek correct gedrag direct op,’ maar ja!’ Hij zou Shelley dus doen. Wat een taalgebruik. Wat een voorbeeld voor de mensheid. Het is echt de ideale samenleving, die deze sneue idioten hier neerzetten…… Ideaal voor henzelf.

© TOVERHEKS.COM

Gerrit klapt tevreden in zijn handen. Schiet mij maar lek, maar het feit, dat zijn beste vriend Jessie zijn denkbeeldige kleverige sperma dwars door de keuken op de vreselijke Shelley ejaculeert, maakt de man in kwestie intens blij. Het verbale uitsmeren van dit gemene goedje op zijn ex doet Gerrit zichtbaar goed. Een brede glimlach verandert zijn chagrijnig smoelwerk in een montere mombakkes.

De veganist gaat met zijn oogappeltje naar het varken. Ze gaan Katie vragen om een voorspelling te doen over Jessie en Merel. ‘Komen ze weer terug bij elkaar?’ Het varken meent van niet, maar niet getreurd: Ja, ze komen bij elkaar,’ beweert de veganist, ‘Over anderhalve week wordt Merel ongesteld, dus ik denk over twee weken…’

Die menstruele cyclus van Merel heb ik al eerder voorbij horen komen. Is ze dan altijd twee weken premenstrueel? En houdt men daar al rekening mee? Heks is overigens van mening, dat die periode in de vrouwencyclus heel waardevol is. Eens per maand maken vrouwen schoon schip met hun emoties. Een heel gezond principe. Zouden die kerels ook moeten doen.

Merel blijft me overigens ook verbazen. Ze is zo ontzettend boos, dat volg ik helemaal. Maar dat doordenderen van haar. Ze klapt volstrekt binnenstebuiten. ‘Oh, wat ben ik soms toch enig…’ lacht ze vals als ze met het gewraakte T shirt in de weer is. Verdriet voelen is aan haar niet besteed. Gunt ze Jessie haar verdriet niet? Of ze kan het niet voelen. Misschien heeft ze ook geen kern, geen hart?

Jessie speelt zijn zieligheidskaart volledig uit. ‘Sjsijn niet fjoor sjstatus, en ik kan het weten, lefe loopt sjsoeel, maar sjsl nooit fergeten…’ rapt Jessie met een treurig gezichtje. Wat bezielt die man met dat rappen? Hij is helemaal niet te verstaan!

‘Ja, goed,’ reageert hij, als hem gevraagd wordt hoe het met hem gaat, ‘Je sjsiet het natturlijk andersjsjs foor je alsjsj je er aan begint… Niet met sjsoon einde en helemaal niet een einde waarin er geproosjsjst wordt omdat het klaar isjsjs….’

Dat laatste zit hem enorm dwars. Merel is direct na de breuk met de andere dames uit Utopia aan de wijn gegaan. Helemaal tegen het zere been van onze slis-narcist. Hoe durft ze. Bij iedereen gaat hij verhaal halen over dit gebeuren. ‘Jullie hebben zitten proosten op dat het uit is!’

‘Hij is zo verdrietig,’ roepen de groepsleden om beurten over Jessie. Heks betwijfelt het. Hij kijkt wel zielig en jammert luidruchtig. Maar zijn avances naar Shelley doen me vermoeden, dat hij al wekenlang met hopeloos gedrag richting zijn vriendinnetje deze crisis heeft uitgelokt.

De leperd is zijn partner mijns inziens gaan gaslighten, vanaf het moment, dat droomvrouw Shelley weer op de markt kwam…. Binnen bereik kwam…. En nu is hij de gebeten hond. De zielenpiet. Het ligt niet aan hem. En iedereen stinkt er in!

Gare Gerrit en de slis narcist liggen in bed. ‘Dus het gaat niet meer goed komen met jou en Merel? Dus je gaat geen seks meer hebben in Utopia?’ ‘Nee, dat sjseg ik niet, Gare Gerrit,’ brouwt Jessie verontwaardigd terug. Hij wil naar bed met Gerrits ex. Stiekem.  ‘Met wie dan?’ vraagt de Gare Geile Grutto dan ook tevergeefs…..

Gerrit is naar bed geweest met de beste vriendin van zijn ex, Shelley. Dus het zou de boel wel weer in balans brengen, deze seks met de ex van je beste vriend……

Kunnen ze nu niet eens een dergelijk programma maken, waarin ze mensen eerst eens een persoonlijkheidstest laten doen? Zodat er iets kan ontstaan in plaats van dit soort eindeloos narcistisch geneuzel. ‘De enige soap met echte mensen’ verkoopt het programma zichzelf.

Echte mensen? Waar dan?

In memoriam Hawk. Mijn oude vurige aanbidder is niet meer. Een hele bijzondere man is ons ontvallen. Het Leidse Hout staat bol van de verhalen, die over hem rouleren. We gaan hem missen! Rust in vrede, lieve Joop.

Zaterdagmiddag ga ik naar de fysiotherapeut. VikThor wacht zoet in de tuin totdat ik volledig uit de knoop het pand weer verlaat. Nu is hij aan de beurt! En dat weet hij!

Eerst doen we een rondje door het bosje van Bosman. Het is extreem druilerig weer. Mijn viervoetige vriend is binnen de kortste keren zo zwart als een tor. Grijnzend rent hij door de bosjes. Hondjes zijn graag lekker vies. Smeerpoetsen zijn het. Van de bovenste plank.

Op weg naar het Leidse Hout wip ik bij een tweedehands winkeltje binnen. Er hangt een iets op me te wachten volgens mijn kledingengel. Maar wat? Ik scan de rekken met mijn eksteroog. Mijn oog valt op een chique lange wollen jas. Hij zit als gegoten. De lengte is helemaal goed. Verkocht!

Vroeger fietste ik nu door naar Hawk. Ik moet er nog elke week aan denken. Dan zette hij verrukkelijke koffie voor me en vervolgens aten we een boterham met haring. Aansluitend gingen we dan met de hondjes wandelen. Meestal in het bos, waarheen ik nu op weg ben.

In het Leidse Hout komt een Rijst Met Krentenhond me tegemoet rennen. Zijn kop vertrokken in een enthousiaste grimas. Het is Charlie de Dalmatiër! De hond die mijn vriend Hawk altijd uitliet. Ik heb hem al ruim een half jaar niet meer gezien. Net als Hawk. Sinds ik ben opgehouden laatstgenoemde thuis te bezoeken en sinds hij me nooit meer belt lijkt hij van de aardbodem ter zijn verdwenen.

Niemand in het Leidse Hout heeft de hoogbejaarde overigens nog gezien de laatste maanden. Heks informeert regelmatig links en rechts. Maar nee. Geen mens kan me wijzer maken.

Het gaat me te ver om die ouwe snoeper weer op te bellen, maar stiekempjes hoop ik hem weer eens ergens tegen te komen. Nooit gedacht dat ons laatste afscheid dermate definitief zou zijn.

Ik fiets achter Charlie aan. Hij rent terug naar een roepende vrouw ergens in het struweel. Dat zal zijn echte baasje wel zijn. Hawk liet hem louter uit. Net als de Boxer van de buren.

Ik stel me voor aan de dame. ‘Ik was bevriend met Hawk. Zo ken ik Charlie. We gingen elke zaterdagmiddag wandelen met elkaar…… Hoe is het met onze oude vriend? Hebben jullie hem onlangs nog gezien?’ Heks heeft al enige tijd het vreemde voorgevoel, dat mijn vurige bejaarde aanbidder niet meer onder ons is….

‘Hawk is dood,’ de vrouw tegenover me is Russische van origine. Dat heeft mijn oude vriend me al vertelt. Ze spreekt verder met haar zware slavische accent, ‘Hij had heel erg hernia. In september belandde hij in bed. Heel veel pijn en morfine. Hij wilde niet meer. Iek denk, iek weet niet zeker, maar denk dat ….’ ‘Euthanasie…’ knik ik begrijpend.

De vrouw pinkt een traan weg. Of ze heeft een vuiltje in haar oog. Maar dan wel een heel hardnekkig vuiltje.

We praten een tijdje over Hawk. Charlie springt enthousiast om me heen. ‘Dat doet hij normaal nooit. Hij herkent jou, hij grijnst zelfs naar je, dat doet hij alleen bij hele speciale mensen,’ de man van de Russin is ook opgedoken intussen. Evenals hun beeldschone dochter.

Terwijl ik weer verder fiets tuimelen beelden en gedachten door mijn hoofd.

Dus die oude schobbejak is toch gaan hemelen. Hij leek het eeuwige leven te hebben, maar opeens was het klaar. Ik weet niet hoe ik me voel na al die informatie. Het idee van een bedlegerige wegkwijnende Hawk onder de morfine dringt zich aan me op. De man is instant hopeloos verliefd op me geraakt een jaar geleden. Een verliefdheid, die ik onmogelijk kon beantwoorden. Helaas voor hem.

Maar ik was wel stapelgek op die oude baas. En maandenlang hadden we het heerlijk tijdens onze wekelijkse afspraak. Zolang hij negens op uit was. Zo lang hij genoegen nam met samen tijd stukslaan.

Helaas zette hij telkens weer druk op de ketel. Steeds meer druk. Accepteerde hij geen nee. Moest en zou het er toch eens van komen. Wat moest er van komen? Ja, dat dus. Of iets in die richting. Of in elk geval toch wat…….

Heks fietst met een schuldgevoel door het bos. Arme Hawk. Stomme sukkel. Waarom nam je geen genoegen met wat er was? Dat was toch geweldig leuk? Waarom wilde je nu weer zo nodig ‘met de billen bloot’?

‘Ik heb je mijn huis uit gejaagd,’ hoor ik plotseling in mijn geestesoor. Verbeeld ik me dat nu? Nee, ik hoor het opnieuw. En nog eens. Ja, daar in het prachtige oneindige licht is dan toch eindelijk het kwartje gevallen bij Hawk.

Ik peddel van het Leidse Hout naar de Klinkerbergerplas en vervolgens via Warmond naar het Joppe en tot slot door de Merenwijk weer naar huis. VikThor rent zich een ongeluk.

Thuisgekomen brand ik een kaarsje voor hem. Voor mijn oude dierbare vriend. Ik wens hem een goede reis. Ik vergeef hem grif zijn stommiteit. ‘Typisch Hawk,’ giebelt zijn vrouw. Ze zijn weer verenigd in het licht. ‘Zo ken ik hem weer. Echt wat voor hem om je op die manier de deur uit te jagen….’

Ja, er zat leven genoeg in de man!

‘Weet je wat zo bijzonder is, Heks?’ placht Hawk altijd te zeggen, ‘Waar jij woont, precies waar jouw huis nu staat, had ik vroeger een garage. Het was een beetje een raar straatje in het verleden, jouw steeg. Jarenlang heb ik het pand dat daar stond in handen gehad. Op exact dezelfde plek!’ Hij kon er niet over uit!

Ik denk dat er wel meer bijzonder was aan onze vriendschap. Werkelijk vanaf de eerste seconde heb ik de man in mijn hart gesloten. Misschien kende ik hem al eeuwen. Misschien was zijn verliefdheid wel karmisch geïnitieerd. Wie zal het zeggen?

Rust in vrede lieve Hawk. Je was me er eentje!

 

 

Wat is het verschil tussen een dood vogeltje? Deze bezemstelige fladderaar is blij met een mooie mus! Wat ben ik toch weer goed bezig. Rommelblogje over een frommelbestaan.

 

©Toverheks.com

©Toverheks.com

WordPress heeft een nieuwe editor. Helaas raak ik er telkens tekst door kwijt. Het onding werkt gewoon niet goed. Zo schrijf ik een hele blog over hoe ik om de haverklap van mijn fiets lazer. Een klein stukje blijft bewaard.

“Vrijdagmiddag lazert Heks met fiets en al omver. Pal voor de ingang van een enorme supermarkt. Ik maak een lelijke smakker. Machteloos spartel ik tussen tassen vol boodschappen. Mijn knie krijgt een flinke oplawaai. Er zit zowaar een gat in mijn beste spijkerbroek. 

©Toverheks.com

©Toverheks.com

©Toverheks.com

©Toverheks.com

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Geen mens kijk op of om. Niemand vertrekt een spier. Ongeïnteresseerd koekeloeren ze verder op hun debiele telefoon. Of er nog ergens iets gebeurt. Maar deze gevallen Heks, spartelend voor hun neus op het plaveisel, valt hen totaal niet op. Ik maak derhalve genoeg geluid. Intussen.

‘Kutklotetyphusfiets,’ scheld ik op die verrekte vouwfiets met hoge instap. Vandaag willen de benen niet omhoog. Mijn lichaam wil sowieso niet veel ‘Kolereboodscahppen,’ vervloek ik mijn nieuwe aankopen.

En tot slot ‘Loop dan ook niet te trekken, kuthond,’ tegen VikThor. Die inderdaad op funeste wijze door een rare beweging een topzware oververmoeide Heks omver trok. “

De rest is weg. Foetsie. Over hoe ik de tweede keer dat ik van mijn fiets sodemieter van de straat wordt geraapt door drie lieve dames. Over het droevige afscheid van mijn nichtje en blootstelling aan een overdosis familie.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Over hoe niemand van mijn clan wist dat ik al dertig jaar ziek ben. Opvallend in een familiestructuur waar belangrijke nieuwtjes binnen een halve dag middels de familietamtam rondgaan. Of interessante nieuwtjes. Of kletspraatjes. Over belangrijke leden.

Heks heeft geen zin om alles nog eens op te schrijven. Wat heb je er aan? Bovendien ben ik mijn eigen gezanik zat. Nou ja, het is geen gezeur. Ik zeg eindelijk eens waar het op staat met mijn gezondheid. In plaats van er een mooi verhaal van te maken.

Een mooi verhaal, Heks? Over je miezerige leventje? Hoe krijg je het voor elkaar? Heb je dan zo’n grote duim?

Ik zal je de methode aan de hand doen. Hoe maak je van een schijtleven een prachtig diepzinnig verhaal?

Ten eerste. Neem een beetje werkelijkheid. Trek er een kwast over. ‘Wat zie je er goed uit,’ is het resultaat. Maakt niet uit hoe je je voelt, als je haar maar goed zit.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Vertel iets positiefs, zelfs al kun je nauwelijks bewegen. Het helpt enorm als je af en toe iets leuks doet. Heks maakt tegenwoordig sierraden bijvoorbeeld. Ongeveer een oorbel per maand. Maar toch een leuk verhaal.

Deze toverkol zingt daarnaast in een koor. Als mensen vragen hoe het met me gaat begin ik over dat koor. Over een incidenteel concert, waar ik in mee zing bijvoorbeeld. Lijk ik net een normaal mens.

‘Wat ben je goed bezig,’ zegt de praktijkbegeleidster, nadat ik haar heb vertelt over mijn plannen om Mahjong te leren spelen. In groepsverband. Eerlijk gezegd is het geen haalbare kaart, want het lukt me al nauwelijks om naar het koor te gaan.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Gek toch, dat behandelaars altijd tegen me zeggen dat ik zo goed bezig ben, als ik ietsiepietsie opknap. Alsof het iets uitmaakt hoe ik bezig ben. Niet dus. Ik ben al dertig jaar goed bezig, maar evenzogoed word ik steeds slechter. ‘

‘En als ik dan weer achteruit ga, vragen de dames en heren behandelaars me hoe dat komt. Ja, weet ik veel. Dat is die kutziekte. Een deel van de pathologie is dat je om de haverklap een lekkere terugval krijgt. Daar is niets tegen te doen.’

Omdat mijn ziekte nog steeds tussen de oren wordt geplaatst, waardoor je voor je het weet als aansteller wordt weggezet, kunnen behandelaars het zich permitteren ongestraft de meest bizarre dingen over je uit te storten. Het valt hen niet eens op dat ze rare dingen roepen. Zelf vinden ze het uitermate zinvol.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Afgelopen week stort ik weer neer met een griepje. Alweer de tiende griepaanval sinds september. Af en toe wat complicaties in de vorm van bronchitis of keelontsteking. Het lijkt een ouderwetse ME winter te worden.

Ik ben sowieso grotendeels mijn stem kwijt. Altijd een teken aan de wand bij ME: Ik ben wel eens vijf jaar mijn stem kwijt geweest…….

Piepend en krakend doe ik pogingen om mijn altpartij mee te zingen op het koor. Na een uur heb ik echt keelpijn. Maar ik wil niet opgeven. Koor is mijn passie.

Gebeurt er dan nooit eens iets leuks, Heks? Jawel hoor, de piepkleine dingen. Gelukkig ben ik kampioen genieten van niks. Ik kan echt blij zijn met een mooie mus. Zelfs al voel ik mezelf een dood vogeltje.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

 

 

UNREST 2: Mijn huisarts wordt er maar moe van bij voorbaat, maar Steenvrouw en Heks bekijken de film Unrest. Gemaakt door MEpatiënt Jennifer Brae, bekroond met een Award, verbreekt deze film eindelijk de stilte rondom ME. Het is schokkend om te zien hoe vreselijk die mensen eraan toe zijn. Alsof ik in de spiegel kijk! Zondag kruip ik zelf weer ouderwets van ellende door de kamer. Ha! Ik kan mezelf wel gaan filmen. Dan stuur ik het naar die eikel op Facebook: Voor straf.

Vrijdag om kwart voor zes tref ik Steenvrouw in de hal van het ziekenhuis. We gaan de film Unrest bekijken. Ik sta er helemaal blanco in: Ik heb de trailer gezien, maar dat is ook alles. Dat was ook weer genoeg, want het greep me bijzonder aan.

Als je gewend bent om jezelf altijd groot te houden en te verbergen hoe het echt met je gaat, om geen ellendige op- en aanmerkingen te krijgen en je ziet dan mensen in dezelfde situatie hetzelfde doen. Dezelfde ellende beleven. Overleven beter gezegd……. Zeer confronterend.

We begeven ons naar de locatie waar de film vertoond wordt. Heks heeft de pest aan ziekenhuizen. Het heeft me nooit veel goeds gebracht. Maar ja, alles voor de goede zaak.

We moeten een tijdje wachten, want we zijn vroeg. Er liggen foldertjes en boekwerken over ME. Helaas ben ik mijn portemonnaie vergeten. Eerlijk gezegd ben ik al blij dat ik hier in levende lijve sta, want het moest uit mijn tenen komen.

Langzaam druppelen de andere bezoekers binnen. Of beter gezegd: Kreupelen. Rollen ook wel, maar het degelijke kruipwerk zie ik niet voorbijkomen. Dat bewaren we voor thuis. Voor de slechte dagen. Als niemand ons ziet.

images-83

De zaal is goed gevuld als de bijeenkomst begint. Er is veel belangstelling voor het onderwerp. Nou ja. Vanavond dan. Bij deze mensen. De politiek in Nederland laat het nog steeds koud. Voor hen zijn MEpatiënten nog steeds van lotje getikt. En ze kosten handen vol geld. Al helemaal als je hun probleem erkent. Dus laat maar creperen die handel!

De avond begint met een aantal inleidende lezingen. Praatjes beter gezegd. Of was het aan het eind van de film? Ik weet het niet meer. Zoals ik ook niet meer weet dat we de lift hebben genomen op de heenweg. Pure vermoeidheid heeft gezorgd dat ik alles direct vergeet. Lastig bij zo’n informatieve bijeenkomst…..

Gelukkig kan ik de film online bestellen, zodat ik em nog eens kan terugzien. En stilzetten! Er worden namelijk hele interessante dingen in beweerd. En die wil ik graag onthouden!

Tijdens het inleidende of uitleidende praatje vertelt een wetenschapster over een onderzoek naar het nut van deprogrammeren van MEpatiënten. In het engels. Met allemaal vakjargon. Mijn daze hoofd kan het totaal niet volgen, maar de conclusie begrijp ik wel degelijk. Het maakt geen zak uit voor de inspanningsintolerantie hoe iemand tegen zijn of haar ziekte aankijkt: De resultaten zijn allemaal ruk.

Dus het protocol hier ter lande van cognitieve therapie om die sukkel anders over zichzelf te doen denken en daarnaast de zweep erover zodat ze niet toegeven aan hun bewegingsfobie (ook al naar mijn hoofd gekregen) slaat helemaal nergens op. De enigen die er beter van worden zijn de behandelaars zelf. Er hangt namelijk een lekker prijskaartje aan.

Heks heeft het traject ook doorlopen. Ter evaluatie lieten ze me eindeloos lange lijsten met wauwse vragen invullen. Ik gaf te kennen dat het geen zak geholpen had. Niet in het minst. Hun conclusie op basis van deze gegevens dat ik enorm op vooruit was gegaan verbaasde me dan ook.

Er wordt met enige regelmaat in de zogenaamd wetenschappelijke wereld  geweldig gesjoemeld met gegevens en dat lijkt hier ook weer eens het geval. Volgens hen was ik ongeveer genezen, maar ikzelf voelde me hondsberoerd. Ik heb er voor mijn ziekte echt helemaal niks aan gehad!

Sterker nog: Tijdens het traject kreeg ik van een idioot van een psychiater en passant een dubbele dosis Prozac in mijn klep, die me bijna het leven hebben gekost. MEpatiënten kunnen namelijk helemaal niet tegen dit soort pepmiddelen. En we zijn blijkbaar niet de enigen: ‘Ja, daar raken we mensen op kwijt,’ was het commentaar van deze zak uit het LUMC.

Volgens hem had ik overigens helemaal geen ME. Ik was gewoon bipolair ofzo. Zijn woorden. Geen onderzoek naar gedaan, hij zag het blijkbaar aan mijn neus in de tien minuten dat ik die gevaarlijke gek gesproken heb! En hij ging me uppers en downers geven. vertelde hij me handenwrijvend.

Pas toen ik dreigde hem een proces aan te doen nam hij snel de benen.

En wat denk je? Een paar jaar later proberen ze me vanuit de pijnpoli hetzelfde traject nogmaals door de strot te duwen. Voor ik het weet zit ik bij een hele foute fysiotherapeut in hetzelfde ziekenhuis, die me een heel zwaar fysiek programma aanraadt.

Als ik niet hap ben ik eigenwijs. Ik kan de rambam krijgen, zo eigenwijs ben ik. Opzouten en ophoepelen is het devies. ‘Uw eigenwijsheid zal u wel helpen,’ roept de eikel me na vanuit de deuropening van zijn sneue praktijk.

En inderdaad: Mijn eigenwijsheid heeft me gered in dit geval, want patiënten worden over het algemeen veel zieker van deze behandeling. Zoals gezegd zijn de enigen die er beter van worden de idioten, die er aan verdienen. De arrogante hermetische medische maffia.

Het is dus vrij bijzonder dat we in het hol van de vijand deze voorvertoning hebben. Zouden er ook artsen naar kijken? Er zit wel iemand uit de psychiatrische hoek in het publiek. Ze stelt een vraag achteraf en hoor ik het nu goed? Begint ze weer over het in stand houden van je klachten? Ik kan het niet goed verstaan door de golf van ontzetting, die door de zaal gaat tijdens haar woorden.

De film zelf is een aanrader. Je ziet nu eens eindelijk hoe ons leven eruit ziet achter de geraniums. Er wordt veel informatie gegeven. Ook de eindeloze zoektocht naar verlichting van klachten komt in beeld. Hoe sommigen zich zelfs wagen aan het eten van wormen of een poeptransplantatie…..

Maar een geneesmiddel is er niet. Het is een ongelofelijk complex ziektebeeld, waar ernstig verstoorde immuniteit, disfunctionele mitochondriën en allerhande chronische virale ellende een grote rol spelen. Er wordt ook relatief heel erg weinig onderzoek naar gedaan. Het zijn namelijk vooral vrouwen, die eraan lijden. Als iemands plasser er af zou vallen door dit ziektebeeld, was er allang een remedie.

Tijdens de film heb ik de uitgedeelde zakdoekjes nodig. Het is ongelofelijk confronterend om anderen zo te zien lijden, terwijl je weet wat ze doormaken. Een jongeman huilt op de rand van zijn bed, dat hij het niet meer volhoudt. Dat zijn leven voorbij is. Herkenbaar.

Even later zie je hem prachtig gitaar spelen. Heeft hij even een goed moment. Hij zou altijd moeten kunnen spelen! ‘Ik wil niet dood, maar ik hou het gewoon niet vol,’ zegt een ander. De voornaamste doodsoorzaak onder MEpatiënten is suïcide. Gewoon omdat mensen het niet meer kunnen opbrengen om als een levend lijk in bed te liggen. Jarenlang.

Heks heeft ook jaren in bed gebivakkeerd. De eerste vijf jaar van mijn ziekte waren een absolute hel. Daarna kreeg ik door accupunctuur, wagonladingen orthomoleculaire voedingssupplementen, een straf dieet en een dosis geluk weer een stukje leven terug. Ik ging weer aan het werk. Dat was het eerste wat ik deed en ook jarenlang het enige wat ik deed. In mijn vrije tijd lag ik voornamelijk in bed…….

Met heel veel pijn en moeite had ik na jaren dat stukje leven terug gekregen om het na een paar maanden werken in een ernstig vervuild gebouw waar zonodig een airco op moest worden geïnstalleerd weer kwijt te raken. Heks was weer terug bij af. De toxides waren teveel voor mijn kwetsbare systeem. Ik kwam weer in bed terecht.

Toen Heks ME kreeg studeerde ze theaterwetenschappen in Amsterdam. Ik had er net een leuk huisje betrokken in een buitenwijk. Via via was ik aan een baantje gekomen in het Theatercafé van Amsterdam. Mijn leven kon niet stuk op dat moment. Mijn lijf wel bleek al snel.

Van het ene op het andere moment kreeg ik geen been meer voor het andere. Ik kreeg geen hap meer door mijn keel. Ik lag in bed en veel meer kreeg ik niet meer voor elkaar. Om mezelf eroverheen te helpen probeerde ik te gaan hardlopen. Als ik thuiskwam viel ik in bed om er dagen niet meer uit te komen. Opeens leefde ik op Cup a Soup. Het enige wat ik nog voor elkaar kreeg qua koken.

Mijn toenmalige vriend vond me een zeurkous en met enige regelmaat joeg hij me fysiek behoorlijk over de kling. Ook ging hij op een gegeven moment een maand of drie, vier weg en liet niks van zich horen. Ik lag ongeveer dood te gaan van ellende en hij had de tijd van zijn leven.

Die relatie heeft dan ook geen stand gehouden. Voor hem was ik een blok aan zijn been. Ik was een blok aan mijn eigen been!

Onbegrip. Het heeft me heel veel vriendschappen gekost.

Gelukkig is het tussen ons wel goed gekomen: We zijn nog steeds bevriend. Hij helpt me momenteel zelfs enorm met een aantal praktische zaken.

In die beginperiode van ME had ik een hele heldere droom. Ik liep met vrienden over straat richting mijn nieuwe huisje. Iedereen was druk en met zichzelf bezig. Aan het lachen en schreeuwen. Vrolijk en zorgeloos. Ik liep met een enorme bloedende rauwe hoofdwond en geen mens die het doorhad.

Eenmaal in mijn huisje werd het er niet beter op. Mijn bezoek nam de hele ruimte in beslag. Schreeuwend en lachend vulden ze de ruimtes. In mijn woonkamertje zakte ik tegen de muur in elkaar. Uit mijn mond kwam witte brij met rode stukjes erin. Als een grote kamerbrede witte worst. ‘Dit is helemaal foute boel,’ realiseerde ik me. Toen schrok ik wakker.

Die droom heeft me jaren bezig gehouden. Een vooraankondiging van al het onbegrip dat ik tegen zou gaan komen. Van de eenzame weg die zou volgen. Als ik die droom toen goed begrepen had, had ik vast toen vast de stekker eruit getrokken. Gelukkig had ik geen idee wat me te wachten stond. Het is maar goed, dat je niet altijd je nachtmerries verstaat…..

Steenvouw en Heks zijn kapot moe na het bekijken van de film Unrest. We blijven tot het einde, maar dat is vooral omdat ik per se een boek over ME wil kopen en nog iets moet regelen met de mensen van de organisatie.

De dagen erna ben ik aangeslagen. Heel stom. Zolang ik in mijn eentje loop te tuchten en stumperen met die kloteziekte houd ik mezelf overeind zo goed en zo kwaad als het gaat. Af en toe een flinke depressie, maar ik ben ook zo weer blij met een dooie mus. Een kinderhand is gauw gevuld, maar die van een MEpatiënt ook hoor!

Maar nu ik opeens zoveel begrip, erkenning en herkenning ervaar is het hek van de dam. De sluizen gaan open en ik huil mijn ogen uit mijn kop. Jeetje wat een opgekropt verdriet, ik kan er eventjes geen kant mee op.

Maar ook ben ik blij dat die film er is. Als ik een paar dagen later bij mijn huisarts zit voor alweer een cortisonenprik in een falend lichaamsdeel vertel ik hem over de film. Ik masseer de informatie als het ware bij hem naar binnen.

Prijs hem met zijn voortreffelijke geprik en zeg vervolgens hoezeer ik het zou waarderen als hij eens naar ‘Unrest’ zou kijken. Toen ik hem vertelde over hoe slecht het momenteel weer gaat begon hij alweer over Iscador als medicijn tegen al mijn klachten……  Een soort Haarlemmerolie! ‘Daar heb je toch baat bij gehad, Heks? Ik heb nog een ampul liggen, die mag je wel hebben….’

Ik heb liever dat hij naar die film kijkt. Laat hij er nu eens voor eeuwig en altijd van doordrongen worden dat het hier om een ziekte gaat en niet om aanstelleritis. Of iets psychisch dat wordt omgezet in een fysiek probleem door middel van conversie. Voorzichtig informeer ik hem over de inhoud en vorm van de film.

‘Het zou echt , echt heel veel voor me betekenen, dokter, als je er eens naar wilt kijken. Je krijgt ook goede informatie. Vooral ook over wat niet werkt. Zoals allerlei vormen van therapie om anders tegen je ziekte aan te kijken enzo……’

‘Ah, cognitieve therapie,’ knikt hij goedkeurend. Alsof ik de behandeling aan zit te prijzen. Maar goed. Hij gaat er niet naar kijken vertelt hij me en passant aan het einde van het consult. Na de ellendige gemene prik.

‘Ik houd niet van televisie kijken, Heks. Ik word er MOE van…..’ Ik zweer het. Hij zei het echt. Tegen dit chronisch vermoeide mens. Een vermoeidheid, die met geen pen te beschrijven is. Nergens mee te vergelijken ook, al helemaal niet met het soort loomheid die je zou kunnen overvallen na een uurtje televisie kijken……..

Alsof hij er de draak mee wil steken. Of het er eventjes in wil wrijven…….

Wanhopig probeer ik hem ertoe over te halen om dan in elk geval eventjes naar de trailer te kijken, hoeveel moeite is dat nu helemaal? Of de lezing op internet van Jennifer Brae te beluisteren…… Ik schrijf alles voor hem op een papiertje. Alsof dat helpt tegen onwilligheid en onverschilligheid.

Want hoewel mijn huisarts een schat van een man is en altijd enorm zijn best doet voor Jan en Alleman, ook voor Heks, laat een verhaal over de ziekte ME hem volstrekt koud. Een klap in mijn gezicht. Een natte dweil. De zoveelste.

De film Unrest doet veel stof opwaaien, maar niet in de spreekkamers van artsen en behandelaars. Daar sta ik nog steeds als aansteller te boek. Behalve bij mijn eigen orthopedische fysiotherapeut dan. Die haalt elke week mijn lamme lijf uit de knoop. Hij kan er niet omheen hoe slecht ik in mijn vel zit.

Gisteren heb ik ook over dit onderwerp geschreven. Het zijn geen gezellige verhalen, maar het moet wel gezegd worden. Zeker in mijn geval. Ik spring tegen de muren op met mijn ellende en mijn omgeving is niet bepaald willig om ernaar te luisteren. Op een enkeling na dan.

Ik begrijp het ergens ook wel: Er komt geen einde aan. Voor mij ook niet hoor. Ik zit er na dertig jaar ook nog steeds mee in mijn maag. Vaak letterlijk.

Vannacht zie ik opeens dat er iemand heeft gereageerd op mijn Facebookpagina. Een Poirot-achtig mannetje met zo’n gepommadeerd snorretje maar zonder opgedraaide punten. Geen idee wie het is.

Pas veel later ontdek ik dat ik hem wel degelijk ken uit de wandelgangen. Zijn profielfoto is niet zijn eigen foto, hij wil mensen natuurlijk niet afschrikken…..

Hij blijkt kunstenaar te zijn, maar dan wel een copycat is van jewelste: Hij maakt exact hetzelfde werk als een overleden vriend van Heks. Alleen niet zo mooi en boeiend, maar lelijk en afgezaagd. En nageaapt. Net als de man zelf. Want zeg nu zelf, wat nu volgt is toch weinig origineel:

Ik verkoop ook een hoop zottigheid en onzin op Facebook. Maar ik loop nooit te koop met mijn klachten en persoonlijke ongemakken. Ingebeeld of niet. Ik word een beetje naar over dat geneuzel over ME. Ga wat nuttigs doen,’ schrijft de melkmuil eerst. En dan nog eens ‘Ach kind, je hebt het maar zwaar……..’

Ik kruip alweer drie dagen door mijn huis van fysieke ellende en dit is wat ik van de omgeving terug krijg: Een vriend scheldt me de huid vol, omdat ik niet stante pede naar de huisarts ga. In plaats van de hond eventjes voor me uit te laten.

De huisarts is te beroerd om zich in mijn ziekte te verdiepen, zelfs al krijgt hij het op een presenteerblaadje aangereikt, want daar word hij moe van. En een pedante rasnarcist gebruikt mijn Facebook-account om me te beledigen. Vanuit het blinde niks, ik heb de sukkelaar niks misdaan. Behalve dat ik hem en zijn kunst niet zie staan dan.

Zouden die mensen ook zo hebben gedaan tegen iemand met MS? Of borstkanker? Of Reumatische Artritis? Of een dwarslaesie? Nee dus. Ze zouden het niet in hun hoofd halen.

Het is toch zo hard nodig dat er meer begrip komt voor ME. Ga dus allemaal die film bekijken. Unrest. Er zijn miljoenen mensen over de gehele wereld met deze ernstige invaliderende ziekte. Het zijn niet allemaal vrouwen, een kwart is man. Dit laatste voor diegenen, die anders afhaken……..

 

Ziektewinst?

 

Bekijk de film voordat je ooit weer een opmerking, advies, oordeel of vooroordeel richting een MEpatiënt debiteert. Ze zullen je enorm dankbaar zijn!

Bekijk hier alles over de film Unrest. 

Bekijk hier de film Unrest op Vimeo!

Wat als je een ziekte hebt waarvoor dokters geen diagnose hebben? Een lezing van Jennifer Brae!

 

10 tips van de expert om jezelf futloos, ziek en depressief te voelen! Voor als je ME wilt faken bijvoorbeeld…….Misschien iets voor die eikel op Facebook…….

Hieperdegriep Hoera!!!!!!

 

 

 

Heks wordt verwend door Stichting Present met twee doortastende vrijwilligsters uit de Herengrachtkerk in Leiden. Vlijtig helpen ze me uit de brand: De hele berging weer aan kant.

Prachtige bloemstukken in de Herengrachtkerk. Echt schitterend!

Zaterdag sta ik vroeg op na een bijzonder kort nachtje superslecht slapen. Eerst een uurtje uit de knoop komen met koffie en een stevige pijnstiller cocktail. Daarna snel naar het park met mijn hondje. Vervolgens een soepje koken en salade maken….. Om half tien heb ik al meer gedaan dan normaal gesproken op een hele dag! En soms wel een week!

Om kwart voor tien gaat de bel. Een kwieke bejaarde dame komt binnen. Een waterval aan informatie begeleidt haar entree. Wat een gezellige kwebbel! Heks maakt koffie en legt de laatste hand aan een wortel/gembersoepje. ‘Ik ben al 71 hoor, maar ik ben nog steeds hartstikke actief!’ Het is haar niet aan te zien, die respectabele leeftijd!

©TOVERHEKS.COM

En een schortje voor! ©TOVERHEKS.COM

Niet veel later melden zich nog twee dames in Huize Heks. Iemand om het project te begeleiden en op te starten. En een jonge vrouw met spierballen. Al snel zitten we heerlijk te giebelen rond de keukentafel. Maar er moet ook gewerkt worden! Even later dalen we af naar mijn berging.

Een aantal weken geleden hebben een paar studenten daar al flink huis gehouden. Je kunt nu wel weer in en uit lopen, maar je kont keren blijft lastig. Heks wil weer een lege berging. Ik wil weer weten wat er in staat. En wat ik nooit gebruik moet weg.

Pasen!

De dame van de begeleiding wenst ons veel succes en gaat ervandoor. Ze gaat alweer het volgende project opstarten. Een aantal vrijwilligers gaan met iemand aan de wandel! Met dit weer!

Het is buiten stervensheet. Intensief bewegen is niet echt aan te raden. Gelukkig gaan wij met de berging aan de slag. Hier beneden is het heerlijk koel. De komende uurtjes houden we het hier wel vol.

Voortvarend sjouwen de dames alle fietsen naar de hal. ‘Jeetje, Heks, wat heb jij een hoop fietsen. Voor iedere dag eentje,’ grapt de oudere jongedame. Snel haalt ze er een doekje over. Alles krijgt vandaag een sopje van deze witte tornado. Ze heeft nog net niet Heks’ oren gewassen!

De jonge jongedame is ongelofelijk sterk. Ik vermoed dat ze elke ochtend een blik spinazie achteroverslaat. Als een rasechte amazone sjouwt ze eigenhandig de meest zware voorwerpen van hot naar her, indien nodig geassisteerd door haar bejaarde collega. In no time is de tweede helft van de berging leeggehaald.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Alles wat weg kan wordt zo lang buiten gezet. Een deel voor de kringloop, een stapel milieustraat en nog een paar zakken afval. Wat terug de berging in gaat is brandschoon. Dat kun je aan de dames overlaten!

Midden in de troep gaan we lekker lunchen. Heks heeft een wortel/gembersoepje gekookt. ‘Vies he,’ grap ik. Maar het is lekker. Mmmmmm. Ook de uitgebreide salade wordt goed ontvangen. Mijn dreamteam heeft zelf boterhammen meegenomen. Ze kennen elkaar goed blijkt.

Kerst!

‘Uit de kerk,’ vertrouwt de oudste me toe. Ze gaan allebei naar de Herengrachtkerk hier in het centrum van Leiden. ‘Wat trek jij morgen aan?’ vragen ze vervolgens aan elkaar. Heks moet lachen. ‘Ik hoor het al, het is ook een beetje een modeshow op zondagmorgen,’ plaag ik de meiden. Een schot in de roos: Iedere zondag gaan ze op hun paasbest naar de kerk.

Fantastish bloemwerk in de Herengrachtkerk!

‘Het is natuurlijk ook een feestje, ik doe ook altijd wat leuks aan naar de kerk, ik zet zelfs een hoedje op!’ beken ik tenslotte.

De Herengrachtkerk is me nooit zo opgevallen. ‘Het is ook niet een typisch kerkgebouw, het lijkt meer op een flink uit de kluiten gewassen woonhuis. We hebben wel hele mooie lampen!’ vertelt de jongste vrijwilligster me. ‘Daar zou ik wel eens een sopje over willen halen, ze zijn prachtig maar wel vies,’ roept de oudste. Tot groot vermaak van ons beiden. ‘Jammer hoor, dat ze zo hoog hangen, ik kan er met geen mogelijkheid bij…..’

Wat een gezellige kerk lijkt me dat zo te horen aan deze verhalen. Ondanks de vieze lampen.

herengrachtkerk-gereformeerde-kerk-vrijgemaakt.jpg

Herengrachtkerk

We slaan een genoeglijk half uurtje stuk, maar daarna gaan de dames weer keihard aan de slag. Alle spullen die mogen blijven worden weer de berging in gesjouwd. Wat naar de kringloop kan wordt in mijn kanariepiet gepropt. Heks rijdt erheen en de dames fietsen pal achter me aan. Met zijn drietjes laden we de auto uit. De dames nemen het leeuwendeel voor hun rekening. Een wagonlading verkoopbare troep belandt bij de gezellige rommelwinkel op de Volmolengracht.

Het project nadert zijn einde. De medewerkster van Stichting Present komt weer langs om te kijken of alles goed is gegaan. We drinken nog een kopje heerlijke muntthee met chocolade. Heks legt haar heldinnen goed in de watten…..

Wie maakt deze geweldige bloemstukken?

‘Wil je nog zien hoe het er nu uitziet?’ vraag ik aan de Presentdame. ‘Ja natuurlijk!’ Ik open de deur van de berging en laat de zee aan ruimte zien. ‘Ik vind het zo mooi, ik denk dat ik er vanavond in ga zitten. Met een glaasje wijn!’ Gierend van de lach nemen we afscheid. Ze zien het voor zich. Ja, het zou wat zijn!

Die avond zit ik niet in mijn berging, maar op mijn balkonnetje. Ook hier is het weer heerlijk toeven na de hulp via Stichting Present. Wat een geweldig initiatief. Dank jullie wel lieve dames van de Herengrachtkerk. Jullie hebben me geweldig geholpen. Stapje voor stapje wordt mijn huis weer leefbaar.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

De laakbaarheid van maakbaarheid: Doctor Phil breekt een lans voor chronisch zieken. Maarten van der Weijden mag van geluk spreken. En Heks roept de wereld op om zich te laten informeren over de slopende ziekte ME.

vMAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,

Alweer Doctor Phil? Mijn god, Heks, heb je niks beters te doen dan naar een televisieprogramma te kijken, dat menselijke ellende gebruikt om door de bank genomen volstrekt onverschillige medemensen te entertainen?

Om eerlijk te zijn: Nee. Regelmatig heb ik echt niks beters te doen. Van alle hopeloze shows, series en reality tv is dit vaak nog de beste optie. En ergens naar kijken als ik helemaal voor pampus lig is vaak mijn redding: Het leidt af van malaise in mijn lijf.

MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,

In spirituele kringen krijgen pijnpatienten vaak het advies om zich te focussen op die pijn teneinde het los te laten. Een waardeloos advies.  En het hoeft geen betoog: Vaak tegen het toch al zere been. Letterlijk.

‘Je moet het een plekje geven,’ zegt mijn therapeut tijdens de eerste sessie, ‘Dat vind ik ook zo’n rottige uitspraak. Waar is dat plekje dan?’ Dit soort levenswijsheden komen vaak uit monden van mensen met weinig inlevingsvermogen en een oordeel als een olympisch stadion.

De laatste dagen zie ik tijdens het levenloos zappen een aantal keer een fragment van de Phil-show voorbijkomen. Steeds hetzelfde stukje. Tot drie keer toe! Het is slechts een klein item over chronisch zieke patiënten. Direct de eerste keer ben ik bijzonder geraakt: Tranen stromen over mijn wangen en ik maak zelfs wat notities voor een blogje…..

MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK, MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,

Vanmorgen zit ik een heel programma uit. Het gaat over een moeder en een dochter. De dochter heeft al 7 jaar niet met de vrouw die haar gebaard heeft gesproken. ‘Omdat ik de hoorn erop heb gegooid tijdens een naar telefoongesprek,’ jammert de moeder. Dat gejammer zit in haar pakket blijkt. Het keert regelmatig terug.

Het grappige is, dat de dochter meer reden tot jammeren heeft. Ze doet dat echter niet. Rustig legt ze uit, dat haar leugenachtige mamaatje jarenlange verwaarlozing, gepaard gaande met verbaal en fysiek geweld alsmede drugsverslaving, onder de mat probeert te vegen.

Dochterlief heeft er maar liefst een gehoorbeschadiging aan over gehouden. En een whiplash…..Er zit een ongelofelijke hoop ellende in moeders persoonlijke doofpot en ze is doof geworden voor herhaaldelijke verzoeken die beerput te openen….

Sterker nog: Ze ontkent haar aandeel volledig. Welke beerput? Ze weet van niets!

levenswijsheden, begrip, understanding is love

Tot overmaat van ramp gaat het ouwe wijf vol in de aanval. Het is een ongelofelijk zelfzuchtig en gemeen mens. Ze gaat maar door met liegen en manipuleren. Contraproductief gedrag natuurlijk. Gelukkig maar dat Phil erbij zit.

Zodoende komt er voor de leden van dit gezin toch nog een voorzichtige toenaderingstherapie voort uit de confrontatie. Hoe is het toch weer mogelijk?

‘Het is je familie,’ zegt de good doctor tegen de mishandelde dochter, ‘Die mensen zijn belangrijk in je leven. We gaan ons best doen.’ Hij ziet blijkbaar nog kansen.

levenswijsheden, begrip, understanding is love

Tja. Dat past wonderwel in de huidige tendens in therapieland om steeds maar te blijven proberen om het menselijke gedrag te veranderen. Als een soort Haarlemmerolie moet een cognitieve benadering ons verlossen van allerlei ellende. Zowel slachtoffer als dader krijgen het advies:  KIJK ER EENS ANDERS TEGENAAN! In plaats van: NEEM EENS WAT GEZONDE AFSTAND……

MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK, MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK, MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,

Aan het eind van het programma komt er nog een klein item. En wie schetst mijn verbazing? Het is alweer dat stukje over chronisch zieken. Hoe bestaat het? Deze keer ga ik er eens goed voor zitten. Ik pak mijn computer en noteer het gesprek woord voor woord:

Phil: Al jaren verbaas ik me erover. Waarom worstelen chronisch zieke mensen hier zo mee? Als je een ziekte hebt , wat het ook is, maar zeker zoiets als Reumatoïde Artritis, een auto immuunziekte, is het belangrijk om geen façade op te houden, maar eerlijk te zijn tegen familie en vrienden, zodat ze zich erin kunnen verdiepen. 

Het is belangijk om te weten dat er ook psychologische componenten zijn, want zo’n aandoening kan frustrerend zijn en je mentaal uitputten.

Vrouw met RA: Het beïnvloedt me ook in sociaal opzicht met vrienden en familie. Ik hoor mezelf liegen dat het goed met me gaat, maar dat is niet zo. Ik verberg me achter een glimlach. 

Phil: ‘Zo wordt je eenzaam. Vervolgens raak je depressief, Dat leidt tot een isolement. Het ene komt uit het andere voort: Een sneeuwbaleffect! Je eigen houding is zo belangrijk bij de behandeling die je moet ondergaan en alle dingen die je voor je ziekte moet doen.’

Herkenbaar!!!!!!

levenswijsheden, begrip, understanding is lovelevenswijsheden, begrip, understanding is love

Heks heeft het helemaal getroffen met haar chronische aandoening. Officieel ben ik gek. ME, Myalgische Encyphalomyelitis, is volgens de achtergebleven Nederlandse heren en dames doctoren een psychiatrische aandoening.

Buitenlandse onderzoeken worden genegeerd. We krijgen geen behandeling. Geen medicatie. Artsen roepen ons op om ons niet te wentelen in onze kwaaltjes…… Verplegend personeel beklaagt zich, dat deze hopeloze patiënten niet beter willen worden.

MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,

En dit alles omdat de politiek ons niet wil erkennen. Dat kost te veel geld. Je kunt beter een hogesnelheidstrein naar Brussel aanleggen en laten mislukken. Kosten 11 miljard euro……

MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,

In mijn privéleven is het helaas al niet veel beter gesteld. Er zijn maar een paar mensen, die een realistisch idee hebben van mijn ziekte. Op 2 handen te tellen. Maar dan wel de handen van iemand, die in een houtzagerij werkt.

levenswijsheden, begrip, understanding is love

Ik heb een grote familie en een uitgebreide vriendenkring. Onder hen is nooit iemand geweest, die zich echt diepgaand in mijn aandoening heeft verdiept. In de zin, dat ze er over lazen, lid werden van de ME-vereniging of anderszins probeerden wat begrip te kweken voor mijn beperking. Wel heb ik regelmatig afschuwelijke dingen naar mijn kop gekregen.

Zoals van iemand met een medische achtergrond: “Goh, mijn collega kreeg ME. Ze lag van de ene op de andere dag compleet omver. Het is dus wel degelijk een ziekte heb ik ontdekt, want deze vrouw is absoluut geen aanstelster. Ook heeft ze altijd hard gewerkt, dus lui is ze niet.’ Heks was toen al 20 jaar ziek. Deze vriend zag me dus al die tijd als een luie aanstelster.

levenswijsheden, begrip, understanding is love

De hoeveelheden ongevraagd en zeer kwetsend advies, dat ik van mijn ongeïnteresseerde medemens in mijn maag gesplitst heb gekregen is echter niet te tellen. Ze weten dus niet waar ze het over hebben, maar vertellen je wel eventjes, dat je beter je best moet doen. Bah.

Op televisie zie ik ook nog Maarten van der Weijden, genezen van kanker, Olympisch Kampioen en schrijver van het boek ‘Beter‘. Hij doet een aantal verfrissende uitspraken:

‘Ik heb ongelofelijk veel geluk gehad, dat ik genezen ben. Dat heeft niets met doorzettingsvermogen, wil of vechtlust te maken. Ik lag op een kamer met drie andere kankerpatiënten. Zij deden hun best met conditietraining en dergelijke. Ik lag lui ziek te zijn. Zij zijn allemaal dood en ik ben er nog…..’

Ook zijn gouden medaille was volgens hem een kwestie van geluk. En voorbereiding. Grappig genoeg verdient hij de kost als motivational speaker. Dat lijkt dan toch weer te wijzen in de richting van een maakbaar leven. ‘Ach, die maakbaarheid. Dat is toch zo’n raar fenomeen,’ beweert hij tijdens het interview.

MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,

De maakbare mens leidt al snel tot de macabere mens. Met een hart van steen en een fors oordeel over degenen die het niet gemaakt hebben. Terwijl ik dit zit te schrijven zie ik dergelijke praktijken op televisie voorbijkomen in mijn favoriete soap ‘The Bold’.  Daar spelen zich weer tenenkrommende zaken af als de zoon des huizes stiekem een minnares neemt en vervolgens het hele familiebedrijf naar zich toe manipuleert.

Hij heeft het gemaakt ten koste van anderen. En dat is vaak de kern van die maakbare samenleving. Wederkerigheid, liefde en compassie verdwijnen ten koste van doelstellingen, ijskoude cijfers en het belang van een paar zakkenvullen narcistische psychopaten aan de top. Hop!

Lees hier over de gevolgen van de ziekte ME voor de patiënt.

MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK, MAAKBAARHEID, MAAKBARE SAMENLEVING, MAAKBAAR GELUK,

De zwarte panter duikt op. In de achtertuin!!!! Half dood en zwaar gewond hinkepinkt hij me tegemoet. Wat heeft deze dolende ridder nu weer beleefd? Eerst maar eens naar de dierenarts……

zwarte kater met kap. zieke kat, zwarte kat, dier met kap

Vorige week zondagmiddag loop ik met Cowboy en Ysbrandt door de Leidse binnenstad te wandelen. Het is waterkoud, miezerig en guur. Mijn lief rilt in zijn dunne zomerjas.

Om de paar meter tuur ik in achtertuintjes, steegjes en perkjes. ‘Ferguut,’ roep ik hoopvol. ‘Klerelijer,’ denk ik erachteraan, ‘kom nu verdorie eens tevoorschijn.’ Zaterdagmiddag zijn we mee geweest met een rondleiding door Haarlem. Ook daar betrapte ik mezelf op zoekende blikken. Vreemd? Welnee. De laatste keer dat Ferguut ervandoor was dook hij op in Hoorn!

zwarte kater met kap. zieke kat, zwarte kat, dier met kap

De afgelopen week staat in het teken van mijn verdwenen panter. ’s Avonds brand ik wierook en kaarsjes en doe mijn prevelementjes. Mijn vriendinnetje Tanneke aan gene zijde is druk in de weer. ‘Maak je geen zorgen, hij komt terug,’ hoor ik in mijn geestesoor, ‘Niet schrikken, hij is wel gewond.’ ‘Geef me nog wat tijd, ik ben ermee bezig,’ is de reactie als ik taal nog teken van mijn dolende ridder krijg.

zwarte kater met kap. zieke kat, zwarte kat, dier met kap

‘Wat een flauwekul,’ reageert Cowboy bot als hij me bezig ziet. Hij leeft in een wereld zonder andere dimensies. Het idee dat je met behulp van een dode heksjes je weggelopen kat terugvindt komt hem absurd voor! In het wilde weg door de stad lopen en maar zo’n beetje in het luchtledige roepen lijkt zinvoller….. Maar levert vooralsnog ook niets op!

Zondagnacht kan ik niet slapen. Mijn pijnlijke lijf is aan het stampen. Het kost me moeite om stil te liggen, dus uiteindelijk sta ik op. In de keuken zet ik thee. Cowboy ligt lekker te slapen en ik wil hem niet storen. Moeizaam hang ik op een keukenstoel. Zitten, liggen…. Het is allemaal niets vannacht. Wat een onrust. Ysbrandt zit nerveus naast me te hijgen, ook alzo ongedurig…..

zwarte kater met kap. zieke kat, zwarte kat, dier met kap

Ik pak een flesje Bach Rescue Remedy uit de keukenkast en druppel een pipet van dit  wonderlijke goedje onder mijn tong. Terwijl ik mijn aandacht weer op mijn panter richt sein ik de levensreddende bloesemdruppels als het ware zijn energieveld in. Waar zich dat dan ook mag bevinden,

zwarte kater met kap. zieke kat, zwarte kat, dier met kap

Ik praat met mijn verdwenen kat. ‘Kom naar huis…’ fluister ik nietsontziend in de stille nacht. Ik steek mijn hoofd uit het raam en speur de lege straat af. Niets. Na anderhalf uur ben ik zo moe, dat ik maar weer in bed kruip. Daar lig ik nog een hele tijd te luisteren. Hoor ik gemiauw? Zal ik nog eens gaan kijken?

Maandag ben ik natuurlijk super brak. De hele dag klungel ik maar zo’n beetje in de rondte. ’s Middags doe ik een paar boodschappen. Als ik thuis kom zet ik de balkondeur open. Gewoontegetrouw roep ik mijn zwarte kater. ‘Miauw!’ hoor ik zachtjes vanuit de binnentuintjes. Verrast tuur ik in het struweel.

zwarte kater met kap. zieke kat, zwarte kat, dier met kap

Niets te zien, maar ik hoor toch echt iets. Ik pak de sleutel van de poort en ga op onderzoek uit. Drie tuinen verder vind ik mijn zwerver terug. zwaar vermagerd. En wat loopt hij vreemd! Dat komt omdat zijn halsband om zijn voorpoot zit. En om zijn hals! Datgene waarvoor je altijd wordt gewaarschuwd met betrekking tot halsbanden bij katten is hier bewaarheid: Het arme dier is ergens achter blijven hangen…….

In zijn pogingen om los te komen heeft hij zich ernstig verwond. Ik kom er achter omdat ik een soort rotte vislucht ontwaar. Het verdwijnt niet als ik hem een kleine wasbeurt geef met een washandje. Opeens zie ik de kwetsuur onder zijn oksel. Een half uur later zit ik bij mijn dierenarts……

zwarte kater met kap. zieke kat, zwarte kat, dier met kap

‘Dat moet operatief worden afgehandeld, Heks. Breng hem morgenochtend om acht uur, dan fris ik de wond op, zodat ik hem kan hechten. Nu geef ik hem aalleen wat antibiotica en een pijnstiller.’

Zodoende sta ik vanmorgen heel vroeg alweer aan de balie van de dierenkliniek. Na een onrustige nacht met een grote zwarte kat, die me bij voortduring kopjes wil geven!

Over een paar uur mag ik hem ophalen. Opgelapt en wel. Hij een ervaring rijker. Ik een rib uit mijn lijf armer…..

zwarte kater met kap. zieke kat, zwarte kat, dier met kap

Glutenvrije, lactosevrije, sojavrije Gazpacho, Glutenvrije, lactosevrije, sojavrije Pittige Pompoencake met saus van gember, verse munt en verse koriander en Glutenvrije, lactoserije, sojavrije Piri Piri kip met groenten uit de oven à la Heks:

Gazpacho, koude soep,

Zaterdag komt Cowboy aan het eind van de middag binnenzeilen. ‘Kom, we gaan nog eventjes van het zonnetje genieten.’ Hij tovert een fles wijn uit zijn tas en gaat op zoek naar glazen. Heks is enorm uitgebreid aan het koken. Ze is al twee dagen in de keuken in de weer. Ik zet de kip in de oven, die moet eerst bakken, voordat de groenten worden toegevoegd. Dan volg ik mijn liefje naar een bankje op de Oude Vest. Daar koesteren we ons in de laatste zonnestralen.

Gazpacho, koude soep, pittige pompoentaart, munt, koriander

Als we terug komen smijt ik direct de eerste gang op tafel. Een heerlijke Gazpacho à la Heks. Daarna volgt een  pittige pompoencake met koriander/muntsaus. Als hoofdgerecht serveer ik een verrassende piripiri kip uit de oven. En de uitsmijter is een goeie ouwe groene salade. Vier gangen, op z’n Frans. Alleen de kersentaart toe ontbreekt. Of een kaasplankje.

pittige pompoentaart, munt, koriander

Pompoentaart met fris sausje

‘Mmmm, jammie, oh, lekker….mmmm,’ hoor ik. Cowboy zit zijn buikje rond te eten. Wat is dit lekker zeg. Vooral de kip is enorm goed gelukt. Het sausje is een glutenvrije, lactosevrije, sojavrije creatie van eigen heksenhand. Een zeer geslaagde bovendien.

Het hele weekend hebben we lol van mijn culinaire inspanningen.

lekkerbekje, mooie man, jammie

Cowboy kwijlt bij de aanblik van al dit lekkers

Glutenvrije, lactosevrije, sojavrije Gazpacho  à la Heks:

Kook een paar eieren. Rooster twee paprika’s boven een gaspit tot ze zwartgeblakerd zijn. Verwijder de schil onder stromend water met behulp van een borsteltje. Week twee glutenvrije boterhammen in wat rode wijn. Ontvel 1 kilo tomaten door ze in een bak kokend water te dompelen.

Pureer deze in een keukenmachine met driekwart geschilde komkommer, anderhalve geroosterde paprika, 2 tenen knoflook, het brood/wijn mengsel, een halve theelepel kummel, een deciliter sherry-azijn, wat zout en peper en een rode peper tot een mooie gladde soep. Laat in de koelkast helemaal afkoelen. Serveer in kleine schaaltjes met wat gesneden komkommer, geroosterde paprika en een schijfje gekookt ei.

kip met groenten uit de oven

Kip Piri Piri

Glutenvrije, lactosevrije, sojavrije Pittige Pompoencake met saus van gember, verse munt en verse koriander:

Hak een kleine tot middelgrote (kilo) pompoen in stukken en laat in een pan met kokosolie garen. Voeg twee, drie eetlepels Thaise rode currypasta toe. Pureer met een staafmixer en laat afkoelen. Zes eieren erbij, room geklopt van 2 eetlepels amandelmeel met water, 200ml kokosmelk. Goed mixen en in een cakevorm gieten. In een voorverwarmde oven op 200 graden 50 minuten au bain marie gaar laten worden. Bak voor het sausje een paar sjalotjes in kokosolie, voeg room geklopt van 2 eetlepels amandelmeel met water toe, kokosmelk, een half groentebouillonblokje, een flinke scheut gembersiroop, 2 eetlepels verse munt en twee eeltlepels verse koriander.

groenten uit de oven

Geroosterde groenten

Glutenvrije, lactoserije, sojavrije Piri Piri kip met groenten uit de oven:

Koop een lekkere dikke scharrelkip en laat em in stukken hakken. Marineer de stukken minimaal vier uur in een mengsel van twee eetlepels geroosterde sesamolie, drie eetlepels vissaus, flinke scheut droge sherry, sap en rasp van een limoen, Piri Piri kruiden, twee eetlepels geraspte verse gember, een halve liter kokosmelk, vier tenen knoflook geperst, gemalen komijn, gemalen koriander en een eetlepel sambal. Meng in een schaal gesneden groenten met wat olijfolie. Schil een paar aardappelen.

Laat de stukken kip uitlekken en leg ze in een braadslee. Bak 20 minuten in een voorverwarmde oven op 175 graden.

piri piri sausje

 

Voeg daarna wat sjalotjes, broccoli en wortel toe. In een andere ovenschaal aardappel, zoete aardappel en de rest van de sjalotten, worteltjes, witte kool en broccoli garen. Klein laagje water op de bodem van de schaal, daarin de aardappelen leggen, daarbovenop de rest van de groenten.

Zet beide schalen in de oven en laat nog een half uur garen. Intussen de marinade verwarmen. Beetje inkoken et voilà: Een heerlijke saus is het resultaat. Om je vingers bij op te eten!

piri piri sausje, kip met groenten uit de oven

En dit is dan uiteindelijk het resultaat!

lekkerbekje, mooie man, jammie

Je ogen stuiteren ervan uit je hoofd!

groene salade